ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Als je je beperkingen kent, kun je daarbinnen, onbeperkt te werk gaan
Jules Deelder
schrijver,dichter
Don't walk behind me I may not lead Don't walk in front of me I may not follow Walk beside me That we may be as one
I'm Out Of Estrogen
AND I HAVE A GUN!
gedachtespinsels, dagelijkse onzin en andere beslommeringen van een jonge vijftigster
Loewiesa
13-12-2010
het ultieme wintergevoel
Kleinzoon Simon is onze logé van zondag tot maandagavond. Vannacht om 2.57 wakker geworden. Uit de kinderkamer klonken klagelijke geluidjes, eerst zachtjes, dan dringender, bijna boos. Een tijdje liggen luisteren, in de hoop dat het van zelf zou overgaan. Want wie heeft er nu zin om op dit uur van de nacht een warm bed te verlaten? Het probleem kunnen oplossen door een fopspeen in zijn mondje te stoppen. Terug in bed, niet meer kunnen slapen en nagedacht over het afgelopen weekend . Zaterdag wezen wandelen. De sneeuw in het dorp en rond mijn huis waren al goed verdwenen. Maar een eindje verder in de bossen en langs de oevers van de meren van Eau DHeure lag er nog genoeg. Het was vochtig en er was mist. Gemutst, gehandschoend,en met stevige wandelschoenen, die niet geheel waterdicht bleken te zijn, volgden wij de nog verse voetstappen in de sneeuw van de twee wandelaars die ons al voor waren gegaan,ons afvragend, of zij het hadden overleefd....Grote voeten, grote stappen, kleinere voeten met kleinere stappen. Sporen van honden, van vogels en hoefachtige dieren . De sporen van de verschrikkelijke sneeuwman niet gezien. Stilte en af en toe het geluid van een stromend beekje en smeltende sneeuw. Het mysterieuze donkere water van het meer. Wat is het hier stil hè zei ik tegen mijn lief, waarop hij een mp3 spelertje uit zijn jaszak toverde. Even later schalde AC/DC door het stille bos. - Shocking - (Waar is de tijd gebleven dat ik mijn transistortje overal mee naar toe sleepte omdat ik niet zonder... radio Veronica kon?) Gelukkig voor mijn lief zaten wij op dat punt een flink stuk van het water want ik had het spelertje... samen met AC/DC Met veel plezier in het meer gegooid. Na onze wandeling: Het ultieme wintergevoel! Tintelende wangen, natte en koude voeten enChocolat Belge om weer op te warmenin een brasserie langs de weg. En het gevoel genoeg energie te hebben opgedaan voor de rest van de week.
Mijn vader, eenzaam en verdrietig. Mijn vader die zich, sinds het overlijden van mijn moeder nu bijna één jaar geleden, het recht van genieten heeft ontzegt en zijn verdere leven en al wat rest als zeer negatief ervaart. Ook het verlies van zijn enigste zoon, nu 8 jaar geleden, heeft hem een soort van overlevingschuldgevoel gegeven en speelt hem dagelijks parten. Af en toe protesteert het kind in mij en schreeuwt zoals het al jaren schreeuwt ...in stilte: En ik dan?Soms denkt het kind, wanneer zij tegenover haar meestal zwijgzame vader aan tafel zit, dat mama even bezig is in een andere kamer en straks gewoon weer binnen komt en zij weer naar huis kan ..één zorg minder .. Mijn vader die geen hulp of bemoeienissen wil van vreemden. Mijn vader die de politie al aan de deur heeft gehad omdat hij niet antwoord op uitnodigingen betreffende feestjes of andere activiteiten georganiseerd in de seniorenflat waar hij woont. Waarom kom jij hier niet wonen? Vraagt hij vaak Te vaak.
Het vroor dat het kraakte. Ik was 7 en zat in de 2e klas van de lagere school toen het Hoofd Der School onze klas met een bezoek vereerde. Als het Hoofd Der School naar onze klas afdaalde voelde dat net zon beetje als het bezoek van Sinterklaas, maar dan zonder witte baard, zonder gouden staf, zonder tabbaard, zonder mijter en zonder cadeautjes. Wanneer hij in de klassen kwam ging het altijd om iets heel serieus of om een zieke juf of meester te vervangen en dan kregen wij dictee, eindeloos dictee en later breuken, eindeloos breuken! Amper nog adem durven halen. Deze keer begon hij over de vreselijke vrieskou buiten en drukte ons op het hart om toch vooral nooit aan brugleuningen te likken !?! Want dan zou er gegarandeerd iets ergs gebeuren. Daarna verliet hij de klas en gingen wij verder tot de orde van de dag. Ik was verbijsterd .
En op weg naar huis keek ik naar de brugleuning en vroeg ik mij af wat zou er gebeuren . zou ik? Heel vlug . Heeleven .?
Een verrukkelijke jeugdherinnering,De broodjeswinkel waar ik vroeger wel eens kwam met mijn vader in een van de zijsteegjes vlakbij het Rembrandtsplein en waar ik in tijden niet meer was geweest. Een broodjeswinkel die al bestaat sinds 1945 en een begrip is in Amsterdam. Waar men de lekkerste broodjes met gekookte lever heeft en de allerbeste préparé. Waar een kroket geen kroket heet maar een Croquet. Het zou de kroket der kroketten zijn. Kort, dik, stevig, en een tikje onregelmatig van vorm. Robuust, rijk gevuld en met een zachte romige smaak. Gemaakt van puur rundvlees, echte bouillon getrokken met de allerbeste ingrediënten. Een zaligheid....... In mijn herinnering. Wat ik nu proefde was een smakeloos broodje met een veel te dure meelbal erin gesopt in een bouillon waar het rund - waarschijnlijk bang om nat te worden -met opgetrokken poten door heen was gerend . Dit alles verpakt in een harde bleke laag paneer. De kleur van die laag deed mij enigszins denken aan de inhoud - maar dan verhard - van de Pamper van mijn kleinzoon, die sinds kort groentepapjes eet en een overduidelijke voorkeur heeft voor wortels. Ik keek nog even met spijt naar de gekookte lever in de vitrine Maar nee ... ik had al geen trek meer.
Afgelopen zaterdag toerist geweest in mijn geboortestad en voor het eerst van mijn leven de prachtige St. Nicolaaskerk in Amsterdam binnen gegaan. Want ik bezoek elke kerk in den vreemde maar deze kerk die de naam draagt van de patroonheilige, de beschermer van het zeevolk, de bewoners van de omliggende polders en van Amsterdam, tegen de gevaren van het water, was ik altijd voorbij gelopen. Vervolgens de Zeedijk op, waar een in 1550 gebouwd en daarmee een van de twee oudste originele houten huizen van de stad staat. (Het andere staat op het Begijnhof) Dit huis schijnt heel vroeger een herberg geweest te zijn waar ze in Aepjens deden en waar het vol zat met vlooien. Zodat je er In de aap gelogeerd was zodra je er een nachtje had doorgebracht. Vandaar het gezegde! (Zeggen ze .) Verder via de St. Olafsteeg richting de Oude Zijds gelopen en geconstateerd dat Ons Lieve Heer er nog steeds op Solder zit. Een eindje verder is het aardig groepjes stoere mannen te observeren en schichtig om zich heen kijkende ventjes indien ze alleen lopen. Af en toe krijg ik een enorme wietlucht in mijn nog steeds verstopte neus. Even door China Town gewandeld en langs "De Beurs het Damrak overgestoken, de Brugsteeg in, richting Nieuwedijk. Daar even getwijfeld of ik mijn lief( ) zou voorstellen om maar gewoon te gaan shoppen, want ik had zin in nieuwe schoenen, of iets anders nieuws Maar mijn lief( ) zag het niet zitten om op een zaterdagmiddag met "De rest van de Wereld" door de Kalverstraat te sjokken. Wij zijn dus maar rechtdoor gelopen en ik gidste verder tot aan de grachtengordel. Overal gevels, trapgevels, lijstgevels, verhoogde lijstgevels, kroonlijstgevels, pilastergevels, en nog eens gevels en gevelteksten. Heel veel trappen, prachtige eiken deuren, en woonboten, heel veel woonboten die hier op de gracht een deel van de wereld uitmaken. Aan de overkant van de Prinsengracht rechtsaf geslagen, richting Noordermarkt. Antiek gezien, dat wel oud - en misschien wèl, maar misschien ook geen antiek was. Koffie gedronken met appeltaart die de beste appeltaart van Amsterdam zou moeten zijn (Zeggen ze) Een stukje Wester straat gelopen, waar het op Maandagen Lapjesmarkt is en waar ik vroeger met mijn moeder heen ging als ze een lapje nodig had om een jurkje of een rokje te maken. Of nieuwe gordijnen.Een van de zijstraatjes ingelopen en kriskras wat straatjes van de Jordaan gedaan weer bij de Prinsengracht uitgekomen, de aan de overkant rij wachtende voor Het Achterhuis van Anne Frank aanschouwd en ..de rij voor rij gehouden. (ik vind trouwens het boek toch beter) Het carillon van de Wester toren nog even gehoord. De Rozengracht over gestoken en in de hoek van de 9 straatjes heel even genoten van de kleine winkeltjes met hele speciale dingetjes en kroegjes die in dit gedeelte van Amsterdam talrijk zijn. Maar mijn lief ( ) werd ongedurig van mijn vele: Ooooh wat leuk, moet je eens zien.....!!! kreetjes. En zo liepen wij verder richting Elands gracht, waar wij de standbeelden van Johnny Jordaan en tante Leen bekeken. (Niet dat ik fan ben, maar toch!) De eerste Looiersdwarsstraat in gelopen richting Lijnbaansgracht, langs het muziektheater De Melkweg samen met Paradiso (een eindje verderop) een cultuurtempel waar ik in een vroeger leven al eens naar muziek kwam luisteren, dammen en uh thee dronk .verderop een van de meest beroemde gebouwen van Amsterdam, de Stadschouwburg waar EENS in betere tijden het TOEN beste voetbalteam aller tijden gehuldigd werd! Links liggen de terrassen van het Leidseplein, die nu even hebben plaats gemaakt voor een schaatsbaan en waar er afgelopen zaterdag werd geschreeuwd voor CULTUUR! Want het nieuwe ultra rechtse kabinet wil hierin fors gaan bezuinigen. Wij waren dus net op tijd.En toen kreeg ik trek in een bbbrrroooodje kroket!
Het resultaat van een dagje soppen in Doornik: ..Mijn hoofd zit vol ..Snot! Mijn linker neusgat zit dicht en mijn rechter loopt als een kraan. Hatsjie!!! Ik lijk wel een testpanel voor zakdoeken: Wat is het beste?Een zak . of een neusdoek of toch papier?In mijn keel prikkeldraad. En dan krijg ik advies van twee van de vier liefste en aardigste mannen in mijn leven. De een, in een mailtje: Neem maar een Cognacje of iets anders pittigs. De ander: Verzorg je zelf maar goed .. En ik...... die graag Alles wil delen ...Hatsjie!
Afgelopen zaterdag zijn mijn lief (die mijn lief nu weer is) en ik naar Doornik geweest. Doornik, een Henegouwse stad aan de Schelde. En een van de oudste steden van België. Want wat moet je anders doen als het regent en winkelen geen optie is. Elkaar de hele dag in de poppetjes van de ogen kijken om te proberen elkanders gedachtespinsels te raden .? Ik had nog wel ergens een mandje strijk staan. En misschien lekte er ergens nog een kraan! Misschien kon ik de keukenkastjes weer es lekker uitsoppen, terwijl mijn lief ( die ) sudokuutjesoplost. We hadden ook kunnen computeren. Mijn lief (die ) boven en ik beneden! En als variant ? Gezellig!.... Ik had een cake kunnen bakken, een appeltaart, iets met chocola, een hartige taart of een pizza die mijn lief ( die ) - want liefde gaat door de maag- met veel graagte zou op eten waarna mijn lief (die .)in slaap zou vallen. Ik hadook een jurk kunnen breien voor de hond, dan had mijn lief (die )de wol even kunnen ophouden Als wij tenminste een hond hadden gehad en ik kon breien!) Ik zou mijn lief (die )ook kunnen voorgesteld hebben om naar twee seizoenen van Dr. House te kijken, tevens 1 van de 50 reasons to leave your lover. Of luisteren naar Songs for mijn favoriete cd van mijn favoriete muziekman met bijna 9 uurtjes luisterplezier! Of spelletjes doen......maar ik hou niet van spelletjes (vanwege een trauma uit mijn jeugd) en mijn lief (die )ook niet, dus dat kwam dan wel weer goed uit. Het werd dus sightseeing Tournai. Ondanks de regen. Want wie is er nu bang voor een beetje regen? De paraplu ging mee!
Het water is mij niet tot aan de lippen gestegen. Ook niet tot de enkels en ik heb zelfs geen natte voeten. Ik woon namelijk op een soort van berg.... een Bibelebontse berg. En water stroomt nu eenmaal niet bergop. Behalve grondwater waarvan de stroming wordt veroorzaakt door verschillen in druk. (Heb ik mij laten vertellen)Maar het zal je gebeuren. Water in de kelder,water in je huis, al je spulletjes nat. Moeten vechten tegen het water. Terwijl er niemand is die de kraan even dichtdraait .. Meegesleurd worden.
'Pas dla Yau' = 'Par delà leau' (vrije vertaling: aan de andere kant van het water)
Opnieuw in contact gekomen met een paar oud medeleerlingen van de school in Amsterdam waar ik de laatste drie jaren van de roaring sixties en de eerste twee jaren van de net zo roaring seventies heb doorgebracht en wij herinneren ons:
Het flaconnetje sterke drank in de bureaula van de tekenleraar.
De natuurkundeleraar die je nek zo lekker kneedde ??? als je naast hem de trap afliep Een scheikunde proef die mislukte, maar wij hadden gelukkig onze ogen nog. Geleerd hoe een elektriciteitsdraad in een stekker te monteren.
Aan de lerares Engels vragen: Wat betekent SATISFACTION?
En aan de leraar Frans de vertaling van Je Taime Moi Non Plus?dat in alle Franssprekende landen verboden was, dus niet bij ons en die de flauwerikons niet wilde geven.In plaats daarvan kregen wij La Mer van Charles Trenet, want dat ging ook over golven.
Met de trein naar Utrecht om daar het theaterstuk La Putain Respectueuse van J.P. Sartre bij te wonen. Of was het toch La Leçon van Ionesco ? Of wij er iets van hebben begrepen? Ik heb die dag in ieder geval nooit vergeten. Naderhand in de stad rondgezworven en pannenkoekenin een van de restaurantjes aan een Utrechts grachtje.
Twee leerlingen die door een andere leerling opgesloten werden in een kast en toen brak de sleutel. Ze werden geschorst voor 5 dagen omdat men dacht dat ze oneerbaar bezig waren geweest maar dat waren ze niet zeiden ze ..
De lerares Duits, een al oudere heel lieve dame, die ook biologie les gaf en Duits gaf als ze biologie moest geven en biologie als het Duits moest zijn .. En als wij geen zin hadden in Duits dan gooiden wij een balletje .. biologie op en daarom waren wij heel slecht in Duits maar wisten wij alles over hoe zich voort te planten (en vooral hoe niet) en ook alles over konijnen, harige spinnen en andere rollebollebeesten ..Toch nog een boekverslag Duitse gedichten, een dag voor de deadline. Heinrich Heine gekozen, en alleen maar omdat het hele korte gedichtjes waren. (logische gedachtegang) Bleek het de lievelingsdichter van de lerares. Ze prees me regelrecht de hemel in! Om vervolgens zelf heel gepassioneerd enkele van zijn gedichten voor te dragen. En ik, die niet eens de moeite had genomen mij in de vertaling te verdiepen voelde iets dat verdomd veel op een schuldgevoel leek.
De Ryam schoolagenda die uitpuilde van de door ons ingeplakte fotos van the Stones, Bob Dylan en Boudewijn de Groot en vol stond met spreuken zoals: De groten van deze aarde zijn alleen maar groot omdat wij op onze knieën liggen. Laat ons opstaan!
Op het matje moeten komen bij de baas van de school die ook aan psychologie deed en die je minuten lang zwijgend kon taxeren om dan plotseling te vragen of je wel van je ouders hield . CREEPY
The story of Kasangwa the Rhodesian Lion een Engels lesboek en een van de leerlingen die klierig deed en Kasangwa speelde door met een tand aan een veter uit zijn mond bungelend brul geluiden te maken. Hij werd er uitgestuurd, maar gaf het niet op, door de glazen ruit van de deur ging hij verder en de lerares die met veel moeite probeerde om COOL te blijven.
Met dezelfde Cool prof naar de film op vrijdag namiddag: Yellow Submarine, Woodstock, The Ballad of the Easy Rider, Midnight Cowboy .
Met mooi weer een baalmiddag nemen.En met zn tweeën op een oude Solex, geschilderd in hippe kleurtjes van Amsterdam naar Zandvoort rijden. Twee uur heen en twee uur terug ..veel te laat weer thuis en op onze donder krijgen........
Met dank aan Hella voor de gedeelde herinneringen.
Wie mijn verhalen van af het begin af gevolgd hebben fronsen misschienhun wenkbrauwen of denken misschien zelfs wat een soap! Na wat ik nu ga opbiechten .. Even diep ademhalen J . . en . GO !!!!
Want net toen ik zat te twijfelen tussen: - Het hoogstwaarschijnlijk aan overwicht lijdende knuffelbeertje, het Zandmannetje (Gààààp!) en andere duidelijk "venten metballen" profielen zoalsTofbaasje, Peeke, Reusje, Genieterke of Flupke en ik bijna zat te kwijlen (na de 6e praline) en mij vervolgens verslikte in de 7e bij het berichtje van dingesapestaartjeblablablabolletjecom die mij alvast liet noteren, dat zijn getrouwd zijn geen belemmering mocht zijn om elkaar te verwennen . En daarmee tevens het meest oprechte profiel van de hele kliek had - Ging het verjaardagsalarm van mijn telefoon om mij er (nodeloos) aan te herinneren dat er iemand verjaarde. Het was immers de verjaardag van mijn lief die al een tijdje mijn lief niet meer was. Maar wiens nummer nog steeds in mijn mobieltje stond. Met een nee heb je en ja kun je krijgen gedachte in mijn achterhoofd stuurde ik hem een berichtje metprettige verjaardagdat hij beantwoordde met een simpele: thx . Na een paar minuten volgde er nog een smsje Hoe gaat het met je? waarop ik antwoordde met de volgende zeer sterke tekst: Gaat wel en met jou?Na een paar berichtjes heen en weer belde hij mij en het bleek dat wij weer met elkaar konden praten, zonder ruzie te maken.Hij had na gedacht, net zoals ik had nagedacht en heeft mij net zo gemist als ik hem gemist heb. En omdat wij geen van tweeën nog zin hadden om te zoeken naar of vergeefs te wachten op iemand die ons ook wilde hebben. En omdat wij samen al zoveel leuke herinneringen hadden. En omdat WYSIWYG niet altijd WYSIWYG is en het gras elders niet groener. Besloten wij het samen maar weer te proberen. Mijn zoon haalt zijn schouders op en vindt het best, zolang hij verder nergens in betrokken wordt.
En zo was ik dus weer eens in Gent om daar vree content te constateren dat daar niet alles veranderd was en mijn naam nog steeds in het stof op de kast stond geschreven.
Vanmorgen mijn favoriete gietijzeren braadpan weer schoon gekregen.De pan die ik hopeloos verloren dacht en al richting containerpark had afgeschreven tot de stem van mijn overleden moeder mij Soda suggereerde. En nee, dit wordt geen zweverig logje . (Dat is voor later, dan zal ik je vertellen hoe mijn moeder regelmatig haar halskettingen, die ik af en toe draag, lostrekt .........)
Toen ik maandagavond thuis kwam na een weekendje weg, rook het verdacht naar heel veel parfum en andere vieze luchtjes verdrijvers. En ik kreeg de volgende uitleg: De zoon was een spaghetti saus aan het bereiden toen er aan de deur werd gebeld.Het gesprek aan de deur had wat langer geduurd dan gedacht en daarna was hij in gedachten naar boven gelopen. Tot de rookmelder beneden hem aan de saus herinnerde was het te laat. De saus en de pan zwart verbrand en heel veel rook. Weggegooid wat er weggegooid moest worden, de ventilatie op max en alle ramen open om alles te ontstinken. Mijn huis moet nog net niet omgebouwd, opnieuw geverfd, geredecoreert te worden of . anders. Maar toch! Wat als hij met die vriend aan de deur was vertrokken en pas uren daarna weer was thuis gekomen?
Mijn bevriende buurvrouw en ik zijn het er over eens dat het toch wel zielig is indien je je geluk online moet gaan zoeken. Eigenlijk net zo zielig als wanneer je overduidelijk de kroeg induikt om daar te gaan scoren. Of zoals die keer toen zij mij (in mijn onschuld) mee nam naar zon dansavond voor eenzame zoekende zielen, waar je bekeken en goed of af gekeurd wordt als vee. Een leuke partner hoor je spontaan te ontmoeten, op je werk bijvoorbeeld (maar ik werk niet meer, sinds mijn baas mij een paar jaar geleden inruilde voor twee jonge meiden omdat ik te duur zou zijn geworden?) Of op een leuke cursus. Maar op de meeste cursussen die ik al gevolgd heb waren de vrouwen in de meerderheid. En de weinige mannen gehuwd, te jong of ... gewoon niet leuk. Bovendien had ik toen een partner en was ik dus ook niet op zoek. Ook het zwembad waar ik twee keer per week kom is geen optie om er een aardige man op te doen hoewel er af en toe wel mooie exemplaren rondrijven maar waarbij je als 50 pluster met een verplichtte onflatterende badmuts op je hoofd geen enkele kans maakt. We leven nu eenmaal niet in die ideale wereld waar alle schoonheid van binnen zit en het uiterlijk van geen enkel belang. En dan is er nog de supermarkt* en niet te vergeten.....den Brico, waar ik laatst misschien wel de "kans van mijn leven" heb voorbij laten gaan, toen ik een paar planken ging halen die als etagère zouden moeten dienen in mijn computerhoekjeen waar ik, toen ik mij met de planken richting kassa begaf werd aangesproken door een man, die mij lachend vertelde dat hij juist een doos met schroeven had gekocht en of wij samen misschien ?
De dag begonnen met het kuisen van mijn badkamer. De aanleiding van deze plotseling opgekomen schoonmaakwoede was de niet goed afgesloten dop van een tube Zen White Lotus Rice Shower Scrub (een sereen geurende douche scrub op basis van witte rijst, soja en pure zijde met de subtiele en inspirerende geur van de Witte Lotusbloem die mijn huid een paar keer per week op milde sublieme wijze polijsten, zijdezacht maken en onweerstaanbaar laten ruiken!) Maar waar de inhoud zich helaas over de plank met shampoos, douche gels en andere lekker ruikspulletjes, verspreid had. Vervolgens bedacht ik, waarschijnlijk enigszins bedwelmd door de overdosis inspirerende geur van de Witte Lotusbloem dat -nu ik toch bezig was- het misschien wel een goed idee zou zijn de tegeltjes rond de douche ook eens een beurt te geven. Niet omdat het nodig was. Want Zooo smerig is het bij mij nu ook weer niet. Op het internet laatst een filmpje gezien dat het schoonmaken van voegen tussen de tegels prima gaat met een plantenspuit gevuld met water en daarin een flinke scheut bleekwater. Ik heb trouwens al veel aan die filmpjes gehad. Zo heb ik dank zij de aanwijzingen van zon filmpje verleden jaar het plafond van mijn living kunnen repareren en het resultaat mag gezien worden! D.w.z. je ziet er niets van! Tenzij er een spot op staat en in de zomer, op sommige uren van de dag. Maar op die momenten kijkt men gewoon even niet naar boven. Toch?
De truuk met de met bleekwater gevulde plantenspuit heb ik overigens gecatalogeerd in de categorie onnavolgbare huishoudelijke tips. Want het is niet te doen in een kleine en slecht geventileerde ruimte als mijn douche. Binnen de kortste keren had ik tranende ogen, duizelingen en begon ik naar adem te snakken. Op dat momentkwam mijn zoon thuis en vroeg: Mààààààm wat doe je????????? Het stinkt hier!!!!!!!!!!! En voor ik een rolberoerte kreeg - want ik haat het als mensen naar de bekende weg vragen als ze toch duidelijk kunnen zien waarmee je bezig bent- bedacht ik dat hij hélemaal gelijk had! En zo is alles toch nog goed gekomen!
De laatste tijd heb ik een beetje verstek laten gaan. Ik kwam niet aan bloggen toe vanwege de hectische toestanden thuis. En ook nu, loopt het allemaal nog niet echt heel lekker.Ik weet dan ook niet waar dit logje over zal gaan. Niet dat er niks gebeurt in mijn leven. Er gebeuren wel dingen. Zo drong het tijdens alle drukte van de laatste weken ineens tot mij door dat ik al een paar dagen niet aan hem had gedacht. Verdwenen is hij, de kwelgeest, die mij maanden lang s nachts uit mijn slaap hield, verdwenen zijn ook de tranen. Joepie . ik kan verder met mijn leven . . !
België heeft met 4-4 gelijk gespeeld tegen Oostenrijk. Maar ik wil het er niet over hebben. In Nederland heeft men een splinternieuw rechts kabinet, morgen gaan ze op de foto met de Kwien! Wil ik het ook niet over hebben . Hier in België raakt men het maar niet eens, en daar wil ik het al helemaal niet over hebben. Vanmorgen de dag begonnen met een berichtje op de Belgacom Voicemail. Hilarisch: Om te beginnen mag ik mijn taal kiezen. Trouw aan "mijn moerstaal" kies ik voor het Nederlands. Het blijkt dat nummer Tweeendertigmiljardvierhonderdnegenennegentigmiljoentweehonderdzestiduizend en een beetje (ik denk meteen dat ik de lotto gewonnen heb!)mij een in het Frans geschreven smsje gestuurd heeft dat door de synthetische Belgacom madame wordt voor gelezen op Zn Nederlands en waar ik niks van begrijp. De stem eindigt met: Ra p e l l e M o i ! Door de Belgacomstem uitgesproken als M o J ! - Ik druk op de herhaaltoets om de Franse versie te beluisteren.
Het kriebelt om weer te gaan schrijven, heeft er iemand een tip om wat inspiratie op te doen?
Het was me het weekje wel. Zo zou dit logje beginnen ..Ondertussen is het weekje een paar weekjes geworden. Maar we hebben het allemaal overleefd! Eerst was er op zaterdagblijdschap en champagne voor de geboorte van het prachtige zusje van mijn kleindochter Camille. Op maandag volgende de kennismaking van kleinzoon Simon met de nieuwe onthaalmoeder die uiteindelijk nog snel gevonden was. Na twee dagen in contact geweest te zijn met andere snotneuzen werd ook Simon flink verkouden en moest het ventje aan de aerosol . Door het hevig tegenspartellende kind in de houdgreep te nemen en een heel liedjes repertoire op hem af te vuren lukte het vrij aardig hem in bedwang te houden. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat ik wat kinderliedjes betreft dringend op herscholing moet. Vervolgens kreeg hij ongeveer alle bijverschijnselen die op de bijsluiter staan. Later bleken de medicamenten in de aerosol veel te sterk voor een baby van net drie maanden.
De rest van de week op zoek naar een andere aannemer en een nieuwe afspraak gemaakt. Deze blijkt het overigens net zo druk te hebben als de vorige. En dan op dinsdag terwijl mijn oudste dochter keurig voor een rood stoplicht staat te wachten rijdt er een vrachtwagen vanachter op haar auto. Te laat geremd en de weg die op die plaats naar beneden liep is zijn excuus. Ik moet er niet aandenken indien hij harder had gereden........ Mijn dochter had behalve wat pijn in haar nek de volgende dagen geen schrammetje alleen haar auto is in puin. Mijn dochter en schoonzoon blijven ondertussen hun kalmte bewaren en bekijken de dingen filosofisch. We zitten wel in de hoek waar de prijzen vallen, misschien moesten we maar eens een lottobriefje invullen werd er al geopperd.
En dan was er mijn vader. Mijn vader die nog steeds verdrietig is en helemaal nergens zin in heeft en steeds een stukje meer gekrompen lijkt, iedere keer als ik hem zie .
Ze moest de 25e september komen en ze kwam de 25e september. Ze stoorde zich er niet aan dat de dokter drie weken geleden al had gezegd dat ze wel eens eerder zou kunnen komen. Op haar Curriculum Vitae kunnen we in ieder geval al noteren dat ze punctueel is! En snel!Ze is geboren tussen de soep en de patatten, haar moeder wilde juist een kip in de oven steken ..... En had nog juist te tijd om in het moederhuis te raken. Even voor het dessert werd ze geboren: CHLOÉ zusje van Camille . En mijn 3e kleinkind.
Vannacht gedroomd dat ik mijn SCHOOL agenda kwijt was. Ik was al een tijdje niet meer naar school geweest GESPIJBELTdat was duidelijk in mijn droom. Bovendien had ik mij de dag dat ik (min of meer) besloten had terug naar school te gaan ook nog eens verslapen. Dat die dag een succes zou worden, dat was wel zeker! Ook maakte ik mij zorgen hoe het gezicht zou staan van die ene leraar wanneer ik midden in zijn les zou binnenvallen. Dan ging de telefoon, mijn vader die meester is van de afstandsbediening en van de telefoon, nam op Het is voor jou Mompelde hij, terwijl hij mij de hoorn overhandigde. Ik voelde het gewicht van de hoorn van de oude zwarte bakelieten telefoon die jaren bij mijn ouders aan de muur heeft gehangen. En toen werd ik wakker ..
Nog steeds druk, druk met een full time oma te zijn. Afgelopen weekeen lang weekend naar Amsterdam geweest om uit te rusten! Even weg uit de drukte, even geen babygehuil. Ik heb zelf drie kinderen praktisch alleen grootgebracht, waaronder een tweeling. Soms vraag ik mijzelf af hoe ik dat in hemelsnaam heb klaar gespeeld. De stilte bij mijn vader was zalig. Maar maandag was ik blij om weer naar huis te gaan ...
Ondertussen heeft de verwarmingsinstallateur zich zelf failliet verklaard. Bij nader onderzoek bleek dat hij sinds februari al geen sociale lasten meer betaalde en vrolijk doorging met het afsluiten van nieuwe contracten. Voor het jonge stel blijft er niks anders over dan zich kenbaar te maken bij de curator. Veel hoop om nog iets van hun voorschot terug te zien is er niet. De man zelf woont in een riant huis en hij zal er waarschijnlijk geen boterham voor minder moeten eten, sterker nog, hoogst waarschijnlijk begint hij over een tijdje gewoon opnieuw met een ander bedrijf gewoon onder een andere naam. Ondertussen hebben zij, een ervaring rijker, een afspraak gemaakt met een andere aannemer. Wederom eentje met een drukke agenda ..
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
En zo liepen wij verder richting Elands gracht, waar wij de standbeelden van Johnny Jordaan en tante Leen bekeken. (Niet dat ik fan ben, maar toch!) De eerste Looiersdwarsstraat in gelopen richting Lijnbaansgracht, langs het muziektheater 
