|
Alles is weer normaal ten huize Loewiesa. Mijn drie kleinkinderen zijn weer terug naar hun eigen huis. Er werd de afgelopen week geen enkel kinderzieltje moedwillig geschonden, Het èn nu ophouden en het omdat
Ik het zeg, galmen nog na in mijn oren (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster is er zelfs een beetje doof van geworden en een prettige bijkomstigheid, zij is in die ene week 2 kg afgevallen!) "Je mag ze gerust de hele maand houden" stelde mijn jongste dochter nog voor en één van de schoonzonen bood aan om het kindergeld naar mij over te maken (n.v.d.r. Maar ook dat vond uw jonge gedachtespinnendevijftigster toch een ietsepietsie teveel van het goede en trapte er dus niet in!)
"En wanneer kom je nou hier?" Vraagt mijn vader op vrijdagavond aan de telefoon nadat de oudste dochter haar eigendom is komen recupereren. Tegenwoordig voel ik mij bij momenten net als opgejaagd wild. Bovendien, mijn zoon en zijn Marie vertrokken voor een paar dagen naar zee waar zij gingen kamperen en joepie! Ik had het hele huis even voor mij alleen.
Vandaag gaan wij weer verder tot de gewone dingen van de dag, de was, de strijk en hele belangrijke vragen zoals wat of we gaan eten en of ik nu vandaag of morgen mijn ramen weer eens zal kuisen en of dat wel ècht nodig is, kortom complete verveling, ondertussen treurend (maar niet te) over mijn trieste liefdesleven.
"Oh daar heb je haar ook weer!" Ik hoor het u denken
ik zal er dus kort over zijn en er verder niet meer over zeuren (n.v.d.r. hoewel......:roll:) Het is bijna raadselachtig en komt op het volgende neer: degene die ik wil hebben, wil mij niet en degenen (n.v.d.r. ja echt!) Die mij (wel eens, laten wij realistisch blijven) willen hebben, wil ik niet
..
|
)
