Zondagmiddag. Het is redelijk druk in de trein. Veel bezoekers van de Zondagmarkten aan het zuidstation en het abbatoir van Anderlecht, bepakt en bezakt. In Tubize stapt er een grote lichting uit. Een man, die een eindje verder zat, veranderd in eens van plaats en komt naast mij zitten. Erg dicht tegen mij aan en hoewel ik het koud heb en vermoedelijk koorts vanwege een opkomende bronchitis en best wat warmte kan gebruiken, is dit te dicht, veel te dicht. Grens overschrijdend.

Wanneer men met het openbaar vervoer reist, komt het wel vaker voor dat de dikkere medemens je bijna verpletterd. (niet slaan asjeblieft lieve dikkere medemens) Maar ook dat behoort nu eenmaal bij de geneugten van het reizen per openbaar vervoer.

Deze man is niet dik en er is plaats genoeg op de bank en er is geen reden waarom hij zo dicht naast mij zit. Ik voel mij dan ook bijzonder ongemakkelijk en vraag mij zelfs af of ik het mij soms verbeeld?  Ik schuif mij van de man af maar ik heb mij niets verbeeld de man komt nog dichter bij en duwt zijn been nog wat steviger tegen de mijne aan zodat ik bijna klem zit tegen het vuilbakje en gaat door met het op vrijen van mijn been.

Ik kijk eens naar hem met mijn aller chagrijnigste gezicht plus dat van zeven dagen onweer, maar dat lijkt hem alleen nog maar meer op te winden. Twee bruine ogen kijken mij aan: ”ça vaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa???” vraagt de man op een slijmerige toon.….. en nee! Het gaat niet!

En wat doe je dan? Vragen waarom hij zo dicht bij haar zit en of hij wil opschuiven? (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft het afgeleerd om met sommige mensen in discussie te gaan) De man een mep op zijn hoofd verkopen? (agressiviteit is net even een stapje verder van assertiviteit) Rustig blijven, je uit de ingeduwde hoek friemelen, opstaan en de coupé verlaten (n.v.d.r. en bij het weggaan je bagage hardhandig op zijn schoot laten vallen, jammer uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft geen bagage, zij reist light.) Ik heb voor het laatste gekozen “salu paraplu” (sic) gezegd en rustig weg gegaan.

30-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ben ziek, de smeltende sneeuw, natte voeten en een tochtig station hebben er allemaal geen goed aan gedaan. Mijn hoofd zit vol met….niet met inspiratie, maar met snot en uw jonge gedachtespinnendevijftigster hoest als een oud wijf. De details zal ik jullie besparen, maar de zin om mij te verdiepen in het beloofde potjevlees, is mij momenteel even vergaan. Ik voel mij hondsberoerd en heb nog alleen zin om te slapen. Mocht ik dit alles niet overleven, dan lijkt dit mij wel iets…

28-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een rustig plaatsje in een rustige trein coupé. De rust duurt echter niet lang, er stappen drie mensen in, twee vrouwen en een man. bepakt en bezakt.  Een van de vrouwen ploft tegenover mij neer waarbij zij een van haar grote reistassen op de grond tussen de banken neerkwakt, voila die staat, ik zit! Dat zij daarbij een van mijn voeten bijna verbrijzelt maakt niet uit. Sorry dat ik zulke lange tenen heb.  Best pijnlijk. Lomp wijf, ik heb direct een hekel aan het mens.  De vrouw kijkt mij aan terwijl ik een pijn kreet uit. Zij zegt niks. Geen woord van excuses.  Wat zeg je dan  “kun je niet uitkijken stomme trut of sorry het is niks hoor madam of sorry dat ik hier zit!”  Of zeg je maar helemaal niets?

27-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is koud in Rijsel, maar de zon schijnt die dag en de lucht is blauw en uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin hebben er zin in wanneer zij gewapend met een stadsplan aan de uitgestippelde wandeling beginnen.

Vanaf het Leffe café hebben wij zicht op la place du Général de Gaulle  (militair, politicus en de eerste president van de door hem ontworpen vijfde republiek en te Lille (Rijsel) geboren en dan heb je recht op een plein… minstens en wordt je ook ereburger van je stad) La Grande Place, zoals les Lillois dit plein ook wel noemen met “la Déesse” (De Godin) een beeld, dat de vrijheidsstrijd symboliseert in het midden van een fontein.  Zomers staat het hier vol met gezellige terrassen, nu ligt er sneeuw en de fontein werkt niet. Het is overal heel erg rustig.

 Op dit plein bevindt zich ook de oude beurs, een prachtig gebouw dat in werkelijkheid bestaat uit 24 kleinere handelshuisjes opgebouwd rond een binnenplaats in Vlaamse barok. Vier ingangen met boven iedere ingang een leeuw, symbool van vroegere tijden (n.v.d.r. zie er het geschiedenisboek maar op na!)  brengen ons naar de binnenplaats met indrukwekkende zuilen. En waar vroeger in aandelen werd verhandeld wordt nu dagelijks (behalve op maandag) van 13.30 tot 19.30 een boekenmarkt georganiseerd. Ook kan er geschaakt worden

Nog op dit plein een prachtig in Vlaamse stijl opgetrokken gebouw van de dagelijkse regionale krant “ La voix du Nord” met op het dak een beeld van de drie gratiën die de drie oude provincies van de streek zouden symboliseren Vlaanderen, Artesië en Henegouwen.

 Wij gaan bij de oude beurs de hoek om en komen op la place du Théatre. Hier staat…juist l’Opéra een gebouw in neo-klassieke stijl gebouwd tussen 1907 en 1913. De fronton bestaat uit een beeldhouwwerk dat de verheerlijking van de kunst voorstelt. Apollon een van de belangrijkste godheden uit de Griekse mythologie. God van de kunst, omringd door negen muzen…

Wij springen van A naar D en van D naar B zonder C ooit te zien en staan plotseling bij G……. Wij gaan niet terug naar F en ook niet naar E  moeten niet naar de gevangenis en ontvangen geen 100 euro. De gaten in haar cultuur zullen waarschijnlijk nooit helemaal worden opgevuld .…

Onderweg veel mooie winkels met héél veel leuke dingetjes en gezellig uitziende eethuisjes…….



Update:
Wordt vervolgd. Iets over potjevleisch... Maar eerst gaat uw jongegedachtespinnendevijftigster nogmaals een gok wagen en met een trein richting Amsterdam reizen.....wordt ook vervolgd....

24-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Maar een uurtje later dan gepland verlieten wij het station van Lille Flandres. Diehards  als uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin toch zijn, lieten wij het overdekte en verwarmde winkelcentrum naast het station voor wat het is en glibberden via la rue Faidherbe richting het centrum. De straat is overkoepelt met een soort hemelboog bedekt met kantpatronen die de straat ‘s avonds d.m.v. verlichting veranderd in een sprookjeswereld. Een ontwerp van de Belgische striptekenaar François Schuiten en een overblijfsel van de kerstversiering van Lille Fantastique 2012.

Mijn Brugse vriendin had haar elegante leren laarsjes aan en dreigde even bijna uit te glijden op al die glibberige gladheid. (of is het omgekeerd?) Zelf had uw jonge gedachtespinnendevijftigster deze morgen ook even in dubio gestaan,  Wat moest zij in hemelsnaam aan trekken? Maar bij het zien van alle sneeuw die nog buiten ligt en denkend aan de beruchte Franse slag,waar het sneeuwvrij maken voor eigen deur vast en zeker ook onder valt, dacht zij al snel, verrek!

Het leek ons een goed idee om eerst l’office du tourisme binnen te gaan voor wat informatie over de stad. Er bleek die middag om 15.00  een geleide rondwandeling door de oude binnenstad te zijn maar we hadden ook de mogelijkheid om voor een paar euro een plannetje met een uitgestippelde wandeling te kopen. Wij kozen voor het laatste: “Très Bien” zuchte de dame aan het loket zichtbaar verveeld.

Maar eerst was het tijd voor l’apéro. Wij gingen het Leffe café binnen op la Place de Rihour, niet dat wij hier in Frankrijk nu ineens Leffe zouden gaan drinken, Het is er bijna 2x zo duur dan bij ons. Boven de plattegrond van de stad, een kir voor mijn Brugse vriendin en een muscat voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster plùs een schaaltje met borrelnootjes, bespraken wij notre plan de campagne….

23-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En daar stond uw jonge gedachtespinnendevijftigster  deze morgen in alle vroegte op de bushalte samen met 10 andere pubers (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster was de enigste zonder doppen in de oren.) Zij had alles zo mooi berekend op het internet. Om zo laat zou zij opstaan. Om zo laat zou zij haar huis verlaten. Om zo laat zou zij bij de bus halte staan. Om zo laat zou de bus komen die haar naar het station van La Louvière-Zuid zou brengen vanwaar  zij een directe verbinding zou hebben met Rijsel. (Maar natuurlijk met de bussen van la TEC La Louvièroise weet je het nooit.)

Twintig minuten later is zij uiteindelijk samen met de 10 andere pubers en 10 ijskoude tenen (n.v.d.r. zij spreekt alleen voor zichzelf) op de eerst volgende bus gestapt. Als haringen in een tonnetje, samen met nog eens 100 lawaaierige pubers op weg naar school. Pubers, die dankzij de kou niet al te erg naar pubers roken.... deinde zij ZEN mee bij elke bocht. Halverwege moest zij zich naar de uitgang wurmen om op aanraden van de buschauffeur in een andere bus over te stappen. Maar die bleek niet meer op die halte te rijden. De trein al lang gemist.  Nog eens 15 minuten wachten in de sneeuw ( uw jonge gedachtespinnendevijftigster had het nog warm van in de bus.) Eindelijk op het station aangekomen werd het nog weer eens wachten. Een sms’je gestuurd naar haar Brugse vriendin, dat zij wat later zou zijn….

22-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vandaag de dag begonnen met het pad en een stuk van de straat voor mijn huis sneeuwvrij te maken voor het geval de anderhalve man en de paardenkop die dagelijks langs komen het onzalige idee zouden krijgen om juist daar uit te glijden en hun nek te breken. Terwijl uw jonge gedachtespinnendevijftigster al die vijftig tinten wit aan het wegscheppen was, spon zij een gedachte!

Wist u dat u met een half uur sneeuw te ruimen 200 calorieën verbruikt? Dus dat is mooi meegenomen. Bovendien krijg je er mooie rode frisse wangen van, koude voeten (een heel stuk minder) en een natte neus… en dat laatste is gezond! (Bij een hond.)

Degenen die denken dat uw jonge gedachtespinnendevijftigster op haar blog alleen maar aan navelstaarderij doet, hebben dus verkeerd gedacht. Hier kan men ook best iets leren!

Ook dat nog: Morgen, dinsdag gaan uw jonge gedachtespinnendevijftigster  en haar Brugse vriendin weer eens een stapje in de wereld zetten. Zij gaan de grens over! Rendez-vous à Lille of afspraak in Rijsel. (Wat u maar wil(t)…. )Dus binnenkort in dit theater: Nieuwe avonturen!

21-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zaterdag, mijn bevriende buurvrouw van een eindje verderop, stelde voor om eens naar  Ikea te gaan. Moet u nagaan, op een zaterdag! Dan moet een mens wel behoorlijk gestoord zijn. Maar ach, ik had geen zin om mij thuis weer een hele middag te zitten vervelen. En zo vertrokken wij richting de Ikea vestiging van Anderlecht.

 Wij beginnen ons bezoek met een hapje in het zelfbedieningsrestaurant waar het druk is, heel erg druk. Overal rammelend bestek, overal jengelende kinderen en hun kroost tot orde trachten te roepende ouders. Het is aanschuiven bij de buffetten en bij de kassa’s staat er nog eens een rij van een paar meter. Helemaal achteraan vinden wij, na bijna gestruikeld te zijn over wat loslopend wild, zonder verdere kleerscheuren op te lopen, warempel nog een vrije en redelijk stille plaats. Het voelt aan als een overwinning. Wij kozen om nog meer in Ikea stemming te komen voor Kötbullar, de Zweedse gehaktballetjes.

Daarna gaan wij de winkel in vol nagebouwde woon, slaap, badkamers en keukens. “Kom binnen en doe alsof je thuis bent” is het motto van het geelblauwe woonwarenhuis waar kinderen als ze niet in het kinderparadijs Småland gedropt zijn, zodat hun ouders rustig saaie dingen kunnen gaan doen, zoals het plannen van een kast of een keuken…. Doen of ze thuis zijn en de bedden testen alsof  het trampolines zijn en er kussengevechten houden.  Ikea is een pretpark. Een man gaat op een bed liggen en roept naar zijn vrouw ”Ik blijf hier liggen, kom mij straks maar weer halen, wanneer je klaar bent” Kasten worden opengemaakt, laden uitgetrokken, banken en stoelen worden beklopt en uitgetest.

Een jong stel zoekt het eerste kinderbedje uit, in de babykamers hoek. Zij kijkt liefdevol naar hem op en geeft hem een kus, hij kijkt met dezelfde tederheid en kust haar terug. Ik wend mijn ogen af, ontroerd…

Een vrouw zegt tegen haar man, “kom eens, hoe zalig zit dit” De man gaat duidelijk met niet al te veel zin naast haar zitten en zegt niks.. Ze staan allebei op, zwijgend en gaan weer verder. Het enthousiasme van de een, gesmoord in het zwijgen van de ander. Ook herkenbaar….

20-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Bij Hetty las ik dat zij via de mail werd gecontacteerd door “haar bank” om met het oog op een betaling, bepaalde (inlog) gegevens te controleren en daardoor bijna het slachtoffer was geworden van phishing, gelukkig ging er op tijd een alarmbelletje rinkelen.

Mijn 90 jarige vader die voornamelijk om deze redenen tegen het internet is ,  werd verleden jaar gecontacteerd door zogenaamd iemand van zijn bank via de telefoon. Er zou een poging tot malversatie op zijn rekening hebben  plaats gevonden, maar alerte medewerkers hadden dit kunnen voorkomen. Hij zou een nieuwe bankkaart krijgen, maar er was een technisch probleem blabla en om alles sneller te kunnen laten verlopen was men zelfs al naar hem onderweg om samen met hem alle gegevens te verifiëren.  

Mijn vader is dan wel oud, maar verre van dom of seniel antwoordde hier op dat hij wel even naar de hoofdzetel zou bellen en vroeg naar de naam van de beller, die uiteindelijk ophing. Andere oudere mensen met de schrik in hun lijf, bang dat hun spaarcentjes worden gestolen en minder waakzaam dan mijn vader, hadden misschien anders gereageerd en met de deur open te maken voor een stelletje criminelen die zich voordoen als “de keurige meneer van de bank” het risico gelopen, niet alleen beroofd te worden maar ook nog een klap op hun hoofd te krijgen of erger…..

18-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

17-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Soms denkt uw jonge gedachtespinnendevijftigster dat zij veel te goed is voor deze wereld. Want….watskeburt?

Afgelopen zaterdag in Amsterdam. Ik ging boodschappen doen. Even naar de Amsterdamse Javastraat in de Indische buurt met zijn winkeltjes met producten uit alle windstreken, met gezellige eethuisjes en terrasjes waar het lekker eten is en waar, in de zomer, wanneer de zon schijnt en het heel warm is en ik mij tussen de bijna chaos van de in groepjes staande kletsende mannen en de vaak in chadors geklede vrouwen en andere hoofddoekjes begeef, mij bijna in het een of andere vakantieland waan. Ik snuffel wel eens rond in de winkeltjes waar ze Marokkaanse huisraad en andere prularia verkopen en ik verbaas me iedere keer om het kitscherige en de lelijkheid hiervan. De vele groenten en fruitwinkeltjes zijn wel weer interessant.  Ik heb er ondermeer Turkse spinazie gekocht voor 55 cent de kilo en daar doen de reguliere supermarkt, de gewone groenteboer en ook de marktkramers op de nabijgelegen Dappermarkt het niet voor….

Ik moest ook even tappen bij de bank en daar stond ik netjes achter de oranje streep te wachten op mijn beurt. De vrouw aan de geldautomaat draaide zich om, stopte haar kasticket in haar portemonnee en liep naar een andere vrouw die een eindje verder op haar stond te wachten. Ik maakte aanstalten om over de oranje streep te stappen en mij naar de automaat te begeven, toen mijn oog viel op een biljet van 50 € dat uit de geldgleuf stak.

Zonder een moment te twijfelen hoorde ik mijzelf roepen: “Mevrouw uw geld!” De dames babbelden vrolijk verder en wilden naar buiten gaan. “Mevrouw, mevrouw” riep ik nog wat harder. De ene vrouw draaide zich om en kwam vragend naar mij toe terwijl ik naar de geldautomaat wees. Zij schrok zichtbaar en stamelde “Oh jeetje mevrouw, dank u, dank u wel.”

Er ging een zucht door de rij met wachtenden en er klonk geroezemoes en ineens kreeg ik het gevoel alsof ik van een andere planeet kwam en zo werd ik ook bekeken. een man zei op een haast spottende toon “Er bestaan dus nog eerlijke mensen!” Was het ongeloof? Was het verbazing? Was het bewondering? Of dachten die mensen bij zichzelf gewoon…wat is dat voor een stomme trien!

Maar ik heb dan zoiets van,  je zal het zelf maar zijn….

16-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog niet zo heel lang geleden was het vaak bijna avontuurlijk en soms bijzonder interessant in de internationale trein en kreeg ik vaak een soort schoolreisjesgevoel wanneer er soms mensen naast of tegenover mij kwamen zitten die open stonden voor een praatje. Mensen overal vandaan, gewoon ergens onderweg op de een of andere citytrip, mensen met bestemming Parijs of Londen en nog verder, mensen van buiten europa die het continent aan doen.

Mensen van verschillende leeftijden en van allerlei soorten, zo kreeg ik ooit eens een bijna lezing over windmolens en herinner ik mij een Chinese studente op stage in verschillend hoofdsteden en een jonge Portugese student in filosofie, die met een rugzak heel Europa doortrok en een stel hele vrolijke Ieren op Belgische bieren trip en dan was er dat stel uit Buenos Aires, waarvan de vrouw last had van haar knie en ik toen ook, en zoiets schept dan meteen een band. Wij communiceerden in het Engels, Spaans, Frans en met onze handen en wij begrepen elkaar.  Het leuke was, die mensen waren ook geïnteresseerd in mij en wilden weten, waar ik woonde, waar ik naar toe ging, gewone leuke babbels. Maar die tijden leken voorbij.

 De laatste maanden was er bijna niks meer aan, iedereen zit tegenwoordig met een tablet of een laptop op een schermpje te staren en te scrollen. Of ze zitten met een smartphone met doppen in de oren, die met heel veel tegenzin uit de oren worden gehaald met een gestoorde blik van “wat mot je?” als er per ongeluk eens iets tegen ze wordt gezegd…..

Maar toen kwam de Fyra, verraste reacties en lachen al in het begin wanneer de trein op tijd het station uit rijdt en dan de vele tunnels onderweg en wanneer dan blijkt dat WiFi verbindingen en mobiele telefoons daar plots verbroken worden omdat er ergens, een draadje in zo’n tunnel ontbreekt. Plots zijn er weer openingen tot een praatje, verbaasde wat knullige gezichten wanneer ze constateren ”Hey…..ik heb geen bereik!”

15-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen weekend nog eens in mijn geboortestad doorgebracht en de Fyra nu al voor de derde maal getrotseerd maar jammer voor u en andere Seniorennet ramptoeristen die vaak met graagte komen lezen wat er in andermans leven en met andermans treinen allemaal mis kan gaan en vervolgens heel erg meeleven, moet ik u weer eens teleurstellen. (maar zij blijft geloven in de toekomst, op een dag gebeurd het gewoon en dan komt ook uw jonge gedachtespinnendevijftigster in die verkeerde trein terecht.)

De trein vertrok vrijdagmorgen redelijk op tijd en de feestvreugde van een ophanden zijnde snelle trip werd daarna niet bedorven door ergens te blijven staan omdat het veiligheidsnavigatiedingessysteem in veiligheid was geschoten vanwege gebrek aan ontvangst, waardoor het niet meer wist waar het zich bevond.(n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft het ook maar van horen zeggen. Maar zij vond dat het allemaal héél aannemelijk klonk.)

Zij en haar medepassagiers werden dus niet gedropt in het midden van nergens of in een van de vele tunnels op het traject of op stations waar een normaal mens niet komt als men er niet echt moet zijn en zij moesten dus ook niet over in een bus of in een andere trein. Er moest ook niemand worden geëvacueerd. De brandweer, het Rode Kruis en het leger rukten niet uit en er werden geen voedselpaketten gedropt. De toiletten raakten niet verstopt en liepen niet over, hierdoor braken er geen epidemieën uit, waardoor de raamambtenaren van het ministerie van volksgezondheid rustig door konden slapen.  Er werden geen mannen in witte pakken met geheimzinnige maskers of over cirkelende helikopters gesignaleerd of iets anders…engs en uw jonge gedachtespinnendevijftigster moest niet worden gered...........

Ook op de terugreis verliep de reis naar wens en reuze vlot. Toen zij aankwam op het Brusselse zuid-station reed zoals gewoonlijk haar aansluiting met La Louvière het station net uit en moest zij zestig minuten wachten op de volgende trein die aangekondigd werd met een vertraging van “waarschijnlijk” vijf minuten wat uiteindelijk niet waar bleek te zijn….

Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft haar lot vervolgens (weer eens) in stilte gedragen en bovendien… ach…een mens kan nu eenmaal niet alles mee hebben, op één dag.

14-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is 6.00 en nog midden in de nacht wanneer ik opsta. Ik ben (gaap) al is het enigszins tegen mijn zin (gaap) solidair met mijn zoon die in examenperiode is.

Het is mijn dag voor mijn wekelijkse pil tegen het krimpen, kromtrekken  en het breken van mijn botten. Zo’n pil waarna je het eerste half uur niets mag eten en om het verhaal nog vrolijker te maken, vooral niet mag gaan liggen, want het werkzame zuur zou de slokdarm wel eens kunnen verbranden. (n.v.d.r. maar het lijkt wel te helpen, uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft tot nu toe alleen maar haar hart een paar keer gebroken.)
 
In afwachting dat de pil zijn weg zoekt en ik mag ontbijten, doe ik de strijk. Mijn zoon vertrekt naar zijn school in Mons na mij eerst nog gevraagd te hebben of ik zijn treinabonnement soms heb gezien. Ik vraag, of hij zijn hoofd niet heeft vergeten, als antwoord krijg ik een geïrriteerd kijkende zoon.  (uw jonge gedachtespinnendevijftigster leert het ook nooit.)

Hoewel ik veel zin heb om terug in mijn bed te kruipen om de hele dag te verslapen en te jeremiëren over de saaiheid van mijn bestaan, vervrouw ik mij en besluit om die verongelijkte Calimero die constant zeurt over die zielige vrouw zonder toekomst een schop onder haar kont te geven. Ik ga iets nuttigs doen. Ik verdwijn in de badkamer waar ik douche met zalig ruikende Haman olijvendouchegel en mijn lichaam scrub tot het tintelt en helemaal rood ziet en smeer het in met een net zo zalig ruikende bodycrème waarna ik mij bijna als herboren voel.  Ik verzorg mijn gezicht en mijn ogen met grote nauwkeurigheid.  Bekijk mij zelf in de spiegel en doe aan self-fulfilling prophecy “Hey leuke meid, wat zie je er vandaag weer geweldig uit!” waarna ik een kus blaas naar mijn spiegelbeeld en warempel zij lacht terug! Vervolgens ga ik naar beneden……En ik begin aan weeral een nieuwe dag.

10-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Naar aanleiding van een vorig logje over de eerste dag op de kleuterschool van mijn kleinzoon en de reactie van een paar lezers die zelf niets meer wisten van hun eerste dag ben ik eens in mijn eigen jeugdherinneringen gedoken.

Op mijn vierde ging ik voor het eerst naar de kleuterschool. Het was geen dag waarop juf mij moest losrukken uit de armen van mijn moeder. Ik had wel zin in dat avontuur. Ongeduldig stond ik thuis in het halletje ongeduldig trappelend te wachten op mijn moeder die nog eerst van alles moest doen. Eindelijk waren wij klaar om weg te gaan. Mijn moeder was die dag gekleed in een blauwgrijze jurk met zwarte amforen motiefjes. In het klasje van juffrouw Voorbrood moest ik plaats nemen aan een tafeltje met een groen tafelblad en kreeg ik een houten doos met gekleurde houten blokken voorgezet. Daarna verdween mijn moeder uit beeld en sindsdien ken ik het verschil tussen groen, oranje en rood, maar pas vele jaren later heb ik begrepen dat zelfs de mooiste bouwwerken instorten wanneer de fundamenten niet echt solide zijn….  

09-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vandaag met de stofzuiger bezig geweest in alle hoekjes en gaatjes en de loodzware bank, na maanden weer eens verschoven.

De buit: behalve wat stof en wat kruimels, 1 stoffen bal in felle kleurtjes, 1 koffielepel, en 1 playmobil politieagent met helm, 5 potloden: 1 oranje, 1 bruin, 1 zwart, 1 groen, 1 roze, en 1 oranje, 1 kleurboek, 1 foldertje van een “spectacle de lutin Plop” (u weet wel, die kabouter) dat doorging in oktober, 1 papiertje met een quality control tag met het nr PON77206 van iets dat gemaakt is bij Amav in Israel. Na even gegoogeld te hebben weet ik dat ze daar speelgoed maken, wat me op de een of andere manier geruststeld, verder vond ik 1 tube Zwitsal zinkzalf waarvan ik me al een tijdje afvroeg waar die kon zijn.. 

Het was 1 vruchtbare dag.

Oeps: wat klopt er niet?

08-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vandaag was het een bijzondere dag in het leven van de ouders van Simon. Simon is immers 2 ½ jaar en mag naar het allereerste kleuterklasje. Met zijn zelf uit gekozen gloednieuwe rugzakje met daarin zijn gloednieuwe boterhammendoos, stapte Simon, zonder vrees  aan zijn mama’s hand de school en het klasje van mademoiselle Sabrina binnen. Na de kennismaking met de juf werd zijn aandacht meteen getrokken door een heleboel nieuwe en al bekende dingen in het klaslokaal en kon zijn mama met toch wat ietsiepietsie gemengde gevoelens afscheid nemen van haar kleine vent. Rond 10.00 kwam Simon er ineens achter dat hij toch eigenlijk wel in een voor hem vreemde omgeving was, met een vreemde mevrouw en allemaal vreemde kinderen  en toen heeft hij even een keel op gezet. “Uw zoontje heeft karakter” zei de juf, toen mijn dochter mijn kleinzoon aan het eind van deze eerste schooldag weer kwam halen. Mààr….. dàt wisten wij al!

Simon vindt de school leuk en is enthousiast over zijn eerste dag!

Doe zo voort lieve schat en dat je het de komende 15 jaar nog even leuk mag blijven vinden.

07-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is zaterdagmiddag en ik lig onder een plaid op mijn bankje, Ik voel mij al een paar dagen beroerd, de nasleep van de feestdagen dacht ik.  De hoofdpijn is nu naar mijn nek, mijn schouders en mijn rug afgezakt, ik voel mij hondsberoerd, doodmoe en ik heb het koud. Ik voel mij een beetje een softie en het huilen staat mij nader dan het lachen, wanneer ik zielig, en vol zelfmedelijden, denk aan het nadeel van het weer single zijn. Niemand die even dingetjes voor je doet of even je pijnlijke nek en je rug masseert. “Misschien is het de griep, want die heerst” oppert mijn buurvrouw, die ik deze morgen op de markt tegenkwam waar ik even was voor even wat frisse lucht.(n.v.d.r. want dat hebben ze daar, net als, wel zo gemakelijk, reeds gebraden kip...) Wat het ook is, ik heb het gevoel dat ik voor eeuwen kan slapen. Thuisgekomen kruip ik onder mijn plaid op de bank, tot ik tureluurs word van de constant blaffende hond van de buren en mij erger aan een stel dommig schreeuwende puber jongens juist voor mijn huis.

 De rommel op tv op een zaterdagmiddag ontweken en even op Facebook gekeken naar waar mijn vrienden zich zoal mee bezig houden. Eén van hen, gaat dood, 22 van zijn vrienden liken dit. Iedereen gaat dood, maar als er min of meer al bijna een datum is geprikt, dan is het echt, voor echt. Ik ken hem, als een nog midden in het leven staande jonge vijftiger met een bijzondere aanstekelijke vrolijkheid. Hoe k u t en hoe onvoorspelbaar is het leven….

Nu beschrijft hij moedig en met dezelfde vastberadenheid als waarmee hij het leven behapte,  zijn ervaringen, de bijverschijnselen van de chemo en zijn lichamelijk aftakelen. Ik moet niet klagen, alles is relatief…maar toch…

06-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ach, die goed voornemens, waar je overal over hoort en leest in deze tijd van het jaar en die ik niet heb, omdat ik niet rook, niet te veel drink of aan andere drugs ben, mijn Chocotoff en mijn dropverslaving heb ik, zoals héél trouwe en nijvere lezertjes wel zullen weten (maar veel waarschijnlijker niet) al tijden onder controle, diëten moet ik niet echt, want dàt komt vanzelf allemaal goed, wanneer de zon weer schijnt, de sterren en de maan goed staan en de wind uit de juiste richting waait waardoor ik weer zin krijg om weer meer te gaan bewegen. Een knoop doorhakken door een relatie te verbreken, juist op 1 januari, ook niet nodig, want ik ben geen voetbalvrouw... en bovendien, ik heb geen relatie die ik zo 1,2,3 per se zou willen verbreken.

  Misschien moeten we allemaal maar wat liever voor elkaar zijn las ik ergens op een blog. Ik… liever? Nòg liever dan ik al ben?  Ik dacht het niet!  Ik wil alleen nog maar héél lief zijn voor mijzelf! Mijn eigen grenzen stellen! Gewoon, omdat ik het waard ben! Nah!

04-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zo, we hebben het weer gehad. We zijn nu drie dagen in het nieuwe jaar en ik heb nog steeds een beetje een katergevoel, ik voel mij opgeblazen, moe en geestelijk volkomen uitgedoofd, maar dat komt vast wel weer goed, eens… in de lente… of zo…

 De wereld is uiteindelijk toch niet vergaan,  ik heb kerstmis gevierd in huiselijke kring. De Fyra nogmaals getrotseerd en zonder problemen op mijn bestemming gekomen. Aan kleffe oliebollen ontsnapt en ontlopen aan het lichtspektakel in Amsterdam, dat door de knallen en de rook vaak meer weg heeft van een kleine burgeroorlog dan van een vuurwerk, door op oudejaarsdag weer naar huis te komen om er de jaarwisseling te vieren dans un trou dans le fin fond van de Borinage waar ik was uitgenodigd en waar ze niet aan vuurwerk doen, maar wel aan "Ah Ah Ah loeiharde muziek" zodat met niet meer kon zien wat men zei en andere verplichte gezelligheid (uw jonge gedachtespinnendevijftigster kreeg er verdorie bijna onregelmatige hartkloppingen van èn ademnood èn de kriebels en ook nog het rambam en even dreigde zij in paniek te raken.) Ik verlangde naar stilte en naar mijn bankje thuis, waar ik fijn kon zappen tussen de verschillende cabaretiers en alle andere vrolijk bedoelde onzin dat men op zo’n avond te bieden heeft. Maar thuis hadden mijn zoon en zijn Marie het huis bezet en zaten bij kaarslicht romantisch te wezen.

Na middernacht werd ik er ook nog besprongen door mij compleet vreemde individuen die mij een gelukkig nieuw jaar wensten.

Toch nog één “goed voornemen” gevonden. Volgend jaar blijf ik thuis! Gezworen!

03-01-2013 om 00:00 geschreven door Loewiesa