De eerste week van het nieuwe jaar is al bijna om. Een beetje een vreemde week, een week met een kater. Gisteren mijn echt kunst kerstboom afgetuigd, zoals het volgens de traditie hoort, gekleed in zwart leer f**k You laarzen en een zweep. De boom in de doos op de zolder gelegd. De kerstballen en de lichtjes terug in de dozen. Daarna de stofzuiger gepakt, want zoals ik in een eerder logje al schreef, mijn kunstkerstboom is zo  goed nagemaakt dat hij zelfs een beetje uitvalt. Vervolgens wat kaarsvet van de vloer geschrapt, de rest zal wel slij-ten. Kaarsvet zou goed zijn voor tegels werd mij ooit verteld. Dit soort nuttige tips komen mij altijd te boven op momenten dat ik ze goed kan gebruiken, s‘middags een paar boodschappen gedaan. En de avond zappend doorgebracht voor de tv. Ik begin trekjes van mijn vader te krijgen. Er was echt helemaal niks! Zondagmorgen opgestaan met een dip. Buiten was het stil en zag het er maar grijs uit. Er zat een dier op een tak in een boom achter in de tuin. Een dier met vleugels en veren. Ik had dit soort dieren al eerder gezien, meestal in gezelschap van eentje van de zelfde soort, gezellig samen op een tak.  Deze keer zat hij alleen, Het zal door mijn gemoedstoestand komen van de laatste maanden, maar ik vond het zooo vreselijk zielig, dat arme beest daar zo helemaal alleen, dat ik het jammer vond dat ik nog steeds niet kan vliegen.

08-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

SWOFTY’s zitten op Facebook, sommigen Twitteren of hebben een blog, waar ze hun frustraties exhibtioneren in de hoop er vervolgens mee af te rekenen. Maar ze zitten niet de hele dag verstopt achter de pc, want ze houden er van op stap te gaan en nieuwe dingen en andere werelden te ontdekken. Ze gaan dansen, proberen Zumba eens uit, of iets anders springerigs. Ze gaan graag uit eten, als ze tenminste niet op dieet zijn, want ze willen er goed uitzien en daarom gaan ze ook een paar keer per week naar de sportschool. Ook al zijn ze gek op hun kleinkinderen, ze zijn beslist geen traditionele grijze oma’s die nog alleen maar over hun vage klachten en andere pijntjes kunnen praten omdat, dat nu eenmaal bij hun leeftijd hoort en vinden het ook niet altijd prettig om altijd klaar te moeten staan en hun afspraakjes te verzetten of zelfs te moeten annuleren om als onbetaalde babysit dienst te doen.  Een leuke man in hun leven is ook best welkom. Maar dan alleen voor de fun. Zij hebben geen zin om zijn hand vast te moeten houden wanneer hij half stervende is, vanwege een simpele verkoudheid. Zij hebben gewoon geen zin meer…. in GEZEUR.

06-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanochtend was ik al om 5.00 klaar wakker en helemaal uitgeslapen. Ik had raar gedroomd. Mijn leven is bij momenten  soms vreselijk saai en dan brengen die rare dromen weer wat leven in de brouwerij. Ik droomde dat ik ergens ging eten. Het ging er allemaal nogal primitief aan toe. We (?) zaten in een grot en aten vis met onze handen, rauwe vis en niks sushi of gewoon maatjesharing. Maar graten vis, kompleet met kop, staart en schubben. Dapper worstelde ik mij door het ruwe schubbenwerk en de graten heen tot dat ik door had dat het alleen maar een droom was en toen werd ik wakker…... met keelpijn.

05-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het nieuwe jaar begonnen met mij kwetsbaar op te stellen door “The man with the harmonica” te vragen waar onze dagelijkse heel fijne en leuke telefoongesprekken eigenlijk naar toe leiden. Maken deze dagelijkse telefoontjes deel uit van een reboundproject om mijn lief die mijn lief niet meer is te vergeten?  Dienen ze gewoon om de tijd tussen twee televisieprogramma’s te doden en duren ze tot dat een van ons iets anders of iets beters te doen heeft of… Mag het misschien een ietsje meer zijn?

Volgens de facturatie gegevens van Belgacom gaat het om meer dan 30 uur belplezier per maand. “Het klikt niet” was zijn bullshit conclusie al na 5 minuten bij onze eerste ontmoeting van twee maanden geleden om vervolgens de rest van de middag langs mij heen te kijken. Ik heb mij nog nooit zo vreemd en onzeker gevoeld. Thuis gekomen heb ik mij met een vergrotende spiegel aan een groot waaromklikthetnietsporenonderzoek onderworpen, en vervolgens heb ik Dinges, mijn beste maatje en partner in crime van weleer gebeld want Dinges weet alles van voetbal, van muziek en van vrouwen en dat in willekeurige volgorde. “Wat is er toch mis met mij?” heb ik hem bijna wanhopig gevraagd. “Er is helemaal niks mis met jou. Het ligt aan die man, die jou nog niet kent. Jij bent een leuke vlotte, zelfzekere vrouw, mooi van binnen en van buiten!” Ik zei het u al. Mijn maatje weet echt alles van vrouwen!

Er komt dus geen vervolg en uw jonge gedachtespinnendevijftigster doet er dus goed aan om vooral niet te dromen. Want, concludeerde harmonicaman met verbazingwekkende opmerkingsgave: zij is echt! En niet zomaar een stem of een blog op pootjes, dus is het beter elkaar niet meer te ontmoeten om eventuele gevolgen te vermijden en straks in de lente heeft hij weer veel in zijn groentetuin te doen en dus heel weinig tijd en heen en weer rijden tussen twee huizen is niet echt zijn ding. Hij voelde zich wat ongemakkelijk, omdat zij verdrietig was en misschien omdat zij de spelregels, zijn spelregels, graag ietsje had willen wijzigen. Voor haar voelt het een beetje alsof zij gedoogd wordt op eenzame winteravonden, wanneer hij in zijn lege veel te grote huis in de Noorderkempen niks anders te doen heeft dan bosuilen en eekhoorns tellen en uitstaren  over de heide. Het voelt als of zij een soort voorprogramma is in afwachting van de Laatste Show, of het een of andere voetbalprogramma. En dat terwijl zij, als rechtgeaarde leeuwin, nu eenmaal het liefst de hoofdact opvoert. Het voelt best rot (ook al zijn de artiesten in voorprogramma’s soms verrassend en een enkele keer zelfs beter en ons kent ons het is voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster  met haar talent niet moeilijk om beter te zijn dan het niveau van de meeste k*t programma’s op tv.) Maar toch…..Hoewel zij blij is met zijn eerlijkheid en zij gevoelens niet kan dwingen, voelt zij zich ergens bedrogen en dan vooral door haarzelf. (Want ach… zo’n man is maar een man en weet toch niet beter.) Was zij maar niet zo echt, had zij maar geen gevoelens en emoties, het leven zou een heel stuk gemakkelijker zijn.

02-01-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog een paar dagen samen met een van mijn dochters en kleinzoon Simon doorgebracht met mijn vader. Mijn moeder is nu al 2 jaar geleden tijdens de jaarwisseling overleden en mijn vader speelt de film van de laatste dagen tot haar dood steeds weer op nieuw af in zijn hoofd.

 Op de laatste dag van het jaar nog een kast(je) in elkaar gezet. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  is er eens goed voor gaan zitten om de bouwtekening grondig te bestuderen. Zo zag zij in één opslag het verschil tussen een schroef, een spijker, een deurscharnier, een plank en nog wat andere houten dingetjes. Aan het einde van het karwei was zij trots op zich zelf, had zij een extra kast die - en dat is mooi meegenomen - tot nu toe nog niet is ingestort. En bovendien het bewijs dat zij geen vent hoeft binnen te halen enkel omdat hij zo lekker handig is. Tevens heb ik mij tijdens het knutselen in een filosofisch moment bedacht dat ik de mij in het begin van dit afgelopen jaar opgelegde voornemens allemaal ben nagekomen, behalve eentje. (stoppen met bloggen)

Voor alle bezoekers van mijn blog een boeiend, fijn, gezellig, gelukkig, knus, mooi, liefdevol, plezierig, geweldig, goed, leuk, gezond, spannend, spetterend, blij en waanzinnig Nieuwjaar!

31-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een paar hele gezellige kerstdagen achter de rug. Op Kerstavond zou ik eigenlijk alleen zijn. En helemaal niet zielig en eenzaam zoals in vreselijke enge en zielige liedjes Niet met de verwarming op zes en met de hoop dat hij ineens weer voor mijn neus zou staan  Geen foto naast mijn bed en ook niet van plan om de slingers te verscheuren, de kerstboom te verbranden of veel teveel te drinken. Integendeel, er stonden overal kaarsjes, ik had lekkere dingetjes in huis gehaald die ik en ik alleen maar lust! En ik zou die avond wel doorkomen met mij zelf her uit te vinden en te doen alsof er helemaal niets aan de hand is. De telefoon zou zeker één keer gaan en ik zou, zoals nu al twee maanden  iedere avond, aan het lijntje worden gehouden door “the man with the harmonica” met wie het irl niet klikt maar met wie het nog steeds aangenaam en leuk praten is. Mijn zoon ging die avond bij zijn Marie. Ze kwamen hem halen. “Wat gaat je moeder vanavond doen?“ werd er gevraagd. En ze vonden het zoooo zielig voor mij, dat ik mee moest! “Nee echt dat hoeft niet” sputterde ik tegen, terwijl ik hen een fijne avond en heel veel plezier wensend de deur uit werkte. Een tijdje later belde mijn zoon “Mam, weet je het zeker, ze willen ècht dat je komt”klonk hij bijzonder overtuigend. Ik had een half uur om te beslissen wat ik zou aantrekken en mij toonbaar te maken. Het werd een leuke avond in het gezelschap van volslagen onbekenden, en waar ik enkel de moeder van Marie eens vlug vlug had ontmoet. Ook kerstdag gevierd in een “warm bad” met de kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. Bij de familiale lotjetrek had mijn zoon mij getrokken “Mààààm is er iets speciaals dat jij wilt voor Kerstmis? ” had hij gevraagd. Ach…Ik heb maar niks gezegd, maar ik ben bang dat je voor 15 euro tegenwoordig geen goed lief meer vind.

27-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Nog steeds niets bijzonders te vertellen.  Een paar dagen op de bank gelegen met een plaid over mij heen. Deze keer niet als Mrs Couch Potato en haar heartbreak diet bestaande uit chips,  of zoals meestal in mijn geval  pralines of iets anders, als het maar lekker en van chocola is..... maar met een prikkeldraad keel en een hoofd vol!  Uh nee…..niet vol met inspiratie, maar wel met snot! ( En ik ben er zeker van, je wilt de details hierover zelfs niet eens weten!) Vandaag gaat het gelukkig al weer beter.

Deze morgen ontbeten bij kaarslicht. Om 8.00 floepte het licht uit. Niet omdat uw jonge gedachtespinnendevijftigster de energierekening niet zou hebben betaald. Maar vanwege werkzaamheden die tussen 8.00 en 12.00 op het net zouden uitgevoerd worden. Zij dacht nog even, in haar immens grote naïviteit. “Ze” zullen toch wel even wachten tot het buiten licht is?” Maar dat deden “ze” dus niet, de mannen van de Intercommunale d’Electricité et de Gaz du Hainaut.  Haar mandje met strijk stond ondertussen verleidelijk naar haar te lonken. En net nu zij zo verschrikkelijk veel zin  had (om te strijken) moest zij op een houtje bijten. Zij kon het smachtende mandje niet langer aanzien en is dan ten einde raad maar wat kerstboodschappen gaan doen....

23-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

't Mist en miezert en de stad lijkt ziek en der dagen zat
De mensen, met hun plastic aan, bewegen door een schijnbestaan
De donk're dagen voor Kerstmis
't Schemert rond een uur of vier en ik vraag me af: Wat doe ik hier
Aan 't einde van de Overtoom, verdwaald als in een boze droom
De donk're dagen voor Kerstmis
Lieve God, denk ik, kleumend en klein
Moeten die er nu werkelijk zijn
De donk're dagen voor Kerstmis


De koude tram is overvol, maar iedereen staart leeg en hol
Naar al die pakjes op z'n arm, want daarvan wordt een mens niet warm
De donk're dagen voor Kerstmis
Hij heeft een duur cadeau gekocht, maar had een ander ding gezocht
De warmte, die een leven duurt, de hoop die een bestaan bestuurt
In donk're dagen voor Kerstmis
Alles ligt in de winkel te koop, ja, behalve, behalve de hoop
De donk're dagen voor Kerstmis


't Mist en miezert en de stad lijkt ziek en der dagen zat
De mensen, met hun plastic aan, bewegen door een schijnbestaan
De donk're dagen voor Kerstmis
En ieder pakje, dat ik draag, is maar een uitstel van de vraag
Waar kopen wij het Paradijs en wat, in Godsnaam, is de prijs
In donk're dagen voor Kerstmis
Lieve God, denk ik kleumend en klein
Moeten die er nu werk'lijk zijn
Die donk're dagen voor Kerstmis

Michel van der Plas

21-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

20-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Kerstmis, een confronterend familiefeest las ik laatst in een tijdschrift. Voor de één een warm bad en voor de ander een hel. Ondertussen heb ik mijn echte kunstboom, die zó goed is nagemaakt, dat hij zelfs een beetje uitvalt van de zolder gehaald en die staat nu te schitteren met de bedoeling mij in kerststemming te brengen en dat zal wel lukken dit jaar, want in tegenstelling tot de gespannen sfeer van de afgelopen jaren, heb ik er deze keer weer zin in. Kerstmis! De kerstboom, de lichtjes, kortom de sfeer. Ik hou ervan, om thuis te komen, wanneer het buiten veel te vroeg donker is, te druk overal, het regent en waait of zoals nu het hier weer sneeuwt en dan met een drankje bij de kerstboom. Kaarsjes aan, muziekje aan. Misschien zelfs wel kijken naar wéér dezelfde hele cliché kerst films waar, na eerst een heleboel toestanden en andere menselijke drama's uiteindelijk iedereen samen Kerstfeest viert en samen gezellig tranen met tuiten huilt.  “Wat doen we met opa ?” vragen mijn dochters, terwijl wij samen een kerstmenu bedenken. Maar opa wil niet dat zijn kleindochters hem komen halen. “ooooh neeee!” roept hij voor wie er niks meer te feesten valt, behalve over “100 jaar” op zijn eigen begrafenis… verschrikt.

18-12-2011 om 17:23 geschreven door Loewiesa

17-12-2011 om 15:15 geschreven door Loewiesa

Toen ik maandagmorgen op het CS van Amsterdam aan kwam werd er juist met een vrolijke niets aan de hand stem afgeroepen dat de IC trein met bestemming Brussel Zuid  van 9.46 i.v.m. “mompel, mompel , mompel ....  (en dat in 4 talen) was afgeschaft! Ik werd niet vrolijker dan ik al was, met het vooruitzicht om weer een uur te moeten rond dwalen in een tochtige stationshal. Op zoek naar een plekje om in afwachting van de trein even ergens te gaan zitten voor een koffietje en om er een Spitsje of een Metro krantje te lezen, ging ik met de roltrap naar boven en kwam ik éven voorbij de Burger King, ergens tussen 2a en 2b, je-weet-wel nààst het perron waar de Zweinsteinexpres  naar Zweinstein vertrekt en dus alleen toegankelijk is voor heksen en tovenaars en niet voor Dreuzels!  Boven het geroezemoes van de stationshal en nààst de Koninklijke wachtkamer met het imposante hek, waar Hare Majesteit mag wachten als ze met de trein gaat rijden. (Want zèlfs voor de Kwien rijden de treinen blijkbaar niet altijd op tijd… )  En daar ontdekte ik een bijna geheime plek, een café geïnstalleerd in de vroegere wachtkamer van de 1^e klas treinpassagiers en waarvan het schemerige, bijna imponerende interieur stamt ergens tussen 1881-1889 de periode dat het Centraal Station werd gebouwd. Een plek uit een tijd toen reizen met de trein nog een bijzondere ervaring was en mensen niet zoveel haast hadden. Ik nam plaats aan een tafeltje waar ik zicht had op de bar waarop een echte witte Kaketoe onder een bordje met de meer dan duidelijke tekst: “afblijven” de klanten in de gaten hield.  Ik schrok mij een hoedje toen er ineens twee obers met zwarte strikjes op hun witte overhemden tegelijk naast mij stonden. Eentje links en eentje rechts. “Goedemorgen mevrouw!” klonk het in stereo. Jansen en Janssen al dragen die stropdassen, maar toch… en dat allemaal voor één kopje koffie.

15-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zoals iedere 14 dagen weer een paar dagen bij mijn vader doorgebracht. Op de bank bij mijn eeuwig zappende, trieste, verveelde en eenzame vader die nergens zin in heeft tel ik de minuten af tot het tijd is om weer weg te gaan. Af en toe, vlucht ik even weg, naar de stad. Ik heb alweer het graf van mijn moeder en mijn broer niet bezocht. Tijdens het stofzuigen vind ik een enveloppe onder de voordeur. Er zit een wenskaart in, zelf gemaakt door één van zijn aardige buurvrouwen. “Hoe halen mensen het zich in hun hoofd om mij nog iets te wensen?” Mijn vader is verontwaardigd.

Op de terugweg naar huis voel ik mij leeg en verdrietig. De energie die ik de laatste weken met het fitnessen heb opgebouwd lijkt helemaal te zijn verdwenen. Ik neem mij voor de zoveelste keer heel stoer voor, mijn vader minder vaak te bezoeken.

14-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Jlulie knunen meioljik geolevn dat jlulie knunen berjigepn wat heir saatt? De utiozdelrjike karhct van het mneseiljk berin, vlognes de odernzekores van de Uinvesritiet van Cmabirdge, is dat de vogolrde van de lteters in een worod geen bealng hfeet. Het einge bealnrgjike is dat de eretse en de lasatte lteters maar jiust satan. Dit kmot odmat het mneseljik brien bij het lzeen neit lteter per letetr leset, maar een worod als geehel. Verabzned neit? Zeekr wteen, en ik die atljid dahct dat seplling bealngrjik zou zijn! Zo zie je maar, muftengzigen is nenergs voor ndiog! 

09-12-2011 om 07:27 geschreven door Loewiesa

Onlangs hoorde ik iemand zeggen dat hij zich eenzaam voelt bij gebrek aan een sociaal leven. En toen begon ik te denken aan mijn eigen sociale leven. Want eigenlijk voel ik mij de laatste tijd soms ook wel wat eenzaam. En ….Ach. Ook al kan ik sommige van mijn vriendinnen vanwege mijn eigen persoonlijke financiële crisis niet volgen tot de Avenue Louise. Ik kom wel eens buiten. In de rij aan de kassa van de supermarkt maak ik wel eens een praatje. Kleine Italiaanse nonna’s vragen mij wel eens iets uit een van de bovenste rekken te pakken. Er wordt mij regelmatig naar een voor mij bekende maar voor een ander vaak onbekende weg gevraagd. Bij de dokter in de wachtkamer, op de bushalte, op het station of in de trein. Er is altijd wel iemand voor een praatje, al trek ik soms vreemde types aan en soms weet ik binnen de kortste keren alles van iemands leven. Laatst op het station van Brussel-Zuid nog een dame, die het weekend had doorgebracht bij haar ziekelijke zus in Limburg. Iedere twee weken deed ze dat. Ik vertelde onder het genot van een kopje zwarte koffie dat ik alle twee weken naar mijn vader ging. “Dus je bent hier over twee weken weer?” vroeg de dame verheugd. “Misschien kunnen wij eens afspreken om samen de stad in te gaan…?” En ikke: “Wie weet...? Nou... dag hè”!

Ook al heb ik wel eens een cursus gevolgd, ga ik regelmatig naar het zwembad en naar de sportschool. Ik ben lid van geen enkele klup. En dat wil ik het liefst zo houden. Dat wil niet zeggen dat ik aso ben, ik deel met plezier al mijn te betalen rekeningen. Ik heb maar 39 friends op Facebook en ik ben al 3x ontvriend waar ik al weken niet goed van ben! Nu blijkt uit een van die soms nutteloze statistisch geleuter onderzoeken van het een of andere marktonderzoekbureau in opdracht van een firma die instant latte macchiato poedertjes verkoopt, dat onder 700 koffiedrinkers de latte macchiatodrinkers een drukker sociaal leven en het meeste persoonlijke contact hebben met vrienden en bekenden en ook nog het meest actief zijn op social media, omdat zij meer zouden genieten dan de nerveuzere zwarte koffiedrinkers. Dus dat zal het zijn in de toekomst, wil ik mijn sociale leven wat verder uitbouwen: liters en liters latte macchiato!

07-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Kleinzoon Simon is komen logeren. Afgelopen nacht nog minder goed dan gewoonlijk geslapen. Om 3.00 word ik wakker van een klaaglijk geluid uit het kinderkamertje. Nog even liggen wachten. Want meestal gaat het over. Opgestaan, en gezocht naar de kwijtgeraakte speen. Terug naar bed, een uurtje verder geslapen. Weer gehuil. Maar dit keer is hij niet stil te krijgen. Misschien heeft hij naar gedroomd? Het ventje mee naar mijn bed genomen in de hoop dat het gehuil zal stoppen. Nog even liggen neuten en toen was het stil. Om 7.00 wakker geschrokken van een mep op mijn gezicht. Simon heeft zich omgedraaid en ligt naar mij te lachen.  Opgestaan, ontbijt klaargemaakt. Spitsuur in huis. De zoon begint wat later. Is zijn treinabonnement kwijt en zijn gsm. “Màààm weet jij………?” Want mààààm weet gewoonlijk alles. (Wanneer hij even niet kijkt verstop ik zijn dingen, zijn sleutels, zijn gsm, zijn identiteit, vind ik leuk, ik heb toch niks anders te doen en per slot van rekening daar zijn moeders voor. ) Even bellen maar……. Mobieltje zit in de zak van de jas die hij aan heeft. Zoon mist bijna de bus, die gelukkig voor zoonlief, altijd te laat is. Ik haal de afwasmachine leeg die ’s nachts de afwas van de vorige dag heeft gedaan en laat Simon even alleen met zijn speelgoed. Wanneer ik terug in de woonkamer kom, heeft hij de onderste plank van de boekenkast al bijna leeg. Hij staat aan de boeken te schudden als of hij op zoek is naar een verborgen schat.  “Nee Simon, dat mag niet” “neeeeee” zegt Simon en schudt zijn hoofd”. Simon heeft de afstandsbediening van de tv te pakken. Simon gaat mee de keuken in. Wil een handje helpen met het legen van de machine maar ziet dan de open deur van de wasmachine. Zo... Simon doet even het deurtje dicht. Simon begint te huilen. Vingertjes onder de kraan, kusje er op en het is over. Simon gaat voetballen met een bal van stof, de bal verdwijnt in een hoek. Hij geeft het op.  Dierenplaatjes kijken in zijn boek. De koe doet boe. de kip, tok tok, maar het best van al doet hij de vis. Vervolgens kijkt hij in de starende ogen van een pop en steekt er zijn vingertjes in. Ik moet even naar boven om er iets te halen. En ik ben heel snel. Maar Simon is sneller en zit al halverwege de trap, zachtjes zonder hem te laten schrikken kom ik naar beneden en grijp hem in zijn kladden. Om 9.00 begint Simon te gapen en knapt een uiltje. Ik heb net de tijd om te douchen en mij aan te kleden want Simon is weer wakker. Wij gaan naar de winkel. De lucht is blauw, de zon schijnt maar het is koud. De wantjes gaan aan. De duimpjes willen niet in de duimpjes. Simon schudt zijn handjes...  Ik neem mij voor er later een koordje aan te maken zodat hij ze niet verliest. Onderweg verliest Simon er - ergens- een. Na het eten en na het middagslaapje dat hij niet wil slapen gaan wij nieuwe halen mèt een koordje. Simon giet zijn beker met water leeg op het tafelblad van zijn stoel en pletst er met zijn handjes op. "plets, plets! Kijk eens oma alles nat." Wij gaan “Grote Opa” bellen in Amsterdam met de, zoals Simon de telefoon noemt:  'allo 'allo bonjour. “'allo 'allo” zegt Simon. “Hallo hallo” zegt grote opa. Simon kijkt in de gaatjes waar het geluid vandaan komt en geeft kusjes in de telefoon. Dan komen papa en mama en Simon gaat terug naar zijn huis. De afstandsbediening is onvindbaar.

05-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn zoon, die hoopt eens zelf voor een klas te staan, had die morgen een afspraak met de rector van zijn oude school i.v.m. een binnenkort te beginnen stage. Toen mijn zoon een 15 jarige puber was en hij tijdens een proefwerk Engels aan zijn gsm zat te prutsen werd deze terstond in beslag genomen want gsm’s in de klas en dan nog wel bij een proefwerk, waren en zijn volgens het reglement verboden.  Na dat mijn zoon een terechte preek had gekregen van de leraar en naderhand, thuis nog eens eentje van mij, was het de beurt aan de ouders. (ik dus) Zij mochten het ding bij de rector terug halen! Keurig op tijd voor de afspraak klopte ik op de deur en na even gewacht te hebben werd er “entrée” geroepen en stapte ik het "hol van de leeuw" binnen. De pedagoog zat achter zijn bureau de post door te nemen, keek een keer over zijn bril en stak ondertussen doorlezend, haar geen blik waardig gunnend, zittend zijn hand uit. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster die een hekel heeft aan hufters en aan hufterig gedrag, begon zichzelf vragen te stellen over het doel van haar komst, over opvoeding, over reglementen, en over zaken die waarschijnlijk niet meer in de mode zijn zoals etiquette en savoir vivre. Zij kreeg ineens veel zin om de stapel mappen die op de enigste stoel voor het bureau lagen op de grond te kieperen erop neer te ploffen, haar benen op het bureau te leggen en een sigaret op te steken, of beter nog een sigaar. Maar helaas, zij rookt niet, dus ging het over! Beleefd als zij was, bleef zij voor het bureau staan waar zij te horen kreeg hoe erg het wel met haar zoon was gesteld. Zij voelde zich bijna weer als een puber en in gedachte werd zij eventjes terug gekatapulteerd naar de tijd dat zij regelmatig spijbelde (omdat zij iets anders te doen had) en dat zij in het bureau van haar vroegere schooldirecteur moest komen, die je op een griezelige manier minuten lang zwijgend observeerde om dan ineens te vragen of je wel van je ouders hield!  Ik wens mijn zoon veel succes toe met zijn stage.

03-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

En daar zit ik dan voor mijn computer naar het scherm te staren vast van plan om in ieder geval elke twee dagen iets op dit blog te schrijven. Maar iedere keer, dat mijn vingers op het toetsenbord liggen en ik probeer een lege Word pagina te vullen is er steeds iets dat mij doet besluiten om de net getypte tekst te selecteren en op de delete knop te drukken….  

De laatste weken mij vooral bezig gehouden met op een krampachtige bijna dwangmatige manier mijn lief die mijn lief niet meer is (hierna gewoon alleen nog maar ex genoemd) uit mijn systeem te krijgen. Ik heb mijn garderobe uitgemest want ik voelde mij steeds meer als een vrouw in foute kleren. Toen ik gleuven aan weerskanten van mijn mond en mijn neus ontdekte heb ik veel te dure verzorgingscrèmes gekocht, in de hoop dat deze een wonder zou kunnen verrichten op mijn gezicht dat door het vele huilen steeds meer op een opgedroogd washandje begon te lijken en ook gewoon, omdat ik het waard ben !!!! Al heeft Superfiller van Knauf waarschijnlijk meer effect. Verder heb ik mij geperfectioneerd in “De Kunst van het oma zijn” en die van de (alles behalve) perfecte dochter.  Ik ben als een “halve gare” gaan fitnessen om het gebrek aan serotonine, endorfine en nog een andere ine,  stofjes die je stemmingen bepalen en waarvan je happy en zelfs high kan worden door –intensief- te gaan sporten of grote hoeveelheden chocolade te eten. Als een wanhopige junkie met ontwenningsverschijnselen op zoek naar een dosis.

01-12-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De laatste maanden een paar keer dood gegaan aan de bijwerkingen van een ernstige chronische vorm van ludduvuddu en mij voor de zoveelste keer weer eens afgevraagd hoeveel dromen die uiteindelijk alleen maar illusies bleken te zijn, een mens in zijn leven kan verliezen èn weer bij maakt, om ze vervolgens nogmaals te verliezen. Tot ze echt allemaal op zijn en je een muur rond jezelf bouwt waarachter je alleen nog maar grolt, grauwt en argwanend wordt naar iedereen die ook maar even in de buurt komt. Want het doet wat met een meisje, zelfs als dat meisje ondertussen al 57 is en dus beter zou moeten weten. Door dit hele gedoe werd mij de zin van het schrijven en  het hele bloggebeuren ontnomen waardoor ik besloot mijn blog in een comateuze toestand te brengen en Loewiesa een langzame en zachte dood te laten sterven door haar gewoon tussen de mazen van het Wereld Wijde Web te laten wegzakken. Ondertussen ben ik aan het genezen, gaat het beter met mijn schrijfkramp en ben ik van plan dit blog weer te reanimeren.

30-11-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa

wegens even geen zin.
(kan zomaar gebeuren)

06-11-2011 om 00:00 geschreven door Loewiesa