Mijn kleinzoon, juist gestopt met een uitgebreide stemtest is eindelijk in slaap gevallen en terwijl mijn oren nog na suizen van al het geweld ga ik even rustig zitten, want het is tijd voor koffie.  Kleindochter Camille heeft echter al een nieuw spelletje bedacht. De pop zit in de relax van haar neefje. Ze verdeelt de rollen: “Jij bent de papa en ik de mama” . “Ja hoor is goed” zeg ik, terwijl ik mijn ogen sluit. “Alleeeez!  Papa! De baby huilt!” klinkt het na een tijdje ongeduldig … “ Hoezo??? Als ik de papa ben, dan doe ik toch niets?” Vraag ik verbaast vanuit helaas mijn eigen ervaring.” Mais nóóóóón oma” zegt mijn kleindochter dan: “Het is de mama die niets moet doen!”

01-09-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste week heb ik het druk, druk met de “perfecte oma”  te zijn,   (zal ik vergeten de babyfoon aan te zetten? Dat is wel zo rustig, bovendien, ik word al wat ouder en ben niet meer zo mee met al die technieken ! ) En natuurlijk zet ik het ding aan, en als ik niks hoor, ga ik kijken  om te zien of hij nog ademt. Druk met koekjes bakken met mijn kleindochter, het deeg in de vormpjes kneden en chocomousse maken, is nu eenmaal beter te doen, dan tig keer de pop, van het aankleedkussen, dat dienst doet als poppenglijbaan, te laten glijden. Van tig keer denkbeeldig naar Plopsaland gaan ben ik bekaf. Er naar toe gaan is een stuk minder vermoeiender. Wanneer Simon huilt, begint Camille nog harder te huilen, want ze denkt dat het haar schuld is als Simon huilt. Eind september wordt haar zusje geboren en het zal best moeilijk voor haar worden om niet meer het middelpunt, het enigste prinsesje te zijn. Ik heb het druk met het verzamelen van vuile was om mij heen. De chauffagist, die de verwarmingsinstallatie zou installeren in het nieuwe huis is waarschijnlijk op wereldreis vertrokken met het geld van zijn klanten. Geen verwarming, geen warm water. Mijn dochter, die in haar laatste weken van haar bevallingsverlof zit, had deze weken toch iets anders voorgesteld heeft geen zin om met de kleine te moeten kamperen en is tijdelijk bij mij ingetrokken. Ik heb het druk met geduldig te zijn, lief en begrijpend….... En dan belt die “Gewoon Een Aardige Man” Die altijd het zelfde plaatje afspeelt, het altijd druk heeft en ook deze keer weer onderweg is van A naar B en weer zegt dat hij het druk heeft en dat het er deze keer ook weer niet van komt en ik zucht, en zeg dat ik het ook druk heb. Een typisch gevalletje van  aan het lijntje houden. Toch maar eens een foto van hem vragen voor het geval dàt!!! Want ik kan mij al niet eens meer herinneren hoe hij er uit ziet…... Daar heb ik het veel te druk voor.

29-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het regent, het waait. Geen weer om oma’s met kleinkinderen naar buiten te sturen. Uit geduplood, uit gepuzzeld en moe van het poppetjes tekenen, moe van het pamperen en het flesjes geven. Heb ik behoefte aan slaap of aan….actie!!! En zo hebben mijn aan één stuk door babbelende kleindochter Camille en ik koekjes èn een chocolade mousse gemaakt. Eerst werd de chocola gekeurd,geproefd en goed bevonden en daarna mocht Camille onder mijn toeziend oog het eiwit klutsen met de mixer. Vervolgens mocht zij de ultieme test doen om te zien of het eiwit goed stijf was door de schaal even onderste boven te houden.  Toen de chocomousse was verdeeld in verschillende schaaltjes restte ons de “plicht” het gebruikte materiaal schoon te maken  en moest ik even aan Nigella Lawson denken:  De “Goddelijke Huisvrouw”  uit het tv kook programma “Nigella Bijt”  Die alles altijd “Luscious” vind terwijl zij lepels gesmolten chocolade en andere lekkernijen  op een uitdagende, bijna sadistische manier in haar mond steekt en aflikt. Ik heb besloten dat er morgen weer een dag is en om in ieder geval vandaag niet aan het een of andere regime te doen. De mousse smaakte niet alleen “Luscious!” Maar ook nog es dood gewoon verrukkelijk…....

Daarna, vóór Simon weer zou wakker worden voor zijn volgende flesje  nog even een spelletje voorgesteld, het spelletje “van zij, die het langst haar mond kan houden…...”

26-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Niet altijd leuk, wandelen met een kinderwagen. Overal putten, kuilen, hoge stoepen, bomen waar het voetpad kennelijk om heen is gelegd en overal “creatief” maar vooral asociaal geparkeerde auto’s. Hoe duurder en hoe groter de auto hoe verder de “heilige koe” blijkbaar op de stoep moet staan. Wandelen met een kinderwagen  is dan ook bepaald geen lolletje. Wanneer ik , na echt goed uitgekeken te hebben, even van de stoep ga omdat ik langs zo’n verkeerde geparkeerde k**bak heen moet, wordt er door een blijkbaar gehaaste automobilist  naar mij getoeterd en op het voorhoofd gewezen…...Ik denk even heel “not oma like” aan mijn middelvinger..... Maar Camille is bij mij, dus hou ik mij in.  Een eindje verder het zelfde verhaal, overal foutgeparkeerde auto’s of een uitstekende stoep, bordes of slordig neergesmeten vuilniszakken.  Ik moet even naar binnen bij de brillen winkel om mijn brilletje dat steeds van mijn neus zakt te laten bijstellen. Drie treden, het is te gevaarlijk om de kinderwagen alleen voor de deur te laten staan. En ik hijs het gevaarte de stoep op, Voor Camille is de deur te zwaar alleen en ik gebruik mijn achterwerk om de deur open te houden, want daar dienen achterwerken immers voor, onder ander.  Madame "la schtroumpfette à lunettes" helpt een klant een nieuwe bril uit te zoeken ondertussen de laatste roddels uitwisselend. Ze overweegt niet eens de mogelijkheid om voor mij even de deur open te houden. Ik sta geduldig te wachten, terwijl Simon het nog niet doorheeft dat we niet meer rijden en stil in een winkel staan!  Vragen of ik misschien voor iets kom dat in een paar minuten opgelost kan worden komt niet in haar op. Alles tergend traag. En toen werd Simon wakker! En werd ik geholpen in minder dan 4 minuten eventjes tussendoor.

Even later in de supermarkt. Bij de kassa duwt een sacherijnige vent zijn winkelwagentje hardhandig tegen Camille omdat ze in zijn ogen niet snel genoeg doorloopt, waarna hij zonder een woord van excuses een zak van 10 kilo uien op de rolband smijt…

24-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

22-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb wat met luchtjes.

Ik denk wel eens dat mijn reukorgaan bovengemiddeld ontwikkeld is. Ook al ben ik bij lang na  geen geurpsychopaat zoals Jean-Baptiste Grenouille in “Het Parfum” van Patrick Süskind, één van mijn lievelingsboeken.  Ik ruik alles.

Zo kan ik enorm afknappen op lichaamsluchtjes, Mensen die naar frituur ruiken, Bolognaisesaus, sigarettenrook en natte hond.

Geuren kunnen ook bepaalde associaties oproepen. De geur van oude scholen, gymnastiekzalen. Die speciale geur van de straatstenen als het pas begint te regenen. De geur van naderend onweer. De geur van het gras, de geur van  de struiken na een regenbui brengen mij terug naar de tijd toen ik als klein kind voor het eerst een rups ontdekte. Een bepaalde rozengeur, doet mij  denken aan de weg die ik vroeger aflegde van school naar huis. Parfums, ik weet precies wat het is, wie, en wanneer. ( van sommige afthershaves word ik wild en moet men mij tegenhouden ) Het handtasje van mijn oma met het zakdoekje dat zo heerlijk naar 4711 Eau de Cologne  rook. Het ontsmettingsmiddel dat mij nog steeds doet denken aan de dag toen, bij mij, ik was vier, mijn amandelen werden geknipt. Allemaal geuren die mij terug brengen naar het verleden en herinneringen oproepen…..Lekker geurende babyhoofdjes…..

Vanmorgen om 7.00 werd mijn kleinzoon hier binnen gebracht want er wordt verhuist dit weekend en ik ben oppas oma voor de hele week, geen blogjes en blog bezoeken dus, maar snuffelen…..

20-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een zomeravond in Amsterdam. De mussen zijn allang gestopt met dood van het dak te vallen. Maar het is nog best terrasjesweer. Gapend voor de tv. Mijn zielige, trieste vader die nergens zin in heeft, meester van de afstandbediening,  zit ongeïnteresseerd te zappen. Hij gromt nog een beetje na, de aardappelen waren niet gaar, het vlees taai en ik heb de suiker in zijn koffie vergeten. Mijn moeder verdient post mortem een medaille. Hij besluit dat er zoals gewoonlijk niks bijzonders is op de tv, zet het toestel uit en isoleert zich verder door een koptelefoon op te zetten en naar de radio te gaan luisteren.  Ik pak een boek waar ik mij tevergeefs op probeer te concentreren.  Alleen met mijn gedachten en het irritante eentonige tikken van de klok aan de muur…

18-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb al maanden last van pijn in mijn nek.  Het zijn mijn spieren, volgens de dokter. Smeer maar een zalfje, neem maar wat  paracetamol. Teveel voor de computer, een slechte houding? Stress? Te veel van dit, te weinig van dat. Wie zal het weten? Maar ondertussen zit ik er mee. Even mijn hoofd achteroverbuigen bij een langere kuspartner en er helemaal voor gaan! (om maar een voorbeeld te noemen) Vergeet het… wat genieten zou moeten zijn, wordt één bron van ellende! Op aanraden van een kennis ben ik dus laatst in Amsterdam eens bij zo’n Chinees massage instituut binnen gestapt voor een Tuina  (“too-way-nah”) massage …. En nee, dit heeft helemaal niks met erotiek te maken….…Bij Chinese massages wordt druk uitgeoefend op bepaalde punten en meridianen*….. En, ik heb het geweten. ik werd met het strikte minimum aan woorden een klein kamertje binnengeleid : “Take…Off… Clothes!”  Waarna ik op een massagetafel mocht plaatsnemen met mijn hoofd in het daarvoor bestemde gat, mijn beide armen langs beide kanten van de tafel bungelend.  Een Chinees meisje legde een handdoek over mijn rug en begon eerst door de handdoek heen wat over mijn rug te wrijven, ik sloot mijn ogen, en dacht te gaan genieten…(genre “massage douceur” bij de kinesist of de schoonheidspecialiste)  en toen begon het, de handdoek werd verwijderd en het kneden,drukken, duwen, knijpen en wrijven begon met de bedoeling de uitgebalanceerde en vrije stroom van Qi* in mijn lichaam te herstellen. Eerst de rechtse kant van mijn lichaam, op sommige plekken was het best pijnlijk en toen ik kreunde, niks geen sorry, alleen maar een: “Pain?” En hopla... nog eens extra er in! Ze gebruiken hun ellebogen, die Chinezen, bij het masseren en even heb ik gedacht, "wil ik dit wel?  Ik wil hier weg, dit pik ik niet, waar ben ik aan begonnen?" Maar ik heb nog een linker kant ook aan mijn lichaam en die moest ook, bovendien ben ik een doorbijtster. En... ik dacht aan mijn belemmerde Qi die moest stromen, stromen en nog eens stromen!  Ze eindigde met op mijn achterste te gaan zitten om mijn hele rug nog eens goed onder handen te nemen. Daarna kreeg ik de handdoek weer over mij heen om het teveel aan gebruikte olie te verwijderen, nog een paar laatste kloppen en warempel nog wat praat: “Finish… Good?....When.… Come… Back?” Verdoofd en verdwaasd maar met een heel aangenaam warm gevoel ben ik de drukke Amsterdamse Kalverstraat ingelopen (was het er druk?) Eén uurtje geen pijn gehad in mijn nek, dat is waar! Maar voor de rest….Twee dagen een bont en blauw gevoel….. pijnlijk.

*Qi (ook wel ch'i, chi, ki of gi) is een fundamenteel concept uit de Chinese cultuur doorgaans gedefinieerd als adem, levenskracht, vitale energie of spirituele energie die deel uitmaakt van alles wat bestaat.

*meridianen en accupunten. Volgens de Chinese geneeswijze heeft elk lichaam twaalf energieën die in vastgestelde banen, genaamd meridianen (Nadi’s) stromen. Deze meridianen stromen over en in het hele lichaam en verbinden lichaamsdelen, organen, zintuigen en de psyche met elkaar. Accupunten zijn te omschrijven als “energieconcentraties”  in de vorm van een punt. Accupunten ontvangen hun energie vanuit de meridianen waarop ze liggen.

Bron:Wikipedia

16-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

14-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst moest ik toevallig in Brussel zijn. Kom ik daar toevallig een oude vriend tegen, boven aan de trap in de hal van het Centraal Station, die ik al maanden niet meer had gezien:  “Héééé dat is toevallig…..!” Wij “moesten” toevallig ook nog eens dezelfde kant uit en besloten samen een stukje te gaan eten. Via de Ravenstein  staken wij de Koningstraat over en liepen wij het park door richting de Naamse Poort.  Nog even de Guldenvliesgalerijen binnengegaan voor een aperitiefje en waar ik aarzelde of ik mij toch even die schattige schoentjes van 300 euro zou aanschaffen  die zo goed zouden staan bij mijn paarse handtasje dat ik laatst heb opgedoken uit de soldenbak bij C & A……. Maar wij zouden iets gaan eten. Omdat wij ons toch vlak bij Matongé, de kleine Centraal-Afrikaanse handelsbuurt in Elsene bevonden nog héél even getwijfeld of iets met maniok misschien iets voor ons zou zijn…….? Wij besloten nog even verder te kijken. Met wel héél zwarte vertoornde weergoden in onze rug rolden wij de Elsene Steenweg af richting Flageyplein waar “de zondvloed”  los brak.  En wij, waarom niet?  “Le Pourquoi Pas”  zijn binnen gevlucht, een kleurrijk Noord Afrikaans eethuisje met van die leuke gekleurde theelichtjes op de tafels. Wij konden kiezen  uit verschillende Magrebijnse recepten zoals tajines en couscous en een aantal gegrilde gerechten. Als voorgerecht waren er allerlei tapas. Wij kozen  voor een smakelijke tajine opgediend in zo’n typisch aardewerk schoteltje en heerlijke Noord Afrikaanse wijn. Terwijl het buiten donderde en stortregende voerden wij onder het eten een diepgaand gesprek over…. dingen…. en vroeg ik mij af…...

En wie zich afvraagt wat ik mij afvroeg zal nog een paar daagjes moeten wachten want ik ben weer voor eventjes weg….

09-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was me de blogpauze wel. Vakantie in eigen huis gevierd, de zoon was met een  paar vrienden naar het zuiden van Italië vertrokken, waar men blijkbaar communiceert via vibrerende spaghettislierten want gewoon bellen of sms'en bleek niet te doen. Maar dan is daar Facebook! Mocht ik mij ooit afgevraagd hebben waarvoor Facebook in hemelsnaam dient, dan weet ik het nu. Gewoon Messenger is Out! Er wordt gechat via Facebook. en ik zou bijna zeggen dat ik de laatste dagen nog nooit zoveel met mijn zoon “gesproken” heb. Zou hij zich vervelen? Of mist hij mij toch een beetje? Hier was het in ieder geval erg stil. Eerst dacht ik: Yoepie! Eindelijk Rust.....! Alles bleef op zijn plaats en ik voelde mij zelfs wat onwennig nu ik het onbeperkte heerschappijschap had over de afstandsbediening van de televisie. Zoveel vrijheid en ik die niet wist wat er mee aan te vangen.  Na twee dagen dreigde mijn huis te opgeruimd en te proper te worden. En besloot ik mijn slaapkamer eindelijk eens grondig aan te pakken en een ander kleurtje te geven. Want volgens de principes van Feng Shui verwijder je best herinneringen aan vorige relaties. Mijn slaapkamer heeft nu de kleur van een zomerse fruitsla, je moet je dat eens voorstellen met mij als een soort.........uh... kers daar precies middenin…..

08-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Even er tussen uit.....tot binnenkort

29-07-2010 om 08:12 geschreven door Loewiesa

Vrijdagmiddag. Wanneer ik het Amsterdamse Centraalstation uitkom. Ligt “Mijn stad” uitnodigend voor mij.  Zigzaggend vanwege de werkzaamheden op het Stationsplein baan ik mij een weg met de stroom mee tegen de stroom in via het Damrak richting Dam waar ik de tram wil nemen. Ik geniet van een groep toeristen op gehuurde fietsen die vast zitten in een overstekende horde voetgangers, want: “Je weet toch?” Voetgangersstoplichten dienen in Amsterdam enkel en alleen als decoratie! En geglimlacht heb ik samen met tig anderen om die oudere man  in zijn roze balletpakje en zijn blote witte armpjes en beentjes. Lichtblauw of pastelgroen hadden hem waarschijnlijk een stuk beter gestaan….....

27-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

In het essay "Een kamer voor jezelf" beschrijft Virginia Woolf de beperkingen waarmee schrijvende vrouwen in die tijd (1923) te kampen hadden en waardoor veel vrouwelijk talent niet tot ontplooiing kwam: “Een vrouw moet geld en ruimte hebben en vooral een kamer met een slot op de deur, waarin zij zichzelf kan zijn om te kunnen schrijven''.

Ze had niet alleen alle ruimte, maar blijkbaar ook alle tijd van de wereld. Geen gehaast, geen afspraken, ze kon wandelen, vissen, lezen, observeren, nadenken en schrijven.” Virginia pleegde zelfmoord door zich te verdrinken in een rivier omdat ze stemmen hoorde en dacht gek te worden en haar jaloerse echtgenoot verder niet tot last wilde zijn…. (Gelukkig...ik kan zwemmen.) Nu heb ik geen ambities om in de voetsporen van Virginia Woolf of wie dan ook te treden,  door gebrek aan talent en vooral  door gebrek aan de nodige zelfdiscipline. Maar bloggen moet kunnen. Helaas weet ik ook wat het is om een  jaloerse weliswaar ondertussen ex partner te hebben die moeite had met sommige van mijn schrijfsels omdat hij mij er niet in zou herkennen. En waardoor ik mij nu afvraag of je echt alles met een partner moet delen?  Ook heb ik bepaalde verplichtingen, een treurige oude vader, kinderen, en sinds kort kleinkinderen, die mijn aandacht vragen. Kinderen die er voor zorgden dat ik vaak voor mijn eigen ruimte heb moeten vechten en nog steeds vecht.  Een stroom van gedachten heb ik echter ook, soms wat onsamenhangend, stemmingen, gevoelens en verlangens……. (Ik hoor alleen nog net geen stemmen!)   

Gelukkig heb ik een eigen computer waar ik mijn gedachtespinsels in kwijt kan.  Zodat ik ze een plaats kan geven en ze kan opruimen.

22-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer met mijn kleinzoon Simon op pad geweest en zo dacht ik eventjes slim,  het een en ander te combineren door even het winkelcentrum binnen te stappen dat op de weg van onze wandeling ligt. Want het zijn per slot van rekening nog steeds solden, en je weet maar nooit. Maar zoals het een echte vent in spe betaamt, dacht mijn kleinzoon er duidelijk anders over en hij begon te blèren  zodra we het winkelcentrum binnenkwamen. Ietsje te snel naar mijn zin vlogen wij dus weer naar buiten, hij stopte even met tegen te spartelen, toen wij op een terrasje neerstreken voor een fris  pi..uh …  melk!  Voor de rest van zijn leven waarschijnlijk gefrustreerd en niet meer van plan een winkelcentrum te betreden indien niet echt noodzakelijk, voorzie ik nu reeds grote problemen met mijn dochters toekomstige schoondochter, die zal beweren dat het allemaal hààr fout is!

 De rest van de middag heb ik met hem op de arm rondgelopen,  hem alle hoeken van het huis laten zien om hem af te leiden en te trachten hem te kalmeren:

“Simon zegt dag     Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem  Ploem  ploem   dag stoel naast de tafel     Dag brood op de tafel     Dag visserke vis met de pijp    En    Dag visserke vis met de pet  pet en pijp    Van het visserke vis    Goeiedag   D aa  ag vis   Dag lieve vis      Dag klein visselijn mijn”   *  

 Toen dat niet veel meer opleverde dan alleen even een soort van verbaasde blik, een kleine pauze …. een diepe zucht….om vervolgens weer verder te gaan,  heb ik hem, met mijn allerliefste glimlach eens verteld wat ik vind van bijzonder lieve, schattige, aanbiddelijke, allerliefste, koddige, aardige, snoeperige, vertederende, om op te vreten..…. vervelende en lastige, monster jongetjes en wat ik daar zo al mee deed! Het maakte geen indruk. Nog meer verbazing, nog meer gekrijs,  dat ik voor het nageslacht nog even heb vastgelegd en op mijn gsm ingesteld als beltoon! Zo dat ik hem nog eens kan horen!!! Ten einde raad ben ik op de trap gaan zitten, want gewoon in een zetel, wilde het ventje ook al niet, en wel op de 3^e trede van onder. Een trede die een bijzonder kalmerende invloed op hem bleek te hebben. Want Simon viel in slaap…. Natuurlijk was alles onder controle en toppie toen mijn dochter en schoonzoon thuiskwamen. Vanmorgen belde mijn dochter: “Simon was zooooo rustig vannacht!!! Hij heeft eindelijk voor het eerst de hele nacht door geslapen!!!”

 En.......Yoepie!!!!!!! Vanmiddag mag ik weer ! 

 *  Marc groet ’s morgens de dingen

   Paul van Ostaijen

    (1896-1928)

19-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

17-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanochtend mijn manen…uh… mijn haar laten knippen. De bezoekjes aan de kapper komen meestal in een opwelling. Er zijn van die dagen dat ik 's morgens in de spiegel kijk en dat ik denk “Jeetje, wat een kop, daar moet nodig iets aan gedaan worden”. Helaas lukt het niet altijd een afspraak te krijgen op dezelfde dag van de opwelling. Tenzij  bij één van die ketens, waar je terecht kunt zonder afspraak, die je binnen lokken met speciale condities, die dan weer niet net die dag tellen omdat het net die dag niet is en waar ze je altijd hele dure verzorgende shampoos, proberen aan te smeren die stukken beter zouden zijn dan die uit de supermarkt, die je maar beter niet gebruikt wil je niet binnen de kortste keren heel erg pluishaar krijgen of erger, kaal wordt of zo.  Ze geven ook speciale kortingen op vertoning van je studentenkaart. Nu heb ik al jaren geen studentenkaart meer, ik heb alleen een kaart voor “kroostrijke gezinnen”, maar daarmee ben ik dus niets bij de kapper. Misschien dat de een of andere politieke partij  eindelijk eens iets aan dit grote onrecht kan doen?

15-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik zou juist aan een mand met strijk beginnen, toen de telefoon ging. Een welkome afleiding.  Het was “de paardenman”. “Ik ben in de streek, zin in een terrasje? Een etentje? Ik kom je rond 17.00 ophalen”. Paardenman plant nooit iets van te voren. Hij heeft het altijd heel erg druk, druk met zijn paarden, druk met paardrijlessen geven, druk met allerlei wedstrijden, druk met altijd onderweg, ergens naartoe. Een wonder dat hij mij een tijdje geleden heeft opgemerkt en nog herinnert. Paardenman kan 5 kwartier binnen een uur vol fluisteren …..uh…... praten over… ..paarden. Ik zou bijna willen dat ik een paard was.  

Vanmorgen weer verder gegaan met de dingen van de dag, en eindelijk eens aan die mand met strijk begonnen.

14-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Veel te vroeg opgestaan, ik had een afspraak en moest vroeg op pad, nog niet echt helemaal goed wakker, greep ik die morgen naar de doos ontbijtgranen boven op de keukenkast,  granen die mij keer op keer beloven mijn slanke lijn terug te vinden indien ik, twee weken lang, iedere dag twee maaltijden van dit soort granen eet, weer in mijn favoriete jeans pas. In afwachting daarvan heb ik mij ondertussen natuurlijk al lang een nieuwe favoriete jeans aangeschaft.  En zo greep ik, nog wat slaperig en nog niet helemaal goed op gang… met een verkeerde beweging mis, waardoor een andere (geopende) doos met Honey Pops van de kast afkukelde en pats …  met de bodem gewoon beneden, recht op de grond neer kwam zonder iets van zijn inhoud te verliezen.Verbazend. Ongetwijfeld  bestaat hier voor de een of andere wiskundige uitleg, een principe, of zelfs de een of andere wet,  of misschien… had ik die morgen gewoon een heel klein beetje mazzel. En dat is maar goed ook! Ik hou me gewoon aan de wet van Fett*. Je moet er toch niet aan denken om ’s morgens voor 6.00 al op je knieën te moeten om overal van die balletjes onderuit te gaan rapen ? !

*De laboratoriumwet van Fett:
  Herhaal nooit een succesvol experiment.

13-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa