En toen klonk er een stem uit het donker: “Vrees niet..........!” En Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  schrok zich een hoedje en vreesde met grote vrezen en dreigde een heel klein moment over te gaan tot geestelijk dwalen en onbestemd wensdenken……En daar in het donker stond een grijze baardman, gekleed in een blauwe sallopet, zijn tandeloze mond een scheve grijns grijnzend, klaar om een laddertje te beklimmen om wat nieuwe (spaar)lampen in te draaien. En toen was er licht!  En daar was ook haar Brugse vriendin..... en zo kwam alles nog goed (of niet) en konden zij eindelijk de stad gaan verkennen. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kent de weg.

27-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Terug op het Sint Pietersplein. De kerk is intussen open en ik besluit in afwachting van mijn Brugse vriendin er even een kijkje te nemen. Op het moment dat ik er binnen ga begint juist het orgel te spelen. (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kijkt heel even naar boven, haar duimen op, als dank voor deze perfecte timing. Misschien kan zij bij zoveel goedgezindheid eens proberen, zoals zij vroeger als kind voor een voldoende voor een proefwerk wel eens heeft gedaan, het op een akkoordje zien te gooien met de bewoner van dit pand.) ik loop wat rond in deze prachtige barokkerk en volg de staties van de kruisweg in de zijbeuken en dan zie ik de inscriptie: “STAAT OP GIJ DOODEN KOMT TEN OORDEELE” en ineens krijg ik het gevoel te worden bespied…...

26-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Toen ik het Gentse station verliet, waar ik de tram voor Moscou nog net kon vermijden, kwam juist bus 9 aan, die mij in het verleden naar het huis van mijn ex voerde. Maar deze keer hoefde ik niet te sprinten...

Met overal verleden en duizend gedachten spinnend liep ik naar het St. Pietersplein waar mijn Brugse vriendin en ik een uur later voor de kerk hadden afgesproken.(n.v.d.r. uw jonge gedachtespinnendevijftigster was extra vroeg vertrokken om de kudde lawaaierige pubers in de ochtendbus te vermijden) Op het plein was men bezig de jaarlijkse winterfoor met een ijspiste en een reuzenrad op te bouwen. De St. Pieterskerk was om dat uur nog niet open en de houten bank bij de tuin van de St. Pietersabdij, vanwaar je een mooi zicht op de wijngaard hebt stond weliswaar in de zon, maar was te nat en te koud en ik besloot in afwachting van mijn Brugse vriendin ergens koffie te gaan drinken.

De studentenwijk, een beetje een vieze wijk en niet echt de gezelligste buurt op dit uur van de dag wanneer alleen de copycenters open zijn, maar ik vond er toch één koffiehuis. Buiten stond een bord waarop geschreven stond dat men er de lekkerste  en de nieuwste lattes en cappuccino’s serveerden. Ik bestelde echter een gewone koffie, de eerste van die dag. (n.v.d.r. haar dag was al slecht begonnen want bij haar thuis bleken de koffiefilters die morgen op te zijn)  De koffie die men mij serveerde was sterk en smaakte naar...…Drop! (n.v.d.r. Nu houd zij wel van sterke koffie en zij houdt van drop, maar liefst niet in die combinatie.) Mijn wat gespannen sombere bui werd er alleen nog ietsje somberder door en ik voelde aan het slechte koffiewater dat als er niet iets zou veranderen, deze dag wel eens geen blijde intrede zou kunnen zijn.

25-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen donderdag is Uw jonge gedachtespinnendevijftigster met haar Brugse vriendin naar Gent geweest. Gent, zij was er sinds de breuk met haar Gentse vent verleden jaar september niet meer geweest. Heel even, kwam de gedachte bij haar op, stel dat zij hem tegen komt, de wereld is immers maar klein. Hij... hand in hand met zijn nieuw lief. Want natuurlijk heeft hij al lang weer een ander (hij wel) Heeft zij gezien op Facebook (n.v.d.r. Hoe stom kan men (lees: Uw jonge gedachtespinnendevijftigster) soms toch zijn!) Want natuurlijk heeft zij het niet kunnen laten om stiekem even te kijken. Zijn status was veranderd, in relatie met huppeldepup.... en natuurlijk kon uw jonge gedachtespinnendevijftigster de dwang niet weerstaan om ook even bij huppeldepup te gluren en daar dreef zij, haar vervangster, in vol ornaat tussen de walvissen, uw jonge gedachtespinnendevijftigster moest wel een paar keer  heel goed kijken, want ze zag warempel amper het verschil. En wat moet je dan? Hem heel veel geluk toewensen soms? Bullshit!

24-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vrijdagmorgen. Ze zullen toch wel even wachten tot het wat lichter wordt dacht uw jonge gedachtespinnendevijftigster in haar immense naïviteit toen zij het kaartje uit haar brievenbus haalde waarop haar meegedeeld werd dat het elektriciteit vanwege werkzaamheden op het net die vrijdag tussen 8.00 en 12.00 zou worden afgesloten. Maar dat deden ze dus niet, de mannen van de ORES! Om klokslag 8 floepte het licht uit en zat zij in het donker. 

Het was me het weekje weer wel, van vrijdag tot maandag in Amsterdam geweest bij mijn 90 jarige vader die zich sinds de dood van mijn moeder het recht van genieten heeft ontzegt en verder leeft in stil chagrijn, verveling en eenzaamheid en waar hij het volgens zijn zeggen heel erg druk mee heeft.  Vier keer per dag komt de verzorging en twee keer per week steekt hij het pleintje voor de flat in zijn scootmobiel over naar de fysiotherapiepraktijk om er, hoewel hij er eigenlijk niet veel zin in heeft, te oefenen met lopen. Ik heb er de boodschappen, de was, de strijk gedaan, het appartement voor een paar dagen  “stofvrij” gemaakt. ‘ avonds op de bank gehangen en niet naar boer zoekt vrouw gekeken maar wel naar “Nederland Zingt” (n.v.d.r. het leven van uw jongegedachtespinnendevijftigster is bij momenten bijzonder zwaar.) Op zondag de binnenstad bezocht, waar de Sint die dag zijn blijde intocht maakte en nog blijer geconstateerd dat zwarte Piet nog altijd bestaat en het bevrijdingsfront slachtoffers van de slavernij (hoe erg slavernij ook is) hier hun zin, om zwarte pieten af te schaffen, niet hebben gekregen)

Dinsdag. uw jongegedachtespinnendevijftigster  heeft haar vrije dag, Zij heeft uitgeslapen tot 8.00 en de was gesorteerd , de was in de wasmachine gestopt, het wasmiddel in de wasbol gedaan, de wasbol op het wasgoed geplaatst, het wasprogramma gekozen en op de startknop gedruk. Vervolgens de stofzuiger aangezet, met een stofdoek gewapperd en de vloer gedweild. Boodschappen gedaan, iets gekookt, gestreken, de wasbak in de badkamer ontstopt (haar relatie met een loodgieter ooit heeft duidelijk vruchten afgeworpen)  ‘ avonds, zoals iedere avond haar opwindende avonturen van die dag gedeeld met harmonicaman, wiens dag nog een heel stuk opwindender was want hij was wezen wandelen met 2 weeuwtjes van het weeuwtjesgenootschap, eentje ’s morgens en eentje ’s middags en tussen de middag, het kon niet op...ook nog een blokje om, met de bevriende buurvrouw. ( gefrustreerd als zij is begint zij zich zo langzamerhand af te vragen of zij niet een beetje de afsluitster is van de dag, of harmonicaman misschien een ietsiepietsie bindingsangst?)

Woensdag. Zoals elke woensdag op mijn jongste kleindochter Chloé gepast . Mijn lieve kleine poppemie die mij overal achterna loopt en napraat en keurig met twee woorden spreekt zodat het bijna lachwekkend wordt. “Oui oma, non oma, merci oma.” Ook nog met mijn Brugse vriendin getelefoneerd over onze uitstap van de volgende dag,  Donderdag , wij zouden die dag immers naar Gent….

23-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De spits is voorbij en het rijdt vlot op l’autoroute de Wallonie. De gpsmadam doet halverwege de weg nog steeds vergeefse pogingen om uit haar gemeente weg  te komen. (n.v.d.r. Hoewel uw jonge gedachtespinnendervijftigster ook vaak enigszins van haar kook is in het gezelschap van harmonicaman, vind zij dat de gpsmadam zich aanstelt en zwaar overdrijft.) 

