ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Als je je beperkingen kent, kun je daarbinnen, onbeperkt te werk gaan
Jules Deelder
schrijver,dichter
Don't walk behind me I may not lead Don't walk in front of me I may not follow Walk beside me That we may be as one
I'm Out Of Estrogen
AND I HAVE A GUN!
gedachtespinsels, dagelijkse onzin en andere beslommeringen van een jonge vijftigster
Loewiesa
21-12-2009
Een boom opzetten
Ik heb weer eens een beetje een blogdip. En op dit moment heb ik nog geen flauw idee waar dit logje uiteindelijk over zal gaan. Ik zou natuurlijk een boom kunnen opzetten over mijn echte kunstboom die sinds een paar dagen in mijn living staat te schitteren, met de bedoeling mij een beetje in Kerststemming te brengen. Dit jaar is alles anders, en eigenlijk zou ik dus blij moeten zijn, Dit jaar zijn er geen spanningen meer tussen mij, mijn lief, die mijn lief niet meer is, en mijn zoon. Niks dat de sfeer zou kunnen bederven. Maar waarom ben ik dan toch niet blij?..... Ik zou ook een boom kunnen opzetten over de sneeuw voor mijn deur, waardoor ik gisteren de keukendeur niet meer open kreeg. Maar er wel van voren nog uit kon, zodat ik geen enkel excuus meer had om de sneeuw voor mijn huis weg te ruimen, alleen maar, om te voorkomen dat die anderhalve man en die paardenkop die soms voorbij mijn huis komen, en daarbij vooral denkend aan juist die ene paardenkop die misschien op de onzalige gedachte zou kunnen komen om juist voor mijn deur een smak te maken en daar bij een arm, een been, zijn heup of zijn nek te breken. Ik zou ook een boom kunnen opzetten over een interessant onderwerp als Philematologie. Waar ik laatst iets over gelezen heb toen ik het derde deel van mijn Brussels avontuurtje aan het voorbereiden was, maar waar ik na rijp beraad met mijzelf, mijzelf en mijzelf toch maar van af heb gezien, vanwege de zelfcensuur die ik mijzelf enige tijd geleden heb opgelegd. Bovendien is de praktijk van dit wetenschappelijk onderwerp vele malen leuker dan de toch ietwat saaie theorie. Daar zou ik allemaal bomen over kunnen opzetten. Dat kan, maar i.p.v. al mijn geboom geeft ik je hierbij een tipje (dat ik zelf ook alweer vergeten was) en waar andere pc leken misschien meer aan hebben dan aan mijn geboom over niets:
wist je dat als je op F11 van je toetsenbord drukt, de werkbalken verdwijnen? Bij nog een keer drukken komen ze gewoon weer tevoorschijn. En als je op CTRL drukt en tegelijkertijd op + of - wordt het beeld groter of kleiner.......
Het Kelderke op de Grote Markt, staat vooral bekend om vooral echte stevige gerechten zoals Stoemp met bloedworst, gestoofd konijn in Geuze of vleesballetjes uit de Marollen. Om dat wij nog een hele middag te gaan hadden, kozen wij voor iets lichters, scampi van het huis comme entrée en viswaterzooi als hoofdgerecht, die zeker niet slecht van smaak waren, maar blame it on sunshine, blame it on moonlight,blame it on good times, blame it on the boogie, blame it on..de Grote Markt, blame it on... Plato, die mijn lepel op de grond liet kletteren en een glas wijn bijna omkeilde, toen onze handen elkaar op de tafel even raakten... Exit Het Kelderke. Heel even een visioen van een groot pak friet. Omdat het toch in de buurt was, zijn wij nog even bij Manneken Pis in de Stoofstraat langs geweest, en geconstateerd, dat dáár tenminste nog alles in orde was..."Bijna zo groot als de mijne" stoefte mijn maatje. Via de Lombardstraat, en de Zuidstraat liepen wij langs De Beurs, staken wij de Anspachlaan over en gingen wij verder richting de Kerstmarkt op het St. Katelijneplein.
Kerstmarkten; ze staan vol artisanale hebbedingetjes, vooral niet hebbedingetjes en andere prutsels, en kraampjes voor goede en minder goede doelen.Het stonk er naar Glühwein (mit umlaut) en dat lust(t)en we niet, maar er was ook Hasseltse koffie met perenstroop en extra slagroom.... Zoals ieder jaar heeft de Brusselse Kerstmarkt ook een thema. Dit jaar is het aan Mongolië om de karakteristieken van hun land te presenteren en zo bleven wij even stil staan bij één van die kramen om een ietwat onduidelijke hap te aanschouwen. Vervolgens zijn wij de Sint-Katelijnekerk, een in zandsteen opgetrokken mengeling van verschillende stijlen bouwsel binnengegaan. Het interieur van deze kerk, maakt vergeleken met de rijkdom van sommige andere kerken een kale, wat armetierige indruk. Wij konden het niet laten om een heel klein beetje heiligschennis te plegen door de biechtstoel eens uit te proberen.(..........) Na de biecht heb ik mij (nog maar eens) laten verleiden door mijn partner in crime. En hebben wij ons. (in het reuzenrad) Tot ongekende hoogten laten voeren....
Speciaal voor mijn oudste, en pas herrezen blogvriend Walter:
Ik zat met kloppend hart voor de kleurentelevisie, en dacht: Zijne Heiligheid zal toch wel gewag maken van het toenemend verval der zeden? En ja hoor, nauwelijks was hij begonnen, of ik hoorde al: decadentia, immorale, multi phyl ti corti rocci; influenza filmi i cinema bestiale contra sacrissima matrimoniacale criminale atheistarum rerum novarum, (et cum spiritu tuo), cortomo: nix aan de handa. Het was jammer, dat het zo kort duurde. Maar toen het uit was, was er fijne muziek van het leger. Ik vind dit leven al geweldig. En straks nog het eeuwige leven in de Hemel. Je vraagt je weleens af: Waar hebben wij het aan verdiend?
Wij hadden die morgen afgesproken, mijn maatje, Plato en ik in de hal van het Brussels Centraal station om de Kerstmarkt eens te bezoeken. Met z'n drietjes gezellig keuvelend over koetjes, kalfjes en varkentjes sjokten wij via de Koningsgalerij waar wij in een koffiehuis even stopten om onze koude handen op te warmen aan een warme maar zeer sterke en volgens mijn maatje ondrinkbare koffie. Via de Schildknaap straat, of was het nu toch de Wolven gracht -waar Plato mij even deed struikelen over een richel en ik bijna mijn nek brak maar knap opgevangen werd dankzij het supersnelle reactievermogen van mijn altijd alerte maatje- liepen wij door richting de Nieuwstraat. Als je zin hebt om te shoppen, aarzel niet! Klonk het even later. Eventjes hoorde ik het in Keulen donderen, want een man die van shoppen houdt en het niet erg vind om winkel in en uit te gaan, en ook nog eens overal geduldig te moeten wachten? Waar schrijven we dat!?! Na 30 paar schoenen gepast te hebben en evenzoveel little black dresses (zonder overigens iets gekocht te hebben) liepen wij via de Inno door naar City 2 en via de Adolphe Maxlaan over het Brouckèreplein, de Kleerkopers en de Boterstraat richting de Grote Markt waar wij in "Het Kelderke" iets zouden gaan eten. Plato zeulde ondertussen hijgend achter ons aan.......wordt vervolgd
Mijn blog zit in de categorie, dagboek /bedenkingen en vandaag heb ik besloten de dagboek toer eens op te gaan. Niet dat ik als werkloze "single mum" zoveel interessante dingen meemaak. Mijn leven kent soms passionele hoogtes maar vaker veel minder passionele dalen En als ik niet bezig ben om op de een of andere manier de eindjes aan elkaar te knopen, is het in mijn leven meestal bijzonder windstil.
Vanochtend om 4 uur opgestaan na al een tijdje wakker gelegen te hebben. De radartjes in mijn hoofd waren alweer volop in beweging. Mijn keuken rook nog naar de kat ...(uh konijn) van de buren, die ik in mijn keuken betrapt had en die ik de vorige dag had gestoofd in Trappist. Ik besloot de keuken een beurt te geven. Als je niet kunt slapen moet je iets gaan doen heeft iemand mij eens aangeraden. Iets eten om 4.00 's nachts is geen optie. Voor je het weet ben je geconditioneerd. (Heeft iets te maken met bellen en kwijlende honden .....) En sta je iedere nacht op om de koelkast leeg te eten, met alle gevolgen van dien. Je moet dus iets gaan doen, het liefst iets saais zodat je moe wordt en weer kan slapen. Bij mij werkt dat niet zo, hoe saaier de werkjes hoe meer mijn hersens worden geactiveerd. In ieder geval hebben mijn slapeloze nachten mij al talloze schrijfsels op geleverd.
Laatst in de wachtkamer bij de dokter: Terwijl ik in een wel heel oud tijdschrift zat te bladeren, vielen mijn ogen op een foto van Britney Spears. Op dat moment dacht ik even aan mijn eigen soms uh... dramatische liefdeleven en bedacht dat ik toch eigenlijk wel van geluk mag spreken dat ik met mijnzangtalent nooit de top heb bereikt. Anders had ik, Drama Queen die ik bij momenten ben. Wie weet, ook regelmatig met een kaalgeschoren hoofd in de boekjes gestaan.........
Ineens zijn ze er. Mensen met wie je aan de praat raakt, en die iets in je wakker maken. En dan zijn ze ineens weer weg, die mensen. Ze verdwijnen soms zo ook weer uit je leven, zoals ze gekomen waren. Soms sterven ze, Soms gaan ze gewoon weg .Maar ze laten altijd iets na ..
Wat heb ik altijd een hekel gehad aan die rotkinderen (en hun ouders) die in de supermarkt hun zin niet krijgen en dan beginnen te zaniken..... Gisterochtend heeft mijn kleindochter mij het zelfde geflikt. In de supermarkt, bij de kassa, liet zij zich op de grond vallen en begon luidkeels te krijsen omdat ze haar zinnetje niet kreeg. Haar oogjes waren gevallen op een doosje Kinder chocolade reepjes en ik weigerde haar die, op dat moment te geven. Ondertussen ging ik (mijn ergernis verbijtend) door met het op de band leggen van mijn aankopen. Want nee is nee en blijft nee in zo'n geval, zelfs bij mij.....Ondertussen bedacht op de een of andere vervelende opmerking. Want er moest bij de rest van het winkelende publiek maar één toeschouwer gezeten hebben met een arm kind opmerking en ik geloof dat, dat... de supermarkt te klein zou zijn geweest. Gênant was het wel..... Even heb ik gedacht wat de Nanny in dit geval zou doen en ook heel even heb ik nog getwijfeld om zoals die vrouw in de een of andere televisie reclame, die mij nu even ontschiet, zelf op de grond te gaan liggen en nog harder te krijsen.
Mijn kleindochter is uiteindelijk opgestaan en achter mij aangekomen toen ik betaald had en aanstalten maakte om de supermarkt uit te lopen... Toen wilde ze het winkelwagentje duwen.....
Ik ben teruggekomen van de zolder met een doos vol fotos van vroeger. Foto's die om de een of andere reden nooit in een album terecht gekomen zijn. Ik heb mij een paar fotoalbums aangeschaft en ben bezig ze in te plakken. Soms ontbreekt er de andere helft gewoon afgeknipt, in een stomme, boze, verdrietige bui ..
En wat met de duizenden veel recentere fotos op mijn computer? Fotos die zoveel herinneringen met zich meebrengen. Gelukkige tijden, soms onherkenbaar, zoals de man waarvan ik ooit heb gehouden onherkenbaar is geworden. Delete ik gewoon alles om weer een stap verder te zetten of moet ik ze koesteren? Nu ik weet, dat er ooit een moment komt waarop ik weer neutraal naar deze fotos kan kijken. Voorlopig heb ik ze even op dvd gezet . De digitale vergeetput.
Laatst naar de huisarts geweest, een bezoek dat ik al een paar keer had uitgesteld, vanwege steeds te veel mensen in de wachtkamer. (ik hou niet zo van wachten voor alleen een herhalingsreceptje) Die keer had ik geluk, er zaten maar zes mensen allemaal strak voor zich uitkijkend. Na 10 minuten wachten en 1 patiënt minder komt er een zwerverstype binnen gelopen, zijn broek stijf van het vuil, zijn stoffige jas leek in eeuwen niet meer gewassenen zijn haren stonden recht overeind van het vet. Tegelijk met hem, komt er een vreselijke adembenemende ranzige lucht binnen Hij kijkt naar de nog enige lege stoel naast me . Nou, en daar zit je dan .. Enigszins opgelaten, in een wachtkamer, waar plotseling iedereen wakker is en het ineens zo stil niet meer is en waar heimelijke blikken van verstandhouding worden uitgewisseld .
Het schijnt dat de Griekse filosoof Plato (429-347 v.Chr.) ooit beweerd heeft dat je na een half uurtje spelletjes spelen al meer te weten kan komen over het karakter van anderen dan na één jaar samen te praten. En met die stelling ben ik het eigenlijk best eens. Het is onvoorstelbaar, hoe aardig lijkende mensen kunnen veranderen in fanatieke niets onziende valsspelers.
En echt .. ik zweer het! Op het hoofd van Plato, dat ik echt nooit de vragen en antwoorden van Trivial Pursuit uit mijn hoofd geleerd heb. Ik ben gewoon heel erg slim van mijzelf......
Het moest een keer gebeuren. Ik woon inmiddels bijna 14 jaar in dit huis, en al 14 jaar is het: zet maar op de zolder!Al die jaren verdwenen overbodige spullen dus naar boven. Voor het geval we ze nog ooit weer eens konden gebruiken! Dit gebeurd dus nooit. Maar je kàn nooit weten...
En zo had ik de zolder al mooi vol staan met allerlei overbodige dingen. Ik heb weer vele zaken terug gevonden waarvan ik dacht dat ik ze kwijt was of waarvan ik niet eens meerwist dat ik ze ooit had gehad. Dozen metin krantenpapier verpakte glazen en serviesgoed, nog uit een vorig leven.
Een grote doos met Barbie spullen, complete enincomplete spellen en puzzels, Dozen vol met Lego, Playmobiel. Dinkey Toys, Matchboxes. Evenals het elektrische treintje dat ooit nog van mijn broertje is geweest.
Een doos met video's. audiocassettes, Cd's van een verjaard besturingsysteem. Computerboekjes, een oude cursus van DOS die ik nog ooit gevolgd heb. Stapels grammofoonplaten. Een oude pickup zonder naald.
Spullen waarvan ik niet eens meer wistdat ik ze ooit gehad heb.
Een zak met lakens en handdoeken die daar is gedumpt toen wij in dit huis zijn komen wonen. Kleren die niet meer passen.
Allemaal naar de kledingcontainer.
Boeken, héél veel boeken.
Archiefdozen met het school werk van de dochters, bewaard voor een eventuele controle i.v.m. de erkenning van hun diploma.
Twee vuilniszakken en twee dozen met knuffelbeesten van de kinderen. echt, nog mooie dure knuffels. De komende tijd krijgt iedereen bij wie ik op kraamvisite ga, een knuffel voor zijn baby! Een zak metluchtmatrassen en slaapzakken.Die kunnen misschien nog van pas komen. Mocht er nog eensiemand gaan kamperen.
Fotos veel fotos ! Die ben ik nu aan het uitzoeken en aan het ordenen. Ik heb me een paar fotoalbums aangeschaft.
Oud worden dat willen we allemaal. En liefst zo gezond en zo kwiek mogelijk. Maar ik moet eerlijk gezegd toegeven dat ik de laatste tijd steeds banger word bij het idee om oud te worden. Ik heb tegenwoordig steeds meer medelijden met oude mensen in deze maatschappij. Een wereld die ze nog nauwelijks herkennen en waar techniek en bureaucratie hoogtij vieren. En waar je precies niet meer meetelt als je het allemaal niet meer kunt volgen. Een oudtante van mij zit sinds kort in een verpleegtehuis waar ze in de eerste week al werd bestolen van haar gouden armband, gekregen van haar man toen ze 60 jaar geleden trouwden, en die ze haar hele leven gedragen had. Zoekgeraakt zeggen ze dan. Ja, me hoela! Zeg ik dan weer op mijn beurt, iets dat zoek raakt, kom wel weer te voorschijn. Iets wat niet meer te voorschijn komt is gewoon gejatdat is zo klaar als een klontje.Nu zijn haar kleren, een mooie jurk, een mooi nieuw vestje, en zelfs haar ondergoed aan de beurt, om te verdwijnen. Hoe ver kan iemand gaan om oude mensen te bestelen. Doe dan eens een goede spectaculaire kraak! Beroof een bank! Of misschien een casino (het liefst zonder geweld) als je om cash verlegen zit. Maar blijf in hemelsnaamvan de waardigheid van oude mensen af. Oud worden?......... Ja, leuk!* Ik krijg er echt geweldig veel zin in .!
Het was één van die grijze, sombere, natte, oersaaie, hopeloze en inspiratieloze dagen. Na zowat de hele dag doelloos in huis te hebben rondgehangen, mij bezig gehouden met een paar inspiratieloze werkjes, en mij ondertussen afvragend over wat ik nu weer eens op mijn blogje kon zetten....... ben ik uiteindelijk onder een plaid op de bank beland met De Kleine Vriend van Donna Tarrt, een boek dat al jaren mooi oogt in mijn boekenkast, maar waar ik met de beste wil van de wereld maar niet door heen kom. Ook deze keer lukte het mij niet. Ik heb dan ook besloten korte metten met dit boek te maken en het in het wild los te laten door het gewoon ergens te verliezen In een station, een ziekenhuis, een café, een kerk, in een park, op straat, in de trein ..En wie weet, wordt er ooit iemand anders heel blij met dit boek .
Goh, ja koeien . Ik zou je natuurlijk kunnen vertellen, van die keer, dat ik langs dat weiland liep met maar één koe. En hoe ik maar steeds aan die arme, zielige eenzame koe moest denken. En hoe ik, terwijl ik toch al een heel stuk verder gelopen was, ben terug gegaan naar dat weiland. En hoe ze naar mij toekwam, die koe, en haar kop over het hek duwde, zodat ik haar aan kon raken en hoe ze met haar intelligente bruine ogen naar mij keek, en hoe goed wij elkaar op dat moment begrepen .
Na er beduidend minder gezien en bezocht* te hebben dan haar zus, een paar maanden geleden. Hebben mijn andere dochter en schoonzoon nu ook het huis van hun dromen gevonden. Het is een geklasseerd huis, in een geklasseerd dorp in een geklasseerde zone. Bij aankomst aan het dorp komen de koeien enthousiastaanrennen, blij weer eens iemand te zien Een dorp zonder winkels met alleen maar een kerk, één café en met tenminste één authentieke dorpsgek en tenminste één mysterieus verhaal. Zo gaat het verhaal de ronde van : La femme aux bigoudis (de vrouw met de krulspelden) een skelet dat men een aantal jaren geleden heeft gevonden. En van wie met tot op de dag vandaag de identiteit nog niet kent Een oom architect heeft samen met hen plannen gemaakt voor de uit te voeren veranderingen. Want echt... Ook hier in Wallonië bestaan er reglementen. Ze zijn enthousiast , zitten vol ideeën. Ze werken alle twee, hebben alle twee hun eigen auto, maar toch, ik kan het niet laten, af en toe in stilte te denken. Stel, dat op een dag alles anders is. Geen werk, geen auto, geen winkels op loopafstand, dan zit je hier, begraven in zon gat. Niet erg misschien in de zomer. Maar nu? In deze tijd van het jaar, in de regen, met een hoofd vol krulspelden en.... alleen maar uh .koeien om je heen ?
Ik was in het dorp voor een paar boodschappen en kwam langs de kerk. Zomaar een begrafenis. De dragers met de kist, gevolgd door de familie. De klokken luiden. De mensen bogen hun hoofd. Uit respect voor een leven dat geleefd is. Het leven. Soms niet rechtvaardig, niet prettig en vaak uiterst verwarrend. Op die momenten denk ik aan mijn broertje, die nu bijna 8 jaar geleden een eind aan zijn leven heeft gemaakt.De klootzak was mijn eerste reactie.Want het was mijn broertje en hij deed wel meer stomme dingen. Maar het paste bij hem, bij zijn manier van leven.Hij was al op jonge leeftijd aan het experimenteren, met o.a. drugs, die uiteindelijkzijn einde zijn geworden. Altijd in, om weer iets nieuws te proberen. Mijn eerste stiekeme sigaret (en ook de laatste) nam ik op zijn aandringen. Voor onze ouders heeft hij een afscheidsbrief geschreven . Maar toch, hun verdriet is en blijft immens. Als ouder blijf je je afvragen, wat je in hemelsnaam verkeerd hebt gedaan. Metde dood van mijn broertje is er ook een stukje van mij weggegaan. We scheelden maar 1 ½ jaar in leeftijd. En trokken in onze jeugd veel samen op. Nog steeds als ik zijn foto zie op de kast bij mijn ouders denk ik klootzak, hoe heb je zo stom kunnen zijn!
Na regen komt ook altijd weer zonneschijn. Op zekere hoogte is het leven te leven. En ik laat me voorlopig niet kisten, dus ben ik van plan er nog iets van te maken, uit respect voor het leven dat ik nog mag leven.
Ik heb in mijn boekenkast een boekje, dat ik af en toe eens herlees als ik weer eens in een spirituele bui ben. De strijders van het licht geschreven door Paulo Coelho.Een "Strijder van het Licht is een wezen dat zich onophoudelijk inzet ombewustzijn in alles en iedereen te herkennen, in een levenslangestrijd tegen schimmen enalledaagse sleur en zoekt naar de magie in elk moment van de dag.........
Een strijder van het licht doet altijd iets ongewoons. Hij kan van die dagen hebben dat hij de weg naar zijn werk dansend aflegt, dat hij een onbekende diep in de ogen kijkt en een gesprek begint over liefde op het eerste gezicht. Of hij kan een idee verdedigen dat misschien belachelijk is. Een strijder van het licht staat zich zulke dingen toe. Hij is niet bang te huilen om oude wonden, of te juichen om nieuwe ontdekkingen. Wanneer hij voelt dat het zover is, laat hij alles in de steek en stort zich in het avontuur waarnaar hij zo heeft uitgezien. Wanneer hij voelt dat hij de grenzen van zijn krachten heeft bereikt, verlaat hij het slagveld. En neemt het zichzelf niet kwalijk dat hij een of meer rare dingen heeft gedaan. Een strijder van het licht probeert geen rol te spelen die anderen voor hem hebben uitgezocht. Daar brengt hij zijn dagen niet mee door.
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
boek
.
