Mijn bevriende buurvrouw en ik zijn het er over eens dat het toch wel zielig is indien je je geluk online moet gaan zoeken. Eigenlijk net zo zielig als wanneer je overduidelijk de kroeg induikt om daar te gaan scoren.  Of zoals die keer toen zij mij  (in mijn onschuld) mee nam naar zo’n dansavond voor eenzame zoekende  zielen, waar je bekeken en goed of af gekeurd wordt als vee.  Een leuke partner hoor je spontaan te ontmoeten, op je werk bijvoorbeeld (maar ik werk niet meer, sinds mijn baas mij een paar jaar geleden inruilde voor twee jonge meiden omdat ik te duur zou zijn geworden?) Of op een leuke cursus. Maar op de meeste cursussen die ik al gevolgd heb waren de vrouwen in de meerderheid. En de weinige mannen gehuwd, te jong of ... gewoon niet leuk. Bovendien had ik toen een partner en was ik dus ook niet op zoek. Ook het zwembad waar ik twee keer per week kom is geen optie om er een aardige man op te doen hoewel er af en toe wel mooie exemplaren rondrijven maar waarbij je als 50 pluster met een verplichtte onflatterende badmuts op je hoofd geen enkele kans maakt. We leven nu eenmaal niet in die ideale wereld waar alle schoonheid van binnen zit en het uiterlijk van geen enkel belang.  En dan is er nog de supermarkt* en niet te vergeten.....den Brico, waar ik laatst misschien wel de "kans van mijn leven" heb voorbij laten gaan, toen ik een paar planken ging halen die als etagère zouden moeten dienen in mijn computerhoekje  en waar ik, toen ik mij met de planken richting kassa begaf werd aangesproken door een man, die mij lachend vertelde dat hij juist een doos met schroeven had gekocht en of wij samen misschien……?

Categorie: gefrustreerde vijftigster

* archief 23-06-2010

26-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De dag begonnen met het kuisen van mijn badkamer. De aanleiding van deze plotseling opgekomen schoonmaakwoede was de niet goed afgesloten dop van een tube “Zen White Lotus Rice Shower Scrub” (een sereen geurende douche scrub op basis van witte rijst, soja en pure zijde met de subtiele en inspirerende geur van de Witte Lotusbloem die mijn huid een paar keer per week op milde sublieme wijze polijsten, zijdezacht maken en onweerstaanbaar laten ruiken!)  Maar waar de inhoud zich helaas over de plank met shampoos, douche gels en andere lekker ruikspulletjes, verspreid had.  Vervolgens bedacht ik, waarschijnlijk enigszins bedwelmd door de overdosis inspirerende geur van de Witte Lotusbloem dat -nu ik toch bezig was- het misschien wel een goed idee zou zijn de tegeltjes rond de douche ook eens een beurt te geven. Niet omdat het nodig was. Want Zooo smerig is het bij mij nu ook weer niet. Op het internet laatst een filmpje gezien dat het schoonmaken van voegen tussen de tegels prima gaat met een plantenspuit gevuld met water en daarin een flinke scheut bleekwater. Ik heb trouwens al veel aan die filmpjes gehad. Zo heb ik dank zij de aanwijzingen van zo’n filmpje verleden jaar het plafond van mijn living kunnen repareren en het resultaat mag gezien worden! D.w.z. je ziet er niets van! Tenzij er een spot op staat en in de zomer, op sommige uren van de dag. Maar op die momenten kijkt men gewoon even niet naar boven. Toch?

De truuk met de met bleekwater gevulde plantenspuit heb ik overigens gecatalogeerd in de categorie onnavolgbare huishoudelijke tips. Want het is niet te doen in een kleine en slecht geventileerde  ruimte als mijn douche. Binnen de kortste keren had ik tranende ogen, duizelingen en begon ik naar adem te snakken.   Op dat moment  kwam mijn zoon thuis en vroeg: “Mààààààm wat doe je????????? Het stinkt hier!!!!!!!!!!!” En voor ik een rolberoerte kreeg - want ik haat het als mensen naar de bekende weg vragen als ze toch duidelijk kunnen zien waarmee je bezig bent- bedacht ik dat hij hélemaal gelijk had! En zo is alles toch nog goed gekomen!

15-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste tijd heb ik een beetje verstek laten gaan. Ik kwam niet aan bloggen toe vanwege de hectische toestanden thuis. En ook nu, loopt het allemaal nog niet echt heel lekker.  Ik weet dan ook niet waar dit logje over zal gaan. Niet dat er niks gebeurt in mijn leven. Er gebeuren wel dingen. Zo drong het tijdens alle drukte van de laatste weken ineens tot mij door dat ik al een paar dagen niet aan hem had gedacht. Verdwenen is hij, de kwelgeest, die mij maanden lang ’s nachts uit mijn slaap hield, verdwenen zijn ook de tranen. Joepie…. ik kan verder met mijn leven .…. !

België heeft met 4-4 gelijk gespeeld tegen Oostenrijk. Maar ik wil het er niet over hebben. In Nederland heeft men een splinternieuw rechts kabinet, morgen gaan ze op de foto met de Kwien! Wil ik het ook niet over hebben .……  Hier in België raakt men het maar niet eens, en daar wil ik het al helemaal niet over hebben. Vanmorgen de dag begonnen met een berichtje op de Belgacom Voicemail. Hilarisch: Om te beginnen mag ik mijn taal kiezen. Trouw aan "mijn moerstaal" kies ik voor het Nederlands. Het blijkt dat nummer Tweeendertigmiljardvierhonderdnegenennegentigmiljoentweehonderdzestiduizend en een beetje (ik denk meteen dat ik de lotto gewonnen heb!)  mij een in het Frans geschreven sms’je gestuurd heeft dat door de synthetische Belgacom madame wordt voor gelezen op “Z’n Nederlands “ en waar ik niks van begrijp. De stem eindigt met: Ra p e l l e  M o i ! Door de Belgacomstem uitgesproken als   M o J !  - Ik druk op de herhaaltoets om de Franse versie te beluisteren.

Het kriebelt om weer te gaan schrijven, heeft er iemand een tip om wat inspiratie op te doen?

13-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was me het weekje wel. Zo zou dit logje  beginnen…..Ondertussen is het weekje een paar weekjes geworden. Maar we hebben het allemaal overleefd! Eerst was er op zaterdag  blijdschap en champagne voor de geboorte van het prachtige zusje van mijn kleindochter Camille. Op maandag volgende de kennismaking van kleinzoon Simon met de nieuwe onthaalmoeder die uiteindelijk nog snel gevonden was. Na twee dagen in contact geweest te zijn met andere snotneuzen werd ook Simon flink verkouden en moest het ventje aan de aerosol . Door het hevig tegenspartellende kind in de houdgreep te nemen en een heel liedjes repertoire op hem af te vuren lukte het vrij aardig hem in bedwang te houden. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik wat kinderliedjes betreft dringend op herscholing moet. Vervolgens kreeg hij ongeveer alle bijverschijnselen die op de bijsluiter staan. Later bleken de medicamenten in de aerosol veel te sterk voor een baby van net drie maanden.

De rest van de week op zoek naar een andere aannemer en een nieuwe afspraak gemaakt. Deze blijkt het overigens net zo druk te hebben als de vorige. En dan op dinsdag terwijl mijn oudste dochter keurig voor een rood stoplicht staat te wachten rijdt er een vrachtwagen vanachter op haar auto. “Te laat geremd en de weg die op die plaats naar beneden liep” is zijn excuus.  Ik moet er niet aandenken indien hij harder had gereden........ Mijn dochter had behalve wat pijn in haar nek de volgende dagen geen schrammetje alleen haar auto is in puin.  Mijn dochter en schoonzoon blijven ondertussen hun kalmte bewaren en bekijken de dingen filosofisch. “ We zitten wel in de hoek waar de “prijzen” vallen, misschien moesten we maar eens een lottobriefje invullen” werd er al geopperd.

En dan was er mijn vader. Mijn vader die nog steeds verdrietig is en helemaal nergens zin in heeft en steeds een stukje meer gekrompen lijkt, iedere keer als ik hem zie….

07-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Chloé 1 dag jong.

28-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ze moest de 25^e september komen en ze kwam de 25^e september. Ze stoorde zich er niet aan dat de dokter drie weken geleden al had gezegd dat ze wel eens eerder zou kunnen komen. Op haar Curriculum Vitae kunnen we in ieder geval al noteren dat ze punctueel is! En snel!  Ze is geboren tussen de soep en de patatten, haar moeder wilde juist een kip in de oven steken……..... En had nog juist te tijd om in het moederhuis te raken. Even voor het dessert werd ze geboren:  CHLOÉ zusje van Camille . En mijn 3e kleinkind. 

Wordt vervolgd….

26-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vannacht gedroomd dat ik mijn SCHOOL agenda kwijt was. Ik was al een tijdje niet meer naar school geweest GESPIJBELT  dat was duidelijk in mijn droom. Bovendien had ik mij de dag dat ik (min of meer) besloten had terug naar school te gaan ook nog eens verslapen. Dat die dag een succes zou worden, dat was wel zeker! Ook maakte ik mij zorgen hoe het gezicht zou staan van die ene leraar wanneer ik midden in zijn les zou binnenvallen. Dan ging de telefoon, mijn vader die meester is van de afstandsbediening en van de telefoon, nam op “Het is voor jou” Mompelde hij, terwijl hij mij de hoorn overhandigde.  Ik voelde het gewicht van de hoorn van de oude zwarte bakelieten telefoon die jaren bij mijn ouders aan de muur heeft gehangen. En toen werd ik wakker…..

25-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog steeds druk, druk met een full time oma te zijn.  Afgelopen week  een lang weekend naar Amsterdam geweest om uit te rusten! Even weg uit de drukte, even geen babygehuil. Ik heb zelf drie kinderen praktisch alleen grootgebracht, waaronder een tweeling. Soms vraag ik mijzelf af hoe ik dat in hemelsnaam heb klaar gespeeld. De stilte bij mijn vader was zalig. Maar maandag was ik blij om weer naar huis te gaan…...

Ondertussen heeft de verwarmingsinstallateur zich zelf failliet verklaard. Bij nader onderzoek bleek dat hij sinds februari al geen sociale lasten meer betaalde en vrolijk doorging met het afsluiten van nieuwe contracten. Voor het jonge stel blijft er niks anders over dan zich kenbaar te maken bij de curator. Veel hoop om nog iets van hun voorschot terug te zien is er niet. De man zelf woont in een riant huis en hij zal er waarschijnlijk geen boterham voor minder moeten eten, sterker nog, hoogst waarschijnlijk begint hij over een tijdje gewoon opnieuw met een ander bedrijf gewoon onder een andere naam. Ondertussen hebben zij, een ervaring rijker, een afspraak gemaakt met een andere aannemer. Wederom eentje met een drukke agenda…..

23-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Woensdagmorgen. Nadat hij ons de halve nacht uit de slaap heeft gehouden en het hele huis bij elkaar geschreeuwd heeft- wat mijn buurman, een "ouwe zak van 32" op de muur deed kloppen -  is Simon weer in slaap gevallen.  Een beetje gaar zitten wij aan de ontbijttafel. Voor de zoon is het de eerste dag op de “hoge school” Hij staat al tien minuten onder de douche en ook dochter 1 moet nog in de badkamer zijn. De verwarmingsinstallateur met wie zij een afspraak heeft,  heeft voor de zoveelste keer toegezegd deze morgen eindelijk te beginnen. De bel gaat, het is dochter 2, de mama van Camille. Ze heeft nog even tijd voor en babbeltje, vóór haar afspraak bij de dokter. Een dezer dagen wordt zij voor de tweede keer mama. De zoon is nog steeds in de badkamer en heeft zoals gewoonlijk alle tijd van de wereld. Daar weten de meiden wel raad op. Zusterlijke liefde kent immers geen grenzen. De kraan in de keuken wordt open gedraaid zodat er boven alleen nog koud water uit de douche komt. Geroep van de zoon en gelach van de zusjes …Sssst Simon!...”Ooh Simon” bromt de zoon -  een ouwe zak van 19  “Als ik straks in slaap val tijdens de les is het zijn schuld”!  Simon gaat vandaag voor de tweede keer een halve dag bij de onthaal moeder alhoewel zijn mama pas op 3 oktober weer begint te werken. Plaatsen in crèches en bij onthaalmoeders zijn zeldzaam. Later zal de onthaalmoeder aankondigen dat zij zelf zwanger is en dat ze op 4 oktober een afspraak heeft voor een onderzoek. Dat begint dus al goed. Gelukkig is oma er nog om in te springen. Vervolgens blijkt dat de verwarmingsinstallateur de afspraak weer niet  is na gekomen. Wanneer wij hem proberen te contacteren om opheldering, krijgen wij de "madame van Belgacom" die ons meedeelt dat het nummer niet is toegekend. Wij kijken elkaar aan. Voor heel eventjes hersendood.

