Foto
Foto

ik ben Loewiesa
ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse
Ik woon in "Le Hainaut"
In dit blog probeer ik te schrijven
over dingen die mij aan het denken zetten
dingen die mij aan het lachen maken
dingen waarover ik me zorgen maak
en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig

Categorieën
  • Rodejeweetwelkater (3)
  • Amsterdam (3)
  • dromen (7)
  • ergernissen (9)
  • fijne momenten (17)
  • gedichtjes (14)
  • gefrustreerde vijftigster + luduvudu (12)
  • heksensoep (2)
  • jeugdherinneringen (19)
  • Kerstmarkten enzo (4)
  • kinderen en kleinkinderen (47)
  • mijn broertje (1)
  • mijn mini Belsjiekske (4)
  • Murphy moment (5)
  • ondefinieerbaar (54)
  • onnavolgbare huishoudelijke tips (6)
  • op de sportieve tour (6)
  • ouders (30)
  • soaps enzo (3)
  • toestanden (72)
  • treinperikelen (10)
  • verhaaltjes (19)
  • voedsel voor de ziel (0)
  • winterdingen (15)
  • ziek, zwak en misselijk (21)
  • Laatste commentaren
  • Hallo Loewiesa xxx (Lenie)
        op Onderweg
  • een warme herfstgroet ! (meeuw)
        op Onderweg
  • Goedenavond lieve Loewisa (Lenie)
        op Onderweg
  • Goedemorgen (Dirk)
        op Onderweg
  • Hallo Loewiesa (alfyvo)
        op Onderweg
  • Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Ik zal m'n vrienden niet vergeten.
    Want wie mij lief is,
    blijft me lief.

    Ramses Shaffy
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Inhoud blog
  • Onderweg
  • Dolce far niente
  • Alle (her) begin is moeilijk
  • Test
  • clean house
  • om mani padme hum
  • muurtje
  • heldin
  • gedroomd
  • afleiding
  • met alle chinezen, maar ......
  • lief
  • emancipatie
  • plakband
  • de redding nabij
  • een kwestie van interpretatie
  • zei u platonisch?
  • en ondertussen in haar tuin...
  • preventief
  • van die dingen

    Als je je beperkingen kent,
    kun je daarbinnen,
    onbeperkt te
    werk gaan

    Jules Deelder
    schrijver,dichter

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Don't walk behind me
    I may not lead
    Don't walk in front of me
    I may not follow
    Walk beside me
    That we may be as one

    I'm Out Of Estrogen

    AND I HAVE A GUN!

    Foto
    Foto
    gedachtespinsels, dagelijkse onzin en andere beslommeringen van een jonge vijftigster

    Loewiesa
    Welkom op mijn webblog :-)

    05-04-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.groene vingers or not groene vingers
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Hoewel de terrassen onder het grijze wolkendek van vandaag smachtend wachten op de terugkomst van de zon en de klanten. Het is lente! Moeder Natuur heeft de pompen aangezet. De jongensvogels fluiten naar de meisjesvogels en die oude kleine tandeloze Italiaanse snoeper (wiens hormonen nog een laatste opleving lijken te maken) van op de bouwwerf hier een paar huizen verder keek, bijna kwijlend…. (n.v.d.r.   Joepie ! Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is natùùrlijk nog een paar keer langs gelopen)

    Toen ik hier bijna 16 jaar geleden ben komen wonen kreeg ik ineens een tuin en kon ik als stadse eens gaan uitvinden of ik ook groene vingers had. Er werden borders aangelegd en dààr ergens zouden wij ook wat groenten gaan verbouwen. De planten in de borders groeiden als haast vanzelf, sommigen groeiden, sommigen gingen dood, die werden dan vervangen. Anderen waren geen lang leven beschoren vanwege de voetbalaspiraties van mijn zoon en zijn vriendjes. Ik werkte in die tijd hele dagen en de “vrije” weekenden waren voor de boodschappen, het schoonmaken, de was en de strijk. Van een groentehoekje kwam niet veel. En dat was toen een goed excuus. Het leek in die tijd ook wel altijd te regenen. De zaadjes spoelden weg en als de jonge plantjes niet ook wegspoelden, dan werden ze opgevreten door de slakken of ze verdwenen door iets anders.  Het was dus: Dag groentetuin, dag zwarte vingers en “Hoi Groenteboer”!

    16 jaar later. Ik werk “ff” niet  en heb “zeeën van tijd” nu ik het zoeken naar een leuke, interessante, valoriserende, dichtbijhuis,  niet te vermoeiende en vooral goedbetaalde baan heb opgegeven vanwege geen “tijd”.  “Wat denk je van een groentetuintje?” vraag ik mijn zoon wanneer wij samen op het terras van het eerste vroege lentezonnetje genieten. “Goed idee!” antwoord mijn zoon en trekt tot mijn stomme verbazing, zonder tegenargumenten zijn witte gympen uit... (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is nog aan het bekomen.)

    Ondertussen is er een stukje grond omgespit in afwachting op de dingen die gaan komen. Carmella mijn oude Siciliaanse, sinds het overlijden van haar man 25 jaar geleden, geheel in het zwart geklede buurvrouw, knikt tevreden en geeft raad. Zij zaait en plant volgens de stand van de maan!  (oh jeetje) En ook de katten van de buren bij wie ik ondertussen begin te twijfelen of het echt wel de katten van de buren zijn zitten...klaar!

    Maar daar heeft mijn schoonzoon, die erg handig is met elektriciteit dan wel weer een oplossing voor….

     

    Wordt vervolgd, maar misschien ook niet.

    05-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:ondefinieerbaar
    >> Reageer (17)
    03-04-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zelfredzaamheid
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De scheur in de heup geneest goed, maar door de pijn die wordt veroorzaakt door de  artrose in zijn knieën lukt het niet goed met het lopen. Er zal nog even worden overlegd met de orthopeed, zegt de arts een beetje twijfelend, waarna er iets volgt over kosten en baten.  Het revalidatie plan is aangepast, er wordt nu niet meer geoefend op het weer kunnen lopen, maar op zelfredzaamheid vanuit een rolstoel met de bedoeling over een tijdje weer terug te kunnen naar zijn eigen aangepaste woning waar hij deze keer de hulp van de thuiszorg wel zal moeten accepteren. Er wordt ook even over een rusthuis gesproken. Voor “het betere rusthuis” bestaan wachtlijsten. Wachtlijsten die langer zijn dan de files tijdens de ochtend spits. 

    Mijn vader is in de laatste twee maanden 5 kilo vermagerd. Hij lijkt zo teer en zo breekbaar. Die nacht droom ik dat ik met mijn vader ga wandelen, wanneer ik de rolstoel, de rolstoelafrit voor zijn appartement af rij, roep ik nog: “ Hou je vast pa!” Maar het is al te laat. Met tranen in mijn ogen word ik wakker.

    (Mijn moeder had gelijk: wat ben ik toch onhandig.)

    “Kan opa niet bij ons komen wonen? “ vraagt mijn zoon, wanneer ik weer thuis ben. “Oude bomen verplaats je niet!” Is mijn zwak, maar goed excuus en daarmee is die discussie gesloten.

    03-04-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:ouders
    >> Reageer (23)
    29-03-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.oudercontact
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Vrijdag middag heb ik een afspraak met de arts van mijn vader. Zij wil de situatie eens bespreken het is dus een soort van oudercontact maar dan omgekeerd.   Het schiet niet op met zijn revalidatie zoals het zou moeten opschieten,  hij klaagt over pijn en bovendien, dringt zij niet goed tot hem door, zij kan hem zo moeilijk doorgronden, verteld zij mij aan de telefoon.

    Mijn meestal grapjes makende vader die sinds het overlijden van mijn moeder nu twee jaar geleden zijn dagen doorbrengt in stil chagrijn, verveling en eenzaamheid. In het zomaar zitten en zomaar zijn tot het moment dat hij er op een dag gewoon niet meer is. Die eet zonder smaak en zonder eetlust en geen plezier meer heeft in het leven. Die niet meer leest omdat zijn geheugen hem niet meer van het begin tot het eind van een zin helpt komen. Mijn vader heeft het met het zomaar zitten -volgens zijn zeggen- reuze druk en heeft geen tijd en geen zin in het gezellig samen zijn met anderen in de een of andere bejaardensoos . Kerst of verjaardag kaartjes en andere kaarten die hem iets gelukkigs wensen worden niet beantwoord en het liefst weigert hij iedere menselijke toenadering die verder reikt dan zijn jongste achterkleindochter.

    Maar in het verpleegtehuis kan hij er niet aan ontsnappen. (Oude) vrouwtjes blijken (ook) op die leeftijd een stuk pittiger dan (oude) mannetjes.  Elke dag krijgt hij bezoek van zijn goedbedoelende buurvrouwen. Ze zitten links en ze zitten rechts en “je moet dat eens horen tateren” zegt mijn vader. Ze brengen koek voor hem mee, mandarijntjes en sinaasappelen, chocolade en haring! De koekjes, de chocolade en het fruit belanden in de lade van zijn kastje, waar hij het laatste laat verrotten.  De haring eet hij verplicht op onder hun toeziende en dwingende ogen. “Zo eet je toch geen haring?” beklaagt mijn vader zich bij mij.  

    29-03-2012 om 22:31 geschreven door Loewiesa


    Categorie:ouders
    >> Reageer (21)
    27-03-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.moeder waarom bloggen wij?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Inspiratieloos. Moeder waarom bloggen wij? Ooit op een eenzaam verveel moment aan begonnen. Iedere dag een nieuw berichtje, hou dat maar eens vol, er gebeuren soms zoveel dingen in mijn leven, probeer die maar eens in een kort berichtje te krijgen. Soms gebeurt er ook helemaal "niks" en dan wordt het nog moeilijker. Geen flauw idee waar dit logje uiteindelijk over zal gaan. Ik zou het natuurlijk kunnen hebben over het rondje uurwerken van afgelopen zondag en hoe ik de wekker, mijn polshorloge, de klok in de badkamer, die van de gang en die van de telefoon, van het fornuis en de magnetron, mijn gsm  en nog wat andere klokjes  heb “gedaan” de rest ging vanzelf .  Behalve die van de video en  cd-speler want dat is zo’n toestand, waarvoor ik iedere keer de gebruiksaanwijzing weer moet bestuderen en waar, op die vroege zondagmorgen mijn hoofd niet naar stond……. maar dààr is op andere bloggen al druk over geschreven. Ik vind het best. Ik eet nog steeds drie keer per dag en tussendoor, wanneer ik trek heb in iets (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft vaak honger naar iets, maar zij beweegt regelmatig, dus dat scheelt...... een ribbel) mijn koeien en mijn kippen zijn niet van slag. Mijn eitje prima gekookt, de melk niet zuur, de soep niet te zout en mijn biefstukje gebakken zoals het hoort, la salade croquante èn ik slaap al vier dagen uit !  

    Deze morgen was het 9.00 toen ik mijn ogen opendeed,  ik heb zelfs mijn zoon niet horen weggaan en dat wil op zichzelf al heel wat zeggen. Mijn zoon is aan zijn tweede stage van dit jaar begonnen en vraagt zich ondertussen af of het beroep van leraar wel iets voor hem is. “De jeugd van tegenwoordig (het is allemaal de schuld van de ouders”) klaagt hij, die begin deze maand 21 jaar werd en (net als zijn moeder) nog zoekende* is.

    U vraagt zich natuurlijk af (maar het is waarschijnlijker dat het u niet kan schelen) hoe mijn hoofd ondertussen staat en of het klokje van de video en cd speler nu al is verzet. Dan stel ik u gerust. Het hoofd van uw jonge gedachtespinnendevijftigster staat nog steeds zoals het zondagmorgen stond, bovenaan haar lichaam, op haar nek en tussen haar twee oren En dat klokje... komt nog wel….


    * naar de gebruiksaanwijzing

    27-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:ondefinieerbaar
    >> Reageer (27)
    24-03-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.lentebode
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het is zaterdagmorgen 8.00 wanneer ik mijn ogen open doe en nog even blijf liggen onder mijn winterdekbed van een halve meter hoog. Het is sinds een paar dagen Lente! De zon is al wakker, ik heb het warm (?) en heb het raam op een kiertje gezet en ik hoor alleen maar vogeltjes en …het geluid van de stilte.  Geen schreeuwende kinderen. Geen blaffende honden en geen jankende katten. Geen grasmaaiers, geen opdringerige muziek, geen knetterend scootertjes van mijn knutselende buurjongens. Geen irritant muziekje van de al enthousiast rondrijdende ijsjesman.  Ik draai mij nog eens om en geniet van dit moment van intense rust. Dan hoor ik met veel lawaai de keukendeur bij de buren opengaan. Mijn dikbuik buurman, die de hele winter in zijn luie stoel naast de kachel en voor de tv heeft liggen parasiteren, komt voor het eerst naar buiten en loopt de tuin in met zijn persoonlijke eerste lentebode, zijn eerste sigaret en zijn eerste vette rochel op deze mooie lentedag.

    24-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    >> Reageer (24)
    21-03-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.van die dingen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Ook al moet de echte lente volgens de astronomische kalender pas uitbarsten ergens tussen 20 en 21 maart (wat ondertussen is gebeurd) toch is het afgelopen maandag al lente in Henegouwen, in België, in Nederland en dus ook in Amsterdam en lijkt mijn wereld ineens, gewoon omdat het lentezonnetje het zo wil, weer een stukje mooier dan hij in werkelijkheid is en zou ik wel heel pietluttig zijn om over het feit dat het op de ene kalender zus en de andere kalender zo staat en die paar zonnige lente dagen eerder, te gaan zitten zeuren.

     Een stel kinderen plukt uit lentebaldadigheid de gele narcissen uit het plantsoen voor het appartementsgebouw waar mijn vader zijn woning heeft “Zou hen nooit zijn verteld, dat het plukken van bloemen uit gemeentelijke stadstuinen eigenlijk niet mag?  Ooooh ze plukken waarschijnlijk bloemen voor hun moeder…… zodat zij, die arme sloeber, ze vervolgens  bij de deur van de supermarkt kan verkopen?” Wanneer ik even later en negen etages lager langs het plantsoen loop, liggen de afgeplukte bloemen te verleppen op de straat.

    Kijk, van die dingen…... Dat bedoel ik nou……

    21-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:ergernissen
    >> Reageer (25)
    20-03-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vreemde vogels meldpunt
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Die avond aan de telefoon vertelt harmonicaman hoe de buurvrouw door had gekard en hij de knooppuntenkaart uiteindelijk aan haar had gegeven zodat zij alleen verder kon, want hij had dorst en met zijn wandel en fietsvriendin (die hij kent van de weduwnaars en weduwen klup doen zij onderweg wèl vier, wat..? Soms wel zes terrassen... gaat het moeiteloos in één adem door.  De sluizen gaan open en ineens word ik heel erg vloeibaar. “Het is jouw schuld dat je zo ver weg woont en jij de stammoeder bent van een nageslacht!” vervolgd harmonicaman in een statement van 1 meter.  (n.v.d.r. dat is natuurlijk lulkoek, maar harmonicaman die wortel heeft geschoten in de Kempen en geen reiziger wil worden weet het met zijn ietwat hese slaapkamerstem mooi te brengen)

    Het weekend breng ik in Amsterdam door. ’s Avonds, zoals iedere avond vertellen wij elkaar over onze belevenissen van die dag. Harmonicaman is in de namiddag  nog een wandelingetje gaan maken door het bos en over de hei om er (het zou zo maar eens kunnen) de penopauze van de kwartel te bestuderen. (n.v.d.r. Wie die dag de uitverkorene van het weeuwtjes genootschap was? Uw jonge gedachtespinnendevijftigster wil het niet weten! Ondertussen  kan zij bijna een boek schrijven over platonische or not (te erge) platonische vriendschappen, een geheel nieuw fenomeen voor haar, want zij kent alleen mannen, zoals die vroeger nog werden gemaakt en de kunst van het verleiden nog verstaan - hellup, zij wordt dus echt oud!) 
     
    Hij vertelt dat hij een Heilige Ibis* heeft gezien en dit vervolgens heeft gemeld, bij het meldpunt van vreemde vogels.





    * de oude Egyptenaren vereerden de Heilige Ibis als een verschijningsvorm van Thot(h) (Egyptische god) Thot(h) was de god van de wetenschap, het rekenen, de taal en het schrijven, hij werd gezien als de maangod.

    20-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:ondefinieerbaar
    >> Reageer (22)
    15-03-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.mag ik even gillen?
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Eindelijk weer eens een hele nacht zonder piekeren aan één stuk door geslapen, dank zij (link) mothers little helper die ik overigens maar heel zelden neem om dat ik er de volgende dag zo depri van ben. Met mijn hoofd nog in de watten, een veelbelovend zonnetje aan een blauwe hemel zet ik koffie en aan de ontbijttafel test ik de gisteren gekochte verse kaasspecialiteit met choco van Philadelpia eens uit. Ik zet mijn gsm aan en ik heb een nieuw bericht. Één nieuw bericht gisteravond om….(een mij onbekend nummer en iemand die niks zegt…) En dan een berichtje van harmonicman : hij gaat een fietstocht maken met zijn bevriende buurvrouw wiens man haar verlaten heeft voor een ander en die dus aandacht nodig heeft en getroost moet worden. Een knappe buurvrouw is natuurlijk handiger dan een knappe verre vriendin maar w.t.f. ( ik wil potverdorie ook aandacht en worden getroost!) Moge hun wegen gevuld zijn met hobbels en bobbels en bezaaid met duizenden kopspijkers!  

    Mijn leven is saai, saai en vervelend. Het lijkt er op dat ik word geleefd en alle controle kwijt ben. Anderen maken voor mij uit wanneer er iets gedaan moet worden, wanneer ik mag (lees: moet) opdraven en pootjes geven. Ik voel mij steeds meer als een toeschouwer die lacht op commando en vooral heel erg moet meeleven en steeds weer toelaat dat keer op keer zout in nog openstaande en niet genezen wonden wordt gestrooid.  Ik heb voor de zoveelste keer besloten halte aan dit alles te zeggen en heel hard te gillen: “Krijg allemaal de kolere!”






    15-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:gefrustreerde vijftigster + luduvudu
    >> Reageer (38)
    13-03-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.to cupcake or not to cupcake
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het werd een gezellige middag in gezelschap van mijn kinderen, hun partners, de twee kleindochters en de kleinzoon die het allemaal prima met elkaar kunnen vinden. Wanneer de semoule te griezelig in de mond dreigde te worden werd deze weggespoeld met heerlijke Marokkaanse wijn. De gesprekken aan tafel waren luchtig, en dreigden maar heel even in mineur te gaan toen het ging over de gestegen prijs van de eieren vanwege de door Europa opgelegde regels voor leg en scharrelruimte van kippen. Er werd wat leuk geplaagd en er werd veel gelachen. Even geen gezeur of gezeik en even geen zorgen.  

    Na de couscous volgde er koffie en thee en…... Cupcakes! Zelfs hier is uw jonge gedachtespinnendevijftigster niet aan ontsnapt!....... i.p.v. zich bezig te houden met een spetterende en goedbetaalde carrière,  de een of andere valoriserende cursus in iets interessants moet zij met/zonder* veel schaamte bekennen dat zij plezier heeft in het versieren en het personaliseren van deze kleine cakejes in truttig roze, smurfenblauw, gifgroen, helgeel, oudewijvenlila en andere psychedelische, vast heel ongezonde, ik wil het niet weten kleurtjes uit de Vahiné en Saromacollectie crèmetoefjes, spikkels, bloemetjes en andere heel erge zoete en (wil ik ook niet weten) calorierijke frutsels.

     Om 18.00 vertrokken als laatste de ouders van Simon, hun schat bij mij achterlatend (wat natuurlijk niet helemaal zonder risico is, want stel dat ik weer eens  één van mijn moeders moeder spreuken citeer. Het onschuldige kinderzieltje zou er iets van kunnen krijgen.) Oma en kleinzoon gingen samen nog een blokje om, waarna Simon na zijn badje en zijn boterhammetje braaf ging slapen en oma, na het dagelijks praatje met harmonicaman knus op de bank kroop met Witse. Om 00.50 was het ventje echter al weer wakker. Het werd een hele lange nacht. De volgende dag was Simon in top vorm (misschien vanwege de kleurtjes) Oma half gaar en ondanks het zalige eerste echte lentezonnetje werd het een hele lange dag.

     

     

     

    *doorhalen wat niet van toepassing is

     

    13-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:kinderen en kleinkinderen
    >> Reageer (20)
    11-03-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.idyllisch
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De hele week druk bezig geweest met niks doen. En geloof mij, dat Dolce far niente wordt zwaar onderschat. Het was doodvermoeiend en ik was bekaf en zo moe als een hond. Zaterdag weer in gang geschoten om boodschappen te doen. Want vandaag komen er 10 eters. Het was afgelopen dinsdag immers 21 jaar geleden dat ik samen met de verwekker en mijn valiesje de kraamafdeling van het Tivoli ziekenhuis in La Louvière binnenwandelde om er mijn zoon te gaan baren (wat een vreselijk woord is dat toch) Mijn zoon en ik samen in de keuken. Hij heeft voor Couscous gekozen het is zijn feestje en dat lust hij graag  Ik mag de uien snijden en de groenten schoonmaken, de zoon zorgt voor de rest. Gezellig samen in de keuken. Wanneer hij aan de gang gaat met de Ras-El-Hanout kruiden gooi ik de keukendeur naar buiten open voor wat frisse lucht. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kan namelijk niet goed tegen de geur van komijn dat de laatste jaren te pas en te onpas overal in wordt gebruikt. Sommige mensen dragen het mee in hun kleren en hebben het  zelfs al in hun poriën als een opdringerig parfum. Er wordt geproefd bijgekruid en nog eens geproefd en gekibbeld over de naar mijn idee overheersende smaak van de tomaten. “Màààm laat mij doen! Ga wandelen, ga de tafel dekken, ga…… aan je computer!” (n.v.d.r. en dat is hierbij dus gebeurd) … roept mijn zoon, terwijl hij mij, nog even protesterend” Kijk uit met de Harisa…….” de keuken uit duwt. Mijn zoon en ik samen in de keuken. Het leek zo’n idyllisch plaatje.

    11-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:kinderen en kleinkinderen
    >> Reageer (19)
    07-03-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.uitgang
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Met mijn vader gaat het, zoals het gaat met een al een tijdje niet meer zo enthousiaste 90 jarige man met een genezend scheurtje in de heup. Het delirium van de eerste dagen na de shock is volledig verdwenen. Hij kan zijn bed weer alleen in en uit en gesteund op het looprek maakt hij moeizaam een paar stapjes van zijn bed tot de wastafel. De fysio en de ergotherapeut zijn tevreden, zegt hij.

    Ondertussen heeft hij een nieuwe kamergenoot. Twee negentigjarige nog geestelijk heldere heertjes van de oudste generatie.  Samen zitten ze op een strategisch plekje in de gezamenlijke woonkamer vanwaar zij de medebewoners en de verzorgsters observeren, hun bedenkingen maken, maar niet uitspreken. Af en toe kijken ze elkaar begripvol aan alsof ze willen zeggen: “Okay….  We hebben de show gezien! Open de deuren!“

    07-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:ouders
    >> Reageer (38)
    06-03-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Loewiesa goes surrealistisch
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het was weer vrijdag en zoals iedere veertien dagen in alle vroegte weer naar Amsterdam vertrokken. De trein was op tijd en alles dreigde akelig goed te gaan, het was stil en ik ben zelfs een paar keer ingedut, want ik was nog moe, deze dag nà het 2e afspraakje met harmonicaman deze keer in Brussel waar wij de hele dag door de stad hebben geslenterd en een bezoek gebracht aan het Magritte museum op het Koningsplein. René Magritte u weet wel, de Belgische kunstschilder van o.a. Het verraad van de voorstelling  dat schilderij van die pijp, die geen echte pijp is, maar gewoon een doek met een afbeelding van een pijp waarmee de kunstenaar ons wil duidelijk maken dat het idee van de pijp slechts in onze verbeelding bestaat en waardoor hij ons dwingt om (over kunst) na te denken. Het was weer eens een bijzonder vermoeiende maar leerzame dag voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster.

    Voor de verdere gebeurtenissen van deze gedenkwaardige dag raad ik u over 50 jaar mijn memoires eens te lezen.  Na vier maanden en een beetje,  een paar honderd uur belplezier en het niet onprettige idee dat er dagelijks iemand even aan je denkt behoort mijn telefoon relatie met harmonicaman bijna tot het surrealisme.

    Op het einde van de dag stelde harmonicaman voor om onze treinen te laten passeren en nog iets te gaan drinken. “Nu gaat het gebeuren!” dacht uw jonge romantische gedachtespinnendevijftigster verheugd “misschien zegt hij nu eindelijk eens iets.... aardigs?" Maar het was gewoon … vanwege… de veel te drukke … SPITS!

    06-03-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:toestanden
    >> Reageer (25)
    29-02-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.zorg
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het is 20.50 in Henegouwen en het is hoogst waarschijnlijk ook 20.50 in het verzorgingshuis in Amsterdam wanneer ik nog even bij ga lezen op de persoonlijke webpagina van mijn vaders (ondertussen ex) kamergenoot. Mijn vader heeft voor het eerst zelf op de bel gedrukt. Wanneer zijn buurman, die heel wat assertiever is dan de meestal veel te fatsoenlijke en meegaande oudjes in het verzorgingshuis, voor hem op het knopje drukte, kreeg mijn vader steevast te horen: “Waarom belt u niet zelf?” En nu hij de moed heeft opgevat om het zelf te doen  klinkt het als een verwijt en onredelijk wanneer zo’n zorgmiep hem bijna toebijt : “Waarom doet u dat nou? Dat had u niet moeten doen!”

    29-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:ouders
    >> Reageer (35)
    24-02-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.jake de piraat
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Krokusvakantie en ik heb weer volop de gelegenheid gekregen de kunst van het omaschap èn mijn geduld te perfectioneren. Mijn zoon heeft veel werk voor school  waaronder een verslag van zijn stage en baalt hevig. Camille (4 ½) zoekt grenzen op, daagt uit en kijkt hoe ver ze kan gaan waardoor mijn geduld soms danig op de proef wordt gesteld. Ze wil niet tekenen: “kan ik niet” klinkt het koppig. “Kanniet is dood en Wilniet ligt op het kerkhof” citeer ik mijn moeder en mijn moeders moeder.  Camille wil niet kleuren, niet boetseren, ze wil schilderen, wanneer ik de verfspulletjes heb klaargezet is de zin over en begint zij weer te pruilen. Zij wil een DS! Een DS?* “Ja dat wil ik ook wel” denk ik “altijd een mooie auto gevonden……..”

    Wij spelen een spelletje op de computer. Camille vangt kokosnoten en bouwt een virtuele toren die instort.  Vervolgens krijg ik haar zoet door het poppenhuis naar beneden te halen maar haar zusje Chloé (17 maanden) met wie regelmatig onhandige uitingen van zusterlijke liefde worden uitgewisseld smijt even later als een onverstoorbaar olifanttinnetje in een porseleinkast alle meubeltjes die door Camille met veel zorg zijn neergezet door elkaar. Camille brult het uit. Chloé nog harder en maakt een soort fopduik waardoor Camille nog harder begint te huilen en roept snikkend uit: “Oma, niet aan papa en mama zeggen, anders word ik gestraft!” Het leven van een vierjarig meisje met een klein zusje gaat niet altijd over rozen!  Oma blijft kalm en heeft alles onder controle maar haar troostende woorden dat het toch allemaal niet zo erg is en dat alles zo weer is rechtgezet, helpen maar weinig.

    In de pastagroentensaus zitten courgettes en stukjes wortel en die lust ze niet. Terwijl Chloé haar middagslaapje doet doen wij een spelletje volgens de zelf uitgevonden spelregels van mijn kleindochter gespeeld. Oma wordt een klein beetje kriebelig en heeft behoefte aan frisse lucht.  Schoenen, jas, muts en handschoentjes aan onder protest, want Camille: “Ik hou niet van wandelen  het is te ver…..!” Camille wil met haar fiets of met haar step, maar die staan thuis. Oma heeft het driewielertje van neefje Simon in de garage staan. Er staat wind….. heel veel stoute wind……..!  Na tien minuten zijn wij weer thuis en plant ik mijn mokkende kleindochter voor de tv (Er schuilt een groot pedagoog in mij) waar zij even later heel enthousiast meezingt met het lied van Jake de Piraat uit Nooitgedachtland....

     

    ·         De  Nintendo DS is een draagbare spelconsole van het Japanse bedrijf Nintendo. Het is de opvolger van de Gameboy. Een nieuwe generatie spelcomputer.

    ·         De Citroën DS is een beroemd automodel van het Franse merk Citröen. Voor het eerst gepresenteerd op 6 oktober 1955 op de Parijse autosalon. (Wikipedia)

    24-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:kinderen en kleinkinderen
    >> Reageer (29)
    22-02-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.bang




    En ondertussen is mijn vader afgelopen zondag 90 jaar geworden en heb ik mijn, zoals gewoonlijk hevig protesterende vader met hulp van mijn neef die ook naar Amsterdam was gekomen naar zijn eigen woning gebracht om zijn verjaardag daar te vieren met een speciale verjaardagsmaaltijd met heel veel liefde door uw jonge gedachtespinnendevijftigster bereid. Even geen flauwe en smakeloze maaltijden die zo’n 100 km verderop in het noorden, aan de andere kant van de Afsluitdijk bij een bedrijf in Friesland worden klaargemaakt en dan in een soort van warmhoudoventje naar verschillende afnemers in Amsterdam worden gereden waar ze voor het opdienen nog even op temperatuur worden gebracht.

    Even weg uit de trieste kleurloze omgeving van het verpleeghuis, weg van de daar bijbehorende vieze luchtjes en geluiden. Eventjes weg ook van de verzorgsters, die niet allemaal even aardig en behulpzaam zijn, maar soms hardhandig, snauwerig en gehaast vanwege andere prioriteiten zoals het roken van een sigaret, zoveel noodzakelijker dan een behoeftige even helpen naar het toilet. Even weg van het verpleegtehuis waar hij verblijft te midden van maar heel weinig echt vrolijke Benidorm Bastards, een paar oudjes die niet meer helemaal helder zijn en gedragsstoornissen vertonen  en een paar jongere mensen die in het verzorgingshuis zijn terecht gekomen na een ongeval.  Een van mijn vaders tafelgenoten is een Zen Boeddhiste die het slachtoffer is van onvoorzichtigheid met een paar kaarsjes en vind dat elk ongemak een reflectie is van je eigen zijn en je, je nooit mag africhten op anderen die zo vreselijk hun best doen. (n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster had een bijzonder verlichtend weekend)

    Mijn vader heeft een nieuwe kamergenoot. Op deze plek wordt deze revolterende nog midden in het leven staande vijftiger geconfronteerd met menselijke slijtage, kwetsbaarheid, hulploosheid en stil verdriet. Hij probeert zijn verblijf gezelliger te maken door de omgeving van zijn bed te versieren met gekleurde kerstboomverlichting en andere knusse schemerlampjes en stapels boeken en muziek. Ik vind zijn vrolijkheid en zijn pogingen mijn vader wat op te monteren een opkikker en misschien is zo’n kamergenoot voor mijn pa (denk ik wishful) wel een zegen. “Hey buurman als wij hier samen voor  minstens 8 weken een kamer moeten delen, moet u wel een beetje optimistisch blijven!”  Mijn vader vind zijn kamergenoot vooral vermoeiend.  

    Eventjes weg van de tv in de huiskamer die op een zender staat waar niemand naar kijkt, waar iedereen door zit te lullen en die veel te luid staat waardoor alles nog minder verstaanbaar wordt. Het revalideren kan wel eens pijnlijk zijn voor iemand die al zo lang niet meer echt heeft bewogen...... Mijn vader die verder geen kwalen heeft waaraan hij acuut kan overlijden, is als een soort prins op de erwt, overgevoelig en vooral bang. Bang voor pijn, bang om weer te vallen, bang voor de rest van zijn leven.  





    22-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:ouders
    >> Reageer (22)
    21-02-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.ik spoor
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Vrijdag de 17e was een ideale dag om met de trein te reizen. Extra vroeg weggegaan om extra vroeg aan te komen. De stoker en de machinist hadden de trein deze keer eens niet gemist. Ditmaal werd er geen sneeuw verwacht. Geen bevroren rails, geen zwabberende of bevroren bovenleidingen. Geen hittegolf waardoor de rails zou kunnen opkrullen. Het was ook geen herfst waardoor afgevallen blaadjes zomaar op het spoor zouden kunnen vallen en er waren ook nog geen pollen in de lucht zodat allergisch aan pollen zijnde treinbestuurders niet constant moeten niezen. De wanhoopsdaad van de wanhopige even uitgesteld, de agressievelingen even niet agressief en op één dag voor de krokusvakantie en met carnaval in het verschiet voerden de vakbondleden geen vakbondacties. Er waren geen vervelende jengelende kinderen in de trein. Het stonk niet, de wc zat niet verstopt en was dus ook niet overgelopen (al weet zij dat niet zeker, want uw jonge gedachtespinnendevijftigster maakt alleen maar bij héél extreem hoge nood gebruik van dat toilet) En behalve dat enge mens naast mij  aan de andere kant van het gangpad dat voor het uitstappen in ’s Gravenhage eerst haar vingers één voor één met een krakend geluid uitrok om ze vervolgens één voor één met hetzelfde irritante krakende geluid weer terug te duwen waren er geen ergernissen en ging alles onvoorstelbaar bangelijk goed en kwam ik dit keer - zonder minuten lang stil te moeten staan op stations waar een normaal sporend mens helemaal niet zijn moet of gewoon, zoals laatst, ergens gedropt te worden  in het midden van nergens om het vervolgens te mogen uitzoeken -  keurig op tijd, op het Centraal Station van Amsterdam, en zo heurt het.    

    21-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:treinperikelen
    >> Reageer (16)
    16-02-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een fijne dag in Brugge





    Deze keer heb ik mij op sleeptouw laten door twee echte Bruggekenners  die sinds een paar maanden hun dorp in West-Vlaanderen waar kasteelheren zomaar verdwijnen inruilden voor een appartement in die stad. 

    Na een rondleiding in hun nieuwe woning, het middagmaal en wat bijgeklets want het was al weer een tijdje geleden. (met haar, mijn vriendin was ik in november nog in Antwerpen en laat ik de Antwerpenaren eens een beetje jennen: Antwerpen? Viel dat ff tegen .......)  Vervolgens trokken wij de stad in voor de Brugse "must sees”. Het was nog steeds erg koud afgelopen donderdag en er lag nog ijs en sneeuw die de kasseien op sommige plaatsen glibberig maakten. Maar mijn zoals altijd attente maatje, bleek nog steeds bijzonder behendig in het opvangen van bijna gevallen (en dreigende te vallen) vrouwen en was duidelijk in zijn nopjes om eens met twee zulke knappe chicks tegelijk op stap te gaan. Er zijn in deze tijd van het jaar maar een handje vol toeristen en deze keer zag ik dat Brugge niet alleen een openluchtmuseum was met hordes Japanners met hun belachelijke mondkapjes, heel veel chocolade souvenirwinkels, Beerwalls, trendy winkels, toffe kroegen en heel veel restaurants maar een mooi sfeervol en schilderachtig stadje met een duidelijke band met een ver verleden en waar een bezoek van een dag véél te kort is.

    ‘s avonds hebben wij gezellig gegeten in een restaurant en de volgende morgen na een zalig ontbijtje met verse koffiekoeken (n.v.d.r. en een pilletje tegen de hoofdpijn na misschien een beetje teveel de vorige avond, want uw jonge gedachtespinnendevijftigster wordt oud e/o kan er zo goed niet meer tegen)  zijn wij opnieuw de stad ingetrokken. Ditmaal met wat zon. ‘s middags na het middagmaal ben ik weer huiswaarts vertrokken en konden mijn maatjes weer een beetje bekomen.

    Hierbij wil ik deze twee lieve mensen, die hier regelmatig komen lezen nogmaals bedanken voor de toffe uitstap, hun vriendschap en hun gastvrijheid.





    16-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:fijne momenten
    >> Reageer (21)
    15-02-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vatendoeken
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Verleden week was ik in Brugge. Ik was er al eens eerder geweest.  De eerste keer, op bezoek bij een maat (van hem) en zijn Brugse vriendin. Toen bijna een Cultuurshock.  Toen geluisterd en geprobeerd mij in te leven in hun gefrustreerdheid, hun gefit en de eeuwige clichés over de zuinigheid van de Hollanders, de luie en arrogante Walen die niet willen werken, weigeren  Nederlands te leren en profiteren van de zuurverdiende belastingcenten van de hardwerkende Vlaming. Even werd ik geconfronteerd met mijn eigen existentiële crisis en voelde ik mij als werkloze Neder-Waalse bijna als de vijand. Ondertussen maakten mijn hersens overuren om de voor mij soms onbegrijpelijke klanken van de vriendin te begrijpen. Brugge zag ik die dag vanaf het dakterras van het concertgebouw, waar je een zicht hebt over de stad en de omgeving. Ik zag de markt, een paar torens, een paar winkelstraatjes en een paar kroegen en vooral heel veel van hun pas gerenoveerde keuken en hun nieuwe koffiemachine. “Brugge die schone” vond ik wat overroepen.

    Niet lang daarna is er aan deze mooie vriendschap een einde gekomen, misschien wel door mijn toedoen (W.T.F) wanneer ik de slappe lach kreeg toen zij vertelden dat zij de grens waren over gereden voor ……. vatendoeken! Want die waren in Holland goeie koop!


    Wordt vervolgd
    (maar misschien ook niet)

    15-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:toestanden
    >> Reageer (24)
    13-02-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Babbeldebabbelblablabla
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Eigenlijk niets te vertellen. Maar ach.... uw jonge gedachtespinnendevijftigster blogt zo graag! En ze heeft nog wel iets gedaan natuurlijk en daar kan ze eigenlijk best wat over schrijven. Vanochtend weer eens naar de sportschool geweest waar zij zich in het zweet heeft gewerkt. Verleden dinsdag ging zij naar de tandarts. Woensdag op twee van haar kleinkindjes gepast. Zij heeft gestofzuigd, de badkamer schoongemaakt, gewassen en gestreken. De witte was, die roze was geworden vanwege iets roods gered met wasredder en de kamer van haar zoon opgeruimd omdat zij de rotzooi niet langer kon aanzien. Zaterdag heeft zij boodschappen gedaan en dagelijkse kost en niet dagelijkse kost gekookt. Het vispannetje van Jeroen Meus na een tip van harmonicaman, die blijkbaar goed kan koken en die zij er van verdenkt behalve motortijdschriften ook de Flair te lezen. Ook is zij al weken van plan de gangmuren en de trap te gaan verven maar aarzelt zij nog over de kleur.  Zij heeft de voicemail van Belgacom een paar keer opnieuw ingesproken net zolang tot zij vond dat het goed was en toen was het nog niet goed! En moet het over. Verder is zij naar Brugge geweest en heeft zij een heleboel nergens toe leidende gedachtespinsels gehad en is zij iets kwijt geraakt dat zij nooit heeft bezeten en waar zij verder dan ook niet om treurt, want waarom zou zij treuren over iets dat zij nooit heeft gehad…..? En daar kan zij in deze blog mooi eens over gaan uitweiden.

    13-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:ondefinieerbaar
    >> Reageer (19)
    12-02-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.owkeey
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Al 10 dagen niet meer geblogd. Geen nieuws is goed nieuws zeggen ze dan. En dat is het dus….. ik ben helemaal owkeey!!! 

    Verleden week vrijdag extra vroeg naar Amsterdam vertrokken zodat ik er extra vroeg zou aankomen. Extra laat aan gekomen vanwege een trein in panne, een heuse sneeuwstorm en een onbereikbaar Centraal Station.

    Mijn vader zit nu in een revalidatiecentrum waar hij moet revalideren. Hij krijgt straffe pillen tegen de pijn en ziet Bijbelse taferelen op de muur. “Kijk” zegt mijn pa terwijl hij naar de witte muur tegen over hem wijst. “Vlekjes, die als bloemen in prachtige kleuren uiteen spatten….. zo ontzettend aardig!”

    Op zaterdagmorgen in de stad. Tussen het Damrak en de Nieuwendijk liggen van die grijze tegels die dodelijk zijn bij nattigheid en ijs. Nog net niet onderuit gegaan, geconstateerd dat er overal in de stad van dat soort tegels en andere glibberige kasseien liggen. De schrik om met al die gladde glibberigheid (of glibberige gladheid) een smak te maken en iets te breken zat er daarna goed in. (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster wordt/is een echte schijtster.)

    Terug naar het huis van mijn vader en terwijl de sneeuw, die op sommige plaatsen nog vers was onder mijn voeten kraakte, passeerde ik twee Amsterdams knulletjes “Dàààg mevrouw, alles goed???” Twee paar glunderende ogen keken mij aan. “Alles goed hoor!” lachte ik niets vermoedend terug en terwijl ik vrolijk verder liep genietend van de zon, de sneeuw, de mooie blauwe lucht en die aardige jochies, kreeg ik (en ik had het kunnen weten bij zoveel vriendelijkheid) een keiharde sneeuwbal in mijn nek. Waar is de tijd gebleven dat uw jonge gedachtespinnendevijftigster deze etters van k*tgastjes  bij hun kladden zou hebben gegrepen en ze met veel plezier had ingepeperd met sneeuw?  Nu zou het eerder op kindermishandeling lijken. Met tranen in mijn ogen liep ik verder, het voelde bijna als verraad.

    Alleen. In de stilte van het appartement van mijn vader, zonder het irritante eentonig getik van de klok aan de muur, dat verstomd is op de dag dat mijn vader naar het ziekenhuis werd gebracht, kom ik tot rust….

    12-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:toestanden
    >> Reageer (26)


    Foto

    dit blog
    ondersteunt
    oude spelling
    nieuwe spelling
    oude nieuwe spelling
    onnodig Frans
    onnodig Engels
    verkeerd geplaatste leestekens
    stijl en
    spelfouten

    Foto


    Foto

    OVER VRIJE MENINGSUITING!

    "Het mooie van vrije meningsuiting
    is dat je altijd weer verrast wordt
    door de schaamteloosheid
    van degenen die haar willen beknotten"

    THEO VAN GOGH
    (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)




    Foto


    Foto

    Foto


    Foto



    Foto


    Foto

    OVER LIEFDE

    "LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
    WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"

    FRANZ KAFKA
    (overleden Tjechisch romanschrijver)


    Foto

    Blog als favoriet !

    Foto

    Foto

    ik ben er nog steeds van overtuigd
    dat het moet zoals ik het doe,
    anders zou ik het niet doen.

    Johan Cruijff

    (Nog levende)
    ex voetballer,trainer
    zakenman
    en filosoof


    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    "I guess nothing could last forever "

    Brian Adams
    "Summer of 69"


    Foto

    to do list

    kasten opruimen
    stofzuigen
    strijken
    ruiten kuisen
    boodschappen
    bloggen


    Foto

    May the sun.
    Bring you new energy bij day.
    May the moon.
    Softly restore you by night.
    May the rain.
    Wash away your worries.
    May the breeze.
    Blow new strenght into your being.
    May you walk.
    Gently through the world and know.
    Its beauty all the days of your life.

    Apache blessing


    Foto

    my favorite doctor


    Foto

    dance

    as though no one is watching you

    love

    as though you have never been hurt before

    sing

    as though no one can hear you

    live

    though as heaven is on earth


    Foto

    Foto


    Archief per jaar
  • 2018
  • 2013
  • 2012
  • 2011
  • 2010
  • 2009
  • 2008


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!