“Weet jij nog hoe dat meisje heette dat vroeger aan de overkant op 3 hoog woonde?” Vroeg mijn vader laatst. En natuurlijk wist ik het nog precies, hoe zou ik mijn kwelgeesten van destijds nu kunnen vergeten? Meisjes uit de zesde klas van de lagere school. Hun vaders werkten bij de brandweer, de politie of reden op de stadsbus. Zomers gingen ze allemaal naar hetzelfde vakantiekamp, waar ze in de laatste grote vakantie het een of andere verbond hadden gesloten. Mijn vader werkte bij een bank. In die tijd nog niet iets om je over te schamen, maar vast heel erg saai, vergeleken bij zo’n stoere man in uniform. Nee, ik paste niet in hun clubje. Wanneer er een nieuw kind in de klas kwam, vroeg de aanvoerster van de club steevast “Wat doet je vader?”

“Mijn vader is koningin” zei de grappigste jongen uit de klas, en ik herinner mij nog hoe wij, die verstoten waren de rest van de middag in een deuk lagen. De meisjes trokken nuffig hun neuzen op, trokken een zuinig mondje en gingen door met hun gefit. De trutten!

12-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Amsterdam is een heerlijke stad om te verlaten en ààn te komen.

Simon Carmiggelt

 Bovenstaande tekst zag ik op een stenen plaquette op de Odebrug niet ver van het Oosterdok en het Amsterdamse Centraal station. Niets met het onderstaande te maken misschien, maar…voor mij heel veel.

Ach….. mijn vader, wat moet je met een 90 jarige man die helemaal nergens nog zin in heeft, die zijn dagen verveeld zappend doorbrengt voor de tv of zwijgend met tranen in zijn ogen in het luchtledige staart en af en toe eens zucht of kreunt. Hij vind het fijn zegt hij, wanneer ik kom en begint al te treuren op de vooravond van de morgen waarop ik weer weg ga. Maar ik kan mijn vader niet helpen en voel mij vaak machteloos. Ik moet uitkijken dat hij mij niet meetrekt de dieperik in en ’s morgens vlucht ik vaak weg, nog voor de zorg komt, met het excuus dat ik mijn trein moet halen. Ook bij mij prikken de tranen. Ik probeer hem wat op te peppen, met vrolijke lichte babbel over zijn klein en zijn achterkleinkinderen maar zonder al te veel resultaat. Ik maak hem iets klaar dat hij graag lust. Maar mijn vader pikt er wat in en eet zonder smaak. Ik zie mijn vader steeds kleiner worden, verzwakken en verzachten. Het zou mij niet verbazen als hij op een avond gewoon inslaapt en nooit meer wakker wordt. Ik heb er vrede mee.

11-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En ondertussen, heb ik het al een tijdje niet meer gehad over harmonicaman die in een soort van wintermodus zit en zijn natuurlijke biotoop in de Noorder-Kempen amper verlaat en die ik sinds november jl. na onze uitstap naar het oorlogsmuseum van Ieper, niet meer heb teruggezien. Iedere avond vertellen wij elkaar over de gebeurtenissen van onze dag, over onze kinderen, onze vaders en over hoe die op te voeden, over  van alles. Wij kijken naar dezelfde programma's op tv en wij weten van elkaar wat wij hebben gegeten die avond en welk wasmiddel wij gebruiken.  Soms stellen wij ons vragen over de zin van het leven en “of dit nu alles is?” Soms durven wij  zelfs eens te lachen. Soms drinken wij samen een kopje koffie of  een glaasje wijn, soms ook niet. Soms vallen er stiltes, geen onaangename stiltes. Dan luister ik naar, hoe hij een pizza met tomaat en mozzarella van dr. O  in de oven zet, of naar de geluiden van de uilen rond zijn huis en naar het wegblazen van de rook van zijn sigaret en stel ik mij voor hoe hij nadenkend uitstaart over zijn tuin en valt er een weemoedig gevoel over mij en……nou ja…...laat maar…….want ik hou eigenlijk niet van sigarettenrook en…...wij…zoals wij immers bij de eerste ontmoeting, bij de eerste oogopslag al vaststelden…..wij zijn immers elkaars type niet. Zijn type ligt al 11 jaar in haar graf en mijn type is nu eenmaal altijd de een of andere geheimzinnige slechterik, een onbetrouwbare womanizer met een groot ego en weinig empathie.........

 En zij telefoneerden nog lang en tamelijk (on)gelukkig, tot het overging. Zij zo doof als kwartels werden of gewoon niet meer wisten, waar voor dat vreemde hallo hallo ding eigenlijk moest dienen.

07-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst gehoord van iemand die op zoek is naar haar eerste liefde. Zij waren beiden 17 jaar indertijd, flikflooiden wat met elkaar, maar verder dan dat, ging het niet. Bovendien mocht het ook nog eens niet van thuis want ze waren alle twee van een verschillend geloof en zoals het spreekwoord zegt: “twee geloven op een kussen daar slaapt de duivel tussen”.  Dan ontmoet zij de man met wie zij uiteindelijk tot aan zijn dood een paar jaar geleden, zal samen zijn, haar tweede keuze. Eerst komt het eerste lief nog even terug in beeld en de vrouw maakt het uit met de tweede keus, maar de eerste keus verteld haar dat hij gaat trouwen met een ander….De vrouw gaat terug naar haar tweede keus en trouwt uiteindelijk met hem. Maar haar eerste keus vergeet zij nooit en vraagt zich van alles af.

Toen ik dit hoorde wist ik eigenlijk niet goed wat te denken. Hoe is dit mogelijk na zoveel jaar en wat zijn al die jaren samen met de tweede keus dan waard geweest, dat het haar blijkbaar niet gelukt is om de eerste keus te klasseren en te vergeten? Ben je dan niet bezig iemand vreselijk te idealiseren?

 Ik moest aan Memories denken een programma op de Nederlandse tv waarin mensen op zoek gaan naar hun oude liefdes. Natuurlijk wordt zo’n programma gemaakt voor de kijkcijfers, maar echt, eigenlijk heb ik zo mijn twijfels bij dit soort dingen. Moet zo’n oude jeugd liefde niet gewoon lekker romantisch in je hoofd blijven zitten en een mooie herinnering blijven? Want stel je voor, je vindt je oude lief terug, die misschien nog amper weet wie je bent, mèt een partner en kinderen en mèt een eigen leven en met misschien hele andere misschien veel minder romantische herinneringen en is je mooie romantische beeld voor altijd verpest….Of de vonk is er nog steeds….. met alle gevolgen van dien…

Alle gelijkenis met bestaande personen is louter toevallig.

06-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En ondertussen.....liepen mijn alter ego (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster) en haar Brugse vriendin nog ergens rond te Rijsel op zoek naar een goed restaurant. De specialiteit in dit gedeelte van noord -Frankrijk is de Vlaamse keuken zoals waterzooi en potjesvlees! Nu weet Uw jonge gedachtespinnendevijftigster bijna alles van water en heel veel van zooi, maar wat betreft Potjesvlees taste zij volledig in het duister. Gelukkig voor haar behoort haar Brugse vriendin tot zij die ingewijd zijn tot de orde Boycot het Potjesvlees en heeft zij uw jonge gedachtespinnendevijftigster weten te overtuigen en héél veel ellende en waarschijnlijk maagkrampen bespaart, om ten tijde haar levensdagen nooit en te nimmer potjesvlees te eten, niet alleen omdat het zuur en gelatineachtig is …… maar gewoon ook nog eens héél erg vies zou zijn!

Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft er op haar ergste, ziekste en meest koortsachtige momenten de afgelopen week zelfs van gedroomd…..

05-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Verleden week thuisgekomen uit Amsterdam met rilkoorts en een vreselijke hoest. Het verdict van de huisarts op dinsdag toen het na een paar dagen en een paar paracetamolletjes niet overging: een flinke bronchitis en vervolgens schreef zij* een penicillinekuur voor en een hoestdrank in een mooi cyclaamroze kleurtje die zij, zo mompelde zij tijdens het voorschrijven, niet zo vaak voorschreef: "mais, dans votre cas….!” (Dat zet aan het denken, zó erg was het dus.)

 De volgende dagen ziek, zwak en misselijk met hoest en een wattenhoofd  doorgebracht onder mijn plaid op de bank geveld door een algehele malaise, alsof er iemand mij gewichten aan mijn handen en voeten had gebonden. Als in een isoleercel met ogen die alleen nog maar willen toevallen. Geslapen zoals ik in tijden niet meer geslapen heb.

Vandaag gaat het een ietsepietsie beter.






* mijn huisarts is een zij

04-02-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zondagmiddag. Het is redelijk druk in de trein. Veel bezoekers van de Zondagmarkten aan het zuidstation en het abbatoir van Anderlecht, bepakt en bezakt. In Tubize stapt er een grote lichting uit. Een man, die een eindje verder zat, veranderd in eens van plaats en komt naast mij zitten. Erg dicht tegen mij aan en hoewel ik het koud heb en vermoedelijk koorts vanwege een opkomende bronchitis en best wat warmte kan gebruiken, is dit te dicht, veel te dicht. Grens overschrijdend.

Wanneer men met het openbaar vervoer reist, komt het wel vaker voor dat de dikkere medemens je bijna verpletterd. (niet slaan asjeblieft lieve dikkere medemens) Maar ook dat behoort nu eenmaal bij de geneugten van het reizen per openbaar vervoer.

Deze man is niet dik en er is plaats genoeg op de bank en er is geen reden waarom hij zo dicht naast mij zit. Ik voel mij dan ook bijzonder ongemakkelijk en vraag mij zelfs af of ik het mij soms verbeeld?  Ik schuif mij van de man af maar ik heb mij niets verbeeld de man komt nog dichter bij en duwt zijn been nog wat steviger tegen de mijne aan zodat ik bijna klem zit tegen het vuilbakje en gaat door met het op vrijen van mijn been.

Ik kijk eens naar hem met mijn aller chagrijnigste gezicht plus dat van zeven dagen onweer, maar dat lijkt hem alleen nog maar meer op te winden. Twee bruine ogen kijken mij aan: ”ça vaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa???” vraagt de man op een slijmerige toon.….. en nee! Het gaat niet!

En wat doe je dan? Vragen waarom hij zo dicht bij haar zit en of hij wil opschuiven? (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft het afgeleerd om met sommige mensen in discussie te gaan) De man een mep op zijn hoofd verkopen? (agressiviteit is net even een stapje verder van assertiviteit) Rustig blijven, je uit de ingeduwde hoek friemelen, opstaan en de coupé verlaten (n.v.d.r. en bij het weggaan je bagage hardhandig op zijn schoot laten vallen, jammer uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft geen bagage, zij reist light.) Ik heb voor het laatste gekozen “salu paraplu” (sic) gezegd en rustig weg gegaan.

30-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ben ziek, de smeltende sneeuw, natte voeten en een tochtig station hebben er allemaal geen goed aan gedaan. Mijn hoofd zit vol met….niet met inspiratie, maar met snot en uw jonge gedachtespinnendevijftigster hoest als een oud wijf. De details zal ik jullie besparen, maar de zin om mij te verdiepen in het beloofde potjevlees, is mij momenteel even vergaan. Ik voel mij hondsberoerd en heb nog alleen zin om te slapen. Mocht ik dit alles niet overleven, dan lijkt dit mij wel iets…

28-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een rustig plaatsje in een rustige trein coupé. De rust duurt echter niet lang, er stappen drie mensen in, twee vrouwen en een man. bepakt en bezakt.  Een van de vrouwen ploft tegenover mij neer waarbij zij een van haar grote reistassen op de grond tussen de banken neerkwakt, voila die staat, ik zit! Dat zij daarbij een van mijn voeten bijna verbrijzelt maakt niet uit. Sorry dat ik zulke lange tenen heb.  Best pijnlijk. Lomp wijf, ik heb direct een hekel aan het mens.  De vrouw kijkt mij aan terwijl ik een pijn kreet uit. Zij zegt niks. Geen woord van excuses.  Wat zeg je dan  “kun je niet uitkijken stomme trut of sorry het is niks hoor madam of sorry dat ik hier zit!”  Of zeg je maar helemaal niets?

27-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is koud in Rijsel, maar de zon schijnt die dag en de lucht is blauw en uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin hebben er zin in wanneer zij gewapend met een stadsplan aan de uitgestippelde wandeling beginnen.

Vanaf het Leffe café hebben wij zicht op la place du Général de Gaulle  (militair, politicus en de eerste president van de door hem ontworpen vijfde republiek en te Lille (Rijsel) geboren en dan heb je recht op een plein… minstens en wordt je ook ereburger van je stad) La Grande Place, zoals les Lillois dit plein ook wel noemen met “la Déesse” (De Godin) een beeld, dat de vrijheidsstrijd symboliseert in het midden van een fontein.  Zomers staat het hier vol met gezellige terrassen, nu ligt er sneeuw en de fontein werkt niet. Het is overal heel erg rustig.

 Op dit plein bevindt zich ook de oude beurs, een prachtig gebouw dat in werkelijkheid bestaat uit 24 kleinere handelshuisjes opgebouwd rond een binnenplaats in Vlaamse barok. Vier ingangen met boven iedere ingang een leeuw, symbool van vroegere tijden (n.v.d.r. zie er het geschiedenisboek maar op na!)  brengen ons naar de binnenplaats met indrukwekkende zuilen. En waar vroeger in aandelen werd verhandeld wordt nu dagelijks (behalve op maandag) van 13.30 tot 19.30 een boekenmarkt georganiseerd. Ook kan er geschaakt worden

Nog op dit plein een prachtig in Vlaamse stijl opgetrokken gebouw van de dagelijkse regionale krant “ La voix du Nord” met op het dak een beeld van de drie gratiën die de drie oude provincies van de streek zouden symboliseren Vlaanderen, Artesië en Henegouwen.

 Wij gaan bij de oude beurs de hoek om en komen op la place du Théatre. Hier staat…juist l’Opéra een gebouw in neo-klassieke stijl gebouwd tussen 1907 en 1913. De fronton bestaat uit een beeldhouwwerk dat de verheerlijking van de kunst voorstelt. Apollon een van de belangrijkste godheden uit de Griekse mythologie. God van de kunst, omringd door negen muzen…

Wij springen van A naar D en van D naar B zonder C ooit te zien en staan plotseling bij G……. Wij gaan niet terug naar F en ook niet naar E  moeten niet naar de gevangenis en ontvangen geen 100 euro. De gaten in haar cultuur zullen waarschijnlijk nooit helemaal worden opgevuld .…

Onderweg veel mooie winkels met héél veel leuke dingetjes en gezellig uitziende eethuisjes…….



Update:
Wordt vervolgd. Iets over potjevleisch... Maar eerst gaat uw jongegedachtespinnendevijftigster nogmaals een gok wagen en met een trein richting Amsterdam reizen.....wordt ook vervolgd....

24-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Maar een uurtje later dan gepland verlieten wij het station van Lille Flandres. Diehards  als uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin toch zijn, lieten wij het overdekte en verwarmde winkelcentrum naast het station voor wat het is en glibberden via la rue Faidherbe richting het centrum. De straat is overkoepelt met een soort hemelboog bedekt met kantpatronen die de straat ‘s avonds d.m.v. verlichting veranderd in een sprookjeswereld. Een ontwerp van de Belgische striptekenaar François Schuiten en een overblijfsel van de kerstversiering van Lille Fantastique 2012.

Mijn Brugse vriendin had haar elegante leren laarsjes aan en dreigde even bijna uit te glijden op al die glibberige gladheid. (of is het omgekeerd?) Zelf had uw jonge gedachtespinnendevijftigster deze morgen ook even in dubio gestaan,  Wat moest zij in hemelsnaam aan trekken? Maar bij het zien van alle sneeuw die nog buiten ligt en denkend aan de beruchte Franse slag,waar het sneeuwvrij maken voor eigen deur vast en zeker ook onder valt, dacht zij al snel, verrek!

Het leek ons een goed idee om eerst l’office du tourisme binnen te gaan voor wat informatie over de stad. Er bleek die middag om 15.00  een geleide rondwandeling door de oude binnenstad te zijn maar we hadden ook de mogelijkheid om voor een paar euro een plannetje met een uitgestippelde wandeling te kopen. Wij kozen voor het laatste: “Très Bien” zuchte de dame aan het loket zichtbaar verveeld.

Maar eerst was het tijd voor l’apéro. Wij gingen het Leffe café binnen op la Place de Rihour, niet dat wij hier in Frankrijk nu ineens Leffe zouden gaan drinken, Het is er bijna 2x zo duur dan bij ons. Boven de plattegrond van de stad, een kir voor mijn Brugse vriendin en een muscat voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster plùs een schaaltje met borrelnootjes, bespraken wij notre plan de campagne….

23-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En daar stond uw jonge gedachtespinnendevijftigster  deze morgen in alle vroegte op de bushalte samen met 10 andere pubers (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster was de enigste zonder doppen in de oren.) Zij had alles zo mooi berekend op het internet. Om zo laat zou zij opstaan. Om zo laat zou zij haar huis verlaten. Om zo laat zou zij bij de bus halte staan. Om zo laat zou de bus komen die haar naar het station van La Louvière-Zuid zou brengen vanwaar  zij een directe verbinding zou hebben met Rijsel. (Maar natuurlijk met de bussen van la TEC La Louvièroise weet je het nooit.)

Twintig minuten later is zij uiteindelijk samen met de 10 andere pubers en 10 ijskoude tenen (n.v.d.r. zij spreekt alleen voor zichzelf) op de eerst volgende bus gestapt. Als haringen in een tonnetje, samen met nog eens 100 lawaaierige pubers op weg naar school. Pubers, die dankzij de kou niet al te erg naar pubers roken.... deinde zij ZEN mee bij elke bocht. Halverwege moest zij zich naar de uitgang wurmen om op aanraden van de buschauffeur in een andere bus over te stappen. Maar die bleek niet meer op die halte te rijden. De trein al lang gemist.  Nog eens 15 minuten wachten in de sneeuw ( uw jonge gedachtespinnendevijftigster had het nog warm van in de bus.) Eindelijk op het station aangekomen werd het nog weer eens wachten. Een sms’je gestuurd naar haar Brugse vriendin, dat zij wat later zou zijn….

22-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vandaag de dag begonnen met het pad en een stuk van de straat voor mijn huis sneeuwvrij te maken voor het geval de anderhalve man en de paardenkop die dagelijks langs komen het onzalige idee zouden krijgen om juist daar uit te glijden en hun nek te breken. Terwijl uw jonge gedachtespinnendevijftigster al die vijftig tinten wit aan het wegscheppen was, spon zij een gedachte!

Wist u dat u met een half uur sneeuw te ruimen 200 calorieën verbruikt? Dus dat is mooi meegenomen. Bovendien krijg je er mooie rode frisse wangen van, koude voeten (een heel stuk minder) en een natte neus… en dat laatste is gezond! (Bij een hond.)

Degenen die denken dat uw jonge gedachtespinnendevijftigster op haar blog alleen maar aan navelstaarderij doet, hebben dus verkeerd gedacht. Hier kan men ook best iets leren!

Ook dat nog: Morgen, dinsdag gaan uw jonge gedachtespinnendevijftigster  en haar Brugse vriendin weer eens een stapje in de wereld zetten. Zij gaan de grens over! Rendez-vous à Lille of afspraak in Rijsel. (Wat u maar wil(t)…. )Dus binnenkort in dit theater: Nieuwe avonturen!

21-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zaterdag, mijn bevriende buurvrouw van een eindje verderop, stelde voor om eens naar  Ikea te gaan. Moet u nagaan, op een zaterdag! Dan moet een mens wel behoorlijk gestoord zijn. Maar ach, ik had geen zin om mij thuis weer een hele middag te zitten vervelen. En zo vertrokken wij richting de Ikea vestiging van Anderlecht.

 Wij beginnen ons bezoek met een hapje in het zelfbedieningsrestaurant waar het druk is, heel erg druk. Overal rammelend bestek, overal jengelende kinderen en hun kroost tot orde trachten te roepende ouders. Het is aanschuiven bij de buffetten en bij de kassa’s staat er nog eens een rij van een paar meter. Helemaal achteraan vinden wij, na bijna gestruikeld te zijn over wat loslopend wild, zonder verdere kleerscheuren op te lopen, warempel nog een vrije en redelijk stille plaats. Het voelt aan als een overwinning. Wij kozen om nog meer in Ikea stemming te komen voor Kötbullar, de Zweedse gehaktballetjes.

Daarna gaan wij de winkel in vol nagebouwde woon, slaap, badkamers en keukens. “Kom binnen en doe alsof je thuis bent” is het motto van het geelblauwe woonwarenhuis waar kinderen als ze niet in het kinderparadijs Småland gedropt zijn, zodat hun ouders rustig saaie dingen kunnen gaan doen, zoals het plannen van een kast of een keuken…. Doen of ze thuis zijn en de bedden testen alsof  het trampolines zijn en er kussengevechten houden.  Ikea is een pretpark. Een man gaat op een bed liggen en roept naar zijn vrouw ”Ik blijf hier liggen, kom mij straks maar weer halen, wanneer je klaar bent” Kasten worden opengemaakt, laden uitgetrokken, banken en stoelen worden beklopt en uitgetest.

Een jong stel zoekt het eerste kinderbedje uit, in de babykamers hoek. Zij kijkt liefdevol naar hem op en geeft hem een kus, hij kijkt met dezelfde tederheid en kust haar terug. Ik wend mijn ogen af, ontroerd…

Een vrouw zegt tegen haar man, “kom eens, hoe zalig zit dit” De man gaat duidelijk met niet al te veel zin naast haar zitten en zegt niks.. Ze staan allebei op, zwijgend en gaan weer verder. Het enthousiasme van de een, gesmoord in het zwijgen van de ander. Ook herkenbaar….

20-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Bij Hetty las ik dat zij via de mail werd gecontacteerd door “haar bank” om met het oog op een betaling, bepaalde (inlog) gegevens te controleren en daardoor bijna het slachtoffer was geworden van phishing, gelukkig ging er op tijd een alarmbelletje rinkelen.

Mijn 90 jarige vader die voornamelijk om deze redenen tegen het internet is ,  werd verleden jaar gecontacteerd door zogenaamd iemand van zijn bank via de telefoon. Er zou een poging tot malversatie op zijn rekening hebben  plaats gevonden, maar alerte medewerkers hadden dit kunnen voorkomen. Hij zou een nieuwe bankkaart krijgen, maar er was een technisch probleem blabla en om alles sneller te kunnen laten verlopen was men zelfs al naar hem onderweg om samen met hem alle gegevens te verifiëren.  

Mijn vader is dan wel oud, maar verre van dom of seniel antwoordde hier op dat hij wel even naar de hoofdzetel zou bellen en vroeg naar de naam van de beller, die uiteindelijk ophing. Andere oudere mensen met de schrik in hun lijf, bang dat hun spaarcentjes worden gestolen en minder waakzaam dan mijn vader, hadden misschien anders gereageerd en met de deur open te maken voor een stelletje criminelen die zich voordoen als “de keurige meneer van de bank” het risico gelopen, niet alleen beroofd te worden maar ook nog een klap op hun hoofd te krijgen of erger…..

18-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

17-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Soms denkt uw jonge gedachtespinnendevijftigster dat zij veel te goed is voor deze wereld. Want….watskeburt?

Afgelopen zaterdag in Amsterdam. Ik ging boodschappen doen. Even naar de Amsterdamse Javastraat in de Indische buurt met zijn winkeltjes met producten uit alle windstreken, met gezellige eethuisjes en terrasjes waar het lekker eten is en waar, in de zomer, wanneer de zon schijnt en het heel warm is en ik mij tussen de bijna chaos van de in groepjes staande kletsende mannen en de vaak in chadors geklede vrouwen en andere hoofddoekjes begeef, mij bijna in het een of andere vakantieland waan. Ik snuffel wel eens rond in de winkeltjes waar ze Marokkaanse huisraad en andere prularia verkopen en ik verbaas me iedere keer om het kitscherige en de lelijkheid hiervan. De vele groenten en fruitwinkeltjes zijn wel weer interessant.  Ik heb er ondermeer Turkse spinazie gekocht voor 55 cent de kilo en daar doen de reguliere supermarkt, de gewone groenteboer en ook de marktkramers op de nabijgelegen Dappermarkt het niet voor….

Ik moest ook even tappen bij de bank en daar stond ik netjes achter de oranje streep te wachten op mijn beurt. De vrouw aan de geldautomaat draaide zich om, stopte haar kasticket in haar portemonnee en liep naar een andere vrouw die een eindje verder op haar stond te wachten. Ik maakte aanstalten om over de oranje streep te stappen en mij naar de automaat te begeven, toen mijn oog viel op een biljet van 50 € dat uit de geldgleuf stak.

Zonder een moment te twijfelen hoorde ik mijzelf roepen: “Mevrouw uw geld!” De dames babbelden vrolijk verder en wilden naar buiten gaan. “Mevrouw, mevrouw” riep ik nog wat harder. De ene vrouw draaide zich om en kwam vragend naar mij toe terwijl ik naar de geldautomaat wees. Zij schrok zichtbaar en stamelde “Oh jeetje mevrouw, dank u, dank u wel.”

Er ging een zucht door de rij met wachtenden en er klonk geroezemoes en ineens kreeg ik het gevoel alsof ik van een andere planeet kwam en zo werd ik ook bekeken. een man zei op een haast spottende toon “Er bestaan dus nog eerlijke mensen!” Was het ongeloof? Was het verbazing? Was het bewondering? Of dachten die mensen bij zichzelf gewoon…wat is dat voor een stomme trien!

Maar ik heb dan zoiets van,  je zal het zelf maar zijn….

16-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog niet zo heel lang geleden was het vaak bijna avontuurlijk en soms bijzonder interessant in de internationale trein en kreeg ik vaak een soort schoolreisjesgevoel wanneer er soms mensen naast of tegenover mij kwamen zitten die open stonden voor een praatje. Mensen overal vandaan, gewoon ergens onderweg op de een of andere citytrip, mensen met bestemming Parijs of Londen en nog verder, mensen van buiten europa die het continent aan doen.

Mensen van verschillende leeftijden en van allerlei soorten, zo kreeg ik ooit eens een bijna lezing over windmolens en herinner ik mij een Chinese studente op stage in verschillend hoofdsteden en een jonge Portugese student in filosofie, die met een rugzak heel Europa doortrok en een stel hele vrolijke Ieren op Belgische bieren trip en dan was er dat stel uit Buenos Aires, waarvan de vrouw last had van haar knie en ik toen ook, en zoiets schept dan meteen een band. Wij communiceerden in het Engels, Spaans, Frans en met onze handen en wij begrepen elkaar.  Het leuke was, die mensen waren ook geïnteresseerd in mij en wilden weten, waar ik woonde, waar ik naar toe ging, gewone leuke babbels. Maar die tijden leken voorbij.

 De laatste maanden was er bijna niks meer aan, iedereen zit tegenwoordig met een tablet of een laptop op een schermpje te staren en te scrollen. Of ze zitten met een smartphone met doppen in de oren, die met heel veel tegenzin uit de oren worden gehaald met een gestoorde blik van “wat mot je?” als er per ongeluk eens iets tegen ze wordt gezegd…..

Maar toen kwam de Fyra, verraste reacties en lachen al in het begin wanneer de trein op tijd het station uit rijdt en dan de vele tunnels onderweg en wanneer dan blijkt dat WiFi verbindingen en mobiele telefoons daar plots verbroken worden omdat er ergens, een draadje in zo’n tunnel ontbreekt. Plots zijn er weer openingen tot een praatje, verbaasde wat knullige gezichten wanneer ze constateren ”Hey…..ik heb geen bereik!”

15-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen weekend nog eens in mijn geboortestad doorgebracht en de Fyra nu al voor de derde maal getrotseerd maar jammer voor u en andere Seniorennet ramptoeristen die vaak met graagte komen lezen wat er in andermans leven en met andermans treinen allemaal mis kan gaan en vervolgens heel erg meeleven, moet ik u weer eens teleurstellen. (maar zij blijft geloven in de toekomst, op een dag gebeurd het gewoon en dan komt ook uw jonge gedachtespinnendevijftigster in die verkeerde trein terecht.)

De trein vertrok vrijdagmorgen redelijk op tijd en de feestvreugde van een ophanden zijnde snelle trip werd daarna niet bedorven door ergens te blijven staan omdat het veiligheidsnavigatiedingessysteem in veiligheid was geschoten vanwege gebrek aan ontvangst, waardoor het niet meer wist waar het zich bevond.(n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft het ook maar van horen zeggen. Maar zij vond dat het allemaal héél aannemelijk klonk.)

Zij en haar medepassagiers werden dus niet gedropt in het midden van nergens of in een van de vele tunnels op het traject of op stations waar een normaal mens niet komt als men er niet echt moet zijn en zij moesten dus ook niet over in een bus of in een andere trein. Er moest ook niemand worden geëvacueerd. De brandweer, het Rode Kruis en het leger rukten niet uit en er werden geen voedselpaketten gedropt. De toiletten raakten niet verstopt en liepen niet over, hierdoor braken er geen epidemieën uit, waardoor de raamambtenaren van het ministerie van volksgezondheid rustig door konden slapen.  Er werden geen mannen in witte pakken met geheimzinnige maskers of over cirkelende helikopters gesignaleerd of iets anders…engs en uw jonge gedachtespinnendevijftigster moest niet worden gered...........

Ook op de terugreis verliep de reis naar wens en reuze vlot. Toen zij aankwam op het Brusselse zuid-station reed zoals gewoonlijk haar aansluiting met La Louvière het station net uit en moest zij zestig minuten wachten op de volgende trein die aangekondigd werd met een vertraging van “waarschijnlijk” vijf minuten wat uiteindelijk niet waar bleek te zijn….

Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft haar lot vervolgens (weer eens) in stilte gedragen en bovendien… ach…een mens kan nu eenmaal niet alles mee hebben, op één dag.

14-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is 6.00 en nog midden in de nacht wanneer ik opsta. Ik ben (gaap) al is het enigszins tegen mijn zin (gaap) solidair met mijn zoon die in examenperiode is.

Het is mijn dag voor mijn wekelijkse pil tegen het krimpen, kromtrekken  en het breken van mijn botten. Zo’n pil waarna je het eerste half uur niets mag eten en om het verhaal nog vrolijker te maken, vooral niet mag gaan liggen, want het werkzame zuur zou de slokdarm wel eens kunnen verbranden. (n.v.d.r. maar het lijkt wel te helpen, uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft tot nu toe alleen maar haar hart een paar keer gebroken.)
 
In afwachting dat de pil zijn weg zoekt en ik mag ontbijten, doe ik de strijk. Mijn zoon vertrekt naar zijn school in Mons na mij eerst nog gevraagd te hebben of ik zijn treinabonnement soms heb gezien. Ik vraag, of hij zijn hoofd niet heeft vergeten, als antwoord krijg ik een geïrriteerd kijkende zoon.  (uw jonge gedachtespinnendevijftigster leert het ook nooit.)

Hoewel ik veel zin heb om terug in mijn bed te kruipen om de hele dag te verslapen en te jeremiëren over de saaiheid van mijn bestaan, vervrouw ik mij en besluit om die verongelijkte Calimero die constant zeurt over die zielige vrouw zonder toekomst een schop onder haar kont te geven. Ik ga iets nuttigs doen. Ik verdwijn in de badkamer waar ik douche met zalig ruikende Haman olijvendouchegel en mijn lichaam scrub tot het tintelt en helemaal rood ziet en smeer het in met een net zo zalig ruikende bodycrème waarna ik mij bijna als herboren voel.  Ik verzorg mijn gezicht en mijn ogen met grote nauwkeurigheid.  Bekijk mij zelf in de spiegel en doe aan self-fulfilling prophecy “Hey leuke meid, wat zie je er vandaag weer geweldig uit!” waarna ik een kus blaas naar mijn spiegelbeeld en warempel zij lacht terug! Vervolgens ga ik naar beneden……En ik begin aan weeral een nieuwe dag.

10-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa