Het was me de blogpauze wel. Vakantie in eigen huis gevierd, de zoon was met een  paar vrienden naar het zuiden van Italië vertrokken, waar men blijkbaar communiceert via vibrerende spaghettislierten want gewoon bellen of sms'en bleek niet te doen. Maar dan is daar Facebook! Mocht ik mij ooit afgevraagd hebben waarvoor Facebook in hemelsnaam dient, dan weet ik het nu. Gewoon Messenger is Out! Er wordt gechat via Facebook. en ik zou bijna zeggen dat ik de laatste dagen nog nooit zoveel met mijn zoon “gesproken” heb. Zou hij zich vervelen? Of mist hij mij toch een beetje? Hier was het in ieder geval erg stil. Eerst dacht ik: Yoepie! Eindelijk Rust.....! Alles bleef op zijn plaats en ik voelde mij zelfs wat onwennig nu ik het onbeperkte heerschappijschap had over de afstandsbediening van de televisie. Zoveel vrijheid en ik die niet wist wat er mee aan te vangen.  Na twee dagen dreigde mijn huis te opgeruimd en te proper te worden. En besloot ik mijn slaapkamer eindelijk eens grondig aan te pakken en een ander kleurtje te geven. Want volgens de principes van Feng Shui verwijder je best herinneringen aan vorige relaties. Mijn slaapkamer heeft nu de kleur van een zomerse fruitsla, je moet je dat eens voorstellen met mij als een soort.........uh... kers daar precies middenin…..

08-08-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Even er tussen uit.....tot binnenkort

29-07-2010 om 08:12 geschreven door Loewiesa

Vrijdagmiddag. Wanneer ik het Amsterdamse Centraalstation uitkom. Ligt “Mijn stad” uitnodigend voor mij.  Zigzaggend vanwege de werkzaamheden op het Stationsplein baan ik mij een weg met de stroom mee tegen de stroom in via het Damrak richting Dam waar ik de tram wil nemen. Ik geniet van een groep toeristen op gehuurde fietsen die vast zitten in een overstekende horde voetgangers, want: “Je weet toch?” Voetgangersstoplichten dienen in Amsterdam enkel en alleen als decoratie! En geglimlacht heb ik samen met tig anderen om die oudere man  in zijn roze balletpakje en zijn blote witte armpjes en beentjes. Lichtblauw of pastelgroen hadden hem waarschijnlijk een stuk beter gestaan….....

27-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

In het essay "Een kamer voor jezelf" beschrijft Virginia Woolf de beperkingen waarmee schrijvende vrouwen in die tijd (1923) te kampen hadden en waardoor veel vrouwelijk talent niet tot ontplooiing kwam: “Een vrouw moet geld en ruimte hebben en vooral een kamer met een slot op de deur, waarin zij zichzelf kan zijn om te kunnen schrijven''.

Ze had niet alleen alle ruimte, maar blijkbaar ook alle tijd van de wereld. Geen gehaast, geen afspraken, ze kon wandelen, vissen, lezen, observeren, nadenken en schrijven.” Virginia pleegde zelfmoord door zich te verdrinken in een rivier omdat ze stemmen hoorde en dacht gek te worden en haar jaloerse echtgenoot verder niet tot last wilde zijn…. (Gelukkig...ik kan zwemmen.) Nu heb ik geen ambities om in de voetsporen van Virginia Woolf of wie dan ook te treden,  door gebrek aan talent en vooral  door gebrek aan de nodige zelfdiscipline. Maar bloggen moet kunnen. Helaas weet ik ook wat het is om een  jaloerse weliswaar ondertussen ex partner te hebben die moeite had met sommige van mijn schrijfsels omdat hij mij er niet in zou herkennen. En waardoor ik mij nu afvraag of je echt alles met een partner moet delen?  Ook heb ik bepaalde verplichtingen, een treurige oude vader, kinderen, en sinds kort kleinkinderen, die mijn aandacht vragen. Kinderen die er voor zorgden dat ik vaak voor mijn eigen ruimte heb moeten vechten en nog steeds vecht.  Een stroom van gedachten heb ik echter ook, soms wat onsamenhangend, stemmingen, gevoelens en verlangens……. (Ik hoor alleen nog net geen stemmen!)   

Gelukkig heb ik een eigen computer waar ik mijn gedachtespinsels in kwijt kan.  Zodat ik ze een plaats kan geven en ze kan opruimen.

22-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Weer met mijn kleinzoon Simon op pad geweest en zo dacht ik eventjes slim,  het een en ander te combineren door even het winkelcentrum binnen te stappen dat op de weg van onze wandeling ligt. Want het zijn per slot van rekening nog steeds solden, en je weet maar nooit. Maar zoals het een echte vent in spe betaamt, dacht mijn kleinzoon er duidelijk anders over en hij begon te blèren  zodra we het winkelcentrum binnenkwamen. Ietsje te snel naar mijn zin vlogen wij dus weer naar buiten, hij stopte even met tegen te spartelen, toen wij op een terrasje neerstreken voor een fris  pi..uh …  melk!  Voor de rest van zijn leven waarschijnlijk gefrustreerd en niet meer van plan een winkelcentrum te betreden indien niet echt noodzakelijk, voorzie ik nu reeds grote problemen met mijn dochters toekomstige schoondochter, die zal beweren dat het allemaal hààr fout is!

 De rest van de middag heb ik met hem op de arm rondgelopen,  hem alle hoeken van het huis laten zien om hem af te leiden en te trachten hem te kalmeren:

“Simon zegt dag     Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem  Ploem  ploem   dag stoel naast de tafel     Dag brood op de tafel     Dag visserke vis met de pijp    En    Dag visserke vis met de pet  pet en pijp    Van het visserke vis    Goeiedag   D aa  ag vis   Dag lieve vis      Dag klein visselijn mijn”   *  

 Toen dat niet veel meer opleverde dan alleen even een soort van verbaasde blik, een kleine pauze …. een diepe zucht….om vervolgens weer verder te gaan,  heb ik hem, met mijn allerliefste glimlach eens verteld wat ik vind van bijzonder lieve, schattige, aanbiddelijke, allerliefste, koddige, aardige, snoeperige, vertederende, om op te vreten..…. vervelende en lastige, monster jongetjes en wat ik daar zo al mee deed! Het maakte geen indruk. Nog meer verbazing, nog meer gekrijs,  dat ik voor het nageslacht nog even heb vastgelegd en op mijn gsm ingesteld als beltoon! Zo dat ik hem nog eens kan horen!!! Ten einde raad ben ik op de trap gaan zitten, want gewoon in een zetel, wilde het ventje ook al niet, en wel op de 3^e trede van onder. Een trede die een bijzonder kalmerende invloed op hem bleek te hebben. Want Simon viel in slaap…. Natuurlijk was alles onder controle en toppie toen mijn dochter en schoonzoon thuiskwamen. Vanmorgen belde mijn dochter: “Simon was zooooo rustig vannacht!!! Hij heeft eindelijk voor het eerst de hele nacht door geslapen!!!”

 En.......Yoepie!!!!!!! Vanmiddag mag ik weer ! 

 *  Marc groet ’s morgens de dingen

   Paul van Ostaijen

    (1896-1928)

19-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

17-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanochtend mijn manen…uh… mijn haar laten knippen. De bezoekjes aan de kapper komen meestal in een opwelling. Er zijn van die dagen dat ik 's morgens in de spiegel kijk en dat ik denk “Jeetje, wat een kop, daar moet nodig iets aan gedaan worden”. Helaas lukt het niet altijd een afspraak te krijgen op dezelfde dag van de opwelling. Tenzij  bij één van die ketens, waar je terecht kunt zonder afspraak, die je binnen lokken met speciale condities, die dan weer niet net die dag tellen omdat het net die dag niet is en waar ze je altijd hele dure verzorgende shampoos, proberen aan te smeren die stukken beter zouden zijn dan die uit de supermarkt, die je maar beter niet gebruikt wil je niet binnen de kortste keren heel erg pluishaar krijgen of erger, kaal wordt of zo.  Ze geven ook speciale kortingen op vertoning van je studentenkaart. Nu heb ik al jaren geen studentenkaart meer, ik heb alleen een kaart voor “kroostrijke gezinnen”, maar daarmee ben ik dus niets bij de kapper. Misschien dat de een of andere politieke partij  eindelijk eens iets aan dit grote onrecht kan doen?

15-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik zou juist aan een mand met strijk beginnen, toen de telefoon ging. Een welkome afleiding.  Het was “de paardenman”. “Ik ben in de streek, zin in een terrasje? Een etentje? Ik kom je rond 17.00 ophalen”. Paardenman plant nooit iets van te voren. Hij heeft het altijd heel erg druk, druk met zijn paarden, druk met paardrijlessen geven, druk met allerlei wedstrijden, druk met altijd onderweg, ergens naartoe. Een wonder dat hij mij een tijdje geleden heeft opgemerkt en nog herinnert. Paardenman kan 5 kwartier binnen een uur vol fluisteren …..uh…... praten over… ..paarden. Ik zou bijna willen dat ik een paard was.  

Vanmorgen weer verder gegaan met de dingen van de dag, en eindelijk eens aan die mand met strijk begonnen.

14-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Veel te vroeg opgestaan, ik had een afspraak en moest vroeg op pad, nog niet echt helemaal goed wakker, greep ik die morgen naar de doos ontbijtgranen boven op de keukenkast,  granen die mij keer op keer beloven mijn slanke lijn terug te vinden indien ik, twee weken lang, iedere dag twee maaltijden van dit soort granen eet, weer in mijn favoriete jeans pas. In afwachting daarvan heb ik mij ondertussen natuurlijk al lang een nieuwe favoriete jeans aangeschaft.  En zo greep ik, nog wat slaperig en nog niet helemaal goed op gang… met een verkeerde beweging mis, waardoor een andere (geopende) doos met Honey Pops van de kast afkukelde en pats …  met de bodem gewoon beneden, recht op de grond neer kwam zonder iets van zijn inhoud te verliezen.Verbazend. Ongetwijfeld  bestaat hier voor de een of andere wiskundige uitleg, een principe, of zelfs de een of andere wet,  of misschien… had ik die morgen gewoon een heel klein beetje mazzel. En dat is maar goed ook! Ik hou me gewoon aan de wet van Fett*. Je moet er toch niet aan denken om ’s morgens voor 6.00 al op je knieën te moeten om overal van die balletjes onderuit te gaan rapen ? !

*De laboratoriumwet van Fett:
  Herhaal nooit een succesvol experiment.

13-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Voor mijn zoon is de vakantie goed begonnen. Eerst werd het einde van de examens gevierd. Geslaagd? Niet geslaagd? Dat was voor later. Eerst feesten! Toen volgde de deliberatie: geslaagd! En dat moet gevierd!” het kan wel eens een latertje worden”  sms’te de zoon. En het werd dus een vroegertje. Ondertussen was het voetballen begonnen. Oranje speelde slecht, maar won zijn eerste match. Feest! Er werd “gefeest” toen “Les Bleus” werden uitgeschakeld. En er werd nog eens gefeest…..uh… gerouwd  samen met de Italiaanse vrienden, toen “La Squadra Azzurri” terug naar la mama ging. Daarbij werd ook niet vergeten om even langs de altijd versierde paal te gaan bij de ingang van het dorp, waar een paar jaar geleden, een van de vrienden, net zijn rijbewijs behaald, in een veel te snelle auto de brug “nam”. Tegen deze paal belandde en daarbij het leven verloor… En dan staat Oranje in de finale. Feest! “We zijn aan zee” stuurt de zoon een berichtje. En weer wordt er gefeest. Dit keer met de Spaanse vrienden en zo wordt Spanje dus de laatste tegenstander van Oranje. En misschien wordt het aanstaande zondag dan wel echt tijd voor een ander jurkje of…. eet Oranje paella in de finale. Olé….! Wat de uitslag ook moge zijn. In ieder geval wordt er gefeest door de zoon en de zijnen.

Ondertussen lig ik wakker, schrik als ik het geluid van een ambulance hoor en val pas in slaap als ik de voordeur hoor dichtslaan. “En ja, je moet ze loslaten, ze hebben plezier! Dat moet je ze gunnen en ze zijn jong en…. ben jij nooit jong geweest???”  Herhaal ik iedere keer tegen mijzelf. Maar toch!  Als ik naar de kleine Simon kijk, dan verzucht ik: “was hij nog maar zo klein”.

“Moeder worden is een wonder. Moeder zijn een heel gedonder”.

08-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 Helemaal fout gedacht, denken dat je nog wel even kunt computeren als je nog 10 minuten moet wachten tot de patatten gaar zijn.

07-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

06-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 “Een zondagse steek houdt geen week”.  Zei mijn moeder vroeger vaak – en zij had die wijsheid weer van haar moeder- Een gezegde uit Reformatorische kringen,  dat betekende dat zondagsarbeid niets waard was,  en dat er op de dingen die je deed op “de dag des Heren” geen zegen rustte….  Op alles had zij wel een spreuk die  soms heel irritant konden zijn. Als ik als jong meisje aan het dralen was, en ergens onderuit probeerde te komen, dan was het “Kanniet is dood en Wilniet ligt op het kerkhof” of ze zei “Ga  iets doen!  Ga de ramen maar lappen, daar knap je van op! Of anders: “Geef jezelf een schop”. Mijn moeder was zo’n “Waar een wil is, is een weg", Kan alles vrouw. En zo moest ik glimlachend denken aan die “zondagse steek”. Terwijl ik mijn salontafel deze zondagmorgen in de verf zette. En “hellup” ik begin steeds meer op mijn moeder te lijken! De salontafel,  waar ik al een tijdje op uitgekeken was omdat die naar mijn mening niet meer bij mijn verleden zomer totaal veranderde interieur paste. En ik dus wel eens wat anders wilde. Maar de perfecte tafel heb ik nooit gevonden. Ofwel kon “mijn Bruin”  het vanwege mijn persoonlijke financiële crisis niet trekken, of te groot, te klein, te hoog, te laag, te rond, te vierkant of te ovaal. Maar ik heb wel heel veel ideeën opgedaan. Van mijn oude tafel vol blutsen en krassen, door hem slordig te schilderen, uh pardon....te lazuren, met een rest witte verf,  een nieuwe gemaakt met een heuse antiek look , en wow….

04-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was warm. We hadden buiten, waar een zacht briesje voor een heel klein beetje afkoeling had gezorgd, nog laat zitten natafelen. Camille die twee dagen bij mij had gelogeerd lag al een tijdje te slapen op een ligstoel onder een grote handdoek en leek vertrokken te zijn voor de hele nacht. Mijn dochter die in september hun 2^e kindje verwacht was moe en we besloten er voor die avond een eind aan te maken. Om 2.00 ’s nachts was ik nog wakker vanwege diezelfde warmte. Een paar keer gedraaid  van de ene kant van het bed naar de andere,  schuin gaan liggen, achterste voren en ook “binnenste buiten” eens geprobeerd, zonder kussen, met kussen.  Het raam wijd open gedaan i.p.v. op een kiertje. Maar geen greintje lucht te bekennen. Ik begon hoofdpijn te krijgen en ik ben uiteindelijk maar opgestaan. Om buiten in de tuin gaan zitten waar de temperatuur nu zalig was. In de verte rommelde het in de lucht. Als ik ergens bang van ben dan is het wel onweer, maar deze leek nog heel ver weg, gelukkig!  En wat een geluiden, zo ’s nachts buiten. Iedere zomeravond, tegen 22.00 als het donker wordt begint het, dan vliegen er een paar vleermuizen boven ons hoofd. Ik hoorde geritsel in de struiken en even later kreeg ik bezoek van een egel die helemaal niet bang, op zijn gemak aan het rondsnuffelen was, ineens was hij weg, verdwenen  in “het bos” zoals Camille het groepje sparren en andere struiken in een hoek van de tuin noemt. Vervolgens kwam de kat van de buren langs voor een praatje en een aaitje, gevolgd door een vriendje, die zich er ook nog even mee begon te bemoeien.…...En zo werd het toch nog gezellig. De hoofdpijn was ondertussen verdwenen.  En toen een flits, een slag, en het brak los.  Joepie………Regen! Heel eventjes maar.

03-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

 Camille




Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen.
En altijd is er weer wat anders loos.
En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn andere muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.
En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.
Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen en
wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.


Annie M.G. Schmidt
uit: En wat dan nog
Uitgeverij: De Arbeiderspers

01-07-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn vader vertikt het “duur geld” uit te geven aan kappers voor het volgens hem  beetje haar dat hem nog rest. Vroeger zorgde mijn moeder ervoor dat hij netjes bleef. Ondertussen is het 6 maanden dat mijn moeder geen haren meer knipt, tenzij daarboven……….?   En zo werd mij afgelopen zondagmorgen die knipbeurt  toevertrouwd. Na eerst wat tegengesparteld te hebben, zo van: “Zou je niet liever toch even naar de kapper gaan? (Ben je er meteen weer even uit) Straks mislukt het, zie je er raar uit of knip ik je oren er af! En.... toch zonde pa! Je kunt al een staartje maken!” Nu ken ik maar twee coupjes. En hij had de keuze.  Helemaal kaal of………..hij koos voor de tweede, een frisse monnikencoupe.

30-06-2010 om 04:25 geschreven door Loewiesa

Natuurlijk had Hare Heiligheid  Moeder Loewiesa, “Sainte Nitouche” de keuze om zedig haar ogen neer te slaan en vervolgens haar weg te vervolgen. Om zich later te gaan afvragen, wat ze eventueel was misgelopen, of…… waaraan ze was ontsnapt….

Maar de zon scheen. En het leven kan leuk zijn bij momenten,  en wat kon mij gebeuren in zo’n drukke winkelgalerij? En ik had nog wel even, voor dat ik terug moest naar mijn pannen……Bovendien, had een oude vriend kortgeleden, bij wie ik mijn hart had uitgestort toen ik in een dip zat, mij niet aangeraden van het leven te profiteren en vooral te genieten? Omdat wij er volgens hem maar eentje hebben. Mijn gekwetst ego te laten rijpen, en...... Toch ook niet te versmaden:  Een jonge minnaar te nemen!

“U bent groot” zei de man met een, ja echt!  bewonderende blik, “Grande femme, grand esprit” vervolgde hij, zijn trukendoos opentrekkend. “Grappig”, flitste het door mijn hoofd. Want nog niet zo lang geleden had een tuinkabouter van anderhalve meter mij een opmerking gemaakt over mijn volgens hem “belachelijke lengte”. Een opmerking die ik al jaren niet meer had gehoord en waardoor ik heel even werd terug gekatapulteerd in de tijd, naar dat schoolfeest, waar een pukkelig joch mij ten dans vroeg en verschrikt een paar stappen achteruit deed, toen ik opstond en vervolgens  zonder nog iets te zeggen het hazenpad koos, de loser! En daar sta je dan, als 15 jarige,  toch ietwat vertwijfeld, en zo werd na mijn kinderzieltje ook mijn puberzieltje ernstig geschonden…........ Vervolgens is de man van de kikkererwten een uur bezig geweest met mij te “animeren” en te complimenteren... “Laat maar komen!!! Wij willen meer!!!” genoot ik in stilte, terwijl ik mijn ego terug naar een acceptabele hoogte voelde stijgen. Ik heb in tijden niet meer zo gelachen. Het maakte voor hem ook niets uit dat ik een heel stuk ouder was. Nog beter! Hij viel juist op oudere vrouwen. Hoe meer hij echter benadrukte dat ons leeftijdsverschil er echt niet toe deed, hoe wijzer ik werd en hoe bejaarder ik me begon te voelen.  Uw gedachtespinnende jonge vijftigster is overigens niet op zijn uitnodiging ingegaan om elkander die avond nog terug te zien, vanwege uh……….. die kikkererwten. 

28-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een bejaard koppel zit op een zondagochtend in de kerk.
Halverwege de mis leunt de vrouw naar haar man en zegt :"Ik heb juist
een stil windje gelaten. Wat moet ik nu doen? "Haar man leunt naar
voren en zegt:"Voorlopig niets. Als we thuis zijn zal ik een nieuw
batterijtje in je hoorapparaat steken."
 

25-06-2010 om 05:49 geschreven door Loewiesa

In de rij van een supermarkt -alweer- Bezig met de tijd wat te doden met het analyseren van de winkelkarretjes van de andere klanten. Ooit heb ik eens ergens gelezen dat je aan de inhoud van winkelwagentjes kunt zien hoe een gezin is samengesteld en wie alleenstaand is en wie niet. Zo zouden wanhopige singles op zoek naar een partner, hun “jachtgebied” kunnen vergroten.  Nu varieert mijn wanhopigheid, van niet erg wanhopig, tot een beetje wanhopig, een aan wanhopigheid grenzende wanhoop tot aan helemaal niet wanhopig  en ben ik ook niet op jacht, daar ik de vorige man van mijn dromen nog niet geheel heb  verteerd. Maar toch, ik kan het niet laten...... En in zo’n rij in de supermarkt dwalen mijn gedachten nog al eens af. Wat bijvoorbeeld te denken van een man met een fles Champagne,  twee diepvriesovenschotels, èn een flacon WC Eend in zijn karretje? Die krijgt bezoek…….. en hij kan hoogstwaarschijnlijk niet koken,  dat is zeker!  Als ik zie wat de man voor mij in de rij  uit zijn winkelmandje haalt, kan ik het niet laten even te moeten lachen, nu ja diskreet dan, want je weet maar nooit tegenwoordig, één verkeerde blik schijnt soms al genoeg te zijn….! Er liggen 6 blikken met kikkererwten  op de rolband! En 2 dozen met van die witte korrels, voor als je last hebt van je maag! Deze is duidelijk. Een boodschappenlijstje met zo'n combinatie kan mijn inziens alleen door een man bedacht worden. De man ziet dat ik lach en geeft mij een knipoog: “Voor op het werk!” zegt hij, bijna verontschuldigend. “Geeft U een feestje?” grijns ik terug. “Ik werk bij de spoorwegen” antwoord hij, waardoor alles in eens veel duidelijker wordt………..?!? Bij het afrekenen van mijn boodschappen, merk ik dat de man achter mij blijft staan dralen.  “ik vind U sympathiek” zegt de man, maar dan in het frans, waarna hij mij uitnodigt iets met hem te gaan drinken…….

Wordt misschien, maar waarschijnlijk niet vervolgd…….

23-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Lief dagboek

Gisteren, maandag 21 juni 2010. De eerste dag van de zomer. De temperatuur was aangenaam nadat ik de verwarming had aangezet. De zoon, moest die morgen zijn stagerapport afgeven, Mijn zoon is “cool” en doet graag dingen op het laatste moment, en zo had ik het rapport afgelopen zondag min of meer toevallig in handen  gekregen om vervolgens vrolijk te concluderen dat de conclusie op het laatste blad ontbrak terwijl het wel bij de inhoud vermeld stond. Er brak even iets uit dat op  een lichte paniek leek in het kamp van mijn zoon. Maandagmorgen mocht hij dus voor de examens begonnen, terug naar het copycenter om het ontbrekende blad alsnog te laten inbinden. En zo is alles toch nog in orde gekomen….

 Ik was die dag in een gekke bui. Ik heb gestofzuigd*, het stof van de meubels weggehaald. En als klap op de vuurpijl de ramen gekuist! Boven en beneden! Na deze aanval van gekte nog even gecomputerd en een paar boodschappen gedaan. Vervolgens een poging gedaan om de beltoon van mijn gsm te veranderen. Ik heb een framboos rode mobiele telefoon van finse makelarij, een toestelletje dat in hoofdzaak ontworpen werd om mee te telefoneren.  Ik kan er geen foto’s mee maken en het heeft geen enkel effect op de teletekst, maar is verder volledig Loewiesa proof, en doet het dus, ondanks een paar keer gevallen te zijn, èn een zwemles, in het ondiepe water van de wasmachine, nog steeds hartstikke goed. Omdat ik mij iedere keer aangesproken voel wanneer ik om mij heen het voor dit merk gsm typische op den duur irritante beltoontje hoor, besloot ik iets nieuws in te stellen. De beltonen op mijn gsm zijn echter geen van allen om over naar huis te schrijven. Van de slechtste de beste gekozen.

‘s Middags mijn oudste dochter gebeld om te vragen hoe het met Simon en de kersverse ouders gaat. Alles gaat goed. Simon drinkt goed, slaapt wanneer zij wakker zijn en is wakker wanneer zij (willen) slapen. Heeft zijn mama al onder geplast tijdens het verschonen en ze hebben reeds kennis gemaakt met het effect van een niet goed gesloten Pamper.  

’s Avonds naar het zwembad geweest, voor de tweewekelijkse seance aquagym. En er een “nieuwe Hollandse” ( geen haring) ontmoet, die net als ik al jaren in Wallonië woont in een dorp hier vlakbij. Wij hebben ervaringen uitgewisseld, zo van:” Heb jij dat ook? En ja, dat had ik ook. En vervolgens, vind jij dat ook? En ja, dat vond zij dus ook.” Zodat wij tevreden concludeerden dat wij het over een aantal dingen "ook" eens waren.

Weer thuisgekomen moest er nog gegeten worden. Paprika’s gevuld met een rest spagettisaus, Parmezaanse kaas erover, rijst eronder, water en olijfolie bijvoegen, alles in een ovenschaal,  12 minuten in de magnetron op 1000 watt, en even laten garen. Gemak dient de mens, toch?  



UPDATE; naar aanleiding van de reactie van Z uh SAAGJE!

Vraag: Stofzuigen: gestofzogen stofgezogen / gestofzuigd

Antwoord

Gestofzuigd.

Toelichting

Stofzuigen is een onscheidbaar samengesteld werkwoord. In de vervoeging blijven stof- en -zuig samen. Dat geldt voor de tegenwoordige tijd maar ook voor de verleden tijd. In de verleden tijd wordt stofzuigen zwak vervoegd, in tegenstelling tot het grondwoord zuigen. Voorbeelden:

 Zij stofzuigt de gang. (onvoltooid tegenwoordige tijd)

 Zij stofzuigde de gang. (onvoltooid verleden tijd)

 Zij heeft de gang al gestofzuigd (voltooid tegenwoordige tijd).

22-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa