Op de lagere school werden er op woensdagmiddag in de aula van de school balletlessen georganiseerd. Hiervoor was een echte balletjuf aangeworven kompleet met strak vastgezette haren en chignon , een bijbehorend buitenlands accent en van die sterk uitgedraaide in de tweede positie vast gebleven tien voor twee voetjes. Kortom: zij was de dans zelf.  Om mijn houding te verbeteren leek het mijn moeder, die constant pogingen deed om van haar voetballende dochter  een dametje te maken,  wel een goed idee mij daar na toe te sturen.  Had ik talent? Tijdens een opvoering van de “Bloemenwals” mocht ik een boom zijn. En natuurlijk deed ik dat goed .… zéér goed!

01-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Onder het mes gegaan om een ontsierend spatadertje op mijn been onder lokale verdoving te laten verwijderen. En wat was ik van te voren bang geweest, bang voor de prikjes. M’lief ging mee, maar hij mocht de behandelkamer niet in. Bang dat hij flauw zou vallen zeker. Uiteindelijk is alles nog meegevallen “Vanavond beter niet gaan dansen” raadde de dokter mij aan terwijl hij mijn been inzwachtelde. En vanwege de hechtingen … niet in bad! ’s Avonds toch even onder douche. En u had haar eens moeten zien ! Uw “gedachtespinnendejongevijftigster”  in een heel eigen variatie van bijna stervende zwaan met één been buiten het douche gordijn!

31-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op mijn vierde ging ik voor het eerst naar de kleuterschool. Het was geen dag waarop de juf mij moest losrukken uit de armen van mijn moeder. Ik had wel zin in dat avontuur. Ongeduldig stond ik thuis in het halletje trappelend te wachten  op mijn moeder, die nog eerst van alles moest doen en die op die dag een blauwgrijze jurk droeg, met zwarte amforen motiefjes. Wat ik zelf droeg? Al sla je me dood! In het klasje van juffrouw Voorbrood moest ik plaats nemen aan een tafeltje met een groen tafelblad en kreeg ik een doos voorgezet met gekleurde blokken. Sindsdien ken ik het verschil tussen groen, oranje en rood, maar pas vele jaren later heb ik begrepen dat zelfs de mooiste bouwwerken instorten wanneer de fundamenten niet echt solide zijn.....

26-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst terug in mijn oude buurt geweest, de straat en het huis in Amsterdam -West waar ik ben geboren en waar ik, mijn arme ouders, die 12 jaar lang “vruchteloos” pogingen hadden gedaan om het meest ideale kind te verwekken dat een ouderpaar zichzelf wensen kan, vanaf het aller eerste moment al deed schrikken…“Anna…!!!” Riep mijn moeder ontstelt toen ze direct na mijn geboorte ontdekte dat ik uiterlijk duidelijk gelijkenissen vertoonde met haar schoonmoeder, tevens draagster van die naam en waar zij al jaren in onvrede mee leefde ”Anna…!”(Zij zou het nog dikwijls herhalen iedere keer als ik weer eens dwars was en iets deed dat haar niet helemaal zinde....) “Suusje!” riep mijn vader, maar daar ben ik Godzeidank aan ontsnapt. Het werd dus Loes, toen nog gewoon Loesje, zoals ..uh …. in het liedje " 

Daar was het raam van de woonkamer waar ik voor moest blijven wachten terwijl mijn moeder “vlug” even naar de melkboer op de hoek ging. Vlug, leek wel een eeuwigheid en wat ben ik toen bang geweest dat mijn moeder nooit meer terug zou komen….Daar was het pleintje, waar het houten stepje van mijn jongere broertje op wie ik als vierjarige grote zus moest passen, eens werd gestepjacked door een blauwogig blond joch. Vervolgens schijn ik dat ventje een duw gegeven hebben waar door het kereltje op de grond viel en mijn broertje en ik hem konden smeren met het stepje. Later op de lagere school raakte ik min of meer bevriend met zijn zus. De familie kwam oorspronkelijk uit Arnhem en dus bijna exotisch. Ze sprak een beetje vreemd… Zo zee ze zee voor zei……

24-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na zich een paar uurtjes in het zweet gewerkt te hebben is deze jongegedachtespinnendevijftigster volledig ontroest, weegt zij zo licht als een veertje en springt zij met het grootste gemak over alle k*t hekkies van de wereld heen!

19-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het afgelopen weekend in Amsterdam bij mijn vader die de dagen, zonder mijn moeder doorbrengt in stil chagrijn verveling en eenzaamheid en waar hij het volgens zijn zeggen zo reuze druk mee heeft dat hij geen tijd heeft om in de bejaardensoos, samen met een stel oude zakken en tuthola's gezellig mee te moeten doen aan “prettig samen leven”. Hij spelt de ochtendkrant en lost de dagelijkse kruiswoordpuzzels in no time op. Het hoogtepunt van de dag is het opwarmen van een ovenschotel in de magnetron. Vervolgens doet hij zuchtend de afwas, één vork en één mes, soms een lepel, aan borden doet mijn vader niet. Hij eet uit de aluminium wegwerpschotel. In de late namiddag kijkt hij naar ATWT* en vervolgens naar GTST* de oersoap van de Nederlandse televisie. Mijn moeder was fan toen zij nog leefde, nu kijkt mijn vader zodat hij haar er over kan vertellen later, daar, waar zij op hem wacht. Hij kijkt nog naar een paar praatprogramma’s noemt alles geouwehoer en moppert al zappend dat er weer niks is op de teevee. Dan is er weer een dag om en kan hij gaan slapen.



*ATWT: As The World Turns

    GTST: Goede Tijden, Slechte Tijden

18-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik  heb nieuwe buren. Het huis naast het mijne heeft sinds september leeg gestaan, maar nu is het zover. Op het eerste gezicht lijken ze mij wel aardig. Maar dat wil niks zeggen, want dat dachten mijn vroegere buren ook van mij toen ik hier 15 jaar geleden kwam wonen. Alles ging goed tot het zomer werd en de buurman begon te zeuren over de hoogte van de heg.  Ik wilde een beetje meer privacy en de buurman meer zicht op mijn benen. Niet dat ik er niet tegen kan dat men naar mijn benen loert, verre van dat. Waar is de tijd trouwens gebleven dat fluitende bouwvakkers  een rot dag soms ineens goed konden maken wanneer ik er met een “rood hoofd neus in de lucht niks aan de hand gezicht” langs “paradeerde”. Tegenwoordig moet ik zeker drie keer heen en weer lopen, op mijn kop gaan staan, of, zoals mijn kleindochter Chloé gisteren, juist voor zo’n bouwwerf één van mijn roze sokjes verliezen….. wil ik een beetje aandacht krijgen. Wat een frustratie!!!..... (maar ik dwaal af) Vanaf die dag stonden de messen geslepen. Er werd ook altijd geschreeuwd bij mijn buren en de muziek speelde er “vollenbak” en ik ben nog altijd van het principe dat de vrijheid van de ander ophoudt waar jouw vrijheid begint en vice versa.  Anderhalf jaar geleden is mijn buurman ergens op Sicilië met zijn brommertje in een ravijn gestort en aan zijn verwondingen overleden. Zijn weduwe heeft zich van kop tot teen in het zwart gehuld en blijft de rest van haar leven treuren. Een heel enkele keer denk ik nog wel eens aan hem als ik de heg sta bij te knippen of wanneer ik in het zonnetje in de tuin zit te genieten van de stilte!

13-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

In Maubeuge een hapje gegeten op een terras en er nog even rondgelopen. Maubeuge een noord-frans provincie stadje dat tijdens de 2^e wereldoorlog bijna volledig werd vernietigd en waar behalve, de dierentuin, een oud fort en de gerestaureerde vestingwallen tevens "het licht van de maan" er de moeite waard zouden zijn”  (van horen zingen, check het hierrrr) " Daarna volgde de terugrit. Aan de Franse kant staan bij elk sluisje van die vervelende hekjes, om te voorkomen dat gemotoriseerd verkeer op het jaagpad komt en waar je dus zigzaggende doorheen moet. Meestal gaat het wel goed, indien men de snelheid wat verminderd en de bocht niet te groot neemt. Meestal! Maar soms ook wel eens niet...! Nog voor zij besefte wat er gebeurde vloog zij in het decor. Even bleef zij hier “hangen”!  Na haar stuur weer recht gezet en even gecontroleerd te hebben of zij nog tot tien kon tellen, ging zij schijnbaar onverstoorbaar haar weg weer verder. (De volgende dag pas, zou zij de blauwe plekken op haar benen ontdekken.) “Waar bleef je toch?” vroeg haar lief (zou je zo'n vent nou niet?) die een eindje verder stond te wachten en de klap niet eens had opgemerkt. Alhoewel de schrik nog maar net te boven, antwoordde zij, als of er niets aan de hand was: “Ach, die k*t hekjes”.  En vervolgens is zij bij ieder hekje, heel truttig, gewoon even afgestapt.

10-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De aanleiding: Een artikel begin deze week in de “Grootste krant van Nederland:  De koekjesfabriek van Verkade bestaat 125 jaar. Deze koekjesfabrikant was een van de eerste werkgevers die vrouwen in dienst nam.  De meisjes van Verkade: ze zijn al meer dan honderd jaar een begrip.  De koekjesproducent rekruteerde honderden vrouwen uit het nabijgelegen Amsterdam. Elke dag namen zij de trein van Amsterdam naar Zaandam waar de fabriek stond. In die tijd waren werkende vrouwen niet algemeen geaccepteerd en het was nogal opzienbarend al die kwetterende vrouwen op de trein op weg naar hun werk om geld te gaan verdienen. De lokale bevolking bekeek deze werkende vrouwen met schuine, argwanend ogen en de reputatie van de Verkade werkneemsters was dan ook snel gemaakt, het zouden sletten zijn die zich niet gedroegen zoals het hoorde. Mijn vader vertelde hoe een vriend van mijn opa die in dezelfde treincoupé als de meisjes beland was geraakt aan de noodrem had getrokken omdat de meisjes hem uit hadden willen kleden! (Die had dat vast gedroomd, want een beetje vent… ?) En vervolgde.“Ik zie het al, als ik jouw moeder in die tijd had toegestaan om buitenshuis te gaan werken!”….. En ik dacht terug aan die keer toen ik aankondigde, na de geboorte van de tweeling verder te willen werken. En mijn vader daar schande van sprak, En hoe ik die dag met klappende deuren ben vertrokken. Want vrouwen hoorden (en horen nog steeds, volgens mijn vader) thuis aan de haard, of nog beter voor het fornuis. Buitenshuis werkende vrouwen konden nooit goede echtgenotes en moeders zijn ……..“Wie weet hoe ver ze zou zijn gekomen en wat ze voor leuke dingen had gedaan? Kon ik het niet laten te zeggen. Want een ding is zeker, mijn moeder had talent. “En jij lieve Papa, jij was huisman geworden, dan had je nu fijn je eigen potje kunnen koken, je was kunnen doen, je eigen hemden gestreken en had je misschien nu een heel stuk minder gezeurd!” (twijfelend)

06-05-2011 om 09:56 geschreven door Loewiesa

Life is (not) a bed of roses, stond er in roze verf op de muur boven haar bed. Als kind had ze een aantal maanden van onder haar armen tot aan haar heupen in het gips gezeten vanwege een slechte rug. Toen hij een paar weken na hun ontmoeting op haar kamer kwam was het (not) doorgehaald. Van toen af aan was het leven, samen met hem voor haar een "bed vol rozenblaadjes". Mijn enigste nichtje* begin april overleden…….. “Hoe gaan we dit aankleden?” Vroegen zij zich af, toen zij hoorden dat zij nog maar twee maanden te leven had. Twee maanden die uiteindelijk toch nog een jaar werden “dankzij” de chemo’s. “Maak er een feest van!” was haar reactie. Gekleurde, vrolijke kleding en bloemen. Dat laatste kon hij haar geven, zei haar man, tijdens de plechtigheid. Maar een feest? Nee, dat werd het niet. En Ooooh wat heb ik gehuild. Om mijn altijd vrolijke, positief ingestelde nichtje daar nu zo stil, in die houten kist. Om het verdriet van haar twee zoons en hun vader. Om mijn eigen vader die helemaal niets meer wil sinds mijn moeder is overleden en die nu nog verdrietiger is om de dood van het kind van zijn enigste zus. Om mijn moeder die ik sinds haar dood steeds beter begrijp en aan wie ik nooit meer kan zeggen hoeveel ik van haar hield en hoezeer ik haar mis.  Om de toestand van de wereld, de onrechtvaardigheid. Over de poes van de buren die al dagen vermist is en… om mijn eigen zielige ikke….





* onrechtvaardigheid (een paar logjes hier beneden)

04-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Van m’lief een ring gekregen. Een mood ring zodat hij kan zien in wat voor stemming ik ben, en hij  zich er naar kan schikken (….) Vroeger op school had ik er ook een. Die kleurde constant donkerblauw wat  betekende dat ik “in love” was. En dat klopte precies, want ik was constant “ wanhopig in love”. Op mijn buurjongen, die vier jaar ouder was en die mij in die tijd niet eens zag staan en waar ik dagelijks langs moest wanneer ik mijn fiets uit het fietsenhok onder het appartementsgebouw waar wij woonden ging halen waar hij met zijn vrienden aan hun brommers zaten te sleutelen en waar ik eens bijna over struikelde, nu woont hij aan de andere kant van de wereld en is na 40 jaar eindelijk “Friend” met mij geworden op Facebook.  Op de leukste jongen van de klas, op de zanger van “the Greatest Rock and Roll Band in the World” van de foto boven mijn bed. Of op de kwekeling die wij af en toe voor wiskunde hadden: “Wil de jongedame met de paarse kousen even naar voren komen om het uit te leggen?” Dat was ik die jongedame met de paarse kousen en een vuurrood hoofd, die in het luchtledige zat te staren, want wiskunde was (en is) voor mij iets heel abstracts. Wat een afgang! De ring kleurde toen zwart! -De obsessie voor de kwekeling, voor wie ik bereid was geweest om eventueel extra lessen in wiskunde te nemen, was terstond over.  Momenteeel is hij groen en een beetje amberachtig dat betekent dat ik relaxed ben en er niks aan de hand is. Laatst tijdens een vrijpartij met mijn lief stiekem eens gekeken (nu ja discreet  dan, anders is het net als kijken op de klok om te zien hoe lang het al - en nog - duurt)……oeps……Nee, hij doet het echt GEWELDIG!  Als ik kwaad ben kleurt hij rood! Op het voorhoofd van m’lief… een smalle rode streep…….!

29-04-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

27-04-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

14-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Woensdag, de dag van mijn kleindochter Chloé en bovendien vakantie. Deze keer kwam ook Camille weer eens een dagje mee. “Omaaaaaaaa!!!!!!” riep ze al met uitgestrekte armpjes toen haar papa haar ’s morgens bracht. ”Ik heb een spel meegebracht!” “Oh wat leuk” Probeerde ik enthousiast te klinken, want ik heb een hekel aan spelletjes. Indien je van mij afwilt als ik op bezoek kom, hoef je maar één ding te doen en dat is voorstellen om “gezellig” samen een spelletje te gaan spelen. Dan krijg ik aanstonds een aanval van acute ludiekdinges of erger, ik fake iets anders engs.  Veel te vaak “gezellig met een kopje thee” spelletjes gespeeld tijdens regenachtige dagen met mensen die niet tegen hun verlies kunnen, pionnetjes of kaarten, die op de een of andere manier spoorloos verdwenen, spelregels die te plekke werden aangepast, net zoals dat uitkwam. Ik herinner mij een verregende grote vakantie waar ik ingewijd werd in de wereld van Monopoly.  Uren achter elkaar.  Panden gekocht in de Kalverstraat, en toen gebeurde het. Ik viel op een “kanskaart” en ik moest naar de gevangenis! Maar ik wilde niet naar de gevangenis: “Je moet!!Je moet!!!” Ik hoor het ze nog roepen!  En daar bleef ik zitten: uren!!!  Oervervelend. Wat heb ik me soms zitten “Mensergerjenieten” bij zoveel fanatisme.  Bij een spelletje Belote  (soort van Klaverjassen) brak er om 2.00 ‘s nachts bijna oorlog uit …..We hebben getekend en gekleurd mijn kleindochter en ik, punten geslepen aan nieuwe potloden, we hebben gepuzzeld en geboetseerd, ondertussen het flesje gegeven aan Chloé, Pampers verschoond, en naar Mickey gekeken op tv, boekjes gelezen, eindeloos gebabbeld. Eten klaar gemaakt en vervolgens gemixt, de hongerige gespijsd. Weer Pampers verschoond even buiten gelopen, Camille huppelend en zingend voor mij uit: "Mooi, de wereld is mooi! " En inderdaad de wereld kan mooi zijn zonder spelletjes en vooral zonder valsspelers. En toen weer thuis….. kon ik er niet meer onderuit! We zouden Memory gaan spelen. Om Memory te spelen moeten de kaartjes ondersteboven op de tafel worden gelegd en goed door elkaar gehusseld worden. Maar van husselen wilde mijn kleindochter niet horen.  Ieder kaartje werd eerst grondig bekeken en toen vakkundig geplaatst en zij zou ook nog eens beginnen.  Ze is nog maar drie. Maar ze is geweldig slim, mijn kleindochter !

10-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op zoek naar inspiratie, heb ik een verkeerde beweging gemaakt, en daarbij is het in mijn rug geschoten. Zodat ik voorlopig, alleen nog maar schuin kan schrijven ……

08-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

M‘lief moet aan de bril, om beter te kunnen horen en omdat hij de laatste tijd de afritten op de snelweg wel eens voorbij rijdt. Ook kan hij de lettertjes op de tv niet meer zo goed lezen. Ik moet mee om uit te kiezen. Iets wat niet altijd evident is, want de smaak van m’lief en mij verschilt soms nogal. Zijn blue van blue jeans is bijvoorbeeld een ander blue dan het blue van mij. Maar ieder zijn smaak en smaken verschillen dus daar zul je mij niet over horen, maar toch....Zo heeft hij zich het afgelopen jaar een paar truien aangeschaft waar ik niet echt heel gelukkig van wordt als ik er naar moet kijken en die mij steeds met de gedachte doen spelen om toch binnenkort  spontaan een kookwasje te doen en de truien  gewoon even mee te pakken. Oeps!  Ondertussen weet ik uit ervaring dat ik bij m’lief het meest bereik wanneer ik mij bij zijn beslissing neer leg en niet ga proberen mijn natuurlijk véél betere smaak op te dringen maar gewoon zeg: “Ach, laat maar…….”

02-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Om 3.00 al helemaal wakker, kleinzoon Simon lag waarschijnlijk al een tijdje te huilen, voor ik het door had. Hij was zijn fopspeen weer eens kwijt. Wat zijn dat toch voor een ondingen, waarom neemt hij niet, zoals ik vroeger, een duim, die raak je immers nooit kwijt? Oh ja, ik weet het weer, een fopspeen leer je gemakkelijker af dan een duim! Terug in bed geprobeerd om weer  in te slapen. Maar de radertjes in mijn hoofd draaiden reeds op volle toeren. Het is bij momenten niet altijd echt leuk in mijn hoofd.  Ik denk aan mijn nichtje. Aan de andere oma van Simon, mijn dochters schoonmoeder die verleden week vrij plotseling is overleden. Anorexia komt niet alleen bij jonge meisjes voor. Haar echtscheiding nooit te boven gekomen, leefde zij in het verleden. een wrak op het laatst, een schim van de vrouw die zij ooit moet zijn geweest. Je kunt dus echt doodgaan aan liefdesverdriet.  Ik denk aan mijn lief en aan  
een vriendschap voor het leven. Tot 5.24 nog een paar keer op gestaan voor die ellendige speen. Verdrietig gedacht aan mijn vader, die helemaal niets meer wil en wiens huisarts hem pillen tegen eenzaamheid heeft voorgeschreven ..... Dan terug in slaap gevallen en gedroomd over een bek vol tanden en het legen van de afwasmachine, gezeten op een hele hoge barkruk en waarbij ik een glas brak …..

28-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

We hadden elkaar al een hele tijd niet meer gezien.  Een kaartje met onze verjaardag, met Nieuwjaar en een berichtje bij de geboorte van onze kinderen. Allebei in het buitenland en nog geen internet toen. Geen van beide familieziek deden we niet aan familiefeestjes. Af en toe hoorden we wel eens iets van elkaar via onze moeders. Tot  wij elkaar weer terugzagen op de begrafenis van mijn moeder, begin januari verleden jaar, waar wij heel wat hadden bij te praten en bij te lachen en wij besloten elkaar niet meer uit het oog te verliezen. Een paar maanden later vertelde ze mij dat ze zich de laatste maanden zo verschrikkelijk moe voelde. Een bloedonderzoek toonde veel te hoge bloedwaarden en bij nader onderzoek bleek het om kanker te gaan, leverkanker in  een agressieve vorm,  met uitzaaiingen .  (leverkanker? Is dat niet iets voor zuiplappen die niets beters weten dan anderen het leven te vergallen en  verpesten?   Maar niet mijn enigste nichtje ?!? Vrolijk, spontaan, optimistisch, intelligent, sportief, leuk en lief.  Twee geweldige zonen en een man die nog net zo naar haar kijkt als op hun trouwdag. Hoe wreed en hoe onrechtvaardig kan het leven soms zijn! Wanneer ik haar bel hoor ik nog steeds die enthousiaste vrolijke stem die haar naam zegt om na een tijdje te verzwakken. We praten over de lente, haar laatste lente, over sneeuwklokjes, over krokusjes over….. Ze zegt me te genieten van de kleine dingen in het leven, want voor je het weet is het op! Er zijn geen verwachtingen meer. Geen toekomstplannen.  Ze gaat dood! Er is palliatieve therapie.  Haar man is ondertussen expert geworden in sondevoeding. Nog een laatste chemokuur,  alleen maar omdat zij het wil! En dan, uitbehandeld!  Ze wil Leven! Rekken wat er te rekken valt.  Al is het alleen maar omdat haar jongste zoon dit jaar zal afstuderen en zij hoopt er dan tenminste nog bij te kunnen zijn.

24-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst een leuke mop gehoord en ik dacht nog, die moet ik onthouden, leuk voor op mijn blog. Maar helaas .... ik ben hem vergeten.

Ik onthoud ze niet, moppen. Behalve misschien die van de stampende muis en de olifant op de brug,  of die van de muis, de olifant en de giraffe in de koelkast. En eentje van de allereerste moppen die ik ook ooit heb gehoord en nooit ben vergeten omdat ik hem indertijd gewoon weg niet snapte! Het was in een klas met pubermeiden tijdens de handwerkles (ja echt) Onder het breien, het haken, het naaien of het borduren van allerlei nuttigs werd er volop gekletst en de juf kletste mee. In die tijd waren wij het stadium al voorbij dat wij massaal met onze bedelarmbandjes (een armband waaraan kleine zilveren voorwerpjes (de bedeltjes) hangen. In de jaren 60, een grote mode onder jonge meisjes) de vorige strenge handwerkjuf (weg) plaagden   oh gossie, dat arme mens, hoe gemeen kan men zijn !!!  omdat zij niet tegen  het geluid van de rinkelende armbandjes kon en vooral niet tegen ons.  Een van de vriendinnetjes kwam met de volgende mop die ze de avond ervoor haar oom aan haar vader had horen vertellen. “Er zit een man in een restaurant te eten. Hij roept de serveerster en vraagt”Juffrouw heeft u misschien een droog sneetje?” Waarop de dienster antwoord: “Nee meneer, mijn schoenen kraken”.  De handwerkjuf barste in lachen uit en wij keken elkaar niet begrijpend aan. Vervolgens moesten wij verder werken aan onze nuttige werkjes,  nadenkend, ons afvragend….

23-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De vernieuwde plaatselijke Fitness bleek niks voor ons,  wij werden er ontvangen door de fratello, de cugino of misschien wel de zia van een lokale Maffioos met vage connecties in de voetbal maffia, een arrogante spiermassa à la Stallone met een paardenstaartje. Wij moesten meteen een abonnement van een jaar nemen,  ver boven ons budget. Wij besloten verder te zoeken en vonden een zaal in een dorpje niet ver van onze woonplaats.  Een dorpje met één kerkje, één café, één bakker, vijf kapsalons, zes doktoren en één Fitnesszaal ..... meer heeft een mens niet nodig.  Even waan ik mij in een Rocky film. Wanneer ik achteraan de ruimte zie waar het èchte werk gedaan wordt. De bodybuilders, daar worden spieren gekweekt. En daarbij wordt serieus geleden aan het gekreun te horen. Mijn vriendin en ik grijnzen naar elkaar wanneer wij een paar mannen samen voor de spiegel vreemde draai bewegingen zien maken. Er gaat bijna een nieuwe wereld voor ons open. Vooraan de fietsen, de treadmills of lopers en de crosstrainers. Verderop staan allerlei martelwerktuigen om de verschillende spiergroepen te trainen. “Cardio” zegt onze coach die ons zal coachen tijdens dit avontuur. Wij worden eerst  op de fiets gezet,  Ik begeef mij tussen twee fietsende op sterven na dood zijnde soortgenoten en klim op een fiets, een snelle berekening leert mij dat indien de fietser rechts van mij, die zeker 2 meter lang en 200 kg lijkt te wegen nu op dit moment van zijn fiets naar links zou vallen,  ik hem misschien juist kan ontwijken. Ik neem me voor de dikkerd in de gaten te houden. De hevig zwetende en bijna stomende vrouw aan de andere kant stopt met fietsen, maakt het toestel schoon en mijn vriendin neemt snel haar plaats in. Binnen de kortste keren is dit stuk van de sportzaal veranderd in “le dernier salon où l'on cause". Vrolijk babbelend over koetjes en kalfjes, ondertussen onze toerenteller in de gaten houdend en onverstoorbaar doortrappend vliegt het landschap voorbij in een snelheid die men niet voor mogelijk houdt. 

17-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa