Vanochtend om 4 uur opgestaan na al een tijdje wakker gelegen te hebben. De radartjes in mijn hoofd waren alweer volop in beweging. Mijn keuken rook nog naar de kat ...(uh konijn) van de buren, die ik in mijn  keuken betrapt had en die ik de vorige dag had gestoofd in Trappist. Ik besloot de keuken een beurt te geven. Als je niet kunt slapen moet je iets gaan doen heeft iemand mij eens aangeraden. Iets eten om 4.00 's nachts is geen optie. Voor je het weet ben je geconditioneerd. (Heeft iets te maken met bellen en kwijlende honden .....)  En sta je iedere nacht op om de koelkast leeg te eten, met alle gevolgen van dien. Je moet dus iets gaan doen, het liefst iets saais zodat je moe wordt en weer kan slapen. Bij mij werkt dat niet zo, hoe saaier de werkjes hoe meer mijn hersens worden geactiveerd. In ieder geval hebben mijn slapeloze nachten mij al talloze schrijfsels op geleverd.

09-12-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst in de wachtkamer bij de dokter: Terwijl ik in een wel heel oud tijdschrift zat te bladeren, vielen mijn ogen op een foto van Britney Spears. Op dat moment dacht ik even aan mijn eigen soms uh... dramatische liefdeleven en bedacht dat ik toch eigenlijk wel van geluk mag spreken dat ik met mijn zangtalent nooit de top heb bereikt. Anders had ik, Drama Queen die ik bij momenten ben. Wie weet, ook regelmatig met een kaalgeschoren hoofd in de boekjes gestaan.........

Categorie:Drama Queen

07-12-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ineens zijn ze er. Mensen met wie je aan de praat raakt, en  die iets in je wakker maken. En dan zijn ze ineens weer weg, die mensen. Ze verdwijnen soms zo ook weer uit je leven, zoals ze gekomen waren. Soms sterven ze, Soms gaan ze gewoon weg…….Maar ze laten altijd iets na…..

Archief: maart

04-12-2009 om 07:34 geschreven door Loewiesa

Wat heb ik altijd een hekel gehad aan die rotkinderen (en hun ouders) die in de supermarkt hun zin niet krijgen en dan beginnen te zaniken..... Gisterochtend heeft mijn kleindochter mij het zelfde geflikt. In de supermarkt, bij de kassa, liet zij zich op de grond vallen en begon luidkeels te krijsen omdat ze haar zinnetje niet kreeg. Haar oogjes waren gevallen op een doosje Kinder chocolade reepjes en ik weigerde haar die, op dat moment te geven. Ondertussen ging ik (mijn ergernis verbijtend) door met het op de band leggen van mijn aankopen.  Want “nee” is “nee” en blijft ”nee” in zo'n geval, zelfs bij mij.....Ondertussen bedacht op de een of andere vervelende opmerking. Want er moest bij de rest van het winkelende publiek maar één toeschouwer gezeten hebben met een “arm kind” opmerking en ik geloof dat, dat... de supermarkt te klein zou zijn geweest. Gênant was het wel..... Even heb ik gedacht wat de “Nanny” in dit geval zou doen en ook heel even heb ik nog getwijfeld om zoals die vrouw in de een of andere televisie reclame, die mij nu even ontschiet, zelf op de grond te gaan liggen en nog harder te krijsen.

Mijn kleindochter is uiteindelijk opgestaan en achter mij aangekomen toen ik betaald had en aanstalten maakte om de supermarkt uit te lopen... Toen wilde ze het winkelwagentje duwen.....

02-12-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik ben teruggekomen van de zolder met een doos vol foto’s van vroeger. Foto's die om de een of andere reden nooit in een album terecht gekomen zijn. Ik heb mij een paar fotoalbums aangeschaft en ben bezig ze in te plakken. Soms ontbreekt er de andere helft… gewoon afgeknipt, in een stomme, boze, verdrietige bui……..

En wat met de duizenden veel recentere foto’s op mijn computer? Foto’s die zoveel herinneringen met zich meebrengen. Gelukkige tijden, soms onherkenbaar, zoals de man waarvan ik ooit heb gehouden onherkenbaar is geworden. Delete ik gewoon alles om weer een stap verder te zetten of moet ik ze koesteren? Nu ik weet, dat er ooit een moment komt waarop ik weer neutraal naar deze foto’s kan kijken. Voorlopig heb ik ze even op dvd gezet…. De digitale vergeetput.

30-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Laatst naar de huisarts geweest, een bezoek dat ik al een paar keer had uitgesteld, vanwege steeds te veel mensen in de wachtkamer. (ik hou niet zo van wachten voor alleen een herhalingsreceptje)  Die keer had ik geluk, er zaten maar zes mensen allemaal strak voor zich uitkijkend. Na 10 minuten wachten en 1 patiënt minder komt er een zwerverstype binnen gelopen, zijn broek stijf van het vuil, zijn stoffige jas leek  in eeuwen niet meer gewassen  en zijn haren stonden  recht overeind van het vet. Tegelijk met hem, komt er een vreselijke adembenemende ranzige lucht binnen  Hij kijkt naar de nog enige  lege stoel naast me…. Nou, en daar zit je dan….. Enigszins opgelaten, in een wachtkamer, waar plotseling iedereen wakker is en het ineens zo stil niet meer is en waar heimelijke blikken van verstandhouding worden uitgewisseld….

26-11-2009 om 14:26 geschreven door Loewiesa

Het schijnt dat de Griekse filosoof Plato (429-347 v.Chr.) ooit beweerd heeft dat je na een half uurtje spelletjes spelen al meer te weten kan komen over het karakter van anderen dan na één jaar samen te praten. En met die stelling ben ik het eigenlijk best eens. Het is onvoorstelbaar, hoe aardig lijkende mensen kunnen veranderen in fanatieke niets onziende valsspelers.

En echt….. ik zweer het!   Op het hoofd van Plato, dat ik echt nooit de vragen en antwoorden van Trivial Pursuit uit mijn hoofd geleerd heb. Ik ben gewoon heel erg slim van mijzelf......

23-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het moest een keer gebeuren. Ik woon inmiddels bijna 14 jaar in dit huis, en al 14 jaar is het:  “zet maar op de zolder”!  Al die jaren verdwenen  overbodige spullen dus naar boven. Voor het geval we ze nog ooit weer eens konden gebruiken! Dit gebeurd dus nooit. Maar je kàn nooit weten...
 
En zo had ik de zolder al mooi vol staan met allerlei overbodige dingen. Ik heb weer vele zaken terug gevonden waarvan ik dacht dat ik ze kwijt was of waarvan ik niet eens meer  wist dat ik ze ooit had gehad. Dozen met in krantenpapier verpakte glazen en serviesgoed, nog uit een vorig leven.

Een grote doos met Barbie spullen, complete en incomplete spellen en puzzels, Dozen vol met Lego, Playmobiel. Dinkey Toys, Matchboxes. Evenals het elektrische treintje dat ooit nog van mijn broertje is geweest.   

Een doos met video's. audiocassettes, Cd's van een verjaard besturingsysteem. Computerboekjes,  een oude cursus van DOS die ik nog ooit gevolgd heb. Stapels grammofoonplaten. Een oude pickup zonder naald.

Spullen waarvan ik niet eens meer wist dat ik ze ooit gehad heb.

Een zak met lakens en handdoeken die daar is gedumpt toen wij in dit huis zijn komen wonen. Kleren die niet meer passen.

Allemaal naar de kledingcontainer.

Boeken, héél veel boeken.

Archiefdozen met het school werk van de dochters, bewaard  voor een eventuele controle i.v.m. de erkenning van hun diploma.

Twee vuilniszakken en twee dozen met knuffelbeesten van de kinderen. echt, nog mooie dure knuffels. De komende tijd krijgt iedereen bij wie ik op kraamvisite ga, een knuffel voor zijn baby! Een zak met  luchtmatrassen en slaapzakken.  Die kunnen misschien nog van pas komen. Mocht er nog eens iemand gaan kamperen.

Foto’s veel foto’s ! Die ben ik nu aan het uitzoeken en aan het ordenen. Ik heb me een paar fotoalbums aangeschaft.

Mijn trouwjurk, mijn bruidsboeket,  Herinneringen.

De hele zolder stond vol emoties.

Categorie: oude koek.
archief: december 2008

19-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Oud worden dat willen we allemaal. En liefst zo gezond en zo kwiek mogelijk.  Maar ik moet eerlijk gezegd toegeven dat ik de laatste tijd steeds banger word bij het idee om oud te worden. Ik heb tegenwoordig steeds meer medelijden met oude mensen in deze maatschappij. Een wereld die ze nog nauwelijks herkennen en waar techniek en bureaucratie hoogtij vieren. En waar je precies niet meer meetelt als je het allemaal niet meer kunt volgen. Een oudtante van mij zit sinds kort in een verpleegtehuis waar ze in de eerste week al werd bestolen van haar gouden armband, gekregen van haar man toen ze 60 jaar geleden trouwden, en die ze haar hele leven gedragen had. “Zoekgeraakt” zeggen ze dan. “Ja,  me hoela!” Zeg ik dan weer op mijn beurt, iets dat zoek raakt, kom wel weer te voorschijn. Iets wat niet meer te voorschijn komt is gewoon “gejat”  dat is zo klaar als een klontje.  Nu zijn haar kleren, een mooie jurk, een mooi nieuw vestje,  en zelfs haar ondergoed aan de beurt, om te verdwijnen. Hoe ver kan iemand gaan om oude mensen te bestelen. Doe dan eens een goede spectaculaire kraak! Beroof een bank! Of  misschien een casino (het liefst zonder geweld)  als je om cash verlegen zit. Maar blijf in hemelsnaam  van de waardigheid van oude mensen af. Oud worden?.........  Ja, leuk!*   Ik krijg er echt geweldig veel zin in……….!



*tof, plezant

17-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was één van die grijze, sombere, natte, oersaaie, hopeloze en inspiratieloze dagen. Na zowat de hele dag doelloos in huis te hebben rondgehangen, mij bezig gehouden met een paar inspiratieloze werkjes, en mij ondertussen afvragend over wat ik nu weer eens op mijn blogje kon zetten....... ben ik uiteindelijk onder een plaid op de bank beland met “De Kleine Vriend” van Donna Tarrt, een boek dat al jaren mooi oogt in mijn boekenkast, maar waar ik met de beste wil van de wereld maar niet door heen kom. Ook deze keer lukte het mij niet. Ik heb dan ook besloten korte metten met dit boek te maken en het in het wild los te laten door het gewoon ergens te “verliezen”…… In een station, een ziekenhuis, een café, een kerk, in een park, op straat, in de trein …..En wie weet, wordt er ooit iemand anders heel blij met dit  boek…….

http://www.bookcrossing.com/home

12-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Goh, ja koeien…. Ik zou je natuurlijk kunnen vertellen, van die keer, dat ik langs dat weiland liep met maar één koe. En hoe ik maar steeds aan die arme, zielige  eenzame koe moest denken. En hoe ik, terwijl ik toch al een heel stuk verder gelopen was, ben terug gegaan naar dat weiland. En hoe ze naar mij toekwam, die koe, en haar kop over het hek duwde, zodat ik haar aan kon raken en hoe ze met haar intelligente bruine ogen naar mij keek, en hoe goed wij elkaar op dat moment begrepen…….

10-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na er beduidend minder gezien en bezocht* te hebben  dan haar zus, een paar maanden geleden. Hebben mijn andere dochter en schoonzoon nu ook het huis van hun dromen gevonden. Het is een geklasseerd huis, in een geklasseerd dorp in een geklasseerde zone. Bij aankomst aan het dorp komen de koeien enthousiast  aanrennen, blij weer eens iemand te zien…Een dorp zonder winkels met alleen maar een kerk,  één café en met tenminste één authentieke dorpsgek en tenminste één mysterieus verhaal. Zo gaat het verhaal de ronde van : “La femme aux bigoudis” (de vrouw met de krulspelden) een skelet dat men een aantal jaren geleden heeft gevonden. En van wie met tot op de dag vandaag de identiteit nog niet kent… Een oom architect heeft samen met hen plannen gemaakt voor de uit te voeren veranderingen. Want echt... Ook hier in Wallonië bestaan er reglementen.  Ze zijn enthousiast , zitten vol ideeën. Ze werken alle twee, hebben alle twee hun eigen auto, maar toch, ik kan het niet laten, af en toe in stilte te denken. Stel, dat op een dag alles anders is. Geen werk, geen auto, geen winkels op loopafstand,  dan zit je hier, begraven in zo’n gat. Niet erg misschien in de zomer. Maar nu? In deze tijd van het jaar, in de regen, met een hoofd vol krulspelden  en.... alleen maar uh ….koeien om je heen…?



*archief: augustus 2009

07-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

gisteren  om 19.52 een nieuwe fles Ketchup open gemaakt…………….

Categorie: spetterende ervaringen

03-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik was in het dorp voor een paar boodschappen en kwam langs de kerk. Zomaar een begrafenis. De dragers met de kist, gevolgd door de familie. De klokken luiden. De mensen bogen hun hoofd. Uit respect voor een leven dat geleefd is. Het leven. Soms niet rechtvaardig, niet prettig en vaak uiterst verwarrend. Op die momenten denk ik aan mijn broertje, die nu bijna 8 jaar geleden een eind aan zijn leven heeft gemaakt.  “De klootzak“ was mijn eerste reactie.  Want het was mijn broertje en hij deed wel meer stomme dingen. Maar het paste bij hem, bij zijn manier van leven.  Hij was al op jonge leeftijd aan het experimenteren, met o.a. drugs, die uiteindelijk  zijn einde zijn geworden. Altijd in, om weer iets nieuws te proberen. Mijn eerste stiekeme sigaret (en ook de laatste)  nam ik op zijn aandringen.  Voor onze ouders heeft hij een afscheidsbrief geschreven . Maar toch, hun verdriet is en blijft immens. Als ouder blijf je je afvragen, wat je in hemelsnaam verkeerd hebt gedaan. Met  de dood van mijn broertje is er ook een stukje van mij weggegaan. We scheelden maar 1 ½ jaar in leeftijd. En trokken in onze jeugd veel samen op. Nog steeds als ik zijn foto zie op de kast bij mijn ouders denk ik “klootzak, hoe heb je zo stom kunnen zijn”!

Na regen komt ook altijd weer zonneschijn. Op zekere hoogte is het leven te leven.  En ik laat me voorlopig niet kisten, dus ben ik van plan er nog iets van te maken, uit respect voor het leven dat ik nog mag leven.

01-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb in mijn boekenkast een boekje, dat ik af en toe eens herlees als ik weer eens in een spirituele bui ben. “De strijders van het licht”  geschreven door Paulo Coelho.   Een "Strijder van het Licht” is een wezen dat zich onophoudelijk inzet om bewustzijn in alles en iedereen te herkennen, in een levenslange  strijd tegen schimmen en  alledaagse sleur en  zoekt naar de magie in elk moment van de dag.........

Een strijder van het licht doet altijd iets ongewoons. Hij kan van die dagen hebben dat hij de weg naar zijn werk dansend aflegt, dat hij een onbekende diep in de ogen kijkt en een gesprek begint over liefde op het eerste gezicht. Of hij kan een idee verdedigen dat misschien belachelijk is. Een strijder van het licht staat zich zulke dingen toe. Hij is niet bang te huilen om oude wonden, of te juichen om nieuwe ontdekkingen. Wanneer hij voelt dat het zover is, laat hij alles in de steek en stort zich in het avontuur waarnaar hij zo heeft uitgezien. Wanneer hij voelt dat hij de grenzen van zijn krachten heeft bereikt, verlaat hij het slagveld. En neemt het zichzelf niet kwalijk dat hij een of meer rare dingen heeft gedaan. Een strijder van het licht  probeert geen rol te spelen die anderen voor hem hebben uitgezocht. Daar brengt hij zijn dagen niet mee door.

archief:oktober 2008 nog meer strijder

30-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na ons volgevreten te hebben, met pralines, ijs en slagroom en dit alles overspoeld te hebben met een wat onduidelijk drankje. Kwamen wij tot de gefrustreerde conclusie dat “alle” mannen klojo’s zijn en dat indien je ze allemaal in een grote zak zou stoppen,  en eens goed zou schudden er waarschijnlijk niks goeds uit zou rollen. En dat “sommige” vrouwen  gewoon dom zijn. Om elkander daarna plechtig te beloven elkaar te waarschuwen indien onze eigen intuïtie of andere kleine stemmetjes, ons weer eens” in de steek” zouden laten , mocht er weer eens een “foute man” in onze buurt zou komen. Zodat wij meteen gillend konden wegrennen. Wij dachten daarbij aan een soort van “persoonlijke  Tomtom” die ons, wanneer wij weer eens een verkeerde weg dreigen in te slaan ons waarschuwt met bijvoorbeeld kreten als : ”probeer om te draaien” of “hier alleen tijdelijk parkeren” Niet dat dit veel zou helpen, want wie luistert er nu naar zo’n  stom navigatiesysteem als men een betere en snellere weg kent?

29-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gisteravond een jankavondje ingelast, mijn vriendin en ik. Omdat we alle twee hevig baalden, en heel wat te janken hadden om al onze verloren liefdes. En om de stemming er nog beter in te krijgen besloten we, gewapend met een doos pralines, een literpak ijs, een slagroomspuit, en een groot pak papieren zakdoekjes , de traanklieren nog wat extra te activeren met een goeie huilfilm. En zo hebben wij weer eens naar “The bridges of Madison County” gekeken, Een film uit 1995 met Meryl Streep en Clint Eastwood, gebaseerd op de gelijknamige roman van Robert James Waller. Het verhaal gaat over een liefde die je –als je geluk hebt- maar één keer in je leven tegenkomt. Na haar dood vinden de kinderen van Francesca haar dagboek. In het dagboek lezen ze dat hun moeder in de zomer van 1965 een kortstondige relatie had met fotograaf Robert Kincaid die voor National Geographic de wereld rond reist en die een paar dagen in hun dorp is geweest om de plaatselijke historische bruggen te fotograferen. Deze romance die plaats vond toen de rest van het gezin een paar dagen het dorp uit was, heeft haar kijk op het leven compleet veranderd en haar laten inzien dat ze eigenlijk niet gelukkig was tijdens haar huwelijk…. Een van de mooiste momenten van de film en waar wij, het dus echt niet meer droog hielden! Is dat moment voor het stoplicht……wanneer ze naast haar man in de auto zit en Robert in een andere auto voor hen staat, Fransesca grijpt naar de deurklink, je ziet haar tranen en twijfel en dan………whoehoehoe!!!

Het moment eens beleven? Druk op het plaatje voor de link naar “my favourite scene”.

27-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Eigenlijk heb ik niet zo heel veel te vertellen. Sinds ik een tijdje geleden besloot mijzelf te censureren, door niks meer over mijn lief…ijskoninginnen of andere kwetsbare groepen te vertellen. En nu ook mijn Italiaanse buurman  sinds zijn verhuizing,  mij niet meer bijna dagelijks komt ”verblijden” met zijn vaak “oeverloos gezeur”. En ik voorlopig  geen ander gewillig slachtoffer heb gevonden waarop ik mijn heksenbrouwsels kan experimenteren. En… ik hier door, mijn activiteiten als heks in spe tijdelijk heb moeten stopzetten,  alsmede mijn vlieglessen vanwege herhaaldelijk tegen allerlei obstakels te vliegen, waardoor ik dus regelmatig “op mijn bek ga…..”  Dan zou ik natuurlijk kunnen vertellen over die keer in dat  restaurant waar ik “zalm van het huis” met in de saus drijvende champignonnetjes heb gegeten, en me samen met mijn bloglezers  kunnen afvragen of die champignonnetjes er nu wel of niet in hoorden? Of… ik zou iets kunnen vertellen over dat zalige dessert, dat overigens niet eens op de kaart stond en waar mijn hoofd nog van begint te  tollen, door er alleen maar aan te denken… Daar zou ik over kunnen vertellen, als niet iedere keer,  dat mijn vingers op het toetsenbord liggen en ik probeer een lege Word pagina te vullen er steeds iets in mij opkomt dat mij doet  besluiten om op de delete knop te drukken….

25-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb het nog steeds hartstikke druk met mijn “huishoudelijke activiteiten” zodat er van uitgebreid bloggen niet echt heel veel komt. Bovendien eist mijn kleindochter Camille veel van mijn aandacht op. Na de Kerstvakantie  gaat ze van de crèche naar het eerste kleuterklasje. En ik heb hier een waslijst met dingen die ik haar nog moet aanleren, wil ze in de toekomst enigszins mee kan doen in onze maatschappij. Intussen schrijft ze haar naam in 3 vreemde talen; Hebreeuws, Arabisch en Chinees. Haar Pools is trouwens al stukken beter dan haar Nederlands en ook het ”Hottentots” wil al aardig vlotten…… Tot zover deze berichtgeving. En nu ga ik verder met de zoveelste poging mijn zolder op te ruimen….

Categorie: serieuze onzin

22-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

« Moooooooi!!!! Oma! » riep mijn kleindochter Camille, toen ze hier woensdagmorgen binnen kwam en zij mijn pas geverfde verbluffende waaauw muur zag. Daarmee het begin van de dag goedmakend die zo slecht begonnen was. Kleuren kunnen praten, vloeken, je opvrolijken, je deprimeren of je bedriegen. Ik heb mijn grijze muur ingeruild voor een warme oranje, karamel achtige tint. En in een paar streken voelde ik mij al weer thuis. Waar een kleurtje al niet goed voor is…..

Verder heb ik het hartstikke druk en heel weinig tijd om te bloggen. De strijk stapelt zich al weken op, en ik kan schrijven in het vuil op de ruiten, die mij ook nog eens het zicht belemmeren…...  Bovendien, heb ik alle oude afleveringen van “Thuis” nog niet gezien.  Ik moet de tuinmeubelen binnen halen en  ik durf de kelder niet meer in vanwege de spinnenwebben. Ook zou ik eens heel dringend moeten gaan shoppen, want ik heb echt NIETS meer om aan te trekken. Dit alles gecombineerd met een hardnekkige chronische luiheid, maakt, dat ik mij eventjes terug trek en mijn blog voorlopig laat voor wat het is......

15-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa