Wachtend op de bus op het stationsplein van La Louvière na een paar uurtjes winkelen samen met een vriendin.

La Louvière . Zij herinnert zich nog goed de eerste keer dat zij er zo'n 22 jaar geleden aan kwam per trein. La Louvière (stond aan de kant toen Charleroi werd verkozen tot lelijkste plek van de wereld.) La Louvière, grauw, grijs provinciestadje met hier en daar sporen van de oude mijnstad van vroeger. De rook uit de schoorstenen van de in die tijd nog dagelijks werkende hoogovens van de staalfabrieken, toen nog Boël. De vreemde lucht die boven de stad hing is verdwenen of is zij er misschien aan gewend? (“Hangen went ook op den duur” zegt men wel eens.)  Het slecht onderhouden “Gare du Centre” met in de stationshal een eigenlijk best aardige muurdecoratie van de lokale industrie gemaakt bij les frères Boch. Vergane glorie. Het kale stationsplein, waar zij, maar dat kon zij toen nog niet vermoeden, in de toekomst heel vaak zou wachten op een veel te late bus, of een trein, richting Brussel: "Avec un retard de 5 à 10 minutes!" en het zicht op de oude aardewerkfabrieken Royal Boch. Nostalgie van het verleden. De laatste jaren deden ze nog dienst als enorme duiventil. Nu wordt de hele boel afgebroken. Wat er over blijft is een gigantisch terrein waarmee men grootse plannen heeft. La Louvière, waar Sanchoz een folkloristisch personage, onder leiding van Franco Dragone " eens in de zoveel jaar het onmogelijke bereikt door de maan gewoon even af te haken. La Louvière. “Terre de Surréalisme” Met hoop op een betere toekomst…..

La Louvière. Grijs stadje met een warm kloppend hart. Waar niemand opkijkt of zich druk maakt om een rare kop meer of minder of van een vreemd accent.Langs het oude kanaal met de oude scheepsliften lijkt het of de tijd heeft stilgestaan.  La Louvière waar zij (in een stadje vlak in de buurt) ooit in een moment van verstandsverbijstering (zij was verliefd) is blijven plakken en waar zij zich gek genoeg thuis voelt. Ook al is er maar één Amsterdam! " Zij waant zich in Italië wanneer zij op marktdagen over de markt loopt of op een terrasje van "La Place Mansart". Bij La Dolce Vita " hebben ze het lekkerste ijs van heel België en misschien wel van de wereld en in zulke grote porties, dat zelfs zij het amper op krijgt. Niks gevonden in de solden…. Wel ijs gegeten, dus!


UPDATE: De woordjes in het afwijkende kleurtje zijn links, en die heb ik niet voor niets gemaakt, dus druk gerust een keertje.

05-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

01-07-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na een weekend in Amsterdam. Kilometers en kilometers file die maandagmorgen wegens een ongeval met een paar vrachtwagens bij Antwerpen en om dit fileleed in tropische temperaturen te  vermijden besloten zij de snelweg een flink stuk eerder te verlaten.  Want dat is dan weer het voordeel van de auto t.o.v. de trein, niet afhankelijk van zwabberende bovenleidingen, opkrullende rails, stinkende verstopte en overlopende toiletten,  om vervolgens samen met anderen, vaak onfris ruikende reizigers en jengelende kinderen, uren stil te moeten staan op stations waar je normaal niet komt of gewoon ergens gedropt te worden  in het midden van nergens.

“Indien je er bij Baarle Dinges af gaat” begon zij, want zij is behalve al het andere waar zij goed in is, ook nog eens goed in kaart lezen.

En zo reden zij, door die vreemde enclave van Baarle Dinges,  waar stukjes België in Nederland liggen en stukjes Nederland in België en waar je in sommige straten 4 x de grens oversteekt. En je dus iedere keer weer, een door merg en been snijdende cultuurshock moet ondergaan!        

Verder, langs  wie het breed heeft, laat het breed hangen en andere stulpjes . Langs tuinen met strak in kegel of spiraal en in andere ronde soms vreemdsoortige vormen geschoren coniferen die lijken te zijn gedropt vanaf de een of andere verre planeet. Langs vijvers en bebost gebied en open plekken omringd door kreupelhouten hagen. Tot er een draai naar links in de weg kwam, richting Scherpenheuvel en toen zij hem er op attendeerde dat hij naar rechts moest, sloeg hij af naar links en zou……  uiteindelijk, alles toch weer in orde komen …..?!?!

30-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zij heeft onlangs een cadeaubon gekregen, goed voor een schoonheidsbehandeling met de belofte dat zij zich daarna zeker 20 jaar jonger en weer als herboren zou voelen.  En daar had zij die middag wel zin in. Na eerst bij de kinesist te zijn langs geweest voor de dagelijkse oefeningen om haar quadriceps en hamstrings weer te versterken na de meniscusoperatie. Tijd voor ontspanning dus. Haar gezicht werd eerst van onzuiverheden ontdaan, zij kreeg een scrub, een ontspannende gezicht, hals, nek en decolletémassage, een maskertje (inclusief kriebels op haar neus) en vervolgens een dagcrème die geschikt zou zijn voor haar huid. Na haar haren, die door de haarband recht op stonden weer enigszins plat gekregen te hebben brak het lang verwachte "aansmeermoment” aan, want daar zijn ze op getraind:  “het aansmeren!”.   Het zou op hààr leeftijd veel beter zijn om het wat in een hogere prijscategorie te zoeken. zij moest ook beslist aan de oogcrème, en aan een serum, haar huid zou weer strak trekken, en zij zou rimpelloos door het leven gaan met als kers op de taart een teint van een 20 jarige! Natuurlijk zou zij, met de crème van 232.60 € ...... die als voordeel had (dus dat scheelde alweer!) dat het een dag- èn een nachtcrème was, héél erg lang, veel langer, en zelfs beduidend langer doen dan met een “gewone” crème. Deze crème was het geheime wapen  tegen vermoeidheid en verouderingsverschijnselen en vreselijk verrijkt met uitreksels van:  “Zij weet niet eens hoe zij het moet uitspreken, laat staan hoe zij het schrijft” . In de zelfde verzorgingslijn bestond er dan ook nog een serum (uitzonderlijk verrijkt) van bijna 300 euro en een reinigingsmelk, de laatste bleek bijna een “koopje!”.  Zij zette zich schrap en dacht aan haar goedkope dagcrème uit te supermarkt met het blauwwitte logo en bij zichzelf: “Mens, rot toch op met je dure crèmes, je doet mijn hele verwenmoment te niet” maar toen zei zij beleefd: “Dank u wel, maar nee, dat wil ik niet!”  Vervolgens gaf zij haar cadeaubon aan de “verkoopster” die haar (dacht zij….weet zij wel zeker)  even heel vuil aan keek en liep met haar neus in de lucht en een schoon ijdeltuitengezicht de winkel uit.

28-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Oplettende lezertjes herinneren zich waarschijnlijk nog wel dat zij een maand geleden een ontsierend spatadertje heeft laten verwijderen en gistermiddag zou zij terug voor controle. (Zij heeft voor elk been een andere dokter, soms weet haar ene been zelfs niet waar het andere been mee bezig is) Zij zou met het openbaar vervoer gaan. Want 'lief had andere, belangrijke dingen te doen. Zij had het zo mooi geregeld. Zij zou de bus nemen bij de halte een eindje van haar huis en in het naburige dorp een overstapje naar het stadje van haar afspraak. Keurig op tijd staat zij daar op de halte het bordje met de uurregelingen te bestuderen  Als, eensklaps - zij had hem niet eens horen aankomen, vanwege twee mannen met een pneumatische boor, een eindje verder in de straat - de bewuste bus in een rotsnelheid de halte voorbij rijdt!  En haar daar verbijsterd laat staan! Frustrerend! (En zij draagt niet eens een hoofddoekje en even komt de gedachte bij haar op om een steen door de achterruit van de wegrijdende bus te gooien, maar zij houdt zich in, met moeite, bovendien, zo ver gooien kan zij niet eens, ze heeft dus alleen maar heel hard verwensingen naar de chauffeur kunnen roepen, voor niets.)  Zij bevind zich in het hol van Pluto waar geen fatsoenlijke plek is om haar tijd te verdoen tot de volgende bus (pas een uur later) terug naar huis. zij zegt haar afspraak af (want toch gemist) en gaat terug, een half uur te voet. Weer thuis legt zij ijs op haar die dag weer veel geplaagde knie, opent de computer en leest de laatste reacties op haar blog, waar Chrisje schrijft “de eerste weken zijn cruciaal, want dan maak je het smeersel aan om je knie te smeren dat invloed heeft op het degelijk werken” en zij denkt wanhopig en gefrustreerd:  “het gaat vast nooit meer goed komen met haar smeersel”.

24-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

23-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Te Brussel aangekomen zakten wij, van het Poelaertplein, waar het Justitiepaleis mooi in de steigers staat en je een nog mooier panoramisch uitzicht hebt over Brussel, met de glazen lift naar de square Pieter Brueghel de Oude en trokken de Marollenwijk in, de oudste volkswijk van Brussel. Door de Hoogstraat, via de hobbelige met kasseien bedekte bergaf tot de Blaesstraat richting de rommelmarkt op het Vossenplein, een mengelmoes van verschillende culturen en talen. Rommelmarkten zijn niet voor alle mensen gewoon een leuk toeristisch uitstapje, voor andren zijn zij de enigste plek waar voor betaalbare prijzen iets wat men nog goed kan gebruiken op de kop getikt kan worden. Want ook dit is Brussel, De Hoofdstad van Europa waar armoede een dagelijks item is ..… Na ons, tussen de oude meubels, de amateuristische schilderijen, oude familieportretten, bakken vol oude strips, grammofoonplaten, glazen, borden, kopjes (ik heb een zwak voor oude, mooie en originele theeserviesjes)en oude kranen begeven te hebben voelde ik mijn knie die mij er af en toe aan herinnert dat er nog altijd iets mis is en besloten wij iets te gaan drinken en wij hadden de keuze tussen “De Skieven Architekt” (bijnaam van de architect van het justitiepaleis die indertijd xxxx huisjes met de grond liet gelijk maken voor de bouw van dit gevaarte) en “ ’t Werm Woeter” dat zijn naam dan weer dankt aan de tijd dat het nog alledaags was om warm water op straat te verkopen en waar de “leste druppel” druppelt want het café staat te koop, en een heleboel Chez waar veel dak (of zijn het thuislozen?) hun thuis hebben. Vervolgens zijn wij via de Blaesstraat, het mekka van de “brocanterie” en decoratie, winkels vol met originele meubels en andere hebbe en niet hebbe dingetjes richting “De Grote Zavel” gelopen. Waar op zaterdag en zondagmorgen een antiekmarkt is. Een publiek geheim is dat de houders van deze kramen ’s morgens in alle vroegte de rommelmarkten afgaan om daar goedkoop handel in te slaan om ze vervolgens op de Zavel voor veel geld te verkopen.  Die dag geen museum van binnen gezien !  Of toch eentje, want ook chocolade kan een kunst zijn :  Even bij Pierre Marcolini binnen gewipt op de hoek van de Minimenstraat en het Zavelplein, terwijl ‘lief ongeduldig buiten naar de lucht stond te staren even de nieuwe PASTEL  zomer collectie aanschouwd, bewonderd en verbaast bij het zien van die prachtige, bijna een beetje zonde om op te eten chocolaatjes van geraffineerde witte, zwarte en melk chocolade met een suikerarme en lichtgezouten fruitige vulling zoals, limoen, passievrucht, mango, de Japanse citrus vrucht Yuzi met toetsen van….. balsamico……

“Kom,  Ik heb honger” klonk het toen en ik ontwaakte uit mijn (bijna) droom.

21-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het regende, het water kwam met bakken tegelijk uit de hemel maar wij klagen niet! Want door de droogte van de afgelopen weken stonden de akkers droog, verpieterde de oogsten, begonnen de boeren weer eens steen en been te klagen, waardoor ze van schrik tijdelijk stopten met het zoeken naar een vrouw en stegen de prijzen de pan uit. Behalve die van de komkommer, die zakte vanwege een bacterie en waar ze je dan ook precies bijna mee dood smeten de laatste dagen. Gehoord dat de doperwten binnenkort alleen nog maar in doordrukstrips (uiteraard in diepvries) worden geleverd en ongeveer 12 eurocenten per stuk gaan kosten...!

 “Wat gaan wij vandaag doen” vroeg ‘ lief die duidelijk geen zin had om thuis te moeten zitten met mijn been op zijn schoot en zich bezig te houden met het uiterste puntje van mijn kleine teen. “Een boswandeling?” stelde ik voor, want wij zijn niet van suiker. “Of een museum of voor mijn part Ikea” (Want ik ben altijd in voor een geintje en ik leef graag gevaarlijk)” Een museum?” Schrok ‘ lief, die eigenlijk niets om musea geeft maar in een welwillende bui was, waarop ik “iets” in Brussel voorstelde, want ik ben voorlopig uit gefantaseerd over het schilderij in het lokale museum van Mariemont* dat het jachtpaviljoen voorstelt dat Koningin Maria van Hongarije hier vlakbij in de 16^e eeuw liet bouwen en het favoriete buitenverblijf  was voor de Spaanse, Oostenrijkse en Nederlandse landvoogden en waar indertijd grootse feesten werden gegeven en waar, naar het schijnt, hele spannende dingen gebeurden. De ruïne van het kasteel is nog te zien in het park, een Engelse landschapstuin met een oppervlakte van 45 hectaren dat in de 19^e eeuw werd aangelegd voor ontspanning, een groot aantal opvallende bomen bezit en tevens het grootse arboretum van heel Wallonië is. Maar gisteren dus even niet en ook al ken ik nog lang niet elke boom. Ik wilde wel weer eens naar Brussel.







*http://www.musee-mariemont.be

20-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Met haar knie gaat het goed. Hierbij dankt zij al haar trouwe lezers en andere plaatjesplakkers (uit de cursus "hoe jaag ik de bezoekers van mijn blog weg?") voor hun belangstelling en hun lieve reacties… Straks naar dokter Z. voor de draadjes et la suite des événements. Het zijn er drie (de draadjes) twee onder de knieschijf en eentje aan de buitenkant ernaast. En even voor de statistieken: ze zijn blauw!  En voor hen die ècht alles willen weten (maar dit blijft onder ons) haar libido is in haar knie gezakt en zelfs ver daaronder, ergens om de hoek, in het uiterste puntje van haar rechter kleine teen ….

De eerste twee dagen had zij een kruk om op te steunen, maar zo’n ding moet je gewoon worden en zij vergat hem dus ook bijna op een Amsterdams terras en nu gaat zij zonder. Nog geen één keer een pijnstiller moeten nemen. De trap op en af gaat in ieder geval weer zonder pijn, al houdt zij het, door haar zelfbedachte elegante huppelsprongetje er voorlopig nog even in.  Lang in dezelfde houding zitten is lastig vanwege het nog niet goed kunnen buigen. Maar plooien zal hij! Op den duur!

En dan is er  …. IJs!…. IJs… à volonté!  In de vorm van een Physiopack voor haar knie en eentje voor haar met zwarte chocola en vanille met een swirl van rode vruchtensaus of met café of met nootjes en karamelsaus of zoiets…Als het maar lekker is.  Een cadeautje aan haar zelf! Pistache lust zij trouwens ook wel. Puur citroenijs vind zij daarentegen weer net ietsje te zuur. Zij is 1 kilo afgevallen in een week. Je moet het toch maar doen.

17-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen zondag, de dag des Heren. Rustdag. Het is ook nog eens Pinksteren. De dag dat de Heilige Geest op aarde werd uitgestort. Er is die dag geen krant, geen dagelijkse kruiswoordpuzzel. Zondagmorgen, alleen het gekwetter van de vogels buiten wordt verstoord door het belletje van de tram... Alle winkels zijn gesloten, zelfs Albert Heijn, (behalve die in de binnenstad) Mijn vader kwam uit een streng christelijk gezin, waar ze lid waren van de een of andere zwarte kousen kerk en waar je bang gemaakt werd met “de hel en de verdoemenis”. Een kerk waarin je, je zonden, (voor zover een streng Christelijk mens die heeft!) niet zo maar even kan laten  kwijt schelden in een biechthokje. Hij heeft op "de School met de Bijbel" gezeten. De Bijbel die hij nog steeds bijna volledig uit zijn hoofd kent. Tot “mijn vermaak” citeert hij regelmatig teksten.  Zo staat “Eert Uw Vader en Uw Moeder” bij hem al een heel leven lang op één met stip in de top 10!  Zijn parate kennis komt goed van pas in quizzen en bij het oplossen van kruiswoordpuzzels. In mijn kindertijd gingen wij iedere zondagmiddag (na de zondagschool voor mijn broertje en ik en de kerk voor mijn ouders)  op bezoek bij oma en opa. Soms waren daar mijn oom en tante en mijn (onlangs overleden) nichtje en mijn neef. De mannen lachten af en toe en hadden het over welke auto’s het beste waren en spraken schande over ene Lou de Palingboer die aan veelwijverij zou doen! “Lekker…. paling” dacht ik dan. Bleek het te gaan om de een of andere tandeloze sekteleider die uren lang oeverloos kon lullen en dacht dat hij een profeet was... Wij kinderen tekenden op achterkanten van kalenderbladen of op de witte onderleggers die onder taart zaten, soms, wanneer er papier te kort was werd de taartdoos open gescheurd. Dan was je extra creatief en tekende je iets met de “vlek” als middelpunt. Of wij prutsten er aan het orgel van mijn oma die Psalmen speelde en zong. Mijn eerste “verstaanbare” tonen waren die van “Boer daar ligt een kip in het water” en “de vlooienmars”. Mijn oma dacht dat ik wel eens talent zou kunnen hebben en zij leerde mij: “Nu daagt het in het oosten” en "De Heer is mijn Herder”….. En daar is het bij gebleven.

En de vrouwen, tja waar spraken de vrouwen eigenlijk over? Op de terugweg naar huis heb ik mijn moeder meerdere keren horen zeggen, dat ze het verder vertikte, en dat mijn vader in het vervolg maar alleen moest gaan!!!!! Grote mensen zaken, waar je niets mee hebt te maken.  Maar die, op die momenten voor eeuwig in je geheugen worden gegrift.

15-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De eerste dag: Op de bank in de relaxmodus, de afstandbediening van de televisie, de telefoon, iets om te snoepen en dat ene boek waar zij maar niet aan toe komt wegens "geen tijd" binnen handbereik. Vastbesloten, de enigste rol waar zij goed in is namelijk die van Drama Queen zeker tijdens de komende Pinksterdagen vol te houden. Haar zoon die midden in de examens zit heeft gekookt en daarna zelfs de keuken weer opgeruimd. Kussentje onder haar knie, kussentje in haar nek.….. ’s anderendaags is daar dan (eindelijk) haar lief en spreekt de volgende liefhebbende vernietigende woorden: “Gij gaat hier het ganse weekend toch niet op uw zetel blijven hangen? En wat met Uw pa …….?”

Een paar uurtjes later hangt zij in Amsterdam op de bank, terwijl haar lief, straat in en straat uit, trachtend niet in zeven grachten tegelijk terecht te komen op zoek is naar een parkeerplaats en haar pa, zuchtend en kreunend onder een: “Arme meid” een lekker kopje zalig geurende thee voor haar neer zet ……. (met een koekje.)

14-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gistermorgen om 10.00 was het zover: "De Grote Loewiesa Meniscus Show". Zij, op de eerste rij, na een ruggenprik, waarbij alleen haar onderlichaam verdoofd werd. Het tv scherm naar haar gekeerd zodat ze alles goed kon volgen (het zou nog beter geweest zijn als ze haar brilletje had mogen opdoen) in décubitus dorsal haar benen waarvan het rechter mooi rood gekleurd, bungelend over de rand van de operatietafel verstopt achter een groen scherm. Ze voelde het best, de eerste prik en het wroeten daarna onder haar knieschijf. Dr. Z.* eveneens in het groen, gaf uitleg vanachter zijn mondmasker en zij probeerde te volgen. Bij de tweede prik, kreeg zij ineens een beklemmend gevoel in haar rechterbovenbeen, de knevel speelde haar parten en zij raakte lichtjes in paniek. Meteen was de anesthesist daar met een narcosekapje en hoorde zij nog net een zachte vriendelijke stem: “Madame, je vais vous …….” Toen werd het stil.

“Madame, Madame ……..Madame!”, een klein tikje op haar wang. Vaag drong het tot haar door dat zij die Madame was. Madame ou pas Madame. Het was nog veel te vroeg om op te staan….





* archief 03/06/2009 Dr.Z (ziek, zwak en misselijk)

09-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Tijdens het sporten een squat gemaakt, een soort van hurkzit met holle rug, zo’n beetje als even tussen de bomen wanneer je tijdens een boswandeling ineens heel hevig “moet” (maar dan toch weer ff anders…) Bij het weer recht komen kraakte het in haar knie en volgde een scherpe pijn. (En dit al een paar weken geleden (Uw gedachtespinnendejongevijftigster lijdt vààk in stilte, moet u weten en door schade en schande wijzer geworden vermeldt zij allang niet meer elke "scheet" op haar blog…..) Om de trap op en af te gaan heeft zij inmiddels een elegant huppelsprongetje ontwikkelt en is zij tevens tot de pijnlijke conclusie gekomen dat zij per dag wel tig keer naar boven en beneden moet omdat zij weer eens iets is vergeten.  Ondertussen is zij onder de mri scan geweest, blijkt een volledig gescheurde meniscus de boosdoener en werd haar aangeraden, om erger te voorkomen  er iets aan te laten doen!  “Een squat? Wie doet er dan ook zoiets? Zij hoort het sommige lezers al vragen. “Nou, ik !!!!!”(zei de gekkin (of zottin)*  Om de bekkenbodem, de heupen en de kniegewrichten fit te houden en…… om vervelende operaties te vermijden……!




* doorstrepen wat niet van toepassing is.

07-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op de lagere school werden er op woensdagmiddag in de aula van de school balletlessen georganiseerd. Hiervoor was een echte balletjuf aangeworven kompleet met strak vastgezette haren en chignon , een bijbehorend buitenlands accent en van die sterk uitgedraaide in de tweede positie vast gebleven tien voor twee voetjes. Kortom: zij was de dans zelf.  Om mijn houding te verbeteren leek het mijn moeder, die constant pogingen deed om van haar voetballende dochter  een dametje te maken,  wel een goed idee mij daar na toe te sturen.  Had ik talent? Tijdens een opvoering van de “Bloemenwals” mocht ik een boom zijn. En natuurlijk deed ik dat goed .… zéér goed!

01-06-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Onder het mes gegaan om een ontsierend spatadertje op mijn been onder lokale verdoving te laten verwijderen. En wat was ik van te voren bang geweest, bang voor de prikjes. M’lief ging mee, maar hij mocht de behandelkamer niet in. Bang dat hij flauw zou vallen zeker. Uiteindelijk is alles nog meegevallen “Vanavond beter niet gaan dansen” raadde de dokter mij aan terwijl hij mijn been inzwachtelde. En vanwege de hechtingen … niet in bad! ’s Avonds toch even onder douche. En u had haar eens moeten zien ! Uw “gedachtespinnendejongevijftigster”  in een heel eigen variatie van bijna stervende zwaan met één been buiten het douche gordijn!

31-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op mijn vierde ging ik voor het eerst naar de kleuterschool. Het was geen dag waarop de juf mij moest losrukken uit de armen van mijn moeder. Ik had wel zin in dat avontuur. Ongeduldig stond ik thuis in het halletje trappelend te wachten  op mijn moeder, die nog eerst van alles moest doen en die op die dag een blauwgrijze jurk droeg, met zwarte amforen motiefjes. Wat ik zelf droeg? Al sla je me dood! In het klasje van juffrouw Voorbrood moest ik plaats nemen aan een tafeltje met een groen tafelblad en kreeg ik een doos voorgezet met gekleurde blokken. Sindsdien ken ik het verschil tussen groen, oranje en rood, maar pas vele jaren later heb ik begrepen dat zelfs de mooiste bouwwerken instorten wanneer de fundamenten niet echt solide zijn.....

26-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst terug in mijn oude buurt geweest, de straat en het huis in Amsterdam -West waar ik ben geboren en waar ik, mijn arme ouders, die 12 jaar lang “vruchteloos” pogingen hadden gedaan om het meest ideale kind te verwekken dat een ouderpaar zichzelf wensen kan, vanaf het aller eerste moment al deed schrikken…“Anna…!!!” Riep mijn moeder ontstelt toen ze direct na mijn geboorte ontdekte dat ik uiterlijk duidelijk gelijkenissen vertoonde met haar schoonmoeder, tevens draagster van die naam en waar zij al jaren in onvrede mee leefde ”Anna…!”(Zij zou het nog dikwijls herhalen iedere keer als ik weer eens dwars was en iets deed dat haar niet helemaal zinde....) “Suusje!” riep mijn vader, maar daar ben ik Godzeidank aan ontsnapt. Het werd dus Loes, toen nog gewoon Loesje, zoals ..uh …. in het liedje " 

Daar was het raam van de woonkamer waar ik voor moest blijven wachten terwijl mijn moeder “vlug” even naar de melkboer op de hoek ging. Vlug, leek wel een eeuwigheid en wat ben ik toen bang geweest dat mijn moeder nooit meer terug zou komen….Daar was het pleintje, waar het houten stepje van mijn jongere broertje op wie ik als vierjarige grote zus moest passen, eens werd gestepjacked door een blauwogig blond joch. Vervolgens schijn ik dat ventje een duw gegeven hebben waar door het kereltje op de grond viel en mijn broertje en ik hem konden smeren met het stepje. Later op de lagere school raakte ik min of meer bevriend met zijn zus. De familie kwam oorspronkelijk uit Arnhem en dus bijna exotisch. Ze sprak een beetje vreemd… Zo zee ze zee voor zei……

24-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na zich een paar uurtjes in het zweet gewerkt te hebben is deze jongegedachtespinnendevijftigster volledig ontroest, weegt zij zo licht als een veertje en springt zij met het grootste gemak over alle k*t hekkies van de wereld heen!

19-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het afgelopen weekend in Amsterdam bij mijn vader die de dagen, zonder mijn moeder doorbrengt in stil chagrijn verveling en eenzaamheid en waar hij het volgens zijn zeggen zo reuze druk mee heeft dat hij geen tijd heeft om in de bejaardensoos, samen met een stel oude zakken en tuthola's gezellig mee te moeten doen aan “prettig samen leven”. Hij spelt de ochtendkrant en lost de dagelijkse kruiswoordpuzzels in no time op. Het hoogtepunt van de dag is het opwarmen van een ovenschotel in de magnetron. Vervolgens doet hij zuchtend de afwas, één vork en één mes, soms een lepel, aan borden doet mijn vader niet. Hij eet uit de aluminium wegwerpschotel. In de late namiddag kijkt hij naar ATWT* en vervolgens naar GTST* de oersoap van de Nederlandse televisie. Mijn moeder was fan toen zij nog leefde, nu kijkt mijn vader zodat hij haar er over kan vertellen later, daar, waar zij op hem wacht. Hij kijkt nog naar een paar praatprogramma’s noemt alles geouwehoer en moppert al zappend dat er weer niks is op de teevee. Dan is er weer een dag om en kan hij gaan slapen.



*ATWT: As The World Turns

    GTST: Goede Tijden, Slechte Tijden

18-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik  heb nieuwe buren. Het huis naast het mijne heeft sinds september leeg gestaan, maar nu is het zover. Op het eerste gezicht lijken ze mij wel aardig. Maar dat wil niks zeggen, want dat dachten mijn vroegere buren ook van mij toen ik hier 15 jaar geleden kwam wonen. Alles ging goed tot het zomer werd en de buurman begon te zeuren over de hoogte van de heg.  Ik wilde een beetje meer privacy en de buurman meer zicht op mijn benen. Niet dat ik er niet tegen kan dat men naar mijn benen loert, verre van dat. Waar is de tijd trouwens gebleven dat fluitende bouwvakkers  een rot dag soms ineens goed konden maken wanneer ik er met een “rood hoofd neus in de lucht niks aan de hand gezicht” langs “paradeerde”. Tegenwoordig moet ik zeker drie keer heen en weer lopen, op mijn kop gaan staan, of, zoals mijn kleindochter Chloé gisteren, juist voor zo’n bouwwerf één van mijn roze sokjes verliezen….. wil ik een beetje aandacht krijgen. Wat een frustratie!!!..... (maar ik dwaal af) Vanaf die dag stonden de messen geslepen. Er werd ook altijd geschreeuwd bij mijn buren en de muziek speelde er “vollenbak” en ik ben nog altijd van het principe dat de vrijheid van de ander ophoudt waar jouw vrijheid begint en vice versa.  Anderhalf jaar geleden is mijn buurman ergens op Sicilië met zijn brommertje in een ravijn gestort en aan zijn verwondingen overleden. Zijn weduwe heeft zich van kop tot teen in het zwart gehuld en blijft de rest van haar leven treuren. Een heel enkele keer denk ik nog wel eens aan hem als ik de heg sta bij te knippen of wanneer ik in het zonnetje in de tuin zit te genieten van de stilte!

13-05-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa