Nog een paar dagen samen met een van mijn dochters en kleinzoon Simon doorgebracht met mijn vader. Mijn moeder is nu al 2 jaar geleden tijdens de jaarwisseling overleden en mijn vader speelt de film van de laatste dagen tot haar dood steeds weer op nieuw af in zijn hoofd.

 Op de laatste dag van het jaar nog een kast(je) in elkaar gezet. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  is er eens goed voor gaan zitten om de bouwtekening grondig te bestuderen. Zo zag zij in één opslag het verschil tussen een schroef, een spijker, een deurscharnier, een plank en nog wat andere houten dingetjes. Aan het einde van het karwei was zij trots op zich zelf, had zij een extra kast die - en dat is mooi meegenomen - tot nu toe nog niet is ingestort. En bovendien het bewijs dat zij geen vent hoeft binnen te halen enkel omdat hij zo lekker handig is. Tevens heb ik mij tijdens het knutselen in een filosofisch moment bedacht dat ik de mij in het begin van dit afgelopen jaar opgelegde voornemens allemaal ben nagekomen, behalve eentje. (stoppen met bloggen)

Voor alle bezoekers van mijn blog een boeiend, fijn, gezellig, gelukkig, knus, mooi, liefdevol, plezierig, geweldig, goed, leuk, gezond, spannend, spetterend, blij en waanzinnig Nieuwjaar!

31-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een paar hele gezellige kerstdagen achter de rug. Op Kerstavond zou ik eigenlijk alleen zijn. En helemaal niet zielig en eenzaam zoals in vreselijke enge en zielige liedjes Niet met de verwarming op zes en met de hoop dat hij ineens weer voor mijn neus zou staan  Geen foto naast mijn bed en ook niet van plan om de slingers te verscheuren, de kerstboom te verbranden of veel teveel te drinken. Integendeel, er stonden overal kaarsjes, ik had lekkere dingetjes in huis gehaald die ik en ik alleen maar lust! En ik zou die avond wel doorkomen met mij zelf her uit te vinden en te doen alsof er helemaal niets aan de hand is. De telefoon zou zeker één keer gaan en ik zou, zoals nu al twee maanden  iedere avond, aan het lijntje worden gehouden door “the man with the harmonica” met wie het irl niet klikt maar met wie het nog steeds aangenaam en leuk praten is. Mijn zoon ging die avond bij zijn Marie. Ze kwamen hem halen. “Wat gaat je moeder vanavond doen?“ werd er gevraagd. En ze vonden het zoooo zielig voor mij, dat ik mee moest! “Nee echt dat hoeft niet” sputterde ik tegen, terwijl ik hen een fijne avond en heel veel plezier wensend de deur uit werkte. Een tijdje later belde mijn zoon “Mam, weet je het zeker, ze willen ècht dat je komt”klonk hij bijzonder overtuigend. Ik had een half uur om te beslissen wat ik zou aantrekken en mij toonbaar te maken. Het werd een leuke avond in het gezelschap van volslagen onbekenden, en waar ik enkel de moeder van Marie eens vlug vlug had ontmoet. Ook kerstdag gevierd in een “warm bad” met de kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Bij de familiale lotjetrek had mijn zoon mij getrokken “Mààààm is er iets speciaals dat jij wilt voor Kerstmis? ” had hij gevraagd. Ach…Ik heb maar niks gezegd, maar ik ben bang dat je voor 15 euro tegenwoordig geen goed lief meer vind.

27-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog steeds niets bijzonders te vertellen.  Een paar dagen op de bank gelegen met een plaid over mij heen. Deze keer niet als Mrs Couch Potato en haar heartbreak diet bestaande uit chips,  of zoals meestal in mijn geval  pralines of iets anders, als het maar lekker en van chocola is..... maar met een prikkeldraad keel en een hoofd vol!  Uh nee…..niet vol met inspiratie, maar wel met snot! ( En ik ben er zeker van, je wilt de details hierover zelfs niet eens weten!) Vandaag gaat het gelukkig al weer beter.

Deze morgen ontbeten bij kaarslicht. Om 8.00 floepte het licht uit. Niet omdat uw jonge gedachtespinnendevijftigster de energierekening niet zou hebben betaald. Maar vanwege werkzaamheden die tussen 8.00 en 12.00 op het net zouden uitgevoerd worden. Zij dacht nog even, in haar immens grote naïviteit. “Ze” zullen toch wel even wachten tot het buiten licht is?” Maar dat deden “ze” dus niet, de mannen van de Intercommunale d’Electricité et de Gaz du Hainaut.  Haar mandje met strijk stond ondertussen verleidelijk naar haar te lonken. En net nu zij zo verschrikkelijk veel zin  had (om te strijken) moest zij op een houtje bijten. Zij kon het smachtende mandje niet langer aanzien en is dan ten einde raad maar wat kerstboodschappen gaan doen....

23-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

't Mist en miezert en de stad lijkt ziek en der dagen zat
De mensen, met hun plastic aan, bewegen door een schijnbestaan
De donk're dagen voor Kerstmis
't Schemert rond een uur of vier en ik vraag me af: Wat doe ik hier
Aan 't einde van de Overtoom, verdwaald als in een boze droom
De donk're dagen voor Kerstmis
Lieve God, denk ik, kleumend en klein
Moeten die er nu werkelijk zijn
De donk're dagen voor Kerstmis


De koude tram is overvol, maar iedereen staart leeg en hol
Naar al die pakjes op z'n arm, want daarvan wordt een mens niet warm
De donk're dagen voor Kerstmis
Hij heeft een duur cadeau gekocht, maar had een ander ding gezocht
De warmte, die een leven duurt, de hoop die een bestaan bestuurt
In donk're dagen voor Kerstmis
Alles ligt in de winkel te koop, ja, behalve, behalve de hoop
De donk're dagen voor Kerstmis


't Mist en miezert en de stad lijkt ziek en der dagen zat
De mensen, met hun plastic aan, bewegen door een schijnbestaan
De donk're dagen voor Kerstmis
En ieder pakje, dat ik draag, is maar een uitstel van de vraag
Waar kopen wij het Paradijs en wat, in Godsnaam, is de prijs
In donk're dagen voor Kerstmis
Lieve God, denk ik kleumend en klein
Moeten die er nu werk'lijk zijn
Die donk're dagen voor Kerstmis

Michel van der Plas

21-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

20-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Kerstmis, een confronterend familiefeest las ik laatst in een tijdschrift. Voor de één een warm bad en voor de ander een hel. Ondertussen heb ik mijn echte kunstboom, die zó goed is nagemaakt, dat hij zelfs een beetje uitvalt van de zolder gehaald en die staat nu te schitteren met de bedoeling mij in kerststemming te brengen en dat zal wel lukken dit jaar, want in tegenstelling tot de gespannen sfeer van de afgelopen jaren, heb ik er deze keer weer zin in. Kerstmis! De kerstboom, de lichtjes, kortom de sfeer. Ik hou ervan, om thuis te komen, wanneer het buiten veel te vroeg donker is, te druk overal, het regent en waait of zoals nu het hier weer sneeuwt en dan met een drankje bij de kerstboom. Kaarsjes aan, muziekje aan. Misschien zelfs wel kijken naar wéér dezelfde hele cliché kerst films waar, na eerst een heleboel toestanden en andere menselijke drama's uiteindelijk iedereen samen Kerstfeest viert en samen gezellig tranen met tuiten huilt.  “Wat doen we met opa ?” vragen mijn dochters, terwijl wij samen een kerstmenu bedenken. Maar opa wil niet dat zijn kleindochters hem komen halen. “ooooh neeee!” roept hij voor wie er niks meer te feesten valt, behalve over “100 jaar” op zijn eigen begrafenis… verschrikt.

18-12-2011 om 17:23 geschreven door Loewiesa

17-12-2011 om 15:15 geschreven door Loewiesa

Toen ik maandagmorgen op het CS van Amsterdam aan kwam werd er juist met een vrolijke niets aan de hand stem afgeroepen dat de IC trein met bestemming Brussel Zuid  van 9.46 i.v.m. “mompel, mompel , mompel ....  (en dat in 4 talen) was afgeschaft! Ik werd niet vrolijker dan ik al was, met het vooruitzicht om weer een uur te moeten rond dwalen in een tochtige stationshal. Op zoek naar een plekje om in afwachting van de trein even ergens te gaan zitten voor een koffietje en om er een Spitsje of een Metro krantje te lezen, ging ik met de roltrap naar boven en kwam ik éven voorbij de Burger King, ergens tussen 2a en 2b, je-weet-wel nààst het perron waar de Zweinsteinexpres  naar Zweinstein vertrekt en dus alleen toegankelijk is voor heksen en tovenaars en niet voor Dreuzels!  Boven het geroezemoes van de stationshal en nààst de Koninklijke wachtkamer met het imposante hek, waar Hare Majesteit mag wachten als ze met de trein gaat rijden. (Want zèlfs voor de Kwien rijden de treinen blijkbaar niet altijd op tijd… )  En daar ontdekte ik een bijna geheime plek, een café geïnstalleerd in de vroegere wachtkamer van de 1^e klas treinpassagiers en waarvan het schemerige, bijna imponerende interieur stamt ergens tussen 1881-1889 de periode dat het Centraal Station werd gebouwd. Een plek uit een tijd toen reizen met de trein nog een bijzondere ervaring was en mensen niet zoveel haast hadden. Ik nam plaats aan een tafeltje waar ik zicht had op de bar waarop een echte witte Kaketoe onder een bordje met de meer dan duidelijke tekst: “afblijven” de klanten in de gaten hield.  Ik schrok mij een hoedje toen er ineens twee obers met zwarte strikjes op hun witte overhemden tegelijk naast mij stonden. Eentje links en eentje rechts. “Goedemorgen mevrouw!” klonk het in stereo. Jansen en Janssen al dragen die stropdassen, maar toch… en dat allemaal voor één kopje koffie.

15-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zoals iedere 14 dagen weer een paar dagen bij mijn vader doorgebracht. Op de bank bij mijn eeuwig zappende, trieste, verveelde en eenzame vader die nergens zin in heeft tel ik de minuten af tot het tijd is om weer weg te gaan. Af en toe, vlucht ik even weg, naar de stad. Ik heb alweer het graf van mijn moeder en mijn broer niet bezocht. Tijdens het stofzuigen vind ik een enveloppe onder de voordeur. Er zit een wenskaart in, zelf gemaakt door één van zijn aardige buurvrouwen. “Hoe halen mensen het zich in hun hoofd om mij nog iets te wensen?” Mijn vader is verontwaardigd.

Op de terugweg naar huis voel ik mij leeg en verdrietig. De energie die ik de laatste weken met het fitnessen heb opgebouwd lijkt helemaal te zijn verdwenen. Ik neem mij voor de zoveelste keer heel stoer voor, mijn vader minder vaak te bezoeken.

14-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Jlulie knunen meioljik geolevn dat jlulie knunen berjigepn wat heir saatt? De utiozdelrjike karhct van het mneseiljk berin, vlognes de odernzekores van de Uinvesritiet van Cmabirdge, is dat de vogolrde van de lteters in een worod geen bealng hfeet. Het einge bealnrgjike is dat de eretse en de lasatte lteters maar jiust satan. Dit kmot odmat het mneseljik brien bij het lzeen neit lteter per letetr leset, maar een worod als geehel. Verabzned neit? Zeekr wteen, en ik die atljid dahct dat seplling bealngrjik zou zijn! Zo zie je maar, muftengzigen is nenergs voor ndiog! 

09-12-2011 om 07:27 geschreven door Loewiesa

Onlangs hoorde ik iemand zeggen dat hij zich eenzaam voelt bij gebrek aan een sociaal leven. En toen begon ik te denken aan mijn eigen sociale leven. Want eigenlijk voel ik mij de laatste tijd soms ook wel wat eenzaam. En ….Ach. Ook al kan ik sommige van mijn vriendinnen vanwege mijn eigen persoonlijke financiële crisis niet volgen tot de Avenue Louise. Ik kom wel eens buiten. In de rij aan de kassa van de supermarkt maak ik wel eens een praatje. Kleine Italiaanse nonna’s vragen mij wel eens iets uit een van de bovenste rekken te pakken. Er wordt mij regelmatig naar een voor mij bekende maar voor een ander vaak onbekende weg gevraagd. Bij de dokter in de wachtkamer, op de bushalte, op het station of in de trein. Er is altijd wel iemand voor een praatje, al trek ik soms vreemde types aan en soms weet ik binnen de kortste keren alles van iemands leven. Laatst op het station van Brussel-Zuid nog een dame, die het weekend had doorgebracht bij haar ziekelijke zus in Limburg. Iedere twee weken deed ze dat. Ik vertelde onder het genot van een kopje zwarte koffie dat ik alle twee weken naar mijn vader ging. “Dus je bent hier over twee weken weer?” vroeg de dame verheugd. “Misschien kunnen wij eens afspreken om samen de stad in te gaan…?” En ikke: “Wie weet...? Nou... dag hè”!

Ook al heb ik wel eens een cursus gevolgd, ga ik regelmatig naar het zwembad en naar de sportschool. Ik ben lid van geen enkele klup. En dat wil ik het liefst zo houden. Dat wil niet zeggen dat ik aso ben, ik deel met plezier al mijn te betalen rekeningen. Ik heb maar 39 friends op Facebook en ik ben al 3x ontvriend waar ik al weken niet goed van ben! Nu blijkt uit een van die soms nutteloze statistisch geleuter onderzoeken van het een of andere marktonderzoekbureau in opdracht van een firma die instant latte macchiato poedertjes verkoopt, dat onder 700 koffiedrinkers de latte macchiatodrinkers een drukker sociaal leven en het meeste persoonlijke contact hebben met vrienden en bekenden en ook nog het meest actief zijn op social media, omdat zij meer zouden genieten dan de nerveuzere zwarte koffiedrinkers. Dus dat zal het zijn in de toekomst, wil ik mijn sociale leven wat verder uitbouwen: liters en liters latte macchiato!

07-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Kleinzoon Simon is komen logeren. Afgelopen nacht nog minder goed dan gewoonlijk geslapen. Om 3.00 word ik wakker van een klaaglijk geluid uit het kinderkamertje. Nog even liggen wachten. Want meestal gaat het over. Opgestaan, en gezocht naar de kwijtgeraakte speen. Terug naar bed, een uurtje verder geslapen. Weer gehuil. Maar dit keer is hij niet stil te krijgen. Misschien heeft hij naar gedroomd? Het ventje mee naar mijn bed genomen in de hoop dat het gehuil zal stoppen. Nog even liggen neuten en toen was het stil. Om 7.00 wakker geschrokken van een mep op mijn gezicht. Simon heeft zich omgedraaid en ligt naar mij te lachen.  Opgestaan, ontbijt klaargemaakt. Spitsuur in huis. De zoon begint wat later. Is zijn treinabonnement kwijt en zijn gsm. “Màààm weet jij………?” Want mààààm weet gewoonlijk alles. (Wanneer hij even niet kijkt verstop ik zijn dingen, zijn sleutels, zijn gsm, zijn identiteit, vind ik leuk, ik heb toch niks anders te doen en per slot van rekening daar zijn moeders voor. ) Even bellen maar……. Mobieltje zit in de zak van de jas die hij aan heeft. Zoon mist bijna de bus, die gelukkig voor zoonlief, altijd te laat is. Ik haal de afwasmachine leeg die ’s nachts de afwas van de vorige dag heeft gedaan en laat Simon even alleen met zijn speelgoed. Wanneer ik terug in de woonkamer kom, heeft hij de onderste plank van de boekenkast al bijna leeg. Hij staat aan de boeken te schudden als of hij op zoek is naar een verborgen schat.  “Nee Simon, dat mag niet” “neeeeee” zegt Simon en schudt zijn hoofd”. Simon heeft de afstandsbediening van de tv te pakken. Simon gaat mee de keuken in. Wil een handje helpen met het legen van de machine maar ziet dan de open deur van de wasmachine. Zo... Simon doet even het deurtje dicht. Simon begint te huilen. Vingertjes onder de kraan, kusje er op en het is over. Simon gaat voetballen met een bal van stof, de bal verdwijnt in een hoek. Hij geeft het op.  Dierenplaatjes kijken in zijn boek. De koe doet boe. de kip, tok tok, maar het best van al doet hij de vis. Vervolgens kijkt hij in de starende ogen van een pop en steekt er zijn vingertjes in. Ik moet even naar boven om er iets te halen. En ik ben heel snel. Maar Simon is sneller en zit al halverwege de trap, zachtjes zonder hem te laten schrikken kom ik naar beneden en grijp hem in zijn kladden. Om 9.00 begint Simon te gapen en knapt een uiltje. Ik heb net de tijd om te douchen en mij aan te kleden want Simon is weer wakker. Wij gaan naar de winkel. De lucht is blauw, de zon schijnt maar het is koud. De wantjes gaan aan. De duimpjes willen niet in de duimpjes. Simon schudt zijn handjes...  Ik neem mij voor er later een koordje aan te maken zodat hij ze niet verliest. Onderweg verliest Simon er - ergens- een. Na het eten en na het middagslaapje dat hij niet wil slapen gaan wij nieuwe halen mèt een koordje. Simon giet zijn beker met water leeg op het tafelblad van zijn stoel en pletst er met zijn handjes op. "plets, plets! Kijk eens oma alles nat." Wij gaan “Grote Opa” bellen in Amsterdam met de, zoals Simon de telefoon noemt:  'allo 'allo bonjour. “'allo 'allo” zegt Simon. “Hallo hallo” zegt grote opa. Simon kijkt in de gaatjes waar het geluid vandaan komt en geeft kusjes in de telefoon. Dan komen papa en mama en Simon gaat terug naar zijn huis. De afstandsbediening is onvindbaar.

05-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn zoon, die hoopt eens zelf voor een klas te staan, had die morgen een afspraak met de rector van zijn oude school i.v.m. een binnenkort te beginnen stage. Toen mijn zoon een 15 jarige puber was en hij tijdens een proefwerk Engels aan zijn gsm zat te prutsen werd deze terstond in beslag genomen want gsm’s in de klas en dan nog wel bij een proefwerk, waren en zijn volgens het reglement verboden.  Na dat mijn zoon een terechte preek had gekregen van de leraar en naderhand, thuis nog eens eentje van mij, was het de beurt aan de ouders. (ik dus) Zij mochten het ding bij de rector terug halen! Keurig op tijd voor de afspraak klopte ik op de deur en na even gewacht te hebben werd er “entrée” geroepen en stapte ik het "hol van de leeuw" binnen. De pedagoog zat achter zijn bureau de post door te nemen, keek een keer over zijn bril en stak ondertussen doorlezend, haar geen blik waardig gunnend, zittend zijn hand uit. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster die een hekel heeft aan hufters en aan hufterig gedrag, begon zichzelf vragen te stellen over het doel van haar komst, over opvoeding, over reglementen, en over zaken die waarschijnlijk niet meer in de mode zijn zoals etiquette en savoir vivre. Zij kreeg ineens veel zin om de stapel mappen die op de enigste stoel voor het bureau lagen op de grond te kieperen erop neer te ploffen, haar benen op het bureau te leggen en een sigaret op te steken, of beter nog een sigaar. Maar helaas, zij rookt niet, dus ging het over! Beleefd als zij was, bleef zij voor het bureau staan waar zij te horen kreeg hoe erg het wel met haar zoon was gesteld. Zij voelde zich bijna weer als een puber en in gedachte werd zij eventjes terug gekatapulteerd naar de tijd dat zij regelmatig spijbelde (omdat zij iets anders te doen had) en dat zij in het bureau van haar vroegere schooldirecteur moest komen, die je op een griezelige manier minuten lang zwijgend observeerde om dan ineens te vragen of je wel van je ouders hield!  Ik wens mijn zoon veel succes toe met zijn stage.

03-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En daar zit ik dan voor mijn computer naar het scherm te staren vast van plan om in ieder geval elke twee dagen iets op dit blog te schrijven. Maar iedere keer, dat mijn vingers op het toetsenbord liggen en ik probeer een lege Word pagina te vullen is er steeds iets dat mij doet besluiten om de net getypte tekst te selecteren en op de delete knop te drukken….  

De laatste weken mij vooral bezig gehouden met op een krampachtige bijna dwangmatige manier mijn lief die mijn lief niet meer is (hierna gewoon alleen nog maar ex genoemd) uit mijn systeem te krijgen. Ik heb mijn garderobe uitgemest want ik voelde mij steeds meer als een vrouw in foute kleren. Toen ik gleuven aan weerskanten van mijn mond en mijn neus ontdekte heb ik veel te dure verzorgingscrèmes gekocht, in de hoop dat deze een wonder zou kunnen verrichten op mijn gezicht dat door het vele huilen steeds meer op een opgedroogd washandje begon te lijken en ook gewoon, omdat ik het waard ben !!!! Al heeft Superfiller van Knauf waarschijnlijk meer effect. Verder heb ik mij geperfectioneerd in “De Kunst van het oma zijn” en die van de (alles behalve) perfecte dochter.  Ik ben als een “halve gare” gaan fitnessen om het gebrek aan serotonine, endorfine en nog een andere ine,  stofjes die je stemmingen bepalen en waarvan je happy en zelfs high kan worden door –intensief- te gaan sporten of grote hoeveelheden chocolade te eten. Als een wanhopige junkie met ontwenningsverschijnselen op zoek naar een dosis.

01-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste maanden een paar keer dood gegaan aan de bijwerkingen van een ernstige chronische vorm van ludduvuddu en mij voor de zoveelste keer weer eens afgevraagd hoeveel dromen die uiteindelijk alleen maar illusies bleken te zijn, een mens in zijn leven kan verliezen èn weer bij maakt, om ze vervolgens nogmaals te verliezen. Tot ze echt allemaal op zijn en je een muur rond jezelf bouwt waarachter je alleen nog maar grolt, grauwt en argwanend wordt naar iedereen die ook maar even in de buurt komt. Want het doet wat met een meisje, zelfs als dat meisje ondertussen al 57 is en dus beter zou moeten weten. Door dit hele gedoe werd mij de zin van het schrijven en  het hele bloggebeuren ontnomen waardoor ik besloot mijn blog in een comateuze toestand te brengen en Loewiesa een langzame en zachte dood te laten sterven door haar gewoon tussen de mazen van het Wereld Wijde Web te laten wegzakken. Ondertussen ben ik aan het genezen, gaat het beter met mijn schrijfkramp en ben ik van plan dit blog weer te reanimeren.

30-11-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

wegens even geen zin.
(kan zomaar gebeuren)

06-11-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is herfstvakantie er is geen opvang en de ouders werken. Camille (4 jaar) en haar zusje Chloé (13 maanden) zijn bij mij.  Wanneer wij een paar uurtjes later op straat lopen en ergens een pompoendecoratie aan een deur zien, krijg ik een opgewonden verslag over Halloween. Papa had een pompoen uitgehold en besneden tot Halloweenmasker en gevuld met een waxinelichtje naast de voordeur geplaatst. Zij wonen in een rustige straat in een rustige buurt en dan zou je toch denken…….? Maar nee! Verkeerd gedacht. Nog geen uur later is het ding al vernield door “les méchants”.  Camille is een beetje verdrietig en vooral, bijzonder verontwaardigd. Welkom in de wereld van gebrek aan respect voor de ander. De wereld van jaloezie en van afgunst waar mensen die indien de ander iets leuks,  moois of speciaals heeft er plezier in hebben om dat leuke, mooie of speciale kapot te willen maken.

’s Middags is er het dagelijkse aangeraden portie fruit. Camille wil geen banaan, ze wil ook geen appel, mandarijntjes lust ze niet, liever een kiwi of nee, misschien toch een peer. Uiteindelijk eet ze niets. “Vroeger at jij ook graag fruit” zeg ik haar, terwijl haar zusje hààr portie met heel veel smaak ook op eet. “Vroeger ja” antwoord Camille en ze kijkt mij aan als of ze wil zeggen: domme oma. ” Vroeger, was ik nog klein en had ik geen smaak! Toen at ik alles ! Zèlfs……. sla!”

03-11-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen heel lang saai en grijs  weekend geklasseerd en afgewerkt als voltooid verleden tijd.

Vrijdag met zon uit Brussel vertrokken.  Ter hoogte van de grote rivieren werd het grijs. In Rotterdam en Den Haag regende het. Het zalige en zonnige accent van het zuid-franse stel op stedenbezoek tegenover mij ging in iedere geval mee naar het noorden maar ik raakte het halverwege kwijt. Amsterdam was grauw en somber.  

Zaterdagmorgen, nog steeds grijs en vochtig. Het in de supermarkt aan de stok gekregen met een etterbak die achter mij in de rij stond te drammen. Diep in mij zit nog steeds een Amsterdamse en ik heb de klootzak ter plekke afgebekt waarna hij zich gedeisd hield. Ik was trots op me eige.

Zondag, hetzelfde weer, grijs, triestig.  Met mij pa gaat het goed. Hij heeft nog steeds nergens zin in. Ik ben alleen gaan wandelen.

Maandagmorgen  op de terugreis naar huis brak het zonnetje door en ik had een afspraak op het station van Roosendaal met “The man with the harmonica” De harmonicaman is een paar weken geleden in een van mijn bluesmomenten in mijn mailbox blijven plakken en sindsdien mailden wij tot soms wel 7 x per dag, ook hebben wij een aantal telefoonmarathons van meer dan 2 uur non stop gehouden en leuk gepraat. En zo dachten wij, misschien zou het irl ook wel klikken. Maar het klikte dus niet en dat al direct bij de eerste oogopslag. Na een beetje doelloos rondgelopen te hebben in een stad waar ik anders nooit zou zijn gekomen, zijn wij op een terras op de grote markt neer gestreken, om er onder begeleiding van het carillon van de St.Janskerk iets gaan drinken en iets te eten. Omdat wij elkander verder niet zouden verrassen gekozen voor de “salade van de chef” Maar de chef verraste ook niet echt. Of eigenlijk wel, hoe verrassend is het toch dat restaurants zoiets durven serveren. Veel te zoute en harde spekblokje op een bedje van eikenbladsla met stukjes tomaat, een lepeltje geraspte kaas, en minuscule gebakken broodkruimpjes (uit een pakje)  (Probeer  dat maar eens  aan je vork te prikken.) Zelfs het likje balsamico dressing ontbrak. Eén droge hap! De man tegenover mij, keek langs mij heen naar de dingen die achter mij gebeurden en ongetwijfeld (al is dat moeilijk voor te stellen)  een stuk interessanter dan uw jonge gedachtespinnendevijftigster. En eigenlijk dacht ik: “Dit is niet leuk, ik wil hier weg". Het carillon speelde oud Hollandse kinderliedjes “En dan gaan wij naar de speeltuin"........ (maar dat gebeurde dus niet) 

Het hoogtepunt van het lange en saaie weekend was het weer thuiskomen en de geur van de spaghetti saus bereid door mijn zoon en zijn Marie en het glas zalige wijn uit de fles die mijn zoon uit de kelder van zijn grootouders had “geleend”.  

02-11-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Rogertje kwam op bezoek. Rogertje met zijn eeuwige klakske en zijn sigaartje. Rogertje vroeger onafscheidelijk van zijn Marianne die in de laatste lente is overleden. Ik was hem afgelopen zondag tijdens een wandeling tegengekomen “Roger als je in de buurt bent kom eens langs voor een bakje koffie”. Rogertje liet er duidelijk geen gras over groeien, want hij bleek de afgelopen week al eerder te zijn langs geweest.  Rogertje is een stuk in de zeventig.  Na het overlijden van hun moeder waren haar kinderen niet akkoord dat Rogertje in het huis bleef wonen, want er waren toestanden, zoals er wel vaker toestanden zijn in dit soort gevallen.  En Rogertje had drie maanden om zijn biezen te pakken. Nu woont hij in een appartementje voor oudere mensen achter het gemeentehuis. Op dag één kwam er al een buurvrouw voor een praatje. Hij nodigde haar uit maar zij bleek hardnekkig. “Wanneer ik wil gaan eten” zo klaagt Rogertje "dan blijft ze zitten. En dan ik kan toch niet alleen eten? Dat vind ik zielig dus geef ik haar ook een bordje en nu wil ze niet meer weg. ’s Middags wil ik tv kijken en dan begint zij te praten en ze verteld honderd keer het zelfde. Dan vertel ik haar ook 100 keer hetzelfde expres! Waarna ze mij afsnauwt, dat heb je mij al honderd keer gezegd. En dan zeg ik, ja dat doe jij ook, zo zie je eens hoe vervelend dat eigenlijk is.” En zo gaat Rogertje nog een tijdje door. ‘ s Avonds komt haar zoon haar pilletjes brengen. En hij wil de koelkast vullen. Want ma moet niet op Rogertje's kosten eten. “Maar” zo zegt Rogertje: “Ik moet die zeurende vrouw niet elke dag”. Dus ik zet haar buiten door te zeggen dat ik ergens naar toe moet. En dan begint ze te huilen. En wanneer ik weer terug kom, kom ik binnen via achter en kijk tv zonder geluid. Want anders hoort ze dat en staat ze er weer”. Hij leunt eens achter over in de zetel en kijkt tevreden rond en doopt nog eens een koekje in de koffie. De Moeder Theresa in mij trekt zich diep terug en pakt haar schoenen, kijkt op de klok en zegt:” Rogertje ik moet nog een paar boodschappen doen, dus als je het niet erg vind?”  Rogertje is vlug van begrip en stapt op, bedankt voor de koffie en mijn ontvangst en sukkelt de weg af. Ik de heldin van de dag trek mijn schoenen weer uit.

28-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De dagen dat ik lusteloos op de zetel met een plaid over mijn hoofd in de hoop dat de wereld waarin hij leeft zou ontploffen, mij letterlijk en figuurlijk misselijk at aan chocola. Overliep van zelfmedelijden en tot vervelends toe luisterde naar love songs die allemaal  speciaal voor mij leken te zijn geschreven zijn voorbij. De wereld is nog steeds niet vergaan en lacht mij zelfs toe. De blues en de love songs komen mijn oren in en gaan er via mijn neus weer uit en de chaos in mijn hoofd heeft plaats gemaakt voor berusting en de conclusie dat ik niet echt iets voor hem betekende indien het er echt op aankwam. Het leven gaat verder. Ik heb mijzelf weer (een beetje) terug. Men zegt wel eens wanneer er ergens een deur sluit gaat er een ander open en eigenlijk ben ik heel nieuwsgierig naar wat er op mij wacht achter die reeds half openstaande deur…

26-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog vrolijk verbaast over mijn zoon met het dienblad, weer eens naar de wekelijks markt in het dorp geweest. Daar een kennis tegengekomen bisou, bisou (bij ons zijn het er twee) en geduldig geluisterd naar haar klachten waarvan zij er velen heeft en waar als zij eenmaal op gang, geen speld is tussen te krijgen. Daarna zag ik een van de zwemvriendinnen bisou, bisou  en weer bla bla en tot maandag. Bij het kippenkraam een reeds gebraden kip gekocht, wel zo gemakkelijk. Bij de Marokkaan  zalige olijven en brood. Toen kwam ik de 3 Italiaanse sorelle tegen bacio bacio bacio bacio bacio bacio.  Blablablabla.  Zij wonen als sinds hun geboorte samen in het zelfde huis. Al heeft een van hen wel eens ooit een man gehad, al is dat een beetje een mysterie, want ze heeft een zoon. (tenzij zij een engel op bezoek heeft gekregen en van niets meer weet) Daarna weer naar huis om te gaan eten. Mij ’s middags geestelijk voor bereid op het verfklusje dat ik maanden geleden al had bedacht en dat voor de volgende dag geplant was. Dit weekend ook nog mijn persoonlijke record non stop telefoneren verbeterd. Het staat nu op 2 uur en 30 minuten en het had nog veel langer kunnen duren,  indien ik niet zo beroerd had gezeten, vast aan een ietsje te kort snoer, onderaan de trap, naast de kapstok, onder een berg jassen. En mijn zoon maar roepen. “Mààààààm kom je eten?”

24-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het vriendinnetje van mijn zoon is blijven slapen. Dat ze hier wel vaker samen zijn tijdens de weekenden dat ik afwezig ben had ik al opgemerkt vanwege de ordelijke toestand van de “crime scene”. De manier waarop dingen waren omgeruimd waren niet van de hand van mijn zoon die een rommelkont is. (Ik heb duidelijk een carrière als detective misgelopen ) Niet dat het mij hindert, verre van dat. Mijn zoon houdt zich tegenwoordig eindelijk weer serieus met zijn studie bezig. Staat iedere morgen zonder probleem om 5.30 op. Waar is de tijd dat ik hem bijna uit zijn bed moest sleuren? Invloed van het vriendinnetje? Of gewoon bezig volwassen te worden?  Het is een leuke meid en van mij, mag ze blijven.

Ik geloofde mijn ogen bijna niet deze morgen, toen ik mijn zoon na een "goedemorgen mam" de keuken in zag verdwijnen, hem daar een tijdje hoorde rommelen en even later te voorschijn kwam met een dienblad waarop een theepot, kopjes, èn croissants. “Er zijn er voor jou ook mam” zei hij nog en verdween naar boven.

22-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste weken hard bezig geweest de radertjes in mijn hoofd die constant in beweging zijn en steeds weer de verkeerde kant dreigen op te draaien stop te zetten. De laatste dagen de dag geëindigd en begonnen met een lach. Ik grijp de mij onverwachte toegeworpen handschoen met graagte, misschien is het maar een grasspriet, een strohalm. Maar in ieder geval pak ik hem stevig vast.

 Dit keer zonder de weemoed van de laatste keer, langs de roltrap van perron 15 gelopen waar over enkele ogenblikken de trein richting Knokke en Blankenberge met als eerste halte Gent -st. Pieters zou vertrekken. En dan in de trein, met bestemming Amsterdam, deze keer geen wagon waar je achter elkaar zit zoals in een bus, maar een trein verdeeld in compartimenten. Ieder met zes zitplaatsen. Ik installeer mij op een zonnig plaatsje bij het raam.  Tegenover mij neemt een kauwgomkauwend meisje plaats. Ik dommel wat in het zonnetje terwijl de trein het station uitrijdt. Tot Antwerpen blijft het stil dan komen er een stel lawaaiige meiden binnen die voor een paar dagen naar Amsterdam gaan. Het is met de rust gedaan. Met geaffecteerde stemmetjes mag iedereen “meegenieten”.  Het kauwgomkauwende meisje doet de oortjes van haar iPod in kijkt even naar mij en rolt veelbetekenend met haar ogen. (Ik neem mij voor om de volgende keer ook een mp3 spelertje mee te nemen.)   Opeens roept een van de meisjes op theatrale manier: ”My LoveLife sucks!” Het kauwgomkauwende meisje verslikt zich in haar kauwgom en trekt een oortje uit om beter te kunnen horen. Ook mijn aandacht is weer getrokken en denk “Oh jeetje!  Wat stelt die griet zich aan". Want My LoveLive sucks vast nog vele malen erger, maar… Hoor jij mij daar over zeuren?

In Roosendaal moeten wij de trein verlaten vanwege een technisch probleem en raken wij elkaar kwijt. “Dag hè” zegt het terug kauwgomkauwende meisje dat op haar eindebestemming is. De kakelende meiden stappen in een wachtende, maar verkeerde trein.

18-10-2011 om 10:54 geschreven door Loewiesa

In mijn eerste jeugd eens twee goudvissen gehouden. Het was een koppel en ze waren heel gelukkig saam, dat dacht ik toen tenminste) Op een kwade dag dreef het vrouwtje (Joske) op haar rug. Ik heb nog een tijdje voor Gijs, het visventje gezorgd maar op een nacht is hij uit de kom gesprongen, pats op de grond! Hij had een eind aan zijn eenzame treurig bestaan gemaakt! Nog even flap flap en toen hartstikke morsdood. Ik heb hem die nacht nog ten grave gedragen tot aan het toilet en hem plechtig door gespoeld, zoals ik  een week eerder zijn compagnonnetje al had moeten doorspoelen. Maar hij bleef drijven en toen moest het nog eens. Dat was een traumatiserende ervaring. Ik ben er tijden niet goed van geweest en het de rest van mijn leven meegedragen. Verlatingsangst of zoiets. Waarschijnlijk ligt hier de basis van veel ellende.  

13-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De spierpijn van een paar dagen geleden is weer verdwenen en ik zou deze morgen opnieuw zijn geweest om “verse” te gaan halen door als een achterlijke te gaan sporten om weer wat higher te worden, mij minder wiebelig te voelen, minder hoofdpijn te hebben en hopelijk beter te slapen. Maar opeens sloeg het toe en ontbrak het mij aan alle zin en ik ben maar thuisgebleven. Heb wat rondgelummeld, hier en daar wat opgeruimd, stof gezogen en gestreken. Vervolgens had ik mijzelf nog net in de hand toen ik even op de onzalige gedachte kwam om ook de ruiten te gaan zemen. Want wat heeft dat nu voor zin als het regent? Daarna heb ik mij voor mijn computer gezet, een mail beantwoord, wat rond gesurft en toen een hele tijd naar het scherm gekeken in de hoop op inspiratie. Ook nog gewacht op een telefoontje. Maar,  er kwam niks. Buiten was het de hele dag rot weer. Niks om over naar huis te schrijven. De middag op de zetel doorgebracht, wat gezapt en gezien hoe men in 60 minuten een heel huis opknapt, vervolgens gekeken naar een stukje “komen eten” waar de boer niet lust wat hij niet kent, de wijn dun en niet aflopend was en ook nog eens prikkelde op de tong! Ondertussen een doos chocola leeggegeten.

11-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

10-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Opgestaan met lichte spierpijn. Dat was te verwachten maar uiteindelijk valt alles nog goed mee, ik heb de meeste oefeningen van mijn oude programma hervat en deze eigenlijk machinaal zonder al teveel animo afgewerkt. De echte zin moet nog komen! Daarna terug te voet naar huis, want ik zou all the way gaan en wie 2 uur “in de halters kan hangen” kan ook nog wel een half uurtje stappen. Een smalle weg van B naar C door velden en langs akkers. Ik had gehoopt, door vlug te lopen, de dreigende regenwolken voor te blijven. Een valse hoop want halverwege breekt het los en kom ik in een ware herfststorm terecht. In de gauwigheid had ik die morgen zo’n opvouwbare paraplu in mijn sporttas gestopt. Maar wat heb je aan zulke lichte gevalletjes in een open veld bij zo’n harde wind, binnen de kortste keren vloog het ding binnenstebuiten  En daar in mijn eentje, kwaad, vloekend, kletsnat, vechtend tegen het eerste element en worstelend om die stomme paraplu weer op te vouwen stap ik door, de regen druipend over mijn gezicht. (Want wat moet je anders, nergens zelfs maar een verlaten bushokje om even te schuilen ( en regendruppels smaken echt nog steeds naar water, ondanks de vuiligheid in de lucht!) 

De frisse regen voelde verkoelend op mijn, na de fitness nog verhitte gezicht en eigenlijk had het iets groots. Het was zo’n oermoment, zo’n moment dat ik al eerder had mee gemaakt bij de geboorte van mijn kinderen en toen mijn moeder stierf. Zo’n moment waardoor sommige schilders een schreeuw creëren en op die eenzame rot weg in dat open veld voelde ik de (hele natte) adem van de kosmos en wist ik ineens …..oh jeetje…..

