In Maubeuge een hapje gegeten op een terras en er nog even rondgelopen. Maubeuge een noord-frans provincie stadje dat tijdens de 2^e wereldoorlog bijna volledig werd vernietigd en waar behalve, de dierentuin, een oud fort en de gerestaureerde vestingwallen tevens "het licht van de maan" er de moeite waard zouden zijn”  (van horen zingen, check het hierrrr) " Daarna volgde de terugrit. Aan de Franse kant staan bij elk sluisje van die vervelende hekjes, om te voorkomen dat gemotoriseerd verkeer op het jaagpad komt en waar je dus zigzaggende doorheen moet. Meestal gaat het wel goed, indien men de snelheid wat verminderd en de bocht niet te groot neemt. Meestal! Maar soms ook wel eens niet...! Nog voor zij besefte wat er gebeurde vloog zij in het decor. Even bleef zij hier “hangen”!  Na haar stuur weer recht gezet en even gecontroleerd te hebben of zij nog tot tien kon tellen, ging zij schijnbaar onverstoorbaar haar weg weer verder. (De volgende dag pas, zou zij de blauwe plekken op haar benen ontdekken.) “Waar bleef je toch?” vroeg haar lief (zou je zo'n vent nou niet?) die een eindje verder stond te wachten en de klap niet eens had opgemerkt. Alhoewel de schrik nog maar net te boven, antwoordde zij, als of er niets aan de hand was: “Ach, die k*t hekjes”.  En vervolgens is zij bij ieder hekje, heel truttig, gewoon even afgestapt.

10-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De aanleiding: Een artikel begin deze week in de “Grootste krant van Nederland:  De koekjesfabriek van Verkade bestaat 125 jaar. Deze koekjesfabrikant was een van de eerste werkgevers die vrouwen in dienst nam.  De meisjes van Verkade: ze zijn al meer dan honderd jaar een begrip.  De koekjesproducent rekruteerde honderden vrouwen uit het nabijgelegen Amsterdam. Elke dag namen zij de trein van Amsterdam naar Zaandam waar de fabriek stond. In die tijd waren werkende vrouwen niet algemeen geaccepteerd en het was nogal opzienbarend al die kwetterende vrouwen op de trein op weg naar hun werk om geld te gaan verdienen. De lokale bevolking bekeek deze werkende vrouwen met schuine, argwanend ogen en de reputatie van de Verkade werkneemsters was dan ook snel gemaakt, het zouden sletten zijn die zich niet gedroegen zoals het hoorde. Mijn vader vertelde hoe een vriend van mijn opa die in dezelfde treincoupé als de meisjes beland was geraakt aan de noodrem had getrokken omdat de meisjes hem uit hadden willen kleden! (Die had dat vast gedroomd, want een beetje vent… ?) En vervolgde.“Ik zie het al, als ik jouw moeder in die tijd had toegestaan om buitenshuis te gaan werken!”….. En ik dacht terug aan die keer toen ik aankondigde, na de geboorte van de tweeling verder te willen werken. En mijn vader daar schande van sprak, En hoe ik die dag met klappende deuren ben vertrokken. Want vrouwen hoorden (en horen nog steeds, volgens mijn vader) thuis aan de haard, of nog beter voor het fornuis. Buitenshuis werkende vrouwen konden nooit goede echtgenotes en moeders zijn ……..“Wie weet hoe ver ze zou zijn gekomen en wat ze voor leuke dingen had gedaan? Kon ik het niet laten te zeggen. Want een ding is zeker, mijn moeder had talent. “En jij lieve Papa, jij was huisman geworden, dan had je nu fijn je eigen potje kunnen koken, je was kunnen doen, je eigen hemden gestreken en had je misschien nu een heel stuk minder gezeurd!” (twijfelend)

06-05-2011 om 09:56 geschreven door Loewiesa

Life is (not) a bed of roses, stond er in roze verf op de muur boven haar bed. Als kind had ze een aantal maanden van onder haar armen tot aan haar heupen in het gips gezeten vanwege een slechte rug. Toen hij een paar weken na hun ontmoeting op haar kamer kwam was het (not) doorgehaald. Van toen af aan was het leven, samen met hem voor haar een "bed vol rozenblaadjes". Mijn enigste nichtje* begin april overleden…….. “Hoe gaan we dit aankleden?” Vroegen zij zich af, toen zij hoorden dat zij nog maar twee maanden te leven had. Twee maanden die uiteindelijk toch nog een jaar werden “dankzij” de chemo’s. “Maak er een feest van!” was haar reactie. Gekleurde, vrolijke kleding en bloemen. Dat laatste kon hij haar geven, zei haar man, tijdens de plechtigheid. Maar een feest? Nee, dat werd het niet. En Ooooh wat heb ik gehuild. Om mijn altijd vrolijke, positief ingestelde nichtje daar nu zo stil, in die houten kist. Om het verdriet van haar twee zoons en hun vader. Om mijn eigen vader die helemaal niets meer wil sinds mijn moeder is overleden en die nu nog verdrietiger is om de dood van het kind van zijn enigste zus. Om mijn moeder die ik sinds haar dood steeds beter begrijp en aan wie ik nooit meer kan zeggen hoeveel ik van haar hield en hoezeer ik haar mis.  Om de toestand van de wereld, de onrechtvaardigheid. Over de poes van de buren die al dagen vermist is en… om mijn eigen zielige ikke….





* onrechtvaardigheid (een paar logjes hier beneden)

04-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Van m’lief een ring gekregen. Een mood ring zodat hij kan zien in wat voor stemming ik ben, en hij  zich er naar kan schikken (….) Vroeger op school had ik er ook een. Die kleurde constant donkerblauw wat  betekende dat ik “in love” was. En dat klopte precies, want ik was constant “ wanhopig in love”. Op mijn buurjongen, die vier jaar ouder was en die mij in die tijd niet eens zag staan en waar ik dagelijks langs moest wanneer ik mijn fiets uit het fietsenhok onder het appartementsgebouw waar wij woonden ging halen waar hij met zijn vrienden aan hun brommers zaten te sleutelen en waar ik eens bijna over struikelde, nu woont hij aan de andere kant van de wereld en is na 40 jaar eindelijk “Friend” met mij geworden op Facebook.  Op de leukste jongen van de klas, op de zanger van “the Greatest Rock and Roll Band in the World” van de foto boven mijn bed. Of op de kwekeling die wij af en toe voor wiskunde hadden: “Wil de jongedame met de paarse kousen even naar voren komen om het uit te leggen?” Dat was ik die jongedame met de paarse kousen en een vuurrood hoofd, die in het luchtledige zat te staren, want wiskunde was (en is) voor mij iets heel abstracts. Wat een afgang! De ring kleurde toen zwart! -De obsessie voor de kwekeling, voor wie ik bereid was geweest om eventueel extra lessen in wiskunde te nemen, was terstond over.  Momenteeel is hij groen en een beetje amberachtig dat betekent dat ik relaxed ben en er niks aan de hand is. Laatst tijdens een vrijpartij met mijn lief stiekem eens gekeken (nu ja discreet  dan, anders is het net als kijken op de klok om te zien hoe lang het al - en nog - duurt)……oeps……Nee, hij doet het echt GEWELDIG!  Als ik kwaad ben kleurt hij rood! Op het voorhoofd van m’lief… een smalle rode streep…….!

29-04-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

27-04-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

14-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Woensdag, de dag van mijn kleindochter Chloé en bovendien vakantie. Deze keer kwam ook Camille weer eens een dagje mee. “Omaaaaaaaa!!!!!!” riep ze al met uitgestrekte armpjes toen haar papa haar ’s morgens bracht. ”Ik heb een spel meegebracht!” “Oh wat leuk” Probeerde ik enthousiast te klinken, want ik heb een hekel aan spelletjes. Indien je van mij afwilt als ik op bezoek kom, hoef je maar één ding te doen en dat is voorstellen om “gezellig” samen een spelletje te gaan spelen. Dan krijg ik aanstonds een aanval van acute ludiekdinges of erger, ik fake iets anders engs.  Veel te vaak “gezellig met een kopje thee” spelletjes gespeeld tijdens regenachtige dagen met mensen die niet tegen hun verlies kunnen, pionnetjes of kaarten, die op de een of andere manier spoorloos verdwenen, spelregels die te plekke werden aangepast, net zoals dat uitkwam. Ik herinner mij een verregende grote vakantie waar ik ingewijd werd in de wereld van Monopoly.  Uren achter elkaar.  Panden gekocht in de Kalverstraat, en toen gebeurde het. Ik viel op een “kanskaart” en ik moest naar de gevangenis! Maar ik wilde niet naar de gevangenis: “Je moet!!Je moet!!!” Ik hoor het ze nog roepen!  En daar bleef ik zitten: uren!!!  Oervervelend. Wat heb ik me soms zitten “Mensergerjenieten” bij zoveel fanatisme.  Bij een spelletje Belote  (soort van Klaverjassen) brak er om 2.00 ‘s nachts bijna oorlog uit …..We hebben getekend en gekleurd mijn kleindochter en ik, punten geslepen aan nieuwe potloden, we hebben gepuzzeld en geboetseerd, ondertussen het flesje gegeven aan Chloé, Pampers verschoond, en naar Mickey gekeken op tv, boekjes gelezen, eindeloos gebabbeld. Eten klaar gemaakt en vervolgens gemixt, de hongerige gespijsd. Weer Pampers verschoond even buiten gelopen, Camille huppelend en zingend voor mij uit: "Mooi, de wereld is mooi! " En inderdaad de wereld kan mooi zijn zonder spelletjes en vooral zonder valsspelers. En toen weer thuis….. kon ik er niet meer onderuit! We zouden Memory gaan spelen. Om Memory te spelen moeten de kaartjes ondersteboven op de tafel worden gelegd en goed door elkaar gehusseld worden. Maar van husselen wilde mijn kleindochter niet horen.  Ieder kaartje werd eerst grondig bekeken en toen vakkundig geplaatst en zij zou ook nog eens beginnen.  Ze is nog maar drie. Maar ze is geweldig slim, mijn kleindochter !

10-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op zoek naar inspiratie, heb ik een verkeerde beweging gemaakt, en daarbij is het in mijn rug geschoten. Zodat ik voorlopig, alleen nog maar schuin kan schrijven ……

08-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

M‘lief moet aan de bril, om beter te kunnen horen en omdat hij de laatste tijd de afritten op de snelweg wel eens voorbij rijdt. Ook kan hij de lettertjes op de tv niet meer zo goed lezen. Ik moet mee om uit te kiezen. Iets wat niet altijd evident is, want de smaak van m’lief en mij verschilt soms nogal. Zijn blue van blue jeans is bijvoorbeeld een ander blue dan het blue van mij. Maar ieder zijn smaak en smaken verschillen dus daar zul je mij niet over horen, maar toch....Zo heeft hij zich het afgelopen jaar een paar truien aangeschaft waar ik niet echt heel gelukkig van wordt als ik er naar moet kijken en die mij steeds met de gedachte doen spelen om toch binnenkort  spontaan een kookwasje te doen en de truien  gewoon even mee te pakken. Oeps!  Ondertussen weet ik uit ervaring dat ik bij m’lief het meest bereik wanneer ik mij bij zijn beslissing neer leg en niet ga proberen mijn natuurlijk véél betere smaak op te dringen maar gewoon zeg: “Ach, laat maar…….”

02-03-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Om 3.00 al helemaal wakker, kleinzoon Simon lag waarschijnlijk al een tijdje te huilen, voor ik het door had. Hij was zijn fopspeen weer eens kwijt. Wat zijn dat toch voor een ondingen, waarom neemt hij niet, zoals ik vroeger, een duim, die raak je immers nooit kwijt? Oh ja, ik weet het weer, een fopspeen leer je gemakkelijker af dan een duim! Terug in bed geprobeerd om weer  in te slapen. Maar de radertjes in mijn hoofd draaiden reeds op volle toeren. Het is bij momenten niet altijd echt leuk in mijn hoofd.  Ik denk aan mijn nichtje. Aan de andere oma van Simon, mijn dochters schoonmoeder die verleden week vrij plotseling is overleden. Anorexia komt niet alleen bij jonge meisjes voor. Haar echtscheiding nooit te boven gekomen, leefde zij in het verleden. een wrak op het laatst, een schim van de vrouw die zij ooit moet zijn geweest. Je kunt dus echt doodgaan aan liefdesverdriet.  Ik denk aan mijn lief en aan  
een vriendschap voor het leven. Tot 5.24 nog een paar keer op gestaan voor die ellendige speen. Verdrietig gedacht aan mijn vader, die helemaal niets meer wil en wiens huisarts hem pillen tegen eenzaamheid heeft voorgeschreven ..... Dan terug in slaap gevallen en gedroomd over een bek vol tanden en het legen van de afwasmachine, gezeten op een hele hoge barkruk en waarbij ik een glas brak …..

28-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

We hadden elkaar al een hele tijd niet meer gezien.  Een kaartje met onze verjaardag, met Nieuwjaar en een berichtje bij de geboorte van onze kinderen. Allebei in het buitenland en nog geen internet toen. Geen van beide familieziek deden we niet aan familiefeestjes. Af en toe hoorden we wel eens iets van elkaar via onze moeders. Tot  wij elkaar weer terugzagen op de begrafenis van mijn moeder, begin januari verleden jaar, waar wij heel wat hadden bij te praten en bij te lachen en wij besloten elkaar niet meer uit het oog te verliezen. Een paar maanden later vertelde ze mij dat ze zich de laatste maanden zo verschrikkelijk moe voelde. Een bloedonderzoek toonde veel te hoge bloedwaarden en bij nader onderzoek bleek het om kanker te gaan, leverkanker in  een agressieve vorm,  met uitzaaiingen .  (leverkanker? Is dat niet iets voor zuiplappen die niets beters weten dan anderen het leven te vergallen en  verpesten?   Maar niet mijn enigste nichtje ?!? Vrolijk, spontaan, optimistisch, intelligent, sportief, leuk en lief.  Twee geweldige zonen en een man die nog net zo naar haar kijkt als op hun trouwdag. Hoe wreed en hoe onrechtvaardig kan het leven soms zijn! Wanneer ik haar bel hoor ik nog steeds die enthousiaste vrolijke stem die haar naam zegt om na een tijdje te verzwakken. We praten over de lente, haar laatste lente, over sneeuwklokjes, over krokusjes over….. Ze zegt me te genieten van de kleine dingen in het leven, want voor je het weet is het op! Er zijn geen verwachtingen meer. Geen toekomstplannen.  Ze gaat dood! Er is palliatieve therapie.  Haar man is ondertussen expert geworden in sondevoeding. Nog een laatste chemokuur,  alleen maar omdat zij het wil! En dan, uitbehandeld!  Ze wil Leven! Rekken wat er te rekken valt.  Al is het alleen maar omdat haar jongste zoon dit jaar zal afstuderen en zij hoopt er dan tenminste nog bij te kunnen zijn.

24-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst een leuke mop gehoord en ik dacht nog, die moet ik onthouden, leuk voor op mijn blog. Maar helaas .... ik ben hem vergeten.

Ik onthoud ze niet, moppen. Behalve misschien die van de stampende muis en de olifant op de brug,  of die van de muis, de olifant en de giraffe in de koelkast. En eentje van de allereerste moppen die ik ook ooit heb gehoord en nooit ben vergeten omdat ik hem indertijd gewoon weg niet snapte! Het was in een klas met pubermeiden tijdens de handwerkles (ja echt) Onder het breien, het haken, het naaien of het borduren van allerlei nuttigs werd er volop gekletst en de juf kletste mee. In die tijd waren wij het stadium al voorbij dat wij massaal met onze bedelarmbandjes (een armband waaraan kleine zilveren voorwerpjes (de bedeltjes) hangen. In de jaren 60, een grote mode onder jonge meisjes) de vorige strenge handwerkjuf (weg) plaagden   oh gossie, dat arme mens, hoe gemeen kan men zijn !!!  omdat zij niet tegen  het geluid van de rinkelende armbandjes kon en vooral niet tegen ons.  Een van de vriendinnetjes kwam met de volgende mop die ze de avond ervoor haar oom aan haar vader had horen vertellen. “Er zit een man in een restaurant te eten. Hij roept de serveerster en vraagt”Juffrouw heeft u misschien een droog sneetje?” Waarop de dienster antwoord: “Nee meneer, mijn schoenen kraken”.  De handwerkjuf barste in lachen uit en wij keken elkaar niet begrijpend aan. Vervolgens moesten wij verder werken aan onze nuttige werkjes,  nadenkend, ons afvragend….

23-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De vernieuwde plaatselijke Fitness bleek niks voor ons,  wij werden er ontvangen door de fratello, de cugino of misschien wel de zia van een lokale Maffioos met vage connecties in de voetbal maffia, een arrogante spiermassa à la Stallone met een paardenstaartje. Wij moesten meteen een abonnement van een jaar nemen,  ver boven ons budget. Wij besloten verder te zoeken en vonden een zaal in een dorpje niet ver van onze woonplaats.  Een dorpje met één kerkje, één café, één bakker, vijf kapsalons, zes doktoren en één Fitnesszaal ..... meer heeft een mens niet nodig.  Even waan ik mij in een Rocky film. Wanneer ik achteraan de ruimte zie waar het èchte werk gedaan wordt. De bodybuilders, daar worden spieren gekweekt. En daarbij wordt serieus geleden aan het gekreun te horen. Mijn vriendin en ik grijnzen naar elkaar wanneer wij een paar mannen samen voor de spiegel vreemde draai bewegingen zien maken. Er gaat bijna een nieuwe wereld voor ons open. Vooraan de fietsen, de treadmills of lopers en de crosstrainers. Verderop staan allerlei martelwerktuigen om de verschillende spiergroepen te trainen. “Cardio” zegt onze coach die ons zal coachen tijdens dit avontuur. Wij worden eerst  op de fiets gezet,  Ik begeef mij tussen twee fietsende op sterven na dood zijnde soortgenoten en klim op een fiets, een snelle berekening leert mij dat indien de fietser rechts van mij, die zeker 2 meter lang en 200 kg lijkt te wegen nu op dit moment van zijn fiets naar links zou vallen,  ik hem misschien juist kan ontwijken. Ik neem me voor de dikkerd in de gaten te houden. De hevig zwetende en bijna stomende vrouw aan de andere kant stopt met fietsen, maakt het toestel schoon en mijn vriendin neemt snel haar plaats in. Binnen de kortste keren is dit stuk van de sportzaal veranderd in “le dernier salon où l'on cause". Vrolijk babbelend over koetjes en kalfjes, ondertussen onze toerenteller in de gaten houdend en onverstoorbaar doortrappend vliegt het landschap voorbij in een snelheid die men niet voor mogelijk houdt. 

17-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 “Flasque” zei mijn aquagymvriendin, terwijl zij tegen haar onderarm tikte. Wij zaten op de rand van het zwembad in afwachting van het signaal van onze tewaterlating. Want we mogen er niet eerder  in van de juf vanwege de verzekering.  Ik bekeek mijn eigen armen en antwoordde ” Boffff”. (Boffff is een interessant "frans" woord  voor als je het  even niet meer weet) “Vraiment affreux” ging mijn aquagym vriendin verder, straks in de lente, en dan van die blote zwabberarmen. “Wij moeten hier dringend iets aan doen” ging zij verder, terwijl zij mij kritisch bekeek. Ik trok mijn buik in, en zag dat het meeviel, strekte mijn benen voor mij uit en de zwaartekracht trad onmiddellijk  in.“Wij moeten verstevigen!” Ging mijn aquagymvriendin vastbesloten  verder. “Ja” zucht ik en kijk eens in het rond:  “Een walvis onder de walvissen, met publiek erbij zouden wij kijkgeld kunnen vragen wanneer wij onze kunstjes in het water vertonen,  ik ontwijk de weegschaal al weken want ik weeg vast 99,9 kilo en dat betekent dat ik bijna 60 kilo ben bijgekomen in een paar maanden tijd.   Ik heb niks meer om aan te trekken. Broeken zitten te strak, rokken kruipen naar boven en zitten allemaal raar en al mijn truitjes zijn stuk voor stuk gekrompen. Ik draag hele brede ceintuurs om ribbels te camoufleren.  Valentijn is langsgekomen, met chocoladehartjespralines met kersenvulling en binnenkort komen de “eet mij! eet mij!” paaseitjes weer langs rollen. Misschien moet ik wel weer gaan diëten, of nog meer bewegen”. Wij besloten om weer eens serieus aan het sporten te gaan en de vernieuwde plaatselijk Fitness eens binnen te springen om te zien of dat misschien iets voor ons zou zijn……….

15-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Uit: Liefde

 

Ik hou van je omdat ik een droom heb gehad,

Een koning heb ontmoet en kristal heb verkocht,

Omdat de stammen de oorlog hebben verklaard en

ik bij een put ben gaan vragen waar de alchemist woonde.

Ik hou van je omdat het hele universum heeft

samengespannen om mij tot bij jou te laten komen.

 

 

Uit: De Alchemist

Paulo Coelho

14-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er zijn zo van die dagen. Gisteren, woensdag  Omadag, de dag van kleindochter Chloé en vandaag  is de beurt aan Simon. Hij is ziek, een oorontsteking en conjunctivitis, koorts heeft hij ook. Hij mag niet naar de crèche vanwege besmettelijk. Mijn dochter en schoonzoon kunnen geen van twee vrij nemen, veel te druk op het werk. Maar gelukkig is oma daar, de reddende engel!  Oma die je zo uit de kast kunt trekken zodra je haar nodig hebt. Oma zegt haar afspraken wel af. Dan gaat oma maar niet naar de Fitness, Oma’s horen trouwens niet te fitnessen. Ze moeten ook geen truttige weblogs bijhouden. Oma’s moeten thuis zitten, breien en altijd gereed staan. Ze moeten blauwe schortjes dragen, met bloemetjes, met streepjes of een ander design, speciaal ontworpen voor oma's, ze moeten allesbehalve sexy nylonkniekousjes of wollen sokken dragen. Oma’s mogen geen lief hebben waarmee ze op stap gaan. Ze hebben geen zin in seks en hebben allerhande kwalen. Ze horen treurend achter de geraniums, de cactussen of de vetplanten (tegenwoordig zitten er ook veel achter de orchideeën, of gewoon voor de pc) "wearing a face that she keeps in a jar by the door". ... Simon is ziekies, hij zit wat te jengelen in zijn speelpark, (box) weet niet goed eigenlijk wat hij wil. Een beetje slapen, een beetje rondlopen op de arm van oma, en  heel erg zielig zijn.  Ik leg hem in zijn bedje en rommel ondertussen een beetje boven terwijl hij doorgaat met neuten en het op een krijsen zet. De deurknop van de kast in de slaapkamer valt van de kastdeur en rolt onder bed, ik mag er onder. Wanneer ik de wasmand leeghaal en iets in de kast wil leggen valt de plank met wintertruien van de steun en kukelt de hele stapel om. Ik zeg “Shit” en duw de plank met alle doordewarnutruien weer op zijn plaats. Het is eindelijk stil in het kinderkamertje. Dan stopt er een auto voor de deur van mijn Italiaanse buurman. Uit "goede" Italiaanse gewoonte wordt er  een paar keer geclaxonneerd i.p.v.  zoals "normale mensen" doen gewoon uit te stappen en aan te bellen. Simon begint terug te huilen. De dag is nog jong. En dit is pas het begin.

Het levert in ieder geval een logje op en ik ben het weer even kwijt.

10-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Sinds het begin van het nieuwe jaar het wijkbureau van de Amsterdamse politie al twee maal van binnen gezien. En niet omdat uw "gedachtespinselendejongevijftigster" iets had mispeuterd. Want, oooh nee!  Zij is de onschuldige onschuld bijna zelve! Twee keer moest zij op het politiebureau zijn, voor aangifte van een misdrijf…….! Een tijdje terug. Er was sneeuw aangekondigd en zij besloot de auto van haar vader te nemen om boodschappen te doen vóór dat de aangekondigde verschrikkelijke sneeuwbui zou losbarsten. Toen zij bij het voertuig aankwam constateerde zij dat de achter en een zijruit aan passagierskant die nacht waren ingeslagen. (Zomaar gratis en voor niets, uit frustratie, niet gekregen, misgelopen, niet aangenomen kansen of gewoon, just for fun? Gewoon om dat het kan !!!) Dat zij daar niet echt blij van werd hoef ik u zeker niet te vertellen. Op naar het dichtst bij zijnde politiebureau voor aangifte van het delict. Toen zij het politiebureau drie uurtjes en twee kopjes koffie later verliet, met een tot ziens van de aardige agent die haar had ontvangen waarop zij er prompt uit flapte: “nou eigenlijk liever niet” en de agent vervolgens lachte, dat ze altijd welkom was voor een babbeltje en een kopje koffie. De politie is immers Uw beste vriend!  Wat haar weer even wat vrolijker maakte. Vervolgens vertrok zij, midden in de ondertussen gearriveerde sneeuwbui, richting Carglass aan de andere kant van de stad met twee “open” ramen waardoor de verschrikkelijke sneeuwbui nog vele malen erger aanvoelde en geloof mij (of geloof mij niet) daar werd zij echt niet nòg blijer van. De tweede keer dat zij een bezoek bracht aan het politiebureau was afgelopen vrijdagmiddag  (niet omdat zij behoefte had aan nog een gratis kopje koffie of aan een praatje met zomaar een politieman) Maar om er aangifte te doen van een gestolen nummerplaat. Er was al drie weken niet met de auto gereden, haar vader was zelfs niet bij zijn auto geweest en in die drie weken hadden nummerplaatdieven  dus vrolijk hun gang kunnen gaan, tanken om vervolgens weg te rijden zonder betalen. En overvallen plegen. En ook daar werd zij niet echt veel vrolijker van.  De achtentachtigjarige vader die al maanden niet meer zelf met zijn auto had gereden heeft ondertussen besloten zijn auto die ooit een deel van zijn vrijheid uitmaakte, te verkopen. Waar de vader eigenlijk ook niet veel blijer van werd, en hij was toch al maanden niet meer echt heel erg blij.

 Na de verkoop die plaats vond bij een garage in Amsterdam - Noord mocht zij terug, alleen, zonder auto, met het pontje (wat haar voor even weer terug bracht naar haar jeugd) En bij windkracht 6 of 8 (of misschien was het wel 10) en met de wind in haar haren werd zij voor heel even weer blij op dat pontje op het IJ.

09-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

03-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

02-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een rustig weekend gehad, alleen met m'lief. Zonder schuldgevoel. Vroeg naar bed, uitgeslapen, lekker lui geweest! Uitgerust. Ook nog een paar geweldige culinaire dagen achter de rug, lasagne van de Aldi,  Pizza van Dr. O.  Een Chinees uit blik en chocolade taart.  Wandelingetjes gemaakt. Ook nog even de grens over geweest. Givet, een soort van enclave in de Franse Ardennen, zo groot als een zakdoek, waar je in 10 minuten héél Frankrijk door rijdt. Terug langs de Maas via Dinant waar het om deze tijd van het jaar bijna uitgestorven is, maar heel veel hondenstront, waarschijnlijk vanwege "les couques Dinantaises". ’s Avonds bank gehangen. Naar de Pappenheimers gekeken. En toen ging de bel. M’lief deed zuchtend de deur open. Het was mijn zoon, terug van zijn verblijf aan de zee. Hij was zijn sleutels vergeten……....

Vandaag weer eens zelf koken. Er staat rode kool op het menu, zo’n grote waar je bijna een eeuwigheid overdoet om ze klein te krijgen en waarbij je  -als extraatje- ook nog eens handen krijgt die zo prachtig mooi rood verkleuren.

01-02-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa