12-07-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

04-07-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

02-07-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

30-06-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

27-06-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Bloggen kan therapeutisch zijn, ik hoor het zo vaak om mij heen....

Verstrikt in het doolhof van mijn denken en nog niet in staat om te luisteren naar de oplossing die in mijzelf verborgen zit heb ik vandaag besloten Loewiesa na 4 maanden en een paar dagen uit comateuze toestand te halen en haar terug te animeren.

De laatste maanden veel tijd op Facebook door gebracht. “Facebook is tijdverlies” zegt mijn 22 jarige zoon,wanneer hij thuis komt en mij voor de zoveelste keer weer aan mijn computer aantreft. Van je kinderen moet je het maar hebben. Maar gelijk heeft hij wel. In plaats van te genieten van de dingen om mij heen, mijn leven nuttig te maken door mijn huis te kuisen zodat alles weer blinkt en lekkere en voedzame maaltijden klaar te maken, verdoet deze internetjunk haar tijd met mensen waarvan zij de meesten niet eens kent.

Ik verdoe trouwens veel tijd. Ik ben een meesteres in het verdoen van tijd. Wanneer ik niet op Facebook ben, lig ik op de bank mij te koesteren in mijn existentiële crisis en verdoe ik mijn tijd met te treuren, koekjes en chocola naar binnen te werken en mij af te vragen wat de zin is van mijn bestaan.

Ik zit al een tijdje in een dip en ook al geef ik mij zelf af een toe een schop onder mijn kont en hoewel ik mijn zegeningen dagelijks tel door mijzelf wijs te maken dat het allemaal nog veel erger kan, kan ik het niet laten om mijzelf te beklagen. Mijn leven is triest, oh God.... Wat is mijn leven triest. Ik leef al een paar jaar van een uitkering. Veel kans om op mijn 58e nog een leukegoedbetaaldeinteressantevalorisrende -vlakbijhuis- baan te vinden heb ik niet en ik heb dus bijna geen cent te makken. Maar daar went men uiteindelijk aan (n.v.d.r. en zij geloofde haar eigen oren niet.) Ik ga niet meer naar de fitness,want ik ben fitnessmoe waardoor mijn een paar jaar geleden behoedzaam opgebouwde spieren weer aan het inzakken zijn. Want dat is het probleem met fitnessen, het moet steeds en steeds weer.... en ook in het zwembad ben ik de laatste maanden nog amper geweest. Echt spannend is mijn leven niet (meer) al gebeurd er soms wel eens iets leuks, zoals laatst weer eens een motorrit wat mij weer even het gevoel gaf dat ik nog leef. Kleine momenten die ik tenminste een paar dagen koester, met de gedachte: dat heb ik dan toch weer gehad......

Ik kijk nauwelijks nog tv, dus ik kan u niet vertellen wat ik ergens van vind,alleen dat ik mij soms afvraag, waar ik in hemelsnaam naar kijk? Ik heb zelfs geen uitgesproken mening over van alles, Ik lees dagelijkse een aantal verschillende landelijke dagbladen met verschillende politieke achtergronden en volg actualiteiten rubrieken om mijn honger naar een eigen opinie te stillen, maar natuurlijk.... iedereen heeft vanuit zijn/haar eigen standpunt gelijk.

Ik heb dan ook geen missie om u iets te leren.

Het terug schrijven van dit blog over mijn dagelijkse beslommeringen behoudt mij er dus (hopelijk) enkel van om niet gek te worden....

18-06-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

17-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is weer zo ver. We worden er weer eens met onze neus opgedrukt. Valentijn is in het land. Voor de een gewoon commerciële volksverlakkerij en voor de ander een moment om te vertellen hoe verliefd ze wel zijn en hoe veel ze wel van elkaar houden.( Net of dat niet kan gewoon, het hele jaar door.)  De winkels vol met vreemde snuisterijen en alles is in het rood gekleurd. De prijzen van de bloemen swingen de pan uit. Pralines en cakes en andere taartjes in hartjes vormen (Harmonicaman had vanavond zelfs een aardappel in die vorm, hij heeft hem opgegeten (met rode kool) en nu maar hopen dat hij er niets van krijgt.)  

Alles lijkt alleen maar voor 2 bestemd en overal die zoetsappige sentimentele glitter kaartjes. (Mag ik even gillen?)  Sommige vrouwen moeten misschien wel zo’n eng slecht zittend vulgair setje aan om hèm te plezieren! En daar zit je dan als Happy HAPPY single, overlopend van feromonen, neuronen en andere aan liefdegerelateerde lichaamschemicaliën die je aan niemand kwijt kunt, in je zetel, in je eentje, stug volhoudend hoe gelukkig je wel bent dat je vanavond tenminste je eigen tv programma mag kiezen.

14-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

“Weet jij nog hoe dat meisje heette dat vroeger aan de overkant op 3 hoog woonde?” Vroeg mijn vader laatst. En natuurlijk wist ik het nog precies, hoe zou ik mijn kwelgeesten van destijds nu kunnen vergeten? Meisjes uit de zesde klas van de lagere school. Hun vaders werkten bij de brandweer, de politie of reden op de stadsbus. Zomers gingen ze allemaal naar hetzelfde vakantiekamp, waar ze in de laatste grote vakantie het een of andere verbond hadden gesloten. Mijn vader werkte bij een bank. In die tijd nog niet iets om je over te schamen, maar vast heel erg saai, vergeleken bij zo’n stoere man in uniform. Nee, ik paste niet in hun clubje. Wanneer er een nieuw kind in de klas kwam, vroeg de aanvoerster van de club steevast “Wat doet je vader?”

“Mijn vader is koningin” zei de grappigste jongen uit de klas, en ik herinner mij nog hoe wij, die verstoten waren de rest van de middag in een deuk lagen. De meisjes trokken nuffig hun neuzen op, trokken een zuinig mondje en gingen door met hun gefit. De trutten!

12-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Amsterdam is een heerlijke stad om te verlaten en ààn te komen.

Simon Carmiggelt

 Bovenstaande tekst zag ik op een stenen plaquette op de Odebrug niet ver van het Oosterdok en het Amsterdamse Centraal station. Niets met het onderstaande te maken misschien, maar…voor mij heel veel.

Ach….. mijn vader, wat moet je met een 90 jarige man die helemaal nergens nog zin in heeft, die zijn dagen verveeld zappend doorbrengt voor de tv of zwijgend met tranen in zijn ogen in het luchtledige staart en af en toe eens zucht of kreunt. Hij vind het fijn zegt hij, wanneer ik kom en begint al te treuren op de vooravond van de morgen waarop ik weer weg ga. Maar ik kan mijn vader niet helpen en voel mij vaak machteloos. Ik moet uitkijken dat hij mij niet meetrekt de dieperik in en ’s morgens vlucht ik vaak weg, nog voor de zorg komt, met het excuus dat ik mijn trein moet halen. Ook bij mij prikken de tranen. Ik probeer hem wat op te peppen, met vrolijke lichte babbel over zijn klein en zijn achterkleinkinderen maar zonder al te veel resultaat. Ik maak hem iets klaar dat hij graag lust. Maar mijn vader pikt er wat in en eet zonder smaak. Ik zie mijn vader steeds kleiner worden, verzwakken en verzachten. Het zou mij niet verbazen als hij op een avond gewoon inslaapt en nooit meer wakker wordt. Ik heb er vrede mee.

11-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En ondertussen, heb ik het al een tijdje niet meer gehad over harmonicaman die in een soort van wintermodus zit en zijn natuurlijke biotoop in de Noorder-Kempen amper verlaat en die ik sinds november jl. na onze uitstap naar het oorlogsmuseum van Ieper, niet meer heb teruggezien. Iedere avond vertellen wij elkaar over de gebeurtenissen van onze dag, over onze kinderen, onze vaders en over hoe die op te voeden, over  van alles. Wij kijken naar dezelfde programma's op tv en wij weten van elkaar wat wij hebben gegeten die avond en welk wasmiddel wij gebruiken.  Soms stellen wij ons vragen over de zin van het leven en “of dit nu alles is?” Soms durven wij  zelfs eens te lachen. Soms drinken wij samen een kopje koffie of  een glaasje wijn, soms ook niet. Soms vallen er stiltes, geen onaangename stiltes. Dan luister ik naar, hoe hij een pizza met tomaat en mozzarella van dr. O  in de oven zet, of naar de geluiden van de uilen rond zijn huis en naar het wegblazen van de rook van zijn sigaret en stel ik mij voor hoe hij nadenkend uitstaart over zijn tuin en valt er een weemoedig gevoel over mij en……nou ja…...laat maar…….want ik hou eigenlijk niet van sigarettenrook en…...wij…zoals wij immers bij de eerste ontmoeting, bij de eerste oogopslag al vaststelden…..wij zijn immers elkaars type niet. Zijn type ligt al 11 jaar in haar graf en mijn type is nu eenmaal altijd de een of andere geheimzinnige slechterik, een onbetrouwbare womanizer met een groot ego en weinig empathie.........

 En zij telefoneerden nog lang en tamelijk (on)gelukkig, tot het overging. Zij zo doof als kwartels werden of gewoon niet meer wisten, waar voor dat vreemde hallo hallo ding eigenlijk moest dienen.

07-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst gehoord van iemand die op zoek is naar haar eerste liefde. Zij waren beiden 17 jaar indertijd, flikflooiden wat met elkaar, maar verder dan dat, ging het niet. Bovendien mocht het ook nog eens niet van thuis want ze waren alle twee van een verschillend geloof en zoals het spreekwoord zegt: “twee geloven op een kussen daar slaapt de duivel tussen”.  Dan ontmoet zij de man met wie zij uiteindelijk tot aan zijn dood een paar jaar geleden, zal samen zijn, haar tweede keuze. Eerst komt het eerste lief nog even terug in beeld en de vrouw maakt het uit met de tweede keus, maar de eerste keus verteld haar dat hij gaat trouwen met een ander….De vrouw gaat terug naar haar tweede keus en trouwt uiteindelijk met hem. Maar haar eerste keus vergeet zij nooit en vraagt zich van alles af.

Toen ik dit hoorde wist ik eigenlijk niet goed wat te denken. Hoe is dit mogelijk na zoveel jaar en wat zijn al die jaren samen met de tweede keus dan waard geweest, dat het haar blijkbaar niet gelukt is om de eerste keus te klasseren en te vergeten? Ben je dan niet bezig iemand vreselijk te idealiseren?

 Ik moest aan Memories denken een programma op de Nederlandse tv waarin mensen op zoek gaan naar hun oude liefdes. Natuurlijk wordt zo’n programma gemaakt voor de kijkcijfers, maar echt, eigenlijk heb ik zo mijn twijfels bij dit soort dingen. Moet zo’n oude jeugd liefde niet gewoon lekker romantisch in je hoofd blijven zitten en een mooie herinnering blijven? Want stel je voor, je vindt je oude lief terug, die misschien nog amper weet wie je bent, mèt een partner en kinderen en mèt een eigen leven en met misschien hele andere misschien veel minder romantische herinneringen en is je mooie romantische beeld voor altijd verpest….Of de vonk is er nog steeds….. met alle gevolgen van dien…

Alle gelijkenis met bestaande personen is louter toevallig.

06-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En ondertussen.....liepen mijn alter ego (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster) en haar Brugse vriendin nog ergens rond te Rijsel op zoek naar een goed restaurant. De specialiteit in dit gedeelte van noord -Frankrijk is de Vlaamse keuken zoals waterzooi en potjesvlees! Nu weet Uw jonge gedachtespinnendevijftigster bijna alles van water en heel veel van zooi, maar wat betreft Potjesvlees taste zij volledig in het duister. Gelukkig voor haar behoort haar Brugse vriendin tot zij die ingewijd zijn tot de orde Boycot het Potjesvlees en heeft zij uw jonge gedachtespinnendevijftigster weten te overtuigen en héél veel ellende en waarschijnlijk maagkrampen bespaart, om ten tijde haar levensdagen nooit en te nimmer potjesvlees te eten, niet alleen omdat het zuur en gelatineachtig is …… maar gewoon ook nog eens héél erg vies zou zijn!

Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft er op haar ergste, ziekste en meest koortsachtige momenten de afgelopen week zelfs van gedroomd…..

05-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Verleden week thuisgekomen uit Amsterdam met rilkoorts en een vreselijke hoest. Het verdict van de huisarts op dinsdag toen het na een paar dagen en een paar paracetamolletjes niet overging: een flinke bronchitis en vervolgens schreef zij* een penicillinekuur voor en een hoestdrank in een mooi cyclaamroze kleurtje die zij, zo mompelde zij tijdens het voorschrijven, niet zo vaak voorschreef: "mais, dans votre cas….!” (Dat zet aan het denken, zó erg was het dus.)

 De volgende dagen ziek, zwak en misselijk met hoest en een wattenhoofd  doorgebracht onder mijn plaid op de bank geveld door een algehele malaise, alsof er iemand mij gewichten aan mijn handen en voeten had gebonden. Als in een isoleercel met ogen die alleen nog maar willen toevallen. Geslapen zoals ik in tijden niet meer geslapen heb.

Vandaag gaat het een ietsepietsie beter.






* mijn huisarts is een zij

04-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zondagmiddag. Het is redelijk druk in de trein. Veel bezoekers van de Zondagmarkten aan het zuidstation en het abbatoir van Anderlecht, bepakt en bezakt. In Tubize stapt er een grote lichting uit. Een man, die een eindje verder zat, veranderd in eens van plaats en komt naast mij zitten. Erg dicht tegen mij aan en hoewel ik het koud heb en vermoedelijk koorts vanwege een opkomende bronchitis en best wat warmte kan gebruiken, is dit te dicht, veel te dicht. Grens overschrijdend.

Wanneer men met het openbaar vervoer reist, komt het wel vaker voor dat de dikkere medemens je bijna verpletterd. (niet slaan asjeblieft lieve dikkere medemens) Maar ook dat behoort nu eenmaal bij de geneugten van het reizen per openbaar vervoer.

Deze man is niet dik en er is plaats genoeg op de bank en er is geen reden waarom hij zo dicht naast mij zit. Ik voel mij dan ook bijzonder ongemakkelijk en vraag mij zelfs af of ik het mij soms verbeeld?  Ik schuif mij van de man af maar ik heb mij niets verbeeld de man komt nog dichter bij en duwt zijn been nog wat steviger tegen de mijne aan zodat ik bijna klem zit tegen het vuilbakje en gaat door met het op vrijen van mijn been.

Ik kijk eens naar hem met mijn aller chagrijnigste gezicht plus dat van zeven dagen onweer, maar dat lijkt hem alleen nog maar meer op te winden. Twee bruine ogen kijken mij aan: ”ça vaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa???” vraagt de man op een slijmerige toon.….. en nee! Het gaat niet!

En wat doe je dan? Vragen waarom hij zo dicht bij haar zit en of hij wil opschuiven? (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft het afgeleerd om met sommige mensen in discussie te gaan) De man een mep op zijn hoofd verkopen? (agressiviteit is net even een stapje verder van assertiviteit) Rustig blijven, je uit de ingeduwde hoek friemelen, opstaan en de coupé verlaten (n.v.d.r. en bij het weggaan je bagage hardhandig op zijn schoot laten vallen, jammer uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft geen bagage, zij reist light.) Ik heb voor het laatste gekozen “salu paraplu” (sic) gezegd en rustig weg gegaan.

30-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ben ziek, de smeltende sneeuw, natte voeten en een tochtig station hebben er allemaal geen goed aan gedaan. Mijn hoofd zit vol met….niet met inspiratie, maar met snot en uw jonge gedachtespinnendevijftigster hoest als een oud wijf. De details zal ik jullie besparen, maar de zin om mij te verdiepen in het beloofde potjevlees, is mij momenteel even vergaan. Ik voel mij hondsberoerd en heb nog alleen zin om te slapen. Mocht ik dit alles niet overleven, dan lijkt dit mij wel iets…

28-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een rustig plaatsje in een rustige trein coupé. De rust duurt echter niet lang, er stappen drie mensen in, twee vrouwen en een man. bepakt en bezakt.  Een van de vrouwen ploft tegenover mij neer waarbij zij een van haar grote reistassen op de grond tussen de banken neerkwakt, voila die staat, ik zit! Dat zij daarbij een van mijn voeten bijna verbrijzelt maakt niet uit. Sorry dat ik zulke lange tenen heb.  Best pijnlijk. Lomp wijf, ik heb direct een hekel aan het mens.  De vrouw kijkt mij aan terwijl ik een pijn kreet uit. Zij zegt niks. Geen woord van excuses.  Wat zeg je dan  “kun je niet uitkijken stomme trut of sorry het is niks hoor madam of sorry dat ik hier zit!”  Of zeg je maar helemaal niets?

27-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is koud in Rijsel, maar de zon schijnt die dag en de lucht is blauw en uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin hebben er zin in wanneer zij gewapend met een stadsplan aan de uitgestippelde wandeling beginnen.

Vanaf het Leffe café hebben wij zicht op la place du Général de Gaulle  (militair, politicus en de eerste president van de door hem ontworpen vijfde republiek en te Lille (Rijsel) geboren en dan heb je recht op een plein… minstens en wordt je ook ereburger van je stad) La Grande Place, zoals les Lillois dit plein ook wel noemen met “la Déesse” (De Godin) een beeld, dat de vrijheidsstrijd symboliseert in het midden van een fontein.  Zomers staat het hier vol met gezellige terrassen, nu ligt er sneeuw en de fontein werkt niet. Het is overal heel erg rustig.

 Op dit plein bevindt zich ook de oude beurs, een prachtig gebouw dat in werkelijkheid bestaat uit 24 kleinere handelshuisjes opgebouwd rond een binnenplaats in Vlaamse barok. Vier ingangen met boven iedere ingang een leeuw, symbool van vroegere tijden (n.v.d.r. zie er het geschiedenisboek maar op na!)  brengen ons naar de binnenplaats met indrukwekkende zuilen. En waar vroeger in aandelen werd verhandeld wordt nu dagelijks (behalve op maandag) van 13.30 tot 19.30 een boekenmarkt georganiseerd. Ook kan er geschaakt worden

Nog op dit plein een prachtig in Vlaamse stijl opgetrokken gebouw van de dagelijkse regionale krant “ La voix du Nord” met op het dak een beeld van de drie gratiën die de drie oude provincies van de streek zouden symboliseren Vlaanderen, Artesië en Henegouwen.

 Wij gaan bij de oude beurs de hoek om en komen op la place du Théatre. Hier staat…juist l’Opéra een gebouw in neo-klassieke stijl gebouwd tussen 1907 en 1913. De fronton bestaat uit een beeldhouwwerk dat de verheerlijking van de kunst voorstelt. Apollon een van de belangrijkste godheden uit de Griekse mythologie. God van de kunst, omringd door negen muzen…

Wij springen van A naar D en van D naar B zonder C ooit te zien en staan plotseling bij G……. Wij gaan niet terug naar F en ook niet naar E  moeten niet naar de gevangenis en ontvangen geen 100 euro. De gaten in haar cultuur zullen waarschijnlijk nooit helemaal worden opgevuld .…

Onderweg veel mooie winkels met héél veel leuke dingetjes en gezellig uitziende eethuisjes…….



Update:
Wordt vervolgd. Iets over potjevleisch... Maar eerst gaat uw jongegedachtespinnendevijftigster nogmaals een gok wagen en met een trein richting Amsterdam reizen.....wordt ook vervolgd....

24-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Maar een uurtje later dan gepland verlieten wij het station van Lille Flandres. Diehards  als uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin toch zijn, lieten wij het overdekte en verwarmde winkelcentrum naast het station voor wat het is en glibberden via la rue Faidherbe richting het centrum. De straat is overkoepelt met een soort hemelboog bedekt met kantpatronen die de straat ‘s avonds d.m.v. verlichting veranderd in een sprookjeswereld. Een ontwerp van de Belgische striptekenaar François Schuiten en een overblijfsel van de kerstversiering van Lille Fantastique 2012.

Mijn Brugse vriendin had haar elegante leren laarsjes aan en dreigde even bijna uit te glijden op al die glibberige gladheid. (of is het omgekeerd?) Zelf had uw jonge gedachtespinnendevijftigster deze morgen ook even in dubio gestaan,  Wat moest zij in hemelsnaam aan trekken? Maar bij het zien van alle sneeuw die nog buiten ligt en denkend aan de beruchte Franse slag,waar het sneeuwvrij maken voor eigen deur vast en zeker ook onder valt, dacht zij al snel, verrek!

Het leek ons een goed idee om eerst l’office du tourisme binnen te gaan voor wat informatie over de stad. Er bleek die middag om 15.00  een geleide rondwandeling door de oude binnenstad te zijn maar we hadden ook de mogelijkheid om voor een paar euro een plannetje met een uitgestippelde wandeling te kopen. Wij kozen voor het laatste: “Très Bien” zuchte de dame aan het loket zichtbaar verveeld.

Maar eerst was het tijd voor l’apéro. Wij gingen het Leffe café binnen op la Place de Rihour, niet dat wij hier in Frankrijk nu ineens Leffe zouden gaan drinken, Het is er bijna 2x zo duur dan bij ons. Boven de plattegrond van de stad, een kir voor mijn Brugse vriendin en een muscat voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster plùs een schaaltje met borrelnootjes, bespraken wij notre plan de campagne….

23-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En daar stond uw jonge gedachtespinnendevijftigster  deze morgen in alle vroegte op de bushalte samen met 10 andere pubers (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster was de enigste zonder doppen in de oren.) Zij had alles zo mooi berekend op het internet. Om zo laat zou zij opstaan. Om zo laat zou zij haar huis verlaten. Om zo laat zou zij bij de bus halte staan. Om zo laat zou de bus komen die haar naar het station van La Louvière-Zuid zou brengen vanwaar  zij een directe verbinding zou hebben met Rijsel. (Maar natuurlijk met de bussen van la TEC La Louvièroise weet je het nooit.)

Twintig minuten later is zij uiteindelijk samen met de 10 andere pubers en 10 ijskoude tenen (n.v.d.r. zij spreekt alleen voor zichzelf) op de eerst volgende bus gestapt. Als haringen in een tonnetje, samen met nog eens 100 lawaaierige pubers op weg naar school. Pubers, die dankzij de kou niet al te erg naar pubers roken.... deinde zij ZEN mee bij elke bocht. Halverwege moest zij zich naar de uitgang wurmen om op aanraden van de buschauffeur in een andere bus over te stappen. Maar die bleek niet meer op die halte te rijden. De trein al lang gemist.  Nog eens 15 minuten wachten in de sneeuw ( uw jonge gedachtespinnendevijftigster had het nog warm van in de bus.) Eindelijk op het station aangekomen werd het nog weer eens wachten. Een sms’je gestuurd naar haar Brugse vriendin, dat zij wat later zou zijn….

22-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa