Het neefje van ‘lief ging trouwen en vrijdag was het dan eindelijk De grote en voor hen lang verwachte Dag. Zelf ben ik (hoe zou dat toch komen?) niet meer zo’n trouwster. Maar ach, indien je op de juiste valt en de juiste valt ook op jou en wanneer alles een beetje meezit. Je geen al te hoge verwachtingen koestert en niet te veel verlangt, jezelf een beetje wegcijfert, af en toe eens op je tanden bijt en heel veel oogjes dichtknijpt. Dan kan het misschien wel meevallen, en heb je later iets moois om naar terug te kijken….

En zo liepen wij, voor de gelegenheid nog mooier opgetut dan dat wij gewoonlijk opgetut zijn om even na 8.00 over de Gentse kasseien op weg naar het Gentse stadhuis. Veel te vroeg. De trouwplechtigheid, die op de vrijdag is 't gratis dag was, zou pas (vanaf) 9.00 plaatsvinden en er waren nog 4 trouwers voor ons. Maar ik hou van een stad die ontwaakt. Van de geluiden van de vuilkar, van mensen die naar hun werk en kinderen die naar school gaan, van nog stille winkelstraten met nog dichte winkels en van het ge ren op stations. De lucht van vers brood  en de gevulde rekken in bakkerswinkels, van nog lege terrassen en cafés die hun bier voor de komende dag aangeleverd krijgen en het kon mij niet schelen om nog even rond te wandelen en ik heb die morgen zelfs nog een aardige binnentuin ontdekt.

De bruid was in het wit, had kippenvel en rookte van de zenuwen de ene sigaret na de ander. De bruidegom die als serveur in een restaurant werkt zag er uit als een serveur die in een restaurant werkt en zou later op de dag eens vragen of alles naar wens was. De moeder van de bruidegom huilde tranen met tuiten. De ogen van de ouders van de bruid stonden ook troebel, maar dat was van de avond ervoor en die daarvoor en nonkel machin die op etiquette gesteld is en dus weet hoe het hoort had een briefje waarop stond aan welke kant en in welke volgorde wij in de stoet zouden moeten aantreden. In de “trèwkapelle” werd het bruidspaar in het Gents toegesproken, want dat kan tegenwoordig. Iets over hun rechten en plichten! (over wie er moet stofzuigen en strijken, wie er ’ s nachts het bed uit moet om naar een huilend kind te gaan, over het recht dat zij heeft om buitenshuis te gaan werken, om een blog te houden en haar eigen vrienden te kiezen…! )

“Jojik!” zei toen de bruidegom. “’t zal wel zijn!” antwoordde de bruid.

06-09-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zaterdag avond zouden wij ergens iets gaan eten. Bij een Griek binnen gestapt in een zijstraat van de grote markt van Doornik. Hier eens geen traditionele blauwwitte decoratie, maar gele muren met afbeeldingen van amforen en Griekse personages.  Wij werden onthaald door een waarlijk ontvangstcomité. Een kruising tussen Lurch (Adams Family) en Frankenstein’s monster schudde ons de hand en begeleide ons naar een tafeltje voor twee. Vervolgens werd ons, door een volledig in het zwart gekleed geplastificeerd heerschap die duidelijk stijf stond van de botox ( even dacht ik dat ik in een theaterstuk was beland, een Griekse komedie,  feestgangers aan banket) een boekwerk aangereikt, dat zeker 5 kilo woog. Die Grieken zetten immers al hun gerechten op foto. Wij bestelden een Griekse salade waar alles te aan was. En dan vraag ik me af, wat kan er nu mis gaan aan een Griekse salade. Nou alles dus. En scampibrochettes met  groene paprika waarvan de scampi taai waren en de paprika zwart verbrand, maar nog net niet verkoold. Teleurstellend. Lief had geen zin in wijn en bestelde water wat ik beter ook had gedaan, maar ik wilde wijn. Bij het zien van de kleur dacht ik eerst, de patiënt zou wat meer moeten drinken. Misschien was het Retsina maar dat was het niet. Retsina ruikt en smaakt naar afwaswater. Niet dat ik ooit afwaswater heb gedronken. Maar ik kan me voorstellen dat afwaswater smaakt zoals Retsina. Dit was geen Retsina. Afwaswater, weliswaar proper smaakt vast nog lekker vergeleken bij dit bocht. Bij navraag bleek het om een Bulgaarse witte wijn te gaan. Nou lekker was anders. Dit was ronduit smerig. “Ik drink dit niet op!” Siste ik, naar de andere kant van mijn lat.  Ondertussen werden wij in de gaten gehouden door Frankenstein’s monster en Plastic Zorba. Bangelijk! .............

29-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Deze morgen een beetje slaperig nog achter de computer gekropen in afwachting van de komst van mijn kleindochter en terwijl ik een slok van mijn koffie nam, bedacht ik dat ik eigenlijk niet zo heel veel te vertellen heb.  Ik heb geen missie om u een boodschap te brengen en er bestaan tigtig fora om op alles je mening te dumpen en heel persoonlijke dingen wil ik, toch ietsje wijzer geworden,  op dit blog, al lang niet meer met u delen, want met schrijven over ‘”je priv锠 zoals ik in het verleden wel deed moet je uitkijken. Voor je het weet heb je de grootste ruzie en vertrouwen ze je voor geen cent meer. Bang dat ze worden dat je wel eens over ze zou kunnen schrijven. Overdrijf je waar ik de neiging toe heb, dan worden ze achterdochtig. En zo raak je beknot. Beknot op je eigen blog. Of de geheime dienst achter je zit of zoiets. En dat is jammer, want ze zijn best inspirerend, al die aardige mensen in mijn leven.  

Bloggen dus over het weer  (het kan vriezen of het kan dooien) of over huisdieren (de kat is eigenzinniger dan de hond) En interesseert het eigenlijk wel iemand of ik vandaag wel of niet naar de markt ga en wat ik vandaag eet en of ik mijn ruiten gekuist heb. Natuurlijk heb ik mijn ruiten niet gekuist, want daar heb ik geen tijd voor, ik blog! Ik wacht wel tot het regent. Nou en het heeft geregent, dus dat kwam mooi uit.  Maar…… ik zou het missen, het schrijven en de reacties en vooral…… het wachten op reacties!

26-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ze moeten eigenlijk eens naar de kapper, had mijn dochters ’s morgens zo eens langs haar neus gezegd bij het afleveren van haar kroost. Vroeger toen mijn tweeling dochters klein waren, knipte ik ze zelf soms bij. Dan geeft het niet of je eens scheef of per ongeluk in een paar oren knipt. Want toen waren het mijn kinderen. Mijn dochters hebben elkaar ook al te grazen gehad met zo’n klein kinderschaartje. “Kijk eens mama, mooi, haartjes geknipt!” Om de boel een beetje te fatsoeneren en te redden wat er te redden viel, de eerste de beste kapper binnen gestapt die op die dag open was, het was op een maandag. Een herenkapper ”Zeg vooral niet dat je bij mij bent geweest,” zei hij nog bij het weg gaan. Maar ik vond ze nog steeds erg lief, zelfs met een raar koppie en haar groeit snel weer bij. Met mijn kleindochters neem ik geen enkel risico. Ik zou het eens met mijn dochter of erger met oooh buhhhh whoe who ….  mijn schoonzoon aan de stok kunnen krijgen. Toen wij terug kwamen van de kapper riep een langskomende dame tegen mijn oudste kleindochter die trots naast de kinderwagen liep met een vertederde stem: “Oooh quelle belle poupée” “Je ne suis pas une poupée” antwoord Camille resoluut: “Je parle… !”

25-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Balancerend tussen grote plassen en afgebroken takken vertrokken wij vanwege het noodweer een uur later dan gepland richting de bus halte, waar ieder uur een bus naar La Louvière stopt. Halverwege wilde mijn kleindochter niet verder en begon te jengelen van “Is het nog ver?” En eerst moest er een denkbeeldige kei uit haar schoen verwijderd worden.”Weet de buschauffeur wel waar wij naar toe moeten oma?” Klonk het toch wat ongerust.  En op de terugweg: “Weet de chauffeur wel waar jij woont?”  In de bussen van “La TEC La Louviéroise” is de radio zender afgestemd op de "niets aan de hand muziek" van Radio Contact om het de reizigers en/of de chauffeur het busgebeuren wat aangenamer te maken. Al gauw bewoog en klapte mijn kleindochter voor wie met de bus rijden een feest lijkt te zijn mee op de tonen van Vamos a La Playa En daar leek het wel wat op. De zon was terug! Verder heeft zij de vrije zitplaatsen voor ons, naast ons en achter ons uitgeprobeerd. En oma maar: “Hou je goed vast moppie, want ook hier rijden de chauffeurs soms als gekken en hebben de bussen dubbele remmen, maar alles is goed gegaan. En natuurlijk heeft zij op het knopje mogen drukken.

 In La Louvière aangekomen ons te goed gedaan aan, voor mijn kleindochter een Happy Meal  in een doe- en speeldoos met een verrassing erbij. En voor oma, die nog even dacht aan een gezonde salade maar zich uiteindelijk toch liet verleiden door een hamburger met een flink aantal calorieën , gesmolten Cheddar, sla, tomaat en uitjes  dit alles volledig gedrenkt in een mosterdsaus. Een geweldig smosgebeuren. Waarbij je de tafelmanieren die je ooit geleerd heb vanzelf vergeet wanneer de saus door je vingers loopt. 

Er is daar ook zo’n speelhoek, met een ballenbad, tunnels en glijbanen. en daar zit je dan, tussen de andere wachtende ouders. 30 minuten mocht ze spelen, want er was nog een bus terug naar huis. 30 minuten zijn relatief. Te kort voor Camille die mee rent, meeklimt, mee glijdt en mee gilt met de andere kinderen. Een eeuwigheid voor wie moet wachten. Ik doe mijn ogen eventjes toe om mij even van het kabaal om mij heen af te zonderen. En dan voel ik het pas, hoe moe ik eigenlijk ben en dat ik eigenlijk niets liever zou doen dan slapen!

24-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het einde van de schoolvakantie is in zicht. De laatste twee weken is er geen speelplein en ik ben weer even oppas oma.

En zo kan het verkeren dat ik ’s morgens om 8.00 al aan het boetseren ben met Play Doh, gekleurd boetseerplezier met een luchtje. Er moeten balletjes gedraaid worden., heel veel balletjes. Wanneer ik haar vraag waarom? Want ik weet graag, waarmee ik bezig ben. Antwoord Camille “Voor in de spaghetti!”  Er wordt mij veel duidelijk. Ik haal de knoflookpers uit de keuken en samen maken wij slierten. Van een homp klei begin ik een worst te rollen. En kneed die uit tot een kommetje. Ooit nog geleerd op een cursus creatief atelier. Stelt u zich dit ludieke moment eens voor, een tiental keurige respectabele dames fanatiek bezig met het draaien van saucissen met het daarbij onvermijdbare noodzakelijke commentaar.

Dan verteld Camille dat zij nog nooit met de bus is geweest. Dat probleem wordt opgelost door straks met het openbaar vervoer naar La Louvière te gaan en haar bij Mac Do op een hamburger te trakteren. Vast heel erg slecht en cultureel ook al geen hoogstandje, maar dat pretendeer ik ook niet te zijn. Haar veggies eet ze wel bij haar mama. Verwennen! Daar zijn oma’s voor.

Als tenminste iemand buiten het licht weer wil aansteken en het doen ophouden met regenen, hagelen en donderen!

23-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

"Gekneveld en beneveld" de laatste 10 dagen niet tot mijn computer geraakt. Mijn zoon had met het zuur verdiende vakantiewerkgeld samen met zijn vriendinnetje een last (very very last minute)  geboekt naar een zonnig oord en was na een hoop gezeur en alles op het laatste moment (mààààm kan jij even? màààààm kan jij dit? mààààm wil jij?) eindelijk vertrokken. ‘Lief vond dat wij het er ook maar eens van moesten nemen. En zo gebeurde het! Het werd een week vol hoogtepunten. Wij hebben het zelfs een keer gedaan aan zijn kant van het bed. En op een vroege regenachtige morgen heb ik onder de notenboom achter in mijn tuin een eekhoorn gezien die even halt hield voor een foto, maar helaas, de zoon had mijn toestel mee en … als kers op de taart, heeft een slakkenfamilie de basilicum in mijn kruidenhoekje volledig kaal gevreten....

22-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zij is voor het laatst bij de kinesist geweest. Haar knie gedraagt zich weer zoals de knie van een jonge gedachtespinnendevijftigster zich behoort te gedragen.  De spieren in haar bovenbenen zijn door oefeningen verlengd en zij kan liggend op haar rug met een gestrekt been met haar grote teen de ondergrond achter haar hoofd aanraken. Verder heeft zij er ook geen moeite meer mee, om zichzelf (mocht dit nodig zijn) met een volledig geplooide knie een schop onder haar achterwerk te geven. Zij schrijdt van de trap en is niet meer aangewezen op de vreemde, doch altijd elegante huppelsprongetjes die zij nu alleen nog gebruikt wanneer zij ‘ s morgens bijna struikelt over de schoenen van haar zoon die door deze na een avondje uit onderaan de trap zijn gelaten. Een mooie bijkomstigheid is dat zij sinds kort verlost is van de al maanden aanslepende pijn in haar nek. Misschien dus een tip. Bij pijn in uw nek. Laat een meniscus verwijderen!

12-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn vader is sinds een paar weken de trotse bezitter van een spiksplinternieuwe scootmobiel  die hem na de noodzakelijke administratieve rompslomp, het bezoek van een ergotherapeut om zijn behendigheid te controleren, door de gemeente Amsterdam werd toegewezen met de bedoeling hem weer wat mobieler te maken en hem wat meer onder de mensen te brengen of gewoon eens een luchtje te scheppen. Er zit een mandje op, zodat hij, indien hij zin heeft of mocht krijgen  zelf ook weer eens naar de supermarkt kan rijden. Hij hoeft niet eens uit te stappen en kan zo langs de brede kassa. Maar niet mijn pa: “Ik zal wel eens zien, misschien morgen als het weer goed is…..” Maar het weer is nooit goed, het is te nat, te droog, te koud, te warm, teveel wind, het gaat misschien regenen of zelfs sneeuwen en bovendien, hij heeft …. geen tijd!

De zondagsrust en de meditatie van mijn vader verstoord door hem mee te nemen op wandeling over de eilanden in het Oostelijk havengebied. Vanaf Brazilië, een oude koffie en cacaoloods van de toenmalige Koninklijke Hollandsche Lloyd en omgebouwd tot een winkelcentrum  lopen ‘lief en ik in een stevige pas en tuft mijn vader in zijn scoot over de Veemkade aan het Binnen-IJ richting de brug naar het Java-eiland. “Vroeger stond hier een eindeloze rij met pakhuizen” verteld mijn vader “Er lagen schepen uit o.a. Nederlands-Indië met koffie en cacaobonen en het rook er heerlijk naar specerijen”. Ikzelf herinner mij deze buurt uit de eind zestiger, begin zeventiger jaren, de hippietijd, als een vervallen, zelfs een beetje een enge buurt vol verlaten pakhuizen, met krakers, kunstenaars, hippies, zwervers en verslaafden. De pakhuizen zijn grotendeels gesloopt of verbouwd tot woongebouwen in de hogere prijsklasse (onbetaalbaar voor de gewone Amsterdammer, voorzover er nog gewone Amsterdammers zijn) en kantoren voor eigentijdse beroepen zoals de meeste pakhuizen in Amsterdam. Ook hebben talloze kunstenaars hier hun werkplek. Maar nog steeds kan de monumentgevoelige ziel bij de namen en de opschriften op sommige gebouwen de geschiedenis proeven. “Oooh Geef mij Amsterdam terug” Zucht mijn vader weemoedig......  Dan leest hij een opschrift op een van de nieuwe kantoren: “Loopbaanbegeleiding! Dat zou nu nog eens een mooi baantje voor mij zijn, een ander vertellen wanneer het tijd is om opslag te vragen of, om weg te gaan!”

11-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer terug van een lang weekend bij mijn vader in Amsterdam. Zaterdagmorgen na het ontbijt, het vaste gerommel in huis, boodschappen en ook even vlug over de markt in de Dapperstraat, ooit uitgeroepen tot de gezelligste markt van Amsterdam, een smeltkroes van verschillende culturen maar op dit uur van de dag nog bijzonder stil. Een aantal kramen zijn nog niet eens opgebouwd. Op de terugweg naar huis, worden wij opgeschrikt door gegil vanaf de vierde verdieping van een appartementengebouw waar een jonge vrouw op de vensterbank staat en dreigt naar beneden te springen. Ik schrik mij een hoedje en mijn hart begint  een ietsje sneller te kloppen en vraag mij af of wij getuigen zullen zijn van een poging-tot-scene. In gedachte hoor ik het doffe geluid al, dat een lichaam maakt wanneer het ter aarde stort. En ik bedenk dat ik hier echt geen zin in heb.“Nee hoor, ze springt niet” zegt een van de voorbijgangers, bijna met spijt in zijn stem. “Doet ze het of doet ze het niet?” Vraagt een ander . Dan zie ik beneden aan de raamscène een jonge man met in iedere hand een reistas. Hij smijt de tassen kwaad  op de grond en begint wild te gebaren naar de vrouw aan het raam.  Er komt een politiewagen aanrijden. De vrouw trekt zich terug naar binnen, het spektakel is afgelopen.

‘s Middags nog meer spektakel, Samen met honderdduizend hetero (en andere) juichers langs de Prinsengracht en de Amstel gestaan om over de koppen heen een glimp op te vangen van dansende en zingende homo's en lesbo's in roze pluimen, toeters en bellen op de fuifboten van de Canal Pride op de 16e Gay Pride die zaterdag in Amsterdam werd gehouden met als thema: Recht op Zichtbaarheid!

09-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

05-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gaan wandelen in de Ardennen. De gekleurde bewegwijzering is verdwenen Het pad is ergens op gehouden en wij lijken verdwaald. Klimmend en klauterend, hier en daar een ontspringend bronnetje, losse stenen en een glibberig pad. Mijn knie gedraagt zich prima en ook de evenwichtsoefeningen bij de kinesist , balanceren op een plank op een bal, zijn niet voor niets geweest. Lief toont zijn galante kant door mij af en toe zijn hand toe te steken om mij vervolgens ergens over te trekken. Bramenstruiken? Maakt niet uit. Mijn protest heeft geen enkel resultaat.  Want klimmen is gemakkelijker dan weer naar beneden.  Er is geen weg terug. Beneden aan de steile helling stroomt de Semois.  Ik begin te gillen dat ik het beu ben ….! Op de valreep belt zijn dochter om te vertellen dat er een enge dikke zwarte spin op het toilet zit, een spin op het toilet...... ?(WTF....dat ze even wacht tot hij (de spin) gedaan heeft) Wanneer ik aarzel om over een breed stuk te springen, pakt lief een grote steen, en terwijl ik om mij heen kijk om te zien of er een andere manier is om aan de andere kant te komen, smijt mijn bruggenbouwer deze, nog voor ik kan wegspringen, met een plons voor mij in het water.  “AAAAAAAAAH!!!” roep ik, zeiknat.

03-08-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn eettafel, gewoon een grenen houten rechthoekige tafel met vier poten, twee laden en een beetje doorleefd tafelblad, want mijn tafel  heeft al veel meegemaakt, er zitten krassen en blutsen op. Krassen van een bos sleutels eens kwaad op de tafel geworpen, bij het verbreken van de relatie. En daar werd een te hete pan neergezet (want ja, ten huize Loewiesa eet men gewoon met de pan op tafel.) Krassen, sporen van een kat die op de tafel in het zonnetje lag te soezen en schrok wanneer ik met veel enthousiasme binnenkwam. (sorry lieve kater, van je zo te laten schrikken) De kat die ik later heb laten inslapen, niet omdat hij op mijn tafel klom, maar gewoon omdat hij oud en ziekjes was . Er zijn veel “dingen” op mijn tafel gedaan er is behangpapier op geknipt en in-ge-papt bij gebrek aan een behangerstafel! Wanneer de kleinkinderen er zijn wordt het aankleedkussen op de tafel gelegd en worden er billetjes op verschoont. Er worden spelletjes gespeeld aan mijn tafel, zo is er eens op gepingpongd. Soms doet de tafel dienst als parkeerruimte voor diverse zaken die er niet echt thuis horen. De tafel is ook al eens gebruikt om …    De krant wordt er gelezen. Ook hebben er al  heel veel vazen bloemen opgestaan, en er zijn ook al vazen op omgevallen, door dezelfde tafelkimmende kat. Mijn tafel heeft ook al veel etentjes meegemaakt en miljoenen woorden aangehoord in verschillende talen. Er werd aan gelachen er werd ruzie gemaakt en soms aan gehuild. Er is plaats voor acht personen aan mijn tafel en nu er drie kleinkinderen  zijn en mijn zoon sinds een paar weken een vriendinnetje heeft wordt mijn tafel misschien een beetje aan de krappe kant. Soms ligt er een kleed over mijn tafel en soms laat ik de tafel gewoon de tafel zijn.

29-07-2011 om 13:37 geschreven door Loewiesa

Weer terug van een weekje in Gent, waar zij en d’r lief gewapend met een grote paraplu de hele week de regen hebben getrotseerd. Vanaf de eerste dag, De openingstoet op zaterdag die even  toch nog spannend leek te worden toen de eigenaar van een Gentse neuzekes kraam in onze nabijheid het aan de stok kreeg met een paar toeschouwers die te dicht in de buurt van zijn nering kwamen waardoor de handelaar dreigde de verkoop van zeker twee zakjes van deze paarse gomsnoepjes in piramideachtige vorm mis te lopen. Uiteindelijk liep alles nog met een sissertje af. De volgende dagen wat rond geslenterd van plein tot plein over de natte kasseien om zich hier en daar te laten verrassen door een onverwacht best goed spektakel. Maar soms ook niet. Op het Sint Baafsplein "A Whiter Shade Of Pale" terug gehoord in een hele foute versie (maar misschien moet je er voor zijn en misschien is zij gewoon niet meer mee?  Check de goede versie hierrr"  ) Net zoals zij niet mee was met het gekweel van dat Vlaams meisjeskoor in glimmende zijige jurkjes en op naaldhakjes in de Spiegeltent in het Baudelopark. Later getracht een zomers gevoel bij Polé Polé op de Koren en Graslei te krijgen. En overal was het rustig en overal was er plaats. Jacob Van Artevelde onbewegelijk op zijn sokkel en de kermis op de Vrijdagsmarkt aanschouwt vanaf een terras vanonder een luifel in de stromende regen. (waar de ritjes extra lang duurden voor de gelukzakjes)  Het duurde ook heel lang voor zij bediend werden maar dat gaf niets, het uitzicht was prima en zij zaten droog. Bij de geur op de Vlasmarkt, een melange van bier, hamburgers, pita, pis, pizza, wiet en nog iets anders zuurs en waar ook nog es botramme mee Huufflakke werden gepromoot ging zij bijna over haar nek en weigerde zij verder te integreren . Op de Leie kon er romantisch gepaddeld worden in een kano. Het leek haar wel wat, dat paddelen, hij als sterke man met de paddels en zij zou de paraplu wel even hebben overgenomen  hem wijzend welke richting het bootje moest nemen, zodat zij niet overal tegen op zouden varen. Romantic paddling, de ultieme relatietest.  Maar ‘lief kreeg het vrie benauwd bij het idee want hij kan niet zwemmen en ook haar belofte dat ze hem eventueel wel zou trachten te redden mocht hij over boord vallen (als haar knie tenminste niet vervelend zou gaan doen) deed hem niet van gedachte veranderen.

 Zij heeft zo’n 900 foto’s gemaakt van Gent by rain die zij ooit, een dezer dagen wel eens zal sorteren…

27-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een verveeldag. Ik kom moeilijk op gang en besluit mijn oude logjes eens na te lezen om te zien of ik mijzelf nog kan inspireren  en omdat ik  zeker weet dat u mijn oude verhalen al lang bent vergeten, voor zover u ze ooit heeft gelezen en ik het groene gedachtegoed toch enigszins koester, besluit ik te gaan recycleren.  

Mijn creativiteit staat op een laag pitje. om eventjes op te flakkeren bij het stofzuigen wanneer er een dikke bromvlieg langs komt “Hebbes” denk ik, terwijl ik probeer het irritante insect in de stofzuiger te krijgen,wat mij uiteindelijk, nog vrij gemakkelijk lukt. Om mij vervolgens af te vragen wat de vlieg in de stofzuigerzak nu zou doen, daar in het donker tussen het huisstof, de nodige huismijt, haren, huidschilfers, propjes papier, per ongeluk opgezogen rondslingerende dingetjes (waar ik later naar zoek) en of de mieren van verleden week er nog in zitten, en die dikke spinnen uit de kelder . Even denk ik aan een horror scenario wanneer ze gezamenlijk zouden besluiten om, via de slang, ’s nachts, wanneer ik niets vermoedend lig te slapen, naar buiten komen. Daverend door het stille huis……… Ik  isoleer de stofzuiger door het mondstuk af te sluiten en zet hem ver weg in de garage. Doe de deur op slot en daarna stap ik onder de douche, scrub lijf en gezicht, smeer mij in met een lekker ruikende bodymilk en doe een maskertje op. Ik voel mij weer fris en fruitig en dan gaat de bel!!!.........3x!!! Conclusie: de postbode kan het niet zijn……….

Archief : onder verhaaltjes (ietsje aangepast)

14-07-2011 om 20:20 geschreven door Loewiesa

Ik heb een probleem met mijn computer gehad. Ik heb zeker 10 x mogen heropstarten voordat ik het scherm met het Windows logo weer kreeg. De virusscanner voor de zekerheid eens laten lopen, want je weet per slot van rekening maar nooit. Daarna een systeemherstel gedaan, voor ik mijn schoonzoon, die pc dokter is weer eens zou lastigvallen. Terug naar een eerder punt zonder problemen.  Het probleem lijkt voorlopig opgelost.Was het leven maar zo simpel. Alles instellen met je eigen persoonlijke voorkeuren.... Een leven zonder computer lijkt mij trouwens al ondenkbaar. Mijn computer, mijn een beetje opening op de wereld. De wasmachine heb ik verleden week ook moeten vervangen, na 15 jaar trouwe dienst. En mijn tv begint rare kleuren te krijgen…. En ik zelf? Ook aan mij, beginnen kosten te komen. Dr Z. aan wie ik afgelopen vrijdag mijn knie weer eens ben gaan showen heeft mij nog een serie van 15 beurten bij de fysiotherapeut voor geschreven. Toen ik hem vroeg , hoe het kwam dat ik nog steeds die gêne had bij het plooien, haalde hij zijn schouders op. “Hoe had je nu toch weer zo’n oliedomme vraag kunnen stellen Loewiesa” kwam het in mij op. “U moet U forceren” Kreeg ik ook nog mee.  En toen mocht ik gaan. Beetje kriebelig was ik wel. Net of ik mij niet genoeg forceer... Elke dag. Oervervelend, die oefeningen, met gewicht en dat getel erbij.  Ik heb ook recht op elektrostimulatie van mijn spieren. Ontspannen is anders. Het is gewoon een rot gevoel. En steeds moet het hoger en hoger… En ik moet er fietsen… Niet zoals bij de Fitness zelf mijn eigen programma doen. Nee, ik moet constant bergen beklimmen, gebergten, die zelfs bij het afdalen nog klimmen… of vals plat. Ik heb t er druk mee. Verder niks te klagen.... voorlopig.

12-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst, toen ik op zolder in een doos met kinderboeken op zoek was naar iets leuks om mijn kleindochter Camille uit voor te lezen kwam ik Pippi tegen. Zalig vond ik en later ook mijn dochters de verhalen, die Astrid Lindgren eens bedacht voor haar dochter en die gingen over de avonturen van Pippilotta Victuallia Rolgordijna Kruizemuntina Efraïmsdochter Langkous, dochter van Efraïm Langkous piratenhoofdman en koning van het eiland Taka Tuka. Pippi woont samen met haar aapje Nilsson en haar paard kleine witje in Villa Kakelbont. Zij is schatrijk en betaald altijd met goudstukken wat dan weer allerlei criminele types aantrekt, die Pippi echter altijd van zich af weet  te slaan. Want ze is ook nog eens het sterkste meisje van de wereld. Samen met haar vriendjes Tommy en Annika beleeft ze allemaal avonturen. Later kwam er een serie van op de tv. (Met van die vreselijk irritante stemmetjes.) Aan één personage ergerde ik mij vreselijk.  Die truttige Annika, die constant de avonturen van Pippi wilde verpesten.  Zij was zo walgelijk braaf! Het was steeds: ”Dat mag niet Pippi, of niet doen Pippi! Een echte spelbreekster, altijd bezig het plezier van een ander te verpesten. En overal in mijn leven ben ik mensen tegen gekomen als Annika. Dat mag niet, dit mag niet. Je moet zus , je moet zo. De brave meisjes op de lagere school, die zich uitsloofden om het bord te mogen schoonmaken of de plantjes in de klas water te geven om toch maar witte voetjes te kunnen halen bij de juf. Later werden het de bazenpoepsters.  De verneukeratieve types. De humorlozen. De types die je “zuinigjes” bekijken wanneer je anders doet dan zij. De buurvrouwen die je in de gaten houden of je, je ramen wel wekelijks doet en de stoep schrobt. De moeders aan de schoolpoort die naar je kijken en even ophouden met praten wanneer jij er aan komt. Ontwikkelen je kinderen zich wel netjes volgens het boekje? Vertoon vooral geen afwijkend gedrag. Doe vooral niks dat zij niet zouden doen. Jaren lang heb ik geprobeerd mij aan te passen. (Want mijn vader is nu eenmaal geen koning en piratenhoofdman….) Om niet uit de boot te vallen. Om vooral lief en aardig gevonden te worden. Na jaren van beleefdheid, van koetjes en kalfjes van om de pot draaien en andere conventies, wil ik mezelf terug. Zeg ik ineens wat ik denk, ik daag uit en ik choqueer. Zou het De Leeftijd zijn? Dat ik ineens geen zin meer heb in gelul!

07-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wachtend op de bus op het stationsplein van La Louvière na een paar uurtjes winkelen samen met een vriendin.

La Louvière . Zij herinnert zich nog goed de eerste keer dat zij er zo'n 22 jaar geleden aan kwam per trein. La Louvière (stond aan de kant toen Charleroi werd verkozen tot lelijkste plek van de wereld.) La Louvière, grauw, grijs provinciestadje met hier en daar sporen van de oude mijnstad van vroeger. De rook uit de schoorstenen van de in die tijd nog dagelijks werkende hoogovens van de staalfabrieken, toen nog Boël. De vreemde lucht die boven de stad hing is verdwenen of is zij er misschien aan gewend? (“Hangen went ook op den duur” zegt men wel eens.)  Het slecht onderhouden “Gare du Centre” met in de stationshal een eigenlijk best aardige muurdecoratie van de lokale industrie gemaakt bij les frères Boch. Vergane glorie. Het kale stationsplein, waar zij, maar dat kon zij toen nog niet vermoeden, in de toekomst heel vaak zou wachten op een veel te late bus, of een trein, richting Brussel: "Avec un retard de 5 à 10 minutes!" en het zicht op de oude aardewerkfabrieken Royal Boch. Nostalgie van het verleden. De laatste jaren deden ze nog dienst als enorme duiventil. Nu wordt de hele boel afgebroken. Wat er over blijft is een gigantisch terrein waarmee men grootse plannen heeft. La Louvière, waar Sanchoz een folkloristisch personage, onder leiding van Franco Dragone " eens in de zoveel jaar het onmogelijke bereikt door de maan gewoon even af te haken. La Louvière. “Terre de Surréalisme” Met hoop op een betere toekomst…..

La Louvière. Grijs stadje met een warm kloppend hart. Waar niemand opkijkt of zich druk maakt om een rare kop meer of minder of van een vreemd accent.Langs het oude kanaal met de oude scheepsliften lijkt het of de tijd heeft stilgestaan.  La Louvière waar zij (in een stadje vlak in de buurt) ooit in een moment van verstandsverbijstering (zij was verliefd) is blijven plakken en waar zij zich gek genoeg thuis voelt. Ook al is er maar één Amsterdam! " Zij waant zich in Italië wanneer zij op marktdagen over de markt loopt of op een terrasje van "La Place Mansart". Bij La Dolce Vita " hebben ze het lekkerste ijs van heel België en misschien wel van de wereld en in zulke grote porties, dat zelfs zij het amper op krijgt. Niks gevonden in de solden…. Wel ijs gegeten, dus!


UPDATE: De woordjes in het afwijkende kleurtje zijn links, en die heb ik niet voor niets gemaakt, dus druk gerust een keertje.

05-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

01-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na een weekend in Amsterdam. Kilometers en kilometers file die maandagmorgen wegens een ongeval met een paar vrachtwagens bij Antwerpen en om dit fileleed in tropische temperaturen te  vermijden besloten zij de snelweg een flink stuk eerder te verlaten.  Want dat is dan weer het voordeel van de auto t.o.v. de trein, niet afhankelijk van zwabberende bovenleidingen, opkrullende rails, stinkende verstopte en overlopende toiletten,  om vervolgens samen met anderen, vaak onfris ruikende reizigers en jengelende kinderen, uren stil te moeten staan op stations waar je normaal niet komt of gewoon ergens gedropt te worden  in het midden van nergens.

“Indien je er bij Baarle Dinges af gaat” begon zij, want zij is behalve al het andere waar zij goed in is, ook nog eens goed in kaart lezen.

En zo reden zij, door die vreemde enclave van Baarle Dinges,  waar stukjes België in Nederland liggen en stukjes Nederland in België en waar je in sommige straten 4 x de grens oversteekt. En je dus iedere keer weer, een door merg en been snijdende cultuurshock moet ondergaan!        

Verder, langs  wie het breed heeft, laat het breed hangen en andere stulpjes . Langs tuinen met strak in kegel of spiraal en in andere ronde soms vreemdsoortige vormen geschoren coniferen die lijken te zijn gedropt vanaf de een of andere verre planeet. Langs vijvers en bebost gebied en open plekken omringd door kreupelhouten hagen. Tot er een draai naar links in de weg kwam, richting Scherpenheuvel en toen zij hem er op attendeerde dat hij naar rechts moest, sloeg hij af naar links en zou……  uiteindelijk, alles toch weer in orde komen …..?!?!

30-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa