Foto
Foto

ik ben Loewiesa
ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse
Ik woon in "Le Hainaut"
In dit blog probeer ik te schrijven
over dingen die mij aan het denken zetten
dingen die mij aan het lachen maken
dingen waarover ik me zorgen maak
en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig

Categorieën
  • Rodejeweetwelkater (3)
  • Amsterdam (3)
  • dromen (7)
  • ergernissen (9)
  • fijne momenten (17)
  • gedichtjes (14)
  • gefrustreerde vijftigster + luduvudu (12)
  • heksensoep (2)
  • jeugdherinneringen (19)
  • Kerstmarkten enzo (4)
  • kinderen en kleinkinderen (47)
  • mijn broertje (1)
  • mijn mini Belsjiekske (4)
  • Murphy moment (5)
  • ondefinieerbaar (54)
  • onnavolgbare huishoudelijke tips (6)
  • op de sportieve tour (6)
  • ouders (30)
  • soaps enzo (3)
  • toestanden (72)
  • treinperikelen (10)
  • verhaaltjes (19)
  • voedsel voor de ziel (0)
  • winterdingen (15)
  • ziek, zwak en misselijk (21)
  • Laatste commentaren
  • Hallo Loewiesa xxx (Lenie)
        op Onderweg
  • een warme herfstgroet ! (meeuw)
        op Onderweg
  • Goedenavond lieve Loewisa (Lenie)
        op Onderweg
  • Goedemorgen (Dirk)
        op Onderweg
  • Hallo Loewiesa (alfyvo)
        op Onderweg
  • Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Ik zal m'n vrienden niet vergeten.
    Want wie mij lief is,
    blijft me lief.

    Ramses Shaffy
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Inhoud blog
  • Onderweg
  • Dolce far niente
  • Alle (her) begin is moeilijk
  • Test
  • clean house
  • om mani padme hum
  • muurtje
  • heldin
  • gedroomd
  • afleiding
  • met alle chinezen, maar ......
  • lief
  • emancipatie
  • plakband
  • de redding nabij
  • een kwestie van interpretatie
  • zei u platonisch?
  • en ondertussen in haar tuin...
  • preventief
  • van die dingen

    Als je je beperkingen kent,
    kun je daarbinnen,
    onbeperkt te
    werk gaan

    Jules Deelder
    schrijver,dichter

    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto
    Foto

    Don't walk behind me
    I may not lead
    Don't walk in front of me
    I may not follow
    Walk beside me
    That we may be as one

    I'm Out Of Estrogen

    AND I HAVE A GUN!

    Foto
    Foto
    gedachtespinsels, dagelijkse onzin en andere beslommeringen van een jonge vijftigster

    Loewiesa
    Welkom op mijn webblog :-)

    06-11-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.het einde van een motormaagd, deel 1
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Gelukkig gebeuren er af en toe ook leuke dingen in het leven van uw jonge gedachtespinnendevijftigster en soms beleefd zij zelfs weer eens een eerste keer….. 

    Harmonicaman, met wie zij sedert iets meer dan één jaar nu, een soort van telefoonrelatie heeft en die zij, die laatste weken, door het gedoe met Parki, misschien wel een beetje had verwaarloosd, en die behalve, dat hij (vanzelfsprekend) een aardig deuntje harmonica fluit, een eekhoorn van een bosuil en vice versa kan onderscheiden en zo maar een Heilige Ibis weet te herkennen wanneer hij er eentje ziet en van horen zeggen nog over een aantal kwaliteiten beschikt, rijdt ook motor en stelde haar begin september voor om eens met hem mee te gaan, voor een rit.

    “Zou je dat nu wel doen?”  vroegen haar kinderen verschrikt waarna zij haar overlevingskansen besproken in een met spoed opgetrommelde buitengewone familieraad. Want het is nogal wat...... Moeders op een motor! Vervolgens besloot haar schoonzoon en liefhebber van oldtimers, dat een ritje in een 2 CV een flink stuk rustiger en vooral veel veiliger zou zijn. Bovendien, argumenteerde hij verder,  zou zij bij het rijden in de lelijke eend met een open dakje eveneens van het effect van de wind  kunnen genieten. Maar uw jonge gedachtespinnendevijftigster die zelden doet wat haar gezegd wordt, leek dat allemaal bijzonder saai en bovendien, totaal geen vergelijk…….

    Wordt vervolgd.

    06-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:fijne momenten
    Tags:Heilige Ibis,Motormaagd,
    >> Reageer (10)
    05-11-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.déjà vu
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het was weer zover…….Toen ik deze morgen op het Centraal Station van Amsterdam aan kwam werd er juist met een vrolijke niets aan de hand stem afgeroepen dat de IC trein met bestemming Brussel Zuid  van 9.46 i.v.m. “mompel, mompel , mompel ....  (en dat in 4 talen) was afgeschaft! Ik werd niet vrolijker dan ik al was met het vooruitzicht om een uur te moeten rond dwalen in een tochtige stationshal.

    Op zoek naar een plekje om in afwachting van de trein even ergens te gaan zitten om een koffietje te drinken en om er een van de gratis perron krantjes te lezen, ging ik met de roltrap naar boven en kwam ik éven voorbij de Burger King, voorbij "het balkon" en voorbij de Starbucks, ergens tussen 2a en 2b...... je-weet-wel nààst het perron waar de Zweinsteinexpres  naar Zweinstein vertrekt en dus alleen toegankelijk voor heksen en tovenaars en niet voor Dreuzels! Boven het geroezemoes van de stationshal en nààst de Koninklijke wachtkamer met het imposante hek, waar Hare Majesteit mag wachten als ze met de trein gaat rijden. (Want zèlfs voor de Kwien rijden de treinen blijkbaar niet altijd op tijd… )  En daar, bijna helemaal achteraan ontdekte ik een bijna geheime plek, een café geïnstalleerd in de vroegere wachtkamer van de 1e klas treinpassagiers en waarvan het schemerige, bijna imponerende interieur stamt ergens tussen 1881-1889 de periode dat het Centraal Station werd gebouwd. Een plek uit een tijd toen reizen met de trein nog een bijzondere ervaring was en mensen niet zoveel haast hadden. Ik nam plaats aan een tafeltje waar ik zicht had op de bar waarop een echte witte Kaketoe onder een bordje met de meer dan duidelijke tekst: “afblijven” de klanten in de gaten hield.  Ik schrok mij een hoedje toen er ineens twee obers met zwarte strikjes op hun witte overhemden tegelijk naast mij stonden. Eentje links en eentje rechts. “Goedemorgen mevrouw!” klonk het in stereo. Jansen en Janssen, al dragen die stropdassen, maar toch… en dat allemaal voor één kopje koffie.

