|
Druk, druk, druk de laatste weken. Mijn blog en mijn blog vrienden verwaarloost. Bezig geweest met de lente en de zomer te vieren. Het gras te maaien, een gevecht tegen het onkruid aangegaan en wederom verloren. Spuugbeestjes van de rozen gespoten. Op sommige slakken zout gelegd. Op vinkentouw gezeten en oplossingen bedacht om de vogels die het op mijn moestuintje voorzien hadden weg te jagen. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Eindelijk die, volgens Stephen King (en gelijk had hij) geweldige en romantische leeservaring* van 543 bladzijden beleefd en een dunner boekje net zo saai en vervelend als de auteur, dat ik, na het in de trein metgrotesprongengauwthuis gelezen te hebben, bij mijn aankomst in Amsterdam heb gedropt op het bankje aan een bushalte op de Prins Hendrikkade.
Ik heb op mijn kleinkinderen gepast en naar mijn verdrietige buurvrouw geluisterd die haar overleden echtgenoot onlangs heeft begraven, waardoor het ineens...uh... prettig stil is wanneer ik s morgens wakker word nu het outdoor rochelmoment* van de buurman is gestaakt
Vroeg opgestaan en sapjes uitgeperst voor mijn zoon die in examen is in de valse hoop dat de extra vitamientjes hem er door zullen helpen.
Heen en weer gereden van LL naar B en van B naar A om mijn vader te bezoeken, die niet meer wil en vooral anderen
(lees: mij) niet langer tot last wil zijn. Een zielig hoopje mens, dat zich steeds meer van mij verwijdert. Na zon heel lang weekend, waar ik soms het gevoel heb te stikken in onuitgesproken woorden die nooit uitgesproken zullen worden en behoefte heb om te gillen en aan een schouder om even op uit te huilen, vertrek ik gevangen in gedachten waarvan ik u de details bespaar, maar psychologen ongetwijfeld doen likkenbaarden, verdrietig en boos terug naar huis en heb ik zin in om dagen lang te slapen en verder
niets.
*De schaduw van de wind. Carlos Ruiz Zafón
*archief 24-3-2012 Lentebode
|
