Weer terug uit Gent,  waar wij een paar “klerenwinkels” (niet echt heel fanatiek) hebben afgestruind op zoek naar koopjes. Ik heb mij  een paar nieuwe schoenen aangeschaft en een bloesje, uit de nieuwe collectie en m’lief een jeans en een mooie trui. Ook nog koffie gedronken bij Pi oftewel 3.14 een koffiehuis op de Groentenmarkt. En ‘s avonds Spaans gegeten in het Spaans Huis. H.G.S. gehad en  ook nog gedroomd over paaseitjes (?) En vooral over de irritante papiertjes er om heen, die ik in mijn droom niet open kreeg….. Maandag was er verlossing en had ik dan eindelijk die “date” met de tandarts, m’Lief stond er op met mij mee te gaan. (Om mijn hand vast te houden) En al ben ik al lang niet meer bang voor de tandarts zoals vroeger toen ik nog een kind was, toch heb ik, gezeten in die stoel, nog steeds enigszins het gevoel aan de goden te zijn overgeleverd.

Ik herinner mij nog hoe ik op de lagere school kennis maakte met het fenomeen schooltandarts. En hoe wij toekeken toen tijdens het speelkwartier er in het leraren kamertje een tandarts stoel  werd neer gezet en wij ons afvroegen wat er allemaal ging gebeuren.  En hoe later tijdens de les de rust werd verstoord door twee binnenkomende vrouwen in het wit met metalen bakjes. Eén voor één moesten wij naar voren komen en onze mond open doen, dan werd er door de zwijgende nors kijkende vrouw met een spiegeltje in je mond gekeken en met een haakje in je tanden gepeuterd. Waarop ze iets naar de andere vrouw mompelde die vervolgens aantekeningen maakte op een kaart met de afdruk van een gebit erop. Had je geluk, dan was het “half jaar” had je minder geluk dan was het “B B”.  Dat betekende: binnenkort boren! En dan moest je die stoel in, in het lerarenkamertje. Waar anderen je al voor waren gegaan en naar buiten kwamen, huilend van ellende en met de vreselijkste verhalen en dan was het mijn beurt.  Zonder verdoving, zonder mijn lieve moeder, zonder enige vorm van voorlichting over wat er allemaal zou gebeuren beleefde ik voor het eerst van mijn leven de pijn van het boren.

11-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ben verleden week een vulling verloren. Het voelt aan als een mega gat waar mijn tong iedere keer onweerstaanbaar naar toe wordt getrokken en ik mij bijna moet vasthouden wil ik er zelf niet helemaal in verdwijnen. Maandag heb ik een date! Een date met de tandarts. Niet echt een pretje, er zijn veel leukere dingen te bedenken,  Maar  ieder nadeel heb zo z’n voordeel. Ongewild ben ik momenteel aan het diëten! Wat dan wel weer mooi meegenomen is……

06-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

M‘lief wil dat ik volgend weekend naar Gent kom, m'lief wil de SOLDEN gaan doen, verontrustend! Afgelopen week waren wij in Amsterdam. Daar was de UITVERKOOP al begonnen. Al die vrouwen die zich op de eerste dag van de SOLDEN de winkels naar binnen worstelen, zodra de deuren opengaan. Om maar als eerste in de rekken of in de bakken  te kunnen graaien, daarbij duwend en trekkend om toch vooral maar koopjes kunnen weggraaien onder de neus van een ander. Het lijkt wel crisis! Er was zelfs een kledingzaak in de Kalverstraat waar je als je de winterkou durfde te trotseren en je je in je “undies” aanmeldde en ook nog eens bij de gelukkige eerste 100 aanwezigen was,  je in een uur, een gratis topje of een broek uit de wintercollectie kon scoren. Maar m‘Lief wilde toen geen SOLDEN doen vanwege te druk overal. (m'lief winkelt overigens het liefst als alle winkels gesloten zijn)....“Kom je niet?” Begon hij te neuten toen ik begon met : ”ja, maar……?” Op de vraag of ik naar Gent kwam, om te vervolgen met: “Anders kijk ik wel in de spiegel of beter, ik vraag het wel aan een aardige verkoopster, madammen genoeg!” Dus volgend weekend ben ik (misschien) in Gent om er SOLDEN te gaan doen! …….. Op ZATERDAGMIDDAG!......... In de drukke Veldstraat! …….. MET m‘lief! ...........”Ho ho!!! Biep Biep --- hahahaha hohohoho, hihihihi --- bye bye!!!!”

05-01-2011 om 15:37 geschreven door Loewiesa

Ze  zitten  er weer op. De feestdagen van 2010. Het kind in mij heeft de hele maand december genoten van de versierde en verlichte etalages. Het begon al met de Zwarte Pieten in de Amsterdamse Bijenkorf die daar zolang ik mij herinner in de Sinterklaasperiode naar boven klimmen en zich, eenmaal boven weer naar beneden laten zakken. En waar ik vroeger, samen met mijn ouders en mijn broertje op koopavond jaarlijks naar ging kijken.  Het zijn niet meer de zelfde Zwarte Pieten als uit mijn jeugd, maar even gaan kijken doe ik nog steeds zolang het tenminste nog “MAG” van de club van “Slachtoffers van de Slavernij in Suriname”.  Ik heb genoten van de kerstmarkten, de kerstboom, de lichtjes, de kerstkalkoen en de plumpudding die ik gelukkig niet heb moeten eten.  En dan was er het spetterende vuurwerk op oudejaarsavond in Amsterdam en ik kan geen oliebol meer zien! En de Champagne die ik niet gedronken heb, daar mijn vader en mijn lief vanwege vroegere jeugdzonden alcohol  hebben afgezworen en ik in mijn eentje zo’n fles niet leeg krijg zonder omvallen en ik geen dakloze leuk genoeg vond om even mee te delen.  En dan zijn er nog de goede voornemens die ik niet heb, omdat ik me er toch niet aan hou, behalve misschien dan die ene, om in het nieuwe jaar een heel stuk liever te zijn… voor mijzelf.  En over een paar dagen. Driekoningen... het “dingetje” in de koek en de kroon die elk jaar weer door dezelfde “gewonnen” wordt en dan eindelijk! Het hoogtepunt:  hmmmm…het aftuigen van de kerstboom! Ik kan haast niet wachten. Mijn zweepje en mijn zwarte leren laarzen liggen al vast klaar!

02-01-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laat ik ook eens lyrisch doen over al die inspirerende sneeuw voor al dat wit veranderd in één vieze, smerige, natte smurrie.

Sneeuw is wit,

Sneeuw is koud,

(Sneeuw is een “Witte Kerst”

Misschien, maar waarschijnlijk niet)

Sneeuw is lachen

Sneeuw is blij zijn

Sneeuw maakt

lelijk  mooi.

 Sneeuw is gevaarlijk

Sneeuw doet mij glijden

Sneeuw doet mij vloeken

Sneeuw dempt stappen.

Sneeuw verplicht

om af te remmen,

Stil te staan.

Achteruit te kijken

Zonder mijn doel te vergeten.

22-12-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Naar Gent geweest, leuke, levendige stad in een mooi historisch decor. We hebben gewandeld. De "alsjeereengezienhebthebjezeallemaalgezien" Kerstmarkt bezocht en in een sneeuwbui in het reuzenrad op het Sint-Pietersplein gezeten. Het STAM bezocht, het stadsmuseum van Gent in de oude 14^e -eeuwse Bijlokeabdij. Waar wij, blij als twee kinderen, op een op de vloer  geprojecteerde luchtfoto  zijn straat en (want daar waren wij zeker van…..) zijn voor het huis geparkeerde auto op de vloer ontdekten. Gelachen. Plezier gehad. En hij vroeg mij weer eens, of wij ooit samen zouden wonen en waar?  Later! Als wij groot zijn en zonder onze kinderen kunnen……… Maar eerst zijn er nog die “vervelende” feestdagen die zo gezellig zouden kunnen zijn…Als…Indien...En waarover hij al een paar weken eerder aangekondigde, geen zin te hebben in gezeur dit jaar en dat komt mooi uit, want ook ik heb geen zin in gezeur.  Maar wie begon er eigenlijk altijd met gezeur?  En toen kregen we bijna ruzie. Want hij had natuurlijk gelijk, maar ik nog vele malen erger…..Rest ons alleen……. Wat gaan wij eten?

20-12-2010 om 14:35 geschreven door Loewiesa

Het was boven op de "Bibelebontse" berg dat ik begreep dat ik vanwege de sneeuw en het ijs, afgelopen week, mijn bezigheden beter binnenshuis bezigde en ik besloot mijn computer eens op te ruimen. Gevonden: een aantal berichtjes die ik om de een of andere reden nooit heb geplaatst:

Brussel, het Martelarenplein. Waar verschillende Vlaamse ministers hun kabinet hebben in een van de grootse gebouwen. Er is daar een soort van café waar die middag van die irritante bekakte Jazz muziek uit de luidsprekers kwam.  Waar ze ook heel lekkere koffie schenken en waar je naar het schijnt ook heel goed kunt eten  en waar het in het juiste gezelschap heel fijn……..uh…… wachten is op de trein…

Categorie: nutteloze informatie

Tevens ben ik begonnen al mijn oude logjes onder te brengen in categorieën. Ik wist niet dat ik zoveel onzin had uitgekraamd. En geloof mij, Ik leef met u mee en vooral met mijzelf!

15-12-2010 om 07:24 geschreven door Loewiesa

13-12-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn vader, eenzaam en verdrietig. Mijn vader die zich, sinds het overlijden van mijn moeder nu bijna één jaar geleden, het recht van genieten heeft ontzegt en zijn verdere leven en al wat rest als zeer negatief ervaart.  Ook het verlies van zijn enigste zoon, nu 8 jaar geleden, heeft hem een soort van overlevingschuldgevoel gegeven en speelt hem dagelijks parten. Af en toe protesteert het kind in mij en schreeuwt zoals het al jaren schreeuwt…...in stilte: “En ik dan?”  Soms denkt het kind, wanneer zij tegenover haar meestal zwijgzame vader aan tafel zit, dat mama even bezig is in een andere kamer en straks gewoon weer binnen komt en zij weer naar huis kan…..één zorg minder….. Mijn vader die geen hulp of  bemoeienissen wil van vreemden. Mijn vader die de politie al aan de deur heeft gehad omdat hij niet antwoord op uitnodigingen betreffende feestjes of andere activiteiten georganiseerd in de seniorenflat waar hij woont. “Waarom kom jij hier niet wonen?” Vraagt hij vaak…… Te vaak.

08-12-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

07-12-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het vroor dat het kraakte. Ik was 7 en zat in de 2e klas van de lagere school  toen het “Hoofd Der School” onze klas met een bezoek vereerde. Als het “Hoofd Der School” naar onze klas afdaalde voelde dat net zo’n beetje als het bezoek van Sinterklaas, maar dan zonder witte baard, zonder gouden staf, zonder tabbaard, zonder mijter en zonder cadeautjes. Wanneer hij in de klassen kwam ging het altijd om iets heel serieus of om een zieke juf of meester te vervangen en dan kregen wij dictee, eindeloos dictee en later breuken, eindeloos breuken!  Amper nog adem durven halen.  Deze keer begon hij over de vreselijke vrieskou buiten en drukte ons op het hart om toch vooral nooit aan brugleuningen te likken !?!  Want dan zou er gegarandeerd iets ergs gebeuren. Daarna verliet hij de klas en gingen wij verder tot de orde van de dag. Ik was verbijsterd….

En op weg naar huis keek ik naar de brugleuning en vroeg ik mij af wat zou er gebeuren…….… zou ik? Heel vlug…. Heel  even….?

02-12-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een verrukkelijke  jeugdherinnering,  De broodjeswinkel waar ik vroeger wel eens kwam met mijn vader in een van de zijsteegjes vlakbij het Rembrandtsplein en waar ik in tijden niet meer was geweest. Een broodjeswinkel die al bestaat sinds 1945 en een begrip is in Amsterdam. Waar men de lekkerste broodjes met gekookte lever heeft en de allerbeste préparé. Waar een kroket geen kroket heet maar een Croquet.  Het zou de kroket der kroketten zijn. Kort, dik, stevig, en een tikje onregelmatig van vorm. Robuust, rijk gevuld en met een zachte romige smaak. Gemaakt van puur rundvlees, echte bouillon getrokken met de allerbeste ingrediënten.  Een zaligheid....... In mijn herinnering. Wat ik nu proefde was een smakeloos broodje met een veel te dure meelbal erin gesopt in een bouillon waar het rund - waarschijnlijk bang om nat te worden -met opgetrokken poten door heen was gerend . Dit alles verpakt in een harde bleke laag paneer. De kleur van die laag deed mij enigszins denken aan de inhoud - maar dan verhard -  van de Pamper van mijn kleinzoon, die sinds kort groentepapjes eet en een overduidelijke voorkeur heeft voor wortels. Ik keek nog even met spijt naar de gekookte lever in de vitrine…… Maar nee…... ik had al geen trek meer.

30-11-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen zaterdag zijn mijn lief (die mijn lief nu weer is)   en ik naar Doornik geweest. Doornik, een Henegouwse stad aan de Schelde. En een van de oudste steden van België. Want wat moet je anders doen als het regent en winkelen geen optie is. Elkaar de hele dag in de poppetjes van de ogen kijken om te proberen elkanders gedachtespinsels te raden…….?  Ik had nog wel ergens een mandje strijk staan. En misschien lekte er ergens nog een kraan!  Misschien kon ik de keukenkastjes weer es lekker uitsoppen, terwijl mijn lief ( die…) sudokuutjes  oplost. We hadden ook kunnen computeren. Mijn lief (die…) boven en ik beneden! En als variant……? Gezellig!.... Ik had een cake kunnen bakken, een appeltaart, iets met chocola, een hartige taart of een pizza die mijn lief ( die…)  - want liefde gaat door de maag- met veel graagte zou op eten waarna mijn lief (die….)  in slaap zou vallen. Ik had ook een jurk kunnen breien voor de hond, dan had mijn lief (die…) de wol even kunnen ophouden Als wij tenminste een hond hadden gehad en ik… kon breien!)  Ik zou mijn lief (die…)  ook kunnen voorgesteld hebben om naar twee seizoenen van Dr. House te kijken, tevens 1 van de “50 reasons to leave your lover”.  Of luisteren naar “Songs for…” mijn favoriete cd van mijn favoriete muziekman met bijna 9 uurtjes luisterplezier! Of spelletjes doen......maar ik hou niet van spelletjes (vanwege een trauma uit mijn jeugd) en mijn lief (die…) ook niet, dus dat kwam dan wel weer goed uit. Het werd dus sightseeing Tournai. Ondanks de regen. Want wie is er nu bang voor een beetje regen? De paraplu ging mee!

17-11-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

15-11-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Opnieuw in contact gekomen met een paar oud medeleerlingen van de school in Amsterdam waar ik de laatste drie jaren van de roaring sixties en de eerste twee jaren van de net zo roaring seventies  heb doorgebracht en wij herinneren ons:

Het flaconnetje sterke drank in de bureaula van de tekenleraar.

De natuurkundeleraar die je nek zo lekker kneedde  ??? als je naast hem de trap afliep  Een scheikunde proef die mislukte, maar wij hadden gelukkig onze ogen nog. Geleerd hoe een elektriciteitsdraad in een stekker te monteren.

Aan de lerares Engels vragen: “Wat betekent SATISFACTION?

En aan de leraar Frans de vertaling van “Je T’aime Moi Non Plus?”  dat in alle Franssprekende landen verboden was, dus niet bij ons en die de flauwerik  ons niet wilde geven.  In plaats daarvan kregen wij “La Mer” van Charles Trenet, want dat ging ook over golven.

Met de trein naar Utrecht om daar het theaterstuk “La Putain Respectueuse” van J.P. Sartre bij te wonen. Of was het toch “La Leçon” van Ionesco ? Of wij er iets van hebben begrepen? Ik heb die dag in ieder geval nooit vergeten. Naderhand in de stad rondgezworven  en pannenkoeken in een van de restaurantjes aan een Utrechts grachtje.

Twee leerlingen die door een andere leerling opgesloten werden in een kast en toen brak de sleutel. Ze werden geschorst voor 5 dagen omdat men dacht dat ze oneerbaar bezig waren geweest maar dat waren ze niet……zeiden ze…..

De lerares Duits, een al oudere heel lieve dame, die ook biologie les gaf en Duits gaf als ze biologie moest geven en biologie als het Duits moest zijn….. En als wij geen zin hadden in Duits dan gooiden wij een balletje….. biologie op en daarom waren wij heel slecht in Duits maar wisten wij alles over hoe zich voort te planten (en vooral hoe niet) en ook alles over konijnen, harige spinnen en andere rollebollebeesten……..  Toch nog een boekverslag Duitse gedichten, een dag voor de deadline. Heinrich Heine gekozen, en alleen maar omdat het hele korte gedichtjes waren. (logische gedachtegang) Bleek het de lievelingsdichter van de lerares.  Ze prees me  regelrecht de hemel in! Om vervolgens zelf heel gepassioneerd enkele van zijn gedichten voor te dragen. En ik, die niet eens de moeite had genomen mij in de vertaling te verdiepen voelde iets dat verdomd veel op een schuldgevoel leek.

De Ryam schoolagenda die uitpuilde van de door ons ingeplakte foto’s van the Stones, Bob Dylan en Boudewijn de Groot en vol stond met spreuken zoals:  “De groten van deze aarde zijn alleen maar groot omdat wij op onze knieën liggen. Laat ons opstaan!”

Op het matje moeten komen bij de “baas” van de school die ook aan psychologie deed en die je minuten lang zwijgend kon taxeren om dan plotseling te vragen of je wel van je ouders hield…. CREEPY

“The story of Kasangwa the Rhodesian Lion” een Engels lesboek en een van de leerlingen die klierig deed en Kasangwa speelde door met een tand aan een veter uit zijn mond bungelend  brul geluiden te maken. Hij werd er uitgestuurd, maar gaf het niet op, door de glazen ruit van de deur ging hij verder en de lerares die met veel moeite probeerde om COOL te blijven.

Wie mijn verhalen van af het begin af gevolgd hebben fronsen misschien  hun wenkbrauwen of denken misschien zelfs “wat een soap!” Na wat ik nu ga opbiechten….. Even diep ademhalen …… J .…. en …. GO !!!!

Want net toen ik zat te twijfelen tussen:  - Het hoogstwaarschijnlijk aan overwicht lijdende knuffelbeertje, het Zandmannetje (Gààààp!) en andere duidelijk "venten met ballen" profielen zoals  Tofbaasje, Peeke, Reusje, Genieterke of Flupke en ik bijna zat te kwijlen (na de 6^e praline)  en mij vervolgens verslikte in de 7e bij het berichtje van dingesapestaartjeblablablabolletjecom die mij alvast liet noteren, dat zijn getrouwd zijn geen belemmering mocht zijn om elkaar te verwennen…. En daarmee tevens het meest oprechte profiel van de hele kliek had  -  Ging het verjaardagsalarm van mijn telefoon om mij er (nodeloos) aan te herinneren dat er iemand verjaarde.  Het was immers de verjaardag van mijn lief die al een tijdje mijn lief niet meer was. Maar wiens nummer nog steeds in mijn mobieltje stond.  Met een  “nee heb je en ja kun je krijgen” gedachte in mijn achterhoofd  stuurde ik hem een berichtje met“prettige verjaardag” dat hij beantwoordde met een simpele: “thx ”. Na een paar minuten volgde er nog een sms’je “Hoe gaat het met je?” waarop ik antwoordde met de volgende zeer sterke tekst: “Gaat wel en met jou?”  Na een paar berichtjes heen en weer belde hij mij en het bleek dat wij weer met elkaar konden praten, zonder ruzie te maken.  Hij had na gedacht, net zoals ik had nagedacht en heeft mij net zo gemist als ik hem gemist heb. En omdat wij geen van tweeën nog zin hadden om te zoeken naar of vergeefs te wachten op iemand die ons ook wilde hebben. En omdat wij samen al zoveel leuke herinneringen hadden. En omdat WYSIWYG niet altijd WYSIWYG is en het gras elders niet groener.  Besloten wij het samen maar weer te proberen.  Mijn zoon haalt zijn schouders op en vindt het best, zolang hij verder nergens in betrokken wordt.

En zo was ik dus weer eens in Gent om daar “vree content” te constateren dat daar niet alles veranderd was en mijn naam nog steeds in het stof op de kast stond geschreven.

07-11-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanmorgen mijn favoriete gietijzeren braadpan weer schoon gekregen.  De pan die ik hopeloos verloren dacht en al richting containerpark had afgeschreven tot de stem van mijn overleden moeder mij “Soda” suggereerde. En nee, dit wordt geen zweverig logje……. (Dat is voor later, dan zal ik je vertellen hoe mijn moeder regelmatig haar halskettingen, die ik af en toe draag, lostrekt .........)

Toen ik maandagavond thuis kwam na een weekendje weg, rook het verdacht naar heel veel parfum en andere vieze luchtjes verdrijvers.  En ik kreeg de volgende uitleg: De zoon was een spaghetti  saus aan het bereiden toen er aan de deur werd gebeld.  Het gesprek aan de deur had wat langer geduurd dan gedacht en daarna was hij in gedachten naar boven gelopen. Tot de rookmelder beneden hem aan de saus herinnerde was het te laat. De saus en de pan zwart verbrand en heel veel rook. Weggegooid wat er weggegooid moest worden, de ventilatie op max en alle ramen open om alles te ontstinken. Mijn huis moet nog net niet omgebouwd, opnieuw geverfd, geredecoreert te worden of ……. anders. Maar toch! Wat als hij met die vriend aan de deur  was vertrokken en pas uren daarna  weer was “thuis” gekomen?

28-10-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa