Weinig om over te zeuren, sinds het innemen van mijn groen en gele pilletje. Mijn leven is de laatste tijd bijna als….. Een rimpelloze vijver of een rustig kabbelend beekje. (n.v.d.r. want dat klinkt zo mooi.) Heel soms gebeurt er wel eens wat, dan neem ik een geweldig risico door een Powerpointje of een plaatje op Facebook niet te delen, waarmee ik het gevaar loop, op minstens 7 jaren ongeluk of mijn hele fortuin kwijt te raken. Gisteren heb ik zelfs een usb-stick op een onveilige manier verwijderd. Wow.. dat was me wat!

Maar gelukkig is er nog mijn zoon voor wat leven in de brouwerij. Mijn zoon, slim, sportief, grappig, meestal lief en een ietsepietsie teveel macho (waar heeft hij dat in hemelsnaam vandaan?) Mijn vriendinnen zeggen vaak: "Wow, wat heb je een knappe en charmante zoon, jammer dat hij nog zo jong is en wij al zo oud!" Er zijn momenten dat ik hem het liefst achter drie lagen behang wil plakken wegens zijn eigenwijsheid en zijn, het altijd beter weten. Ik word zo moe van het constant in discussie gaan. Soms denk ik zelfs dat ik in een verkeerde relatie zit. Hij is nu 22 en denkt nog steeds dat zijn kleren vanzelf in de wasmand komen en is verbaasd wanneer hij op een gegeven moment niets meer heeft om aan te trekken en hij denkt dat ik mij de hele dag bezig hou met het verstoppen van dingen zoals zijn sleutels die hij altijd en eeuwig kwijt lijkt te zijn.

Laatst zaten wij samen aan tafel, het avond zonnetje scheen op het raam en toen sneerde mijn charmante zoon "Je moet de ruiten eens doen i.p.v de hele dag aan je pc te zitten". ( Wat natuurlijk erg overdreven is, want soms zit ik wel eens met een boek in de tuin of ik lig op de bank en kijk naar Clean House.) Ik keek eens op en Goh…! Hij had gelijk! "Ik zal je straks een emmertje met een sopje geven" ketste ik terug. Maar de zoon had andere belangrijker dingen te doen. Moeders zijn er in de ergste soort maar je moet je kinderen ook niet onderschatten. (Of omgekeerd.)

Ondertussen heeft het al goed geregend op mijn ruiten en ze zijn weer schoon (of proper) wat u maar wilt!

11-09-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

04-07-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

02-07-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vandaag was het een bijzondere dag in het leven van de ouders van Simon. Simon is immers 2 ½ jaar en mag naar het allereerste kleuterklasje. Met zijn zelf uit gekozen gloednieuwe rugzakje met daarin zijn gloednieuwe boterhammendoos, stapte Simon, zonder vrees  aan zijn mama’s hand de school en het klasje van mademoiselle Sabrina binnen. Na de kennismaking met de juf werd zijn aandacht meteen getrokken door een heleboel nieuwe en al bekende dingen in het klaslokaal en kon zijn mama met toch wat ietsiepietsie gemengde gevoelens afscheid nemen van haar kleine vent. Rond 10.00 kwam Simon er ineens achter dat hij toch eigenlijk wel in een voor hem vreemde omgeving was, met een vreemde mevrouw en allemaal vreemde kinderen  en toen heeft hij even een keel op gezet. “Uw zoontje heeft karakter” zei de juf, toen mijn dochter mijn kleinzoon aan het eind van deze eerste schooldag weer kwam halen. Mààr….. dàt wisten wij al!

Simon vindt de school leuk en is enthousiast over zijn eerste dag!

Doe zo voort lieve schat en dat je het de komende 15 jaar nog even leuk mag blijven vinden.

07-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Omaatje dreigde al snel door haar knietjes te zakken en gooide haar vrachtje af.  Er werd  overgegaan tot serieuze zaken en het locomotiefje voorzien van een vers batterijtje, werd met alle zeven wagentjes op het spoor gezet. De trein ontspoorde al gauw doordat het machinistje doodleuk op de rails stapte en niet goed aan de wieletjes had gedraaid. Het locomotiefje met de nog steeds draaiende wieltjes werd vervolgens het onderwerp van een nauwkeurig onderzoek. Hier bij behoorde ook een triltest, eerst op zijn handjes en vervolgens hield hij de draaiende wieltjes schaterlachend tegen zijn gezicht. Oma moest ook even voelen….het kriebelde een beetje en ik maakte een rare griezel beweging en draaide eens met mijn ogen, waardoor Simon nog meer moest lachen.

Even later gebeurde het, terwijl ik bezig was de rails die door de ontsporing zwaar beschadigd was weer in elkaar te steken begon mijn kleinzoon ineens hard te gillen. Simon had het locomotiefje op zijn hoofd gezet, zijn krullen sponnen zich om de draaiende wieltjes (n.v.d.r. of omgekeerd). “jongetje toch, wat heb je nu gedaan?” vroeg ik naar de bekende weg en zette om te beginnen…..(n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster is soms best slim)…… het locomotiefje stop, maar zijn haar zat vast en voorzichtig los trekken ging niet zonder nog meer gebrul. Dus kwam er een schaar aan te pas. De traantjes waren direct verdwenen en de schade aan zijn krullebol viel uiteindelijk nog mee.  Een uurtje later heb ik mijn kleinzoon, met iets minder haar, maar voor de rest helemaal compleet en redelijk intact en naar ik hoop met een nog steeds ongeschonden zieltje aan zijn ouders terug gegeven.

21-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb het druk gehad de laatste dagen, eerst mijn vader trachten te animeren, zonder veel succes. Woensdag was het de beurt aan mijn jongste  kleindochter, zij mij animeren of ik haar animeren wij doen allebei ons best. Mijn kleindochter Chloé is twee en zij zingt, ze heeft ondertussen een heel repertoire.  Broeder Jacob, maar dan in het Frans en wanneer ik zachtjes inval in het Nederlands kijkt zij blij en verbaast maar gaat door en het klinkt fantastisch.  Met Sinterklaas heeft ze een paar sinterklaasliedjes geleerd, de Sint heeft ondertussen zijn voeten al gelicht, maar maakt niet uit. Mijn kleindochter zingt nog steeds “En strooi dan wat lekkers in een of andere hoek… Koekoek!”.  Woensdag om 17.00 zij wordt afgelost door haar neefje Simon, ook twee jaar. Simon zingt niet. Simon heeft iets met dieren. Hij ziet wanneer een dolfijn een dolfijn is en een orka een orka. Momenteel zijn het de dinosauriërs, maar hij houdt ook van koeien, schapen en varkens. Na de kerstboom en de drie glazen heel fragiele vogels, die mijn moeder, als klein meisje nog van haar vader, mijn opa heeft gekregen, geïnspecteerd te hebben en zijn eigen inbreng heeft aangebracht door een speelgoed koe op een tak te klemmen, gaan wij de doos met het treintje waarmee mijn zoon, toen misschien ietsje ouder dan mijn kleinzoon nu mee speelde van de zolder halen.  Eerst moet de rails worden uitgelegd. Op de grond, op mijn knieën naar voren steunend op mijn voorarmen, puzzel ik, de rails in elkaar. Dan klinkt het “paardje, paardje oma” en Simon klimt op mijn rug….  

20-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het komt in de beste families voor en ach ze zijn nog jong. Sinds een paar weken zit er een fameuze haar, ergens, in de boter of in de soep, tussen mijn zoon en zijn Marie. Mijn zoon bromt, gromt en trapt tegen openstaande deuren en uw jonge gedachtespinnendevijftigster die niet eens weet waar het precies om gaat, mag het allemaal opvangen.

Ach mijn zoon, slim, grappig, sportief, meestal lief en Ô zo charmant, vaak heel slordig. Nog steeds lijkt  hij het verschil niet te kennen tussen de vloer van zijn kamer en de wasmand, hij doet aan telepathie en denkt nog steeds dat zijn kleren vanzelf in die mand terecht komen en is verbaast wanneer hij op een gegeven moment niks meer heeft om aan te trekken. Ook is hij er van overtuigd dat gebruikte borden en kopjes vanzelf in de afwasmachine komen en dat ik mij de hele dag bezig hou met het verstoppen van dingen, zijn dingen, zoals de oortjes van zijn muziekdingetje en zijn huissleutels die hij altijd en eeuwig kwijt lijkt te zijn, de eeuwige klager, net als zijn opa, zou het dan toch iets genetisch zijn?  Klaagt dat er nooit iets is om te eten en over de graten in de graatloze vis, over het groen van de spinazie en de rode kleur van de rode kool en maakt mij bij momenten helemaal stapel gek of zot (maakt niet uit, ik word e/o ben beiden!)

“Heb geen schrik!” roept mijn zoon mij toe,  na de zoveelste uiting van machtsvertoon “ik blijf zeker tot ver na mijn 40^e nog bij jou!” Helemaal blij met dàt vooruitzicht en weer even geconfronteerd met mijn eigen existentiële crisis heb ik het even helemaal gehad en het is dat uw jonge gedachtespinnendevijftigster niet rookt, anders rende zij gillend weg, uit zelfbehoud!…..Effe om sigaretten…..! (Of zoiets) 

09-12-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is nog steeds paasvakantie. En als oma kun je er dan vast verzekerd van zijn dat je moet/mag * oppassen. En eerlijk gezegd, ik heb niet altijd zin in het wanneer er eentje begint, begint de ander ook geblèr of in spelletjes zoals memorie met mijn oudste kleindochter, die ik altijd verlies omdat zij haar eigen spelregels en natuurlijk een beter geheugen heeft  (heel oplettende lezertjes herinneren zich misschien dat ik spelletjes haat!) ik haat het ook om steeds te moeten roepen: “Hé daar, niet doen, blijf af, niet aankomen, pas op, niet op de trap spelen, dat is gevaarlijk, blijf van de planten, trek de boeken niet uit de kast, niet op de bank (zetel) springen! Klim niet op de (salon) tafel en…. dat mag volstrekt niet!” ( n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster is eigenlijk een heel irritant en vreselijk vervelend mens) Wanneer je als moderne oma denkt even rustig met een kopje koffie aan de pc te kunnen zitten om te kijken of er nog iets in de blog, de Facebook of de gewone wereld is gebeurd, begint het gezeur om van alles pas goed. Ze willen limonade en koek en dan sta je zuchtend op om het gevraagde te gaan aandragen opdat ze weer even stil zijn, en dan blijkt dat ze eigenlijk toch iets anders willen. Maar dàt hèb je niet, en het is dus kiezen tussen dit of niets. (n.v.d.r. zij is een zaag en ook nog eens een zeurpiet) Zuchtend zet je de pc uit en je verschanst je in de keuken achter de potten en de pannen of je gaat iets anders nuttigs doen, zoals het opruimen van de keuken of de ramen lappen, waar je normaal geen zin in hebt, maar op dit moment doe je niets liever….  zodat je kunt zeggen: “Oma is nu even bezig!” Wat je al niet doet om het kroost van jouw kroost af en toe te ontlopen. Ze vinden het trouwens reuze plezant, wanneer ik de ruiten aan de buitenkant doe en ondertussen rare gezichten naar hen trek. (oma is zo leuk, dat wil je niet weten)  

Na overvallen te zijn door een fikse lentebui tijdens een wandeling waar ze de waterdichtheid van hun schoentjes ook nog even in een plas hebben getest, zitten wij samen onder een plaid op de bank, elk met hun doudou, knus tegen mij aan terwijl ik hen een verhaaltje voorlees uit Jip en Janneke. Verhaaltjes die mijn moeder vroeger voor mij las en waar ook mijn kinderen mee zijn opgegroeid en waar Jip en Janneke ook volstrekt geen stoute dingen mogen doen en eindelijk heb ik ze stil.

 *Keuzefunctie in dit geval uitgeschakeld

11-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het werd een gezellige middag in gezelschap van mijn kinderen, hun partners, de twee kleindochters en de kleinzoon die het allemaal prima met elkaar kunnen vinden. Wanneer de semoule te griezelig in de mond dreigde te worden werd deze weggespoeld met heerlijke Marokkaanse wijn. De gesprekken aan tafel waren luchtig, en dreigden maar heel even in mineur te gaan toen het ging over de gestegen prijs van de eieren vanwege de door Europa opgelegde regels voor leg en scharrelruimte van kippen. Er werd wat leuk geplaagd en er werd veel gelachen. Even geen gezeur of gezeik en even geen zorgen.  

Na de couscous volgde er koffie en thee en…... Cupcakes! Zelfs hier is uw jonge gedachtespinnendevijftigster niet aan ontsnapt!....... i.p.v. zich bezig te houden met een spetterende en goedbetaalde carrière,  de een of andere valoriserende cursus in iets interessants moet zij met/zonder* veel schaamte bekennen dat zij plezier heeft in het versieren en het personaliseren van deze kleine cakejes in truttig roze, smurfenblauw, gifgroen, helgeel, oudewijvenlila en andere psychedelische, vast heel ongezonde, ik wil het niet weten kleurtjes uit de Vahiné en Saromacollectie crèmetoefjes, spikkels, bloemetjes en andere heel erge zoete en (wil ik ook niet weten) calorierijke frutsels.

 Om 18.00 vertrokken als laatste de ouders van Simon, hun schat bij mij achterlatend (wat natuurlijk niet helemaal zonder risico is, want stel dat ik weer eens  één van mijn moeders moeder spreuken citeer. Het onschuldige kinderzieltje zou er iets van kunnen krijgen.) Oma en kleinzoon gingen samen nog een blokje om, waarna Simon na zijn badje en zijn boterhammetje braaf ging slapen en oma, na het dagelijks praatje met harmonicaman knus op de bank kroop met Witse. Om 00.50 was het ventje echter al weer wakker. Het werd een hele lange nacht. De volgende dag was Simon in top vorm (misschien vanwege de kleurtjes) Oma half gaar en ondanks het zalige eerste echte lentezonnetje werd het een hele lange dag.

*doorhalen wat niet van toepassing is

13-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De hele week druk bezig geweest met niks doen. En geloof mij, dat Dolce far niente wordt zwaar onderschat. Het was doodvermoeiend en ik was bekaf en zo moe als een hond. Zaterdag weer in gang geschoten om boodschappen te doen. Want vandaag komen er 10 eters. Het was afgelopen dinsdag immers 21 jaar geleden dat ik samen met de verwekker en mijn valiesje de kraamafdeling van het Tivoli ziekenhuis in La Louvière binnenwandelde om er mijn zoon te gaan baren (wat een vreselijk woord is dat toch) Mijn zoon en ik samen in de keuken. Hij heeft voor Couscous gekozen het is zijn feestje en dat lust hij graag  Ik mag de uien snijden en de groenten schoonmaken, de zoon zorgt voor de rest. Gezellig samen in de keuken. Wanneer hij aan de gang gaat met de Ras-El-Hanout kruiden gooi ik de keukendeur naar buiten open voor wat frisse lucht. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kan namelijk niet goed tegen de geur van komijn dat de laatste jaren te pas en te onpas overal in wordt gebruikt. Sommige mensen dragen het mee in hun kleren en hebben het  zelfs al in hun poriën als een opdringerig parfum. Er wordt geproefd bijgekruid en nog eens geproefd en gekibbeld over de naar mijn idee overheersende smaak van de tomaten. “Màààm laat mij doen! Ga wandelen, ga de tafel dekken, ga…… aan je computer!” (n.v.d.r. en dat is hierbij dus gebeurd) … roept mijn zoon, terwijl hij mij, nog even protesterend” Kijk uit met de Harisa…….” de keuken uit duwt. Mijn zoon en ik samen in de keuken. Het leek zo’n idyllisch plaatje.

11-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Krokusvakantie en ik heb weer volop de gelegenheid gekregen de kunst van het omaschap èn mijn geduld te perfectioneren. Mijn zoon heeft veel werk voor school  waaronder een verslag van zijn stage en baalt hevig. Camille (4 ½) zoekt grenzen op, daagt uit en kijkt hoe ver ze kan gaan waardoor mijn geduld soms danig op de proef wordt gesteld. Ze wil niet tekenen: “kan ik niet” klinkt het koppig. “Kanniet is dood en Wilniet ligt op het kerkhof” citeer ik mijn moeder en mijn moeders moeder.  Camille wil niet kleuren, niet boetseren, ze wil schilderen, wanneer ik de verfspulletjes heb klaargezet is de zin over en begint zij weer te pruilen. Zij wil een DS! Een DS?* “Ja dat wil ik ook wel” denk ik “altijd een mooie auto gevonden……..”

Wij spelen een spelletje op de computer. Camille vangt kokosnoten en bouwt een virtuele toren die instort.  Vervolgens krijg ik haar zoet door het poppenhuis naar beneden te halen maar haar zusje Chloé (17 maanden) met wie regelmatig onhandige uitingen van zusterlijke liefde worden uitgewisseld smijt even later als een onverstoorbaar olifanttinnetje in een porseleinkast alle meubeltjes die door Camille met veel zorg zijn neergezet door elkaar. Camille brult het uit. Chloé nog harder en maakt een soort fopduik waardoor Camille nog harder begint te huilen en roept snikkend uit: “Oma, niet aan papa en mama zeggen, anders word ik gestraft!” Het leven van een vierjarig meisje met een klein zusje gaat niet altijd over rozen!  Oma blijft kalm en heeft alles onder controle maar haar troostende woorden dat het toch allemaal niet zo erg is en dat alles zo weer is rechtgezet, helpen maar weinig.

In de pastagroentensaus zitten courgettes en stukjes wortel en die lust ze niet. Terwijl Chloé haar middagslaapje doet doen wij een spelletje volgens de zelf uitgevonden spelregels van mijn kleindochter gespeeld. Oma wordt een klein beetje kriebelig en heeft behoefte aan frisse lucht.  Schoenen, jas, muts en handschoentjes aan onder protest, want Camille: “Ik hou niet van wandelen  het is te ver…..!” Camille wil met haar fiets of met haar step, maar die staan thuis. Oma heeft het driewielertje van neefje Simon in de garage staan. Er staat wind….. heel veel stoute wind……..!  Na tien minuten zijn wij weer thuis en plant ik mijn mokkende kleindochter voor de tv (Er schuilt een groot pedagoog in mij) waar zij even later heel enthousiast meezingt met het lied van Jake de Piraat uit Nooitgedachtland....

·         De  Nintendo DS is een draagbare spelconsole van het Japanse bedrijf Nintendo. Het is de opvolger van de Gameboy. Een nieuwe generatie spelcomputer.

·         De Citroën DS is een beroemd automodel van het Franse merk Citröen. Voor het eerst gepresenteerd op 6 oktober 1955 op de Parijse autosalon. (Wikipedia)

24-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Kleinzoon Simon is komen logeren. Afgelopen nacht nog minder goed dan gewoonlijk geslapen. Om 3.00 word ik wakker van een klaaglijk geluid uit het kinderkamertje. Nog even liggen wachten. Want meestal gaat het over. Opgestaan, en gezocht naar de kwijtgeraakte speen. Terug naar bed, een uurtje verder geslapen. Weer gehuil. Maar dit keer is hij niet stil te krijgen. Misschien heeft hij naar gedroomd? Het ventje mee naar mijn bed genomen in de hoop dat het gehuil zal stoppen. Nog even liggen neuten en toen was het stil. Om 7.00 wakker geschrokken van een mep op mijn gezicht. Simon heeft zich omgedraaid en ligt naar mij te lachen.  Opgestaan, ontbijt klaargemaakt. Spitsuur in huis. De zoon begint wat later. Is zijn treinabonnement kwijt en zijn gsm. “Màààm weet jij………?” Want mààààm weet gewoonlijk alles. (Wanneer hij even niet kijkt verstop ik zijn dingen, zijn sleutels, zijn gsm, zijn identiteit, vind ik leuk, ik heb toch niks anders te doen en per slot van rekening daar zijn moeders voor. ) Even bellen maar……. Mobieltje zit in de zak van de jas die hij aan heeft. Zoon mist bijna de bus, die gelukkig voor zoonlief, altijd te laat is. Ik haal de afwasmachine leeg die ’s nachts de afwas van de vorige dag heeft gedaan en laat Simon even alleen met zijn speelgoed. Wanneer ik terug in de woonkamer kom, heeft hij de onderste plank van de boekenkast al bijna leeg. Hij staat aan de boeken te schudden als of hij op zoek is naar een verborgen schat.  “Nee Simon, dat mag niet” “neeeeee” zegt Simon en schudt zijn hoofd”. Simon heeft de afstandsbediening van de tv te pakken. Simon gaat mee de keuken in. Wil een handje helpen met het legen van de machine maar ziet dan de open deur van de wasmachine. Zo... Simon doet even het deurtje dicht. Simon begint te huilen. Vingertjes onder de kraan, kusje er op en het is over. Simon gaat voetballen met een bal van stof, de bal verdwijnt in een hoek. Hij geeft het op.  Dierenplaatjes kijken in zijn boek. De koe doet boe. de kip, tok tok, maar het best van al doet hij de vis. Vervolgens kijkt hij in de starende ogen van een pop en steekt er zijn vingertjes in. Ik moet even naar boven om er iets te halen. En ik ben heel snel. Maar Simon is sneller en zit al halverwege de trap, zachtjes zonder hem te laten schrikken kom ik naar beneden en grijp hem in zijn kladden. Om 9.00 begint Simon te gapen en knapt een uiltje. Ik heb net de tijd om te douchen en mij aan te kleden want Simon is weer wakker. Wij gaan naar de winkel. De lucht is blauw, de zon schijnt maar het is koud. De wantjes gaan aan. De duimpjes willen niet in de duimpjes. Simon schudt zijn handjes...  Ik neem mij voor er later een koordje aan te maken zodat hij ze niet verliest. Onderweg verliest Simon er - ergens- een. Na het eten en na het middagslaapje dat hij niet wil slapen gaan wij nieuwe halen mèt een koordje. Simon giet zijn beker met water leeg op het tafelblad van zijn stoel en pletst er met zijn handjes op. "plets, plets! Kijk eens oma alles nat." Wij gaan “Grote Opa” bellen in Amsterdam met de, zoals Simon de telefoon noemt:  'allo 'allo bonjour. “'allo 'allo” zegt Simon. “Hallo hallo” zegt grote opa. Simon kijkt in de gaatjes waar het geluid vandaan komt en geeft kusjes in de telefoon. Dan komen papa en mama en Simon gaat terug naar zijn huis. De afstandsbediening is onvindbaar.

05-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is herfstvakantie er is geen opvang en de ouders werken. Camille (4 jaar) en haar zusje Chloé (13 maanden) zijn bij mij.  Wanneer wij een paar uurtjes later op straat lopen en ergens een pompoendecoratie aan een deur zien, krijg ik een opgewonden verslag over Halloween. Papa had een pompoen uitgehold en besneden tot Halloweenmasker en gevuld met een waxinelichtje naast de voordeur geplaatst. Zij wonen in een rustige straat in een rustige buurt en dan zou je toch denken…….? Maar nee! Verkeerd gedacht. Nog geen uur later is het ding al vernield door “les méchants”.  Camille is een beetje verdrietig en vooral, bijzonder verontwaardigd. Welkom in de wereld van gebrek aan respect voor de ander. De wereld van jaloezie en van afgunst waar mensen die indien de ander iets leuks,  moois of speciaals heeft er plezier in hebben om dat leuke, mooie of speciale kapot te willen maken.

’s Middags is er het dagelijkse aangeraden portie fruit. Camille wil geen banaan, ze wil ook geen appel, mandarijntjes lust ze niet, liever een kiwi of nee, misschien toch een peer. Uiteindelijk eet ze niets. “Vroeger at jij ook graag fruit” zeg ik haar, terwijl haar zusje hààr portie met heel veel smaak ook op eet. “Vroeger ja” antwoord Camille en ze kijkt mij aan als of ze wil zeggen: domme oma. ” Vroeger, was ik nog klein en had ik geen smaak! Toen at ik alles ! Zèlfs……. sla!”

03-11-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het vriendinnetje van mijn zoon is blijven slapen. Dat ze hier wel vaker samen zijn tijdens de weekenden dat ik afwezig ben had ik al opgemerkt vanwege de ordelijke toestand van de “crime scene”. De manier waarop dingen waren omgeruimd waren niet van de hand van mijn zoon die een rommelkont is. (Ik heb duidelijk een carrière als detective misgelopen ) Niet dat het mij hindert, verre van dat. Mijn zoon houdt zich tegenwoordig eindelijk weer serieus met zijn studie bezig. Staat iedere morgen zonder probleem om 5.30 op. Waar is de tijd dat ik hem bijna uit zijn bed moest sleuren? Invloed van het vriendinnetje? Of gewoon bezig volwassen te worden?  Het is een leuke meid en van mij, mag ze blijven.

Ik geloofde mijn ogen bijna niet deze morgen, toen ik mijn zoon na een "goedemorgen mam" de keuken in zag verdwijnen, hem daar een tijdje hoorde rommelen en even later te voorschijn kwam met een dienblad waarop een theepot, kopjes, èn croissants. “Er zijn er voor jou ook mam” zei hij nog en verdween naar boven.

22-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

10-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ze moeten eigenlijk eens naar de kapper, had mijn dochters ’s morgens zo eens langs haar neus gezegd bij het afleveren van haar kroost. Vroeger toen mijn tweeling dochters klein waren, knipte ik ze zelf soms bij. Dan geeft het niet of je eens scheef of per ongeluk in een paar oren knipt. Want toen waren het mijn kinderen. Mijn dochters hebben elkaar ook al te grazen gehad met zo’n klein kinderschaartje. “Kijk eens mama, mooi, haartjes geknipt!” Om de boel een beetje te fatsoeneren en te redden wat er te redden viel, de eerste de beste kapper binnen gestapt die op die dag open was, het was op een maandag. Een herenkapper ”Zeg vooral niet dat je bij mij bent geweest,” zei hij nog bij het weg gaan. Maar ik vond ze nog steeds erg lief, zelfs met een raar koppie en haar groeit snel weer bij. Met mijn kleindochters neem ik geen enkel risico. Ik zou het eens met mijn dochter of erger met oooh buhhhh whoe who ….  mijn schoonzoon aan de stok kunnen krijgen. Toen wij terug kwamen van de kapper riep een langskomende dame tegen mijn oudste kleindochter die trots naast de kinderwagen liep met een vertederde stem: “Oooh quelle belle poupée” “Je ne suis pas une poupée” antwoord Camille resoluut: “Je parle… !”

25-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Balancerend tussen grote plassen en afgebroken takken vertrokken wij vanwege het noodweer een uur later dan gepland richting de bus halte, waar ieder uur een bus naar La Louvière stopt. Halverwege wilde mijn kleindochter niet verder en begon te jengelen van “Is het nog ver?” En eerst moest er een denkbeeldige kei uit haar schoen verwijderd worden.”Weet de buschauffeur wel waar wij naar toe moeten oma?” Klonk het toch wat ongerust.  En op de terugweg: “Weet de chauffeur wel waar jij woont?”  In de bussen van “La TEC La Louviéroise” is de radio zender afgestemd op de "niets aan de hand muziek" van Radio Contact om het de reizigers en/of de chauffeur het busgebeuren wat aangenamer te maken. Al gauw bewoog en klapte mijn kleindochter voor wie met de bus rijden een feest lijkt te zijn mee op de tonen van Vamos a La Playa En daar leek het wel wat op. De zon was terug! Verder heeft zij de vrije zitplaatsen voor ons, naast ons en achter ons uitgeprobeerd. En oma maar: “Hou je goed vast moppie, want ook hier rijden de chauffeurs soms als gekken en hebben de bussen dubbele remmen, maar alles is goed gegaan. En natuurlijk heeft zij op het knopje mogen drukken.

 In La Louvière aangekomen ons te goed gedaan aan, voor mijn kleindochter een Happy Meal  in een doe- en speeldoos met een verrassing erbij. En voor oma, die nog even dacht aan een gezonde salade maar zich uiteindelijk toch liet verleiden door een hamburger met een flink aantal calorieën , gesmolten Cheddar, sla, tomaat en uitjes  dit alles volledig gedrenkt in een mosterdsaus. Een geweldig smosgebeuren. Waarbij je de tafelmanieren die je ooit geleerd heb vanzelf vergeet wanneer de saus door je vingers loopt. 

Er is daar ook zo’n speelhoek, met een ballenbad, tunnels en glijbanen. en daar zit je dan, tussen de andere wachtende ouders. 30 minuten mocht ze spelen, want er was nog een bus terug naar huis. 30 minuten zijn relatief. Te kort voor Camille die mee rent, meeklimt, mee glijdt en mee gilt met de andere kinderen. Een eeuwigheid voor wie moet wachten. Ik doe mijn ogen eventjes toe om mij even van het kabaal om mij heen af te zonderen. En dan voel ik het pas, hoe moe ik eigenlijk ben en dat ik eigenlijk niets liever zou doen dan slapen!

24-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het einde van de schoolvakantie is in zicht. De laatste twee weken is er geen speelplein en ik ben weer even oppas oma.

En zo kan het verkeren dat ik ’s morgens om 8.00 al aan het boetseren ben met Play Doh, gekleurd boetseerplezier met een luchtje. Er moeten balletjes gedraaid worden., heel veel balletjes. Wanneer ik haar vraag waarom? Want ik weet graag, waarmee ik bezig ben. Antwoord Camille “Voor in de spaghetti!”  Er wordt mij veel duidelijk. Ik haal de knoflookpers uit de keuken en samen maken wij slierten. Van een homp klei begin ik een worst te rollen. En kneed die uit tot een kommetje. Ooit nog geleerd op een cursus creatief atelier. Stelt u zich dit ludieke moment eens voor, een tiental keurige respectabele dames fanatiek bezig met het draaien van saucissen met het daarbij onvermijdbare noodzakelijke commentaar.

Dan verteld Camille dat zij nog nooit met de bus is geweest. Dat probleem wordt opgelost door straks met het openbaar vervoer naar La Louvière te gaan en haar bij Mac Do op een hamburger te trakteren. Vast heel erg slecht en cultureel ook al geen hoogstandje, maar dat pretendeer ik ook niet te zijn. Haar veggies eet ze wel bij haar mama. Verwennen! Daar zijn oma’s voor.

Als tenminste iemand buiten het licht weer wil aansteken en het doen ophouden met regenen, hagelen en donderen!

23-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

01-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Woensdag, de dag van mijn kleindochter Chloé en bovendien vakantie. Deze keer kwam ook Camille weer eens een dagje mee. “Omaaaaaaaa!!!!!!” riep ze al met uitgestrekte armpjes toen haar papa haar ’s morgens bracht. ”Ik heb een spel meegebracht!” “Oh wat leuk” Probeerde ik enthousiast te klinken, want ik heb een hekel aan spelletjes. Indien je van mij afwilt als ik op bezoek kom, hoef je maar één ding te doen en dat is voorstellen om “gezellig” samen een spelletje te gaan spelen. Dan krijg ik aanstonds een aanval van acute ludiekdinges of erger, ik fake iets anders engs.  Veel te vaak “gezellig met een kopje thee” spelletjes gespeeld tijdens regenachtige dagen met mensen die niet tegen hun verlies kunnen, pionnetjes of kaarten, die op de een of andere manier spoorloos verdwenen, spelregels die te plekke werden aangepast, net zoals dat uitkwam. Ik herinner mij een verregende grote vakantie waar ik ingewijd werd in de wereld van Monopoly.  Uren achter elkaar.  Panden gekocht in de Kalverstraat, en toen gebeurde het. Ik viel op een “kanskaart” en ik moest naar de gevangenis! Maar ik wilde niet naar de gevangenis: “Je moet!!Je moet!!!” Ik hoor het ze nog roepen!  En daar bleef ik zitten: uren!!!  Oervervelend. Wat heb ik me soms zitten “Mensergerjenieten” bij zoveel fanatisme.  Bij een spelletje Belote  (soort van Klaverjassen) brak er om 2.00 ‘s nachts bijna oorlog uit …..We hebben getekend en gekleurd mijn kleindochter en ik, punten geslepen aan nieuwe potloden, we hebben gepuzzeld en geboetseerd, ondertussen het flesje gegeven aan Chloé, Pampers verschoond, en naar Mickey gekeken op tv, boekjes gelezen, eindeloos gebabbeld. Eten klaar gemaakt en vervolgens gemixt, de hongerige gespijsd. Weer Pampers verschoond even buiten gelopen, Camille huppelend en zingend voor mij uit: "Mooi, de wereld is mooi! " En inderdaad de wereld kan mooi zijn zonder spelletjes en vooral zonder valsspelers. En toen weer thuis….. kon ik er niet meer onderuit! We zouden Memory gaan spelen. Om Memory te spelen moeten de kaartjes ondersteboven op de tafel worden gelegd en goed door elkaar gehusseld worden. Maar van husselen wilde mijn kleindochter niet horen.  Ieder kaartje werd eerst grondig bekeken en toen vakkundig geplaatst en zij zou ook nog eens beginnen.  Ze is nog maar drie. Maar ze is geweldig slim, mijn kleindochter !

10-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa