Het is weer zo ver. We worden er weer eens met onze neus opgedrukt. Valentijn is in het land. Voor de een gewoon commerciële volksverlakkerij en voor de ander een moment om te vertellen hoe verliefd ze wel zijn en hoe veel ze wel van elkaar houden.( Net of dat niet kan gewoon, het hele jaar door.)  De winkels vol met vreemde snuisterijen en alles is in het rood gekleurd. De prijzen van de bloemen swingen de pan uit. Pralines en cakes en andere taartjes in hartjes vormen (Harmonicaman had vanavond zelfs een aardappel in die vorm, hij heeft hem opgegeten (met rode kool) en nu maar hopen dat hij er niets van krijgt.)  

Alles lijkt alleen maar voor 2 bestemd en overal die zoetsappige sentimentele glitter kaartjes. (Mag ik even gillen?)  Sommige vrouwen moeten misschien wel zo’n eng slecht zittend vulgair setje aan om hèm te plezieren! En daar zit je dan als Happy HAPPY single, overlopend van feromonen, neuronen en andere aan liefdegerelateerde lichaamschemicaliën die je aan niemand kwijt kunt, in je zetel, in je eentje, stug volhoudend hoe gelukkig je wel bent dat je vanavond tenminste je eigen tv programma mag kiezen.

14-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Eindelijk weer eens een hele nacht zonder piekeren aan één stuk door geslapen, dank zij (link) mothers little helper die ik overigens maar heel zelden neem om dat ik er de volgende dag zo depri van ben. Met mijn hoofd nog in de watten, een veelbelovend zonnetje aan een blauwe hemel zet ik koffie en aan de ontbijttafel test ik de gisteren gekochte verse kaasspecialiteit met choco van Philadelpia eens uit. Ik zet mijn gsm aan en ik heb een nieuw bericht. Één nieuw bericht gisteravond om….(een mij onbekend nummer en iemand die niks zegt…) En dan een berichtje van harmonicman : hij gaat een fietstocht maken met zijn bevriende buurvrouw wiens man haar verlaten heeft voor een ander en die dus aandacht nodig heeft en getroost moet worden. Een knappe buurvrouw is natuurlijk handiger dan een knappe verre vriendin maar w.t.f. ( ik wil potverdorie ook aandacht en worden getroost!) Moge hun wegen gevuld zijn met hobbels en bobbels en bezaaid met duizenden kopspijkers!  

Mijn leven is saai, saai en vervelend. Het lijkt er op dat ik word geleefd en alle controle kwijt ben. Anderen maken voor mij uit wanneer er iets gedaan moet worden, wanneer ik mag (lees: moet) opdraven en pootjes geven. Ik voel mij steeds meer als een toeschouwer die lacht op commando en vooral heel erg moet meeleven en steeds weer toelaat dat keer op keer zout in nog openstaande en niet genezen wonden wordt gestrooid.  Ik heb voor de zoveelste keer besloten halte aan dit alles te zeggen en heel hard te gillen: “Krijg allemaal de kolere!”

15-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

20-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn bevriende buurvrouw en ik zijn het er over eens dat het toch wel zielig is indien je je geluk online moet gaan zoeken. Eigenlijk net zo zielig als wanneer je overduidelijk de kroeg induikt om daar te gaan scoren.  Of zoals die keer toen zij mij  (in mijn onschuld) mee nam naar zo’n dansavond voor eenzame zoekende  zielen, waar je bekeken en goed of af gekeurd wordt als vee.  Een leuke partner hoor je spontaan te ontmoeten, op je werk bijvoorbeeld (maar ik werk niet meer, sinds mijn baas mij een paar jaar geleden inruilde voor twee jonge meiden omdat ik te duur zou zijn geworden?) Of op een leuke cursus. Maar op de meeste cursussen die ik al gevolgd heb waren de vrouwen in de meerderheid. En de weinige mannen gehuwd, te jong of ... gewoon niet leuk. Bovendien had ik toen een partner en was ik dus ook niet op zoek. Ook het zwembad waar ik twee keer per week kom is geen optie om er een aardige man op te doen hoewel er af en toe wel mooie exemplaren rondrijven maar waarbij je als 50 pluster met een verplichtte onflatterende badmuts op je hoofd geen enkele kans maakt. We leven nu eenmaal niet in die ideale wereld waar alle schoonheid van binnen zit en het uiterlijk van geen enkel belang.  En dan is er nog de supermarkt* en niet te vergeten.....den Brico, waar ik laatst misschien wel de "kans van mijn leven" heb voorbij laten gaan, toen ik een paar planken ging halen die als etagère zouden moeten dienen in mijn computerhoekje  en waar ik, toen ik mij met de planken richting kassa begaf werd aangesproken door een man, die mij lachend vertelde dat hij juist een doos met schroeven had gekocht en of wij samen misschien……?

Categorie: gefrustreerde vijftigster

* archief 23-06-2010

26-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik zit met een ei al een tijdje

En eigenlijk wil ik het kwijt

Misschien dat ik het dump met Pasen

Dat lijkt mij de juiste tijd

26-03-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Prinses zoekt prins op wit paard, Prinses zoekt prins om verzorgt te worden, Dominant moedertypje zoekt mannelijk laat maar typje, Dominant vrouwmens zoekt dominant manmens om samen mee te bekvechten, Leeuwinnetje zoekt zachte stevige hand om zich te laten strelen, zweverig typje zoekt berg om rond te zweven......

“Weet je, je moet niet te lang wachten met een nieuwe partner” raadde mijn bevriende buurvrouw mij aan na het leuke weekend in "de Panne"* van een paar maanden geleden. Voor je het weet zit je vast in je eigen gewoontes en is er voor niemand nog plaats meer.

Inmiddels heb ik een lijstje gemaakt met 100 voorwaarden waar een eventuele kandidaat aan moet voldoen.......


*archief mei 2009

05-02-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ben teruggekomen van de zolder met een doos vol foto’s van vroeger. Foto's die om de een of andere reden nooit in een album terecht gekomen zijn. Ik heb mij een paar fotoalbums aangeschaft en ben bezig ze in te plakken. Soms ontbreekt er de andere helft… gewoon afgeknipt, in een stomme, boze, verdrietige bui……..

En wat met de duizenden veel recentere foto’s op mijn computer? Foto’s die zoveel herinneringen met zich meebrengen. Gelukkige tijden, soms onherkenbaar, zoals de man waarvan ik ooit heb gehouden onherkenbaar is geworden. Delete ik gewoon alles om weer een stap verder te zetten of moet ik ze koesteren? Nu ik weet, dat er ooit een moment komt waarop ik weer neutraal naar deze foto’s kan kijken. Voorlopig heb ik ze even op dvd gezet…. De digitale vergeetput.

30-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gisteravond een jankavondje ingelast, mijn vriendin en ik. Omdat we alle twee hevig baalden, en heel wat te janken hadden om al onze verloren liefdes. En om de stemming er nog beter in te krijgen besloten we, gewapend met een doos pralines, een literpak ijs, een slagroomspuit, en een groot pak papieren zakdoekjes , de traanklieren nog wat extra te activeren met een goeie huilfilm. En zo hebben wij weer eens naar “The bridges of Madison County” gekeken, Een film uit 1995 met Meryl Streep en Clint Eastwood, gebaseerd op de gelijknamige roman van Robert James Waller. Het verhaal gaat over een liefde die je –als je geluk hebt- maar één keer in je leven tegenkomt. Na haar dood vinden de kinderen van Francesca haar dagboek. In het dagboek lezen ze dat hun moeder in de zomer van 1965 een kortstondige relatie had met fotograaf Robert Kincaid die voor National Geographic de wereld rond reist en die een paar dagen in hun dorp is geweest om de plaatselijke historische bruggen te fotograferen. Deze romance die plaats vond toen de rest van het gezin een paar dagen het dorp uit was, heeft haar kijk op het leven compleet veranderd en haar laten inzien dat ze eigenlijk niet gelukkig was tijdens haar huwelijk…. Een van de mooiste momenten van de film en waar wij, het dus echt niet meer droog hielden! Is dat moment voor het stoplicht……wanneer ze naast haar man in de auto zit en Robert in een andere auto voor hen staat, Fransesca grijpt naar de deurklink, je ziet haar tranen en twijfel en dan………whoehoehoe!!!

Het moment eens beleven? Druk op het plaatje voor de link naar “my favourite scene”.

27-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Eigenlijk denk ik nu eens nooit: "goh, wat ben ik vandaag gelukkig!!! Laat ik vandaag eens op mijn blog schrijven  hoe goed alles gaat en hoe leuk en fijn alles is!!! Ik heb altijd wel iets om over te zagen, en het zaagt zo heerlijk weg op een blog........ Want natuurlijk was het laatste weekend in De Panne best leuk. Maar het had nog leuker kunnen zijn als mijn buurvrouw, goede schoenen had gehad in plaats van die hakjes met veterdunne bandjes waar ze amper 100 meter mee kon stappen. Ze haalde het net van het appartement tot aan het terras op de dijk. Het zou ook leuker geweest zijn, als ze niet had afgesproken met een heer die ze al een paar jaartjes kende, en, die bovendien gehuwd was (oh schande) en een avondje “los” mocht. En het zou nog leuker geweest zijn, als die heer niet een andere heer had meegenomen, want zo had men gedacht, zou ik mij die avond niet vervelen en niet alleen als schemerlamp moeten dienen. Het zou dan ook leuk geweest zijn, als die heer in kwestie niet had gedacht dat hij leuker was dan de deurknop en echt gevoel voor humor had gehad of , toch in ieder geval  af en toe iets zinnigs had gezegd. Toen ik het leuk genoeg voor de avond vond en naar het appartement wilde om te gaan slapen!  Stond de leuke man er op om mij naar “huis” te brengen, waarop de kennis van mijn buurvrouw ons al knipogend nog een leuke avond toewenste, en iets in het Vlaams brabbelde tegen zijn kameraad. Hoewel we de hele avond Frans hadden gesproken en ik het niet de moeite had gevonden om de twee heren wijzer te maken dan dat ze al waren, had ik nu even zin om hen in onvervalst Nederlands van repliek te dienen. Nadat ik de man had afgepoeierd, en hem - hoe gemeen van mij- het telefoonnummer van de plaatselijke Pizzabakker had gegeven, dat ik toevallig uit mijn hoofd ken, omdat het zo’n gemakkelijk nummer is. (Wat de man trouwens ook vond, en dat was dan meteen het eerste onderwerp waar wij het die avond over eens waren.)  ben ik mijn bed ingedoken en heb geslapen als een roos tot ik helaas veel te vroeg wakker werd door irritante geluiden uit de slaapkamer van mijn buurvrouw. Ik ben opgestaan en naar het strand gewandeld, waar het op dit vroege uur van de dag nog best frisjes was en ben doorgelopen richting” les contours de Dunkerque. In Bray-Dunes heb ik een heerlijk ontbijtje gegeten met verse croissants. En daarna op mijn gemak terug gewandeld naar de Panne. Toen we zondagavond naar huis reden, zei mijn buurvrouw: “het was een leuk weekend, dat moeten we nog eens doen” “Ja” antwoordde ik”Leuk”.

29-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wakker geworden door een harde wind die door de tuin raast, lig ik al uren te draaien en te woelen. Mijn gedachten worden overheerst door mijn lief die mijn lief niet meer is. Verdriet en boosheid volgen elkaar op. De wanhopige  “Drama Queen” in mij vraagt zich af “Wat nu met de rest  van mijn leven? Moet ik de rest van mijn leven voor het raam achter de plantjes  blijven zitten weg kwijnen, als een soort "Eleanor Rigby" treurend over vroegere tijden? Of moet ik vanaf nu elk weekend met een fles wijn op de bank gaan zitten of mij vol proppen met calorie bommen, al mijmerend over mijn verloren liefde? Mijn, meer rationele ik, houdt zich momenteel verdomd ver op de achter grond.....  “maar nee”, zo zegt zij, heel cliché, ergens in de verte: “het gaat allemaal weer over. Het leven gaat verder, je hebt het allemaal zelf in de hand”, "Geen tranen, geen gejammer en over en weer verwijten!"..... Ondertussen “tikt de regen op het zolder raam” en heb ik “het voeteneinde van het bed bij de verwarming neergezet “. Het lijkt wel of alle dramatische liefdesliedjes alleen voor ons geschreven zijn. “All good things come to an end.” “Sad songs (they say so much)”….

12-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn lief is mijn lief niet meer. Het is uit. Fini, basta. We hadden “maar” een lat relatie, en niets "makkelijker" dan een lat relatie, er valt niets te verdelen, ieder heeft zijn eigen huis, zijn eigen spullen, zijn eigen computer…….... onze foto’s, wat gemakkelijk toch tegenwoordig met die moderne digitale camera’s.  Alleen de sleutels afgegeven. En nu maar gewoon die knop omdraaien over en uit. Niet meer denken aan gelukkige tijden, niet zo heel lang geleden, toen we nog vol plannen voor de toekomst zaten. De reden van deze beslissing is mijn zoon, waar mijn lief het niet mee kon vinden. en mijn zoon niet met hem. Na maanden geprobeerd te hebben de kerk in het midden te houden, afspraken te maken, waar niemand zich dan aan hield hebben ze hun zin gekregen. Vandaag is het Moederdag, ik heb een dubbelzinnig gevoel. Ik heb "gekozen" voor mijn zoon, want ik ben nu eenmaal een moeder, maar toch…….. behalve dat ik er verdriet van heb, ben ik ook nog eens ontzettend kwaad op de twee belangrijkste mannen in mijn leven.

10-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Bestond er maar zoiets  -als je partner het plotseling laat afweten-  gewoon, even de bijgeleverde software insteken of ergens een knopje en dan even een systeemherstel, terug naar een bepaald punt of misschien zelfs een format! Het ene moment is er niets aan de hand. Zit je nog allebei op dezelfde golflengte. Doe je leuke dingen samen en het volgende moment begint je partner te flippen, omdat die dag, je zoon in de weg loopt, niet naar je partner wil luisteren omdat: “Hij toevallig mijn vader niet is………………!” Was alles maar zo simpel, als eventjes, alles opnieuw installeren met je eigen persoonlijke voorkeuren.    

06-05-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa