Japetta Japetta Jippie Ja Je Joepie Joepie Jep Jep Jahoe. Ik ben weer single! En nee! Ik ben niet blij, maar ik moest gewoon ergens mee beginnen. De hoop die verleden jaar om deze tijd weer even op flakkerde is weer verbroken en ligt in scherven achter mij. Ons terug samen bleek alleen maar uitstel van executie. Na beeld zonder klank. De zoveelste ruzie over banaliteiten, het zoveelste meningsverschil. Kwetsende uitspraken als bijtend zuur. Er is geen doel meer in deze relatie. Wij maken geen plannen er is niets om naar uit te kijken. Alle geloof en vertrouwen dat het ooit nog zal goed komen zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Flashbacks van gelukkiger momenten schieten voorbij. Ik zap ze weg. Het is mij over duidelijk. Het wordt tijd om los te laten.

26-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het drietje van mijn polshorloge is op wandel. Het zwerft ergens rond op de wijzerplaat, soms zit het links, soms rechts, soms van boven, soms van onderen. Net als bij zo’n spelletje waarbij je een klein balletje in het daar voor bestemde gaatje moet zien te krijgen. Soms blijft het vast zitten en blokkeert het de wijzers zodat mijn horloge achter loopt, of voor... ‘t is te zien hoe je ut bekijkt…

23-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Soms zie je mannen met belachelijk grote sleutelbossen links of rechts op de heup ter hoogte van de broeksriem, soms zelfs ergens juist onder een buik(je) waardoor hun broek alleen nog maar meer afzakt. Ik vind het maar niks. Het is geen gezicht. Een normaal mens heeft toch hooguit drie sleutels nodig, een of misschien twee huissleutels als je in een appartementsgebouw woont en een autosleutel als je een auto hebt. Wie sleept er nu zoveel sleutels mee? De mannen die ik soms met zo’n grote sleutelbos zie rondlopen hebben naar schatting toch wel zo’n twintig sleutels bij. Sleutels van wat? Zijn ze allemaal cipier en nemen ze hun werk mee naar huis? Houden ze thuis soms iemand gevangen? Hun vrouw? Hebben ze van elke maîtresse een sleutel van de huisdeur? Hebben ze iets waar niemand aan mag komen of van mag weten in een kast verstopt, maar wat? Lijden ze misschien aan achtervolgingswaanzin en hebben ze thuis op elke deur een slot gezet? Ik lig er niet van wakker, ik bedoel , er zijn ergere dingen om van wakker te liggen, maar toch, heel soms vraag ik het me af.

21-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

20-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

“Somebody I used to know” van Gotye, wiens naam je zou moeten uit spreken als het franse Gaultier. Ik hoorde bovenstaand nummer voor het eerst op de autoradio die afgestemd stond op 3FM serious (?) radio op weg naar Amsterdam, ergens tussen Breda en Utrecht en ik was meteen verkocht. Ik vind het een mooi nummer met een inspirerende titel en ik dacht aan de vele “Somebody I used to know momenten” uit mijn leven.  Aan degenen die ooit heel belangrijk voor mij waren en die op de een of andere manier uit mijn leven zijn verdwenen, zoals mijn ex, die ik een tijdje geleden na 20 jaar voor het eerst weer heb terug gezien. En ik dacht aan de blijheid van het begin, de pesterijen en het verdriet van later en ik vroeg me af hoe het mogelijk is geweest…..Een vreemde.

 En dan zijn er de andere “Vrienden voor het leven!”. Vrienden met wie je eens op dezelfde lijn zat, dat dacht je toen tenminste. Die vriend waar je geestelijk heel diep mee kon gaan en soms nog veel dieper, met wie je al je duistere geheimen kon delen en bij wie je jezelf kon zijn. Vrienden van vroeger die ik moeiteloos vertrouwde maar waarvoor de vriendschap uiteindelijk vluchtig, niet meer dan een snelle consumptie en inwisselbaar bleek te zijn. Maar ach… het leven gaat verder en je houdt contact en zoals het dan meestal gaat je belt wel eens, of je spreekt nog wel eens af met Sint Juttemis of via het internet. Contacten die steeds meer vervagen en uiteindelijk stoppen.  Soms heb je “geluk” dan mag je vriendjes zijn op Facebook en tussen een paar honderd andere vriendjes vraag je, je af: ”Hoe heeft die nu nog tijd voor mij?” Of je eindigt ergens in een adressenlijst en je wordt een undisclosed recipiënt. Iemand die men ooit heeft gekend.  

16-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er stapt een vrouw in de bus. Ma Flodder in hoogst eigen persoon vergezeld door een  stel kleine flodders. Een van de kinderen, een jochie van een jaar of zes naar ik schat aan de ontbrekende voortanden, doet het waarschijnlijk nog in zijn broek, te horen aan de honende opmerkingen die zijn twee broertjes, zusje en zijn moeder maken. De laatste zou toch beter moeten weten, denk ik dan.  Hij wordt bespot, uitgelachen, uitgescholden en vernederd. Het kind kijkt schuw naar beneden . Ik heb met het ventje te doen. En ik erger mij aan het wijf dat voor zijn moeder doorgaat. (Tegenwoordig heb je voor alles een diploma nodig. Zelfs indien je een carrière als schoonmaakster ambieert moeten er testen afgelegd worden. Hoe belangrijk is het immers om te weten of je beneden begint, ergens in het midden, van boven of toch maar ergens van onderen.)  Maar ik ben laf, zoals de andere mede busreizigers die voor zich uitkijken en niks horen. Bang voor een grote bek van het lelijke wijf met haar lelijke smoel. Zo van: “Waar bemoei jij je mee, trut? Et de quoi je me mêle?” Ik hou lafhartig mijn mond…

 En natuurlijk rijdt de trein net weg van het perron...

14-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

13-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Toen de eerste rimpels kwamen was ik in paniek, 
ik liet mijn face toen liften in een prijzige kliniek.

Nou, mijn man vond het fantastisch, 
mijn gezicht was weer elastisch.

Niks geen rimpels, niks geen vouwen,
net zo glad als bij ons trouwen. 

Tot mijn man zei 'het is misschien gek...
maar jouw kop past niet meer bij je nek' 

Ach, een kleine ingreep, ze trekken dit dus strak 
en geven hier een sneetje, anders krijg je daar een zak.

Nou, mijn man was heel tevreden 
over wat ze met me deden.

De chirurg zat met mijn borsten in z'n maag
want nu zaten die volgens hem veel te laag. 

Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein,
maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn. 

Nou, ik zag mijn man ontvlammen, 
want ik had dus zulke prammen.

Toen op een avond na het vrijen,
keek hij peinzend naar mijn dijen. 

En al had ie geen duidelijke kritiek
ik ging toch weer terug naar de kliniek.

Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overleg
liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg. 

Om tegelijkertijd mijn billen
minstens zo'n stuk op te tillen. 

Ik was op ieder feestje weer in tel
maar zat wel heel strak in mijn vel. 

Mijn man was niet meer zo op zijn gemak,
want op straat riepen jongens 'ga je lekker.... ouwe zak'. 

Nou, toen kocht ie een toupetje 
en een veel te strak korsetje.

Hij ging wandelen en trimmen
en in het fitnesscentrum gymmen. 

En maandenlang volgde hij een rigoureus dieet,
tot hij zonder reden in de sauna overleed! 

Daar stond ik op het kerkhof mooi te wezen aan het graf,
maar nu hij erin lag was de aardigheid eraf.

Nu laat ik de kwabben zwellen
en ik zal u wat vertellen... 

Dames, laat je niet verlakken,
laat de boel toch rustig zakken.
 
Met gladgestreken nekken
valt het leven niet te rekken!

Koester buik en onderkinnen,
echte schoonheid zit van binnen!



auteur onbekend

09-09-2011 om 08:20 geschreven door Loewiesa

De kerkklokken luidden al uren, alle kippen in de wijde omgeving waren van slag, de vingers van de orgelist werden al blauw, de misdienaartjes speelden indiaantje op de kansel en het zou allemaal waar zijn indien er tenminste een orgelist, misdienaartjes en kippen in de omgeving waren geweest. De timing was perfect. De bruid en de bruidegom zaten vast in het verkeer! En zonder hen "no party". Uiteindelijk kwamen zij aanrennen  en kwam alles toch goed. Nonkel machin haalde opgelucht zijn steeds gekreukelder papiertje weer uit zijn zak en instrueerde de genodigden, de ene helft naar links en de andere helft naar rechts. Toen de deken bij het vergevingsmoment een blik toekomst, verleden en vergeven… opentrok, want daar gaat het toch eigenlijk allemaal om, had uw jonge gedachtespinnendevijftigster haar traantjes even niet onder controle en dreigde haar smokey eye look ineens wel heel erg smokey te worden. Na de dienst die een goed uur duurde werden er twee witte ballonnen losgelaten die dezelfde betekenis zouden hebben als het strooien van rijst. “Voorspoed en het “Ontbreken aan Gebrek”. Daarna werd er geluncht en volgde er voor sommigen een hele lange middag met o.a. een bezoek aan Bomma in het bejaardenhuis. Bomma die dement is en van niet veel meer weet en zich misschien wel afvroeg wat of dat stel malloten in hemelsnaam kwamen doen. Maar misschien ook heeft zij genoten van die ene minuut die zij nog kan onthouden.  Vervolgens was er een uitgebreid  aperitief  en een souper. Daarna verblijdde de vader van de bruid (die met zijn troebele oogjes) de bruiloftsgasten met een optreden. Hij had zich zo te zien goed in de zanger ingeleefd en zong met volle overtuiging “ Zij gelooft in mij!  Hoewel het soms niet om aan te horen was brulde iedereen mee uit volle borst. En zo hoort het ook als je persé André Hazes wilt doen! Daarna nam een dj het muziekgebeuren over. Bij  Michel Sardou’s Lacs du Connemara werd het zelfs een beetje eng toen de feestgangers enthousiast, en niet helemaal zonder brandgevaar, met hun servetten boven hun hoofd begonnen te zwaaien  Bij ‘t Gentsch volkslied ging men uiteindelijk volledig uit het dak en werd het pas echt bangelijk.  Ik was blij toen ik ’ s morgens veilig in bed lag. Het was me het dagje wel!

08-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het neefje van ‘lief ging trouwen en vrijdag was het dan eindelijk De grote en voor hen lang verwachte Dag. Zelf ben ik (hoe zou dat toch komen?) niet meer zo’n trouwster. Maar ach, indien je op de juiste valt en de juiste valt ook op jou en wanneer alles een beetje meezit. Je geen al te hoge verwachtingen koestert en niet te veel verlangt, jezelf een beetje wegcijfert, af en toe eens op je tanden bijt en heel veel oogjes dichtknijpt. Dan kan het misschien wel meevallen, en heb je later iets moois om naar terug te kijken….

En zo liepen wij, voor de gelegenheid nog mooier opgetut dan dat wij gewoonlijk opgetut zijn om even na 8.00 over de Gentse kasseien op weg naar het Gentse stadhuis. Veel te vroeg. De trouwplechtigheid, die op de vrijdag is 't gratis dag was, zou pas (vanaf) 9.00 plaatsvinden en er waren nog 4 trouwers voor ons. Maar ik hou van een stad die ontwaakt. Van de geluiden van de vuilkar, van mensen die naar hun werk en kinderen die naar school gaan, van nog stille winkelstraten met nog dichte winkels en van het ge ren op stations. De lucht van vers brood  en de gevulde rekken in bakkerswinkels, van nog lege terrassen en cafés die hun bier voor de komende dag aangeleverd krijgen en het kon mij niet schelen om nog even rond te wandelen en ik heb die morgen zelfs nog een aardige binnentuin ontdekt.

De bruid was in het wit, had kippenvel en rookte van de zenuwen de ene sigaret na de ander. De bruidegom die als serveur in een restaurant werkt zag er uit als een serveur die in een restaurant werkt en zou later op de dag eens vragen of alles naar wens was. De moeder van de bruidegom huilde tranen met tuiten. De ogen van de ouders van de bruid stonden ook troebel, maar dat was van de avond ervoor en die daarvoor en nonkel machin die op etiquette gesteld is en dus weet hoe het hoort had een briefje waarop stond aan welke kant en in welke volgorde wij in de stoet zouden moeten aantreden. In de “trèwkapelle” werd het bruidspaar in het Gents toegesproken, want dat kan tegenwoordig. Iets over hun rechten en plichten! (over wie er moet stofzuigen en strijken, wie er ’ s nachts het bed uit moet om naar een huilend kind te gaan, over het recht dat zij heeft om buitenshuis te gaan werken, om een blog te houden en haar eigen vrienden te kiezen…! )

“Jojik!” zei toen de bruidegom. “’t zal wel zijn!” antwoordde de bruid.

06-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zaterdag avond zouden wij ergens iets gaan eten. Bij een Griek binnen gestapt in een zijstraat van de grote markt van Doornik. Hier eens geen traditionele blauwwitte decoratie, maar gele muren met afbeeldingen van amforen en Griekse personages.  Wij werden onthaald door een waarlijk ontvangstcomité. Een kruising tussen Lurch (Adams Family) en Frankenstein’s monster schudde ons de hand en begeleide ons naar een tafeltje voor twee. Vervolgens werd ons, door een volledig in het zwart gekleed geplastificeerd heerschap die duidelijk stijf stond van de botox ( even dacht ik dat ik in een theaterstuk was beland, een Griekse komedie,  feestgangers aan banket) een boekwerk aangereikt, dat zeker 5 kilo woog. Die Grieken zetten immers al hun gerechten op foto. Wij bestelden een Griekse salade waar alles te aan was. En dan vraag ik me af, wat kan er nu mis gaan aan een Griekse salade. Nou alles dus. En scampibrochettes met  groene paprika waarvan de scampi taai waren en de paprika zwart verbrand, maar nog net niet verkoold. Teleurstellend. Lief had geen zin in wijn en bestelde water wat ik beter ook had gedaan, maar ik wilde wijn. Bij het zien van de kleur dacht ik eerst, de patiënt zou wat meer moeten drinken. Misschien was het Retsina maar dat was het niet. Retsina ruikt en smaakt naar afwaswater. Niet dat ik ooit afwaswater heb gedronken. Maar ik kan me voorstellen dat afwaswater smaakt zoals Retsina. Dit was geen Retsina. Afwaswater, weliswaar proper smaakt vast nog lekker vergeleken bij dit bocht. Bij navraag bleek het om een Bulgaarse witte wijn te gaan. Nou lekker was anders. Dit was ronduit smerig. “Ik drink dit niet op!” Siste ik, naar de andere kant van mijn lat.  Ondertussen werden wij in de gaten gehouden door Frankenstein’s monster en Plastic Zorba. Bangelijk! .............

29-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Deze morgen een beetje slaperig nog achter de computer gekropen in afwachting van de komst van mijn kleindochter en terwijl ik een slok van mijn koffie nam, bedacht ik dat ik eigenlijk niet zo heel veel te vertellen heb.  Ik heb geen missie om u een boodschap te brengen en er bestaan tigtig fora om op alles je mening te dumpen en heel persoonlijke dingen wil ik, toch ietsje wijzer geworden,  op dit blog, al lang niet meer met u delen, want met schrijven over ‘”je priv锠 zoals ik in het verleden wel deed moet je uitkijken. Voor je het weet heb je de grootste ruzie en vertrouwen ze je voor geen cent meer. Bang dat ze worden dat je wel eens over ze zou kunnen schrijven. Overdrijf je waar ik de neiging toe heb, dan worden ze achterdochtig. En zo raak je beknot. Beknot op je eigen blog. Of de geheime dienst achter je zit of zoiets. En dat is jammer, want ze zijn best inspirerend, al die aardige mensen in mijn leven.  

Bloggen dus over het weer  (het kan vriezen of het kan dooien) of over huisdieren (de kat is eigenzinniger dan de hond) En interesseert het eigenlijk wel iemand of ik vandaag wel of niet naar de markt ga en wat ik vandaag eet en of ik mijn ruiten gekuist heb. Natuurlijk heb ik mijn ruiten niet gekuist, want daar heb ik geen tijd voor, ik blog! Ik wacht wel tot het regent. Nou en het heeft geregent, dus dat kwam mooi uit.  Maar…… ik zou het missen, het schrijven en de reacties en vooral…… het wachten op reacties!

26-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ze moeten eigenlijk eens naar de kapper, had mijn dochters ’s morgens zo eens langs haar neus gezegd bij het afleveren van haar kroost. Vroeger toen mijn tweeling dochters klein waren, knipte ik ze zelf soms bij. Dan geeft het niet of je eens scheef of per ongeluk in een paar oren knipt. Want toen waren het mijn kinderen. Mijn dochters hebben elkaar ook al te grazen gehad met zo’n klein kinderschaartje. “Kijk eens mama, mooi, haartjes geknipt!” Om de boel een beetje te fatsoeneren en te redden wat er te redden viel, de eerste de beste kapper binnen gestapt die op die dag open was, het was op een maandag. Een herenkapper ”Zeg vooral niet dat je bij mij bent geweest,” zei hij nog bij het weg gaan. Maar ik vond ze nog steeds erg lief, zelfs met een raar koppie en haar groeit snel weer bij. Met mijn kleindochters neem ik geen enkel risico. Ik zou het eens met mijn dochter of erger met oooh buhhhh whoe who ….  mijn schoonzoon aan de stok kunnen krijgen. Toen wij terug kwamen van de kapper riep een langskomende dame tegen mijn oudste kleindochter die trots naast de kinderwagen liep met een vertederde stem: “Oooh quelle belle poupée” “Je ne suis pas une poupée” antwoord Camille resoluut: “Je parle… !”

25-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Balancerend tussen grote plassen en afgebroken takken vertrokken wij vanwege het noodweer een uur later dan gepland richting de bus halte, waar ieder uur een bus naar La Louvière stopt. Halverwege wilde mijn kleindochter niet verder en begon te jengelen van “Is het nog ver?” En eerst moest er een denkbeeldige kei uit haar schoen verwijderd worden.”Weet de buschauffeur wel waar wij naar toe moeten oma?” Klonk het toch wat ongerust.  En op de terugweg: “Weet de chauffeur wel waar jij woont?”  In de bussen van “La TEC La Louviéroise” is de radio zender afgestemd op de "niets aan de hand muziek" van Radio Contact om het de reizigers en/of de chauffeur het busgebeuren wat aangenamer te maken. Al gauw bewoog en klapte mijn kleindochter voor wie met de bus rijden een feest lijkt te zijn mee op de tonen van Vamos a La Playa En daar leek het wel wat op. De zon was terug! Verder heeft zij de vrije zitplaatsen voor ons, naast ons en achter ons uitgeprobeerd. En oma maar: “Hou je goed vast moppie, want ook hier rijden de chauffeurs soms als gekken en hebben de bussen dubbele remmen, maar alles is goed gegaan. En natuurlijk heeft zij op het knopje mogen drukken.

 In La Louvière aangekomen ons te goed gedaan aan, voor mijn kleindochter een Happy Meal  in een doe- en speeldoos met een verrassing erbij. En voor oma, die nog even dacht aan een gezonde salade maar zich uiteindelijk toch liet verleiden door een hamburger met een flink aantal calorieën , gesmolten Cheddar, sla, tomaat en uitjes  dit alles volledig gedrenkt in een mosterdsaus. Een geweldig smosgebeuren. Waarbij je de tafelmanieren die je ooit geleerd heb vanzelf vergeet wanneer de saus door je vingers loopt. 

Er is daar ook zo’n speelhoek, met een ballenbad, tunnels en glijbanen. en daar zit je dan, tussen de andere wachtende ouders. 30 minuten mocht ze spelen, want er was nog een bus terug naar huis. 30 minuten zijn relatief. Te kort voor Camille die mee rent, meeklimt, mee glijdt en mee gilt met de andere kinderen. Een eeuwigheid voor wie moet wachten. Ik doe mijn ogen eventjes toe om mij even van het kabaal om mij heen af te zonderen. En dan voel ik het pas, hoe moe ik eigenlijk ben en dat ik eigenlijk niets liever zou doen dan slapen!

24-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het einde van de schoolvakantie is in zicht. De laatste twee weken is er geen speelplein en ik ben weer even oppas oma.

En zo kan het verkeren dat ik ’s morgens om 8.00 al aan het boetseren ben met Play Doh, gekleurd boetseerplezier met een luchtje. Er moeten balletjes gedraaid worden., heel veel balletjes. Wanneer ik haar vraag waarom? Want ik weet graag, waarmee ik bezig ben. Antwoord Camille “Voor in de spaghetti!”  Er wordt mij veel duidelijk. Ik haal de knoflookpers uit de keuken en samen maken wij slierten. Van een homp klei begin ik een worst te rollen. En kneed die uit tot een kommetje. Ooit nog geleerd op een cursus creatief atelier. Stelt u zich dit ludieke moment eens voor, een tiental keurige respectabele dames fanatiek bezig met het draaien van saucissen met het daarbij onvermijdbare noodzakelijke commentaar.

Dan verteld Camille dat zij nog nooit met de bus is geweest. Dat probleem wordt opgelost door straks met het openbaar vervoer naar La Louvière te gaan en haar bij Mac Do op een hamburger te trakteren. Vast heel erg slecht en cultureel ook al geen hoogstandje, maar dat pretendeer ik ook niet te zijn. Haar veggies eet ze wel bij haar mama. Verwennen! Daar zijn oma’s voor.

Als tenminste iemand buiten het licht weer wil aansteken en het doen ophouden met regenen, hagelen en donderen!

23-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

"Gekneveld en beneveld" de laatste 10 dagen niet tot mijn computer geraakt. Mijn zoon had met het zuur verdiende vakantiewerkgeld samen met zijn vriendinnetje een last (very very last minute)  geboekt naar een zonnig oord en was na een hoop gezeur en alles op het laatste moment (mààààm kan jij even? màààààm kan jij dit? mààààm wil jij?) eindelijk vertrokken. ‘Lief vond dat wij het er ook maar eens van moesten nemen. En zo gebeurde het! Het werd een week vol hoogtepunten. Wij hebben het zelfs een keer gedaan aan zijn kant van het bed. En op een vroege regenachtige morgen heb ik onder de notenboom achter in mijn tuin een eekhoorn gezien die even halt hield voor een foto, maar helaas, de zoon had mijn toestel mee en … als kers op de taart, heeft een slakkenfamilie de basilicum in mijn kruidenhoekje volledig kaal gevreten....

22-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zij is voor het laatst bij de kinesist geweest. Haar knie gedraagt zich weer zoals de knie van een jonge gedachtespinnendevijftigster zich behoort te gedragen.  De spieren in haar bovenbenen zijn door oefeningen verlengd en zij kan liggend op haar rug met een gestrekt been met haar grote teen de ondergrond achter haar hoofd aanraken. Verder heeft zij er ook geen moeite meer mee, om zichzelf (mocht dit nodig zijn) met een volledig geplooide knie een schop onder haar achterwerk te geven. Zij schrijdt van de trap en is niet meer aangewezen op de vreemde, doch altijd elegante huppelsprongetjes die zij nu alleen nog gebruikt wanneer zij ‘ s morgens bijna struikelt over de schoenen van haar zoon die door deze na een avondje uit onderaan de trap zijn gelaten. Een mooie bijkomstigheid is dat zij sinds kort verlost is van de al maanden aanslepende pijn in haar nek. Misschien dus een tip. Bij pijn in uw nek. Laat een meniscus verwijderen!

12-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn vader is sinds een paar weken de trotse bezitter van een spiksplinternieuwe scootmobiel  die hem na de noodzakelijke administratieve rompslomp, het bezoek van een ergotherapeut om zijn behendigheid te controleren, door de gemeente Amsterdam werd toegewezen met de bedoeling hem weer wat mobieler te maken en hem wat meer onder de mensen te brengen of gewoon eens een luchtje te scheppen. Er zit een mandje op, zodat hij, indien hij zin heeft of mocht krijgen  zelf ook weer eens naar de supermarkt kan rijden. Hij hoeft niet eens uit te stappen en kan zo langs de brede kassa. Maar niet mijn pa: “Ik zal wel eens zien, misschien morgen als het weer goed is…..” Maar het weer is nooit goed, het is te nat, te droog, te koud, te warm, teveel wind, het gaat misschien regenen of zelfs sneeuwen en bovendien, hij heeft …. geen tijd!

De zondagsrust en de meditatie van mijn vader verstoord door hem mee te nemen op wandeling over de eilanden in het Oostelijk havengebied. Vanaf Brazilië, een oude koffie en cacaoloods van de toenmalige Koninklijke Hollandsche Lloyd en omgebouwd tot een winkelcentrum  lopen ‘lief en ik in een stevige pas en tuft mijn vader in zijn scoot over de Veemkade aan het Binnen-IJ richting de brug naar het Java-eiland. “Vroeger stond hier een eindeloze rij met pakhuizen” verteld mijn vader “Er lagen schepen uit o.a. Nederlands-Indië met koffie en cacaobonen en het rook er heerlijk naar specerijen”. Ikzelf herinner mij deze buurt uit de eind zestiger, begin zeventiger jaren, de hippietijd, als een vervallen, zelfs een beetje een enge buurt vol verlaten pakhuizen, met krakers, kunstenaars, hippies, zwervers en verslaafden. De pakhuizen zijn grotendeels gesloopt of verbouwd tot woongebouwen in de hogere prijsklasse (onbetaalbaar voor de gewone Amsterdammer, voorzover er nog gewone Amsterdammers zijn) en kantoren voor eigentijdse beroepen zoals de meeste pakhuizen in Amsterdam. Ook hebben talloze kunstenaars hier hun werkplek. Maar nog steeds kan de monumentgevoelige ziel bij de namen en de opschriften op sommige gebouwen de geschiedenis proeven. “Oooh Geef mij Amsterdam terug” Zucht mijn vader weemoedig......  Dan leest hij een opschrift op een van de nieuwe kantoren: “Loopbaanbegeleiding! Dat zou nu nog eens een mooi baantje voor mij zijn, een ander vertellen wanneer het tijd is om opslag te vragen of, om weg te gaan!”

11-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer terug van een lang weekend bij mijn vader in Amsterdam. Zaterdagmorgen na het ontbijt, het vaste gerommel in huis, boodschappen en ook even vlug over de markt in de Dapperstraat, ooit uitgeroepen tot de gezelligste markt van Amsterdam, een smeltkroes van verschillende culturen maar op dit uur van de dag nog bijzonder stil. Een aantal kramen zijn nog niet eens opgebouwd. Op de terugweg naar huis, worden wij opgeschrikt door gegil vanaf de vierde verdieping van een appartementengebouw waar een jonge vrouw op de vensterbank staat en dreigt naar beneden te springen. Ik schrik mij een hoedje en mijn hart begint  een ietsje sneller te kloppen en vraag mij af of wij getuigen zullen zijn van een poging-tot-scene. In gedachte hoor ik het doffe geluid al, dat een lichaam maakt wanneer het ter aarde stort. En ik bedenk dat ik hier echt geen zin in heb.“Nee hoor, ze springt niet” zegt een van de voorbijgangers, bijna met spijt in zijn stem. “Doet ze het of doet ze het niet?” Vraagt een ander . Dan zie ik beneden aan de raamscène een jonge man met in iedere hand een reistas. Hij smijt de tassen kwaad  op de grond en begint wild te gebaren naar de vrouw aan het raam.  Er komt een politiewagen aanrijden. De vrouw trekt zich terug naar binnen, het spektakel is afgelopen.

‘s Middags nog meer spektakel, Samen met honderdduizend hetero (en andere) juichers langs de Prinsengracht en de Amstel gestaan om over de koppen heen een glimp op te vangen van dansende en zingende homo's en lesbo's in roze pluimen, toeters en bellen op de fuifboten van de Canal Pride op de 16e Gay Pride die zaterdag in Amsterdam werd gehouden met als thema: Recht op Zichtbaarheid!

09-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

05-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa