Al eens zon computerspelletje, als bv. Grand Theft Auto gespeeld waar je, veilig vanuit je stoel, waar je niks kan gebeuren, op de knopjes drukt en rondscheurt? Ik wel eens, lang geleden, met mijn zoon. Zon spelletje, waar het meestal komt tot een crash, is de beste manier om de rijstijl van Turkse chauffeurs te beschrijven, zigzaggend van links naar rechts, toeterend voor elk obstakel en de voet constant op het gaspedaal. Turkse chauffeurs denken dat zij alleen op de weg zijn en het is aan jou, om er voor te zorgen dat je uit hun weg blijft. Zij rijden het liefst midden op de weg, waar het gemakkelijker is te telefoneren. Groene, oranje en rode stoplichten beteken allemaal hetzelfde : Doorrijden! Wanneer iemand toch stilstaat voor een rood licht wordt er getoeterd. Ze toeteren trouwens voor alles dat staat, rijdt, loopt, vliegt of kruipt. Het linkse baanvak is voor hen die rechtsaf slaan en het linkse voor als je rechts af wilt. Het middelste baanvak kan (behalve voor telefoneren) voor elke richting gebruikt worden.
Als voetganger heb je in Turkije speciale rechten. In tegenstelling tot bij ons moet je niet tegen het verkeer in lopen, maar juist met je rug naar het verkeer. Volgens de Turkse gedachten gang kan de voetganger de autos dan niet zien aankomen en moeten zij dus om je heen! (n.v.d.r. dat geeft toch wel een heel veilig en prettig gevoel.) xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Van ons hotel in Gumbet tot aan Bodrum reisden wij per Dolmus, dat in het Turks (vol) (gepakte bus) betekent. Het Dolmussysteem bestaat uit kleine busjes die een vaste route rijden. Langs die route kan iedereen vanaf elke plek zijn hand opsteken, meerijden en ook weer afstappen. Geen gedoe met vaste haltes, je hoeft er dus niet, zoals in onze contreien, te rennen om je bus te halen (die je dan mist om vervolgens zon k***e chauffeur - die zijn maatschappelijke e/o persoonlijke probleempjes, omdat hij de vorige avond alwéér niet mocht, op de reizigers uitwerkt - met een bijna sadistische grijns op zijn smoel in de spiegel ziet kijken, want reglementen zijn reglementen en moeten gerespecteerd worden!) In Turkije stopt de chauffeur gewoon voor jou en wanneer je er toch eentje hebt gemist, er komt zo weer een volgende. De ingang zit in het midden van het busje. Je stapt in en neemt plaats als er plaats is. Je hoeft niet, zoals hier, eerst in de rij bij de chauffeur. Er bestaan geen buskaartjes en het geld voor de rit wordt gewoon doorgegeven via andere passagiers. Ook het wisselgeld krijg je zo via weer terug. De chauffeur rijdt, zoals hier boven staat beschreven. Geen gezeur van minuten lang achter een vuilkar, in een onduidelijke file of achter een ander obstakel te blijven zitten, waardoor je je trein op het nippertje... mist.
Het is een geweldig systeem waar onze busdiensten nog een puntje aan kunnen zuigen. Waarschijnlijk zou uw jonge gedachtespinnendevijftigster met deze manier van rijden nooit meer ergens te laat zijn! J
|
