ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Als je je beperkingen kent, kun je daarbinnen, onbeperkt te werk gaan
Jules Deelder
schrijver,dichter
Don't walk behind me I may not lead Don't walk in front of me I may not follow Walk beside me That we may be as one
I'm Out Of Estrogen
AND I HAVE A GUN!
gedachtespinsels, dagelijkse onzin en andere beslommeringen van een jonge vijftigster
Loewiesa
19-10-2011
Loewiesa alarm
"Shop until you drop" Afgelopen zaterdag in de Amsterdamse Kalverstraat. Dat werd het dus niet, want mijn geld was al eerder op en ik kon nog uren door, al was het alleen maar in het opgaan in de mensenmassa. Schoenen gekocht en even later bedacht dat ik mij verleden jaar in Gent een bijna identiek paar had aangeschaft. Dat is mij nog nooit overkomen. Maar er is nu eenmaal een eerste keer voor alles. Daarna nog even elders gaan snuffelen. Bij het binnengaan door de alarmpoortjes hoorde ik een diskreet gepiep maar ik besteedde er verder geen aandacht aan. Wel even om gekeken, maar de mensen achter mij piepten ook. Het piept trouwens overal in de stad. Dus een piep meer of minder, wat maakt het uit. Er kwam een verkoopster van tussen de rayons die mij met bijzonder veel belangstelling vriendelijk groette! Bij het naar buiten gaan, piepte het weer. Vervolgens een andere winkel in. Daar brak het los en uw jonge gedachtespinnendevijftigster had zelfs recht op een heuse lichtshow. Biep, biep, biep, biep ! hahaha hohoho hiiiii Wauw! Wat een entree! Alle ogen gericht op Kwatta!Gekke bekken trekkend en huppelend door het alarmpoortje omringd door een knipperend rood aura. Want je moet er natuurlijk zelf iets van maken. Sommige mensen vinden het om je dood te schamen, maar waarom? Als je niks hebt gestolen.
Geef uw tas met aankopen maar even hier, waarschijnlijk is men de beveiliging vergeten te deactiveren, dan haal ik het hier even over mijn ding anders blijft u piepen zei de verkoper aan de kassa. Wauw.... Het hoogtepunt van die dag.
De laatste weken hard bezig geweest de radertjes in mijn hoofd die constant in beweging zijn en steeds weer de verkeerde kant dreigen op te draaien stop te zetten. De laatste dagen de dag geëindigd en begonnen met een lach. Ik grijp de mij onverwachte toegeworpen handschoen met graagte, misschien is het maar een grasspriet, een strohalm. Maar in ieder geval pak ik hem stevig vast.
Dit keer zonder de weemoed van de laatste keer, langs de roltrap van perron 15 gelopen waar over enkele ogenblikken de trein richting Knokke en Blankenberge met als eerste halte Gent -st. Pieters zou vertrekken. En dan in de trein, met bestemming Amsterdam, deze keer geen wagon waar je achter elkaar zit zoals in een bus, maar een trein verdeeld in compartimenten. Ieder met zes zitplaatsen. Ik installeer mij op een zonnig plaatsje bij het raam.Tegenover mij neemt een kauwgomkauwend meisje plaats. Ik dommel wat in het zonnetje terwijl de trein het station uitrijdt. Tot Antwerpen blijft het stil dan komen er een stel lawaaiige meiden binnen die voor een paar dagen naar Amsterdam gaan. Het is met de rust gedaan. Met geaffecteerde stemmetjes mag iedereen meegenieten.Het kauwgomkauwende meisje doet de oortjes van haar iPod in kijkt even naar mij en rolt veelbetekenend met haar ogen. (Ik neem mij voor om de volgende keer ook een mp3 spelertje mee te nemen.)Opeens roept een van de meisjes op theatrale manier: My LoveLife sucks! Het kauwgomkauwende meisje verslikt zich in haar kauwgom en trekt een oortje uit om beter te kunnen horen. Ook mijn aandacht is weer getrokken en denk Oh jeetje! Wat stelt die griet zich aan". Want My LoveLive sucks vast nog vele malen erger, maar Hoor jij mij daar over zeuren?
In Roosendaal moeten wij de trein verlaten vanwege een technisch probleem en raken wij elkaar kwijt. Dag hè zegt het terug kauwgomkauwende meisje dat op haar eindebestemming is. De kakelende meiden stappen in een wachtende, maar verkeerde trein.
In mijn eerste jeugd eens twee goudvissen gehouden. Het was een koppel en ze waren heel gelukkig saam, dat dacht ik toen tenminste) Op een kwade dag dreef het vrouwtje (Joske) op haar rug. Ik heb nog een tijdje voor Gijs, het visventje gezorgd maar op een nacht is hij uit de kom gesprongen, pats op de grond! Hij had een eind aan zijn eenzame treurig bestaan gemaakt! Nog even flap flap en toen hartstikke morsdood. Ik heb hem die nacht nog ten grave gedragen tot aan het toilet en hem plechtig door gespoeld, zoals ik een week eerder zijn compagnonnetje al had moeten doorspoelen. Maar hij bleef drijven en toen moest het nog eens. Dat was een traumatiserende ervaring. Ik ben er tijden niet goed van geweest en het de rest van mijn leven meegedragen. Verlatingsangst of zoiets. Waarschijnlijk ligt hier de basis van veel ellende.
De spierpijn van een paar dagen geleden is weer verdwenen en ik zou deze morgen opnieuw zijn geweest om verse te gaan halen door als een achterlijke te gaan sporten om weer wat higher te worden, mij minder wiebelig te voelen, minder hoofdpijn te hebben en hopelijk beter te slapen. Maar opeens sloeg het toe en ontbrak het mij aan alle zin en ik ben maar thuisgebleven. Heb wat rondgelummeld, hier en daar wat opgeruimd, stof gezogen en gestreken. Vervolgens had ik mijzelf nog net in de hand toen ik even op de onzalige gedachte kwam om ook de ruiten te gaan zemen. Want wat heeft dat nu voor zin als het regent? Daarna heb ik mij voor mijn computer gezet, een mail beantwoord, wat rond gesurft en toen een hele tijd naar het scherm gekeken in de hoop op inspiratie. Ook nog gewacht op een telefoontje. Maar, er kwam niks. Buiten was het de hele dag rot weer. Niks om over naar huis te schrijven. De middag op de zetel doorgebracht, wat gezapt en gezien hoe men in 60 minuten een heel huis opknapt, vervolgens gekeken naar een stukje komen eten waar de boer niet lust wat hij niet kent, de wijn dun en niet aflopend was en ook nog eens prikkelde op de tong! Ondertussen een doos chocola leeggegeten.
Niet zo heel veel te vertellen, het leven gaat rustig door. Vandaag was mijn kleinzoon Simon hier. Hij is ondertussen 16 maanden en zegt zijn eerste woordjes. Mamawoordjes in het Nederlands en papawoordjes in het Frans. Hij spreekt: hond, poes, kip, koe, paard, schaap en vis in twee talen en kan brullen als een leeuw. Zegt chaise wanneer ik stoel zeg.Noemt zijn mama: mama en zijn papa oeps Maman! Wanneer ik bezig ben zijn eten te bereiden loopt hij rond als een affamé en roept: man jeee! man jeee! Hij wil graag zelf een lepel vasthouden terwijl ik hem voer. Wanneer ik vraag of het lekker is, knikt hij stralend en zegt: Cest bon!
Opgestaan met lichte spierpijn. Dat was te verwachten maar uiteindelijk valt alles nog goed mee, ik heb de meeste oefeningen van mijn oude programma hervat en deze eigenlijk machinaal zonder al teveel animo afgewerkt. De echte zin moet nog komen! Daarna terug te voet naar huis, want ik zou all the way gaan en wie 2 uur in de halters kan hangen kan ook nog wel een half uurtje stappen. Een smalle weg van B naar C door velden en langs akkers. Ik had gehoopt, door vlug te lopen, de dreigende regenwolken voor te blijven. Een valse hoop want halverwege breekt het los en kom ik in een ware herfststorm terecht. In de gauwigheid had ik die morgen zon opvouwbare paraplu in mijn sporttas gestopt. Maar wat heb je aan zulke lichte gevalletjes in een open veld bij zon harde wind, binnen de kortste keren vloog het ding binnenstebuiten En daar in mijn eentje, kwaad, vloekend, kletsnat, vechtend tegen het eerste element en worstelend om die stomme paraplu weer op te vouwen stap ik door, de regen druipend over mijn gezicht. (Want wat moet je anders, nergens zelfs maar een verlaten bushokje om even te schuilen ( en regendruppels smaken echt nog steeds naar water, ondanks de vuiligheid in de lucht!) De frisse regen voelde verkoelend op mijn, na de fitness nog verhitte gezicht en eigenlijk had het iets groots. Het was zon oermoment, zon moment dat ik al eerder had mee gemaakt bij de geboorte van mijn kinderen en toen mijn moeder stierf. Zon moment waardoor sommige schilders een schreeuw creëren en op die eenzame rot weg in dat open veld voelde ik de (hele natte) adem van de kosmos en wist ik ineens ..oh jeetje ..
De laatste weken doorgebracht als op de automatische piloot, zonder veel enthousiasme, niets en niemand is leuk, alles is saai en irriteert. Ik baal van mijzelf. Woensdag omadag. Mijn jongste kleindochter Chloé net 1 jaar. Lief, klein, goedlachs. Zij strekt haar armpjes en straalt wanneer zij naar mij kijkt. On-voor-waar-de-lijke liefde.
Ik heb besloten mijzelf een schop onder mijn kont te geven en ben gisteren naar de Fitness geweest waar ik sinds die toestand met mijn knie afgelopen maand juni, niet meer kwam. Vanwege toen, elke dag tot vervelends toe, de oefeningen bij de kine en later kwam er een periode van overal en nergens en altijd onderweg en smoezen als bezig met andere dingen. En nu het buiten kouder wordt, de dagen beginnen te korten, de eerste blaadjes vallen met de noodzakelijke (ons kent ons) vreetbuien in het verschiet. Er voorlopig geen fietstochtjes meer worden gemaakt en de wekelijkse sexercise sessies met hem er ook opzitten heb ik me voorgenomen om ... mens sana in corpore sano wat aan mijn conditie te gaan werken. Dus op naar de sportzaal in de hoop onder de smeulende puinhoop mijzelf terug te vinden.
Mijn vader heeft gekookt. Boerenkool met worst, maaltijdschotels van Albert Hein op te warmen in de Magnetron. Na het eten (en de afwas!) op de bank met mijn pa. Ieder zijn eigen bankje. Ieder met eigen gedachten, eigen verdriet, eigen eenzaamheid. Mijn vader de meester van de afstandbediening. Wij kijken naar De Wereld Draait Door Hij zapt tussen de irritante reclame tijdens een van de oersoaps van de Nederlandse tv. Totale verveling. Wordt het The Voice of Holland of, toch het programma waar pa het liefst naar kijkt, een voetbalklets van en voor grote jongens dat onder begeleiding van veel jolijt meestal nergens over gaat behalve soms over voetbal. Het wordt het laatste. Wanneer een van de voetbalanalisten aan de tafel het ineens heeft over witte negers en over Buddy Holly kom ik heel even bij uit mijn vegetatieve toestand op de bank. Daarna ga ik naar bed. Alleen, in het superkingsize bed waar wij het laatste weekend samen nog hebben liggen rollebollen ben ik met mijn hoofd op zijn hoofdkussen gaan liggen en ik meen nog heel vaag de geur van zijn aftershave te ruiken. Even voel ik mij zielig en pathetisch. Het kussen weggesmeten, en op het uiterste puntje van het bed met mijn rug naar een denkbeeldige hem in slaap gevallen. Midden in de nacht word ik wakker ( het is half 7) Ik heb het koud.
Op zaterdag, de 3e dag van de drie dwaze dagen in De Bijenkorf een ieder jaar terugkomend fenomeen bedoeld om de koopdrift van allerhande koopvee te bevredigen. (Je moet al dwaas aangelegd zijn om überhaupt iets bij De Bijenkorf te kopen.) Het was druk overal, dwaas druk. Ik voel mij een dwaas mens in een dwaze winkel in een dwaze stad. Ik ben de winkel aan Damkant binnen gelopen, door de parfumerie afdeling gesneld waar het rook naar jadore en er (moi jadore pas (la foule) aan de Beurskant zo weer uitgelopen. Het hoogtepunt van die dag is de omleiding van de tram vanwege relletjes veroorzaakt door een groepje dwaze krakers. De dwaze rastaman die de knoppen van de tram bediend komt er na drie rondjes rond het Weteringplantsoen achter dat hij de wissels misschien eens moet verstellen en komt met een grote ijzeren staaf uit zijn cabine waarmee hij met een grote grijns op zijn gezicht, vreemde geluiden makend naar buiten stapt. Een dwaze moslima raakt in paniek. Cool! Cool! Oh Gossie, Wat hebben wij gelachen.
Het weekend naar Amsterdam geweest. Dit keer weer gewoon met de trein. Ik had het zowaar gemist. Het schoolreisjes gevoel dat ik altijd een beetje heb in de Intercity Brussel - Amsterdam. Nog altijd rijdt mijn trein het station juist uit wanneer ik aankom. Ik had het gemisthet rondwalen op het zuid-station in afwachting van de volgende trein die mij naar mijn geboortestad zal brengen. Dezelfde internationalekaartjesverkopers aan de balie van het internationalekaartjesverkooploket. Dezelfde broodjes en koekenverkoopsters. Dezelfde tafeltjes, dezelfde stoeltjes. Dezelfde vrouw die met een verveelde blik de tafeltjes in de hotspot bij de smoothie bar afveegt met een viezig doekje (Misschien is het zelfs wel hetzelfde vod?) Er lijkt helemaal niets veranderd. Als of er het afgelopen jaar helemaal niks is gebeurd. Als of alles voor niets is geweest. Als of wij nooit hebben bestaan. Ik word overvallen door een triest gevoel: Ga terug naar start u ontvangt geen happy end (wat of dat ook mag wezen) eigen schuld, dikke bult zegt het vervelende stemmetje in mijn hoofd dat af en toe even de kop op steekt. Ook in de trein blijkt de man van de catering nog steeds dezelfde. Iedere dag heen en weer tussen Brussel en Amsterdam met steeds het zelfde, koffie, thee, limonade, chips en koeken.De prijs van het koffiebrouwsel is met 40 cent per beker gestegen en smaakt nog steeds even smerig.
Is there a cure For the common Heartache An unknown prescription Any loser can take I'd be the first to become addicted If there's a cure For the common heartache
Soms, héél af en toe krijg ik de blues, dan pak ik de gitaar! Die ik overigens niet speel. Maar Me and my guitar het zou zo maar eens kunnen.
Hoe vaak kun je over dezelfde dingen blijven malen?Hetlijkt wel of ik altijd dezelfde shit beschrijf alleen steeds met andere woorden. Het is voorbij! C'est fini! It's over! Basta! Koniec! En wat nu te doen met de rest van mijn leven? De gedachte om als een soort Eleonor Rigby voor het raam achter de plantjes te gaan zitten, treurend over vroegere tijden, mij vol te stoppen met caloriebommen en mijn verdriet over mijn ellendige leven (dat overigens helemaal zo ellendig niet is) te gaan wegvreten of te gaan verzuipen trekt mij niet erg. Ik heb geen zin in die verongelijkte Calimero die zeurt over een zielige vrouw zonder toekomst. Weg met die flapdrollen in mijn leven. Indien ik zo oud word als mijn moeder heb ik nog meer dan 30 jaar te leven, minstens! Leven!?! Djiezus! Ik neem verdorie zelf weer de touwtjes in handen er liggen ergens vast nog kansen (al weet ik momenteel nog even niet wat, waar of hoe) maar ik ga ze grijpen!
Het eerste weekend zonder hem goed doorgekomen. Zaterdag en zondag de verjaardagen van mijn tweelingdochtersen kleindochter Chloé, die haar eerste kaarsje met behulp van haar zusje Camille heeft mogen uitblazen.Hij hield niet van onze familiefeestjes en zat er meestal met een chagrijnige verveelde kop bij want er wordt behalve Nederlands ook nog al eens Frans gesproken waardoor hij (...) zich buitengesloten voelde. Mijn eigen mini Belsjiekske. Dat er in zijn familie nog al eens Gentsch gebrabbeld werd, waar ik soms ook de ballen van begreep ging er bij hem op de een of andere manier niet in. Ik heb iets teveel wijn gedronken maar ik heb mij verder prima vermaakt. De pijn der pijnen, de Moeder van alle pijnen, waar geen pil tegen bestaat, die alleen maar genezen kan worden door de tijd of door degene die de pijn heeft veroorzaakt, de hartenpijn, blijft tot nu toe afwezig, ik voel mij als verdoofd en dat is maar goed ook.Ik heb de afgelopen jaren al genoeg tranen verspild tot ik tot de conclusie kwam dat mijn gezicht steeds meer op een gedroogd washandje begon te lijken. Het is trouwens allemaal psychisch dat hartzeer. Het zit in je hoofd, tussen je oren.Je moet inspanning doen en jezelf keer op keer vertellen en het desnoods nog eens herhalen dat hij het niet waard is! Blablablakloteblabla!
Japetta Japetta Jippie Ja Je Joepie Joepie Jep Jep Jahoe. Ik ben weer single! En nee! Ik ben niet blij, maar ik moest gewoon ergens mee beginnen. De hoop die verleden jaar om deze tijd weer even op flakkerde is weer verbroken en ligt in scherven achter mij. Ons terug samen bleek alleen maar uitstel van executie. Na beeld zonder klank. De zoveelste ruzie over banaliteiten, het zoveelste meningsverschil. Kwetsende uitspraken als bijtend zuur. Er is geen doel meer in deze relatie. Wij maken geen plannen er is niets om naar uit te kijken. Alle geloof en vertrouwen dat het ooit nog zal goed komen zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Flashbacks van gelukkiger momenten schieten voorbij. Ik zap ze weg. Het is mij over duidelijk. Het wordt tijd om los te laten.
Het drietje van mijn polshorloge is op wandel. Het zwerft ergens rond op de wijzerplaat, soms zit het links, soms rechts, soms van boven, soms van onderen. Net als bij zon spelletje waarbij je een klein balletje in het daar voor bestemde gaatje moet zien te krijgen. Soms blijft het vast zitten en blokkeert het de wijzers zodat mijn horloge achter loopt, of voor... t is te zien hoe je ut bekijkt
Soms zie je mannen met belachelijk grote sleutelbossen links of rechts op de heup ter hoogte van de broeksriem, soms zelfs ergens juist onder een buik(je) waardoor hun broek alleen nog maar meer afzakt. Ik vind het maar niks. Het is geen gezicht. Een normaal mens heeft toch hooguit drie sleutels nodig, een of misschien twee huissleutels als je in een appartementsgebouw woont en een autosleutel als je een auto hebt. Wie sleept er nu zoveel sleutels mee? De mannen die ik soms met zon grote sleutelbos zie rondlopen hebben naar schatting toch wel zon twintig sleutels bij. Sleutels van wat? Zijn ze allemaal cipier en nemen ze hun werk mee naar huis? Houden ze thuis soms iemand gevangen? Hun vrouw? Hebben ze van elke maîtresse een sleutel van de huisdeur? Hebben ze iets waar niemand aan mag komen of van mag weten in een kast verstopt, maar wat? Lijden ze misschien aan achtervolgingswaanzin en hebben ze thuis op elke deur een slot gezet? Ik lig er niet van wakker, ik bedoel , er zijn ergere dingen om van wakker te liggen, maar toch, heel soms vraag ik het me af.
Zoals iedere 14 dagen het weekend bij mijn vader in Amsterdam doorgebracht. Het weer was niet geweldig. Zondagmorgen hevige regenbuien gepaard met onweer. En behalve dan die 40.000 deelnemers van de jaarlijkse van Dam tot Dam hardloopwedstrijd die de regen trotseerden, was het geen weer om zelfs maar een hond de straat op te sturen. Oh wat jammer zei mijn lepe vader, die normaal met geen stok de deur uit te krijgen is bijna glunderend van contentement: Anders had ik nog even naar buiten gekund!
Somebody I used to know van Gotye, wiens naam je zou moeten uit spreken als het franse Gaultier. Ik hoorde bovenstaand nummer voor het eerst op de autoradio die afgestemd stond op 3FM serious (?) radio op weg naar Amsterdam, ergens tussen Breda en Utrecht en ik was meteen verkocht. Ik vind het een mooi nummer met een inspirerende titel en ik dacht aan de vele Somebody I used to know momenten uit mijn leven.Aan degenen die ooit heel belangrijk voor mij waren en die op de een of andere manier uit mijn leven zijn verdwenen, zoals mijn ex, die ik een tijdje geleden na 20 jaar voor het eerst weer heb terug gezien. En ik dacht aan de blijheid van het begin, de pesterijen en het verdriet van later en ik vroeg me af hoe het mogelijk is geweest ..Een vreemde.
En dan zijn er de andere Vrienden voor het leven!. Vrienden met wie je eens op dezelfde lijn zat, dat dacht je toen tenminste. Die vriend waar je geestelijk heel diep mee kon gaan en soms nog veel dieper, met wie je al je duistere geheimen kon delen en bij wie je jezelf kon zijn. Vrienden van vroeger die ik moeiteloos vertrouwde maar waarvoor de vriendschap uiteindelijk vluchtig, niet meer dan een snelle consumptie en inwisselbaar bleek te zijn. Maar ach het leven gaat verder en je houdt contact en zoals het dan meestal gaat je belt wel eens, of je spreekt nog wel eens af met Sint Juttemis of via het internet. Contacten die steeds meer vervagen en uiteindelijk stoppen. Soms heb je geluk dan mag je vriendjes zijn op Facebook en tussen een paar honderd andere vriendjes vraag je, je af: Hoe heeft die nu nog tijd voor mij? Of je eindigt ergens in een adressenlijst en je wordt een undisclosed recipiënt. Iemand die men ooit heeft gekend.
Er stapt een vrouw in de bus. Ma Flodder in hoogst eigen persoon vergezeld door een stel kleine flodders. Een van de kinderen, een jochie van een jaar of zes naar ik schat aan de ontbrekende voortanden, doet het waarschijnlijk nog in zijn broek, te horen aan de honende opmerkingen die zijn twee broertjes, zusje en zijn moeder maken. De laatste zou toch beter moeten weten, denk ik dan.Hij wordt bespot, uitgelachen, uitgescholden en vernederd. Het kind kijkt schuw naar beneden . Ik heb met het ventje te doen. En ik erger mij aan het wijf dat voor zijn moeder doorgaat. (Tegenwoordig heb je voor alles een diploma nodig. Zelfs indien je een carrière als schoonmaakster ambieert moeten er testen afgelegd worden. Hoe belangrijk is het immers om te weten of je beneden begint, ergens in het midden, van boven of toch maar ergens van onderen.) Maar ik ben laf, zoals de andere mede busreizigers die voor zich uitkijken en niks horen. Bang voor een grote bek van het lelijke wijf met haar lelijke smoel. Zo van: Waar bemoeijij je mee, trut? Et de quoi je me mêle? Ik hou lafhartig mijn mond
En natuurlijk rijdt de trein net weg van het perron...
Vrijdagmorgen. Het stroomt van de regen en iedereen en alles is nat. Zij zit in de bus waar het zoals altijd, wanneer het regent, stinkt naar ongewassen, naar natte hond, naar geit, naar soep, naar spaghettisaus, naar pita, naar tabak en naar late,vroege of de hele-dag-door-drinkers en naar nog veel meer. Het regent zelfs binnen, in deze bus van La TEC La Louvièroise Elle, une petite nature gaat bijna over haar nek vanwege de stank. Zij heeft een trein te halen. De bus is te laat, het regent en overal opstoppingen. Op de rug van de bank voor haar spuitende droedels getekend door iemand zonder al teveel talent en het telefoonnummer van ene Nadine met de tekst hier kan je het gratis doen. (maar dan in t Frans .) En zij denkt: Het zal je toch maar gebeuren!. Soms stappen er mensen in die niet goed lijken te weten waar ze eigenlijk heen moeten. En beginnen na overleg met de buschauffeur pas op de bus hun geld te tellen.Soms klopt het en soms klopt het niet, dan wordt er opnieuw geteld. Ergerlijk. Want zij heeft haast. Er stapt een oude man in. De chauffeur wacht even om de man de gelegenheid te geven zich te installeren. Even denkt zij aan haar eigen vader. Maar de oude man die duidelijk samen met de chauffeur en alle rode stoplichten in hetzelfde complot zit om haar, haar trein te doen missen aarzelt, zou hij links of toch maar rechts, vooraan, of toch maar ergens in het midden. Ja, nee, ja nee! Doet hij het of doet ie het niet. Zij kijkt op haar horloge en zij denkt Man, ga zitten! En chauffeur, rij door! Hij doet het uiteindelijk! Zij kijkt weer op haar horloge, net of de bus dan sneller rijdt ..
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
