Tijdens de honduitlaatwandeling van deze ochtend stopte een auto vlak naast me aan de stoeprand. De bestuurder draaide zijn raampje open, of eigenlijk drukte hij op een knop. Dat draaien is iets van vroeger, maar het klinkt nog steeds mooi om een tekst mee te beginnen… Hij boog zich naar mij toe, glimlachte vriendelijk en zei: “Bonjour Madame, veuillez m’excuser…” daarna vroeg hij de weg.

Ik beschouw dat altijd als een compliment wanneer iemand mij de weg vraagt, want eerlijk … Zelf stap ik ook niet op de dorpsidioot af om routeadvies. Ik kies meestal iemand die eruitziet alsof die het leven min of meer op orde heeft. “Die mevrouw of die meneer zal het wel weten,” denk ik dan.

En zo blijkt: zelfs een klein moment aan de stoeprand is eigenlijk al een blogje waard. Ook al wordt het waarschijnlijk door niemand gelezen. Het leven strooit voortdurend verhaaltjes rond, je hoeft ze alleen maar op te rapen.