Het is 3.00 s nachts en ik kan niet slapen. De vorige avond ging de telefoon. Het nummer van mijn vader. Dat komt zelden voor. Mijn vader belt nooit. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Pa: Ik bel je nu even voor ik helemaal niet meer kan bewegen, want ik ben gevallen, ik kan niet meer lopen en ik ben op mijn knieën naar de telefoon gekropen
Ik schrik en vraag: Heb je er iemand bijgeroepen?
Pa:Nee, dat wil ik niet!
Ikke: Wil je niet ?? En wat nu ?? (Ik bedenk dat wanneer ik nu zou vertrekken ik niet voor middernacht in Amsterdam zal zijn.)
Pa: Ik zal maar in bed gaan liggen
Ikke Papa...! Druk nou even op je alarmknop, dan komt er iemand om te zien wat er aan de hand is
Pa: Nee, want dan brengen ze mij naar het ziekenhuis en dat wil ik niet!
Ikke: Wil je niet? En als je nu iets hebt gebroken? Je blijft daar toch in je eentje niet liggen?"
Pa: Ik red mij wel
Ikke: papa
..Druk nou even op die knop!!!.... Pàà !!!
Ondertussen bedenk ik wat ik kan doen, ik beschik over een paar telefoonnummers en zeg mijn vader dat ik zelf wel even zal bellen.
Pa zucht: Nee doe dat nu niet
.. nou dan druk ik wel op die knop".
De verbinding wordt verbroken.
Na ongeveer 30 minuten rond gelopen te hebben mijn hersentjes brekend en ondertussen trachtend mijn hoofd koel te houden, bel ik terug. Een vreemde vrouwenstem beantwoordt de telefoon, ik vertel haar dat ik de dochter ben en vraag wat er aan de hand is. Op het eerste gezicht lijkt het wel mee te vallen antwoordt de vrouw. U bent de dochter? Wij houden u wel op de hoogte Het gesprek wordt afgebroken. Even later belt mijn vader: Ze zijn weer weg, ik heb niks gebroken en straks komen ze nog even terug. Ze hebben vergeten de deur op slot te doen
. ik kruip er wel op mijn knieën naar toe
..
Ik kan niet slapen.
|