09-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste weken doorgebracht als op de automatische piloot, zonder veel enthousiasme, niets en niemand is leuk, alles is saai en irriteert. Ik baal van mijzelf. Woensdag omadag. Mijn jongste kleindochter Chloé net 1 jaar. Lief, klein, goedlachs. Zij strekt haar armpjes en straalt wanneer zij naar mij kijkt. On-voor-waar-de-lijke liefde.

Ik heb besloten mijzelf  een schop onder mijn kont te geven en ben gisteren naar de Fitness geweest waar ik sinds die toestand met mijn knie afgelopen maand juni, niet meer kwam. Vanwege toen, elke dag tot vervelends toe, de oefeningen bij de kine en later kwam er een periode van “overal en nergens en altijd onderweg” en smoezen als “bezig met andere dingen”. En nu het buiten kouder wordt, de dagen beginnen te korten, de eerste blaadjes vallen met de “noodzakelijke” (ons kent ons) vreetbuien in het verschiet. Er voorlopig geen fietstochtjes meer worden gemaakt en de wekelijkse sexercise sessies met hem er ook opzitten heb ik me voorgenomen om…... mens sana in corpore sano…… wat aan mijn conditie te gaan werken. Dus op naar de sportzaal in de hoop onder de smeulende puinhoop mijzelf terug te vinden. 

07-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn vader heeft gekookt. Boerenkool met worst, maaltijdschotels van Albert Hein op te warmen in de Magnetron. Na het eten (en de afwas!) op de bank met mijn pa. Ieder zijn eigen bankje. Ieder met eigen gedachten, eigen verdriet, eigen eenzaamheid. Mijn vader de meester van de afstandbediening. Wij kijken naar De Wereld Draait Door Hij zapt tussen de irritante reclame tijdens een van de oersoaps van de Nederlandse tv. Totale verveling. Wordt het  “The Voice of Holland” of, toch het programma waar pa het liefst naar kijkt, een voetbalklets van en voor grote jongens dat onder begeleiding van veel jolijt meestal nergens over gaat behalve soms over voetbal. Het wordt het laatste. Wanneer een van de voetbalanalisten aan de tafel het ineens heeft over witte negers en over Buddy Holly kom ik heel even bij uit mijn vegetatieve toestand op de bank. Daarna ga ik naar bed. Alleen, in het superkingsize bed waar wij het laatste weekend samen nog hebben liggen rollebollen ben ik met mijn hoofd op zijn hoofdkussen gaan liggen en ik meen nog heel vaag de geur van zijn aftershave te ruiken. Even voel ik mij zielig en pathetisch. Het kussen weggesmeten, en op het uiterste puntje van het bed met mijn rug naar een denkbeeldige hem in slaap gevallen. Midden in de nacht word ik wakker ( het is half 7) Ik heb het koud.

Op zaterdag, de 3e dag van de drie dwaze dagen in De Bijenkorf een ieder jaar terugkomend fenomeen bedoeld om de koopdrift van allerhande koopvee te bevredigen. (Je moet al dwaas aangelegd zijn om überhaupt iets bij De Bijenkorf te kopen.) Het was druk overal, dwaas druk. Ik voel mij een dwaas mens in een dwaze winkel in een dwaze stad. Ik ben de winkel aan Damkant binnen gelopen, door de parfumerie afdeling gesneld waar het rook naar j’adore en er (moi j’adore pas (la foule)… aan de Beurskant zo weer uitgelopen. Het hoogtepunt van die dag is de omleiding van de tram vanwege relletjes veroorzaakt door een groepje dwaze krakers. De dwaze rastaman die de knoppen van de tram bediend komt er na drie rondjes rond het Weteringplantsoen achter dat hij de wissels misschien eens moet verstellen en komt met een grote ijzeren staaf uit zijn cabine waarmee hij met een grote grijns op zijn gezicht, vreemde geluiden makend naar buiten stapt. Een dwaze moslima raakt in paniek. Cool! Cool! Oh Gossie, Wat hebben wij gelachen.

They say that time’s a healer

And I’m better without you

It’s gonna take time I know

But i’ll get over you

(Gabrielle -Rise)

05-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het weekend naar Amsterdam geweest. Dit keer weer gewoon met de trein. Ik had het zowaar gemist. Het schoolreisjes gevoel  dat ik altijd een beetje heb in de Intercity Brussel - Amsterdam. Nog altijd rijdt mijn trein het station juist uit wanneer ik aankom. Ik had het gemist het rondwalen op het zuid-station in afwachting van de volgende trein die mij naar mijn geboortestad zal brengen. Dezelfde internationalekaartjesverkopers aan de balie van het internationalekaartjesverkooploket. Dezelfde broodjes en koekenverkoopsters. Dezelfde tafeltjes, dezelfde stoeltjes. Dezelfde vrouw die met een verveelde blik de tafeltjes in de hotspot bij de smoothie bar afveegt met een viezig doekje (Misschien is het zelfs wel hetzelfde vod?) Er lijkt helemaal niets veranderd. Als of er het afgelopen jaar helemaal niks is gebeurd. Als of alles voor niets is geweest.  Als of wij nooit hebben bestaan. Ik word overvallen door een triest gevoel: “Ga terug naar start u ontvangt geen happy end (wat of dat ook mag wezen) eigen schuld, dikke bult…” zegt het vervelende stemmetje in mijn hoofd dat af en toe even de kop op steekt.  Ook in de trein blijkt de man van de catering nog steeds dezelfde. Iedere dag heen en weer tussen Brussel en Amsterdam met steeds het zelfde, koffie, thee, limonade, chips en koeken.  De prijs van het koffiebrouwsel is met 40 cent per beker gestegen en smaakt nog steeds even smerig.

03-10-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Soms, héél af en toe krijg ik de blues, dan pak ik de gitaar! Die ik overigens niet speel. Maar Me and my guitar het zou zo maar eens kunnen.

Hoe vaak kun je over dezelfde dingen blijven malen? Het lijkt wel of ik altijd dezelfde shit beschrijf alleen steeds met andere woorden. Het is voorbij! C'est fini! It's over! Basta! Koniec! En wat nu te doen met de rest van mijn leven? De gedachte om als een soort Eleonor Rigby voor het raam achter de plantjes te gaan zitten, treurend over vroegere tijden, mij vol te stoppen met caloriebommen en mijn verdriet over mijn ellendige leven (dat overigens helemaal zo ellendig niet is) te gaan wegvreten of te gaan verzuipen trekt mij niet erg. Ik heb geen zin in die verongelijkte Calimero die zeurt over een zielige vrouw zonder toekomst. Weg met die flapdrollen in mijn leven. Indien ik zo oud word als mijn moeder heb ik nog meer dan 30 jaar te leven, minstens!  Leven!?! Djiezus!  Ik neem verdorie zelf weer de touwtjes in handen er liggen ergens vast nog kansen (al weet ik momenteel nog even niet wat, waar of hoe) maar ik… ga ze grijpen!

29-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gewoon een leuk filmpje

28-09-2011 om 19:14 geschreven door Loewiesa

Het eerste weekend zonder hem goed doorgekomen. Zaterdag en zondag de verjaardagen van mijn tweelingdochters en kleindochter Chloé, die haar eerste kaarsje met behulp van haar zusje Camille heeft mogen uitblazen.  Hij hield niet van onze familiefeestjes en zat er meestal met een chagrijnige verveelde kop bij want er wordt behalve Nederlands ook nog al eens Frans gesproken waardoor hij  (...) zich buitengesloten voelde. Mijn eigen mini Belsjiekske.  Dat er in zijn familie nog al eens Gentsch gebrabbeld werd, waar ik soms ook “de ballen” van begreep ging er bij hem op de een of andere manier niet in.  Ik heb iets teveel wijn gedronken maar ik heb mij verder prima vermaakt. De pijn der pijnen, de Moeder van alle pijnen, waar geen pil tegen bestaat, die alleen maar genezen kan worden door de tijd of door degene die de pijn heeft veroorzaakt, de hartenpijn, blijft tot nu toe afwezig, ik voel mij als verdoofd en dat is maar goed ook.  Ik heb de afgelopen jaren al genoeg tranen verspild tot ik tot de conclusie kwam dat mijn gezicht steeds meer op een gedroogd washandje begon te lijken.  Het is trouwens allemaal psychisch dat hartzeer. Het zit in je hoofd, tussen je oren.  Je moet inspanning doen en jezelf keer op keer vertellen en het desnoods nog eens herhalen dat hij het niet waard is! Blablablakloteblabla!

27-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Japetta Japetta Jippie Ja Je Joepie Joepie Jep Jep Jahoe. Ik ben weer single! En nee! Ik ben niet blij, maar ik moest gewoon ergens mee beginnen. De hoop die verleden jaar om deze tijd weer even op flakkerde is weer verbroken en ligt in scherven achter mij. Ons terug samen bleek alleen maar uitstel van executie. Na beeld zonder klank. De zoveelste ruzie over banaliteiten, het zoveelste meningsverschil. Kwetsende uitspraken als bijtend zuur. Er is geen doel meer in deze relatie. Wij maken geen plannen er is niets om naar uit te kijken. Alle geloof en vertrouwen dat het ooit nog zal goed komen zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Flashbacks van gelukkiger momenten schieten voorbij. Ik zap ze weg. Het is mij over duidelijk. Het wordt tijd om los te laten.

26-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het drietje van mijn polshorloge is op wandel. Het zwerft ergens rond op de wijzerplaat, soms zit het links, soms rechts, soms van boven, soms van onderen. Net als bij zo’n spelletje waarbij je een klein balletje in het daar voor bestemde gaatje moet zien te krijgen. Soms blijft het vast zitten en blokkeert het de wijzers zodat mijn horloge achter loopt, of voor... ‘t is te zien hoe je ut bekijkt…

23-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Soms zie je mannen met belachelijk grote sleutelbossen links of rechts op de heup ter hoogte van de broeksriem, soms zelfs ergens juist onder een buik(je) waardoor hun broek alleen nog maar meer afzakt. Ik vind het maar niks. Het is geen gezicht. Een normaal mens heeft toch hooguit drie sleutels nodig, een of misschien twee huissleutels als je in een appartementsgebouw woont en een autosleutel als je een auto hebt. Wie sleept er nu zoveel sleutels mee? De mannen die ik soms met zo’n grote sleutelbos zie rondlopen hebben naar schatting toch wel zo’n twintig sleutels bij. Sleutels van wat? Zijn ze allemaal cipier en nemen ze hun werk mee naar huis? Houden ze thuis soms iemand gevangen? Hun vrouw? Hebben ze van elke maîtresse een sleutel van de huisdeur? Hebben ze iets waar niemand aan mag komen of van mag weten in een kast verstopt, maar wat? Lijden ze misschien aan achtervolgingswaanzin en hebben ze thuis op elke deur een slot gezet? Ik lig er niet van wakker, ik bedoel , er zijn ergere dingen om van wakker te liggen, maar toch, heel soms vraag ik het me af.

21-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

20-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

“Somebody I used to know” van Gotye, wiens naam je zou moeten uit spreken als het franse Gaultier. Ik hoorde bovenstaand nummer voor het eerst op de autoradio die afgestemd stond op 3FM serious (?) radio op weg naar Amsterdam, ergens tussen Breda en Utrecht en ik was meteen verkocht. Ik vind het een mooi nummer met een inspirerende titel en ik dacht aan de vele “Somebody I used to know momenten” uit mijn leven.  Aan degenen die ooit heel belangrijk voor mij waren en die op de een of andere manier uit mijn leven zijn verdwenen, zoals mijn ex, die ik een tijdje geleden na 20 jaar voor het eerst weer heb terug gezien. En ik dacht aan de blijheid van het begin, de pesterijen en het verdriet van later en ik vroeg me af hoe het mogelijk is geweest…..Een vreemde.

 En dan zijn er de andere “Vrienden voor het leven!”. Vrienden met wie je eens op dezelfde lijn zat, dat dacht je toen tenminste. Die vriend waar je geestelijk heel diep mee kon gaan en soms nog veel dieper, met wie je al je duistere geheimen kon delen en bij wie je jezelf kon zijn. Vrienden van vroeger die ik moeiteloos vertrouwde maar waarvoor de vriendschap uiteindelijk vluchtig, niet meer dan een snelle consumptie en inwisselbaar bleek te zijn. Maar ach… het leven gaat verder en je houdt contact en zoals het dan meestal gaat je belt wel eens, of je spreekt nog wel eens af met Sint Juttemis of via het internet. Contacten die steeds meer vervagen en uiteindelijk stoppen.  Soms heb je “geluk” dan mag je vriendjes zijn op Facebook en tussen een paar honderd andere vriendjes vraag je, je af: ”Hoe heeft die nu nog tijd voor mij?” Of je eindigt ergens in een adressenlijst en je wordt een undisclosed recipiënt. Iemand die men ooit heeft gekend.  

16-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er stapt een vrouw in de bus. Ma Flodder in hoogst eigen persoon vergezeld door een  stel kleine flodders. Een van de kinderen, een jochie van een jaar of zes naar ik schat aan de ontbrekende voortanden, doet het waarschijnlijk nog in zijn broek, te horen aan de honende opmerkingen die zijn twee broertjes, zusje en zijn moeder maken. De laatste zou toch beter moeten weten, denk ik dan.  Hij wordt bespot, uitgelachen, uitgescholden en vernederd. Het kind kijkt schuw naar beneden . Ik heb met het ventje te doen. En ik erger mij aan het wijf dat voor zijn moeder doorgaat. (Tegenwoordig heb je voor alles een diploma nodig. Zelfs indien je een carrière als schoonmaakster ambieert moeten er testen afgelegd worden. Hoe belangrijk is het immers om te weten of je beneden begint, ergens in het midden, van boven of toch maar ergens van onderen.)  Maar ik ben laf, zoals de andere mede busreizigers die voor zich uitkijken en niks horen. Bang voor een grote bek van het lelijke wijf met haar lelijke smoel. Zo van: “Waar bemoei jij je mee, trut? Et de quoi je me mêle?” Ik hou lafhartig mijn mond…

 En natuurlijk rijdt de trein net weg van het perron...

14-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

13-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Toen de eerste rimpels kwamen was ik in paniek, 
ik liet mijn face toen liften in een prijzige kliniek.

Nou, mijn man vond het fantastisch, 
mijn gezicht was weer elastisch.

Niks geen rimpels, niks geen vouwen,
net zo glad als bij ons trouwen. 

Tot mijn man zei 'het is misschien gek...
maar jouw kop past niet meer bij je nek' 

Ach, een kleine ingreep, ze trekken dit dus strak 
en geven hier een sneetje, anders krijg je daar een zak.

Nou, mijn man was heel tevreden 
over wat ze met me deden.

De chirurg zat met mijn borsten in z'n maag
want nu zaten die volgens hem veel te laag. 

Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein,
maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn. 

Nou, ik zag mijn man ontvlammen, 
want ik had dus zulke prammen.

Toen op een avond na het vrijen,
keek hij peinzend naar mijn dijen. 

En al had ie geen duidelijke kritiek
ik ging toch weer terug naar de kliniek.

Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overleg
liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg. 

Om tegelijkertijd mijn billen
minstens zo'n stuk op te tillen. 

Ik was op ieder feestje weer in tel
maar zat wel heel strak in mijn vel. 

Mijn man was niet meer zo op zijn gemak,
want op straat riepen jongens 'ga je lekker.... ouwe zak'. 

Nou, toen kocht ie een toupetje 
en een veel te strak korsetje.

Hij ging wandelen en trimmen
en in het fitnesscentrum gymmen. 

En maandenlang volgde hij een rigoureus dieet,
tot hij zonder reden in de sauna overleed! 

Daar stond ik op het kerkhof mooi te wezen aan het graf,
maar nu hij erin lag was de aardigheid eraf.

Nu laat ik de kwabben zwellen
en ik zal u wat vertellen... 

Dames, laat je niet verlakken,
laat de boel toch rustig zakken.
 
Met gladgestreken nekken
valt het leven niet te rekken!

Koester buik en onderkinnen,
echte schoonheid zit van binnen!



auteur onbekend

09-09-2011 om 08:20 geschreven door Loewiesa

De kerkklokken luidden al uren, alle kippen in de wijde omgeving waren van slag, de vingers van de orgelist werden al blauw, de misdienaartjes speelden indiaantje op de kansel en het zou allemaal waar zijn indien er tenminste een orgelist, misdienaartjes en kippen in de omgeving waren geweest. De timing was perfect. De bruid en de bruidegom zaten vast in het verkeer! En zonder hen "no party". Uiteindelijk kwamen zij aanrennen  en kwam alles toch goed. Nonkel machin haalde opgelucht zijn steeds gekreukelder papiertje weer uit zijn zak en instrueerde de genodigden, de ene helft naar links en de andere helft naar rechts. Toen de deken bij het vergevingsmoment een blik toekomst, verleden en vergeven… opentrok, want daar gaat het toch eigenlijk allemaal om, had uw jonge gedachtespinnendevijftigster haar traantjes even niet onder controle en dreigde haar smokey eye look ineens wel heel erg smokey te worden. Na de dienst die een goed uur duurde werden er twee witte ballonnen losgelaten die dezelfde betekenis zouden hebben als het strooien van rijst. “Voorspoed en het “Ontbreken aan Gebrek”. Daarna werd er geluncht en volgde er voor sommigen een hele lange middag met o.a. een bezoek aan Bomma in het bejaardenhuis. Bomma die dement is en van niet veel meer weet en zich misschien wel afvroeg wat of dat stel malloten in hemelsnaam kwamen doen. Maar misschien ook heeft zij genoten van die ene minuut die zij nog kan onthouden.  Vervolgens was er een uitgebreid  aperitief  en een souper. Daarna verblijdde de vader van de bruid (die met zijn troebele oogjes) de bruiloftsgasten met een optreden. Hij had zich zo te zien goed in de zanger ingeleefd en zong met volle overtuiging “ Zij gelooft in mij!  Hoewel het soms niet om aan te horen was brulde iedereen mee uit volle borst. En zo hoort het ook als je persé André Hazes wilt doen! Daarna nam een dj het muziekgebeuren over. Bij  Michel Sardou’s Lacs du Connemara werd het zelfs een beetje eng toen de feestgangers enthousiast, en niet helemaal zonder brandgevaar, met hun servetten boven hun hoofd begonnen te zwaaien  Bij ‘t Gentsch volkslied ging men uiteindelijk volledig uit het dak en werd het pas echt bangelijk.  Ik was blij toen ik ’ s morgens veilig in bed lag. Het was me het dagje wel!

08-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het neefje van ‘lief ging trouwen en vrijdag was het dan eindelijk De grote en voor hen lang verwachte Dag. Zelf ben ik (hoe zou dat toch komen?) niet meer zo’n trouwster. Maar ach, indien je op de juiste valt en de juiste valt ook op jou en wanneer alles een beetje meezit. Je geen al te hoge verwachtingen koestert en niet te veel verlangt, jezelf een beetje wegcijfert, af en toe eens op je tanden bijt en heel veel oogjes dichtknijpt. Dan kan het misschien wel meevallen, en heb je later iets moois om naar terug te kijken….

En zo liepen wij, voor de gelegenheid nog mooier opgetut dan dat wij gewoonlijk opgetut zijn om even na 8.00 over de Gentse kasseien op weg naar het Gentse stadhuis. Veel te vroeg. De trouwplechtigheid, die op de vrijdag is 't gratis dag was, zou pas (vanaf) 9.00 plaatsvinden en er waren nog 4 trouwers voor ons. Maar ik hou van een stad die ontwaakt. Van de geluiden van de vuilkar, van mensen die naar hun werk en kinderen die naar school gaan, van nog stille winkelstraten met nog dichte winkels en van het ge ren op stations. De lucht van vers brood  en de gevulde rekken in bakkerswinkels, van nog lege terrassen en cafés die hun bier voor de komende dag aangeleverd krijgen en het kon mij niet schelen om nog even rond te wandelen en ik heb die morgen zelfs nog een aardige binnentuin ontdekt.

De bruid was in het wit, had kippenvel en rookte van de zenuwen de ene sigaret na de ander. De bruidegom die als serveur in een restaurant werkt zag er uit als een serveur die in een restaurant werkt en zou later op de dag eens vragen of alles naar wens was. De moeder van de bruidegom huilde tranen met tuiten. De ogen van de ouders van de bruid stonden ook troebel, maar dat was van de avond ervoor en die daarvoor en nonkel machin die op etiquette gesteld is en dus weet hoe het hoort had een briefje waarop stond aan welke kant en in welke volgorde wij in de stoet zouden moeten aantreden. In de “trèwkapelle” werd het bruidspaar in het Gents toegesproken, want dat kan tegenwoordig. Iets over hun rechten en plichten! (over wie er moet stofzuigen en strijken, wie er ’ s nachts het bed uit moet om naar een huilend kind te gaan, over het recht dat zij heeft om buitenshuis te gaan werken, om een blog te houden en haar eigen vrienden te kiezen…! )

“Jojik!” zei toen de bruidegom. “’t zal wel zijn!” antwoordde de bruid.

06-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zaterdag avond zouden wij ergens iets gaan eten. Bij een Griek binnen gestapt in een zijstraat van de grote markt van Doornik. Hier eens geen traditionele blauwwitte decoratie, maar gele muren met afbeeldingen van amforen en Griekse personages.  Wij werden onthaald door een waarlijk ontvangstcomité. Een kruising tussen Lurch (Adams Family) en Frankenstein’s monster schudde ons de hand en begeleide ons naar een tafeltje voor twee. Vervolgens werd ons, door een volledig in het zwart gekleed geplastificeerd heerschap die duidelijk stijf stond van de botox ( even dacht ik dat ik in een theaterstuk was beland, een Griekse komedie,  feestgangers aan banket) een boekwerk aangereikt, dat zeker 5 kilo woog. Die Grieken zetten immers al hun gerechten op foto. Wij bestelden een Griekse salade waar alles te aan was. En dan vraag ik me af, wat kan er nu mis gaan aan een Griekse salade. Nou alles dus. En scampibrochettes met  groene paprika waarvan de scampi taai waren en de paprika zwart verbrand, maar nog net niet verkoold. Teleurstellend. Lief had geen zin in wijn en bestelde water wat ik beter ook had gedaan, maar ik wilde wijn. Bij het zien van de kleur dacht ik eerst, de patiënt zou wat meer moeten drinken. Misschien was het Retsina maar dat was het niet. Retsina ruikt en smaakt naar afwaswater. Niet dat ik ooit afwaswater heb gedronken. Maar ik kan me voorstellen dat afwaswater smaakt zoals Retsina. Dit was geen Retsina. Afwaswater, weliswaar proper smaakt vast nog lekker vergeleken bij dit bocht. Bij navraag bleek het om een Bulgaarse witte wijn te gaan. Nou lekker was anders. Dit was ronduit smerig. “Ik drink dit niet op!” Siste ik, naar de andere kant van mijn lat.  Ondertussen werden wij in de gaten gehouden door Frankenstein’s monster en Plastic Zorba. Bangelijk! .............

29-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Deze morgen een beetje slaperig nog achter de computer gekropen in afwachting van de komst van mijn kleindochter en terwijl ik een slok van mijn koffie nam, bedacht ik dat ik eigenlijk niet zo heel veel te vertellen heb.  Ik heb geen missie om u een boodschap te brengen en er bestaan tigtig fora om op alles je mening te dumpen en heel persoonlijke dingen wil ik, toch ietsje wijzer geworden,  op dit blog, al lang niet meer met u delen, want met schrijven over ‘”je priv锠 zoals ik in het verleden wel deed moet je uitkijken. Voor je het weet heb je de grootste ruzie en vertrouwen ze je voor geen cent meer. Bang dat ze worden dat je wel eens over ze zou kunnen schrijven. Overdrijf je waar ik de neiging toe heb, dan worden ze achterdochtig. En zo raak je beknot. Beknot op je eigen blog. Of de geheime dienst achter je zit of zoiets. En dat is jammer, want ze zijn best inspirerend, al die aardige mensen in mijn leven.  

Bloggen dus over het weer  (het kan vriezen of het kan dooien) of over huisdieren (de kat is eigenzinniger dan de hond) En interesseert het eigenlijk wel iemand of ik vandaag wel of niet naar de markt ga en wat ik vandaag eet en of ik mijn ruiten gekuist heb. Natuurlijk heb ik mijn ruiten niet gekuist, want daar heb ik geen tijd voor, ik blog! Ik wacht wel tot het regent. Nou en het heeft geregent, dus dat kwam mooi uit.  Maar…… ik zou het missen, het schrijven en de reacties en vooral…… het wachten op reacties!

26-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ze moeten eigenlijk eens naar de kapper, had mijn dochters ’s morgens zo eens langs haar neus gezegd bij het afleveren van haar kroost. Vroeger toen mijn tweeling dochters klein waren, knipte ik ze zelf soms bij. Dan geeft het niet of je eens scheef of per ongeluk in een paar oren knipt. Want toen waren het mijn kinderen. Mijn dochters hebben elkaar ook al te grazen gehad met zo’n klein kinderschaartje. “Kijk eens mama, mooi, haartjes geknipt!” Om de boel een beetje te fatsoeneren en te redden wat er te redden viel, de eerste de beste kapper binnen gestapt die op die dag open was, het was op een maandag. Een herenkapper ”Zeg vooral niet dat je bij mij bent geweest,” zei hij nog bij het weg gaan. Maar ik vond ze nog steeds erg lief, zelfs met een raar koppie en haar groeit snel weer bij. Met mijn kleindochters neem ik geen enkel risico. Ik zou het eens met mijn dochter of erger met oooh buhhhh whoe who ….  mijn schoonzoon aan de stok kunnen krijgen. Toen wij terug kwamen van de kapper riep een langskomende dame tegen mijn oudste kleindochter die trots naast de kinderwagen liep met een vertederde stem: “Oooh quelle belle poupée” “Je ne suis pas une poupée” antwoord Camille resoluut: “Je parle… !”

25-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Balancerend tussen grote plassen en afgebroken takken vertrokken wij vanwege het noodweer een uur later dan gepland richting de bus halte, waar ieder uur een bus naar La Louvière stopt. Halverwege wilde mijn kleindochter niet verder en begon te jengelen van “Is het nog ver?” En eerst moest er een denkbeeldige kei uit haar schoen verwijderd worden.”Weet de buschauffeur wel waar wij naar toe moeten oma?” Klonk het toch wat ongerust.  En op de terugweg: “Weet de chauffeur wel waar jij woont?”  In de bussen van “La TEC La Louviéroise” is de radio zender afgestemd op de "niets aan de hand muziek" van Radio Contact om het de reizigers en/of de chauffeur het busgebeuren wat aangenamer te maken. Al gauw bewoog en klapte mijn kleindochter voor wie met de bus rijden een feest lijkt te zijn mee op de tonen van Vamos a La Playa En daar leek het wel wat op. De zon was terug! Verder heeft zij de vrije zitplaatsen voor ons, naast ons en achter ons uitgeprobeerd. En oma maar: “Hou je goed vast moppie, want ook hier rijden de chauffeurs soms als gekken en hebben de bussen dubbele remmen, maar alles is goed gegaan. En natuurlijk heeft zij op het knopje mogen drukken.

 In La Louvière aangekomen ons te goed gedaan aan, voor mijn kleindochter een Happy Meal  in een doe- en speeldoos met een verrassing erbij. En voor oma, die nog even dacht aan een gezonde salade maar zich uiteindelijk toch liet verleiden door een hamburger met een flink aantal calorieën , gesmolten Cheddar, sla, tomaat en uitjes  dit alles volledig gedrenkt in een mosterdsaus. Een geweldig smosgebeuren. Waarbij je de tafelmanieren die je ooit geleerd heb vanzelf vergeet wanneer de saus door je vingers loopt. 

Er is daar ook zo’n speelhoek, met een ballenbad, tunnels en glijbanen. en daar zit je dan, tussen de andere wachtende ouders. 30 minuten mocht ze spelen, want er was nog een bus terug naar huis. 30 minuten zijn relatief. Te kort voor Camille die mee rent, meeklimt, mee glijdt en mee gilt met de andere kinderen. Een eeuwigheid voor wie moet wachten. Ik doe mijn ogen eventjes toe om mij even van het kabaal om mij heen af te zonderen. En dan voel ik het pas, hoe moe ik eigenlijk ben en dat ik eigenlijk niets liever zou doen dan slapen!

24-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het einde van de schoolvakantie is in zicht. De laatste twee weken is er geen speelplein en ik ben weer even oppas oma.

En zo kan het verkeren dat ik ’s morgens om 8.00 al aan het boetseren ben met Play Doh, gekleurd boetseerplezier met een luchtje. Er moeten balletjes gedraaid worden., heel veel balletjes. Wanneer ik haar vraag waarom? Want ik weet graag, waarmee ik bezig ben. Antwoord Camille “Voor in de spaghetti!”  Er wordt mij veel duidelijk. Ik haal de knoflookpers uit de keuken en samen maken wij slierten. Van een homp klei begin ik een worst te rollen. En kneed die uit tot een kommetje. Ooit nog geleerd op een cursus creatief atelier. Stelt u zich dit ludieke moment eens voor, een tiental keurige respectabele dames fanatiek bezig met het draaien van saucissen met het daarbij onvermijdbare noodzakelijke commentaar.

Dan verteld Camille dat zij nog nooit met de bus is geweest. Dat probleem wordt opgelost door straks met het openbaar vervoer naar La Louvière te gaan en haar bij Mac Do op een hamburger te trakteren. Vast heel erg slecht en cultureel ook al geen hoogstandje, maar dat pretendeer ik ook niet te zijn. Haar veggies eet ze wel bij haar mama. Verwennen! Daar zijn oma’s voor.

Als tenminste iemand buiten het licht weer wil aansteken en het doen ophouden met regenen, hagelen en donderen!

23-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

"Gekneveld en beneveld" de laatste 10 dagen niet tot mijn computer geraakt. Mijn zoon had met het zuur verdiende vakantiewerkgeld samen met zijn vriendinnetje een last (very very last minute)  geboekt naar een zonnig oord en was na een hoop gezeur en alles op het laatste moment (mààààm kan jij even? màààààm kan jij dit? mààààm wil jij?) eindelijk vertrokken. ‘Lief vond dat wij het er ook maar eens van moesten nemen. En zo gebeurde het! Het werd een week vol hoogtepunten. Wij hebben het zelfs een keer gedaan aan zijn kant van het bed. En op een vroege regenachtige morgen heb ik onder de notenboom achter in mijn tuin een eekhoorn gezien die even halt hield voor een foto, maar helaas, de zoon had mijn toestel mee en … als kers op de taart, heeft een slakkenfamilie de basilicum in mijn kruidenhoekje volledig kaal gevreten....

22-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zij is voor het laatst bij de kinesist geweest. Haar knie gedraagt zich weer zoals de knie van een jonge gedachtespinnendevijftigster zich behoort te gedragen.  De spieren in haar bovenbenen zijn door oefeningen verlengd en zij kan liggend op haar rug met een gestrekt been met haar grote teen de ondergrond achter haar hoofd aanraken. Verder heeft zij er ook geen moeite meer mee, om zichzelf (mocht dit nodig zijn) met een volledig geplooide knie een schop onder haar achterwerk te geven. Zij schrijdt van de trap en is niet meer aangewezen op de vreemde, doch altijd elegante huppelsprongetjes die zij nu alleen nog gebruikt wanneer zij ‘ s morgens bijna struikelt over de schoenen van haar zoon die door deze na een avondje uit onderaan de trap zijn gelaten. Een mooie bijkomstigheid is dat zij sinds kort verlost is van de al maanden aanslepende pijn in haar nek. Misschien dus een tip. Bij pijn in uw nek. Laat een meniscus verwijderen!

12-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn vader is sinds een paar weken de trotse bezitter van een spiksplinternieuwe scootmobiel  die hem na de noodzakelijke administratieve rompslomp, het bezoek van een ergotherapeut om zijn behendigheid te controleren, door de gemeente Amsterdam werd toegewezen met de bedoeling hem weer wat mobieler te maken en hem wat meer onder de mensen te brengen of gewoon eens een luchtje te scheppen. Er zit een mandje op, zodat hij, indien hij zin heeft of mocht krijgen  zelf ook weer eens naar de supermarkt kan rijden. Hij hoeft niet eens uit te stappen en kan zo langs de brede kassa. Maar niet mijn pa: “Ik zal wel eens zien, misschien morgen als het weer goed is…..” Maar het weer is nooit goed, het is te nat, te droog, te koud, te warm, teveel wind, het gaat misschien regenen of zelfs sneeuwen en bovendien, hij heeft …. geen tijd!

De zondagsrust en de meditatie van mijn vader verstoord door hem mee te nemen op wandeling over de eilanden in het Oostelijk havengebied. Vanaf Brazilië, een oude koffie en cacaoloods van de toenmalige Koninklijke Hollandsche Lloyd en omgebouwd tot een winkelcentrum  lopen ‘lief en ik in een stevige pas en tuft mijn vader in zijn scoot over de Veemkade aan het Binnen-IJ richting de brug naar het Java-eiland. “Vroeger stond hier een eindeloze rij met pakhuizen” verteld mijn vader “Er lagen schepen uit o.a. Nederlands-Indië met koffie en cacaobonen en het rook er heerlijk naar specerijen”. Ikzelf herinner mij deze buurt uit de eind zestiger, begin zeventiger jaren, de hippietijd, als een vervallen, zelfs een beetje een enge buurt vol verlaten pakhuizen, met krakers, kunstenaars, hippies, zwervers en verslaafden. De pakhuizen zijn grotendeels gesloopt of verbouwd tot woongebouwen in de hogere prijsklasse (onbetaalbaar voor de gewone Amsterdammer, voorzover er nog gewone Amsterdammers zijn) en kantoren voor eigentijdse beroepen zoals de meeste pakhuizen in Amsterdam. Ook hebben talloze kunstenaars hier hun werkplek. Maar nog steeds kan de monumentgevoelige ziel bij de namen en de opschriften op sommige gebouwen de geschiedenis proeven. “Oooh Geef mij Amsterdam terug” Zucht mijn vader weemoedig......  Dan leest hij een opschrift op een van de nieuwe kantoren: “Loopbaanbegeleiding! Dat zou nu nog eens een mooi baantje voor mij zijn, een ander vertellen wanneer het tijd is om opslag te vragen of, om weg te gaan!”

11-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer terug van een lang weekend bij mijn vader in Amsterdam. Zaterdagmorgen na het ontbijt, het vaste gerommel in huis, boodschappen en ook even vlug over de markt in de Dapperstraat, ooit uitgeroepen tot de gezelligste markt van Amsterdam, een smeltkroes van verschillende culturen maar op dit uur van de dag nog bijzonder stil. Een aantal kramen zijn nog niet eens opgebouwd. Op de terugweg naar huis, worden wij opgeschrikt door gegil vanaf de vierde verdieping van een appartementengebouw waar een jonge vrouw op de vensterbank staat en dreigt naar beneden te springen. Ik schrik mij een hoedje en mijn hart begint  een ietsje sneller te kloppen en vraag mij af of wij getuigen zullen zijn van een poging-tot-scene. In gedachte hoor ik het doffe geluid al, dat een lichaam maakt wanneer het ter aarde stort. En ik bedenk dat ik hier echt geen zin in heb.“Nee hoor, ze springt niet” zegt een van de voorbijgangers, bijna met spijt in zijn stem. “Doet ze het of doet ze het niet?” Vraagt een ander . Dan zie ik beneden aan de raamscène een jonge man met in iedere hand een reistas. Hij smijt de tassen kwaad  op de grond en begint wild te gebaren naar de vrouw aan het raam.  Er komt een politiewagen aanrijden. De vrouw trekt zich terug naar binnen, het spektakel is afgelopen.

‘s Middags nog meer spektakel, Samen met honderdduizend hetero (en andere) juichers langs de Prinsengracht en de Amstel gestaan om over de koppen heen een glimp op te vangen van dansende en zingende homo's en lesbo's in roze pluimen, toeters en bellen op de fuifboten van de Canal Pride op de 16e Gay Pride die zaterdag in Amsterdam werd gehouden met als thema: Recht op Zichtbaarheid!

09-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

05-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gaan wandelen in de Ardennen. De gekleurde bewegwijzering is verdwenen Het pad is ergens op gehouden en wij lijken verdwaald. Klimmend en klauterend, hier en daar een ontspringend bronnetje, losse stenen en een glibberig pad. Mijn knie gedraagt zich prima en ook de evenwichtsoefeningen bij de kinesist , balanceren op een plank op een bal, zijn niet voor niets geweest. Lief toont zijn galante kant door mij af en toe zijn hand toe te steken om mij vervolgens ergens over te trekken. Bramenstruiken? Maakt niet uit. Mijn protest heeft geen enkel resultaat.  Want klimmen is gemakkelijker dan weer naar beneden.  Er is geen weg terug. Beneden aan de steile helling stroomt de Semois.  Ik begin te gillen dat ik het beu ben ….! Op de valreep belt zijn dochter om te vertellen dat er een enge dikke zwarte spin op het toilet zit, een spin op het toilet...... ?(WTF....dat ze even wacht tot hij (de spin) gedaan heeft) Wanneer ik aarzel om over een breed stuk te springen, pakt lief een grote steen, en terwijl ik om mij heen kijk om te zien of er een andere manier is om aan de andere kant te komen, smijt mijn bruggenbouwer deze, nog voor ik kan wegspringen, met een plons voor mij in het water.  “AAAAAAAAAH!!!” roep ik, zeiknat.

03-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn eettafel, gewoon een grenen houten rechthoekige tafel met vier poten, twee laden en een beetje doorleefd tafelblad, want mijn tafel  heeft al veel meegemaakt, er zitten krassen en blutsen op. Krassen van een bos sleutels eens kwaad op de tafel geworpen, bij het verbreken van de relatie. En daar werd een te hete pan neergezet (want ja, ten huize Loewiesa eet men gewoon met de pan op tafel.) Krassen, sporen van een kat die op de tafel in het zonnetje lag te soezen en schrok wanneer ik met veel enthousiasme binnenkwam. (sorry lieve kater, van je zo te laten schrikken) De kat die ik later heb laten inslapen, niet omdat hij op mijn tafel klom, maar gewoon omdat hij oud en ziekjes was . Er zijn veel “dingen” op mijn tafel gedaan er is behangpapier op geknipt en in-ge-papt bij gebrek aan een behangerstafel! Wanneer de kleinkinderen er zijn wordt het aankleedkussen op de tafel gelegd en worden er billetjes op verschoont. Er worden spelletjes gespeeld aan mijn tafel, zo is er eens op gepingpongd. Soms doet de tafel dienst als parkeerruimte voor diverse zaken die er niet echt thuis horen. De tafel is ook al eens gebruikt om …    De krant wordt er gelezen. Ook hebben er al  heel veel vazen bloemen opgestaan, en er zijn ook al vazen op omgevallen, door dezelfde tafelkimmende kat. Mijn tafel heeft ook al veel etentjes meegemaakt en miljoenen woorden aangehoord in verschillende talen. Er werd aan gelachen er werd ruzie gemaakt en soms aan gehuild. Er is plaats voor acht personen aan mijn tafel en nu er drie kleinkinderen  zijn en mijn zoon sinds een paar weken een vriendinnetje heeft wordt mijn tafel misschien een beetje aan de krappe kant. Soms ligt er een kleed over mijn tafel en soms laat ik de tafel gewoon de tafel zijn.

29-07-2011 om 13:37 geschreven door Loewiesa

Weer terug van een weekje in Gent, waar zij en d’r lief gewapend met een grote paraplu de hele week de regen hebben getrotseerd. Vanaf de eerste dag, De openingstoet op zaterdag die even  toch nog spannend leek te worden toen de eigenaar van een Gentse neuzekes kraam in onze nabijheid het aan de stok kreeg met een paar toeschouwers die te dicht in de buurt van zijn nering kwamen waardoor de handelaar dreigde de verkoop van zeker twee zakjes van deze paarse gomsnoepjes in piramideachtige vorm mis te lopen. Uiteindelijk liep alles nog met een sissertje af. De volgende dagen wat rond geslenterd van plein tot plein over de natte kasseien om zich hier en daar te laten verrassen door een onverwacht best goed spektakel. Maar soms ook niet. Op het Sint Baafsplein "A Whiter Shade Of Pale" terug gehoord in een hele foute versie (maar misschien moet je er voor zijn en misschien is zij gewoon niet meer mee?  Check de goede versie hierrr"  ) Net zoals zij niet mee was met het gekweel van dat Vlaams meisjeskoor in glimmende zijige jurkjes en op naaldhakjes in de Spiegeltent in het Baudelopark. Later getracht een zomers gevoel bij Polé Polé op de Koren en Graslei te krijgen. En overal was het rustig en overal was er plaats. Jacob Van Artevelde onbewegelijk op zijn sokkel en de kermis op de Vrijdagsmarkt aanschouwt vanaf een terras vanonder een luifel in de stromende regen. (waar de ritjes extra lang duurden voor de gelukzakjes)  Het duurde ook heel lang voor zij bediend werden maar dat gaf niets, het uitzicht was prima en zij zaten droog. Bij de geur op de Vlasmarkt, een melange van bier, hamburgers, pita, pis, pizza, wiet en nog iets anders zuurs en waar ook nog es botramme mee Huufflakke werden gepromoot ging zij bijna over haar nek en weigerde zij verder te integreren . Op de Leie kon er romantisch gepaddeld worden in een kano. Het leek haar wel wat, dat paddelen, hij als sterke man met de paddels en zij zou de paraplu wel even hebben overgenomen  hem wijzend welke richting het bootje moest nemen, zodat zij niet overal tegen op zouden varen. Romantic paddling, de ultieme relatietest.  Maar ‘lief kreeg het vrie benauwd bij het idee want hij kan niet zwemmen en ook haar belofte dat ze hem eventueel wel zou trachten te redden mocht hij over boord vallen (als haar knie tenminste niet vervelend zou gaan doen) deed hem niet van gedachte veranderen.

 Zij heeft zo’n 900 foto’s gemaakt van Gent by rain die zij ooit, een dezer dagen wel eens zal sorteren…

27-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een verveeldag. Ik kom moeilijk op gang en besluit mijn oude logjes eens na te lezen om te zien of ik mijzelf nog kan inspireren  en omdat ik  zeker weet dat u mijn oude verhalen al lang bent vergeten, voor zover u ze ooit heeft gelezen en ik het groene gedachtegoed toch enigszins koester, besluit ik te gaan recycleren.  

Mijn creativiteit staat op een laag pitje. om eventjes op te flakkeren bij het stofzuigen wanneer er een dikke bromvlieg langs komt “Hebbes” denk ik, terwijl ik probeer het irritante insect in de stofzuiger te krijgen,wat mij uiteindelijk, nog vrij gemakkelijk lukt. Om mij vervolgens af te vragen wat de vlieg in de stofzuigerzak nu zou doen, daar in het donker tussen het huisstof, de nodige huismijt, haren, huidschilfers, propjes papier, per ongeluk opgezogen rondslingerende dingetjes (waar ik later naar zoek) en of de mieren van verleden week er nog in zitten, en die dikke spinnen uit de kelder . Even denk ik aan een horror scenario wanneer ze gezamenlijk zouden besluiten om, via de slang, ’s nachts, wanneer ik niets vermoedend lig te slapen, naar buiten komen. Daverend door het stille huis……… Ik  isoleer de stofzuiger door het mondstuk af te sluiten en zet hem ver weg in de garage. Doe de deur op slot en daarna stap ik onder de douche, scrub lijf en gezicht, smeer mij in met een lekker ruikende bodymilk en doe een maskertje op. Ik voel mij weer fris en fruitig en dan gaat de bel!!!.........3x!!! Conclusie: de postbode kan het niet zijn……….

Archief : onder verhaaltjes (ietsje aangepast)

14-07-2011 om 20:20 geschreven door Loewiesa

Ik heb een probleem met mijn computer gehad. Ik heb zeker 10 x mogen heropstarten voordat ik het scherm met het Windows logo weer kreeg. De virusscanner voor de zekerheid eens laten lopen, want je weet per slot van rekening maar nooit. Daarna een systeemherstel gedaan, voor ik mijn schoonzoon, die pc dokter is weer eens zou lastigvallen. Terug naar een eerder punt zonder problemen.  Het probleem lijkt voorlopig opgelost.Was het leven maar zo simpel. Alles instellen met je eigen persoonlijke voorkeuren.... Een leven zonder computer lijkt mij trouwens al ondenkbaar. Mijn computer, mijn een beetje opening op de wereld. De wasmachine heb ik verleden week ook moeten vervangen, na 15 jaar trouwe dienst. En mijn tv begint rare kleuren te krijgen…. En ik zelf? Ook aan mij, beginnen kosten te komen. Dr Z. aan wie ik afgelopen vrijdag mijn knie weer eens ben gaan showen heeft mij nog een serie van 15 beurten bij de fysiotherapeut voor geschreven. Toen ik hem vroeg , hoe het kwam dat ik nog steeds die gêne had bij het plooien, haalde hij zijn schouders op. “Hoe had je nu toch weer zo’n oliedomme vraag kunnen stellen Loewiesa” kwam het in mij op. “U moet U forceren” Kreeg ik ook nog mee.  En toen mocht ik gaan. Beetje kriebelig was ik wel. Net of ik mij niet genoeg forceer... Elke dag. Oervervelend, die oefeningen, met gewicht en dat getel erbij.  Ik heb ook recht op elektrostimulatie van mijn spieren. Ontspannen is anders. Het is gewoon een rot gevoel. En steeds moet het hoger en hoger… En ik moet er fietsen… Niet zoals bij de Fitness zelf mijn eigen programma doen. Nee, ik moet constant bergen beklimmen, gebergten, die zelfs bij het afdalen nog klimmen… of vals plat. Ik heb t er druk mee. Verder niks te klagen.... voorlopig.

12-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst, toen ik op zolder in een doos met kinderboeken op zoek was naar iets leuks om mijn kleindochter Camille uit voor te lezen kwam ik Pippi tegen. Zalig vond ik en later ook mijn dochters de verhalen, die Astrid Lindgren eens bedacht voor haar dochter en die gingen over de avonturen van Pippilotta Victuallia Rolgordijna Kruizemuntina Efraïmsdochter Langkous, dochter van Efraïm Langkous piratenhoofdman en koning van het eiland Taka Tuka. Pippi woont samen met haar aapje Nilsson en haar paard kleine witje in Villa Kakelbont. Zij is schatrijk en betaald altijd met goudstukken wat dan weer allerlei criminele types aantrekt, die Pippi echter altijd van zich af weet  te slaan. Want ze is ook nog eens het sterkste meisje van de wereld. Samen met haar vriendjes Tommy en Annika beleeft ze allemaal avonturen. Later kwam er een serie van op de tv. (Met van die vreselijk irritante stemmetjes.) Aan één personage ergerde ik mij vreselijk.  Die truttige Annika, die constant de avonturen van Pippi wilde verpesten.  Zij was zo walgelijk braaf! Het was steeds: ”Dat mag niet Pippi, of niet doen Pippi! Een echte spelbreekster, altijd bezig het plezier van een ander te verpesten. En overal in mijn leven ben ik mensen tegen gekomen als Annika. Dat mag niet, dit mag niet. Je moet zus , je moet zo. De brave meisjes op de lagere school, die zich uitsloofden om het bord te mogen schoonmaken of de plantjes in de klas water te geven om toch maar witte voetjes te kunnen halen bij de juf. Later werden het de bazenpoepsters.  De verneukeratieve types. De humorlozen. De types die je “zuinigjes” bekijken wanneer je anders doet dan zij. De buurvrouwen die je in de gaten houden of je, je ramen wel wekelijks doet en de stoep schrobt. De moeders aan de schoolpoort die naar je kijken en even ophouden met praten wanneer jij er aan komt. Ontwikkelen je kinderen zich wel netjes volgens het boekje? Vertoon vooral geen afwijkend gedrag. Doe vooral niks dat zij niet zouden doen. Jaren lang heb ik geprobeerd mij aan te passen. (Want mijn vader is nu eenmaal geen koning en piratenhoofdman….) Om niet uit de boot te vallen. Om vooral lief en aardig gevonden te worden. Na jaren van beleefdheid, van koetjes en kalfjes van om de pot draaien en andere conventies, wil ik mezelf terug. Zeg ik ineens wat ik denk, ik daag uit en ik choqueer. Zou het De Leeftijd zijn? Dat ik ineens geen zin meer heb in gelul!

07-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wachtend op de bus op het stationsplein van La Louvière na een paar uurtjes winkelen samen met een vriendin.

La Louvière . Zij herinnert zich nog goed de eerste keer dat zij er zo'n 22 jaar geleden aan kwam per trein. La Louvière (stond aan de kant toen Charleroi werd verkozen tot lelijkste plek van de wereld.) La Louvière, grauw, grijs provinciestadje met hier en daar sporen van de oude mijnstad van vroeger. De rook uit de schoorstenen van de in die tijd nog dagelijks werkende hoogovens van de staalfabrieken, toen nog Boël. De vreemde lucht die boven de stad hing is verdwenen of is zij er misschien aan gewend? (“Hangen went ook op den duur” zegt men wel eens.)  Het slecht onderhouden “Gare du Centre” met in de stationshal een eigenlijk best aardige muurdecoratie van de lokale industrie gemaakt bij les frères Boch. Vergane glorie. Het kale stationsplein, waar zij, maar dat kon zij toen nog niet vermoeden, in de toekomst heel vaak zou wachten op een veel te late bus, of een trein, richting Brussel: "Avec un retard de 5 à 10 minutes!" en het zicht op de oude aardewerkfabrieken Royal Boch. Nostalgie van het verleden. De laatste jaren deden ze nog dienst als enorme duiventil. Nu wordt de hele boel afgebroken. Wat er over blijft is een gigantisch terrein waarmee men grootse plannen heeft. La Louvière, waar Sanchoz een folkloristisch personage, onder leiding van Franco Dragone " eens in de zoveel jaar het onmogelijke bereikt door de maan gewoon even af te haken. La Louvière. “Terre de Surréalisme” Met hoop op een betere toekomst…..

La Louvière. Grijs stadje met een warm kloppend hart. Waar niemand opkijkt of zich druk maakt om een rare kop meer of minder of van een vreemd accent.Langs het oude kanaal met de oude scheepsliften lijkt het of de tijd heeft stilgestaan.  La Louvière waar zij (in een stadje vlak in de buurt) ooit in een moment van verstandsverbijstering (zij was verliefd) is blijven plakken en waar zij zich gek genoeg thuis voelt. Ook al is er maar één Amsterdam! " Zij waant zich in Italië wanneer zij op marktdagen over de markt loopt of op een terrasje van "La Place Mansart". Bij La Dolce Vita " hebben ze het lekkerste ijs van heel België en misschien wel van de wereld en in zulke grote porties, dat zelfs zij het amper op krijgt. Niks gevonden in de solden…. Wel ijs gegeten, dus!


UPDATE: De woordjes in het afwijkende kleurtje zijn links, en die heb ik niet voor niets gemaakt, dus druk gerust een keertje.

05-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

01-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na een weekend in Amsterdam. Kilometers en kilometers file die maandagmorgen wegens een ongeval met een paar vrachtwagens bij Antwerpen en om dit fileleed in tropische temperaturen te  vermijden besloten zij de snelweg een flink stuk eerder te verlaten.  Want dat is dan weer het voordeel van de auto t.o.v. de trein, niet afhankelijk van zwabberende bovenleidingen, opkrullende rails, stinkende verstopte en overlopende toiletten,  om vervolgens samen met anderen, vaak onfris ruikende reizigers en jengelende kinderen, uren stil te moeten staan op stations waar je normaal niet komt of gewoon ergens gedropt te worden  in het midden van nergens.

“Indien je er bij Baarle Dinges af gaat” begon zij, want zij is behalve al het andere waar zij goed in is, ook nog eens goed in kaart lezen.

En zo reden zij, door die vreemde enclave van Baarle Dinges,  waar stukjes België in Nederland liggen en stukjes Nederland in België en waar je in sommige straten 4 x de grens oversteekt. En je dus iedere keer weer, een door merg en been snijdende cultuurshock moet ondergaan!        

Verder, langs  wie het breed heeft, laat het breed hangen en andere stulpjes . Langs tuinen met strak in kegel of spiraal en in andere ronde soms vreemdsoortige vormen geschoren coniferen die lijken te zijn gedropt vanaf de een of andere verre planeet. Langs vijvers en bebost gebied en open plekken omringd door kreupelhouten hagen. Tot er een draai naar links in de weg kwam, richting Scherpenheuvel en toen zij hem er op attendeerde dat hij naar rechts moest, sloeg hij af naar links en zou……  uiteindelijk, alles toch weer in orde komen …..?!?!

30-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zij heeft onlangs een cadeaubon gekregen, goed voor een schoonheidsbehandeling met de belofte dat zij zich daarna zeker 20 jaar jonger en weer als herboren zou voelen.  En daar had zij die middag wel zin in. Na eerst bij de kinesist te zijn langs geweest voor de dagelijkse oefeningen om haar quadriceps en hamstrings weer te versterken na de meniscusoperatie. Tijd voor ontspanning dus. Haar gezicht werd eerst van onzuiverheden ontdaan, zij kreeg een scrub, een ontspannende gezicht, hals, nek en decolletémassage, een maskertje (inclusief kriebels op haar neus) en vervolgens een dagcrème die geschikt zou zijn voor haar huid. Na haar haren, die door de haarband recht op stonden weer enigszins plat gekregen te hebben brak het lang verwachte "aansmeermoment” aan, want daar zijn ze op getraind:  “het aansmeren!”.   Het zou op hààr leeftijd veel beter zijn om het wat in een hogere prijscategorie te zoeken. zij moest ook beslist aan de oogcrème, en aan een serum, haar huid zou weer strak trekken, en zij zou rimpelloos door het leven gaan met als kers op de taart een teint van een 20 jarige! Natuurlijk zou zij, met de crème van 232.60 € ...... die als voordeel had (dus dat scheelde alweer!) dat het een dag- èn een nachtcrème was, héél erg lang, veel langer, en zelfs beduidend langer doen dan met een “gewone” crème. Deze crème was het geheime wapen  tegen vermoeidheid en verouderingsverschijnselen en vreselijk verrijkt met uitreksels van:  “Zij weet niet eens hoe zij het moet uitspreken, laat staan hoe zij het schrijft” . In de zelfde verzorgingslijn bestond er dan ook nog een serum (uitzonderlijk verrijkt) van bijna 300 euro en een reinigingsmelk, de laatste bleek bijna een “koopje!”.  Zij zette zich schrap en dacht aan haar goedkope dagcrème uit te supermarkt met het blauwwitte logo en bij zichzelf: “Mens, rot toch op met je dure crèmes, je doet mijn hele verwenmoment te niet” maar toen zei zij beleefd: “Dank u wel, maar nee, dat wil ik niet!”  Vervolgens gaf zij haar cadeaubon aan de “verkoopster” die haar (dacht zij….weet zij wel zeker)  even heel vuil aan keek en liep met haar neus in de lucht en een schoon ijdeltuitengezicht de winkel uit.

28-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Oplettende lezertjes herinneren zich waarschijnlijk nog wel dat zij een maand geleden een ontsierend spatadertje heeft laten verwijderen en gistermiddag zou zij terug voor controle. (Zij heeft voor elk been een andere dokter, soms weet haar ene been zelfs niet waar het andere been mee bezig is) Zij zou met het openbaar vervoer gaan. Want 'lief had andere, belangrijke dingen te doen. Zij had het zo mooi geregeld. Zij zou de bus nemen bij de halte een eindje van haar huis en in het naburige dorp een overstapje naar het stadje van haar afspraak. Keurig op tijd staat zij daar op de halte het bordje met de uurregelingen te bestuderen  Als, eensklaps - zij had hem niet eens horen aankomen, vanwege twee mannen met een pneumatische boor, een eindje verder in de straat - de bewuste bus in een rotsnelheid de halte voorbij rijdt!  En haar daar verbijsterd laat staan! Frustrerend! (En zij draagt niet eens een hoofddoekje en even komt de gedachte bij haar op om een steen door de achterruit van de wegrijdende bus te gooien, maar zij houdt zich in, met moeite, bovendien, zo ver gooien kan zij niet eens, ze heeft dus alleen maar heel hard verwensingen naar de chauffeur kunnen roepen, voor niets.)  Zij bevind zich in het hol van Pluto waar geen fatsoenlijke plek is om haar tijd te verdoen tot de volgende bus (pas een uur later) terug naar huis. zij zegt haar afspraak af (want toch gemist) en gaat terug, een half uur te voet. Weer thuis legt zij ijs op haar die dag weer veel geplaagde knie, opent de computer en leest de laatste reacties op haar blog, waar Chrisje schrijft “de eerste weken zijn cruciaal, want dan maak je het smeersel aan om je knie te smeren dat invloed heeft op het degelijk werken” en zij denkt wanhopig en gefrustreerd:  “het gaat vast nooit meer goed komen met haar smeersel”.

24-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

23-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Te Brussel aangekomen zakten wij, van het Poelaertplein, waar het Justitiepaleis mooi in de steigers staat en je een nog mooier panoramisch uitzicht hebt over Brussel, met de glazen lift naar de square Pieter Brueghel de Oude en trokken de Marollenwijk in, de oudste volkswijk van Brussel. Door de Hoogstraat, via de hobbelige met kasseien bedekte bergaf tot de Blaesstraat richting de rommelmarkt op het Vossenplein, een mengelmoes van verschillende culturen en talen. Rommelmarkten zijn niet voor alle mensen gewoon een leuk toeristisch uitstapje, voor andren zijn zij de enigste plek waar voor betaalbare prijzen iets wat men nog goed kan gebruiken op de kop getikt kan worden. Want ook dit is Brussel, De Hoofdstad van Europa waar armoede een dagelijks item is ..… Na ons, tussen de oude meubels, de amateuristische schilderijen, oude familieportretten, bakken vol oude strips, grammofoonplaten, glazen, borden, kopjes (ik heb een zwak voor oude, mooie en originele theeserviesjes)en oude kranen begeven te hebben voelde ik mijn knie die mij er af en toe aan herinnert dat er nog altijd iets mis is en besloten wij iets te gaan drinken en wij hadden de keuze tussen “De Skieven Architekt” (bijnaam van de architect van het justitiepaleis die indertijd xxxx huisjes met de grond liet gelijk maken voor de bouw van dit gevaarte) en “ ’t Werm Woeter” dat zijn naam dan weer dankt aan de tijd dat het nog alledaags was om warm water op straat te verkopen en waar de “leste druppel” druppelt want het café staat te koop, en een heleboel Chez waar veel dak (of zijn het thuislozen?) hun thuis hebben. Vervolgens zijn wij via de Blaesstraat, het mekka van de “brocanterie” en decoratie, winkels vol met originele meubels en andere hebbe en niet hebbe dingetjes richting “De Grote Zavel” gelopen. Waar op zaterdag en zondagmorgen een antiekmarkt is. Een publiek geheim is dat de houders van deze kramen ’s morgens in alle vroegte de rommelmarkten afgaan om daar goedkoop handel in te slaan om ze vervolgens op de Zavel voor veel geld te verkopen.  Die dag geen museum van binnen gezien !  Of toch eentje, want ook chocolade kan een kunst zijn :  Even bij Pierre Marcolini binnen gewipt op de hoek van de Minimenstraat en het Zavelplein, terwijl ‘lief ongeduldig buiten naar de lucht stond te staren even de nieuwe PASTEL  zomer collectie aanschouwd, bewonderd en verbaast bij het zien van die prachtige, bijna een beetje zonde om op te eten chocolaatjes van geraffineerde witte, zwarte en melk chocolade met een suikerarme en lichtgezouten fruitige vulling zoals, limoen, passievrucht, mango, de Japanse citrus vrucht Yuzi met toetsen van….. balsamico……

“Kom,  Ik heb honger” klonk het toen en ik ontwaakte uit mijn (bijna) droom.

21-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het regende, het water kwam met bakken tegelijk uit de hemel maar wij klagen niet! Want door de droogte van de afgelopen weken stonden de akkers droog, verpieterde de oogsten, begonnen de boeren weer eens steen en been te klagen, waardoor ze van schrik tijdelijk stopten met het zoeken naar een vrouw en stegen de prijzen de pan uit. Behalve die van de komkommer, die zakte vanwege een bacterie en waar ze je dan ook precies bijna mee dood smeten de laatste dagen. Gehoord dat de doperwten binnenkort alleen nog maar in doordrukstrips (uiteraard in diepvries) worden geleverd en ongeveer 12 eurocenten per stuk gaan kosten...!

 “Wat gaan wij vandaag doen” vroeg ‘ lief die duidelijk geen zin had om thuis te moeten zitten met mijn been op zijn schoot en zich bezig te houden met het uiterste puntje van mijn kleine teen. “Een boswandeling?” stelde ik voor, want wij zijn niet van suiker. “Of een museum of voor mijn part Ikea” (Want ik ben altijd in voor een geintje en ik leef graag gevaarlijk)” Een museum?” Schrok ‘ lief, die eigenlijk niets om musea geeft maar in een welwillende bui was, waarop ik “iets” in Brussel voorstelde, want ik ben voorlopig uit gefantaseerd over het schilderij in het lokale museum van Mariemont* dat het jachtpaviljoen voorstelt dat Koningin Maria van Hongarije hier vlakbij in de 16^e eeuw liet bouwen en het favoriete buitenverblijf  was voor de Spaanse, Oostenrijkse en Nederlandse landvoogden en waar indertijd grootse feesten werden gegeven en waar, naar het schijnt, hele spannende dingen gebeurden. De ruïne van het kasteel is nog te zien in het park, een Engelse landschapstuin met een oppervlakte van 45 hectaren dat in de 19^e eeuw werd aangelegd voor ontspanning, een groot aantal opvallende bomen bezit en tevens het grootse arboretum van heel Wallonië is. Maar gisteren dus even niet en ook al ken ik nog lang niet elke boom. Ik wilde wel weer eens naar Brussel.







*http://www.musee-mariemont.be

20-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Met haar knie gaat het goed. Hierbij dankt zij al haar trouwe lezers en andere plaatjesplakkers (uit de cursus "hoe jaag ik de bezoekers van mijn blog weg?") voor hun belangstelling en hun lieve reacties… Straks naar dokter Z. voor de draadjes et la suite des événements. Het zijn er drie (de draadjes) twee onder de knieschijf en eentje aan de buitenkant ernaast. En even voor de statistieken: ze zijn blauw!  En voor hen die ècht alles willen weten (maar dit blijft onder ons) haar libido is in haar knie gezakt en zelfs ver daaronder, ergens om de hoek, in het uiterste puntje van haar rechter kleine teen ….

De eerste twee dagen had zij een kruk om op te steunen, maar zo’n ding moet je gewoon worden en zij vergat hem dus ook bijna op een Amsterdams terras en nu gaat zij zonder. Nog geen één keer een pijnstiller moeten nemen. De trap op en af gaat in ieder geval weer zonder pijn, al houdt zij het, door haar zelfbedachte elegante huppelsprongetje er voorlopig nog even in.  Lang in dezelfde houding zitten is lastig vanwege het nog niet goed kunnen buigen. Maar plooien zal hij! Op den duur!

En dan is er  …. IJs!…. IJs… à volonté!  In de vorm van een Physiopack voor haar knie en eentje voor haar met zwarte chocola en vanille met een swirl van rode vruchtensaus of met café of met nootjes en karamelsaus of zoiets…Als het maar lekker is.  Een cadeautje aan haar zelf! Pistache lust zij trouwens ook wel. Puur citroenijs vind zij daarentegen weer net ietsje te zuur. Zij is 1 kilo afgevallen in een week. Je moet het toch maar doen.

17-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen zondag, de dag des Heren. Rustdag. Het is ook nog eens Pinksteren. De dag dat de Heilige Geest op aarde werd uitgestort. Er is die dag geen krant, geen dagelijkse kruiswoordpuzzel. Zondagmorgen, alleen het gekwetter van de vogels buiten wordt verstoord door het belletje van de tram... Alle winkels zijn gesloten, zelfs Albert Heijn, (behalve die in de binnenstad) Mijn vader kwam uit een streng christelijk gezin, waar ze lid waren van de een of andere zwarte kousen kerk en waar je bang gemaakt werd met “de hel en de verdoemenis”. Een kerk waarin je, je zonden, (voor zover een streng Christelijk mens die heeft!) niet zo maar even kan laten  kwijt schelden in een biechthokje. Hij heeft op "de School met de Bijbel" gezeten. De Bijbel die hij nog steeds bijna volledig uit zijn hoofd kent. Tot “mijn vermaak” citeert hij regelmatig teksten.  Zo staat “Eert Uw Vader en Uw Moeder” bij hem al een heel leven lang op één met stip in de top 10!  Zijn parate kennis komt goed van pas in quizzen en bij het oplossen van kruiswoordpuzzels. In mijn kindertijd gingen wij iedere zondagmiddag (na de zondagschool voor mijn broertje en ik en de kerk voor mijn ouders)  op bezoek bij oma en opa. Soms waren daar mijn oom en tante en mijn (onlangs overleden) nichtje en mijn neef. De mannen lachten af en toe en hadden het over welke auto’s het beste waren en spraken schande over ene Lou de Palingboer die aan veelwijverij zou doen! “Lekker…. paling” dacht ik dan. Bleek het te gaan om de een of andere tandeloze sekteleider die uren lang oeverloos kon lullen en dacht dat hij een profeet was... Wij kinderen tekenden op achterkanten van kalenderbladen of op de witte onderleggers die onder taart zaten, soms, wanneer er papier te kort was werd de taartdoos open gescheurd. Dan was je extra creatief en tekende je iets met de “vlek” als middelpunt. Of wij prutsten er aan het orgel van mijn oma die Psalmen speelde en zong. Mijn eerste “verstaanbare” tonen waren die van “Boer daar ligt een kip in het water” en “de vlooienmars”. Mijn oma dacht dat ik wel eens talent zou kunnen hebben en zij leerde mij: “Nu daagt het in het oosten” en "De Heer is mijn Herder”….. En daar is het bij gebleven.

En de vrouwen, tja waar spraken de vrouwen eigenlijk over? Op de terugweg naar huis heb ik mijn moeder meerdere keren horen zeggen, dat ze het verder vertikte, en dat mijn vader in het vervolg maar alleen moest gaan!!!!! Grote mensen zaken, waar je niets mee hebt te maken.  Maar die, op die momenten voor eeuwig in je geheugen worden gegrift.

15-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De eerste dag: Op de bank in de relaxmodus, de afstandbediening van de televisie, de telefoon, iets om te snoepen en dat ene boek waar zij maar niet aan toe komt wegens "geen tijd" binnen handbereik. Vastbesloten, de enigste rol waar zij goed in is namelijk die van Drama Queen zeker tijdens de komende Pinksterdagen vol te houden. Haar zoon die midden in de examens zit heeft gekookt en daarna zelfs de keuken weer opgeruimd. Kussentje onder haar knie, kussentje in haar nek.….. ’s anderendaags is daar dan (eindelijk) haar lief en spreekt de volgende liefhebbende vernietigende woorden: “Gij gaat hier het ganse weekend toch niet op uw zetel blijven hangen? En wat met Uw pa …….?”

Een paar uurtjes later hangt zij in Amsterdam op de bank, terwijl haar lief, straat in en straat uit, trachtend niet in zeven grachten tegelijk terecht te komen op zoek is naar een parkeerplaats en haar pa, zuchtend en kreunend onder een: “Arme meid” een lekker kopje zalig geurende thee voor haar neer zet ……. (met een koekje.)

14-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gistermorgen om 10.00 was het zover: "De Grote Loewiesa Meniscus Show". Zij, op de eerste rij, na een ruggenprik, waarbij alleen haar onderlichaam verdoofd werd. Het tv scherm naar haar gekeerd zodat ze alles goed kon volgen (het zou nog beter geweest zijn als ze haar brilletje had mogen opdoen) in décubitus dorsal haar benen waarvan het rechter mooi rood gekleurd, bungelend over de rand van de operatietafel verstopt achter een groen scherm. Ze voelde het best, de eerste prik en het wroeten daarna onder haar knieschijf. Dr. Z.* eveneens in het groen, gaf uitleg vanachter zijn mondmasker en zij probeerde te volgen. Bij de tweede prik, kreeg zij ineens een beklemmend gevoel in haar rechterbovenbeen, de knevel speelde haar parten en zij raakte lichtjes in paniek. Meteen was de anesthesist daar met een narcosekapje en hoorde zij nog net een zachte vriendelijke stem: “Madame, je vais vous …….” Toen werd het stil.

“Madame, Madame ……..Madame!”, een klein tikje op haar wang. Vaag drong het tot haar door dat zij die Madame was. Madame ou pas Madame. Het was nog veel te vroeg om op te staan….





* archief 03/06/2009 Dr.Z (ziek, zwak en misselijk)

09-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Tijdens het sporten een squat gemaakt, een soort van hurkzit met holle rug, zo’n beetje als even tussen de bomen wanneer je tijdens een boswandeling ineens heel hevig “moet” (maar dan toch weer ff anders…) Bij het weer recht komen kraakte het in haar knie en volgde een scherpe pijn. (En dit al een paar weken geleden (Uw gedachtespinnendejongevijftigster lijdt vààk in stilte, moet u weten en door schade en schande wijzer geworden vermeldt zij allang niet meer elke "scheet" op haar blog…..) Om de trap op en af te gaan heeft zij inmiddels een elegant huppelsprongetje ontwikkelt en is zij tevens tot de pijnlijke conclusie gekomen dat zij per dag wel tig keer naar boven en beneden moet omdat zij weer eens iets is vergeten.  Ondertussen is zij onder de mri scan geweest, blijkt een volledig gescheurde meniscus de boosdoener en werd haar aangeraden, om erger te voorkomen  er iets aan te laten doen!  “Een squat? Wie doet er dan ook zoiets? Zij hoort het sommige lezers al vragen. “Nou, ik !!!!!”(zei de gekkin (of zottin)*  Om de bekkenbodem, de heupen en de kniegewrichten fit te houden en…… om vervelende operaties te vermijden……!




* doorstrepen wat niet van toepassing is.

07-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op de lagere school werden er op woensdagmiddag in de aula van de school balletlessen georganiseerd. Hiervoor was een echte balletjuf aangeworven kompleet met strak vastgezette haren en chignon , een bijbehorend buitenlands accent en van die sterk uitgedraaide in de tweede positie vast gebleven tien voor twee voetjes. Kortom: zij was de dans zelf.  Om mijn houding te verbeteren leek het mijn moeder, die constant pogingen deed om van haar voetballende dochter  een dametje te maken,  wel een goed idee mij daar na toe te sturen.  Had ik talent? Tijdens een opvoering van de “Bloemenwals” mocht ik een boom zijn. En natuurlijk deed ik dat goed .… zéér goed!

01-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Onder het mes gegaan om een ontsierend spatadertje op mijn been onder lokale verdoving te laten verwijderen. En wat was ik van te voren bang geweest, bang voor de prikjes. M’lief ging mee, maar hij mocht de behandelkamer niet in. Bang dat hij flauw zou vallen zeker. Uiteindelijk is alles nog meegevallen “Vanavond beter niet gaan dansen” raadde de dokter mij aan terwijl hij mijn been inzwachtelde. En vanwege de hechtingen … niet in bad! ’s Avonds toch even onder douche. En u had haar eens moeten zien ! Uw “gedachtespinnendejongevijftigster”  in een heel eigen variatie van bijna stervende zwaan met één been buiten het douche gordijn!

31-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op mijn vierde ging ik voor het eerst naar de kleuterschool. Het was geen dag waarop de juf mij moest losrukken uit de armen van mijn moeder. Ik had wel zin in dat avontuur. Ongeduldig stond ik thuis in het halletje trappelend te wachten  op mijn moeder, die nog eerst van alles moest doen en die op die dag een blauwgrijze jurk droeg, met zwarte amforen motiefjes. Wat ik zelf droeg? Al sla je me dood! In het klasje van juffrouw Voorbrood moest ik plaats nemen aan een tafeltje met een groen tafelblad en kreeg ik een doos voorgezet met gekleurde blokken. Sindsdien ken ik het verschil tussen groen, oranje en rood, maar pas vele jaren later heb ik begrepen dat zelfs de mooiste bouwwerken instorten wanneer de fundamenten niet echt solide zijn.....

26-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst terug in mijn oude buurt geweest, de straat en het huis in Amsterdam -West waar ik ben geboren en waar ik, mijn arme ouders, die 12 jaar lang “vruchteloos” pogingen hadden gedaan om het meest ideale kind te verwekken dat een ouderpaar zichzelf wensen kan, vanaf het aller eerste moment al deed schrikken…“Anna…!!!” Riep mijn moeder ontstelt toen ze direct na mijn geboorte ontdekte dat ik uiterlijk duidelijk gelijkenissen vertoonde met haar schoonmoeder, tevens draagster van die naam en waar zij al jaren in onvrede mee leefde ”Anna…!”(Zij zou het nog dikwijls herhalen iedere keer als ik weer eens dwars was en iets deed dat haar niet helemaal zinde....) “Suusje!” riep mijn vader, maar daar ben ik Godzeidank aan ontsnapt. Het werd dus Loes, toen nog gewoon Loesje, zoals ..uh …. in het liedje " 

Daar was het raam van de woonkamer waar ik voor moest blijven wachten terwijl mijn moeder “vlug” even naar de melkboer op de hoek ging. Vlug, leek wel een eeuwigheid en wat ben ik toen bang geweest dat mijn moeder nooit meer terug zou komen….Daar was het pleintje, waar het houten stepje van mijn jongere broertje op wie ik als vierjarige grote zus moest passen, eens werd gestepjacked door een blauwogig blond joch. Vervolgens schijn ik dat ventje een duw gegeven hebben waar door het kereltje op de grond viel en mijn broertje en ik hem konden smeren met het stepje. Later op de lagere school raakte ik min of meer bevriend met zijn zus. De familie kwam oorspronkelijk uit Arnhem en dus bijna exotisch. Ze sprak een beetje vreemd… Zo zee ze zee voor zei……

24-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na zich een paar uurtjes in het zweet gewerkt te hebben is deze jongegedachtespinnendevijftigster volledig ontroest, weegt zij zo licht als een veertje en springt zij met het grootste gemak over alle k*t hekkies van de wereld heen!

19-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het afgelopen weekend in Amsterdam bij mijn vader die de dagen, zonder mijn moeder doorbrengt in stil chagrijn verveling en eenzaamheid en waar hij het volgens zijn zeggen zo reuze druk mee heeft dat hij geen tijd heeft om in de bejaardensoos, samen met een stel oude zakken en tuthola's gezellig mee te moeten doen aan “prettig samen leven”. Hij spelt de ochtendkrant en lost de dagelijkse kruiswoordpuzzels in no time op. Het hoogtepunt van de dag is het opwarmen van een ovenschotel in de magnetron. Vervolgens doet hij zuchtend de afwas, één vork en één mes, soms een lepel, aan borden doet mijn vader niet. Hij eet uit de aluminium wegwerpschotel. In de late namiddag kijkt hij naar ATWT* en vervolgens naar GTST* de oersoap van de Nederlandse televisie. Mijn moeder was fan toen zij nog leefde, nu kijkt mijn vader zodat hij haar er over kan vertellen later, daar, waar zij op hem wacht. Hij kijkt nog naar een paar praatprogramma’s noemt alles geouwehoer en moppert al zappend dat er weer niks is op de teevee. Dan is er weer een dag om en kan hij gaan slapen.



*ATWT: As The World Turns

    GTST: Goede Tijden, Slechte Tijden

18-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik  heb nieuwe buren. Het huis naast het mijne heeft sinds september leeg gestaan, maar nu is het zover. Op het eerste gezicht lijken ze mij wel aardig. Maar dat wil niks zeggen, want dat dachten mijn vroegere buren ook van mij toen ik hier 15 jaar geleden kwam wonen. Alles ging goed tot het zomer werd en de buurman begon te zeuren over de hoogte van de heg.  Ik wilde een beetje meer privacy en de buurman meer zicht op mijn benen. Niet dat ik er niet tegen kan dat men naar mijn benen loert, verre van dat. Waar is de tijd trouwens gebleven dat fluitende bouwvakkers  een rot dag soms ineens goed konden maken wanneer ik er met een “rood hoofd neus in de lucht niks aan de hand gezicht” langs “paradeerde”. Tegenwoordig moet ik zeker drie keer heen en weer lopen, op mijn kop gaan staan, of, zoals mijn kleindochter Chloé gisteren, juist voor zo’n bouwwerf één van mijn roze sokjes verliezen….. wil ik een beetje aandacht krijgen. Wat een frustratie!!!..... (maar ik dwaal af) Vanaf die dag stonden de messen geslepen. Er werd ook altijd geschreeuwd bij mijn buren en de muziek speelde er “vollenbak” en ik ben nog altijd van het principe dat de vrijheid van de ander ophoudt waar jouw vrijheid begint en vice versa.  Anderhalf jaar geleden is mijn buurman ergens op Sicilië met zijn brommertje in een ravijn gestort en aan zijn verwondingen overleden. Zijn weduwe heeft zich van kop tot teen in het zwart gehuld en blijft de rest van haar leven treuren. Een heel enkele keer denk ik nog wel eens aan hem als ik de heg sta bij te knippen of wanneer ik in het zonnetje in de tuin zit te genieten van de stilte!

13-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

In Maubeuge een hapje gegeten op een terras en er nog even rondgelopen. Maubeuge een noord-frans provincie stadje dat tijdens de 2^e wereldoorlog bijna volledig werd vernietigd en waar behalve, de dierentuin, een oud fort en de gerestaureerde vestingwallen tevens "het licht van de maan" er de moeite waard zouden zijn”  (van horen zingen, check het hierrrr) " Daarna volgde de terugrit. Aan de Franse kant staan bij elk sluisje van die vervelende hekjes, om te voorkomen dat gemotoriseerd verkeer op het jaagpad komt en waar je dus zigzaggende doorheen moet. Meestal gaat het wel goed, indien men de snelheid wat verminderd en de bocht niet te groot neemt. Meestal! Maar soms ook wel eens niet...! Nog voor zij besefte wat er gebeurde vloog zij in het decor. Even bleef zij hier “hangen”!  Na haar stuur weer recht gezet en even gecontroleerd te hebben of zij nog tot tien kon tellen, ging zij schijnbaar onverstoorbaar haar weg weer verder. (De volgende dag pas, zou zij de blauwe plekken op haar benen ontdekken.) “Waar bleef je toch?” vroeg haar lief (zou je zo'n vent nou niet?) die een eindje verder stond te wachten en de klap niet eens had opgemerkt. Alhoewel de schrik nog maar net te boven, antwoordde zij, als of er niets aan de hand was: “Ach, die k*t hekjes”.  En vervolgens is zij bij ieder hekje, heel truttig, gewoon even afgestapt.

10-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De aanleiding: Een artikel begin deze week in de “Grootste krant van Nederland:  De koekjesfabriek van Verkade bestaat 125 jaar. Deze koekjesfabrikant was een van de eerste werkgevers die vrouwen in dienst nam.  De meisjes van Verkade: ze zijn al meer dan honderd jaar een begrip.  De koekjesproducent rekruteerde honderden vrouwen uit het nabijgelegen Amsterdam. Elke dag namen zij de trein van Amsterdam naar Zaandam waar de fabriek stond. In die tijd waren werkende vrouwen niet algemeen geaccepteerd en het was nogal opzienbarend al die kwetterende vrouwen op de trein op weg naar hun werk om geld te gaan verdienen. De lokale bevolking bekeek deze werkende vrouwen met schuine, argwanend ogen en de reputatie van de Verkade werkneemsters was dan ook snel gemaakt, het zouden sletten zijn die zich niet gedroegen zoals het hoorde. Mijn vader vertelde hoe een vriend van mijn opa die in dezelfde treincoupé als de meisjes beland was geraakt aan de noodrem had getrokken omdat de meisjes hem uit hadden willen kleden! (Die had dat vast gedroomd, want een beetje vent… ?) En vervolgde.“Ik zie het al, als ik jouw moeder in die tijd had toegestaan om buitenshuis te gaan werken!”….. En ik dacht terug aan die keer toen ik aankondigde, na de geboorte van de tweeling verder te willen werken. En mijn vader daar schande van sprak, En hoe ik die dag met klappende deuren ben vertrokken. Want vrouwen hoorden (en horen nog steeds, volgens mijn vader) thuis aan de haard, of nog beter voor het fornuis. Buitenshuis werkende vrouwen konden nooit goede echtgenotes en moeders zijn ……..“Wie weet hoe ver ze zou zijn gekomen en wat ze voor leuke dingen had gedaan? Kon ik het niet laten te zeggen. Want een ding is zeker, mijn moeder had talent. “En jij lieve Papa, jij was huisman geworden, dan had je nu fijn je eigen potje kunnen koken, je was kunnen doen, je eigen hemden gestreken en had je misschien nu een heel stuk minder gezeurd!” (twijfelend)

06-05-2011 om 09:56 geschreven door Loewiesa

Life is (not) a bed of roses, stond er in roze verf op de muur boven haar bed. Als kind had ze een aantal maanden van onder haar armen tot aan haar heupen in het gips gezeten vanwege een slechte rug. Toen hij een paar weken na hun ontmoeting op haar kamer kwam was het (not) doorgehaald. Van toen af aan was het leven, samen met hem voor haar een "bed vol rozenblaadjes". Mijn enigste nichtje* begin april overleden…….. “Hoe gaan we dit aankleden?” Vroegen zij zich af, toen zij hoorden dat zij nog maar twee maanden te leven had. Twee maanden die uiteindelijk toch nog een jaar werden “dankzij” de chemo’s. “Maak er een feest van!” was haar reactie. Gekleurde, vrolijke kleding en bloemen. Dat laatste kon hij haar geven, zei haar man, tijdens de plechtigheid. Maar een feest? Nee, dat werd het niet. En Ooooh wat heb ik gehuild. Om mijn altijd vrolijke, positief ingestelde nichtje daar nu zo stil, in die houten kist. Om het verdriet van haar twee zoons en hun vader. Om mijn eigen vader die helemaal niets meer wil sinds mijn moeder is overleden en die nu nog verdrietiger is om de dood van het kind van zijn enigste zus. Om mijn moeder die ik sinds haar dood steeds beter begrijp en aan wie ik nooit meer kan zeggen hoeveel ik van haar hield en hoezeer ik haar mis.  Om de toestand van de wereld, de onrechtvaardigheid. Over de poes van de buren die al dagen vermist is en… om mijn eigen zielige ikke….





* onrechtvaardigheid (een paar logjes hier beneden)

04-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Van m’lief een ring gekregen. Een mood ring zodat hij kan zien in wat voor stemming ik ben, en hij  zich er naar kan schikken (….) Vroeger op school had ik er ook een. Die kleurde constant donkerblauw wat  betekende dat ik “in love” was. En dat klopte precies, want ik was constant “ wanhopig in love”. Op mijn buurjongen, die vier jaar ouder was en die mij in die tijd niet eens zag staan en waar ik dagelijks langs moest wanneer ik mijn fiets uit het fietsenhok onder het appartementsgebouw waar wij woonden ging halen waar hij met zijn vrienden aan hun brommers zaten te sleutelen en waar ik eens bijna over struikelde, nu woont hij aan de andere kant van de wereld en is na 40 jaar eindelijk “Friend” met mij geworden op Facebook.  Op de leukste jongen van de klas, op de zanger van “the Greatest Rock and Roll Band in the World” van de foto boven mijn bed. Of op de kwekeling die wij af en toe voor wiskunde hadden: “Wil de jongedame met de paarse kousen even naar voren komen om het uit te leggen?” Dat was ik die jongedame met de paarse kousen en een vuurrood hoofd, die in het luchtledige zat te staren, want wiskunde was (en is) voor mij iets heel abstracts. Wat een afgang! De ring kleurde toen zwart! -De obsessie voor de kwekeling, voor wie ik bereid was geweest om eventueel extra lessen in wiskunde te nemen, was terstond over.  Momenteeel is hij groen en een beetje amberachtig dat betekent dat ik relaxed ben en er niks aan de hand is. Laatst tijdens een vrijpartij met mijn lief stiekem eens gekeken (nu ja discreet  dan, anders is het net als kijken op de klok om te zien hoe lang het al - en nog - duurt)……oeps……Nee, hij doet het echt GEWELDIG!  Als ik kwaad ben kleurt hij rood! Op het voorhoofd van m’lief… een smalle rode streep…….!

29-04-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

27-04-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

14-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Woensdag, de dag van mijn kleindochter Chloé en bovendien vakantie. Deze keer kwam ook Camille weer eens een dagje mee. “Omaaaaaaaa!!!!!!” riep ze al met uitgestrekte armpjes toen haar papa haar ’s morgens bracht. ”Ik heb een spel meegebracht!” “Oh wat leuk” Probeerde ik enthousiast te klinken, want ik heb een hekel aan spelletjes. Indien je van mij afwilt als ik op bezoek kom, hoef je maar één ding te doen en dat is voorstellen om “gezellig” samen een spelletje te gaan spelen. Dan krijg ik aanstonds een aanval van acute ludiekdinges of erger, ik fake iets anders engs.  Veel te vaak “gezellig met een kopje thee” spelletjes gespeeld tijdens regenachtige dagen met mensen die niet tegen hun verlies kunnen, pionnetjes of kaarten, die op de een of andere manier spoorloos verdwenen, spelregels die te plekke werden aangepast, net zoals dat uitkwam. Ik herinner mij een verregende grote vakantie waar ik ingewijd werd in de wereld van Monopoly.  Uren achter elkaar.  Panden gekocht in de Kalverstraat, en toen gebeurde het. Ik viel op een “kanskaart” en ik moest naar de gevangenis! Maar ik wilde niet naar de gevangenis: “Je moet!!Je moet!!!” Ik hoor het ze nog roepen!  En daar bleef ik zitten: uren!!!  Oervervelend. Wat heb ik me soms zitten “Mensergerjenieten” bij zoveel fanatisme.  Bij een spelletje Belote  (soort van Klaverjassen) brak er om 2.00 ‘s nachts bijna oorlog uit …..We hebben getekend en gekleurd mijn kleindochter en ik, punten geslepen aan nieuwe potloden, we hebben gepuzzeld en geboetseerd, ondertussen het flesje gegeven aan Chloé, Pampers verschoond, en naar Mickey gekeken op tv, boekjes gelezen, eindeloos gebabbeld. Eten klaar gemaakt en vervolgens gemixt, de hongerige gespijsd. Weer Pampers verschoond even buiten gelopen, Camille huppelend en zingend voor mij uit: "Mooi, de wereld is mooi! " En inderdaad de wereld kan mooi zijn zonder spelletjes en vooral zonder valsspelers. En toen weer thuis….. kon ik er niet meer onderuit! We zouden Memory gaan spelen. Om Memory te spelen moeten de kaartjes ondersteboven op de tafel worden gelegd en goed door elkaar gehusseld worden. Maar van husselen wilde mijn kleindochter niet horen.  Ieder kaartje werd eerst grondig bekeken en toen vakkundig geplaatst en zij zou ook nog eens beginnen.  Ze is nog maar drie. Maar ze is geweldig slim, mijn kleindochter !

10-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op zoek naar inspiratie, heb ik een verkeerde beweging gemaakt, en daarbij is het in mijn rug geschoten. Zodat ik voorlopig, alleen nog maar schuin kan schrijven ……

08-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

M‘lief moet aan de bril, om beter te kunnen horen en omdat hij de laatste tijd de afritten op de snelweg wel eens voorbij rijdt. Ook kan hij de lettertjes op de tv niet meer zo goed lezen. Ik moet mee om uit te kiezen. Iets wat niet altijd evident is, want de smaak van m’lief en mij verschilt soms nogal. Zijn blue van blue jeans is bijvoorbeeld een ander blue dan het blue van mij. Maar ieder zijn smaak en smaken verschillen dus daar zul je mij niet over horen, maar toch....Zo heeft hij zich het afgelopen jaar een paar truien aangeschaft waar ik niet echt heel gelukkig van wordt als ik er naar moet kijken en die mij steeds met de gedachte doen spelen om toch binnenkort  spontaan een kookwasje te doen en de truien  gewoon even mee te pakken. Oeps!  Ondertussen weet ik uit ervaring dat ik bij m’lief het meest bereik wanneer ik mij bij zijn beslissing neer leg en niet ga proberen mijn natuurlijk véél betere smaak op te dringen maar gewoon zeg: “Ach, laat maar…….”

02-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Om 3.00 al helemaal wakker, kleinzoon Simon lag waarschijnlijk al een tijdje te huilen, voor ik het door had. Hij was zijn fopspeen weer eens kwijt. Wat zijn dat toch voor een ondingen, waarom neemt hij niet, zoals ik vroeger, een duim, die raak je immers nooit kwijt? Oh ja, ik weet het weer, een fopspeen leer je gemakkelijker af dan een duim! Terug in bed geprobeerd om weer  in te slapen. Maar de radertjes in mijn hoofd draaiden reeds op volle toeren. Het is bij momenten niet altijd echt leuk in mijn hoofd.  Ik denk aan mijn nichtje. Aan de andere oma van Simon, mijn dochters schoonmoeder die verleden week vrij plotseling is overleden. Anorexia komt niet alleen bij jonge meisjes voor. Haar echtscheiding nooit te boven gekomen, leefde zij in het verleden. een wrak op het laatst, een schim van de vrouw die zij ooit moet zijn geweest. Je kunt dus echt doodgaan aan liefdesverdriet.  Ik denk aan mijn lief en aan  
een vriendschap voor het leven. Tot 5.24 nog een paar keer op gestaan voor die ellendige speen. Verdrietig gedacht aan mijn vader, die helemaal niets meer wil en wiens huisarts hem pillen tegen eenzaamheid heeft voorgeschreven ..... Dan terug in slaap gevallen en gedroomd over een bek vol tanden en het legen van de afwasmachine, gezeten op een hele hoge barkruk en waarbij ik een glas brak …..

28-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

We hadden elkaar al een hele tijd niet meer gezien.  Een kaartje met onze verjaardag, met Nieuwjaar en een berichtje bij de geboorte van onze kinderen. Allebei in het buitenland en nog geen internet toen. Geen van beide familieziek deden we niet aan familiefeestjes. Af en toe hoorden we wel eens iets van elkaar via onze moeders. Tot  wij elkaar weer terugzagen op de begrafenis van mijn moeder, begin januari verleden jaar, waar wij heel wat hadden bij te praten en bij te lachen en wij besloten elkaar niet meer uit het oog te verliezen. Een paar maanden later vertelde ze mij dat ze zich de laatste maanden zo verschrikkelijk moe voelde. Een bloedonderzoek toonde veel te hoge bloedwaarden en bij nader onderzoek bleek het om kanker te gaan, leverkanker in  een agressieve vorm,  met uitzaaiingen .  (leverkanker? Is dat niet iets voor zuiplappen die niets beters weten dan anderen het leven te vergallen en  verpesten?   Maar niet mijn enigste nichtje ?!? Vrolijk, spontaan, optimistisch, intelligent, sportief, leuk en lief.  Twee geweldige zonen en een man die nog net zo naar haar kijkt als op hun trouwdag. Hoe wreed en hoe onrechtvaardig kan het leven soms zijn! Wanneer ik haar bel hoor ik nog steeds die enthousiaste vrolijke stem die haar naam zegt om na een tijdje te verzwakken. We praten over de lente, haar laatste lente, over sneeuwklokjes, over krokusjes over….. Ze zegt me te genieten van de kleine dingen in het leven, want voor je het weet is het op! Er zijn geen verwachtingen meer. Geen toekomstplannen.  Ze gaat dood! Er is palliatieve therapie.  Haar man is ondertussen expert geworden in sondevoeding. Nog een laatste chemokuur,  alleen maar omdat zij het wil! En dan, uitbehandeld!  Ze wil Leven! Rekken wat er te rekken valt.  Al is het alleen maar omdat haar jongste zoon dit jaar zal afstuderen en zij hoopt er dan tenminste nog bij te kunnen zijn.

24-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst een leuke mop gehoord en ik dacht nog, die moet ik onthouden, leuk voor op mijn blog. Maar helaas .... ik ben hem vergeten.

Ik onthoud ze niet, moppen. Behalve misschien die van de stampende muis en de olifant op de brug,  of die van de muis, de olifant en de giraffe in de koelkast. En eentje van de allereerste moppen die ik ook ooit heb gehoord en nooit ben vergeten omdat ik hem indertijd gewoon weg niet snapte! Het was in een klas met pubermeiden tijdens de handwerkles (ja echt) Onder het breien, het haken, het naaien of het borduren van allerlei nuttigs werd er volop gekletst en de juf kletste mee. In die tijd waren wij het stadium al voorbij dat wij massaal met onze bedelarmbandjes (een armband waaraan kleine zilveren voorwerpjes (de bedeltjes) hangen. In de jaren 60, een grote mode onder jonge meisjes) de vorige strenge handwerkjuf (weg) plaagden   oh gossie, dat arme mens, hoe gemeen kan men zijn !!!  omdat zij niet tegen  het geluid van de rinkelende armbandjes kon en vooral niet tegen ons.  Een van de vriendinnetjes kwam met de volgende mop die ze de avond ervoor haar oom aan haar vader had horen vertellen. “Er zit een man in een restaurant te eten. Hij roept de serveerster en vraagt”Juffrouw heeft u misschien een droog sneetje?” Waarop de dienster antwoord: “Nee meneer, mijn schoenen kraken”.  De handwerkjuf barste in lachen uit en wij keken elkaar niet begrijpend aan. Vervolgens moesten wij verder werken aan onze nuttige werkjes,  nadenkend, ons afvragend….

23-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De vernieuwde plaatselijke Fitness bleek niks voor ons,  wij werden er ontvangen door de fratello, de cugino of misschien wel de zia van een lokale Maffioos met vage connecties in de voetbal maffia, een arrogante spiermassa à la Stallone met een paardenstaartje. Wij moesten meteen een abonnement van een jaar nemen,  ver boven ons budget. Wij besloten verder te zoeken en vonden een zaal in een dorpje niet ver van onze woonplaats.  Een dorpje met één kerkje, één café, één bakker, vijf kapsalons, zes doktoren en één Fitnesszaal ..... meer heeft een mens niet nodig.  Even waan ik mij in een Rocky film. Wanneer ik achteraan de ruimte zie waar het èchte werk gedaan wordt. De bodybuilders, daar worden spieren gekweekt. En daarbij wordt serieus geleden aan het gekreun te horen. Mijn vriendin en ik grijnzen naar elkaar wanneer wij een paar mannen samen voor de spiegel vreemde draai bewegingen zien maken. Er gaat bijna een nieuwe wereld voor ons open. Vooraan de fietsen, de treadmills of lopers en de crosstrainers. Verderop staan allerlei martelwerktuigen om de verschillende spiergroepen te trainen. “Cardio” zegt onze coach die ons zal coachen tijdens dit avontuur. Wij worden eerst  op de fiets gezet,  Ik begeef mij tussen twee fietsende op sterven na dood zijnde soortgenoten en klim op een fiets, een snelle berekening leert mij dat indien de fietser rechts van mij, die zeker 2 meter lang en 200 kg lijkt te wegen nu op dit moment van zijn fiets naar links zou vallen,  ik hem misschien juist kan ontwijken. Ik neem me voor de dikkerd in de gaten te houden. De hevig zwetende en bijna stomende vrouw aan de andere kant stopt met fietsen, maakt het toestel schoon en mijn vriendin neemt snel haar plaats in. Binnen de kortste keren is dit stuk van de sportzaal veranderd in “le dernier salon où l'on cause". Vrolijk babbelend over koetjes en kalfjes, ondertussen onze toerenteller in de gaten houdend en onverstoorbaar doortrappend vliegt het landschap voorbij in een snelheid die men niet voor mogelijk houdt. 

17-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 “Flasque” zei mijn aquagymvriendin, terwijl zij tegen haar onderarm tikte. Wij zaten op de rand van het zwembad in afwachting van het signaal van onze tewaterlating. Want we mogen er niet eerder  in van de juf vanwege de verzekering.  Ik bekeek mijn eigen armen en antwoordde ” Boffff”. (Boffff is een interessant "frans" woord  voor als je het  even niet meer weet) “Vraiment affreux” ging mijn aquagym vriendin verder, straks in de lente, en dan van die blote zwabberarmen. “Wij moeten hier dringend iets aan doen” ging zij verder, terwijl zij mij kritisch bekeek. Ik trok mijn buik in, en zag dat het meeviel, strekte mijn benen voor mij uit en de zwaartekracht trad onmiddellijk  in.“Wij moeten verstevigen!” Ging mijn aquagymvriendin vastbesloten  verder. “Ja” zucht ik en kijk eens in het rond:  “Een walvis onder de walvissen, met publiek erbij zouden wij kijkgeld kunnen vragen wanneer wij onze kunstjes in het water vertonen,  ik ontwijk de weegschaal al weken want ik weeg vast 99,9 kilo en dat betekent dat ik bijna 60 kilo ben bijgekomen in een paar maanden tijd.   Ik heb niks meer om aan te trekken. Broeken zitten te strak, rokken kruipen naar boven en zitten allemaal raar en al mijn truitjes zijn stuk voor stuk gekrompen. Ik draag hele brede ceintuurs om ribbels te camoufleren.  Valentijn is langsgekomen, met chocoladehartjespralines met kersenvulling en binnenkort komen de “eet mij! eet mij!” paaseitjes weer langs rollen. Misschien moet ik wel weer gaan diëten, of nog meer bewegen”. Wij besloten om weer eens serieus aan het sporten te gaan en de vernieuwde plaatselijk Fitness eens binnen te springen om te zien of dat misschien iets voor ons zou zijn……….

15-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Uit: Liefde

 

Ik hou van je omdat ik een droom heb gehad,

Een koning heb ontmoet en kristal heb verkocht,

Omdat de stammen de oorlog hebben verklaard en

ik bij een put ben gaan vragen waar de alchemist woonde.

Ik hou van je omdat het hele universum heeft

samengespannen om mij tot bij jou te laten komen.

 

 

Uit: De Alchemist

Paulo Coelho

14-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er zijn zo van die dagen. Gisteren, woensdag  Omadag, de dag van kleindochter Chloé en vandaag  is de beurt aan Simon. Hij is ziek, een oorontsteking en conjunctivitis, koorts heeft hij ook. Hij mag niet naar de crèche vanwege besmettelijk. Mijn dochter en schoonzoon kunnen geen van twee vrij nemen, veel te druk op het werk. Maar gelukkig is oma daar, de reddende engel!  Oma die je zo uit de kast kunt trekken zodra je haar nodig hebt. Oma zegt haar afspraken wel af. Dan gaat oma maar niet naar de Fitness, Oma’s horen trouwens niet te fitnessen. Ze moeten ook geen truttige weblogs bijhouden. Oma’s moeten thuis zitten, breien en altijd gereed staan. Ze moeten blauwe schortjes dragen, met bloemetjes, met streepjes of een ander design, speciaal ontworpen voor oma's, ze moeten allesbehalve sexy nylonkniekousjes of wollen sokken dragen. Oma’s mogen geen lief hebben waarmee ze op stap gaan. Ze hebben geen zin in seks en hebben allerhande kwalen. Ze horen treurend achter de geraniums, de cactussen of de vetplanten (tegenwoordig zitten er ook veel achter de orchideeën, of gewoon voor de pc) "wearing a face that she keeps in a jar by the door". ... Simon is ziekies, hij zit wat te jengelen in zijn speelpark, (box) weet niet goed eigenlijk wat hij wil. Een beetje slapen, een beetje rondlopen op de arm van oma, en  heel erg zielig zijn.  Ik leg hem in zijn bedje en rommel ondertussen een beetje boven terwijl hij doorgaat met neuten en het op een krijsen zet. De deurknop van de kast in de slaapkamer valt van de kastdeur en rolt onder bed, ik mag er onder. Wanneer ik de wasmand leeghaal en iets in de kast wil leggen valt de plank met wintertruien van de steun en kukelt de hele stapel om. Ik zeg “Shit” en duw de plank met alle doordewarnutruien weer op zijn plaats. Het is eindelijk stil in het kinderkamertje. Dan stopt er een auto voor de deur van mijn Italiaanse buurman. Uit "goede" Italiaanse gewoonte wordt er  een paar keer geclaxonneerd i.p.v.  zoals "normale mensen" doen gewoon uit te stappen en aan te bellen. Simon begint terug te huilen. De dag is nog jong. En dit is pas het begin.

Het levert in ieder geval een logje op en ik ben het weer even kwijt.

10-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Sinds het begin van het nieuwe jaar het wijkbureau van de Amsterdamse politie al twee maal van binnen gezien. En niet omdat uw "gedachtespinselendejongevijftigster" iets had mispeuterd. Want, oooh nee!  Zij is de onschuldige onschuld bijna zelve! Twee keer moest zij op het politiebureau zijn, voor aangifte van een misdrijf…….! Een tijdje terug. Er was sneeuw aangekondigd en zij besloot de auto van haar vader te nemen om boodschappen te doen vóór dat de aangekondigde verschrikkelijke sneeuwbui zou losbarsten. Toen zij bij het voertuig aankwam constateerde zij dat de achter en een zijruit aan passagierskant die nacht waren ingeslagen. (Zomaar gratis en voor niets, uit frustratie, niet gekregen, misgelopen, niet aangenomen kansen of gewoon, just for fun? Gewoon om dat het kan !!!) Dat zij daar niet echt blij van werd hoef ik u zeker niet te vertellen. Op naar het dichtst bij zijnde politiebureau voor aangifte van het delict. Toen zij het politiebureau drie uurtjes en twee kopjes koffie later verliet, met een tot ziens van de aardige agent die haar had ontvangen waarop zij er prompt uit flapte: “nou eigenlijk liever niet” en de agent vervolgens lachte, dat ze altijd welkom was voor een babbeltje en een kopje koffie. De politie is immers Uw beste vriend!  Wat haar weer even wat vrolijker maakte. Vervolgens vertrok zij, midden in de ondertussen gearriveerde sneeuwbui, richting Carglass aan de andere kant van de stad met twee “open” ramen waardoor de verschrikkelijke sneeuwbui nog vele malen erger aanvoelde en geloof mij (of geloof mij niet) daar werd zij echt niet nòg blijer van. De tweede keer dat zij een bezoek bracht aan het politiebureau was afgelopen vrijdagmiddag  (niet omdat zij behoefte had aan nog een gratis kopje koffie of aan een praatje met zomaar een politieman) Maar om er aangifte te doen van een gestolen nummerplaat. Er was al drie weken niet met de auto gereden, haar vader was zelfs niet bij zijn auto geweest en in die drie weken hadden nummerplaatdieven  dus vrolijk hun gang kunnen gaan, tanken om vervolgens weg te rijden zonder betalen. En overvallen plegen. En ook daar werd zij niet echt veel vrolijker van.  De achtentachtigjarige vader die al maanden niet meer zelf met zijn auto had gereden heeft ondertussen besloten zijn auto die ooit een deel van zijn vrijheid uitmaakte, te verkopen. Waar de vader eigenlijk ook niet veel blijer van werd, en hij was toch al maanden niet meer echt heel erg blij.

 Na de verkoop die plaats vond bij een garage in Amsterdam - Noord mocht zij terug, alleen, zonder auto, met het pontje (wat haar voor even weer terug bracht naar haar jeugd) En bij windkracht 6 of 8 (of misschien was het wel 10) en met de wind in haar haren werd zij voor heel even weer blij op dat pontje op het IJ.

09-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

03-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

02-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een rustig weekend gehad, alleen met m'lief. Zonder schuldgevoel. Vroeg naar bed, uitgeslapen, lekker lui geweest! Uitgerust. Ook nog een paar geweldige culinaire dagen achter de rug, lasagne van de Aldi,  Pizza van Dr. O.  Een Chinees uit blik en chocolade taart.  Wandelingetjes gemaakt. Ook nog even de grens over geweest. Givet, een soort van enclave in de Franse Ardennen, zo groot als een zakdoek, waar je in 10 minuten héél Frankrijk door rijdt. Terug langs de Maas via Dinant waar het om deze tijd van het jaar bijna uitgestorven is, maar heel veel hondenstront, waarschijnlijk vanwege "les couques Dinantaises". ’s Avonds bank gehangen. Naar de Pappenheimers gekeken. En toen ging de bel. M’lief deed zuchtend de deur open. Het was mijn zoon, terug van zijn verblijf aan de zee. Hij was zijn sleutels vergeten……....

Vandaag weer eens zelf koken. Er staat rode kool op het menu, zo’n grote waar je bijna een eeuwigheid overdoet om ze klein te krijgen en waarbij je  -als extraatje- ook nog eens handen krijgt die zo prachtig mooi rood verkleuren.

01-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn zoon heeft dinsdag zijn laatste examen gedaan, de uitslag is voor later en hangt volgens de zoon en zijn kompanen af van de creativiteit waarmee de proffen corrigeren. Deze morgen is hij in alle vroegte vertrokken naar zee met zijn klas en Joepie !!!! Als de kat van huis is willen de muizen nog wel eens dansen. Ik heb mij voorgenomen een paar dagen “vrij” te nemen. Geen soms best vermoeiende zoon, geen kleinkinderen. En geen vader. Alleen ik en m’lief en grootse plannen. En dan belt mijn vader . Hij, die anders zèlf nooit belt, is iets kwijt, maar dat is een smoes : ”Je komt dus niet dit weekend?” klinkt hij teleurgesteld.   Ikke: “Nee pa, Dat weet je toch?” Pa: “Er is geen suiker meer”. Ikke: “ Ik heb toch maar pas een pak suiker open gemaakt, je maakt toch geen pak suiker op in een week in je uppie?” ... "Ik heb graag een pak suiker in voorraad” Antwoord mijn pa die de oorlog heeft meegemaakt en mijn moeder die een meesteres in het hamsteren was nog elke dag mist.  “En ik ga vast niet genoeg aan eten hebben als jij niet komt” Ik zucht en voel ergernis en  tegelijkerijd moedeloosheid opkomen  en zeg hem (voor de zoveelste keer) het restaurant beneden de seniorenflats eens te proberen waar hij voor het bescheiden bedrag  van 7 € een volledig menu kan nuttigen en waar hij misschien "vriendjes" kan worden met leeftijdsgenoten “Of” ga ik verder “probeer tafeltje dekje of zoiets dergelijks eens uit”. Maar ook daar heeft mijn onwillige vader geen trek in. “Nou dan eet je maar niet” zeg ik vals........

27-01-2011 om 11:42 geschreven door Loewiesa

Afgelopen weekend oppas oma geweest. Kleinzoon Simon kwam logeren.  En dat betekent ‘s nachts maar 3 x wakker worden en met het "nodige enthousiasme" opstaan om hem die verrekte fopspeen terug in zijn mondje te stoppen. Daarna doorslapen tot het toch min of meer christelijk uurtje van kwart voor 7  wanneer mijn  kleinzoon al enige tijd enthousiast en goed gehumeurd, klaar om een nieuwe dag te beginnen in zijn bedje ligt te brabbelen. Even later, in het nog stille huis waar het manvolk nog ligt bij te komen van een hele vermoeiende nacht. De rot hond van de buren eindelijk opgehouden is met blaffen.  Alleen met mijn rustig drinkende kleinzoon in mijn armen die mij ondertussen met zijn lieve oogjes en met veel belangstelling bekijkt, bedenk ik mij, hoe fijn het zou zijn om dit zen-gevoel voor de rest van de dag, voor de week.....voor héél lang vast te kunnen houden.

25-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

20-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ben moe, dood en dood moe, mijn schouders en mij nek zijn verkrampt. Ik heb in geen tijden goed geslapen. En als ik dan eindelijk eens slaap dan droom ik alsof ik aan hallucinerende middelen heb gezeten. Dan val ik van grote  hoogtes, wordt achterna gezeten  door schimmige figuren. Ik probeer vergeefs chocoladepaaseitjes van irritant plakkend zilverpapier te ontdoen. Rij “uren” rond om bij het uitstappen te constateren dat ik nog geen 100 meter heb afgelegd. Laatst bleef ik (in een droom) vastzitten tussen de deuren van de tram. “Goh” grapte m”lief, misschien toch eens gaan regimen?  Waarna ik hem vertwijfeld vroeg:”Vind je dik, soms?”  Waarop hij dan weer “diplomatisch”  antwoordde: “maar nee, je bent helemaal niet te dik….en daarbij zo’n graatachtig scharminkel vind ik helemaal niets!” Overdag zit mijn hoofd dan weer vol met watten vergeet wat ik moet onthouden en onthoud wat ik beter zou vergeten. Slaap ik bijna staande en zou ik mij het liefst ter plekke neer laten vallen en slapen, slapen, slapen……

19-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er zijn van die dagen….. Dat de inspiratie, of wat daar voor door gaat,  als vanzelf tot aan je voeten stroomt.  Toen ik dinsdagmiddag thuiskwam na een uurtje sporten voelde ik het direct, natte voeten!  De schuldige,  stond in al zijn  onschuldige witheid, net te doen of er niks aan de hand was, maar verraadde zich zelf door de plas water om hem heen. De afvoerslang bleek uit de afvoerbuis gewipt gedingest of gesprongen (?)en ik vroeg mij af waarom die kaboutertjes i.p.v. grapjes uit te halen met de afvoerslang van de wasmachine niet even dat mandje strijk wegwerkten dat hier al een paar dagen in de weg staat …... Nog wat extra gymoefeningen gedaan en de keuken gedweild in al zijn hoekjes en gaatjes.  Mijn avond kon niet meer stuk. Toen ik een uur later in mijn luie zetel zat, denkend aan de dag van morgen, want ik zou iets leuks …….. belde mijn dochter wiens bevallingsverlof er op zit en sinds maandag terug aan het werk is: “Màààààààm voor morgen!” Begon ze…..Het dingetje in mijn hoofd dat moet doorgaan als hersens schrok ineens wakker en fluisterde: “wat wasiswas er in hemelsnaam  morgen? “ Ik breng Chloé tegen 8 uur bij jou en daarna breng ik Camille naar school ……….en toen lachend”  Mààààààm je weet het toch nog wel? Of ben je het vergeten????” (En ja! Mààààààm was het helemaal vergeten, maar dàt zei mààààààm haar natuurlijk niet! ) “Neeeeeee hoor” antwoordde de liefhebbende ontaarde oma en màààààààm in de hoop niet te gechoqueerd te klinken.

13-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer terug uit Gent,  waar wij een paar “klerenwinkels” (niet echt heel fanatiek) hebben afgestruind op zoek naar koopjes. Ik heb mij  een paar nieuwe schoenen aangeschaft en een bloesje, uit de nieuwe collectie en m’lief een jeans en een mooie trui. Ook nog koffie gedronken bij Pi oftewel 3.14 een koffiehuis op de Groentenmarkt. En ‘s avonds Spaans gegeten in het Spaans Huis. H.G.S. gehad en  ook nog gedroomd over paaseitjes (?) En vooral over de irritante papiertjes er om heen, die ik in mijn droom niet open kreeg….. Maandag was er verlossing en had ik dan eindelijk die “date” met de tandarts, m’Lief stond er op met mij mee te gaan. (Om mijn hand vast te houden) En al ben ik al lang niet meer bang voor de tandarts zoals vroeger toen ik nog een kind was, toch heb ik, gezeten in die stoel, nog steeds enigszins het gevoel aan de goden te zijn overgeleverd.

Ik herinner mij nog hoe ik op de lagere school kennis maakte met het fenomeen schooltandarts. En hoe wij toekeken toen tijdens het speelkwartier er in het leraren kamertje een tandarts stoel  werd neer gezet en wij ons afvroegen wat er allemaal ging gebeuren.  En hoe later tijdens de les de rust werd verstoord door twee binnenkomende vrouwen in het wit met metalen bakjes. Eén voor één moesten wij naar voren komen en onze mond open doen, dan werd er door de zwijgende nors kijkende vrouw met een spiegeltje in je mond gekeken en met een haakje in je tanden gepeuterd. Waarop ze iets naar de andere vrouw mompelde die vervolgens aantekeningen maakte op een kaart met de afdruk van een gebit erop. Had je geluk, dan was het “half jaar” had je minder geluk dan was het “B B”.  Dat betekende: binnenkort boren! En dan moest je die stoel in, in het lerarenkamertje. Waar anderen je al voor waren gegaan en naar buiten kwamen, huilend van ellende en met de vreselijkste verhalen en dan was het mijn beurt.  Zonder verdoving, zonder mijn lieve moeder, zonder enige vorm van voorlichting over wat er allemaal zou gebeuren beleefde ik voor het eerst van mijn leven de pijn van het boren.

11-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ben verleden week een vulling verloren. Het voelt aan als een mega gat waar mijn tong iedere keer onweerstaanbaar naar toe wordt getrokken en ik mij bijna moet vasthouden wil ik er zelf niet helemaal in verdwijnen. Maandag heb ik een date! Een date met de tandarts. Niet echt een pretje, er zijn veel leukere dingen te bedenken,  Maar  ieder nadeel heb zo z’n voordeel. Ongewild ben ik momenteel aan het diëten! Wat dan wel weer mooi meegenomen is……

06-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

M‘lief wil dat ik volgend weekend naar Gent kom, m'lief wil de SOLDEN gaan doen, verontrustend! Afgelopen week waren wij in Amsterdam. Daar was de UITVERKOOP al begonnen. Al die vrouwen die zich op de eerste dag van de SOLDEN de winkels naar binnen worstelen, zodra de deuren opengaan. Om maar als eerste in de rekken of in de bakken  te kunnen graaien, daarbij duwend en trekkend om toch vooral maar koopjes kunnen weggraaien onder de neus van een ander. Het lijkt wel crisis! Er was zelfs een kledingzaak in de Kalverstraat waar je als je de winterkou durfde te trotseren en je je in je “undies” aanmeldde en ook nog eens bij de gelukkige eerste 100 aanwezigen was,  je in een uur, een gratis topje of een broek uit de wintercollectie kon scoren. Maar m‘Lief wilde toen geen SOLDEN doen vanwege te druk overal. (m'lief winkelt overigens het liefst als alle winkels gesloten zijn)....“Kom je niet?” Begon hij te neuten toen ik begon met : ”ja, maar……?” Op de vraag of ik naar Gent kwam, om te vervolgen met: “Anders kijk ik wel in de spiegel of beter, ik vraag het wel aan een aardige verkoopster, madammen genoeg!” Dus volgend weekend ben ik (misschien) in Gent om er SOLDEN te gaan doen! …….. Op ZATERDAGMIDDAG!......... In de drukke Veldstraat! …….. MET m‘lief! ...........”Ho ho!!! Biep Biep --- hahahaha hohohoho, hihihihi --- bye bye!!!!”

05-01-2011 om 15:37 geschreven door Loewiesa

Ze  zitten  er weer op. De feestdagen van 2010. Het kind in mij heeft de hele maand december genoten van de versierde en verlichte etalages. Het begon al met de Zwarte Pieten in de Amsterdamse Bijenkorf die daar zolang ik mij herinner in de Sinterklaasperiode naar boven klimmen en zich, eenmaal boven weer naar beneden laten zakken. En waar ik vroeger, samen met mijn ouders en mijn broertje op koopavond jaarlijks naar ging kijken.  Het zijn niet meer de zelfde Zwarte Pieten als uit mijn jeugd, maar even gaan kijken doe ik nog steeds zolang het tenminste nog “MAG” van de club van “Slachtoffers van de Slavernij in Suriname”.  Ik heb genoten van de kerstmarkten, de kerstboom, de lichtjes, de kerstkalkoen en de plumpudding die ik gelukkig niet heb moeten eten.  En dan was er het spetterende vuurwerk op oudejaarsavond in Amsterdam en ik kan geen oliebol meer zien! En de Champagne die ik niet gedronken heb, daar mijn vader en mijn lief vanwege vroegere jeugdzonden alcohol  hebben afgezworen en ik in mijn eentje zo’n fles niet leeg krijg zonder omvallen en ik geen dakloze leuk genoeg vond om even mee te delen.  En dan zijn er nog de goede voornemens die ik niet heb, omdat ik me er toch niet aan hou, behalve misschien dan die ene, om in het nieuwe jaar een heel stuk liever te zijn… voor mijzelf.  En over een paar dagen. Driekoningen... het “dingetje” in de koek en de kroon die elk jaar weer door dezelfde “gewonnen” wordt en dan eindelijk! Het hoogtepunt:  hmmmm…het aftuigen van de kerstboom! Ik kan haast niet wachten. Mijn zweepje en mijn zwarte leren laarzen liggen al vast klaar!

02-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa