ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Als je je beperkingen kent, kun je daarbinnen, onbeperkt te werk gaan
Jules Deelder
schrijver,dichter
Don't walk behind me I may not lead Don't walk in front of me I may not follow Walk beside me That we may be as one
I'm Out Of Estrogen
AND I HAVE A GUN!
gedachtespinsels, dagelijkse onzin en andere beslommeringen van een jonge vijftigster
Loewiesa
22-03-2010
Departure Today
Als je op het Brusselse Zuidstation een internationaal treinkaartje wilt bemachtigen. Moet je eerst naar de daarvoor bestemde balie van internationale reizen. Om te beginnen mag je de taal kiezen. Hiervoor druk je op een van de schermen die bij de ingang van dit lokaal opgesteld staan. Daarna kies je de bestemming van je reis, waarna het apparaat vervolgens een volgnummertje uit spuugt, waar mee je, goed oplettend, op de steeds wisselende volgnummers op de schermen boven de balie, het best op een strategische plaats in de ruimte voor de loketten gaat staan. Hoewel ik zelf in redelijke vorm ben en niet belast ben met allerlei kwalen waardoor ik niet goed uit de voeten kom. Lukte het mij afgelopen vrijdag niet om vanuit mijn strategische positie, mij binnen de 1 seconde (???) naar de balie van de internationale verbindingen te begeven.U ben te laat!!! U moet sneller komen zei de internationaletreinkaartjesverkoper die er duidelijk plezier in had: Ga terug naar start! U krijgt geen treinkaartje! -klonk het nog net niet- .... Maar het scheelde niet veel
Het wordt weer eens tijd voor een logje. Ik was heel blij met de reacties en met de leuke mailtjes die ik de afgelopen weken van een paar van mijn virtuele vrienden heb gekregen, met als belangrijkste doel mij weer aan de praat te krijgen.Want waarom zou ik in hemelsnaam stoppen met iets dat ik leuk vind?
De laatste maanden reis ik regelmatig per trein van Brussel naar Amsterdam. Heel toevallig ben ik laatst eens in een stiltecoupé terecht gekomen. Op de ramen zijn stickers geplakt "Silence S Stilte. Die duidelijk moeten maken dat hier niet gepraat mag worden. Er mag ook niet geritseld worden met kranten en elke kuch, proest of hoest en ook de passage van de man met de kartonnenkoffiesmaakkar kan rekenen op kwade, verstoorde blikken van sommige medepassagiers.
Dat het een stiltecoupé was kwam ik pas te weten, toen mijn gsm in mijn tas begon te zoemen. Het was mijn zoon, die ik, die morgen, toen ik in alle vroegte vertrok nog niet had gezien. Hij vroeg waar ik zat en of alles goed ging. Want het was in die week na de treinramp bij Buizingen. Heel de dorsale Wallonne was in de war, en ik had er bijna 4 uur over gedaan om van mijn woonplaats in "Le Hainaut" in Brussel te raken. Op de bank naast mij zat een man gebaren naar mij en het raam achter mij te maken. Eerst dacht ik nog, dat er misschien een of ander griezelig buitenaards wezen of iets anders van dien aard achter mij zat. Toen ik de "S" op de ruit zag, viel langzaam mijn Eurootje! Ik belje straks wel even terug fluisterde ik, toch wat geschrokken, naar mijn zoon. Mij voornemend om de volgende keer goed op te letten waar ik ging zitten. Want het gebep van andere reizigers hindert mij niet en kan bovendien soms zeer inspirerend zijn. Ik keek nog eens naar de man die met een chagrijnig gezicht zijn ogen had toegedaan. Zijn geschoeide voeten ongegeneerd op de bank voor hem . Nog tot twee stations verder, net gedaan... of ik me niet zat te ergeren ..
Bloggen, ik ben er vandaag op de kop af 540 dagen geleden op een eenzaam verveel moment aan begonnen. Ik wilde een life-log, een blog uit mijn leven gegrepen, recht uit mijn hart. Een dagboek op internet is niet hetzelfde als een papieren dagboek onder je hoofdkussen waar verder niemand anders in leest. Door mijn blog heb ik onverwachte spannende en leuke maar ook minder leuke dingen meegemaakt. Dingen die niet zouden zijn voorgevallen mocht dit blog er nooit zou zijn geweest. Toch heb ik vandaag besloten om (om persoonlijke reden) met dit blog te stoppen. Misschien dat ik hier ooit eens terugkom. Want zeg nooit nooit.........Voorlopig laat ik mijn blog staan, want ook al is het dan mààr een blog, het is per slot van rekening toch een héél klein stukje van mijn leven. Ik bedank al mijn blogbezoekers: voor jullie geduld, jullie trouwe bezoekjes en jullie vriendschap.
Mijn moeder had me toen ze in augustus in het ziekenhuis lag en ze haar eindje voelde naderen al eens gezegd:Je moet eens kijken bij mijn juwelen. Als er iets is dat je mooi vind dan neem je het maar mee. Dat bekijken we samen wel eens als je straks weer thuis bent antwoordde ik toen. Want mijn moeder ging niet dood. Zij had immers het eeuwige leven. Juwelen zijn persoonlijk en vaak beladen met emoties. Aan sommige zit een verhaal dat ze mij ooit eens verteld heeft. Anderen had ze zelf gekocht. Mijn moeder was een wijze vrouw. Als je iets wilt in het leven, moet je er zelf voor zorgen heeft zij vroeger eens tegen mij gezegd. De troela ketting van mijn oma, die ik zo had gedoopt, na dat ik, als 3 jarige mijn opa (plagend?) tegen mijn oma had horen zeggen dat zij een troela was! Mijn Oma had vanaf die dag niet alleen een troela ketting, ze had ook nog eens troela haar, troela kleren, troela schoenen en een troela bril!...... Een maansteen (die vruchtbaarheid zou bevorderen) Een ring, en een ketting met echte parels. Parels zijn tranen, zei eens mijn lief (die mijn lief niet meer is) Ooit kreeg ik van hem een ring met Valentijn. Gisteren heb ik die ring, bijna ingegroeid in mijn vinger, afgedaan, en in een doosje gestopt, bij mijn trouwring en een ring die ik kreeg bij de geboorte van mijn zoon. Zoals een" zwarte weduwe" die haar zegeningen telt. Afscheid nemen en loslaten, knoppen omdraaien en gewoon weer verder gaan met ademhalen. Juwelen met emoties. En wie weet, later als ik dood ben en mijn kinderen mijn spullen gaan opruimen......
Ik voelde het meteen deze morgen toen ik wakker werd. Het was niet eens de moeite om in de spiegel te kijken; Niet dat ik dat ooit doe, zo ' s morgens meteen bij het opstaan, wil ik de dag niet meteen in mineur beginnen. Mijn gezicht, gloeide en kriebelde en trok. En nee, ik ben niet veranderd van dag of van nacht crème, en ook niet van wasmiddel, en nee, ik gebruik geen wasverzachters. En nee, ik heb ook geen kat meer, geen hond, geen paard, geen konijn, geen hamsters, zelfs geen man die op mijn zenuwen werkt. Ik heb het gras niet gemaaid, en er vliegen momenteel geen pollen door de lucht. Wel lig ik 's nachts met een aan zekerheid grensende hoogstwaarschijnlijkheid, met miljoenen andere levende wezens* in mijn bed. Ranzige gedrochten die alles behalve aantrekkelijk zijn als je hun foto ziet, en die ook nog eens over een compleet spijsverteringsorgaan blijken te beschikken en waar je dus best niet al te lang bij stil blijft staan wil je je zelf niet de een of andere fobie aanpraten. En ja, het is koud, berenkoud en ben ik gisteravond naar het zwembad geweest, waar het lekker warm was en waar ik een paar keer met mijn hoofd onder water geweest ben, en daarna weer naar buiten, de vrieskou in! Het zal dat dus wel zijn. Of..... ik ben gewoon allergisch aan mijzelf!!!!
Maar er gebeuren en gelukkig maar- ook leuke dingen in mijn leven. Mijn oudste dochter en haar partner verwachten in juni hun eerste kindje, ik word dus oma voor de 2e keer en ik mag dus weer breien! Als tenminste... ik vroeger op de lagere school niet had zitten klieren, tijdens de handwerklessen die wij wekelijks hadden. Pannenlappen breien, monogrammen borduren in kruissteekjes, voor je uitzet!!! En babykleertjes naaien. Pannenlappen, ik weet het nog goed, insteken, omslaan, af laten glijden, vier recht en vier averecht. Alles trok strak en werd groezelig onder mijn zweethandjes. Ik heb ze laatst terug gevonden in de kast van mijn moeder, die pannenlappen, gele dingen met een groen gehaakt randje erom. Je ziet goed het verschil waar ik ben begonnen, en de veel lossere steken van mijn moeder die het werkje thuis voor mij afmaakte.
Roze of blauw? Dat zal nog een verrassing zijn, want ze willen het niet weten.
Ik heb zo naar gedroomd zei mijn vader, toen ik hem vroeg hoe hij zich voelde vandaag. Ik droomde dat je mama en ik met vakantie gingen, met een bus. Maar eerst moest ik het hier nog een beetje opruimen, zei ze nog, voor ze instapte. En dan reed de bus weg. Het ergste was dat ze geen tekens deed naar de chauffeur om de bus te doen stoppen, en daar stond ik.....
Typisch gevalletje bus gemist, probeerde ik nog leuker te zijn dan de deurknop. Want ik ben niet goed in die dingen. En; er zal nog wel een bus komen... later! Zij maakt alles daar vast voor je in orde. En ach paps, je weet hoe het gaat, met die onregelmatige reistijden......
Prinses zoekt prins op wit paard, Prinses zoekt prins om verzorgt te worden, Dominant moedertypje zoekt mannelijk laat maar typje, Dominant vrouwmens zoekt dominant manmens om samen mee te bekvechten, Leeuwinnetje zoekt zachte stevige hand om zich te laten strelen, zweverig typje zoekt berg om rond te zweven......
Weet je, je moet niet te lang wachten met een nieuwe partner raadde mijn bevriende buurvrouw mij aan na het leuke weekend in "de Panne"* van een paar maanden geleden. Voor je het weet zit je vast in je eigen gewoontes en is er voor niemand nog plaats meer.
Inmiddels heb ik een lijstje gemaakt met 100 voorwaarden waar een eventuele kandidaat aan moet voldoen.......
Na het overlijden van mijn moeder zit mijn vader in een soort van Het moet maar... overlevingsmodus. Want natuurlijk gaat het allemaal niet echt lekker. Ook al zijn we in dit leven maar van twee dingen zeker: de dood en de fiscus. Het is niet niks, om je partner en daarmee tevens je allerbeste maatje te verliezen, na er bijna een mensen leven mee samen geweest te zijn. Het is niet niks om afscheid te nemen van een stuk van je oude leven en zo in een nieuwe situatie over te stappen. Ook al bestaat het leven uit doodgaan en geboren worden, en is de kunst van het rouwen gewoon loslaten en gewoon je neus verder achterna lopen... Het is niet niks als de toekomst als een lege eenzame donkere ruimte voor je lijkt te liggen en je iedere zin van het leven lijkt te zijn ontnomen. We bekijken samen de foto's van vroeger en af en toe lachen we ons tranen in de ogen bij het ophalen van herinneringen. Ik mis het commentaar uit de lege stoel van mijn moeder.
Ondertussen weet hij hoe de wasmachine werkt en is goed op weg om een keukenprins te worden. Hij maakt plannen voor de auto keuring en wil zelf weer naar de supermarkt i.p.v. naar de Toko uit de buurt. Bovendien zijn ze bij "Appie" weer begonnen met de voetbalplaatjes, die hij elk jaar nog steeds spaart voor zijn kleinzoon..... En dan is het: Je moet maar zien, wat je doet met haar spullen. Mijn moeder hield van mooie dingen en van mooie kleren en had een heuse dressing. Bij het tigste paar schoenen ben ik opgehouden met tellen en heb ik vertwijfeld de deur dicht gedaan....
"Geen terrasjes weer" las ik in mijn gastenboekje. En dat is nu juist, wat ik de afgelopen week in Amsterdam wel heb gedaan. Daarbij de Molen, aan de Zeeburgerdijk. In het zonnetje, in de sneeuw, genietend van een heel warm drankje, met een klein beetje leedvermaak gekeken naar langskomende mensen die moeite hadden zich staande te houden, vanwege de glibberige gladheid. (of was het nu gladde glibberigheid?) Af en toe kreeg ik zowaar inspiratie en kwamen er prachtige zinnen en gedachten in mij op. Had ik maar een soort van recordertje in mijn hoofd. Zodat ik ze, eenmaal thuis, door even aan mijn oorlelletje te trekken heel gewoon kon downloaden...
Af en toe heb ik er last van. Dan word ik even overstelpt met een heleboel zelfmedelijden en andere zieligdoenerij en word ik gedurende een tijdje heel erg depri van mijzelf. En dan weet ik niets beters dan mijn frustraties weg te vreten. Afgelopen weekend begon het weer. Met een doos pralines. Hoewel de gulle gever erbij had gezegd, dat ze zo goed waren, vond ik dat eigenlijk niet. Het waren pralines met een fruitsmaakje van binnen, omhult met een chocoladelaagje dat naar mijn smaak toch wel heel erg dun was. Toch heb ik de hele doos leeggegeten, 1 kilo! eentje per keer, (alleen om te proeven..... want ik sta nu eenmaal open voor de mening van anderen) En wat was ik blij toen ze eindelijk op waren. Maandag ben ik dan gaan sporten en best flink wat calorieën verbrand maar op de terug weg naar huis, heb ik weer een misdaad begaan! Samen met mijn sportvriendin stonden wij ineens, zomaar, (goh hoe zouden we hier zo gekomen zijn?) voor een frituur waar het buiten zo heerlijk rook. En vandaag heb ik besloten! -En dan heb ik toch nog een voornemen voor dit nieuwe jaar.- Want vanavond ga ik weer sporten! En op het hoofd, van dit blog. Ik doe vanaf vandaag echt alles weer heel serieus.........! Als ik sport dan sport ik en als ik dan toch weer zo nodig aan de pralines moet, dan alleen nog maar hele goeie!
En wat nu met opa? vragen mijn dochters, want opa is zo vreselijk zielig , zo zonder oma. Maar opa wil niets weten van de thuiszorg. Geen vervelende wijven in mijn huis. Hoewel die ene, die Surinaamse, die je mama soms kwam helpen, wel erg aardig was. Misschien, kunnen we vragen of die ene dan hier kan komen opper ik nog even. Je moet wel, die alarmknop dragen, en waar ligt die spray, voor het geval je hart weer raar gaat doen? Hij moet even denken, en de alarmknop die in verbinding staat met de telefoon vind ik terug tussen een stapeltje tijdschriften.
Samen staan we voor mijn moeders linnenkast, mijn vader en ik. Een soort grot van Ali Baba waar ik tot nog niet zo heel lang geleden zelfs niet in mocht komen. Laat mij dat maar doen. Was het altijd, Bang dat mijn moeder blijkbaar was, dat dat slordige, onhandige wicht dat ik in haar ogen jaren geweest ben haar nette stapeltjes zou doen omvallen. Als kind heb ik me dikwijls afgevraagd, wanneer ze het me nu eindelijk eens zouden vertellen, wie mijn echte ouders eigenlijk waren en hoe ik in hemelsnaam bij hen was terecht gekomen...... Maar ook voor mijn vader blijkt de linnenkast een openbaring te zijn. Meer dan 65 jaar legde mijn moeder iedere dag zijn kleren voor hem klaar. Dat blijkbaar een heel normaal fenomeen was/is voor mensen van die generatie en hoogst waarschijnlijk ligt hier het geheim van een levenslang durende relatie. Blijf meesteres over de linnenkast, verstop het ondergoed en de sokken van je partner en maak hem zo, volkomen afhankelijk van jezelf. Helaas, ik ben een kattenmens..... De linnenkast heeft ondertussen geen enkel geheim meer voor mij. Kijk papa, hier liggen de theedoeken, hier liggen de washandjes, de handdoeken, de tafelkleden. Helemaal achterin onder een stapel zelf geborduurde tafelkleden van mijn oma, heb ik een pakje met brieven gevonden, waarschijnlijk uit hun verlovingstijd. Ze zijn samengebonden met een wit lint. Zou ik er mijn vader naar vragen? Misschien -en dat zou eeuwig zonde zijn !!!- Gooit hij ze wel weg, zoals hij na het overlijden van mijn broer, in zijn immens verdriet, een doos met vakantiefoto's van vroeger weg heeft gegooid, zonder er naar te kijken. (Alleen, auw! 1 klein detail, ik stond ook op die foto's.) Voorlopig heb ik ze weer teruggelegd, daar waar ze lagen.....
En daar stonden we dan voor een allerlaatste groet, voor we de kist gezamenlijk zouden sluiten en mijn moeder naar haar laatste rustplaats werd gebracht.
Het was haar mooie bloes met de oranje en gele bloemen die ik voor haar had uitgezocht en die haar zo goed stond. We hadden het hier eigenlijk nooit over gehad, wat ze aan zou trekken, die allerlaatste dag. En waar ik....oh hoebelachelijk! Die afgelopen nacht over had liggen piekeren, want het vroor dat het kraakte, verdorie, en het Amsterdamse kerkhof lag onder een dik pak sneeuw. En niemand om het eventjes aan te vragen. Nu echt helemaal nooit meer: màààààm weet jij.......?
Het waren mijn moeders handen. Het waren haar haren. Maar waar was haar rimpelkoppie gebleven? Zouden al die dure crèmes, die zij haar leven lang gesmeerd had en waarvan ze uiteindelijk tot de conclusie was gekomen, dat ze toch niet hielpen, dan toch hun werk hebben gedaan? Of kwam het dan tòch van die koude koffie , waarvan ze altijd beweerde...... en zij had die wijsheid dan weer gehoord van haar moeder: dat je daar mooi van werd!.......Na je dood.
Regelmatig maakte ze ons de laatste tijd eens aan het schrikken.* En ook nu hoopten we dat het weer zou meevallen. Want een moeder wil je immers je leven lang houden. Maar deze keer was het menens. Even voor de jaarwisseling, is ze thuis, in haar slaap overleden.
Le Cora" van La Louvière, woensdag 23 december 2009. Om precies 9.00 werd het startschot gegeven en werd de meute los gelaten. Kerst boodschappen. Niets anders dan een noodzakelijk kwaad, waarbij je een eindeloos geduld moet hebben. Wachten soms tot je iets uit de schappen kunt pakken. Verkeerd geparkeerde winkelwagentjes, winkelwagens tegen je hielen. Vriendelijk glimlachen. Heel veel pardons. En vooral RUSTIG blijven! Heel even werd ik bevangen met het gevoel van wild om me heen te gaan slaan. Ondertussen klonk And so this is Christmas. I hope you have fun!!! uit de luidsprekers. En dan was er nog de rij aan de kassa! Om 11 uur, 11 minuten en 11 seconden precies verlieten wij volgens het kasticket deze super supermarkt. Tijd om een wens te doen.....
Voor alle bezoekers van mijn blog een hele fijne kerst!
John Lennon's Happy Xmas (War is Over) onder de foto
Ik heb weer eens een beetje een blogdip. En op dit moment heb ik nog geen flauw idee waar dit logje uiteindelijk over zal gaan. Ik zou natuurlijk een boom kunnen opzetten over mijn echte kunstboom die sinds een paar dagen in mijn living staat te schitteren, met de bedoeling mij een beetje in Kerststemming te brengen. Dit jaar is alles anders, en eigenlijk zou ik dus blij moeten zijn, Dit jaar zijn er geen spanningen meer tussen mij, mijn lief, die mijn lief niet meer is, en mijn zoon. Niks dat de sfeer zou kunnen bederven. Maar waarom ben ik dan toch niet blij?..... Ik zou ook een boom kunnen opzetten over de sneeuw voor mijn deur, waardoor ik gisteren de keukendeur niet meer open kreeg. Maar er wel van voren nog uit kon, zodat ik geen enkel excuus meer had om de sneeuw voor mijn huis weg te ruimen, alleen maar, om te voorkomen dat die anderhalve man en die paardenkop die soms voorbij mijn huis komen, en daarbij vooral denkend aan juist die ene paardenkop die misschien op de onzalige gedachte zou kunnen komen om juist voor mijn deur een smak te maken en daar bij een arm, een been, zijn heup of zijn nek te breken. Ik zou ook een boom kunnen opzetten over een interessant onderwerp als Philematologie. Waar ik laatst iets over gelezen heb toen ik het derde deel van mijn Brussels avontuurtje aan het voorbereiden was, maar waar ik na rijp beraad met mijzelf, mijzelf en mijzelf toch maar van af heb gezien, vanwege de zelfcensuur die ik mijzelf enige tijd geleden heb opgelegd. Bovendien is de praktijk van dit wetenschappelijk onderwerp vele malen leuker dan de toch ietwat saaie theorie. Daar zou ik allemaal bomen over kunnen opzetten. Dat kan, maar i.p.v. al mijn geboom geeft ik je hierbij een tipje (dat ik zelf ook alweer vergeten was) en waar andere pc leken misschien meer aan hebben dan aan mijn geboom over niets:
wist je dat als je op F11 van je toetsenbord drukt, de werkbalken verdwijnen? Bij nog een keer drukken komen ze gewoon weer tevoorschijn. En als je op CTRL drukt en tegelijkertijd op + of - wordt het beeld groter of kleiner.......
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
Mijn moeder had me toen ze in augustus in het ziekenhuis lag en ze haar eindje voelde naderen al eens gezegd:Je moet eens kijken bij mijn juwelen. Als er iets is dat je mooi vind dan neem je het maar mee. Dat bekijken we samen wel eens als je straks weer thuis bent antwoordde ik toen. Want mijn moeder ging niet dood. Zij had immers het eeuwige leven. Juwelen zijn persoonlijk en vaak beladen met emoties. Aan sommige zit een verhaal dat ze mij ooit eens verteld heeft. Anderen had ze zelf gekocht. Mijn moeder was een wijze vrouw. Als je iets wilt in het leven, moet je er zelf voor zorgen heeft zij vroeger eens tegen mij gezegd. De troela ketting van mijn oma, die ik zo had gedoopt, na dat ik, als 3 jarige mijn opa (plagend?) tegen mijn oma had horen zeggen dat zij een troela was! Mijn Oma had vanaf die dag niet alleen een troela ketting, ze had ook nog eens troela haar, troela kleren, troela schoenen en een troela bril!...... Een maansteen (die vruchtbaarheid zou bevorderen) Een ring, en een ketting met echte parels. Parels zijn tranen, zei eens mijn lief (die mijn lief niet meer is) 
Ik heb het gras niet gemaaid, en er vliegen momenteel geen pollen door de lucht. Wel lig ik 's nachts met een aan zekerheid grensende hoogstwaarschijnlijkheid, met miljoenen andere levende wezens* in mijn bed. Ranzige gedrochten die alles behalve aantrekkelijk zijn als je hun foto ziet, en die ook nog eens over een compleet spijsverteringsorgaan blijken te beschikken en waar je dus best niet al te lang bij stil blijft staan wil je je zelf niet de een of andere fobie aanpraten. En ja, het is koud, berenkoud en ben ik gisteravond naar het zwembad geweest, waar het lekker warm was en waar ik een paar keer met mijn hoofd onder water geweest ben, en daarna weer naar buiten, de vrieskou in! Het zal dat dus wel zijn. Of..... ik ben gewoon allergisch aan mijzelf!!!!
Als tenminste... ik vroeger op de lagere school niet had zitten klieren, tijdens de handwerklessen die wij wekelijks hadden. Pannenlappen breien, monogrammen borduren in kruissteekjes, voor je uitzet!!! En babykleertjes naaien. Pannenlappen, ik weet het nog goed, insteken, omslaan, af laten glijden, vier recht en vier averecht. Alles trok strak en werd groezelig onder mijn zweethandjes. Ik heb ze laatst terug gevonden in de kast van mijn moeder, die pannenlappen, gele dingen met een groen gehaakt randje erom. Je ziet goed het verschil waar ik ben begonnen, en de veel lossere steken van mijn moeder die het werkje thuis voor mij afmaakte. 