In Ieper aangekomen waar die dag een toepasselijke memorialmist hangt, nemen wij eerst een kijkje op de militairenbegraafplaats op de stadswallen. Na een snelle lunch begeven wij ons naar het museum in de gerestaureerde lakenhallen op de grote markt. In de museumhal de gebruikelijke oorlogsattributen, een uitleg over mosterdgas dat in de WO1 voor het eerst als chemisch wapen werd gebruikt  en waarvan ik u de details verder zal besparen, maar ook een aantal mooi gemaakte filmpjes zoals “Kerstmis in de loopgraven” (Uw jonge gedachtespinnendevijftigster en harmonicaman liepen niet rond met pen en papier, waarop zij aantekeningen maakten, (of niet) zoals de klasjes met maar weinig geïnteresseerde kinderen en hun veel enthousiaster lijkende ssssst ssssssst sissende, uitleg gevende  juf of meester.  Zij moet dus diep in haar geheugen duiken, dat vaker dingen onthoudt die zij liever vergeet dan….jeetje…. hoe was het ook weer?

Een samenspel tussen een Franse, een Belgische, een Engelse en een Duitse soldaat. De soldaten vertellen elk om de beurt over hoe er al maanden hard werd gevochten en over de duizenden militairen die er in korte tijd reeds waren gestorven. Zij waren moe en uitgeput. En dan is het december 1914, Kerstmis. Hoewel de Duitsers kort daarvoor met de oorlog waren begonnen waren het de Duitse soldaten die begonnen met het zingen van kerstliederen, beantwoord door hun vijanden. In vier talen klonk het “Stille Nacht Heilige nacht” De soldaten zochten elkaar op en wensten vriend en vijand een zalige kerst. De wapens worden even neergelegd , doden worden onder een gezamenlijk gebed begraven en de mannen tonen elkaar foto’s van hun familieleden en wensen dat de oorlog maar snel voorbij mag zijn, er brandden kaarsjes langs de loopgraven.  Het is vrede… voor even. Drie dagen later geven de bevelhebbers de opdracht weer te gaan schieten. Sindsdien is het staakt het vuren, een kleine vrede in een grote oorlog, hoe belachelijk zoiets eigenlijk is…. een traditie.   

Ook indrukwekkend, een film over de medische verzorging  en de machteloosheid van het verplegend personeel  die hun werk deden met de bedoeling de soldaten op te lappen en weer gevechtsklaar te maken, zodat zij alsnog konden doden of gedood worden.

Uw jonge gedachtespinnendevijftigster houdt ook van brieven en kaarten van vroeger. Op één zo’n kaart naar huis, schrijft een jonge soldaat  enthousiast, hoe content en hoe fier hij wel is om aan het front te zijn en mee te doen aan deze oorlog en... dat anderen zijn voorbeeld ook best zouden volgen…. (n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster kan het niet laten zich af te vragen of dit nu echt.... of gewoon propaganda is?)

Halverwege de tentoonstelling beklimmen zij de trappen van de 70 mtr hoge toren van het Belfort. Harmonicaman geeft geen krimp, de conditie van uw jonge gedachtespinnendevijftigster is ...... goed maar kan altijd beter….

20-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Afgelopen dinsdag. Harmonicaman heeft zijn natuurlijke biotoop in de Noorderkempen wederom verlaten en de Antwerpse ring en de ochtendspits getrotseerd om uw jonge gedachtespinnendevijftigster af te halen voor een dagje uit. Zij zijn van plan het oorlogsmuseum in Ieper eens te gaan bezoeken. Dit keer niet met de motor, maar gewoon, per auto. Het lijkt een traditie te worden, maar niet ver van haar woonplaats begint zijn navigatiesysteem op een onverklaarbare manier te flippen en even dreigt harmonicaman weggezogen te worden in de duivelse driehoek van La Région Du Centre. Nadat zij hem telefonisch naar veiliger waarwater heeft kunnen navigeren staat hij even later voor haar deur.  

 Niet echt het gezelligste uitje om te bedenken misschien, zo’n oorlogsmuseum, maar zo redeneren zij, dan hebben zij dat ook eens gezien en weten zij waarover men praat. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  houdt zoals zovelen niet van oorlogen en andere zinloze conflicten  Bij sommige conflicten raakt zij zelfs de pedalen kwijt. Zij gruwelt bij de beelden van de conflicten in Religistan en de gedachte aan menselijke schilden.  Soms is het zelfs niet helemaal duidelijk wie de goeden zijn en wie de slechten en vraagt zij zich af waarom, de mensheid na eeuwen lang bloedvergieten, nu nog niks heeft geleerd…..

Als harmonicaman weer een beetje is bekomen van het file en navigatieleed vertrekken zij richting de Westhoek, de gpsmadam is nog steeds vreselijk in de war, maar gelukkig weet uw jonge gedachtespinnendevijftigster de weg….

15-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Onlangs waarschuwde mijn beste maatje en partner in crime van weleer, met wie ik ooit, in een ver verleden, na een teveel aan Hasseltse koffie in het reuzenrad op de Brusselse kerstmarkt, een ongekende hoogte bereikte, waarna wij een heel klein beetje heiligschennis pleegden, door de biechtstoel van de Sint Katelijne kerk eens uit te proberen... om vooral toch uit te kijken met wat ik zoal op mijn blog schreef. “Een man als Parki  (archief oktober jl) zou misschien, indien hij mijn blogadres kende, zichzelf wel eens kunnen herkennen en naar de rechter stappen”. Ik ben mijn maatje zeer erkentelijk voor zijn bezorgdheid.

Hoewel mijn logjes over het algemeen alleen gaan over mijn eigen heel belangrijke Ikke en Uw jonge gedachtespinnendevijftigster zich al jaren meer beheerst dan eigenlijk goed voor haar is, ondertussen redelijk kan relativeren en zelfspot niet helemaal vreemd voor haar is, is het altijd een risico om bevriend te zijn met een schrijvende vrouw of  een verveelde blogster, of nog erger, een ex, een boze buur, of zomaar een familielid te zijn en haar te kwetsen, verdriet te doen of simpelweg te irriteren, of haar juist, heel erg blij en gelukkig te maken. Want het zou haar zomaar eens kunnen inspireren. Ook al weet zij best tot hoe ver en tot waar zij mag gaan op haar blog en zal zij proberen een ander nooit onnodig of ongefundeerd te kwetsen  en…. voor die ene zeikerd  die zich toch aangesproken voelt….

14-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op de terugweg doen zij Walcourt aan, een schilderachtig middeleeuws vestingstadje met steile steegjes en straatjes waarvan de bijzondere toren van de kerk (pardon basilique) al van uit de verte is te zien. Zij strijken neer op het terras van een Italiaan met de bedoeling er iets te eten. De man die er bedient spreekt hen, weliswaar met ietwat haar (maar toch) toe in hun eigen taal. (n.v.d.r. Wie zeurt er toch altijd dat Walen hun best niet doen?) zij kiezen voor een Venitiaans Kalfslapje. Wanneer hen even later  een gigantische bord met een even gigantische lap wordt geserveerd, kijken zij, die samen aan de telefoon, al vele duizenden woorden en gedachten hebben gewisseld, elkaar vragend aan “De laatste mammoet uit de Ardennen” weet harmonicaman haar te vertellen. Met volle moed beginnen zij aan de enorme lap vlees die ook nog eens jaren in de pekel lijkt te hebben gelegen…. Dan luidt de avondklok. Harmonicaman beweert bebaarde jagers, hun spiesen klaar voor de jacht, het naburige bos in te hebben zien trekken. Zij vertrekken haastig. Het is al flink afgekoeld en een heel stuk frisser op de motor en hoewel uw jonge gedachtespinnendevijftigster veel zin heeft, en nood wet breekt, om zich zo dicht mogelijk tegen harmonicaman aan te vleien, houdt zich in. Wat zou hij wel van haar denken (Don't mention the war) ten slotte zijn zij alleen maar close aan de telefoon. Onderweg wordt er nog eens gestopt om handschoenen aan te doen en hij geeft haar zijn shawl waardoor zij het meteen een stuk warmer heeft en vervolgens rijden zij onder de heldere hemel met de “uitkomende sterren” deze keer zonder één keer verkeerd te rijden naar haar huis waar zij nog wat napraten en dan vertrekt harmonicaman weer, het duister in, richting de Noorderkempen. 

                                                                                                                                        

11-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zij verlaten haar woonplaats en rijden richting de Samber. De terrils en Le Pays Noir  links laten liggend, langs de weidse akkers met de monumentale boerderijen die deze streek rijk is via Beaumont, langs de meren van Eau d’Heure, dwars door de laars van Henegouwen. Hoewel hun helmen af en toe op een zachtaardige manier tegen elkaar botsen zit Uw jonge gedachtespinnendevijftigster zorgeloos  achterop, geniet en spint ondertussen wat gedachten.  Zij moet hem, behalve wanneer er ergens een stoplicht op groen springt en harmonicaman gas geeft, niet eens altijd vast houden (n.v.d.r. heel even komt de gedachte in haar op om, van achter op de motor "ff" te sms'en naar het thuisfront om ze te laten weten dat alles ok met haar is)  Hier en daar wordt er nog eens een wegwijzer gemist en er wordt gestopt om op de kaart te kijken. Geen van beide raakt echter wijs uit de wirwar van lijntjes, puntjes en vlekjes en zij avonturieren verder met de gedachte dat zij wel ergens uit zullen komen.  Het landschap hier is prachtig in "La Botte du Hainaut" achter elke bocht, duikt of een verrassend gehucht of een schitterend uitzicht op. Tijd om de streek te exploreren is er niet, want de middag is kort en Harmonicaman heeft een missie. Zij zijn immers op weg naar de  “Brasserie des Fagnes” bij Mariembourg waar hij een verslag en een paar foto’s moet maken voor het motorclubblad “De Vrolijke Motorrijder”.  Wanneer zij aan de rand van een gehucht even stoppen om zich te oriënteren, vraagt een inwoner of zij soms problemen hebben en of hij kan helpen, hij wijst hen vervolgens de weg . Bij de brouwerij aangekomen, vinden zij nog een tafeltje vrij op het, in deze tijd van het jaar (wij zijn begin september) al schaars gemeubileerde terras, waar zij, die samen aan de telefoon al vele duizenden woorden en gedachten hebben gewisseld,  nu zwijgend van een blanche genieten en een imposante tot zijn kruin getatoeëerde besnorde en bepaardestaarde (sic)Harley rijder observeren, die prietpratend tegen een Yorkshire op zijn schoot, een paar tafeltjes verderop heeft plaats  genomen…….

Wordt misschien vervolgd

10-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Wanneer uw jonge gedachtespinnendevijftigster, de helm heeft opgezet, voelt zij de spanning al door haar lichaam gieren. De motor wordt klaargezet ( n.v.d.r. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster weet helemaal niks van motoren, deze is groot, zwart met chroom en hij blinkt ....) Waarna harmonicaman haar een teken geeft en...  (Oeps, zij moet dringend weer naar de Fitness) zich met een hand aan zijn zij vast houdend, (“trek mij niet om” zegt hij ook nog, en hij klinkt, lijkt het ietwat geïrriteerd)... dan zwaait zij haar been over de motor heen. (Als een berggeit beklimt zij de Vintage, leest zij later in de preview van het verslag dat hij schrijft voor zijn motorclubblad, “De Vrolijke Motorrijder”.  Zij schrikt toch wel een beetje, bij de gedachte dat hij haar vergelijkt met de een of andere bonkige geit. “Berggeiten zijn bijzonder sierlijke dieren” stelt hij haar echter gerust….. (maar toch! ) Dan zoekt zij naar de voetsteunen en geeft hem een teken dat zij zit. Even later voelt zij de motor in beweging komen.  De ontspanning is er direct. Bij de eerste, schuin genomen bocht weet zij het al. Dit is zalig en had zij voor niks willen missen....

Wordt vervolgd.

08-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Harmonicaman verliet zijn hut op de Noorderkempense heide al vroeg in de morgen om, uw jonge gedachtespinnendevijftigster, die ergens aan de andere kant van de taalgrens, in een onherbergzaam gebied, ver weg van de beschaafde Vlaamse wereld woont,  in de loop van de dag te komen halen. Even voorbij die taalgrens gaat het al mis. Hij glijdt uit op het hellend vlak van Ronquières en verdwijnt in het doolhof van Ecaussinnes op ongeveer 10 minuten van haar woonplaats. (Ondertussen zoekt uw jonge gedachtespinnendevijftigster, hoewel het een warme nazomerse, blote armen en benen dag beloofd te worden, naar haar leren handschoenen, haar dikste jeans en haar bottines,  zij heeft duidelijke instructies gekregen, want stel dat de rit niet helemaal zou verlopen zoals zij het zich had voorgesteld en het wegdek als enorme schaaf zou dienen)

Een uur lang rijdt harmonicaman rondjes door het glooiende landschap onder de alles verzengende zon en volgt omleidingborden, neergezet tijdens een ludiek tewerkstellingproject, bedoeld om luie, van zuurverdiende Vlaamse belastingcenten profiterende Walen aan het werk te krijgen. Harmonicaman die in zijn jeugd nog padvinder is geweest, steekt één natte vinger in de lucht en richt daarna zijn hoop op de zon en weet uiteindelijk de gemeente via zuidelijke richting te verlaten. Na nog eens een half uur rondjes rijden, waarbij hij de enigste richtingaangever mist, bereikt hij “El Tchapele” hààr woonplaats en tevens de geboorteplaats van onze premier Di Rupo.

Zij drinken samen iets in haar tuin en Harmonicaman rookt een sigaretje. Haar tuingebeuren wordt nog even besproken en dan is het zover……

Wordt vervolgd.

07-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gelukkig gebeuren er af en toe ook leuke dingen in het leven van uw jonge gedachtespinnendevijftigster en soms beleefd zij zelfs weer eens een eerste keer….. 

Harmonicaman, met wie zij sedert iets meer dan één jaar nu, een soort van telefoonrelatie heeft en die zij, die laatste weken, door het gedoe met Parki, misschien wel een beetje had verwaarloosd, en die behalve, dat hij (vanzelfsprekend) een aardig deuntje harmonica fluit, een eekhoorn van een bosuil en vice versa kan onderscheiden en zo maar een Heilige Ibis weet te herkennen wanneer hij er eentje ziet en van horen zeggen nog over een aantal kwaliteiten beschikt, rijdt ook motor en stelde haar begin september voor om eens met hem mee te gaan, voor een rit.

“Zou je dat nu wel doen?”  vroegen haar kinderen verschrikt waarna zij haar overlevingskansen besproken in een met spoed opgetrommelde buitengewone familieraad. Want het is nogal wat...... Moeders op een motor! Vervolgens besloot haar schoonzoon en liefhebber van oldtimers, dat een ritje in een 2 CV een flink stuk rustiger en vooral veel veiliger zou zijn. Bovendien, argumenteerde hij verder,  zou zij bij het rijden in de lelijke eend met een open dakje eveneens van het effect van de wind  kunnen genieten. Maar uw jonge gedachtespinnendevijftigster die zelden doet wat haar gezegd wordt, leek dat allemaal bijzonder saai en bovendien, totaal geen vergelijk…….

Wordt vervolgd.

06-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was weer zover…….Toen ik deze morgen op het Centraal Station van Amsterdam aan kwam werd er juist met een vrolijke niets aan de hand stem afgeroepen dat de IC trein met bestemming Brussel Zuid  van 9.46 i.v.m. “mompel, mompel , mompel ....  (en dat in 4 talen) was afgeschaft! Ik werd niet vrolijker dan ik al was met het vooruitzicht om een uur te moeten rond dwalen in een tochtige stationshal.

Op zoek naar een plekje om in afwachting van de trein even ergens te gaan zitten om een koffietje te drinken en om er een van de gratis perron krantjes te lezen, ging ik met de roltrap naar boven en kwam ik éven voorbij de Burger King, voorbij "het balkon" en voorbij de Starbucks, ergens tussen 2a en 2b...... je-weet-wel nààst het perron waar de Zweinsteinexpres  naar Zweinstein vertrekt en dus alleen toegankelijk voor heksen en tovenaars en niet voor Dreuzels! Boven het geroezemoes van de stationshal en nààst de Koninklijke wachtkamer met het imposante hek, waar Hare Majesteit mag wachten als ze met de trein gaat rijden. (Want zèlfs voor de Kwien rijden de treinen blijkbaar niet altijd op tijd… )  En daar, bijna helemaal achteraan ontdekte ik een bijna geheime plek, een café geïnstalleerd in de vroegere wachtkamer van de 1^e klas treinpassagiers en waarvan het schemerige, bijna imponerende interieur stamt ergens tussen 1881-1889 de periode dat het Centraal Station werd gebouwd. Een plek uit een tijd toen reizen met de trein nog een bijzondere ervaring was en mensen niet zoveel haast hadden. Ik nam plaats aan een tafeltje waar ik zicht had op de bar waarop een echte witte Kaketoe onder een bordje met de meer dan duidelijke tekst: “afblijven” de klanten in de gaten hield.  Ik schrok mij een hoedje toen er ineens twee obers met zwarte strikjes op hun witte overhemden tegelijk naast mij stonden. Eentje links en eentje rechts. “Goedemorgen mevrouw!” klonk het in stereo. Jansen en Janssen, al dragen die stropdassen, maar toch… en dat allemaal voor één kopje koffie.

05-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Maarrrr…..... Het leven gaat verder. Uw jonge gedachtespinnendevijftigster  gaat nog steeds iedere 14 dagen, een lang weekend bij haar wachtende, nergens geen zin in hebbende, zappende vader. Verder treed zij twee keer per week op als oppasoma en soms zelfs nog iets vaker en deze morgen* was haar zoon, de oortjes van zijn muziekdingetje weer eens kwijt en heeft zij een opstopping (yessss    ) aan de enigste open kassa, van de plaatselijke supermarkt veroorzaakt door haar boodschappen te betalen met uitsluitend eurocentjes en had, indien blikken konden doden, dit logje niet eens bestaan….

*lees gistermorgen  (maar wegens iets anders te doen...…..)

01-11-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De volgende dag aan de telefoon nog een heleboel keer sorry, sorry, sorry gehoord,slap gelul,  zonder verdere uitleg.  Sorry, sorry, sorry, een te gemakkelijk, leeg, hol en niets zeggend woord, volgens "Elton John" het moeilijkste woord. SORRY is een doewoord en sorry moet je doen of je zorgt er voor dat je nooit sorry hoeft te zeggen.

En zij spinde verder en bedacht hoe het verder zou zijn gegaan indien deze avond nooit had bestaan. Wanneer  er na de eerste spannende weken samen, verder niets te delen blijkt te zijn. Wanneer het  geluid van het geschuifel op de vloer, zo eigen aan Parkinson, de slapeloze nachten,het altijd moe zijn, het nooit samen dingen doen, die zij zo leuk vind en zijn soms onduidelijke manier van spreken, de geldproblemen vanwege de hoge kosten van de medicatie, alleen maar ergernis zou opwekken. Wat was zij blij, dat het moment nooit zou komen dat zij hem, om die redenen, Sorry zou moeten zeggen. 

30-10-2012 om 22:48 geschreven door Loewiesa

 “Kijk maar uit” zei haar beste vriendin, terwijl zij zorgelijk klonk, “Die Parkies zijn bijna allemaal seks en gokverslaafd en zij kon het weten, want zij had jaren op de neurologische afdeling van een ziekenhuis gewerkt. Maar uw jonge gedachtespinnendevijftigster had liefde en aandacht nodig en hoe had zij hem in hemelsnaam kunnen weerstaan  (terwijl de dopamines en andere mines, die bij haar natuurlijk waren maar bij hem uit een potje kwamen)  hen rond de oren vlogen en hij You are so beautiful voor haar zong terwijl hij het oooh zo gevoelige plekje in haar hals exploreerde en…… ach zij was toen nog jong, pas 57 en ook dan, wil je nog wel eens wat.)

En hoewel Uw jonge gedachtespinnendevijftigster genoot van de quality time samen, maakte zij zich zorgen over zijn ziekte en hoe of het nu verder moest, en natuurlijk had hij ook schulden en nooit geld genoeg, zodat het plaatje dat haar beste vriendin had gemaakt uiteindelijk klopte. Hoewel hij (Blame it on me, blame it on him,  blame it on the sunshine, blame it on the moonlight, blame it on the boogie, blame it on Levodopa®) (maar niet "on" Mr. Parkinson, want dat is veel te veel eer voor deze kloteziekte) altijd zin had in seks, was hij al moe na een rondje schuifelen rond de kerk. Samen zouden zij nooit lange wandelingen of fietstochten kunnen maken of heel lang ergens onderweg zijn. Over een paar jaar, bedacht zij zich met triestheid,  zou zij samen met hem op een soort van "eilandje" zitten.Waarschijnlijk zou zij zijn rolstoel duwen en zou zij zijn verpleegster zijn, moest dat haar toekomst zijn?  Bij momenten sprak hij wat onsamenhangend en zijn geheugen was soms als een zeef, ook dat kon alleen maar erger worden,  en op een weekend toen zij bij haar vader was, vergat hij haar gewoon (n.v.d.r. een niet echt bijzonder fenomeen dat bij sommige mannen (en vrouwen) wel vaker voor schijnt te komen.) ondanks de sms’en dat hij haar zo miste en niet kon wachten haar weer in zijn armen te kunnen sluiten...

En om een lang liedje kort te maken: Toen zij op maandagavond, weer bij hem was, werd zij  de hemel zij dank, GERED door een vrouw die hij een paar maanden geleden had ontmoet en die, toen geen zin in hem had, maar nu in een moeilijke echtscheiding zat en daardoor wel wat afleiding kon gebruiken…..

Waarschijnlijk kunt u wel raden (maar misschien ook niet) Uw jonge gedachtespinnendevijftigster voelde zich op dat moment toch wel een heel klein beetje belazerd en had hem het liefst met heel veel liefde al zijn erectiepillen door zijn strot geduwd. Ware het niet, dat zijn mond op dat moment al vol zat met......tanden.

De keuze om wel of niet te breken met deze lieve, zachtaardige maar oooh zo onbetrouwbare man was snel gemaakt. En zij leeft nog lang, hopelijk gezond en misschien zelfs gelukkig en is blij haar bed weer voor zich alleen te hebben.

29-10-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Want zij moet u natuurlijk nog alles vertellen over die lange hete zomer van 2012 (I quess nothing could last forever)  en over Parki, die haar op dag één vertelde dat hij een d.b.s. operatie had ondergaan, een elektrode in zijn hersens, waarvan de geleidedraden van zijn hoofd via zijn hals naar het sleutelbeen liepen waar achter een neurostimulator zat, zodat hij het één en ander kon regelen. Zij mocht zelfs even voelen, waarbij hij een rare beweging maakte en zij zich een hoedje schrok, waarna zij beiden omrolden van het lachen. (Stupid is as stupid does)*  (Weer een afstandsbediening erbij op de tafel, dacht uw jonge gedachtespinnendevijftigster nog even.)

En hoe zij,  i.p.v. heel hard weg te lopen van deze man, opgesloten in zijn eigen lichaam en aan wie een klein kind zelfs kon zien dat er iets mis met hem was (le coeur a ses raisons que la raison ne connaît pas)* en hoe zij zich vervolgens door die aardige man liet vertellen hoe lief en hoe mooi en hoe knap en hoe geweldig zij wel was, en hoe goed zij alles deed (wat zij natuurlijk al wist, maar het was fijn om hier weer eens een bevestiging van te krijgen, waardoor haar zelfvertrouwen, dat de laatste maanden een beetje in een dip had gezeten, sinds de breuk met haar lief) terug steeg naar een acceptabele hoogte en haar voor het eerst sinds maanden weer deed lachen. (n.v.d.r. Hij wilde zelfs met haar trouwen, maar dat vond uw jonge gedachtespinnendevijftigster  dan weer zwaar overdreven.) Of over de slapeloze nachten wanneer mr. Parkinson kwam spoken en deze leuke en slimme man, veranderde in een zielepoot, die zichzelf en zijn klote ziekte haatte.

Dààr over zou zij u kunnen vertellen….. als niet iedere keer, wanneer haar vingers op het toetsenbord liggen en zij probeert een lege Wordpagina te vullen er, steeds iets in haar opkomt, dat haar doet besluiten om op de deleteknop te duwen….

 Maar misschien wilt u wel weten (al heeft zij haar twijfels, want waarschijnlijk weet u dat wel) waarom la place de la Cathédrale in Luik, la place de la Cathédrale wordt genoemd. Of over die keer dat zij zich, in het zoveelste moment van gekte, kunstnagels heeft laten aanmeten, waarmee het heel lastig sms’en is op een mobiel met gewone toetsjes en wanneer zij centjes moet vissen uit haar portemonneetje  En over… Joepie! Het einde van haar hinderlijk leven als….. motormaagd! Het beste moet vast nog komen.….

* Forrest Gump 

* Blaise Pascal

27-10-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

In de stoel bij de tandarts, vanwege een kanaalwortelbehandeling, zag zij ineens het licht (n.v.d.r. het was van Siemens.) Goh…Misschien moest zij haar ellende gewoon allemaal opschrijven ….? "Goed idee” zei de alternatieve therapeute:“Schrijf het allemaal van je af, pak een vel papier en je mooiste pen en laat het los ! Schrijf een brief naar al je kwelgeesten, lees de brief  hard op voor en verbrand ze vervolgens.” Ook moest uw jonge gedachtespinnendevijftigster tegen de treurigheid aan de Bloesem van Bach en voor een nog beter inzicht een steen aan een ketting rond haar nek. Verder moest zij zich nog een steen aanschaffen om de eerste steen op te laden, al had dit ook gewoon in het zonlicht gekund of zelfs in het licht van de maan. Na dit alles, plus nog wat hulp van wat engelen en een bezoek van de brandweer aan haar deur gealarmeerd door de vuurzee die zij met het verbranden van haar kwelgeesten  had veroorzaakt (uw jonge gedachtespinnendevijftigster had heel wat kwelgeesten af te rekenen, waarvan sommige bijzonder hardnekkig) voelde zij zich een heel stuk lichter* en  besloot zij dat het hoog tijd werd om weer eens te gaan bloggen.

*in haar portemonnee

25-10-2012 om 00:00 geschreven door Loewiesa

24-10-2012 om 15:02 geschreven door Loewiesa