ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Het is nog steeds paasvakantie. En als oma kun je er dan vast verzekerd van zijn dat je moet/mag * oppassen. En eerlijk gezegd, ik heb niet altijd zin in het wanneer er eentje begint, begint de ander ook geblèr of in spelletjes zoals memorie met mijn oudste kleindochter, die ik altijd verlies omdat zij haar eigen spelregels en natuurlijk een beter geheugen heeft(heel oplettende lezertjes herinneren zich misschien dat ik spelletjes haat!) ik haat het ook om steeds te moeten roepen: Hé daar, niet doen, blijf af, niet aankomen, pas op, niet op de trap spelen, dat is gevaarlijk, blijf van de planten, trek de boeken niet uit de kast, niet op de bank (zetel) springen! Klim niet op de (salon) tafel en . dat mag volstrekt niet! ( n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster is eigenlijk een heel irritant en vreselijk vervelend mens) Wanneer je als moderne oma denkt even rustig met een kopje koffie aan de pc te kunnen zitten om te kijken of er nog iets in de blog, de Facebook of de gewone wereld is gebeurd, begint het gezeur om van alles pas goed. Ze willen limonade en koek en dan sta je zuchtend op om het gevraagde te gaan aandragen opdat ze weer even stil zijn, en dan blijkt dat ze eigenlijk toch iets anders willen. Maar dàt hèb je niet, en het is dus kiezen tussen dit of niets. (n.v.d.r. zij is een zaag en ook nog eens een zeurpiet)Zuchtend zet je de pc uit en je verschanst je in de keuken achter de potten en de pannen of je gaat iets anders nuttigs doen, zoals het opruimen van de keuken of de ramen lappen, waar je normaal geen zin in hebt, maar op dit moment doe je niets liever . zodat je kunt zeggen: Oma is nu even bezig! Wat je al niet doet om het kroost van jouw kroost af en toe te ontlopen. Ze vinden het trouwens reuze plezant, wanneer ik de ruiten aan de buitenkant doe en ondertussen rare gezichten naar hen trek. (oma is zo leuk, dat wil je niet weten)
Na overvallen te zijn door een fikse lentebui tijdens een wandeling waar ze de waterdichtheid van hun schoentjes ook nog even in een plas hebben getest, zitten wij samen onder een plaid op de bank, elk met hun doudou, knus tegen mij aan terwijl ik hen een verhaaltje voorlees uit Jip en Janneke. Verhaaltjes die mijn moeder vroeger voor mij las en waar ook mijn kinderen mee zijn opgegroeid en waar Jip en Janneke ook volstrekt geen stoute dingen mogen doen en eindelijk heb ik ze stil.
Paaszondag op oubollige wijze doorgebracht met een bezoek aan het Keukenhof samen met mijn oudste dochter, mijn schoonzoon, de kleine Simon en een bevriend stel. Ik was er vroeger als kind voor het eerst geweestmet mijn ouders en mijn broertje. Ik herinner me nog de weg naar Lisse tussen de gekleurde bollenvelden. En mijn moeder maar roepen : Kijk eens kinderen, kijk eens hoe mooi!Daarna volgde er een urenlang durende wandeling op de paadjes tussen de nette grasvelden met de rijen hyacinten, tulpen, narcissen en andere bloembollen. 20 jaar later ben ik er terug geweest met mijn Franse familie en daarna nog eens met de Waalse.
Het weer was wat wisselvallig met af en toe een beetje zon en een koude wind op sommige open plekken, maar het was in ieder geval droog, dus dat scheelde een hoop. Het oude park was nog steeds zoals ik mij herinnerde met de vijvers en de oude bomen in de zogenaamde Beukenlaan. Wij hebben 5 uur geslenterd op de paadjes tussen prachtig aangelegde grasvelden met rijen hyacinten, tulpen narcissen en andere bloembollen allemaal keurig in de maat. In de paviljoens de hele speciale soorten bewonderd. Ik heb 252bloemen fotos gemaakt. Mijn schoonzoon zorgde voor de familiekiekjes die hij mij later heeft doorgestuurd. (n.v.d.r. verbaasd vroeg uw jonge gedachtespinnendevijftigster zich af wie toch die steeds weer terugkomende chick was met die oude vermoeide kop?)
Een paar donkergetinte mensen waren not amused toen de kleine Simon oerwoudgeluiden begon te maken bij het zien van het Kipling aapje bungelend aan hun rugzak Monkey, Monkey riep mijn dochter om misverstanden te voorkomen, wijzend naar de rugzak van de zichtbaar gechoqueerd kijkende vrouw, terwijl Simon onbedaarlijk doorging met het maken van apengeluiden en ook al moet men toch uitkijken met wat men zijn kinderen voor grimassen leert, als trotse oma moet ik zeggen:hij deed het heel erg goed! Het was een leuke maar vermoeiende dag en . over 20 jaar ga ik, bij leven en welzijn, vast nog eens een keer......!
Hoewel de terrassen onder het grijze wolkendek van vandaag smachtend wachten op de terugkomst van de zon en de klanten. Het is lente! Moeder Natuur heeft de pompen aangezet. De jongensvogels fluiten naar de meisjesvogels en die oude kleine tandeloze Italiaanse snoeper (wiens hormonen nog een laatste opleving lijken te maken) van op de bouwwerf hier een paar huizen verder keek, bijna kwijlend . (n.v.d.r.Joepie ! Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is natùùrlijk nog een paar keer langs gelopen)
Toen ik hier bijna 16 jaar geleden ben komen wonen kreeg ik ineens een tuin en kon ik als stadse eens gaan uitvinden of ik ook groene vingers had. Er werden borders aangelegd en dààr ergens zouden wij ook wat groenten gaan verbouwen. De planten in de borders groeiden als haast vanzelf, sommigen groeiden, sommigen gingen dood, die werden dan vervangen. Anderen waren geen lang leven beschoren vanwege de voetbalaspiraties van mijn zoon en zijn vriendjes. Ik werkte in die tijd hele dagen en de vrije weekenden waren voor de boodschappen, het schoonmaken, de was en de strijk. Van een groentehoekje kwam niet veel. En dat was toen een goed excuus. Het leek in die tijd ook wel altijd te regenen. De zaadjes spoelden weg en als de jonge plantjes niet ook wegspoelden, dan werden ze opgevreten door de slakken of ze verdwenen door iets anders.Het was dus: Dag groentetuin, dag zwarte vingers en Hoi Groenteboer!
16 jaar later. Ik werk ff niet en heb zeeën van tijd nu ik het zoeken naar een leuke, interessante, valoriserende, dichtbijhuis,niet te vermoeiende en vooral goedbetaalde baan heb opgegeven vanwege geen tijd. Wat denk je van een groentetuintje? vraag ik mijn zoon wanneer wij samen op het terras van het eerste vroege lentezonnetje genieten. Goed idee! antwoord mijn zoon en trekt tot mijn stomme verbazing, zonder tegenargumenten zijn witte gympen uit... (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster is nog aan het bekomen.)
Ondertussen is er een stukje grond omgespit in afwachting op de dingen die gaan komen. Carmella mijn oude Siciliaanse, sinds het overlijden van haar man 25 jaar geleden, geheel in het zwart geklede buurvrouw, knikt tevreden en geeft raad. Zij zaait en plant volgens de stand van de maan! (oh jeetje) En ook de katten van de buren bij wie ik ondertussen begin te twijfelen of het echt wel de katten van de buren zijn zitten...klaar!
Maar daar heeft mijn schoonzoon, die erg handig is met elektriciteit dan wel weer een oplossing voor .
De scheur in de heup geneest goed, maar door de pijn die wordt veroorzaakt door deartrose in zijn knieën lukt het niet goed met het lopen. Er zal nog even worden overlegd met de orthopeed, zegt de arts een beetje twijfelend, waarna er iets volgt over kosten en baten. Het revalidatie plan is aangepast, er wordt nu niet meer geoefend op het weer kunnen lopen, maar op zelfredzaamheid vanuit een rolstoel met de bedoeling over een tijdje weer terug te kunnen naar zijn eigen aangepaste woning waar hij deze keer de hulp van de thuiszorg wel zal moeten accepteren. Er wordt ook even over een rusthuis gesproken. Voor het betere rusthuis bestaan wachtlijsten. Wachtlijsten die langer zijn dan de files tijdens de ochtend spits.
Mijn vader is in de laatste twee maanden 5 kilo vermagerd. Hij lijkt zo teer en zo breekbaar. Die nacht droom ik dat ik met mijn vader ga wandelen, wanneer ik de rolstoel, de rolstoelafrit voor zijn appartement af rij, roep ik nog: Hou je vast pa! Maar het is al te laat. Met tranen in mijn ogen word ik wakker.
(Mijn moeder had gelijk: wat ben ik toch onhandig.)
Kan opa niet bij ons komen wonen? vraagt mijn zoon, wanneer ik weer thuis ben. Oude bomen verplaats je niet! Is mijn zwak, maar goed excuus en daarmee is die discussie gesloten.
Vrijdag middag heb ik een afspraak met de arts van mijn vader. Zij wil de situatie eens bespreken het is dus een soort van oudercontact maar dan omgekeerd. Het schiet niet op met zijn revalidatie zoals het zou moeten opschieten, hij klaagt over pijn en bovendien, dringt zij niet goed tot hem door, zij kan hem zo moeilijk doorgronden, verteld zij mij aan de telefoon.
Mijn meestal grapjes makende vader die sinds het overlijden van mijn moeder nu twee jaar geleden zijn dagen doorbrengt in stil chagrijn, verveling en eenzaamheid. In het zomaar zitten en zomaar zijn tot het moment dat hij er op een dag gewoon niet meer is. Die eet zonder smaak en zonder eetlust en geen plezier meer heeft in het leven. Die niet meer leest omdat zijn geheugen hem niet meer van het begin tot het eind van een zin helpt komen. Mijn vader heeft het met het zomaar zitten -volgens zijn zeggen- reuze druk en heeft geen tijd en geen zin in het gezellig samen zijn met anderen in de een of andere bejaardensoos . Kerst of verjaardag kaartjes en andere kaarten die hem iets gelukkigs wensen worden niet beantwoord en het liefst weigert hij iedere menselijke toenadering die verder reikt dan zijn jongste achterkleindochter.
Maar in het verpleegtehuis kan hij er niet aan ontsnappen. (Oude) vrouwtjes blijken (ook) op die leeftijd een stuk pittiger dan (oude) mannetjes. Elke dag krijgt hij bezoek van zijn goedbedoelende buurvrouwen. Ze zitten links en ze zitten rechts en je moet dat eens horen tateren zegt mijn vader. Ze brengen koek voor hem mee, mandarijntjes en sinaasappelen, chocolade en haring! De koekjes, de chocolade en het fruit belanden in de lade van zijn kastje, waar hij het laatste laat verrotten. De haring eet hij verplicht op onder hun toeziende en dwingende ogen. Zo eet je toch geen haring? beklaagt mijn vader zich bij mij.
Inspiratieloos. Moeder waarom bloggen wij? Ooit op een eenzaam verveel moment aan begonnen. Iedere dag een nieuw berichtje, hou dat maar eens vol, er gebeuren soms zoveel dingen in mijn leven, probeer die maar eens in een kort berichtje te krijgen. Soms gebeurt er ook helemaal "niks" en dan wordt het nog moeilijker. Geen flauw idee waar dit logje uiteindelijk over zal gaan. Ik zou het natuurlijk kunnen hebben over het rondje uurwerken van afgelopen zondag en hoe ik de wekker, mijn polshorloge, de klok in de badkamer, die van de gang en die van de telefoon, van het fornuis en de magnetron, mijn gsm en nog wat andere klokjes heb gedaan de rest ging vanzelf . Behalve die van de video encd-speler want dat is zon toestand, waarvoor ik iedere keer de gebruiksaanwijzing weer moet bestuderen en waar, op die vroege zondagmorgen mijn hoofd niet naar stond . maar dààr is op andere bloggen al druk over geschreven. Ik vind het best. Ik eet nog steeds drie keer per dag en tussendoor, wanneer ik trek heb in iets (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster heeft vaak honger naar iets, maar zij beweegt regelmatig, dus dat scheelt...... een ribbel) mijn koeien en mijn kippen zijn niet van slag. Mijn eitje prima gekookt, de melk niet zuur, de soep niet te zout en mijn biefstukje gebakken zoals het hoort, la salade croquante èn ik slaap al vier dagen uit !
Deze morgen was het 9.00 toen ik mijn ogen opendeed, ik heb zelfs mijn zoon niet horen weggaan en dat wil op zichzelf al heel wat zeggen. Mijn zoon is aan zijn tweede stage van dit jaar begonnen en vraagt zich ondertussen af of het beroep van leraar wel iets voor hem is. De jeugd van tegenwoordig (het is allemaal de schuld van de ouders) klaagt hij, die begin deze maand 21 jaar werd en (net als zijn moeder) nog zoekende* is.
U vraagt zich natuurlijk af (maar het is waarschijnlijker dat het u niet kan schelen) hoe mijn hoofd ondertussen staat en of het klokje van de video en cd speler nu al is verzet. Dan stel ik u gerust. Het hoofd van uw jonge gedachtespinnendevijftigster staat nog steeds zoals het zondagmorgen stond, bovenaan haar lichaam, op haar nek en tussen haar twee oren En dat klokje... komt nog wel .
Het is zaterdagmorgen 8.00 wanneer ik mijn ogen open doe en nog even blijf liggen onder mijn winterdekbed van een halve meter hoog. Het is sinds een paar dagen Lente! De zon is al wakker, ik heb het warm (?) en heb het raam op een kiertje gezet en ik hoor alleen maar vogeltjes en het geluid van de stilte. Geen schreeuwende kinderen. Geen blaffende honden en geen jankende katten. Geen grasmaaiers, geen opdringerige muziek, geen knetterend scootertjes van mijn knutselende buurjongens. Geen irritant muziekje van de al enthousiast rondrijdende ijsjesman. Ik draai mij nog eens om en geniet van dit moment van intense rust. Dan hoor ik met veel lawaai de keukendeur bij de buren opengaan. Mijn dikbuik buurman, die de hele winter in zijn luie stoel naast de kachel en voor de tv heeft liggen parasiteren, komt voor het eerst naar buiten en loopt de tuin in met zijn persoonlijke eerste lentebode, zijn eerste sigaret en zijn eerste vette rochel op deze mooie lentedag.
Ook al moet de echte lente volgens de astronomische kalender pas uitbarsten ergens tussen 20 en 21 maart (wat ondertussen is gebeurd) toch is het afgelopen maandag al lente in Henegouwen, in België, in Nederland en dus ook in Amsterdam en lijkt mijn wereld ineens, gewoon omdat het lentezonnetje het zo wil, weer een stukje mooier dan hij in werkelijkheid is en zou ik wel heel pietluttig zijn om over het feit dat het op de ene kalender zus en de andere kalender zo staat en die paar zonnige lente dagen eerder, te gaan zitten zeuren.
Een stel kinderen plukt uit lentebaldadigheid de gele narcissen uit het plantsoen voor het appartementsgebouw waar mijn vader zijn woning heeft Zou hen nooit zijn verteld, dat het plukken van bloemen uit gemeentelijke stadstuinen eigenlijk niet mag? Ooooh ze plukken waarschijnlijk bloemen voor hun moeder zodat zij, die arme sloeber, ze vervolgens bij de deur van de supermarkt kan verkopen? Wanneer ik even later en negen etages lager langs het plantsoen loop, liggen de afgeplukte bloemen te verleppen op de straat.
Die avond aan de telefoon vertelt harmonicaman hoe de buurvrouw door had gekard en hij de knooppuntenkaart uiteindelijk aan haar had gegeven zodat zij alleen verder kon, want hij had dorst en met zijn wandel en fietsvriendin (die hij kent van de weduwnaars en weduwen klup doen zij onderweg wèl vier, wat..? Soms wel zes terrassen... gaat het moeiteloos in één adem door. De sluizen gaan open en ineens word ik heel erg vloeibaar. Het is jouw schuld dat je zo ver weg woont en jij de stammoeder bent van een nageslacht! vervolgd harmonicaman in een statement van 1 meter. (n.v.d.r. dat is natuurlijk lulkoek, maar harmonicaman die wortel heeft geschoten in de Kempen en geen reiziger wil worden weet het met zijn ietwat hese slaapkamerstem mooi te brengen)
Het weekend breng ik in Amsterdam door. s Avonds, zoals iedere avond vertellen wij elkaar over onze belevenissen van die dag. Harmonicaman is in de namiddagnog een wandelingetje gaan maken door het bos en over de hei om er (het zou zo maar eens kunnen) de penopauze van de kwartel te bestuderen. (n.v.d.r. Wie die dag de uitverkorene van het weeuwtjes genootschap was? Uw jonge gedachtespinnendevijftigster wil het niet weten!Ondertussen kan zij bijna een boek schrijven over platonische or not (te erge) platonische vriendschappen, een geheel nieuw fenomeen voor haar, want zij kent alleen mannen, zoals die vroeger nog werden gemaakt en de kunst van het verleiden nog verstaan - hellup, zij wordt dus echt oud!) Hij vertelt dat hij een Heilige Ibis* heeft gezien en dit vervolgens heeft gemeld, bij het meldpunt van vreemde vogels.
* de oude Egyptenaren vereerden de Heilige Ibis als een verschijningsvorm van Thot(h) (Egyptische god) Thot(h) was de god van de wetenschap, het rekenen, de taal en het schrijven, hij werd gezien als de maangod.
Eindelijk weer eens een hele nacht zonder piekeren aan één stuk door geslapen, dank zij (link) mothers little helper die ik overigens maar heel zelden neem om dat ik er de volgende dag zo depri van ben. Met mijn hoofd nog in de watten, een veelbelovend zonnetje aan een blauwe hemel zet ik koffie en aan de ontbijttafel test ik de gisteren gekochte verse kaasspecialiteit met choco van Philadelpia eens uit. Ik zet mijn gsm aan en ik heb een nieuw bericht. Één nieuw bericht gisteravond om .(een mij onbekend nummer en iemand die niks zegt ) En dan een berichtje van harmonicman : hij gaat een fietstocht maken met zijn bevriende buurvrouw wiens man haar verlaten heeft voor een ander en die dus aandacht nodig heeft en getroost moet worden. Een knappe buurvrouw is natuurlijk handiger dan een knappe verre vriendin maar w.t.f. ( ik wil potverdorie ook aandacht en worden getroost!) Moge hun wegen gevuld zijn met hobbels en bobbels en bezaaid met duizenden kopspijkers!
Mijn leven is saai, saai en vervelend. Het lijkt er op dat ik word geleefd en alle controle kwijt ben. Anderen maken voor mij uit wanneer er iets gedaan moet worden, wanneer ik mag (lees: moet) opdraven en pootjes geven. Ik voel mij steeds meer als een toeschouwer die lacht op commando en vooral heel erg moet meeleven en steeds weer toelaat dat keer op keer zout in nog openstaande en niet genezen wonden wordt gestrooid.Ik heb voor de zoveelste keer besloten halte aan dit alles te zeggen en heel hard te gillen: Krijg allemaal de kolere!
Het werd een gezellige middag in gezelschap van mijn kinderen, hun partners, de twee kleindochters en de kleinzoon die het allemaal prima met elkaar kunnen vinden. Wanneer de semoule te griezelig in de mond dreigde te worden werd deze weggespoeld met heerlijke Marokkaanse wijn. De gesprekken aan tafel waren luchtig, en dreigden maar heel even in mineur te gaan toen het ging over de gestegen prijs van de eieren vanwege de door Europa opgelegde regels voor leg en scharrelruimte van kippen. Er werd wat leuk geplaagd en er werd veel gelachen. Even geen gezeur of gezeik en even geen zorgen.
Na de couscous volgde er koffie en thee en ... Cupcakes! Zelfs hier is uw jonge gedachtespinnendevijftigster niet aan ontsnapt!....... i.p.v. zich bezig te houden met een spetterende en goedbetaalde carrière, de een of andere valoriserende cursus in iets interessants moet zij met/zonder* veel schaamte bekennen dat zij plezier heeft in het versieren en het personaliseren van deze kleine cakejes in truttig roze, smurfenblauw, gifgroen, helgeel, oudewijvenlila en andere psychedelische, vast heel ongezonde, ik wil het niet weten kleurtjes uit de Vahiné en Saromacollectie crèmetoefjes, spikkels, bloemetjes en andere heel erge zoete en (wil ik ook niet weten) calorierijke frutsels.
Om 18.00 vertrokken als laatste de ouders van Simon, hun schat bij mij achterlatend (wat natuurlijk niet helemaal zonder risico is, want stel dat ik weer eens één van mijn moeders moeder spreuken citeer. Het onschuldige kinderzieltje zou er iets van kunnen krijgen.) Oma en kleinzoon gingen samen nog een blokje om, waarna Simon na zijn badje en zijn boterhammetje braaf ging slapen en oma, na het dagelijks praatje met harmonicaman knus op de bank kroop met Witse. Om 00.50 was het ventje echter al weer wakker. Het werd een hele lange nacht. De volgende dag was Simon in top vorm (misschien vanwege de kleurtjes) Oma half gaar en ondanks het zalige eerste echte lentezonnetje werd het een hele lange dag.
De hele week druk bezig geweest met niks doen. En geloof mij, dat Dolce far niente wordt zwaar onderschat. Het was doodvermoeiend en ik was bekaf en zo moe als een hond. Zaterdag weer in gang geschoten om boodschappen te doen. Want vandaag komen er 10 eters. Het was afgelopen dinsdag immers 21 jaar geleden dat ik samen met de verwekker en mijn valiesje de kraamafdeling van het Tivoli ziekenhuis in La Louvière binnenwandelde om er mijn zoon te gaan baren (wat een vreselijk woord is dat toch) Mijn zoon en ik samen in de keuken. Hij heeft voor Couscous gekozen het is zijn feestje en dat lust hij graag Ik mag de uien snijden en de groenten schoonmaken, de zoon zorgt voor de rest. Gezellig samen in de keuken. Wanneer hij aan de gang gaat met de Ras-El-Hanout kruiden gooi ik de keukendeur naar buiten open voor wat frisse lucht. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kan namelijk niet goed tegen de geur van komijn dat de laatste jaren te pas en te onpas overal in wordt gebruikt. Sommige mensen dragen het mee in hun kleren en hebben het zelfs al in hun poriën als een opdringerig parfum. Er wordt geproefd bijgekruid en nog eens geproefd en gekibbeld over de naar mijn idee overheersende smaak van de tomaten. Màààm laat mij doen! Ga wandelen, ga de tafel dekken, ga aan je computer! (n.v.d.r. en dat is hierbij dus gebeurd) roept mijn zoon, terwijl hij mij, nog even protesterend Kijk uit met de Harisa . de keuken uit duwt. Mijn zoon en ik samen in de keuken. Het leek zon idyllisch plaatje.
Met mijn vader gaat het, zoals het gaat met een al een tijdje niet meer zo enthousiaste 90 jarige man met een genezend scheurtje in de heup. Het delirium van de eerste dagen na de shock is volledig verdwenen. Hij kan zijn bed weer alleen in en uit en gesteund op het looprek maakt hij moeizaam een paar stapjes van zijn bed tot de wastafel. De fysio en de ergotherapeut zijn tevreden, zegt hij.
Ondertussen heeft hij een nieuwe kamergenoot. Twee negentigjarige nog geestelijk heldere heertjes van de oudste generatie. Samen zitten ze op een strategisch plekje in de gezamenlijke woonkamer vanwaar zij de medebewoners en de verzorgsters observeren, hun bedenkingen maken, maar niet uitspreken. Af en toe kijken ze elkaar begripvol aan alsof ze willen zeggen: Okay . We hebben de show gezien! Open de deuren!
Het was weer vrijdag en zoals iedere veertien dagen in alle vroegte weer naar Amsterdam vertrokken. De trein was op tijd en alles dreigde akelig goed te gaan, het was stil en ik ben zelfs een paar keer ingedut, want ik was nog moe, deze dag nà het 2e afspraakje met harmonicaman deze keer in Brussel waar wij de hele dag door de stad hebben geslenterd en een bezoek gebracht aan het Magritte museum op het Koningsplein. René Magritte u weet wel, de Belgische kunstschilder van o.a. Het verraad van de voorstellingdat schilderij van die pijp, die geen echte pijp is, maar gewoon een doek met een afbeelding van een pijp waarmee de kunstenaar ons wil duidelijk maken dat het idee van de pijp slechts in onze verbeelding bestaat en waardoor hij ons dwingt om (over kunst) na te denken. Het was weer eens een bijzonder vermoeiende maar leerzame dag voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster.
Voor de verdere gebeurtenissen van deze gedenkwaardige dag raad ik u over 50 jaar mijn memoires eens te lezen. Na vier maanden en een beetje, een paar honderd uur belplezier en het niet onprettige idee dat er dagelijks iemand even aan je denkt behoort mijn telefoon relatie met harmonicaman bijna tot het surrealisme.
Op het einde van de dag stelde harmonicaman voor om onze treinen te laten passeren en nog iets te gaan drinken. Nu gaat het gebeuren! dacht uw jonge romantische gedachtespinnendevijftigster verheugd misschien zegt hij nu eindelijk eens iets.... aardigs?" Maar het was gewoon vanwege de veel te drukke SPITS!
Het is 20.50 in Henegouwen en het is hoogst waarschijnlijk ook 20.50 in het verzorgingshuis in Amsterdam wanneer ik nog even bij ga lezen op de persoonlijke webpagina van mijn vaders (ondertussen ex) kamergenoot. Mijn vader heeft voor het eerst zelf op de bel gedrukt. Wanneer zijn buurman, die heel wat assertiever is dan de meestal veel te fatsoenlijke en meegaande oudjes in het verzorgingshuis, voor hem op het knopje drukte, kreeg mijn vader steevast te horen: Waarom belt u niet zelf? En nu hij de moed heeft opgevat om het zelf te doen klinkt het als een verwijt en onredelijk wanneer zon zorgmiep hem bijna toebijt : Waarom doet u dat nou? Dat had u niet moeten doen!
Krokusvakantie en ik heb weer volop de gelegenheid gekregen de kunst van het omaschap èn mijn geduld te perfectioneren. Mijn zoon heeft veel werk voor school waaronder een verslag van zijn stage en baalt hevig. Camille (4 ½) zoekt grenzen op, daagt uit en kijkt hoe ver ze kan gaan waardoor mijn geduld soms danig op de proef wordt gesteld. Ze wil niet tekenen: kan ik niet klinkt het koppig. Kanniet is dood en Wilniet ligt op het kerkhof citeer ik mijn moeder en mijn moeders moeder. Camille wil niet kleuren, niet boetseren, ze wil schilderen, wanneer ik de verfspulletjes heb klaargezet is de zin over en begint zij weer te pruilen. Zij wil een DS! Een DS?* Ja dat wil ik ook wel denk ik altijd een mooie auto gevonden ..
Wij spelen een spelletje op de computer. Camille vangt kokosnoten en bouwt een virtuele toren die instort.Vervolgens krijg ik haar zoet door het poppenhuis naar beneden te halen maar haar zusje Chloé (17 maanden) met wie regelmatig onhandige uitingen van zusterlijke liefde worden uitgewisseld smijt even later als een onverstoorbaar olifanttinnetje in een porseleinkast alle meubeltjes die door Camille met veel zorg zijn neergezet door elkaar. Camille brult het uit. Chloé nog harder en maakt een soort fopduik waardoor Camille nog harder begint te huilen en roept snikkend uit: Oma, niet aan papa en mama zeggen, anders word ik gestraft! Het leven van een vierjarig meisje met een klein zusje gaat niet altijd over rozen! Oma blijft kalm en heeft alles onder controle maar haar troostende woorden dat het toch allemaal niet zo erg is en dat alles zo weer is rechtgezet, helpen maar weinig.
In de pastagroentensaus zitten courgettes en stukjes wortel en die lust ze niet. Terwijl Chloé haar middagslaapje doet doen wij een spelletje volgens de zelf uitgevonden spelregels van mijn kleindochter gespeeld. Oma wordt een klein beetje kriebelig en heeft behoefte aan frisse lucht.Schoenen, jas, muts en handschoentjes aan onder protest, want Camille: Ik hou niet van wandelen het is te ver ..! Camille wil met haar fiets of met haar step, maar die staan thuis. Oma heeft het driewielertje van neefje Simon in de garage staan. Er staat wind .. heel veel stoute wind ..! Na tien minuten zijn wij weer thuis en plant ik mijn mokkende kleindochter voor de tv (Er schuilt een groot pedagoog in mij) waar zij even later heel enthousiast meezingt met het lied van Jake de Piraat uit Nooitgedachtland....
·De Nintendo DS is een draagbare spelconsole van het Japanse bedrijf Nintendo. Het is de opvolger van de Gameboy. Een nieuwe generatie spelcomputer.
·De Citroën DS is een beroemd automodel van het Franse merk Citröen. Voor het eerst gepresenteerd op 6 oktober 1955 op de Parijse autosalon. (Wikipedia)
En ondertussen is mijn vader afgelopen zondag 90 jaar geworden en heb ik mijn, zoals gewoonlijk hevig protesterende vader met hulp van mijn neef die ook naar Amsterdam was gekomen naar zijn eigen woning gebracht om zijn verjaardag daar te vieren met een speciale verjaardagsmaaltijd met heel veel liefde door uw jonge gedachtespinnendevijftigster bereid. Even geen flauwe en smakeloze maaltijden die zon 100 km verderop in het noorden, aan de andere kant van de Afsluitdijk bij een bedrijf in Friesland worden klaargemaakt en dan in een soort van warmhoudoventje naar verschillende afnemers in Amsterdam worden gereden waar ze voor het opdienen nog even op temperatuur worden gebracht.
Even weg uit de trieste kleurloze omgeving van het verpleeghuis, weg van de daar bijbehorende vieze luchtjes en geluiden. Eventjes weg ook van de verzorgsters, die niet allemaal even aardig en behulpzaam zijn, maar soms hardhandig, snauwerig en gehaast vanwege andere prioriteiten zoals het roken van een sigaret, zoveel noodzakelijker dan een behoeftige even helpen naar het toilet. Even weg van het verpleegtehuis waar hij verblijft te midden van maar heel weinig echt vrolijke Benidorm Bastards, een paar oudjes die niet meer helemaal helder zijn en gedragsstoornissen vertonen en een paar jongere mensen die in het verzorgingshuis zijn terecht gekomen na een ongeval. Een van mijn vaders tafelgenoten is een Zen Boeddhiste die het slachtoffer is van onvoorzichtigheid met een paar kaarsjes en vind dat elk ongemak een reflectie is van je eigen zijn en je, je nooit mag africhten op anderen die zo vreselijk hun best doen. (n.v.d.r.uw jonge gedachtespinnendevijftigster had een bijzonder verlichtend weekend)
Mijn vader heeft een nieuwe kamergenoot. Op deze plek wordt deze revolterende nog midden in het leven staande vijftiger geconfronteerd met menselijke slijtage, kwetsbaarheid, hulploosheid en stil verdriet. Hij probeert zijn verblijf gezelliger te maken door de omgeving van zijn bed te versieren met gekleurde kerstboomverlichting en andere knusse schemerlampjes en stapels boeken en muziek. Ik vind zijn vrolijkheid en zijn pogingen mijn vader wat op te monteren een opkikker en misschien is zon kamergenoot voor mijn pa (denk ik wishful) wel een zegen. Hey buurman als wij hier samen voor minstens 8 weken een kamer moeten delen, moet u wel een beetje optimistisch blijven!Mijn vader vind zijn kamergenoot vooral vermoeiend.
Eventjes weg van de tv in de huiskamer die op een zender staat waar niemand naar kijkt, waar iedereen door zit te lullen en die veel te luid staat waardoor alles nog minder verstaanbaar wordt. Het revalideren kan wel eens pijnlijk zijn voor iemand die al zo lang niet meer echt heeft bewogen...... Mijn vader die verder geen kwalen heeft waaraan hij acuut kan overlijden, is als een soort prins op de erwt, overgevoelig en vooral bang. Bang voor pijn, bang om weer te vallen, bang voor de rest van zijn leven.
Vrijdag de 17e was een ideale dag om met de trein te reizen. Extra vroeg weggegaan om extra vroeg aan te komen. De stoker en de machinist hadden de trein deze keer eens niet gemist. Ditmaal werd er geen sneeuw verwacht. Geen bevroren rails, geen zwabberende of bevroren bovenleidingen. Geen hittegolf waardoor de rails zou kunnen opkrullen. Het was ook geen herfst waardoor afgevallen blaadjes zomaar op het spoor zouden kunnen vallen en er waren ook nog geen pollen in de lucht zodat allergisch aan pollen zijnde treinbestuurders niet constant moeten niezen. De wanhoopsdaad van de wanhopige even uitgesteld, de agressievelingen even niet agressief en op één dag voor de krokusvakantie en met carnaval in het verschiet voerden de vakbondleden geen vakbondacties. Er waren geen vervelende jengelende kinderen in de trein. Het stonk niet, de wc zat niet verstopt en was dus ook niet overgelopen (al weet zij dat niet zeker, want uw jonge gedachtespinnendevijftigster maakt alleen maar bij héél extreem hoge nood gebruik van dat toilet) En behalve dat enge mens naast mij aan de andere kant van het gangpad dat voor het uitstappen in s Gravenhage eerst haar vingers één voor één met een krakend geluid uitrok om ze vervolgens één voor één met hetzelfde irritante krakende geluid weer terug te duwen waren er geen ergernissen en ging alles onvoorstelbaar bangelijk goed en kwam ik dit keer - zonder minuten lang stil te moeten staan op stations waar een normaal sporend mens helemaal niet zijn moet of gewoon, zoals laatst, ergens gedropt te wordenin het midden van nergens om het vervolgens te mogen uitzoeken - keurig op tijd, op het Centraal Station van Amsterdam, en zo heurt het.
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
