Verleden week was ik in Brugge. Ik was er al eens eerder geweest.  De eerste keer, op bezoek bij een maat (van hem) en zijn Brugse vriendin. Toen bijna een Cultuurshock.  Toen geluisterd en geprobeerd mij in te leven in hun gefrustreerdheid, hun gefit en de eeuwige clichés over de zuinigheid van de Hollanders, de luie en arrogante Walen die niet willen werken, weigeren  Nederlands te leren en profiteren van de zuurverdiende belastingcenten van de hardwerkende Vlaming. Even werd ik geconfronteerd met mijn eigen existentiële crisis en voelde ik mij als werkloze Neder-Waalse bijna als de vijand. Ondertussen maakten mijn hersens overuren om de voor mij soms onbegrijpelijke klanken van de vriendin te begrijpen. Brugge zag ik die dag vanaf het dakterras van het concertgebouw, waar je een zicht hebt over de stad en de omgeving. Ik zag de markt, een paar torens, een paar winkelstraatjes en een paar kroegen en vooral heel veel van hun pas gerenoveerde keuken en hun nieuwe koffiemachine. “Brugge die schone” vond ik wat overroepen.

Niet lang daarna is er aan deze mooie vriendschap een einde gekomen, misschien wel door mijn toedoen (W.T.F) wanneer ik de slappe lach kreeg toen zij vertelden dat zij de grens waren over gereden voor ……. vatendoeken! Want die waren in Holland goeie koop!

Wordt vervolgd
(maar misschien ook niet)

15-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Eigenlijk niets te vertellen. Maar ach.... uw jonge gedachtespinnendevijftigster blogt zo graag! En ze heeft nog wel iets gedaan natuurlijk en daar kan ze eigenlijk best wat over schrijven. Vanochtend weer eens naar de sportschool geweest waar zij zich in het zweet heeft gewerkt. Verleden dinsdag ging zij naar de tandarts. Woensdag op twee van haar kleinkindjes gepast. Zij heeft gestofzuigd, de badkamer schoongemaakt, gewassen en gestreken. De witte was, die roze was geworden vanwege iets roods gered met wasredder en de kamer van haar zoon opgeruimd omdat zij de rotzooi niet langer kon aanzien. Zaterdag heeft zij boodschappen gedaan en dagelijkse kost en niet dagelijkse kost gekookt. Het vispannetje van Jeroen Meus na een tip van harmonicaman, die blijkbaar goed kan koken en die zij er van verdenkt behalve motortijdschriften ook de Flair te lezen. Ook is zij al weken van plan de gangmuren en de trap te gaan verven maar aarzelt zij nog over de kleur.  Zij heeft de voicemail van Belgacom een paar keer opnieuw ingesproken net zolang tot zij vond dat het goed was en toen was het nog niet goed! En moet het over. Verder is zij naar Brugge geweest en heeft zij een heleboel nergens toe leidende gedachtespinsels gehad en is zij iets kwijt geraakt dat zij nooit heeft bezeten en waar zij verder dan ook niet om treurt, want waarom zou zij treuren over iets dat zij nooit heeft gehad…..? En daar kan zij in deze blog mooi eens over gaan uitweiden.

13-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Al 10 dagen niet meer geblogd. Geen nieuws is goed nieuws zeggen ze dan. En dat is het dus….. ik ben helemaal owkeey!!! 

Verleden week vrijdag extra vroeg naar Amsterdam vertrokken zodat ik er extra vroeg zou aankomen. Extra laat aan gekomen vanwege een trein in panne, een heuse sneeuwstorm en een onbereikbaar Centraal Station.

Mijn vader zit nu in een revalidatiecentrum waar hij moet revalideren. Hij krijgt straffe pillen tegen de pijn en ziet Bijbelse taferelen op de muur. “Kijk” zegt mijn pa terwijl hij naar de witte muur tegen over hem wijst. “Vlekjes, die als bloemen in prachtige kleuren uiteen spatten….. zo ontzettend aardig!”

Op zaterdagmorgen in de stad. Tussen het Damrak en de Nieuwendijk liggen van die grijze tegels die dodelijk zijn bij nattigheid en ijs. Nog net niet onderuit gegaan, geconstateerd dat er overal in de stad van dat soort tegels en andere glibberige kasseien liggen. De schrik om met al die gladde glibberigheid (of glibberige gladheid) een smak te maken en iets te breken zat er daarna goed in. (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster wordt/is een echte schijtster.)

Terug naar het huis van mijn vader en terwijl de sneeuw, die op sommige plaatsen nog vers was onder mijn voeten kraakte, passeerde ik twee Amsterdams knulletjes “Dàààg mevrouw, alles goed???” Twee paar glunderende ogen keken mij aan. “Alles goed hoor!” lachte ik niets vermoedend terug en terwijl ik vrolijk verder liep genietend van de zon, de sneeuw, de mooie blauwe lucht en die aardige jochies, kreeg ik (en ik had het kunnen weten bij zoveel vriendelijkheid) een keiharde sneeuwbal in mijn nek. Waar is de tijd gebleven dat uw jonge gedachtespinnendevijftigster deze etters van k*tgastjes  bij hun kladden zou hebben gegrepen en ze met veel plezier had ingepeperd met sneeuw?  Nu zou het eerder op kindermishandeling lijken. Met tranen in mijn ogen liep ik verder, het voelde bijna als verraad.

Alleen. In de stilte van het appartement van mijn vader, zonder het irritante eentonig getik van de klok aan de muur, dat verstomd is op de dag dat mijn vader naar het ziekenhuis werd gebracht, kom ik tot rust….

12-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Met mijn vader gaat het zoals het gaat met een bijna 90 jarige erg verzwakte man met een scheurtje in zijn heup. Hij heeft veel pijn en zijn rug ziet paars. De verwardheid die was opgetreden na al die verschillende gebeurtenissen is voorbij. (Ook al is hij nog steeds overtuigd van een complot tegen oudere mensen, waarin een van de dokters en hoofdrol speelt...) Hij trekt zijn wenkbrauwen op en kijkt verbolgen wanneer bij zijn even oude en van hetzelfde geen zin in al die onzin type kamergenoot de tv veel te luid aanstaat. (En gelijk heeft hij!)  Het kan nog gezellig worden …… Mijn vader heeft ondertussen om oortjes gevraagd.

02-02-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Maar ach…. Mijn vader wordt vast 100 en na zijn revalidatie zit hij vast weer "gezellig" in zijn stoel te klagen over te weinig zout in de aardappelen of over het ge-oo-ha op de tv.  Mijn vader en ik, ik en mijn vader. “Dag kind” zegt hij. Ik heb de laatste dagen aan allerlei scenario’s gedacht en mij bij momenten moedeloos en alleen gevoeld. (Waar is die schouder om uit te huilen. Bij wie ik niet altijd de sterkste moet zijn. Waar zijn die armen waarin ik mijzelf kan zijn?)

Ook al heb ik in mijn leven al heel wat stapjes alleen gezet, ineens lijkt het onvermijdelijke een flink stuk dichterbij en het laatste stukje van het schild dat mij nog steeds tegen de boze en onrechtvaardige wereld wil beschermen voor altijd weg zal vallen. Helemaal nooit meer iemands kind.

25-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De volgende morgen. Men zou mij terugbellen mocht er iets bijzonders zijn. Geen nieuws goed nieuws zegt men dan meestal. Ik heb bij dit gezegde heel vaak twijfels. Ik bel naar het nummer van mijn vader, niemand antwoord. Ik wacht, om hem de gelegenheid te geven mij terug te bellen zoals hij dat altijd doet wanneer hij mij “mist” Deze keer blijft het stil. Ik bel weer. Vervolgens bel ik de balie beneden de flats en doe mijn verhaal.  Mijn vader is niet ingeschreven op de zorglijst. Maar ze willen wel eens informeren bij de hulpdienst die achter de alarmknop zit. De hulpdienst schijnt “het klusje” van de vorige avond  doorgespeeld te hebben naar de gewone bejaardenzorg. (Ik ben verontwaardigd, een bejaardenhulp met rx ogen!) Men zal nog wel eens gaan zien wanneer de “vaste klanten” zijn verzorgd! Mijn verontwaardiging wordt nog een ietsje groter. Ik wacht nog even en bel terug naar het appartement van mijn pa.  Een vrouwenstem antwoordt. Zij heeft mijn vader op de grond aangetroffen en een dokter gebeld die er over een kwartier zal zijn (en dat is maar goed ook want haar dienst zit er op !! Het klinkt mij in de oren als een verwijt, oh... sorry...! (Ik hou me in)  Ondertussen heb ik op het internet gekeken wanneer ik een trein heb. (Op de radio hoor ik even later over een gaslek in de buurt van Antwerpen. Er zijn bussen ingezet tussen Mechelen en Antwerpen-Centraal.) Ik krijg de dokter aan de telefoon. Mijn vader klaagt over pijn in zijn rug, hij is onderkoeld en heeft wat moeite om uit zijn woorden te komen. Maar dat kan duiden op vochtgebrek, later heeft men het over delier. Mijn vader wordt naar het ziekenhuis vervoert voor verdere onderzoeken. Hij heeft een scheurtje in de heup. “Begin niet te rennen” raadt de vriendelijke dokter en wenst mij van alles maar vooral heel veel…… wijsheid”

Hij is wel eigenwijs, krijg ik ook nog mee.

Eigenwijs? Wie........? .......Mijn vader?

Ach....

23-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is 3.00 ’ s nachts en ik kan niet slapen. De vorige avond ging de telefoon. Het nummer van mijn vader. Dat komt zelden voor. Mijn vader belt nooit.

Pa: “Ik bel je nu even voor ik helemaal niet meer kan bewegen, want ik ben gevallen, ik kan niet meer lopen en ik ben op mijn knieën naar de telefoon gekropen”

Ik schrik en vraag: “Heb je er iemand bijgeroepen?”

Pa:”Nee, dat wil ik niet!”

Ikke: “Wil je niet ??” En wat nu ??  (Ik bedenk dat wanneer ik nu zou vertrekken ik niet voor middernacht in Amsterdam zal zijn.)

Pa: “ Ik zal maar in bed gaan liggen”

Ikke ” Papa...! Druk nou even op je alarmknop, dan komt er iemand om te zien wat er aan de hand is”

Pa: ” Nee, want dan brengen ze mij naar het ziekenhuis en dat wil ik niet!”

Ikke:” Wil je niet? En als je nu iets hebt gebroken? Je blijft daar toch in je eentje niet liggen?"

Pa: “ Ik red mij wel”

Ikke: “papa…..Druk nou even op die knop!!!.... Pàà !!!”

Ondertussen bedenk ik wat ik kan doen, ik beschik over een paar telefoonnummers en zeg mijn vader dat ik zelf wel even zal bellen.

Pa zucht: “Nee doe dat nu niet…….. nou dan druk ik wel op die knop".

De verbinding wordt verbroken.

Na ongeveer 30 minuten rond gelopen te hebben mijn hersentjes brekend en ondertussen trachtend mijn hoofd koel te houden, bel ik terug. Een vreemde vrouwenstem beantwoordt de telefoon, ik vertel haar dat ik de dochter ben en vraag wat er aan de hand is. “Op het eerste gezicht lijkt het wel mee te vallen” antwoordt de vrouw. U bent de dochter? Wij houden u wel op de hoogte” Het gesprek wordt afgebroken.  Even later belt mijn vader: “Ze zijn weer weg, ik heb niks gebroken en straks komen ze nog even terug. Ze hebben vergeten de deur op slot te doen…. ik kruip er wel op mijn knieën naar toe…..”

Ik kan niet slapen.

22-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een doodvermoeiende dag gehad. Eerst mijn zoon het huis uitgewerkt richting school. De was gesorteerd en in de wasmachine gestopt, de wasbol met wasmiddel gevuld tot het streepje. De bol op het wasgoed gelegd, het passende programma gekozen en op de startknop gedrukt. Vervolgens mij -nog in pyjama- voor de televisie geïnstalleerd om de opgenomen afleveringen van “Thuis” te bekijken, een serie, die ooit samen met FC De Kampioenen deel uitmaakte van een soort inburgeringplan om te kunnen integreren in dit land en die ik tegenwoordig “mis” vanwege mijn nog steeds durende leuke, maar verder nog steeds hopeloze telefoonrelatie met harmonicaman….De wasmachine leeggehaald en de wasdroger gevuld, mij nog eens een kopje koffie ingeschonken, een hele chocoladereep opgegeten (donkere chocola met nootjes) De rest van de middag op de bank gelegen, de kat gestreeld*  en … na-ge-dacht...

*wat ik zeker had gedaan indien ik een kat had.

19-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Dank aan mijn blogbezoekers voor het medeleven bij het tijdelijk verlies van mijn “dierbare” stem.

 Op zoek naar mijn stem  bij mijn vader geweest. Vrijdagavond samen met hem naar de oersoap van de Nederlandse tv  GTST gekeken waar het ebolavirus iedereen in de greep houdt. Verder was er veel discussie over een Koninklijk Kopvod. Zaterdagmorgen na het doen van de tweewekelijkse boodschappen voor pa en het middag eten voor het eerst sinds maanden naar het kerkhof geweest om er het graf van mijn moeder en mijn broer te bezoeken. Ik had behoefte aan een praatje en vooral aan goede raad: “Hoi Mam”  begon ik. En toen werd het nog waziger in mijn reeds wazige hoofd .

Ondanks het rode voetgangerslicht nog net de tram richting centrum gehaald. In de tram vraagt een vrouw aan een man waarom een coffeeshop een coffeeshop heet. “Nou, nogal logisch” antwoordt de man.  En zo is het ook denk ik, waarom vragen sommige mensen altijd naar de bekende weg? Avonds naast mijn pa op de sofa met elk ons eigen persoonlijk familiedrama. Zondagmorgen, de zondagsrust verstoord en nog net niet in een zoutpilaar veranderd door te gaan stofzuigen. ’s Middags een wandeling, pa wil zoals gewoonlijk niet mee. Dus ging ik maar, alleen. Vanaf de rafelrand van de stad waar mijn vader woont, langs het Amsterdam-Rijnkanaal (echt een plek om dood en vermoord gevonden te worden) via de Oranjesluizen en Schellingwoude tot aan Durgerdam, een havendorpje op een dijk met houten huisjes. een kerkje en een paar cafés met voor uitzicht op het water van het Binnen –IJ en het achterzicht op de polder, en vooral…. een hele hoop frisse lucht…

Maandag terug naar huis. Zelfde verhaal als gewoonlijk, trein van 9.46 door onbekende redenen afgeschaft. Eindeloos wachten. Op een bank op het perron heeft “unknown” de volgende tekst geschreven: “Wachten duurt net zolang als jij wilt”.  Jansen en Janssen droegen een rode stropdas! * Eindelijk weer thuis! Thuis gekeken en….. Joepie!!!!! Nancy haar Slurfke komt naar huis! De russen hebben hem gelost. Eindelijk iemand die gelukkig is….






*(zie eerder logje 15/12)

18-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er heerst wat ten huize Loewiesa. Examenkoorts bij de zoon. En gewone koorts bij haar, zij is haar stem kwijt.En bij momenten hoest uw jonge gedachtespinnendevijftigster (bijna) als een oud kettingrokend wijf. Daarbij voelt zij zich zo beroerd als een hond (?) Toen zij vanochtend (n.v.d.r. enige dagen geleden) op wilde staan ontbrak ook nog eens elke puf en haar lichaam bleef gewoon liggen. Mocht u haar missen misschien? Zij is op zoek…..... naar haar stem.  

13-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn horoscoop: Het is geen week om uw netwerk aan te boren als u hulp nodig hebt. U kunt boren wat u wilt, maar iedereen heeft “net” iets anders te doen. Stel de klus uit of doe het boos in uw up!

In mijn up dus: Maandagmorgen, de kerstvakantie is voorbij en de zoon is aan zijn eerste examendag begonnen. Ik heb het huis weer een paar uurtjes voor mij alleen. Na mijn zoon het huis uit gewerkt te hebben met een zoals ze hier zeggen “Bonne Merde!”  Wat niet betekent dat ik hem stront toe wens, maar alles met “veel succes  of eigenlijk: veel geluk met de strontklus!. ik besluit de computer even aan te zetten. Deze start niet op zoals het moet.  Het scherm blijft hangen op het zwart-witte opstartscherm.  ik druk de computer weer uit en probeer het nog een keer. Dan krijg ik de melding “no keyboard detected” ik denk: De kaboutertjes zullen vannacht zijn langsgekomen (de kaboutertjes die zich met dit soort dingen bezig houden maar die weigeren de strijk te doen of iets anders nuttigs). En ik word een beetje boos. Ik controleer of het ding goed is aangesloten. Voor de zekerheid doe ik een systeemherstel naar een paar dagen geleden en vervolgens blijft ook de muis bewegingsloos. Ik word nog bozer, want ik heb een onbedwingbare zin om te computeren! Mijn netwerken zijn verbroken of hebben “net” iets anders te doen.

Ik trek dus mijn eigen plan. Op de computer van mijn zoon, zoek ik op computerfora naar oplossingen over foutmeldingen van toetsenbord en muis. Terug beneden trek ik de stekkertjes van de muis en het toetsenbord uit de toren en steek ze er terug in. Wanneer  de computer op start vliegen de muis en het toetsenbord weer aan. Voor de zekerheid laat ik de virusscanner lopen. Ondertussen maar even stofzuigen boven, ik breek een lamp op mijn nachtkastje door mijn klunzigheid. Wanneer ik het gordijn in de badkamer open trek valt de gordijnroe aan een kant uit de muur. Ik haal terwijl ik baal (..) het laddertje en een schroevendraaier uit de garage. Beneden breek ik even later ook nog een glas, scherven brengen geluk , maak ik mijzelf wijs.  Ondertussen  heeft de virusscanner gedaan met scannen. Ik word gefeliciteerd, er zijn geen bedreigingen op mijn computer gevonden. En.... Yessssss!!! Alles werkt weer als vanouds en ik ben ondanks wat breekwerk, heel erg blij in mijn up.

10-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De eerste week van het nieuwe jaar is al bijna om. Een beetje een vreemde week, een week met een kater. Gisteren mijn echt kunst kerstboom afgetuigd, zoals het volgens de traditie hoort, gekleed in zwart leer f**k You laarzen en een zweep. De boom in de doos op de zolder gelegd. De kerstballen en de lichtjes terug in de dozen. Daarna de stofzuiger gepakt, want zoals ik in een eerder logje al schreef, mijn kunstkerstboom is zo  goed nagemaakt dat hij zelfs een beetje uitvalt. Vervolgens wat kaarsvet van de vloer geschrapt, de rest zal wel slij-ten. Kaarsvet zou goed zijn voor tegels werd mij ooit verteld. Dit soort nuttige tips komen mij altijd te boven op momenten dat ik ze goed kan gebruiken, s‘middags een paar boodschappen gedaan. En de avond zappend doorgebracht voor de tv. Ik begin trekjes van mijn vader te krijgen. Er was echt helemaal niks! Zondagmorgen opgestaan met een dip. Buiten was het stil en zag het er maar grijs uit. Er zat een dier op een tak in een boom achter in de tuin. Een dier met vleugels en veren. Ik had dit soort dieren al eerder gezien, meestal in gezelschap van eentje van de zelfde soort, gezellig samen op een tak.  Deze keer zat hij alleen, Het zal door mijn gemoedstoestand komen van de laatste maanden, maar ik vond het zooo vreselijk zielig, dat arme beest daar zo helemaal alleen, dat ik het jammer vond dat ik nog steeds niet kan vliegen.

08-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

SWOFTY’s zitten op Facebook, sommigen Twitteren of hebben een blog, waar ze hun frustraties exhibtioneren in de hoop er vervolgens mee af te rekenen. Maar ze zitten niet de hele dag verstopt achter de pc, want ze houden er van op stap te gaan en nieuwe dingen en andere werelden te ontdekken. Ze gaan dansen, proberen Zumba eens uit, of iets anders springerigs. Ze gaan graag uit eten, als ze tenminste niet op dieet zijn, want ze willen er goed uitzien en daarom gaan ze ook een paar keer per week naar de sportschool. Ook al zijn ze gek op hun kleinkinderen, ze zijn beslist geen traditionele grijze oma’s die nog alleen maar over hun vage klachten en andere pijntjes kunnen praten omdat, dat nu eenmaal bij hun leeftijd hoort en vinden het ook niet altijd prettig om altijd klaar te moeten staan en hun afspraakjes te verzetten of zelfs te moeten annuleren om als onbetaalde babysit dienst te doen.  Een leuke man in hun leven is ook best welkom. Maar dan alleen voor de fun. Zij hebben geen zin om zijn hand vast te moeten houden wanneer hij half stervende is, vanwege een simpele verkoudheid. Zij hebben gewoon geen zin meer…. in GEZEUR.

06-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanochtend was ik al om 5.00 klaar wakker en helemaal uitgeslapen. Ik had raar gedroomd. Mijn leven is bij momenten  soms vreselijk saai en dan brengen die rare dromen weer wat leven in de brouwerij. Ik droomde dat ik ergens ging eten. Het ging er allemaal nogal primitief aan toe. We (?) zaten in een grot en aten vis met onze handen, rauwe vis en niks sushi of gewoon maatjesharing. Maar graten vis, kompleet met kop, staart en schubben. Dapper worstelde ik mij door het ruwe schubbenwerk en de graten heen tot dat ik door had dat het alleen maar een droom was en toen werd ik wakker…... met keelpijn.

05-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het nieuwe jaar begonnen met mij kwetsbaar op te stellen door “The man with the harmonica” te vragen waar onze dagelijkse heel fijne en leuke telefoongesprekken eigenlijk naar toe leiden. Maken deze dagelijkse telefoontjes deel uit van een reboundproject om mijn lief die mijn lief niet meer is te vergeten?  Dienen ze gewoon om de tijd tussen twee televisieprogramma’s te doden en duren ze tot dat een van ons iets anders of iets beters te doen heeft of… Mag het misschien een ietsje meer zijn?

Volgens de facturatie gegevens van Belgacom gaat het om meer dan 30 uur belplezier per maand. “Het klikt niet” was zijn bullshit conclusie al na 5 minuten bij onze eerste ontmoeting van twee maanden geleden om vervolgens de rest van de middag langs mij heen te kijken. Ik heb mij nog nooit zo vreemd en onzeker gevoeld. Thuis gekomen heb ik mij met een vergrotende spiegel aan een groot waaromklikthetnietsporenonderzoek onderworpen, en vervolgens heb ik Dinges, mijn beste maatje en partner in crime van weleer gebeld want Dinges weet alles van voetbal, van muziek en van vrouwen en dat in willekeurige volgorde. “Wat is er toch mis met mij?” heb ik hem bijna wanhopig gevraagd. “Er is helemaal niks mis met jou. Het ligt aan die man, die jou nog niet kent. Jij bent een leuke vlotte, zelfzekere vrouw, mooi van binnen en van buiten!” Ik zei het u al. Mijn maatje weet echt alles van vrouwen!

Er komt dus geen vervolg en uw jonge gedachtespinnendevijftigster doet er dus goed aan om vooral niet te dromen. Want, concludeerde harmonicaman met verbazingwekkende opmerkingsgave: zij is echt! En niet zomaar een stem of een blog op pootjes, dus is het beter elkaar niet meer te ontmoeten om eventuele gevolgen te vermijden en straks in de lente heeft hij weer veel in zijn groentetuin te doen en dus heel weinig tijd en heen en weer rijden tussen twee huizen is niet echt zijn ding. Hij voelde zich wat ongemakkelijk, omdat zij verdrietig was en misschien omdat zij de spelregels, zijn spelregels, graag ietsje had willen wijzigen. Voor haar voelt het een beetje alsof zij gedoogd wordt op eenzame winteravonden, wanneer hij in zijn lege veel te grote huis in de Noorderkempen niks anders te doen heeft dan bosuilen en eekhoorns tellen en uitstaren  over de heide. Het voelt als of zij een soort voorprogramma is in afwachting van de Laatste Show, of het een of andere voetbalprogramma. En dat terwijl zij, als rechtgeaarde leeuwin, nu eenmaal het liefst de hoofdact opvoert. Het voelt best rot (ook al zijn de artiesten in voorprogramma’s soms verrassend en een enkele keer zelfs beter en ons kent ons het is voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster  met haar talent niet moeilijk om beter te zijn dan het niveau van de meeste k*t programma’s op tv.) Maar toch…..Hoewel zij blij is met zijn eerlijkheid en zij gevoelens niet kan dwingen, voelt zij zich ergens bedrogen en dan vooral door haarzelf. (Want ach… zo’n man is maar een man en weet toch niet beter.) Was zij maar niet zo echt, had zij maar geen gevoelens en emoties, het leven zou een heel stuk gemakkelijker zijn.

02-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog een paar dagen samen met een van mijn dochters en kleinzoon Simon doorgebracht met mijn vader. Mijn moeder is nu al 2 jaar geleden tijdens de jaarwisseling overleden en mijn vader speelt de film van de laatste dagen tot haar dood steeds weer op nieuw af in zijn hoofd.

 Op de laatste dag van het jaar nog een kast(je) in elkaar gezet. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  is er eens goed voor gaan zitten om de bouwtekening grondig te bestuderen. Zo zag zij in één opslag het verschil tussen een schroef, een spijker, een deurscharnier, een plank en nog wat andere houten dingetjes. Aan het einde van het karwei was zij trots op zich zelf, had zij een extra kast die - en dat is mooi meegenomen - tot nu toe nog niet is ingestort. En bovendien het bewijs dat zij geen vent hoeft binnen te halen enkel omdat hij zo lekker handig is. Tevens heb ik mij tijdens het knutselen in een filosofisch moment bedacht dat ik de mij in het begin van dit afgelopen jaar opgelegde voornemens allemaal ben nagekomen, behalve eentje. (stoppen met bloggen)

Voor alle bezoekers van mijn blog een boeiend, fijn, gezellig, gelukkig, knus, mooi, liefdevol, plezierig, geweldig, goed, leuk, gezond, spannend, spetterend, blij en waanzinnig Nieuwjaar!

31-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een paar hele gezellige kerstdagen achter de rug. Op Kerstavond zou ik eigenlijk alleen zijn. En helemaal niet zielig en eenzaam zoals in vreselijke enge en zielige liedjes Niet met de verwarming op zes en met de hoop dat hij ineens weer voor mijn neus zou staan  Geen foto naast mijn bed en ook niet van plan om de slingers te verscheuren, de kerstboom te verbranden of veel teveel te drinken. Integendeel, er stonden overal kaarsjes, ik had lekkere dingetjes in huis gehaald die ik en ik alleen maar lust! En ik zou die avond wel doorkomen met mij zelf her uit te vinden en te doen alsof er helemaal niets aan de hand is. De telefoon zou zeker één keer gaan en ik zou, zoals nu al twee maanden  iedere avond, aan het lijntje worden gehouden door “the man with the harmonica” met wie het irl niet klikt maar met wie het nog steeds aangenaam en leuk praten is. Mijn zoon ging die avond bij zijn Marie. Ze kwamen hem halen. “Wat gaat je moeder vanavond doen?“ werd er gevraagd. En ze vonden het zoooo zielig voor mij, dat ik mee moest! “Nee echt dat hoeft niet” sputterde ik tegen, terwijl ik hen een fijne avond en heel veel plezier wensend de deur uit werkte. Een tijdje later belde mijn zoon “Mam, weet je het zeker, ze willen ècht dat je komt”klonk hij bijzonder overtuigend. Ik had een half uur om te beslissen wat ik zou aantrekken en mij toonbaar te maken. Het werd een leuke avond in het gezelschap van volslagen onbekenden, en waar ik enkel de moeder van Marie eens vlug vlug had ontmoet. Ook kerstdag gevierd in een “warm bad” met de kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Bij de familiale lotjetrek had mijn zoon mij getrokken “Mààààm is er iets speciaals dat jij wilt voor Kerstmis? ” had hij gevraagd. Ach…Ik heb maar niks gezegd, maar ik ben bang dat je voor 15 euro tegenwoordig geen goed lief meer vind.

27-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog steeds niets bijzonders te vertellen.  Een paar dagen op de bank gelegen met een plaid over mij heen. Deze keer niet als Mrs Couch Potato en haar heartbreak diet bestaande uit chips,  of zoals meestal in mijn geval  pralines of iets anders, als het maar lekker en van chocola is..... maar met een prikkeldraad keel en een hoofd vol!  Uh nee…..niet vol met inspiratie, maar wel met snot! ( En ik ben er zeker van, je wilt de details hierover zelfs niet eens weten!) Vandaag gaat het gelukkig al weer beter.

Deze morgen ontbeten bij kaarslicht. Om 8.00 floepte het licht uit. Niet omdat uw jonge gedachtespinnendevijftigster de energierekening niet zou hebben betaald. Maar vanwege werkzaamheden die tussen 8.00 en 12.00 op het net zouden uitgevoerd worden. Zij dacht nog even, in haar immens grote naïviteit. “Ze” zullen toch wel even wachten tot het buiten licht is?” Maar dat deden “ze” dus niet, de mannen van de Intercommunale d’Electricité et de Gaz du Hainaut.  Haar mandje met strijk stond ondertussen verleidelijk naar haar te lonken. En net nu zij zo verschrikkelijk veel zin  had (om te strijken) moest zij op een houtje bijten. Zij kon het smachtende mandje niet langer aanzien en is dan ten einde raad maar wat kerstboodschappen gaan doen....

23-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

't Mist en miezert en de stad lijkt ziek en der dagen zat
De mensen, met hun plastic aan, bewegen door een schijnbestaan
De donk're dagen voor Kerstmis
't Schemert rond een uur of vier en ik vraag me af: Wat doe ik hier
Aan 't einde van de Overtoom, verdwaald als in een boze droom
De donk're dagen voor Kerstmis
Lieve God, denk ik, kleumend en klein
Moeten die er nu werkelijk zijn
De donk're dagen voor Kerstmis


De koude tram is overvol, maar iedereen staart leeg en hol
Naar al die pakjes op z'n arm, want daarvan wordt een mens niet warm
De donk're dagen voor Kerstmis
Hij heeft een duur cadeau gekocht, maar had een ander ding gezocht
De warmte, die een leven duurt, de hoop die een bestaan bestuurt
In donk're dagen voor Kerstmis
Alles ligt in de winkel te koop, ja, behalve, behalve de hoop
De donk're dagen voor Kerstmis


't Mist en miezert en de stad lijkt ziek en der dagen zat
De mensen, met hun plastic aan, bewegen door een schijnbestaan
De donk're dagen voor Kerstmis
En ieder pakje, dat ik draag, is maar een uitstel van de vraag
Waar kopen wij het Paradijs en wat, in Godsnaam, is de prijs
In donk're dagen voor Kerstmis
Lieve God, denk ik kleumend en klein
Moeten die er nu werk'lijk zijn
Die donk're dagen voor Kerstmis

Michel van der Plas

21-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

20-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa