En ondertussen ga ik, hunkerend naar een schop onder mijn kont of een knuffeL (of andersom) bij mapsy. Het is erg prettig om een uur lang tegen iemand te praten zonder je af te vragen hoe het met de ander gaat. Het gaat overigens al een stuk beter sinds ik die groen en gele capsules slik die mijn dokter mij voorschreef. Ik word niet meer afgeleid door trieste gedachtespinsels die ongevraagd mijn hoofd binnendringen en door mensen die alleen maar als stoorzender fungeren. De schop onder mijn kont krijg ik therapeutisch en de knuffel….? Sinds het gebruik van die pilletjes maal ik daar niet meer om. Mijn libido is gezakt naar mijn kleine teen. Ik krijg zelfs geen kippenvel meer bij het horen van een goed song (n.v.d.r. al is het goed mogelijk dat er tegenwoordig gewoon geen goede songs meer zijn, uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft zelfs geen zin in chocola en dat wil wat zeggen voor een chocoladejunk) Verder loop ik de hele dag met een lach op mijn smoel en weet je wat? De halve wereld lacht vrolijk terug! Joepie, wat is het leven mooi, met een paar schuiven dicht.

Ik heb weer een paar dagen bij mijn vader doorgebracht. Een paar weken geleden ben ik hem eens onaangekondigd gaan bezoeken en ik trof mijn vader in tranen aan. Hij had onlangs een reportage op tv gezien over een man van zijn leeftijd die opgehouden was met eten. Er ging een belletje bij mij rinkelen. Versterven is een methode van zelfdoding die bij de Romeinen en de oude Grieken al bekend was en waar met respect en bewondering naar werd gekeken.. Vooraanstaande oude mannen die gezien hun leeftijd niet meer in staat waren hun functie naar behoren uit te voeren kozen voor deze methode om een eind aan hun leven te maken zonder dat iemand hen daarvoor dodelijke middelen hoefde te verschaffen. Door voedsel te weigeren kozen zij voor een "waardige dood."

Ik heb niks gezegd. Ik heb niet geroepen "Geniet van het leven, geniet van de zon, geniet van het park en blablabla" Maar ik heb mij afgevraagd of ik zijn wens moest respecteren? Ik heb geen alarm geslagen bij zijn dokter of bij de zorg. Mijn vader heeft ondertussen zijn beslissing weer herroepen.

Hij huilt nog steeds wanneer ik op maandagochtend weer bij hem wegga en zegt dat hij op mij gaat zitten wachten tot ik weer terugkom. En tegen die emoties zijn mijn pilletjes niet bestand en prikken dwars door mijn oh zo dunne, kwetsbare muurtje….

Zaterdagmorgen moest ik om 7 uur en 04 minuten op het station van La Louvière zijn, waar een trein mij naar Brussel zou brengen met als uiteindelijke bestemming Aalst vanwaar ik samen met een groepje mensen uit een Facebookgroep waar ik sinds een paar maanden lid van ben, een boottocht zou gaan maken op de Dender en op de Schelde.

 Om op het station te geraken moet ik eerst met een bus. Tussen de aankomst van de bus aan het station en het vertrek van de trein zitten maar 3 minuten. Knappe koppen die hier voor studeerden, hebben berekend dat dit mogelijk is. Het is zaterdagmorgen, 6.25 en dus nog midden in de nacht. De bus komt een paar minuten te vroeg aan de halte, maar hier had ik, geleerd van een vroegere traumatiserende ervaring, rekening mee gehouden en was extra vroeg van huis vertrokken. Een bus die te laat is, is ergerlijk, maar "vrij normaal" een bus die te vroeg aan de halte komt is "abnormaal" en hem dan vanuit de verte zien weg te rijden is vele malen ergerlijker en bijzonder frustrerend. Fijn, denk je dan misschien in je onmetelijke naïviteit. Eerder vertrokken, eerder op je bestemming. Maar hier telt: voor het uur en na het uur zijn in beide gevallen niet het juiste uur en de buschauffeur houdt gewoon even ergens een paar minuten stil om een krantje te kopen en een babbeltje te maken om vervolgens 2 minuten te laat de route richting station te vervolgen. (n.v.d.r. ondertussen tracht uw jonge gedachtespinnendevijftigster kalm te blijven door rustig te blijven adem halen, in uit, in uit...)

Het is crossen van de bus, de stationshal door, langs het loket, waar zij de lokettist niet zal storen bij het lezen van zijn krantje. Langs de kaartjes automaat, die toch meestal buiten werking is en onlangs werd vervangen en waar de optie "korting voor grote gezinnen" sindsdien lijkt te worden gesaboteerd, de trappen af, en met haar adem in, de naar urine stinkende tunnel door te hollen, de trappen op, om met nog net genoeg adem de controleur, zijn fluitje al in zijn mond klaar om de deuren te sluiten, te verwittigen (n.v.d.r. Oh wat is zij toch weer vreselijk braaf....  al geeft uw jonge gedachtespinnendevijftigster het eerlijk toe, dat het een extra uitdaging is en het een extra kick geeft om als een ordinaire zwartrijdster verder te reizen)

Yesss! denkt zij, wanneer zij zit en de trein zich in beweging zet en zij, actrice in haar eigen leven, voelt zich als een heldin!

Ik slaap de laatste tijd weer eens heel erg slecht. En als ik dan eindelijk slaap dan droom ik, soms over de vreemdste dingen. Deze nacht droomde ik dat ik een verfrommeld wit papiertje met zwarte letters verloor. Het danste weg met de wind. Onmogelijk om het te pakken en….. eigenlijk deed ik er in mijn droom ook geen moeite voor, ik was er bij en ik keek erna.

En nu vraag ik mij af, wat zou er nou toch op dat papiertje hebben gestaan…..?

Volgens de psychologe waar ik laatst ben gaan uithuilen en om er te horen wat ik al wist, zit ik aan de rand van een gat waarin ik dreig de vallen als ik er niks aan doe. Ik ben overigens al bekend met dat gat en weet dat ik er weg kan blijven door mijn aandacht op andere zaken te leggen en heel veel afleiding te zoeken.

En zo ging ik pizza eten met een paar kennissen die ik onlangs weer tegenkwam op Facebook. Met twee buurvrouwen van om de hoek, waarmee ik alleen nog maar eens had gesproken aan de poort van het gebouw waar onze zonen, die toen nog zoontjes waren school gingen en die nu ineens sinds kort mijn Facebookvrienden zijn heb ik mij op Maria Hemelvaart nat laten regenen tijdens een wandeling georganiseerd door een wandelclub. Na de wandeling zijn wij gaan opdrogen in een gymnastiekzaal waar een buffet was ingericht en aan de lange houten tafels genoten wij (maar niet echt) van een Quintine een bier dat genoemd werd naar een in 1610 verbrande heks uit Ellezeles. (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster vond dit bier niet echt lekker en veel te zoet.)

Verleden week dinsdag hebben mijn Brugse vriendin weer eens een stapje in de wereld gezet en wij spraken af te Gent waar wij voor de zoveelste keer gingen sightseeen en bij babbelen en waar wij behalve een goeie Griek ook een paar terrasjes hebben aangedaan

In Amsterdam, met een oude schoolvriendin, tevens Facebookvriendin en al jaren woonachtig in het oosten van Nederland en in die week ook in de stad op familiebezoek, afgesproken om onze oude geschiedenis leraar op te gaan zoeken in zijn atelier want behalve mijn mentor, leraar en Facebookvriend is hij geen onverdienstelijk kunstschilder.

Wij kregen een rondleiding in het gebouw waar nog een aantal kunstenaars hun creatieve ruimtes hebben en stonden gniffelend voor de deur van een atelier dat op last van de brandweer was gesloten. De geur van de verf deed mij weer aan mijn schooltijd terug denken. De school waar creativiteit in een hoog vaandel had gestaan. Wij haalden herinneringen op over vroeger en onze oude leraar vertelde anekdotes over voorvallen, vroeger in de lerarenkamer en wij, zijn oud leerlingen smulden, nog meer dan vroeger toen hij ons in 5 lessen alles vertelde over Filips de tweede. 

De tekenleraar die een flaconnetje jajem* in zijn bureaula had. De kast waar twee leerlingen door een andere leerling werd opgesloten, waarna de sleutel brak. De twee opgesloten leerlingen werden vijf dagen geschorst omdat men dacht dat ze oneerbaar bezig waren geweest, maar dat waren ze niet, zeiden ze… De laatste keer dat ik zelf nog eens een kwast heb vastgehouden is geweest om het plafond van mijn badkamer te verven, maar dat telde niet mee. Toen ik vertelde dat ik van plan was om het onlangs vernieuwde en heropende Rijksmuseum weer eens te bezoeken, stelde mijn oude mentor mij voor, hem een seintje te geven zodat wij dat samen konden gaan doen, ‘s Morgens vroeg, op een doordeweekse dag. Licht en vrolijk ging ik een paar uurtjes later bij het atelier vandaan.

Het leven heeft zeker fijne kanten, maar wat moet een mens er verdomd zijn best voor doen…...

*Jajem = Jenever

(Niet voor gevoelige zieltjes.)

Mijn vriendin heeft behalve een directe lijn met die van hierboven ook connecties met anderen met  bijzondere gaven (n.v.d.r. vandaar haar affiniteit met Uw jonge gedachtespinnendevijftigster.) En zo kreeg ik als verjaardagscadeau afgelopen vrijdagmiddag een "soin quantique" aangeboden. Het is iets mystieks en heeft te maken met energie en stralen. "Met alle Chinezen, maar niet met den deze…."Ik hoor het sommige blogvriendjes al roepen…

Maar Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is altijd in voor een geintje en zolang er geen geesten worden opgeroepen en zolang het geen pijn doet vind ik alles best. Heb ik al eens verteld van de eerste nachten die ik in het huis van mijn ex doorbracht en een entiteit heb waargenomen op het voeteneind van het bed? De geest en ik hadden echter geen van beiden zin in een praatje of een nadere kennismaking en toen mij 's morgens gevraagd werd of ik goed had geslapen en ik zei dat ik "vreemd had gedroomd" vertelde mijn ex over de spirituele zaken waar zijn ex vrouw zich mee bezig had gehouden en dat zij met een paar vriendinnen zelfs aan "glaasje draaien" had gedaan met de bedoeling de geesten van overledenen op te roepen en dat er waarschijnlijk na het "afsluiten" van dit niet ongevaarlijke spelletje eentje is blijven zweven, in dit geval, zitten op het bed. 

Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft haar ex vervolgens de hele bovenverdieping volledig laten opruimen en reinigen inclusief het verwijderen van het (hele lelijke) behang (3 lagen) en de (afschuwelijke) vloerbedekking. Ik heb niks tegen (echt) antieke kasten of tafels maar kamers met antieke of gewoon oude bedden waarin mensen ziek zijn geweest en zijn gestorven zijn beladen en niet mijn ding.

Deze keer was het mijn beurt om "gereinigd" te worden. Na een korte intake waar de vrouw vroeg wat ik precies wilde (mijzelf bevrijden van het "Assepoestersyndroom" waaraan ik volgens mapsy zou lijden. Iets met grenzen, onafhankelijkheid, zonder de mensen van wie ik hou en degenen die echt van mij houden daarmee te verwaarlozen.) Werd er besloten mijn chakra’s eerst te ontdoen van resten ex…

Wordt wel eens vervolgd

Allereerst wil ik de blogmaatjes bedanken voor de felicitaties ter gelegenheid van mijn verjaardag. Goh hoe wisten jullie dat…?

Op mijn verjaardag de dag begonnen met een bezoek aan mapsy (mijn cadeau aan mijzelf) Waar ik bevestigd heb gekregen, wat ik zelf al tijden wist en tevens nog even mee kreeg, vooral héél erg lief voor mijzelf te zijn. Toen mijn tranen waren gedroogd heb ik in afwachting van mijn nieuwe moi, mijn nagels al vast gelakt in een leuk, hip en trendy kleurtje…..

Zoals ik hier beneden als schreef, mijn buurman is geen optie…En een andere handige (en gewillige man) heeft uw jonge gedachtespinnendevijftigster zo één, twee, drie niet bij de hand.

Mijn natuurkundeleraar op de middelbare school, einde zestig begin zeventiger jaren leerde ons behalve alles over de Leidse fles ook stekkers aan elektriciteitsdraden te zetten zodat wij in geval van kleine ongelukjes zelf behulpzaam waren en niet hoefden wachten, tot we een ons wogen of tot iemand anders zo vriendelijk zou willen zijn om hetvoor ons te doen.

Maar helaas. Toen ging het om dunne draden. De veel dikkere verlengkabel blijkt andere koek.

"Wat doet Oma?" Vraagt mijn kleinzoon, wanneer hij mij bezig ziet met een schroevendraaier waarmee ik de stekker openschroef om het stukje draad te verwijderen. Ik snij met een aardappelmesje het dikke draad open waarin drie dunnere draden in mooie kleurtjes verstopt zitten. Het dikke draad is stug en ik heb moeite met de koperen draadjes in de drie binnenste draden bloot te leggen, ik haat het gevoel en de geur van het koper aan mijn vingers. Het uiteinde van de nagels aan mijn duimen splijten van het gepriegel en één nagel scheurt behoorlijk in, zodat ik nu overal blijf haken. Ik baal behoorlijk.

Okay, ik sta best mijn vrouwtje. Ik ben goed in schilderen en behangen, al zeg ik het zelf J ik maai het gras en snoei de heg en andere struiken. Ik kan allerlei apparaten zelf instellen en los  computerproblemen op. Maar ik ken ook de beperkingen van mijn emancipatie. Het zou fijn zijn als er ooit nog een nieuwe man in mijn leven komt die een beetje handig is en het verschil kent tussen al die verschillende tangetjes en sleutels en weet waarvoor je ze gebruiken moet en die ook nog weet hoe je met een zaag omgaat en hoe je passioneel een boor hanteert. Ik zal al dit soort klussen met liefde aan hem overlaten terwijl ik een lekker kopje koffie voor hem zet, en een appeltaart bak of ik schenk iets fris, nu met dat warme weer en ik moedig hem aan door hem te laten blijken hoe knap en geweldig hij wel is, zodat hij zich mannelijk en nodig voelt. Daar bloeit elke man gegarandeerd van op…!

"Daar bestaan speciale tangetjes voor" hoor ik later van een man (n.v.d.r. Dat bedoelt uw jonge gedachtespinnendevijftigster nou, speciale tangetjes!) Om vervolgens te horen klagen: "Ik moet ook wel eens zelf een knoop aanzetten." Het is nogal een vergelijk!

Het is wat minder warm en ik bedenk dat het een goed moment is om de heg weer eens te snoeien want dat is er vanwege altijd iets nog niet van gekomen. Mijn kleinzoon die deze week weer eens bij mij logeert helpt mij een handje met het transporteren van takjes in zijn kruiwagen. Het ventje heeft het er druk mee. Terwijl ik in de weer ben met de elektrische snoeischaar observeert mijn buurman mij vanaf het terras. Mijn buurman heeft ongeveer mijn leeftijd en is vrijgezel en hoewel je statistisch gezien de meeste kans hebt om met je buurman te trouwen is mijn buurman beslist geen optie! Mijn buurman heeft een niet zo heel erge "wijde blik" mist een paar tanden en heeft een buik alsof hij 8 maanden zwanger is en is sinds zijn geboorte nog nooit onder de rokken van zijn moeder uit geweest. Mijn buurman doet iets bij de gemeente waar ik hem al eens bezig  heb gezien. Hij is wèl lief voor zijn moeder, op hun terras staan twee bloembakken, precies dezelfde als die van voor het gemeentehuis. (Maar dààr over zal niemand iets van mij horen.) Hij weet alles over iedereen. Zodat ik mij soms afvraag, wat hij misschien over mij vertelt, Zij wonen hier nog niet zo lang en toen zijn moeder en ik voor het eerst een praatje maakten en hij er bij kwam staan, zei zij veelbetekenend tegen haar zoon. "Die madam hier, is ook alleen!"

Ik ben bijna op het eind wanneer ik een onhandige te snelle beweging maak en de elektrische kabel door snij. De zon floept uit en het begint zachtjes te regenen. Mijn buurman opgeschrikt van de stilte ineens, staat op uit zijn tuinstoel en slentert naar de heg. "Ben je in panne?" Vraagt hij, ik vertel hem wat er gebeurt is." "Ik kan dat wel even plakken "stelt mijn buurman voor" Plakken….?" Vraag ik verbaast en ik denk: buurman, je maakt een grapje, dat meen je niet? "Ja hoor" antwoord mijn buurman bloedserieus. "Met……. Plakband"!

Tijdens het Kunstenfestival in Watou heel veel gedichten en mooie teksten gelezen èn gehoord en andere, soms verbazend leuke dingen gezien. Aan de Douviehoeve bezochten wij een ruimte met een oude jukebox vol oubollige muziek en op de achtergrond een grote witte muur, een soort uitleefbord, waar de bezoekers hun liefdesbetuigingen op konden schrijven.

"Leef je maar uit" grapt Harmonicaman. Maar uw jonge gedachtespinnendevijftigster die nog druk bezig is met het dresseren van haar buikvlinders en het terug in de juiste plooi te leggen van haar gevoelens heeft bijzonder weinig inspiratie.

Dan pakt Harmonicaman het potlood en schrijft op de witte muur "Morgen misschien (gevolgd door een hartje) Hij lacht naar haar en zijn hand beroert even haar schouder. Een zielige buikvlinder fladdert heel even met zijn vleugels….

(n.v.d.r. Echter….. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster zou Uw jonge gedachtespinnendevijftigster niet zijn geweest, als zij één en ander niet wéér verkeerd had geïnterpreteerd.)

Ietwat verward vervolgt zij samen met hem de tentoonstelling en wanneer zij bij het verlaten van de hoeve weer langs het bord passeren pakt zij, aangemoedigd door zijn tekst, het potlood en daagt hem uit "Waarom morgen, als het vandaag al kan! "Houdt toch op met dat gezever" grauwt hij kortaf en hij, de klootzak, loopt geïrriteerd van haar weg.……

(n.v.d.r. Zij stond perplex maar zij heeft gezwegen, zij is niet kwaad op hem geworden, heeft niet getierd, gevloekt of geschreeuwd of is in huilen uitgebarsten. Zij heeft niks gedaan waarvoor u zich zou moeten schamen….. Toen nog niet…) En zij vervolgen de route als of er niks is voorgevallen.

Zij pikt een traantje weg bij het zien van de weemoed, de herkenning en de vertwijfeling in een filmfragment waarin een kunstenares voor het eerst na lange tijd haar ex geliefde terug ziet. Een tweede traantje volgt bij de mooie tekst van Peter Verhelst over (ô hoe toepasselijk) het aantrekken en afstoten, het elkaar nodig hebben en de angst die deze afhankelijkheid kan oproepen.

Later lopen zij over een smal verlaten en doodstil weggetje langs een maïsveld. "Mooie plek om…. (n.v.d.r. interpreteer wat u wilt interpreteren) …een lijk te dumpen" bedenkt uw jonge gedachtespinnendevijftigster bij zichzelf……

Disclaimer : Tijdens het tot stand komen van dit logje werd geen enkele vlinder moedwillig gekwetst.

Vrijdag 19 juli

"Shit" Zei harmonicaman toen hij vernam dat haar vriendschap voor hem primitiever bleek te zijn dan de andere, de platonische vriendschap die hij zich had voorgesteld. Zij wil behalve vriendschap en een luisterend en begrijpend oor, niet alleen geestelijk worden aangeraakt maar heeft ook behoefte  aan een paar armen om zich heen en aan intimiteit

"Bekommer je niet om mensen die jou niet in hun leven willen en voor wie je alleen maar een optie bent" was één van de voer voor de geest spreuken die zij laatst op een Facebookpagina nog had geliked. Is zij alleen maar een optie? Vult zij alleen maar een leegte? Wat triggert de man dan in haar, streelt zij echt alleen maar zijn ego? Wat zijn die vertrouwelijke gesprekken die zij sinds meer dan ander half jaar dagelijks samen voeren dan waard? Een vertrouwelijheid waardoor zij zich steeds meer naar hem voelt aan getrokken.

Niks bindingsangst of nare ervaringen, geen: hij heeft tijd nodig, geen gezeur over de afstand tussen hun woonplaatsen die te ver zou zijn. Hij valt gewoon niet op haar en basta! "Laten wij dan maar stoppen" stelt zij hem voor,want waarom zou zij zich nog langer kwellen? Maar dat vind harmonicaman niet zo’n goed idee, want zij, zo dacht hij, zij zou hem waarschijnlijk erg gaan missen. Haar tranen wegslikkend moet zij lachen en zij denkt bij haarzelf "Wie gaat wie nu missen?" En....bovendien hoe zit het dan met de vriendschap die zij in de afgelopen maanden van hem kreeg, wat is die haar waard?

Straks komt hij haar halen. De buikvlinders die blij zouden moeten rondfladderen liggen op één hoop op haar maag te wachten tot het over gaat. Want uiteindelijk gaat het altijd over….Mettertijd. Hij neemt haar mee naar Watou waar zij het kunstenfestival gaan bezoeken. De liefde, daar gaat het dit jaar over in Watou, niet enkel over het ideaal van de romantische liefde maar de liefde in haar ware gedaante. De liefde met barsten en ovolmaaktheden. De imperfecte liefde, de liefde die wij niet begrijpen...

En ondertussen... vier ik de zomer in eigen tuin, uit de zon en in de zon, waar ik in de weer ben met de plantjes en het verwijderen van onkruid. Vrouwen van mijn leeftijd schijnen erg goed te zijn met kruidjes. Nu nog een kat op mijn schouder en het plaatje is compleet.  Mijn zoon is met een grote strooien hoed komen aanzetten en roept streng "Je hoed!" wanneer ik het kreng weer eens vergeten ben op te zetten. Mijn zoon is streng, zéér streng en ongetwijfeld goed bedoeld, maar toch....."Jullie lijken net een oud kibbelend stel" Zei één van mijn dochters laatst en dat maakt mij eerlijk gezegd, ietwat benauwd.

Verder maak ik af en toe een praatje met de buurvrouw van over de heg. Mijn buurvrouw is een fanatiek zonneklopster en ligt de hele middag doodstil in de brandende zon tot het er naar verschroeid vlees ruikt. Zij heeft een bijna lederen huid een rimpelig befje met witte lijnen in haar hals en ziet er verschrikkelijk uit… (n.v.d.r. maar wie is uw jonge gedachtespinnendevijftigster,om daar iets van te vinden?) Soms roep ik: "Buurvrouw… Leef je nog?". Dan kijkt zij verschrikt op met verdwaasde ogen en begint te lachen…. Verleden maand heeft zij haar Alzheimer nog eens laten testen, maar het bleek stabiel...

En verder doe ik niks…..

Ik wacht op slechter weer, fijn somber, grijs weer en ik hoor u al denken……

Want watskeburt? Ik had al een tijdje een rood plekje op mijn neus. Eerst dacht ik, mijn neus is verbrand door de zon en smeerde er wat extra crème op uit de blauwe doos, maar het ging niet over. Het voelde wat droog en wat schilferig en ik smeerde er baby crème op onder het motto, wat goed is voor babybilletjes is ook goed voor mijn neus. Maar het ging nog niet weg. Mijn huisarts die alleen goed is in het voorschrijven van herhalingsrecepten, het vaststellen van een lichte verkoudheid en het incasseren van haar honoraria wist het ook niet en ik maakte een afspraak bij de huidarts die een actinische keratose vaststelde, ook wel genoemd; solar keratosis of keratosis senilis! (Maar dat laatste vind ik een beetje te......En dat heb ik dus maar niet.)

En nu heb ik een gelletje in mijn koelkast dat ik er op moet smeren maar ik moet wachten op "slecht weer" om het te gebruiken, want de behandeling geeft een beetje een wond en dan ben ik hélemaal ontoonbaar L Een keratose wordt veroorzaakt door jaren blootstelling aan de zon en kan een voorloper van huidkanker zijn. Nu moet u niet denken dat ik een zonneklopster ben want dat ben ik niet, ik ben zelfs nog nooit op de zonnenbank geweest. Maar het is iets van jàren en ik heb een lichte huid en daar komt het door volgens de huidarts, Als kind al, speel je buiten, in de zon, Op de fiets, door weer en wind en in de zon. Wanneer ik van huis naar het dorp loop voor een brood, kom ik terug mèt dat brood en mèt een kleurtje. Ik moet mij dus goed beschermen met een nòg hogere beschermingsfactor dan ik nu al gebruik.

Misschien moet ik mijzelf wel psychologisch gaan voor bereiden op een andere look en ga ik de rest van mijn leven over straat als een soort excentriekeling met een grote zonnebril, een lange jurk met lange mouwen, een zonnehoed en een parasol. (n.v.d.r. Het is duidelijk, uw jonge gedachtespinnendevijftigster mag voor de rest van haar leven binnen zitten en hopen op lekker donker weer en …. Oh mon Dieu, nu vind zij natuurlijk hélemaal geen leuke vent.)

Misschien moet ik, zoals Angelina Joli laatst deed met haar borsten, mijn neus preventief laten amputeren……. Dit laatste is natuurlijk maar een grapje…

Alles is weer normaal ten huize Loewiesa. Mijn drie kleinkinderen zijn weer terug naar hun eigen huis. Er werd de afgelopen week geen enkel kinderzieltje moedwillig geschonden, Het èn nu ophouden en het omdat……Ik het zeg, galmen nog na in mijn oren (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster is er zelfs een beetje doof van geworden en een prettige bijkomstigheid,  zij is in die ene week 2 kg afgevallen!) "Je mag ze gerust de hele maand houden" stelde mijn jongste dochter nog voor en één van de schoonzonen bood aan om het kindergeld naar mij over te maken (n.v.d.r. Maar ook dat vond uw jonge gedachtespinnendevijftigster toch een ietsepietsie teveel van het goede en trapte er dus niet in!)

"En wanneer kom je nou hier?" Vraagt mijn vader op vrijdagavond aan de telefoon nadat de oudste dochter haar eigendom is komen recupereren. Tegenwoordig voel ik mij bij momenten net als opgejaagd wild. Bovendien, mijn zoon en zijn Marie vertrokken voor een paar dagen naar zee waar zij gingen kamperen en joepie! Ik had het hele huis even voor mij alleen.

Vandaag gaan wij weer verder tot de gewone dingen van de dag, de was, de strijk en hele belangrijke vragen zoals wat of we gaan eten en of ik nu vandaag of morgen mijn ramen weer eens zal kuisen en of dat wel ècht nodig is, kortom complete verveling, ondertussen treurend (maar niet te) over mijn trieste liefdesleven.

"Oh daar heb je haar ook weer!" Ik hoor het u denken… ik zal er dus kort over zijn en er verder niet meer over zeuren (n.v.d.r. hoewel...... )  Het is bijna raadselachtig en komt op het volgende neer: degene die ik wil hebben, wil mij niet en degenen (n.v.d.r. ja echt!) Die mij (wel eens, laten wij realistisch blijven) willen hebben, wil ik niet…..

Het is de vierde dag van de oppasweek. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft nog een strip met rustgevende pillen op plantaardige basis gevonden in haar kast en zij voelt zich, gezien de omstandigheden nu, op dit moment, tamelijk zen.

s’ Morgens na het opstaan geniet ik onder het genot van vers gezette koffie nog even van de stilte in huis, mijn kleinzoon is in dromenland. En dan is het eensklaps met de rust gedaan. De kleindochters zijn daar! Klaar om er vandaag weer flink tegenaan te gaan, stormen zij met groot enthousiasme binnen "Oma, oma, oma, mogen wij Simon gaan wakker maken!!!" Ongetwijfeld over een paar jaar, zoals een paar van de blogvriendinnen reeds opmerkten, ga ik het vast missen en het mij misschien beklagen wanneer ik ze alleen nog maar zal zien op hoogtijdagen zoals verjaardagen, Sinterklaas, Kerstmis of een goed rapport,

Om 9.00 zit de ambiance er al goed in en wij gaan naar de winkel. Gelukkig gaat op straat alles goed. De voetpaden zijn, waar ik woon, zeer smal en soms zelfs onbestaand. wij zijn bij de supermarkt aangekomen en terwijl ik een winkelwagentje losmaak, waar ik het uitgelaten drietal even later in zal laden begint Camille mijn oudste kleindochter een praatje met een overdreven glimlachende muzikant die op zijn vaste bedelplek kansloze liedjes op een accordeon speelt. Normaal is mijn aandacht voor dit soort muzikanten niet groter dan de tijd die nodig is om zonder op te kijken een caddie te pakken en zo'n man (of vrouw) daarbij volkomen te negeren. Maar mijn kleindochter vind de geluiden makende man bijzonder interessant.

De filantroop in Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is in dit soort gevallen meestal ver te zoeken, ooit heeft zij een zwerver in Brussel, na haar werk, de rest van haar boterhammen (met kaas) gegeven en hij smeet ze in de vuilnisbak en dat geeft te denken....Maar deze keer.. (n.v.d.r. zij is beslist niet in haar normale doen) laat ik onder het goedkeurend oog van mijn oudste kleindochter mijn "goed hart" eens zien, zodat oma ongetwijfeld de "familiale analen" in gaat als zij, die altijd gaf aan arme sloebers…...

De schoolvakantie is begonnen. In de dorpen waar mijn kleinkinderen wonen is er deze eerste week nog geen speelplein, hun ouders werken en dus komen het spul bij mij, want daar dien je als oma toch voor? Bovendien, zo zeggen mijn dochters, ben ik de enigste normale van de grootouders, wat natuurlijk eigenlijk helemaal niks zegt over mij. Zondagavond werd Simon al gebracht. Hij woont het verst weg en blijft hier de hele week ook slapen. De volgende morgen om 8.00 komen zijn twee nichtjes. Met veel herrie stommelen zij de trap op om hun niks vermoedende neefje wakker te maken. Getraumatiseerd verstopt het ventje zich onder zijn dekbed.

Er wordt samen ontbeten en de eerste beker chocolademelk vliegt om…... Er wordt gegild, gehuild, gesnikt, geroepen en geklikt: tussen de twee zusjes is het haat en nijd, ze willen hetzelfde speelgoed op hetzelfde moment, ruzies gepaard met een hoop kabaal "Heeft zij gedaan…. Zij begon!"  (Ik wil het niet weten!) Ze dagen elkaar uit, en de dames doen beslist niet voor elkaar onder. Mijn trommelvliezen vibreren akelig. Ze trekken aan haren en bijten elkaar in armen en vingers en vaak gaat het allemaal om niks.

Simon en Chloé die volgens de theorie van de psychoanalyse nog in de anale fase zitten hebben een nieuw woord geleerd "caca boudin" dat ze te pas maar veel vaker te onpas bezigen en gieren het uit.

Ik vraag mij af hoe ik de dag door ga komen en erger nog…… De week!

Ondertussen zijn wij twee dagen en een aantal omgestoten bekers, ingetrapte koekkruimels, lekkende ijsjes en andere ongelukjes verder (n.v.d.r. en zij moet er nog drie!) sommige dingen zoals deurklinken en vloeren plakken. Ik veeg snotneuzen af en droog tranen, troost en knuffel en ik ben af en toe eens heel erg streng! Ik dweil plasjes op, was en draag droge kleding aan.

Mijn zoon is de veters van zijn sportschoenen kwijt... Het gras van buiten komt naar binnen en niet alleen het gras, vliegen, vliegen boven de tafel.

Er wordt in de tuin gespeeld. Een frisbee, die een prachtige vlucht maakt (n.v.d.r. logisch! Oma heeft hem gegooid) eindigt tegen de lip van Camille. De decibellen vliegen mij nogmaals om de oren. En dan is er ijs……!

En wanneer de meisjes naar huis zijn en mijn kleinzoon in zijn bedje ligt, geniet ik van de stilte… en Joepie! Morgen mag ik weer!