Toen ik het Gentse station verliet, waar ik de tram voor Moscou nog net kon vermijden, kwam juist bus 9 aan, die mij in het verleden naar het huis van mijn ex voerde. Maar deze keer hoefde ik niet te sprinten... xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Met overal verleden en duizend gedachten spinnend liep ik naar het St. Pietersplein waar mijn Brugse vriendin en ik een uur later voor de kerk hadden afgesproken.(n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster was extra vroeg vertrokken om de kudde lawaaierige pubers in de ochtendbus te vermijden) Op het plein was men bezig de jaarlijkse winterfoor met een ijspiste en een reuzenrad op te bouwen. De St. Pieterskerk was om dat uur nog niet open en de houten bank bij de tuin van de St. Pietersabdij, vanwaar je een mooi zicht op de wijngaard hebt stond weliswaar in de zon, maar was te nat en te koud en ik besloot in afwachting van mijn Brugse vriendin ergens koffie te gaan drinken.
De studentenwijk, een beetje een vieze wijk en niet echt de gezelligste buurt op dit uur van de dag wanneer alleen de copycenters open zijn, maar ik vond er toch één koffiehuis. Buiten stond een bord waarop geschreven stond dat men er de lekkerste en de nieuwste lattes en cappuccinos serveerden. Ik bestelde echter een gewone koffie, de eerste van die dag. (n.v.d.r. haar dag was al slecht begonnen want bij haar thuis bleken de koffiefilters die morgen op te zijn) De koffie die men mij serveerde was sterk en smaakte naar...
Drop! (n.v.d.r. Nu houd zij wel van sterke koffie en zij houdt van drop, maar liefst niet in die combinatie.) Mijn wat gespannen sombere bui werd er alleen nog ietsje somberder door en ik voelde aan het slechte koffiewater dat als er niet iets zou veranderen, deze dag wel eens geen blijde intrede zou kunnen zijn.
|