De laatste weken hard bezig geweest de radertjes in mijn hoofd die constant in beweging zijn en steeds weer de verkeerde kant dreigen op te draaien stop te zetten. De laatste dagen de dag geëindigd en begonnen met een lach. Ik grijp de mij onverwachte toegeworpen handschoen met graagte, misschien is het maar een grasspriet, een strohalm. Maar in ieder geval pak ik hem stevig vast. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Dit keer zonder de weemoed van de laatste keer, langs de roltrap van perron 15 gelopen waar over enkele ogenblikken de trein richting Knokke en Blankenberge met als eerste halte Gent -st. Pieters zou vertrekken. En dan in de trein, met bestemming Amsterdam, deze keer geen wagon waar je achter elkaar zit zoals in een bus, maar een trein verdeeld in compartimenten. Ieder met zes zitplaatsen. Ik installeer mij op een zonnig plaatsje bij het raam. Tegenover mij neemt een kauwgomkauwend meisje plaats. Ik dommel wat in het zonnetje terwijl de trein het station uitrijdt. Tot Antwerpen blijft het stil dan komen er een stel lawaaiige meiden binnen die voor een paar dagen naar Amsterdam gaan. Het is met de rust gedaan. Met geaffecteerde stemmetjes mag iedereen meegenieten. Het kauwgomkauwende meisje doet de oortjes van haar iPod in kijkt even naar mij en rolt veelbetekenend met haar ogen. (Ik neem mij voor om de volgende keer ook een mp3 spelertje mee te nemen.) Opeens roept een van de meisjes op theatrale manier: My LoveLife sucks! Het kauwgomkauwende meisje verslikt zich in haar kauwgom en trekt een oortje uit om beter te kunnen horen. Ook mijn aandacht is weer getrokken en denk Oh jeetje! Wat stelt die griet zich aan". Want My LoveLive sucks vast nog vele malen erger, maar
Hoor jij mij daar over zeuren?
In Roosendaal moeten wij de trein verlaten vanwege een technisch probleem en raken wij elkaar kwijt. Dag hè zegt het terug kauwgomkauwende meisje dat op haar eindebestemming is. De kakelende meiden stappen in een wachtende, maar verkeerde trein.
|