     

    05-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:toestanden
    >> Reageer (11)
    01-11-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.maarrrr
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Maarrrr…..... Het leven gaat verder. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  gaat nog steeds iedere 14 dagen, een lang weekend bij haar wachtende, nergens geen zin in hebbende, zappende vader. Verder treed zij twee keer per week op als oppasoma en soms zelfs nog iets vaker en deze morgen* was haar zoon, de oortjes van zijn muziekdingetje weer eens kwijt en heeft zij een opstopping (yessss    ) aan de enigste open kassa, van de plaatselijke supermarkt veroorzaakt door haar boodschappen te betalen met uitsluitend eurocentjes en had, indien blikken konden doden, dit logje niet eens bestaan….





    *lees gistermorgen  (maar wegens iets anders te doen...…..)

    01-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    >> Reageer (14)
    30-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.sorry
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De volgende dag aan de telefoon nog een heleboel keer sorry, sorry, sorry gehoord,slap gelul,  zonder verdere uitleg.  Sorry, sorry, sorry, een te gemakkelijk, leeg, hol en niets zeggend woord, volgens "Elton John" het moeilijkste woord. SORRY is een doewoord en sorry moet je doen of je zorgt er voor dat je nooit sorry hoeft te zeggen.

    En zij spinde verder en bedacht hoe het verder zou zijn gegaan indien deze avond nooit had bestaan. Wanneer  er na de eerste spannende weken samen, verder niets te delen blijkt te zijn. Wanneer het  geluid van het geschuifel op de vloer, zo eigen aan Parkinson, de slapeloze nachten,het altijd moe zijn, het nooit samen dingen doen, die zij zo leuk vind en zijn soms onduidelijke manier van spreken, de geldproblemen vanwege de hoge kosten van de medicatie, alleen maar ergernis zou opwekken. Wat was zij blij, dat het moment nooit zou komen dat zij hem, om die redenen, Sorry zou moeten zeggen. 

    30-10-2012 om 22:48 geschreven door Loewiesa


    Categorie:toestanden
    >> Reageer (11)
    29-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.klucht voor 3 personen







     “Kijk maar uit” zei haar beste vriendin, terwijl zij zorgelijk klonk, “Die Parkies zijn bijna allemaal seks en gokverslaafd en zij kon het weten, want zij had jaren op de neurologische afdeling van een ziekenhuis gewerkt. Maar uw jonge gedachtespinnendevijftigster had liefde en aandacht nodig en hoe had zij hem in hemelsnaam kunnen weerstaan  (terwijl de dopamines en andere mines, die bij haar natuurlijk waren maar bij hem uit een potje kwamen)  hen rond de oren vlogen en hij You are so beautiful voor haar zong terwijl hij het oooh zo gevoelige plekje in haar hals exploreerde en…… ach zij was toen nog jong, pas 57 en ook dan, wil je nog wel eens wat.)

    En hoewel Uw jonge gedachtespinnendevijftigster genoot van de quality time samen, maakte zij zich zorgen over zijn ziekte en hoe of het nu verder moest, en natuurlijk had hij ook schulden en nooit geld genoeg, zodat het plaatje dat haar beste vriendin had gemaakt uiteindelijk klopte. Hoewel hij (Blame it on me, blame it on him,  blame it on the sunshine, blame it on the moonlight, blame it on the boogie, blame it on Levodopa®) (maar niet "on" Mr. Parkinson, want dat is veel te veel eer voor deze kloteziekte) altijd zin had in seks, was hij al moe na een rondje schuifelen rond de kerk. Samen zouden zij nooit lange wandelingen of fietstochten kunnen maken of heel lang ergens onderweg zijn. Over een paar jaar, bedacht zij zich met triestheid,  zou zij samen met hem op een soort van "eilandje" zitten.Waarschijnlijk zou zij zijn rolstoel duwen en zou zij zijn verpleegster zijn, moest dat haar toekomst zijn?  Bij momenten sprak hij wat onsamenhangend en zijn geheugen was soms als een zeef, ook dat kon alleen maar erger worden,  en op een weekend toen zij bij haar vader was, vergat hij haar gewoon (n.v.d.r. een niet echt bijzonder fenomeen dat bij sommige mannen (en vrouwen) wel vaker voor schijnt te komen.) ondanks de sms’en dat hij haar zo miste en niet kon wachten haar weer in zijn armen te kunnen sluiten...

    En om een lang liedje kort te maken: Toen zij op maandagavond, weer bij hem was, werd zij  de hemel zij dank, GERED door een vrouw die hij een paar maanden geleden had ontmoet en die, toen geen zin in hem had, maar nu in een moeilijke echtscheiding zat en daardoor wel wat afleiding kon gebruiken…..

    Waarschijnlijk kunt u wel raden (maar misschien ook niet) Uw jonge gedachtespinnendevijftigster voelde zich op dat moment toch wel een heel klein beetje belazerd en had hem het liefst met heel veel liefde al zijn erectiepillen door zijn strot geduwd. Ware het niet, dat zijn mond op dat moment al vol zat met......tanden.

    De keuze om wel of niet te breken met deze lieve, zachtaardige maar oooh zo onbetrouwbare man was snel gemaakt. En zij leeft nog lang, hopelijk gezond en misschien zelfs gelukkig en is blij haar bed weer voor zich alleen te hebben.



    29-10-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:toestanden
    Tags:Parkinson,Levodopa,seksverslaving,
    >> Reageer (18)
    27-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.irrationeel
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Want zij moet u natuurlijk nog alles vertellen over die lange hete zomer van 2012 (I quess nothing could last forever)  en over Parki, die haar op dag één vertelde dat hij een d.b.s. operatie had ondergaan, een elektrode in zijn hersens, waarvan de geleidedraden van zijn hoofd via zijn hals naar het sleutelbeen liepen waar achter een neurostimulator zat, zodat hij het één en ander kon regelen. Zij mocht zelfs even voelen, waarbij hij een rare beweging maakte en zij zich een hoedje schrok, waarna zij beiden omrolden van het lachen. (Stupid is as stupid does)*  (Weer een afstandsbediening erbij op de tafel, dacht uw jonge gedachtespinnendevijftigster nog even.)

    En hoe zij,  i.p.v. heel hard weg te lopen van deze man, opgesloten in zijn eigen lichaam en aan wie een klein kind zelfs kon zien dat er iets mis met hem was (le coeur a ses raisons que la raison ne connaît pas)* en hoe zij zich vervolgens door die aardige man liet vertellen hoe lief en hoe mooi en hoe knap en hoe geweldig zij wel was, en hoe goed zij alles deed (wat zij natuurlijk al wist, maar het was fijn om hier weer eens een bevestiging van te krijgen, waardoor haar zelfvertrouwen, dat de laatste maanden een beetje in een dip had gezeten, sinds de breuk met haar lief) terug steeg naar een acceptabele hoogte en haar voor het eerst sinds maanden weer deed lachen. (n.v.d.r. Hij wilde zelfs met haar trouwen, maar dat vond uw jonge gedachtespinnendevijftigster  dan weer zwaar overdreven.) Of over de slapeloze nachten wanneer mr. Parkinson kwam spoken en deze leuke en slimme man, veranderde in een zielepoot, die zichzelf en zijn klote ziekte haatte.

    Dààr over zou zij u kunnen vertellen….. als niet iedere keer, wanneer haar vingers op het toetsenbord liggen en zij probeert een lege Wordpagina te vullen er, steeds iets in haar opkomt, dat haar doet besluiten om op de deleteknop te duwen….

     Maar misschien wilt u wel weten (al heeft zij haar twijfels, want waarschijnlijk weet u dat wel) waarom la place de la Cathédrale in Luik, la place de la Cathédrale wordt genoemd. Of over die keer dat zij zich, in het zoveelste moment van gekte, kunstnagels heeft laten aanmeten, waarmee het heel lastig sms’en is op een mobiel met gewone toetsjes en wanneer zij centjes moet vissen uit haar portemonneetje  En over… Joepie! Het einde van haar hinderlijk leven als….. motormaagd! Het beste moet vast nog komen.….




    * Forrest Gump 

    * Blaise Pascal

    27-10-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:toestanden
    Tags:Parkinson,D.S.B.,
    >> Reageer (11)
    25-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.licht
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    In de stoel bij de tandarts, vanwege een kanaalwortelbehandeling, zag zij ineens het licht (n.v.d.r. het was van Siemens.) Goh…Misschien moest zij haar ellende gewoon allemaal opschrijven ….? "Goed idee” zei de alternatieve therapeute:“Schrijf het allemaal van je af, pak een vel papier en je mooiste pen en laat het los ! Schrijf een brief naar al je kwelgeesten, lees de brief  hard op voor en verbrand ze vervolgens.” Ook moest uw jonge gedachtespinnendevijftigster tegen de treurigheid aan de Bloesem van Bach en voor een nog beter inzicht een steen aan een ketting rond haar nek. Verder moest zij zich nog een steen aanschaffen om de eerste steen op te laden, al had dit ook gewoon in het zonlicht gekund of zelfs in het licht van de maan. Na dit alles, plus nog wat hulp van wat engelen en een bezoek van de brandweer aan haar deur gealarmeerd door de vuurzee die zij met het verbranden van haar kwelgeesten  had veroorzaakt (uw jonge gedachtespinnendevijftigster had heel wat kwelgeesten af te rekenen, waarvan sommige bijzonder hardnekkig) voelde zij zich een heel stuk lichter* en  besloot zij dat het hoog tijd werd om weer eens te gaan bloggen.




    *in haar portemonnee

    25-10-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    >> Reageer (16)
    24-10-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.psssssst

    Psssssst.......!





    24-10-2012 om 15:02 geschreven door Loewiesa


    >> Reageer (18)
    21-06-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.blogstop (tijdelijk or not tijdelijk)
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Na overleg met mijzelf, mijzelf en mijzelf, heb ik besloten om met dit blog te stoppen. Allemaal enorm bedankt voor jullie geduld met mijn schrijfsels, jullie aardige en lieve, soms ontroerende, vaak ter zake en soms totaal niet ter zake doende maar altijd leuke reacties op mijn blogverhalen, en misschien,wie weet, tot een volgend logje.

    21-06-2012 om 15:14 geschreven door Loewiesa


    >> Reageer (63)
    17-06-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.scootmobiel (teveel)
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Weer een moment bij mijn vader doorgebracht. De fysio en de ergotherapeute geven nog steeds niet op. De fysio, zet mijn vader op de hometrainer om te fietsen, laat hem lopen met de rollator en oefent met hem om de overstap van rolstoel, naar bed, toilet of scootmobiel op een veilige manier te maken. Het oefenen met de scootmobiel, waarvan de stad Amsterdam 3 lessen verplicht,  is samen met de ergotherapeute, ook weer opgestart.

    “Ga ook mee” opperde de ergotherapeute, “dan kun je zien, hoe het gaat” En daar gingen wij, pa tuffend in de scootmobiel en de ergotherapeute en ik flink doorstappend er achteraan, richting Brazilië, aan het Amsterdamse (Binnen) IJ. Tot zo ver gaat alles goed, Pa is maar één keer bijna geraakt door een fietser die hem afsneed en die stopte om zich te excuseren!  Pa heeft zelf één auto op een haartje gemist

    Wanneer ik met mijn, ondertussen 5 jarige kleindochter Camille naar de supermarkt ga, loopt zij graag rond met zo’n kinderwinkelwagentje die in sommige supermarkten ter beschikking staan, dat zij vult met dingen die zij lekker vind, maar die ik niet nodig heb. “Pardon monsieur, pardon madame” roept Camille, terwijl zij trots, onder mijn wakende oog, af en toe in grijpend, haar winkelwagentje kriskras langs de rekken en langs de benen van de andere klanten manoeuvreert. Meestal kijken zij dan met vriendelijke en vertederende gezichten en soms spreken ze haar aan: “Dag lief meisje, doe jij boodschappen, wat een grote meid!” Kleine kinderen lijken het beste in een mens wakker te maken. Wanneer mijn vader met de scootmobiel door de supermarkt rijdt en voor diverse rekken blijft stilstaan roept hij zichtbaar alleen maar ergernis en irritatie op bij het gehaaste winkelende publiek. Niemand die vertederd kijkt en niemand die zegt “Dag lief opaatje, doe jij fijn boodschapjes? Wat ben jij flink!”

    Hij kan ergens niet bij. Een paar vakkenvullers staan kletsend in het middenvak, ze kijken naar mijn vader en lopen door. Soms zie ik even een treurige blik op het gezicht van de oude man, die in de verste verte niet lijkt op de pittige oudjes uit de Benidorm bastards. Bij de kassa probeert mijn vader met de grootste moeite de producten vanuit het veel te diepe mandje vooraan de scootmobiel, op de band te leggen. Terwijl de kassajuf, geïrriteerd zit te wachten zie je haar bijna denken: “Wat krijgen we nu ouwe, duurt dat hier nog lang…..?”

     

    17-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:ouders
    >> Reageer (25)
    13-06-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.handwerk
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    De man besloot toch maar even een t shirt aan te trekken en toen ging de camera aan. Het was best een leuke man om te zien, geen engerd en beslist geen uitgezakte, vermoeide, grijze senioor en ook veel jonger dan zij had gedacht Vijftig zei hij, maar wanneer hij 40 had gezegd had zij het ook geloofd. Op messenger, die ze niet open had gehad sinds de laatste keer met haarliefdiehaarliefnietmeeris stond nog een foto van haar, genomen in gelukkiger tijden. Zij herinnerde zich dat haar lief voor dat hij de foto maakte, had gezegd aan iets fijns te denken. De man vond dat ze er leuk en vrolijk uitzag, met een open lach. (Hij zou haar nu eens moeten zien, nu die lach al maanden van haar gezicht is verdwenen.

     Er werd wat gekletst heen en weer over windsurf waaraan hij deed en over zeilen, waar zij vroeger in haar schooltijd aan heeft gedaan. En over Relatieplanet waar hij zich na zijn scheiding had ingeschreven op zoek naar iemand nieuw.  Hij vond haar een interessante vrouw, een vrouw mèt inhoud! (Nou, dàt gegeven zou zij meenemen, maar wat zij van hèm vond? Dat wist zij eigenlijk niet, maar dàt zei, zij hem natuurlijk niet.) Zij was allang blij dat zij het gesprek in een rustiger vaarwater had kunnen leiden. (Maar dat had zij verkeerd gedacht, bleek even later.) 

    En toen vond zij het welletjes. Hij bedankte haar voor het fijne gesprek en zei toen dat zijn lichaam reageerde: “OEPS!” dacht uw jonge gedachtespinnendevijftigster "ONTZET"  straks vliegt die handdoek hier toch nog af. En zij typte sullig: “hahahaha” en zij voegde een smiley in en stuurde een buzzer. En toen vervolgde de man: “Ik zal hier eerst nog wat handwerk moeten verrichten!” En zij begon nog harder te lachen (maar dat typte ze niet) en daar zij er geen zin in had om zo'n man te zien ex-hi-bi-ti-o-ne-ren, wenste zij hem vlug een: “ Nog veel plezier met het handwerk ennuh…. Kijk uit voor je schermpje!” Waarna zij snel messenger en haar computer uit zette.

    Nog nalachend en een ietsiepietsie beschaamd ging zij naar de keuken om de afwasmachine leeg te halen. Daarna zou zij gaan slapen, maar eerst controleerde zij of de achterdeur goed was afgesloten, want je hoort het wel eens, alleenstaande vrouwen die worden vermoord...   

    13-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:toestanden
    >> Reageer (24)
    10-06-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.LOL
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Laatst besloot ik in een eenzaam verveel moment met behoefte aan wat afleiding zodat ik niet te veel moet denken, eens in te loggen op de chatbox van Sennet. Gezellig tussen de senioren… chatten over de kleinkinderen, over pijnlijke gewrichten, over protheses, lekkere ziekten of over incontinentielappen. Misschien zelfs, droegen ze voor uit “eigen” werk en kon ik er wat tuintips krijgen van oudere wijze mannen die de hele dag in hun tuin over hun schoppen hadden staan staren, en nu kwamen ontspannen op de computer (?)  

    Ik koos mij een nick en logde mij in. Viel dat even tegen. Er werd hoofdzakelijk gegroet en ik volgde een tijdje de “conversatie.”  Een paar seniorenvrouwtjes waren in de chatroom bezig elkaar een seniorenmannetje af te snoepen, toen ik vroeg waarover het ging, kreeg ik geen antwoord.

     Er floepte een schermpje open. Ik was aangeklikt door M57wvl die mijn ASL vroeg. Vr57H antwoordde ik, waarop M57wvl mij vroeg of ik een vrouw was? AFAIK (voor zover ik weet) antwoordde ik, terwijl ik lachkriebels voelde opkomen.  Er ging er nog een schermpje open. En kreeg ik bezoek van M58L Binnen de 10 minuten zat ik met 7 mannen (Kijk mij eens populair zijn!) in mijn werkbalk. Van de 7 waren er 5 1/2 getrouwd en allemaal hadden ze thuis een ongeïnteresseerde frigide vrouw  (ik zou ze de kost niet willen geven, al die hunkerende, klagende, eenzame, brave huisvaders en opa’s en al die ongeïnteresseerde vrouwen die het moeten doen met een (stiekem) chattende of, lui voor de tv, weinig opwindende, uitgezakte vent)  Eentje viel meteen met de deur in huis en wilde mijn cupje weten (?) Cupje??? (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster die behalve lachkriebels ook behoefte kreeg om er eens flink mee te rammelen heeft ooit eens een Senseo koffieapparaat van haar liefdiehaarliefnietmeeris gekregen en zij antwoordde: “Cupjes….? Die van “Den Aldi” vind-ik-wel -goed!”)
     
    Zij werd ook aangeklikt door Jefke uit Brugge, Jef de Bruges  chocolade denkt zij dan, maar Jefke had iets anders lekkers in gedachten. Even later kreeg Jefke een ban, omdat hij “Wie wil er n****n?" in de volle chatroom had geroepen.

    Gossie,  het is me toch wat! Een van de mannen die beweerde single te zijn vroeg of ik messenger had, dan konden wij daar, waar het rustiger was “kennismaken” en samen wat praten.  Waarom niet, dacht zij, die al 9 maanden single is en dus aan niemand rekenschap hoeft te geven. En zeker niet aan harmonicaman met wie zij al bijna 8 maanden dagelijks een telefoonlijntje deelt van 130 km en die het druk heeft met vogels te tellen en andere opwindende dingen met zijn buurvrouw en de weeuwtjes van het weeuwtjesgenootschap.  Even later vroeg de man of zij een cam had, wat zij (gelukkig) moest ontkennen en hij vroeg of hij de zijne aan mocht zetten. Hij had wel net gedoucht en alleen een handdoek om,  of dat een bezwaar was? Oeps, dacht uw jonge gedachtespinnendevijfigster, straks ga ik nog moeten schrikken…….

     

    10-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:toestanden
    >> Reageer (28)
    08-06-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.dipje
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Druk, druk, druk de laatste weken. Mijn blog en mijn blog vrienden verwaarloost. Bezig geweest met de lente en de zomer te vieren. Het gras te maaien, een gevecht tegen het onkruid aangegaan en wederom verloren. Spuugbeestjes van de rozen gespoten. Op sommige slakken zout gelegd.  Op vinkentouw gezeten en oplossingen bedacht om de vogels die het op mijn moestuintje voorzien hadden weg te jagen. 

    Eindelijk die, volgens Stephen King (en gelijk had hij) geweldige en romantische leeservaring* van 543 bladzijden beleefd en een dunner boekje net zo saai en vervelend als de auteur, dat ik, na het in de trein metgrotesprongengauwthuis gelezen te hebben, bij mijn aankomst in Amsterdam heb gedropt op het bankje aan een bushalte op de Prins Hendrikkade.

    Ik heb op mijn kleinkinderen gepast en naar mijn verdrietige buurvrouw geluisterd die haar overleden echtgenoot onlangs heeft begraven, waardoor het ineens...uh... prettig stil is wanneer ik ‘s morgens wakker word nu het outdoor rochelmoment* van de buurman is gestaakt…

    Vroeg opgestaan en sapjes uitgeperst voor mijn zoon die in examen is in de valse hoop dat de extra vitamientjes hem er door zullen helpen.

    Heen en weer gereden van LL naar B en van B naar A om mijn vader te bezoeken, die niet meer wil en vooral anderen… (lees: mij) niet langer tot last wil zijn. Een zielig hoopje mens, dat zich steeds meer van mij verwijdert. Na zo’n heel lang weekend, waar ik soms het gevoel heb te stikken in onuitgesproken woorden die nooit uitgesproken zullen worden en behoefte heb om te gillen en aan een schouder om even op uit te huilen, vertrek ik gevangen in gedachten waarvan ik u de details bespaar, maar psychologen ongetwijfeld doen likkenbaarden, verdrietig en boos terug naar huis en heb ik zin in om dagen lang te slapen en verder… niets.





    *De schaduw van de wind. Carlos Ruiz Zafón

    *archief 24-3-2012 Lentebode

    08-06-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:toestanden
    >> Reageer (18)
    26-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.over gedoe en glucose-fructosestroop
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Mijn vader is weer thuis en mijn vader zou mijn vader niet zijn, mocht hij nu enthousiast een rondedansje en een paar sprongetjes maken en Joepie, Joepie roepen. Hij vind het maar niets, al dat gedoe rond zijn persoon, het komen en gaan van verzorgsters in zijn woning. Mijn schoonzonen hadden aangeboden de nog uit te voeren laatste klusjes waar uw jonge gedachtespinnenvijftigster  in haar up geen puf voor had te klaren, zodat zij niet bij nergens tijd voor e/o andere onwillige mannetjes moest aankloppen.

    Op Hemelvaartsdag samen met mijn dochters, schoonzonen en kleinkinderen naar Amsterdam  vertrokken. Mijn zoon en zijn Marie hadden ook wel meegewild, maar zij hadden andere leuke dingen te doen, zoals…...studeren! Wij reden met twee auto’s  zonder gps maar verdwalen zouden wij niet want Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kent immers de weg. Vervolgens de afslag bij Breda richting Utrecht gemist omdat de schoonzoon niet wilde luisteren. En zo deden wij ook nog een beetje aan sightseeing ergens bij s’-Hertogenbosch.

    Mijn vader was blij verrast toen hij ons allemaal zag aankomen. In de vooravond zijn wij met z’n allen, zonder mijn vader, die moe was van al de bedrijvigheid om hem heen de binnenstad ingetrokken voor een wandeling en zijn wij iets gaan eten bij een pannenkoekhuis gevestigd in het middelste van drie oude pakhuizen van de eens zeer welvarende en machtige Oost-Indische Compagnie op de Prinsengracht waar ze van die hele grote dikke oudhollandse pannenkoeken serveren waarop je met stroop die in stenen potten op de tafels staat je naam kunt schrijven en waarbij je na de eerste al ontploft, duf en sloom wordt en de eerste weken geen pannenkoek meer kunt zeggen. (n.v.d.r. vandaar deze lange blogstilte Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kon het woord zelfs niet eens meer schrijven.)

     De volgende dag zou ik in de krant lezen dat nieuw onderzoek onder ratten laat zien dat suikers en dan vooral glucose-fructosestroop (HFCS) een populair zoetmiddel dat in frisdranken, zoete snacks en suikerige en niet suikerig bedoelde sauzen maar ook in baby voeding wordt gebruikt en soms wordt gepromoot als “natuurlijke suikers” niet alleen slecht zijn voor je lijn (de ratten werden dik!) maar ook je cognitieve vermogens kunnen beperken (de ratten konden niet meer helder denken) en je dus dom/mer* maken Gelukkig kun je nog het een en ander redden door het eten van voeding met omega 3 vetzuren zoals bv vette vis. Fijn toch? Om dat te weten.

     

     

    *         Doorstrepen wat niet van toepassing is.

    26-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:ondefinieerbaar
    >> Reageer (44)
    16-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.over een boottocht, een dans, konijnen en een bruistablet



    Zoals het goede toeristen betaamt hebben wij ook de boottocht gemaakt naar de verschillende baaien van Bodrum waar gezwommen kan worden in het mooie heldere azuurblauwe water. Het is allemaal heel ontspannen, misschien wel een beetje  te ontspannen op het dek in de volle zon waar wij op ons handdoekje, ingesmeerd met factor 50 genieten van het prachtig zicht, de zon en de wind door onze haren en de deining van de boot. Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd aan boord, waarvoor wij even op anker gingen en die bestond uit Turkse gehaktballetjes met fusilli en sla varen wij weer verder tot aan de volgende baai. Uit de luidsprekers op de boot klinkt luide muziek. Meestal R&B Hiphop of vervelende Franse rap. (Een van de opvarenden heeft de speaker waar hij net naast zit al mopperend richting zee gedraaid) Opeens klinkt er iets Turks en een groepje jonge mannen die tot nu toe naast ons op het dek in de zon hebben gelegen, springen ineens enthousiast op en beginnen met de armen om elkaars schouders  te dansen waarbij zij kom, kom bewegingen richting uw jonge gedachtespinnendevijftigster en haar Brugse vriendin maken. Wanneer wij, een beetje verlegen met de situatie en een beetje lacherig van nee, nee schudden en blijven zitten worden wij omhoog getrokken. Er wordt in handen geklapt en in het rond gedraaid en vooral heel erg gelachen en geroepen in een taal die wij niet begrijpen en die ons twee jonge onzekere vijftigsters alleen maar nog onzekerder maakt. Een groep jonge fransen komt op het kabaal af en klimmen van het voordek naar boven. Wij vinden dat er genoeg gedanst is en haken af. Wanneer de muziek stopt, wordt er nog even kennis gemaakt en worden wij bedankt voor het meedoen. In gebroken Engels wordt uitgelegd dat het om een traditionele dans, waarvan wij de naam niet begrijpen, uit Ankara gaat. Van België hebben ze blijkbaar nog nooit gehoord.

    Konijneneiland, dat de naam te danken heeft aan al de konijnen die over dit eiland zouden hobbelen, en inderdaad honderden Turkse reuzen met spikkeltjes op hun neuzen zitten zij aan zij op de rotsen en beginnen, wanneer de boot dichterbij komt enthousiast met Turkse vlaggetjes te wapperen om ons te verwelkomen …...  Wij blijven weer even stil liggen voor alweer een duik in het frisse water. Een van de jonge fransen willen stoer doen, door van de reling van het bovendek te duiken zonder zich van de diepte van het water waar men op sommige plekken de bodem en rotspartijen duidelijk ziet te vergewissen. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster die ook maar een moeder is en geen fan van dit soort ondoordachte grappen, redt hier misschien wel een leven of erger, een leven lang met een gebroken nek in een rolstol, door hem er van te overtuigen niet te duiken. De jonge fransman stelt haar gerust en doet vervolgens “Le Dafalgan”.

     Hier, in de baai liggen een aantal luxe schepen met zonaanbidders op het dek. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  zucht en bedenkt dat zij blij is niet rijk te zijn. Het moet oervervelend zijn, dag in en dag uit, op een dek, in de zon, op het water.





     

    16-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:fijne momenten
    >> Reageer (49)
    14-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.over kruiden, loukoumi, tasjes en een irritante verkoper (vervolg dagboek)



    Weer beneden aan de weg zijn wij verder en verder afgedaald tot de Bodrumse kant van de heuvel. Wij zagen behalve overal witte huizen bedekt met Bougainville en oude, maar daarom nog niet afgedankt en nog best bruikbaar als plantenbak, olieblikken gevuld met bloemen, kleermakers en andere artisinale ateliertjes, slechts één oudere vrouw met een hoofddoek en vooral heel vriendelijke mensen. Uiteindelijk kwamen wij uit bij het busstation aan de rand van het centrum. Het was dinsdag en er was markt, een lawaaierige markt met schreeuwende en opdringerige handelaars die bijna op je nek springen wanneer je alleen maar ergens naar durft te kijken. het bleek vooral de dag van de kleding te zijn, heel veel imitaties van merkartikelen waar men prijzen voor vraagt die tien keer zo hoog zijn als de Turkse productieprijs.  Verder waren er een paar direct in het oog springende kramen met kruiden in allerlei kleuren en geuren en Loukoumi (Turks fruit)  kilo’s en kilo’s Turks fruit. Ondertussen hadden wij van de warmte en het kijken alleen al naar deze zoetigheden dorst gekregen. Echte leuke cafeetjes met leuke terrasjes hadden wij onderweg niet gezien, wel een paar van die typische theehuizen, ontmoetingsplaatsen van vooral mannen die daar onder genot van (niet te drinken) Turkse koffie of mierzoete thee een bordspel spelen, Tavla de Turkse al eeuwen oude versie van Backgammon. Op het busstation bevonden zich een paar terrasjes en toen wij om fresh orange juice vroegen gebaarde de bediende ons dat hij dat niet verkocht en werden wij vervolgens bijna aan de hand meegenomen naar een ander terras. Na eerst een deal te hebben afgesloten over de prijs van het sap, lesten wij onze dorst en zijn wij aan de overkant een van de winkelstraten in gelopen.

    Door de verkopers aan de winkeldeur gespot als potentiële klanten werden wij de eerste de beste handtassenwinkel binnen geloodst. Christa die iets met handtasjes heeft was vast van plan om er zeker met twee misschien wel drie naar huis terug te keren. Het was onze bedoeling om eerst rustig rond te kijken, maar dat was zonder rekening gehouden te hebben met de verkoper die opdringerig was en bijna agressief. Toen mijn vriendin een aarzelmoment had, waar verkopers graag gebruik van maken, en mij vroeg wat ik van één van de door haar gekozen handtassen vond (een rode "Valentino" met een strikje) sommeerde de man uw jonge gedachtespinnendevijftigster met een handgebaar haar mond te houden, en toen zij dat nietvan plan was en toch iets wilde zeggen, beet hij uw jonge gedachtespinnendevijftigster toe:“She likes it!” Wij zijn die eerste dag dan ook zonder tasjes de winkel uit gevlucht.







     


    14-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:fijne momenten
    >> Reageer (23)
    11-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.vervolg vakantiedagboek

    24april
    De receptionist van het hotel waar wij niet moesten zijn vond het allemaal heel vermakelijk, wij mochten plaatsnemen op nog in plastiek ingepakte zeteltjes, het zag er naar uit dat de ontvangstruimte nog niet zo lang geleden een likje verf had gekregen. Ondertussen pleegde de man een telefoontje waarna wij een kwartiertje later werden opgehaald door iemand van het andere hotel. Bij het weggaan wenste hij ons een prettige vakantie en een welkom in Turkije.





    Na het inchecken worden wij gearmband en naar onze kamers gebracht. Omdat wij vroeg hebben geboekt konden wij ieder een eigen kamer zonder extra toeslag krijgen. Mijn vriendin rookt s’ avonds voor het slapen gaan nog graag een sigaret en ik hou er niet van om uitgerookt te worden. Bovendien is het wel prettig, een paar uurtjes alleen, zonder elkaars gekakel zodat wij onze energie weer kunnen opladen voor de volgende dag. De kamer is zoals hotelkamers meestal zijn, netjes, functioneel en onpersoonlijk. Er hangt een ingelijste poster (nummer zoveel uit een serie van 100) een nachtelijke voorstelling van een bijzonder somber zeezicht met op de achtergrond een rokende vulkaan en op de voorgrond een bootje met een groepje al even sombere mensen, zijn het vluchtelingen in Siciliaanse waters? Het ding is van ene Ivan Aivazovski en is getiteld “Vezüv Yanardag” (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster was blij dat het tegen de muur boven het bed hing en dat zij er dus niet naar moest kijken, want zij zou er van deprimeren en dat had zij ook gewoon thuis kunnen doen.)

     Na het middagmaal waar wij voor het eerst kennis zouden maken met de zalige salades en de even zo zalige dessertjes zijn wij de omgeving gaan verkennen. Wij zijn de heuvel opgeklommen tussen de baaien van Bodrum en Gümbet waar zich een paar oude stenen molens bevinden die vroeger werden gebruikt om meel te maken voor de lokale bevolking. De molens, waarvan er eentje min of meer is gerestaureerd, vielen op zichzelf een beetje tegen vanwege de vervallen toestand waarin zij zich bevinden. Maar hier boven op de berg, waar de zon en de wind vrij spel hebben, is het uitzicht over de baaien van Bodrum en Gümbet en het binnenland prachtig en de moeite van de klim zeker waard. Een van de eilanden in de verte moet het Griekse eiland Kos zijn. Welke het precies is, weten wij niet. Wij besluiten er eentje uit te kiezen, zodat wij later tegen de thuisblijvers kunnen zeggen: “Kijk, dat is Kos”.




    11-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:fijne momenten
    >> Reageer (21)
    10-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.dagboek Turkije




    Natuurlijk heb ik tijdens mijn korte vakantie een dagboek bijgehouden. En om een beetje terug in het veel te korte vakantiesfeertje te komen ben ik het eens gaan lezen. Mijn heel persoonlijke gedachten en bedenkingen kunt u over 50 jaar lezen, in mijn persoonlijke biografie wanneer ik hopelijk een stuk verstandiger ben en mijn leven meer kan relativeren.  

    Tot zover zult u het moeten doen met aantekeningen zoals: Om 4.00 hadden mijn Brugse vriendin Christa en ik afgesproken in de grote vertrekhal en na het inchecken, een kopje koffie met een croissantje, de paspoort en andere controles waar wij zonder gepiep, gebel, getoeter en geflikker moeiteloos doorkwamen, een passage langs de taxfree winkels om er de prijzen eens te checken en de aanschaf van sigaretten voor mijn vriendin die twee sigaretten per dag rookt en zij met de sigaretten die op de terugreis nog zijn gekocht de eerste paar jaar weer verder kan met zichzelf te “plezieren”. Het vliegtuig van Zaventem met bestemming Bodrum vertrok om 6.10 waar wij drie uurtjes later en één uurtje later dan dat het thuis op dat moment was aankwamen. De jarige stewardess vierde haar verjaardag gewoon thuis zodat de 20 beloofde loopings achterwege zijn gebleven.  Helemaal zonder turbulenties was de vlucht overigens niet. Toen “uw jonge gedachtespinnendevijftigster” een plasje wilde plegen moest zij terug naar haar zitplaats om haar seatbelt vast te maken. (n.v.d.r. Zij is niet gaan gillen of heeft iets anders gedaan waarvoor zij of u zich zouden moeten schamen) Na de landing begonnen de passagiers luid te klappen. Dat geeft te denken. Men doen dat nooit wanneer de treinen of bussen veilig op een bestemming aankomen. Na de controle van onze paspoorten, het aanschaffen van een visum bij de eerste knappe Turk op Turkse aardbodem (er zouden er nog velen komen) het ophalen van onze bagage, liepen wij de parking voor de vlieghaven op waar een busje klaar stond dat ons naar ons hotel in Gümbet zou brengen. Tenminste als de Turkse chauffeur zich niet zou vergissen en ons af zette bij een ander hotel met bijna dezelfde naam…





    10-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:fijne momenten
    >> Reageer (23)
    08-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.mannetje
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Het vakantiegevoel nog een paar dagen vast kunnen houden. Vrijdagmorgen, in de ochtendtrein op weg naar Amsterdam, net voorbij Brussel, ergens tussen kwart over 8 en kwart voor negen, ineens was het weg.  

    Vrijdagmiddag een afspraak met de ergotherapeute die verleden week met het oog op mijn vaders spoedige thuiskomst diens appartement heeft bezocht.  Er moesten wat meubels verplaatst worden, een tapijt verwijderd en ook de koelkast moest op een ander plek. De microgolfoven, die op rolstoelhoogte geplaatst moest worden, was echter een maatje te groot en te zwaar voor uw jonge gedachtespinnendevijftigster die ook haar beperkingen heeft. “Kan ik je helpen….?” vroeg mijn vaders 92 jarige buurvrouw, die mij met het tapijt naar de container had zien lopen en even kwam curieuzeneuzen, waarna zij het volgende irritante zinnetje uitsprak: “Zeg...... Weet je wat jij nodig hebt.....? Een mannetje!”



    UPDATE: (naar aanleiding van de reactie van Petra.) Het “service” mannetje uit de “service” flat van mijn vader levert geen “service” tijdens zon, zater en andere feestdagen, niet tijdens de weekenden, niet tijdens weekdagen of tijdens de uren wanneer hij eet, niet tijdens het apéro. En ook niet tijdens, voor, na, achter, op of onder zijn uren en telkens wanneer het niet zijn uren zijn.  Hij levert dus ook geen “service” tijdens zijn welverdiend middagdutje, wanneer hij zijn boodschapjes doet of wanneer hij het druk heeft met heen en weer te lopen of gewoon ergens staat te lullen.

    08-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:toestanden
    >> Reageer (22)
    04-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.weegschaal
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Humor hebben ze ook, die Turken. In Bodrum staan ze met weegschalen en vragen ze je of je wilt weten hoeveel je weegt?

     

    “Zalig zijn de vreeTzamen, want zij zullen dikbuikjes worden” zei Rinus, een joviale 80 jarige Amsterdammer. Toen uw jonge gedachtespinnendevijftigster  en haar vriendin zich nog eens te goed deden aan al die lekkere Turkse gebakjes...
    Trouwens, Turkse kazen………!

    Beloofd, Maandag begin ik……..!

    04-05-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa


    Categorie:toestanden
    >> Reageer (29)


    Foto

    dit blog
    ondersteunt
    oude spelling
    nieuwe spelling
    oude nieuwe spelling
    onnodig Frans
    onnodig Engels
    verkeerd geplaatste leestekens
    stijl en
    spelfouten

    Foto


    Foto

    OVER VRIJE MENINGSUITING!

    "Het mooie van vrije meningsuiting
    is dat je altijd weer verrast wordt
    door de schaamteloosheid
    van degenen die haar willen beknotten"

    THEO VAN GOGH
    (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)




    Foto


    Foto

    Foto


    Foto



    Foto


    Foto

    OVER LIEFDE

    "LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
    WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"

    FRANZ KAFKA
    (overleden Tjechisch romanschrijver)


    Foto

    Blog als favoriet !

    Foto

    Foto

    ik ben er nog steeds van overtuigd
    dat het moet zoals ik het doe,
    anders zou ik het niet doen.

    Johan Cruijff

    (Nog levende)
    ex voetballer,trainer
    zakenman
    en filosoof


    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    Foto

    "I guess nothing could last forever "

    Brian Adams
    "Summer of 69"


    Foto

    to do list

    kasten opruimen
    stofzuigen
    strijken
    ruiten kuisen
    boodschappen
    bloggen


    Foto

    May the sun.
    Bring you new energy bij day.
    May the moon.
    Softly restore you by night.
    May the rain.
    Wash away your worries.
    May the breeze.
    Blow new strenght into your being.
    May you walk.
    Gently through the world and know.
    Its beauty all the days of your life.

    Apache blessing


    Foto

    my favorite doctor


    Foto

    dance

    as though no one is watching you

    love

    as though you have never been hurt before

    sing

    as though no one can hear you

    live

    though as heaven is on earth


    Foto

    Foto


    Archief per jaar
  • 2018
  • 2013
  • 2012
  • 2011
  • 2010
  • 2009
  • 2008


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!