16-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was een natte druilerige zondag die lang beloofde te worden. Mijn kleinzoon was om half zes die morgen al begonnen met huilen en had daarmee de toon gezet voor de rest van de dag. Het was zo’n druilerige trieste dag dat je niks anders kunt doen dan je vervelen, een beetje bankhangen, tv kijken of misschien iets lezen als je hoofd er naar staat. Of dingetjes doen waar je anders geen tijd en vooral geen zin in hebt. Zo’n dag waarop ik de pest heb aan het dorp waar ik woon en waar alles dicht is op zondag. Zo’n dag met als enigste pleziertje in het vooruitzicht indien het tenminste een beetje zou opklaren een toertje over de rommelmarkt die, die middag in mijn dorp werd gehouden….. Mijn dochter opperde nog even  het briljante idee om naar het blauwgele woonwarenhuis te gaan. Want zij hadden een verkeerde berekening gemaakt bij het kopen van hun keuken en er ontbrak nog een kastje. Nu is Ikea best leuk ’s morgens op een doordeweekse dag als er bijna niemand is, maar een verschrikking op zaterdagen en koopzondagen en vooral op natte druilerige dagen. Dan loopt het er vol met mensen die zich thuis ook vervelen en niets beters te doen hebben dan in slow motion door de rayons te lopen en kinderen die de Ikea potloodjes verzamelen. Met als hoogtepunt een echte Zweedse maaltijd in de self service  bestaande uit echte Zweedse gehaktballetjes met vossenbessenjam en patatjes.  Maar het was geen koopzondag en de winkel was dicht. Mijn kleinzoon die niet van winkelen houdt had waarschijnlijk al de schrik van zijn drie maanden jonge leventje gekregen bij het horen van de naam “winkel” en heeft zich de hele middag verder voorbeeldig gedragen. Het hoogtepunt van de dag waren zijn onweerstaanbare glimlachjes omdat hem zoveel ellende bespaart was gebleven en de zon die om vier uur even doorbrak zodat wij de rommelmarkt die voor de helft al weg was geregend nog even hebben kunnen bezoeken.   

12-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het wordt weer eens tijd voor een logje, De laatste weken heb ik het best druk. Druk met Pamperen, flesjes geven, druk met  blokjes om, druk met het verzamelen van vuile was om mij heen.  Druk met het iedere dag weer iets van de schijf van vijf  of tenminste vier op tafel te toveren.  Het syndroom waar ik de afgelopen maanden aan heb geleden, is veranderd van een leeg naar een vol nest syndroom.  Mijn “ik verveel mij te pletter en ik ben zo zielig”  dagschema is van de baan sinds mijn dochter samen met kleinzoon Simon tijdelijk bij mij zijn ingetrokken. Maar mij hoor je niet klagen!  (Mijn dochters kennen het bestaan van mijn blog) Geen tijd om de boeken die ik mij had voorgenomen te lezen alleen maar in te kijken. Te druk ook om mij druk te maken over mensen die het te druk hebben om zich om mij druk te maken. Druk met achter een niet aan te bevelen verwarminginstallateur te zitten, die beloftes doet sinds de maand maart, om ze vervolgens niet na te komen. Waardoor het jonge gezin nog steeds verstoken is van warm water en verwarming en waardoor een overijverige wijkagent het nodig vond hun nieuwe huis voorlopig “onbewoonbaar” te verklaren. Een gegeven dat indien het te lang duurt wel eens voor een paar administratieve problemen kan zorgen…

 Te druk ook  om dagelijks iets te schrijven. De blocnote op het kastje naast mijn bed (voor het geval de inspiratie ’s nachts toeslaat) blijft leeg, behalve vanmorgen er stond op: L M P Z G T Z E V H H V B ????????  Alleen helaas…. Ik kan er echt niks van maken…..

11-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn kleinzoon, juist gestopt met een uitgebreide stemtest is eindelijk in slaap gevallen en terwijl mijn oren nog na suizen van al het geweld ga ik even rustig zitten, want het is tijd voor koffie.  Kleindochter Camille heeft echter al een nieuw spelletje bedacht. De pop zit in de relax van haar neefje. Ze verdeelt de rollen: “Jij bent de papa en ik de mama” . “Ja hoor is goed” zeg ik, terwijl ik mijn ogen sluit. “Alleeeez!  Papa! De baby huilt!” klinkt het na een tijdje ongeduldig … “ Hoezo??? Als ik de papa ben, dan doe ik toch niets?” Vraag ik verbaast vanuit helaas mijn eigen ervaring.” Mais nóóóóón oma” zegt mijn kleindochter dan: “Het is de mama die niets moet doen!”

01-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste week heb ik het druk, druk met de “perfecte oma”  te zijn,   (zal ik vergeten de babyfoon aan te zetten? Dat is wel zo rustig, bovendien, ik word al wat ouder en ben niet meer zo mee met al die technieken ! ) En natuurlijk zet ik het ding aan, en als ik niks hoor, ga ik kijken  om te zien of hij nog ademt. Druk met koekjes bakken met mijn kleindochter, het deeg in de vormpjes kneden en chocomousse maken, is nu eenmaal beter te doen, dan tig keer de pop, van het aankleedkussen, dat dienst doet als poppenglijbaan, te laten glijden. Van tig keer denkbeeldig naar Plopsaland gaan ben ik bekaf. Er naar toe gaan is een stuk minder vermoeiender. Wanneer Simon huilt, begint Camille nog harder te huilen, want ze denkt dat het haar schuld is als Simon huilt. Eind september wordt haar zusje geboren en het zal best moeilijk voor haar worden om niet meer het middelpunt, het enigste prinsesje te zijn. Ik heb het druk met het verzamelen van vuile was om mij heen. De chauffagist, die de verwarmingsinstallatie zou installeren in het nieuwe huis is waarschijnlijk op wereldreis vertrokken met het geld van zijn klanten. Geen verwarming, geen warm water. Mijn dochter, die in haar laatste weken van haar bevallingsverlof zit, had deze weken toch iets anders voorgesteld heeft geen zin om met de kleine te moeten kamperen en is tijdelijk bij mij ingetrokken. Ik heb het druk met geduldig te zijn, lief en begrijpend….... En dan belt die “Gewoon Een Aardige Man” Die altijd het zelfde plaatje afspeelt, het altijd druk heeft en ook deze keer weer onderweg is van A naar B en weer zegt dat hij het druk heeft en dat het er deze keer ook weer niet van komt en ik zucht, en zeg dat ik het ook druk heb. Een typisch gevalletje van  aan het lijntje houden. Toch maar eens een foto van hem vragen voor het geval dàt!!! Want ik kan mij al niet eens meer herinneren hoe hij er uit ziet…... Daar heb ik het veel te druk voor.

29-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het regent, het waait. Geen weer om oma’s met kleinkinderen naar buiten te sturen. Uit geduplood, uit gepuzzeld en moe van het poppetjes tekenen, moe van het pamperen en het flesjes geven. Heb ik behoefte aan slaap of aan….actie!!! En zo hebben mijn aan één stuk door babbelende kleindochter Camille en ik koekjes èn een chocolade mousse gemaakt. Eerst werd de chocola gekeurd,geproefd en goed bevonden en daarna mocht Camille onder mijn toeziend oog het eiwit klutsen met de mixer. Vervolgens mocht zij de ultieme test doen om te zien of het eiwit goed stijf was door de schaal even onderste boven te houden.  Toen de chocomousse was verdeeld in verschillende schaaltjes restte ons de “plicht” het gebruikte materiaal schoon te maken  en moest ik even aan Nigella Lawson denken:  De “Goddelijke Huisvrouw”  uit het tv kook programma “Nigella Bijt”  Die alles altijd “Luscious” vind terwijl zij lepels gesmolten chocolade en andere lekkernijen  op een uitdagende, bijna sadistische manier in haar mond steekt en aflikt. Ik heb besloten dat er morgen weer een dag is en om in ieder geval vandaag niet aan het een of andere regime te doen. De mousse smaakte niet alleen “Luscious!” Maar ook nog es dood gewoon verrukkelijk…....

Daarna, vóór Simon weer zou wakker worden voor zijn volgende flesje  nog even een spelletje voorgesteld, het spelletje “van zij, die het langst haar mond kan houden…...”

26-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Niet altijd leuk, wandelen met een kinderwagen. Overal putten, kuilen, hoge stoepen, bomen waar het voetpad kennelijk om heen is gelegd en overal “creatief” maar vooral asociaal geparkeerde auto’s. Hoe duurder en hoe groter de auto hoe verder de “heilige koe” blijkbaar op de stoep moet staan. Wandelen met een kinderwagen  is dan ook bepaald geen lolletje. Wanneer ik , na echt goed uitgekeken te hebben, even van de stoep ga omdat ik langs zo’n verkeerde geparkeerde k**bak heen moet, wordt er door een blijkbaar gehaaste automobilist  naar mij getoeterd en op het voorhoofd gewezen…...Ik denk even heel “not oma like” aan mijn middelvinger..... Maar Camille is bij mij, dus hou ik mij in.  Een eindje verder het zelfde verhaal, overal foutgeparkeerde auto’s of een uitstekende stoep, bordes of slordig neergesmeten vuilniszakken.  Ik moet even naar binnen bij de brillen winkel om mijn brilletje dat steeds van mijn neus zakt te laten bijstellen. Drie treden, het is te gevaarlijk om de kinderwagen alleen voor de deur te laten staan. En ik hijs het gevaarte de stoep op, Voor Camille is de deur te zwaar alleen en ik gebruik mijn achterwerk om de deur open te houden, want daar dienen achterwerken immers voor, onder ander.  Madame "la schtroumpfette à lunettes" helpt een klant een nieuwe bril uit te zoeken ondertussen de laatste roddels uitwisselend. Ze overweegt niet eens de mogelijkheid om voor mij even de deur open te houden. Ik sta geduldig te wachten, terwijl Simon het nog niet doorheeft dat we niet meer rijden en stil in een winkel staan!  Vragen of ik misschien voor iets kom dat in een paar minuten opgelost kan worden komt niet in haar op. Alles tergend traag. En toen werd Simon wakker! En werd ik geholpen in minder dan 4 minuten eventjes tussendoor.

Even later in de supermarkt. Bij de kassa duwt een sacherijnige vent zijn winkelwagentje hardhandig tegen Camille omdat ze in zijn ogen niet snel genoeg doorloopt, waarna hij zonder een woord van excuses een zak van 10 kilo uien op de rolband smijt…

24-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

22-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb wat met luchtjes.

Ik denk wel eens dat mijn reukorgaan bovengemiddeld ontwikkeld is. Ook al ben ik bij lang na  geen geurpsychopaat zoals Jean-Baptiste Grenouille in “Het Parfum” van Patrick Süskind, één van mijn lievelingsboeken.  Ik ruik alles.

Zo kan ik enorm afknappen op lichaamsluchtjes, Mensen die naar frituur ruiken, Bolognaisesaus, sigarettenrook en natte hond.

Geuren kunnen ook bepaalde associaties oproepen. De geur van oude scholen, gymnastiekzalen. Die speciale geur van de straatstenen als het pas begint te regenen. De geur van naderend onweer. De geur van het gras, de geur van  de struiken na een regenbui brengen mij terug naar de tijd toen ik als klein kind voor het eerst een rups ontdekte. Een bepaalde rozengeur, doet mij  denken aan de weg die ik vroeger aflegde van school naar huis. Parfums, ik weet precies wat het is, wie, en wanneer. ( van sommige afthershaves word ik wild en moet men mij tegenhouden ) Het handtasje van mijn oma met het zakdoekje dat zo heerlijk naar 4711 Eau de Cologne  rook. Het ontsmettingsmiddel dat mij nog steeds doet denken aan de dag toen, bij mij, ik was vier, mijn amandelen werden geknipt. Allemaal geuren die mij terug brengen naar het verleden en herinneringen oproepen…..Lekker geurende babyhoofdjes…..

Vanmorgen om 7.00 werd mijn kleinzoon hier binnen gebracht want er wordt verhuist dit weekend en ik ben oppas oma voor de hele week, geen blogjes en blog bezoeken dus, maar snuffelen…..

20-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een zomeravond in Amsterdam. De mussen zijn allang gestopt met dood van het dak te vallen. Maar het is nog best terrasjesweer. Gapend voor de tv. Mijn zielige, trieste vader die nergens zin in heeft, meester van de afstandbediening,  zit ongeïnteresseerd te zappen. Hij gromt nog een beetje na, de aardappelen waren niet gaar, het vlees taai en ik heb de suiker in zijn koffie vergeten. Mijn moeder verdient post mortem een medaille. Hij besluit dat er zoals gewoonlijk niks bijzonders is op de tv, zet het toestel uit en isoleert zich verder door een koptelefoon op te zetten en naar de radio te gaan luisteren.  Ik pak een boek waar ik mij tevergeefs op probeer te concentreren.  Alleen met mijn gedachten en het irritante eentonige tikken van de klok aan de muur…

18-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb al maanden last van pijn in mijn nek.  Het zijn mijn spieren, volgens de dokter. Smeer maar een zalfje, neem maar wat  paracetamol. Teveel voor de computer, een slechte houding? Stress? Te veel van dit, te weinig van dat. Wie zal het weten? Maar ondertussen zit ik er mee. Even mijn hoofd achteroverbuigen bij een langere kuspartner en er helemaal voor gaan! (om maar een voorbeeld te noemen) Vergeet het… wat genieten zou moeten zijn, wordt één bron van ellende! Op aanraden van een kennis ben ik dus laatst in Amsterdam eens bij zo’n Chinees massage instituut binnen gestapt voor een Tuina  (“too-way-nah”) massage …. En nee, dit heeft helemaal niks met erotiek te maken….…Bij Chinese massages wordt druk uitgeoefend op bepaalde punten en meridianen*….. En, ik heb het geweten. ik werd met het strikte minimum aan woorden een klein kamertje binnengeleid : “Take…Off… Clothes!”  Waarna ik op een massagetafel mocht plaatsnemen met mijn hoofd in het daarvoor bestemde gat, mijn beide armen langs beide kanten van de tafel bungelend.  Een Chinees meisje legde een handdoek over mijn rug en begon eerst door de handdoek heen wat over mijn rug te wrijven, ik sloot mijn ogen, en dacht te gaan genieten…(genre “massage douceur” bij de kinesist of de schoonheidspecialiste)  en toen begon het, de handdoek werd verwijderd en het kneden,drukken, duwen, knijpen en wrijven begon met de bedoeling de uitgebalanceerde en vrije stroom van Qi* in mijn lichaam te herstellen. Eerst de rechtse kant van mijn lichaam, op sommige plekken was het best pijnlijk en toen ik kreunde, niks geen sorry, alleen maar een: “Pain?” En hopla... nog eens extra er in! Ze gebruiken hun ellebogen, die Chinezen, bij het masseren en even heb ik gedacht, "wil ik dit wel?  Ik wil hier weg, dit pik ik niet, waar ben ik aan begonnen?" Maar ik heb nog een linker kant ook aan mijn lichaam en die moest ook, bovendien ben ik een doorbijtster. En... ik dacht aan mijn belemmerde Qi die moest stromen, stromen en nog eens stromen!  Ze eindigde met op mijn achterste te gaan zitten om mijn hele rug nog eens goed onder handen te nemen. Daarna kreeg ik de handdoek weer over mij heen om het teveel aan gebruikte olie te verwijderen, nog een paar laatste kloppen en warempel nog wat praat: “Finish… Good?....When.… Come… Back?” Verdoofd en verdwaasd maar met een heel aangenaam warm gevoel ben ik de drukke Amsterdamse Kalverstraat ingelopen (was het er druk?) Eén uurtje geen pijn gehad in mijn nek, dat is waar! Maar voor de rest….Twee dagen een bont en blauw gevoel….. pijnlijk.

*Qi (ook wel ch'i, chi, ki of gi) is een fundamenteel concept uit de Chinese cultuur doorgaans gedefinieerd als adem, levenskracht, vitale energie of spirituele energie die deel uitmaakt van alles wat bestaat.

*meridianen en accupunten. Volgens de Chinese geneeswijze heeft elk lichaam twaalf energieën die in vastgestelde banen, genaamd meridianen (Nadi’s) stromen. Deze meridianen stromen over en in het hele lichaam en verbinden lichaamsdelen, organen, zintuigen en de psyche met elkaar. Accupunten zijn te omschrijven als “energieconcentraties”  in de vorm van een punt. Accupunten ontvangen hun energie vanuit de meridianen waarop ze liggen.

Bron:Wikipedia

16-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa