Het moest een keer gebeuren. Ik woon inmiddels bijna 14 jaar in dit huis, en al 14 jaar is het:  “zet maar op de zolder”!  Al die jaren verdwenen  overbodige spullen dus naar boven. Voor het geval we ze nog ooit weer eens konden gebruiken! Dit gebeurd dus nooit. Maar je kàn nooit weten...
 
En zo had ik de zolder al mooi vol staan met allerlei overbodige dingen. Ik heb weer vele zaken terug gevonden waarvan ik dacht dat ik ze kwijt was of waarvan ik niet eens meer  wist dat ik ze ooit had gehad. Dozen met in krantenpapier verpakte glazen en serviesgoed, nog uit een vorig leven.

Een grote doos met Barbie spullen, complete en incomplete spellen en puzzels, Dozen vol met Lego, Playmobiel. Dinkey Toys, Matchboxes. Evenals het elektrische treintje dat ooit nog van mijn broertje is geweest.   

Een doos met video's. audiocassettes, Cd's van een verjaard besturingsysteem. Computerboekjes,  een oude cursus van DOS die ik nog ooit gevolgd heb. Stapels grammofoonplaten. Een oude pickup zonder naald.

Spullen waarvan ik niet eens meer wist dat ik ze ooit gehad heb.

Een zak met lakens en handdoeken die daar is gedumpt toen wij in dit huis zijn komen wonen. Kleren die niet meer passen.

Allemaal naar de kledingcontainer.

Boeken, héél veel boeken.

Archiefdozen met het school werk van de dochters, bewaard  voor een eventuele controle i.v.m. de erkenning van hun diploma.

Twee vuilniszakken en twee dozen met knuffelbeesten van de kinderen. echt, nog mooie dure knuffels. De komende tijd krijgt iedereen bij wie ik op kraamvisite ga, een knuffel voor zijn baby! Een zak met  luchtmatrassen en slaapzakken.  Die kunnen misschien nog van pas komen. Mocht er nog eens iemand gaan kamperen.

Foto’s veel foto’s ! Die ben ik nu aan het uitzoeken en aan het ordenen. Ik heb me een paar fotoalbums aangeschaft.

Mijn trouwjurk, mijn bruidsboeket,  Herinneringen.

De hele zolder stond vol emoties.

Categorie: oude koek.
archief: december 2008

19-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Oud worden dat willen we allemaal. En liefst zo gezond en zo kwiek mogelijk.  Maar ik moet eerlijk gezegd toegeven dat ik de laatste tijd steeds banger word bij het idee om oud te worden. Ik heb tegenwoordig steeds meer medelijden met oude mensen in deze maatschappij. Een wereld die ze nog nauwelijks herkennen en waar techniek en bureaucratie hoogtij vieren. En waar je precies niet meer meetelt als je het allemaal niet meer kunt volgen. Een oudtante van mij zit sinds kort in een verpleegtehuis waar ze in de eerste week al werd bestolen van haar gouden armband, gekregen van haar man toen ze 60 jaar geleden trouwden, en die ze haar hele leven gedragen had. “Zoekgeraakt” zeggen ze dan. “Ja,  me hoela!” Zeg ik dan weer op mijn beurt, iets dat zoek raakt, kom wel weer te voorschijn. Iets wat niet meer te voorschijn komt is gewoon “gejat”  dat is zo klaar als een klontje.  Nu zijn haar kleren, een mooie jurk, een mooi nieuw vestje,  en zelfs haar ondergoed aan de beurt, om te verdwijnen. Hoe ver kan iemand gaan om oude mensen te bestelen. Doe dan eens een goede spectaculaire kraak! Beroof een bank! Of  misschien een casino (het liefst zonder geweld)  als je om cash verlegen zit. Maar blijf in hemelsnaam  van de waardigheid van oude mensen af. Oud worden?.........  Ja, leuk!*   Ik krijg er echt geweldig veel zin in……….!



*tof, plezant

17-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was één van die grijze, sombere, natte, oersaaie, hopeloze en inspiratieloze dagen. Na zowat de hele dag doelloos in huis te hebben rondgehangen, mij bezig gehouden met een paar inspiratieloze werkjes, en mij ondertussen afvragend over wat ik nu weer eens op mijn blogje kon zetten....... ben ik uiteindelijk onder een plaid op de bank beland met “De Kleine Vriend” van Donna Tarrt, een boek dat al jaren mooi oogt in mijn boekenkast, maar waar ik met de beste wil van de wereld maar niet door heen kom. Ook deze keer lukte het mij niet. Ik heb dan ook besloten korte metten met dit boek te maken en het in het wild los te laten door het gewoon ergens te “verliezen”…… In een station, een ziekenhuis, een café, een kerk, in een park, op straat, in de trein …..En wie weet, wordt er ooit iemand anders heel blij met dit  boek…….

http://www.bookcrossing.com/home

12-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Goh, ja koeien…. Ik zou je natuurlijk kunnen vertellen, van die keer, dat ik langs dat weiland liep met maar één koe. En hoe ik maar steeds aan die arme, zielige  eenzame koe moest denken. En hoe ik, terwijl ik toch al een heel stuk verder gelopen was, ben terug gegaan naar dat weiland. En hoe ze naar mij toekwam, die koe, en haar kop over het hek duwde, zodat ik haar aan kon raken en hoe ze met haar intelligente bruine ogen naar mij keek, en hoe goed wij elkaar op dat moment begrepen…….

10-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na er beduidend minder gezien en bezocht* te hebben  dan haar zus, een paar maanden geleden. Hebben mijn andere dochter en schoonzoon nu ook het huis van hun dromen gevonden. Het is een geklasseerd huis, in een geklasseerd dorp in een geklasseerde zone. Bij aankomst aan het dorp komen de koeien enthousiast  aanrennen, blij weer eens iemand te zien…Een dorp zonder winkels met alleen maar een kerk,  één café en met tenminste één authentieke dorpsgek en tenminste één mysterieus verhaal. Zo gaat het verhaal de ronde van : “La femme aux bigoudis” (de vrouw met de krulspelden) een skelet dat men een aantal jaren geleden heeft gevonden. En van wie met tot op de dag vandaag de identiteit nog niet kent… Een oom architect heeft samen met hen plannen gemaakt voor de uit te voeren veranderingen. Want echt... Ook hier in Wallonië bestaan er reglementen.  Ze zijn enthousiast , zitten vol ideeën. Ze werken alle twee, hebben alle twee hun eigen auto, maar toch, ik kan het niet laten, af en toe in stilte te denken. Stel, dat op een dag alles anders is. Geen werk, geen auto, geen winkels op loopafstand,  dan zit je hier, begraven in zo’n gat. Niet erg misschien in de zomer. Maar nu? In deze tijd van het jaar, in de regen, met een hoofd vol krulspelden  en.... alleen maar uh ….koeien om je heen…?



*archief: augustus 2009

07-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

gisteren  om 19.52 een nieuwe fles Ketchup open gemaakt…………….

Categorie: spetterende ervaringen

03-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik was in het dorp voor een paar boodschappen en kwam langs de kerk. Zomaar een begrafenis. De dragers met de kist, gevolgd door de familie. De klokken luiden. De mensen bogen hun hoofd. Uit respect voor een leven dat geleefd is. Het leven. Soms niet rechtvaardig, niet prettig en vaak uiterst verwarrend. Op die momenten denk ik aan mijn broertje, die nu bijna 8 jaar geleden een eind aan zijn leven heeft gemaakt.  “De klootzak“ was mijn eerste reactie.  Want het was mijn broertje en hij deed wel meer stomme dingen. Maar het paste bij hem, bij zijn manier van leven.  Hij was al op jonge leeftijd aan het experimenteren, met o.a. drugs, die uiteindelijk  zijn einde zijn geworden. Altijd in, om weer iets nieuws te proberen. Mijn eerste stiekeme sigaret (en ook de laatste)  nam ik op zijn aandringen.  Voor onze ouders heeft hij een afscheidsbrief geschreven . Maar toch, hun verdriet is en blijft immens. Als ouder blijf je je afvragen, wat je in hemelsnaam verkeerd hebt gedaan. Met  de dood van mijn broertje is er ook een stukje van mij weggegaan. We scheelden maar 1 ½ jaar in leeftijd. En trokken in onze jeugd veel samen op. Nog steeds als ik zijn foto zie op de kast bij mijn ouders denk ik “klootzak, hoe heb je zo stom kunnen zijn”!

Na regen komt ook altijd weer zonneschijn. Op zekere hoogte is het leven te leven.  En ik laat me voorlopig niet kisten, dus ben ik van plan er nog iets van te maken, uit respect voor het leven dat ik nog mag leven.

01-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb in mijn boekenkast een boekje, dat ik af en toe eens herlees als ik weer eens in een spirituele bui ben. “De strijders van het licht”  geschreven door Paulo Coelho.   Een "Strijder van het Licht” is een wezen dat zich onophoudelijk inzet om bewustzijn in alles en iedereen te herkennen, in een levenslange  strijd tegen schimmen en  alledaagse sleur en  zoekt naar de magie in elk moment van de dag.........

Een strijder van het licht doet altijd iets ongewoons. Hij kan van die dagen hebben dat hij de weg naar zijn werk dansend aflegt, dat hij een onbekende diep in de ogen kijkt en een gesprek begint over liefde op het eerste gezicht. Of hij kan een idee verdedigen dat misschien belachelijk is. Een strijder van het licht staat zich zulke dingen toe. Hij is niet bang te huilen om oude wonden, of te juichen om nieuwe ontdekkingen. Wanneer hij voelt dat het zover is, laat hij alles in de steek en stort zich in het avontuur waarnaar hij zo heeft uitgezien. Wanneer hij voelt dat hij de grenzen van zijn krachten heeft bereikt, verlaat hij het slagveld. En neemt het zichzelf niet kwalijk dat hij een of meer rare dingen heeft gedaan. Een strijder van het licht  probeert geen rol te spelen die anderen voor hem hebben uitgezocht. Daar brengt hij zijn dagen niet mee door.

archief:oktober 2008 nog meer strijder

30-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na ons volgevreten te hebben, met pralines, ijs en slagroom en dit alles overspoeld te hebben met een wat onduidelijk drankje. Kwamen wij tot de gefrustreerde conclusie dat “alle” mannen klojo’s zijn en dat indien je ze allemaal in een grote zak zou stoppen,  en eens goed zou schudden er waarschijnlijk niks goeds uit zou rollen. En dat “sommige” vrouwen  gewoon dom zijn. Om elkander daarna plechtig te beloven elkaar te waarschuwen indien onze eigen intuïtie of andere kleine stemmetjes, ons weer eens” in de steek” zouden laten , mocht er weer eens een “foute man” in onze buurt zou komen. Zodat wij meteen gillend konden wegrennen. Wij dachten daarbij aan een soort van “persoonlijke  Tomtom” die ons, wanneer wij weer eens een verkeerde weg dreigen in te slaan ons waarschuwt met bijvoorbeeld kreten als : ”probeer om te draaien” of “hier alleen tijdelijk parkeren” Niet dat dit veel zou helpen, want wie luistert er nu naar zo’n  stom navigatiesysteem als men een betere en snellere weg kent?

29-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gisteravond een jankavondje ingelast, mijn vriendin en ik. Omdat we alle twee hevig baalden, en heel wat te janken hadden om al onze verloren liefdes. En om de stemming er nog beter in te krijgen besloten we, gewapend met een doos pralines, een literpak ijs, een slagroomspuit, en een groot pak papieren zakdoekjes , de traanklieren nog wat extra te activeren met een goeie huilfilm. En zo hebben wij weer eens naar “The bridges of Madison County” gekeken, Een film uit 1995 met Meryl Streep en Clint Eastwood, gebaseerd op de gelijknamige roman van Robert James Waller. Het verhaal gaat over een liefde die je –als je geluk hebt- maar één keer in je leven tegenkomt. Na haar dood vinden de kinderen van Francesca haar dagboek. In het dagboek lezen ze dat hun moeder in de zomer van 1965 een kortstondige relatie had met fotograaf Robert Kincaid die voor National Geographic de wereld rond reist en die een paar dagen in hun dorp is geweest om de plaatselijke historische bruggen te fotograferen. Deze romance die plaats vond toen de rest van het gezin een paar dagen het dorp uit was, heeft haar kijk op het leven compleet veranderd en haar laten inzien dat ze eigenlijk niet gelukkig was tijdens haar huwelijk…. Een van de mooiste momenten van de film en waar wij, het dus echt niet meer droog hielden! Is dat moment voor het stoplicht……wanneer ze naast haar man in de auto zit en Robert in een andere auto voor hen staat, Fransesca grijpt naar de deurklink, je ziet haar tranen en twijfel en dan………whoehoehoe!!!

Het moment eens beleven? Druk op het plaatje voor de link naar “my favourite scene”.

27-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Eigenlijk heb ik niet zo heel veel te vertellen. Sinds ik een tijdje geleden besloot mijzelf te censureren, door niks meer over mijn lief…ijskoninginnen of andere kwetsbare groepen te vertellen. En nu ook mijn Italiaanse buurman  sinds zijn verhuizing,  mij niet meer bijna dagelijks komt ”verblijden” met zijn vaak “oeverloos gezeur”. En ik voorlopig  geen ander gewillig slachtoffer heb gevonden waarop ik mijn heksenbrouwsels kan experimenteren. En… ik hier door, mijn activiteiten als heks in spe tijdelijk heb moeten stopzetten,  alsmede mijn vlieglessen vanwege herhaaldelijk tegen allerlei obstakels te vliegen, waardoor ik dus regelmatig “op mijn bek ga…..”  Dan zou ik natuurlijk kunnen vertellen over die keer in dat  restaurant waar ik “zalm van het huis” met in de saus drijvende champignonnetjes heb gegeten, en me samen met mijn bloglezers  kunnen afvragen of die champignonnetjes er nu wel of niet in hoorden? Of… ik zou iets kunnen vertellen over dat zalige dessert, dat overigens niet eens op de kaart stond en waar mijn hoofd nog van begint te  tollen, door er alleen maar aan te denken… Daar zou ik over kunnen vertellen, als niet iedere keer,  dat mijn vingers op het toetsenbord liggen en ik probeer een lege Word pagina te vullen er steeds iets in mij opkomt dat mij doet  besluiten om op de delete knop te drukken….

25-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb het nog steeds hartstikke druk met mijn “huishoudelijke activiteiten” zodat er van uitgebreid bloggen niet echt heel veel komt. Bovendien eist mijn kleindochter Camille veel van mijn aandacht op. Na de Kerstvakantie  gaat ze van de crèche naar het eerste kleuterklasje. En ik heb hier een waslijst met dingen die ik haar nog moet aanleren, wil ze in de toekomst enigszins mee kan doen in onze maatschappij. Intussen schrijft ze haar naam in 3 vreemde talen; Hebreeuws, Arabisch en Chinees. Haar Pools is trouwens al stukken beter dan haar Nederlands en ook het ”Hottentots” wil al aardig vlotten…… Tot zover deze berichtgeving. En nu ga ik verder met de zoveelste poging mijn zolder op te ruimen….

Categorie: serieuze onzin

22-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

« Moooooooi!!!! Oma! » riep mijn kleindochter Camille, toen ze hier woensdagmorgen binnen kwam en zij mijn pas geverfde verbluffende waaauw muur zag. Daarmee het begin van de dag goedmakend die zo slecht begonnen was. Kleuren kunnen praten, vloeken, je opvrolijken, je deprimeren of je bedriegen. Ik heb mijn grijze muur ingeruild voor een warme oranje, karamel achtige tint. En in een paar streken voelde ik mij al weer thuis. Waar een kleurtje al niet goed voor is…..

Verder heb ik het hartstikke druk en heel weinig tijd om te bloggen. De strijk stapelt zich al weken op, en ik kan schrijven in het vuil op de ruiten, die mij ook nog eens het zicht belemmeren…...  Bovendien, heb ik alle oude afleveringen van “Thuis” nog niet gezien.  Ik moet de tuinmeubelen binnen halen en  ik durf de kelder niet meer in vanwege de spinnenwebben. Ook zou ik eens heel dringend moeten gaan shoppen, want ik heb echt NIETS meer om aan te trekken. Dit alles gecombineerd met een hardnekkige chronische luiheid, maakt, dat ik mij eventjes terug trek en mijn blog voorlopig laat voor wat het is......

15-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Voor ongeruste lezers: Ik ben weer wakker!   Na een paar uur zalig in de armen van "Morpheus" te hebben door gebracht (zonder slaappillen........)   ben ik deze morgen  met een keiharde smak weer  op de grond en in de werkelijkheid terecht gekomen……….Waarna ik besloten heb voor eens en voor altijd met die hinderlijke grijze muur af te rekenen.

Het resultaat is verbluffend…….wauuuuw!

11-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb sinds een tijdje een slaapprobleem.  mijn hersens lijken de laatste tijd overuren te maken . Niet kunnen slapen terwijl je dat eigenlijk graag  wilt, uren lang wakker liggen en liggen denken aan van alles en nog wat, is een kwelling. En wat doe je dan? een blokje om? Een stevige vrijpartij? Ik heb al van alles geprobeerd en ik word er alleen maar actiever van. Schaapjes tellen? Nu heb ik nog nooit een schaap in mijn slaapkamer gezien, laat staan dat ik ze kan tellen. Bovendien begin ik me dan me af te  vragen waar het toch vandaan komt, dat schaapjes tellen, en zo worden mijn arme hersentjes nog eens een keer extra gestimuleerd, nee, schaapjes tellen is dus ook niks voor mij. En dan sta ik maar op.  Ik heb de laatste paar weken vaak s'nachts beneden gezeten. Televisie gekeken, gezapt,  gelezen, blogjes geschreven, terwijl  alles en iedereen  in rust was om me heen.  Ondertussen heb ik het gevoel  van door te draaien. Na van alles geprobeerd te hebben op natuurlijk basis, ben ik vanmorgen uiteindelijk naar de dokter gegaan, en thuis gekomen met een doosje slaappillen. Nu wil ik wel altijd graag weten wat ik eigenlijk slik en wat voor risico ik loop met het gebruik van dit soort middelen. Ik ben dus eens gaan Googlen en het resultaat is op z’n minst inspirerend:  Zo is er een geval bekend van een vrouw die na het slikken van het slaapmiddel midden in de nacht haar voordeur van een nieuwe verflaag voorzag. Goh ik moet mijn muur nog schilderen!!! Wie weet schilder ik gelijk de gang ook even! Stel dat ik ’s morgens in een heel nieuwe omgeving wakker wordt?  Een andere gebruikster meldt een gewichtstoename van 23 kilo na zes maanden slikken. Zonder dat ze er erg in had, plunderde de vrouw de inhoud van de koelkast terwijl ze sliep. Dat is al  een heel stuk minder L En daar zit ik nu niet echt op te wachten. En zo zijn er nog een aantal voorbeelden van de meest vreemde nachtelijke activiteiten waar men de volgende dag blijkbaar totaal  geen weet meer van lijkt te hebben. Wie weet….. Wat ik nog voor rare dingen ga doen?  Vanavond neem ik mijn eerste pil!........... Mijn koelkast is leeg!  De pot verf en kwast, staan klaar!......

En nu naar jullie warme nestje
en denk er aan
oogjes dicht
en snaveltjes toe
daaaag

09-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is besloten, die grijze muur in mijn living moet weg. Nu de dagen korter worden en de zon het regelmatig laat afweten, dreig ik af te glijden naar een regelrechte dip. Even ter herinnering, ik kwam van geel ,maar had behoefte aan verandering, ik koos voor groenachtig geel en een soort lichtgrijs. Héél mooi, krijg ik regelmatig te horen. Alleen, ik voel me niet meer thuis.

Vanochtend dus naar de plaatselijke verfshop geweest waar de overijverige verfmeneer zijn uiterste best deed om mij kleuren aan te smeren die ik helemaal niet moest. Uiteindelijk ben ik thuis gekomen met een hele warme oranjeachtige kleur………

08-10-2009 om 11:46 geschreven door Loewiesa

Ik heb totaal geen inspiratie. Er is momenteel niets of niemand die mij kan inspireren. Al dagen niet. Steeds duikt hetzelfde stomme irritante tekstje op in mijn hoofd, dat ook nog eens helemaal nergens op slaat. Misschien dat ik het maar gewoon moet plaatsen, dan ben ik er heel misschien van af:

De lucht was blauw

De zee was groen

De wijn was rood

Zijn ogen waren…………

Zo,  lucht dat eventjes  op………..

06-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Meer koffie ? Graag

Zoals ééntje
om een tweede vraagt
en ook bijna altijd krijgt
of een begin
niet zonder einde komt

Zo smaakt mijn koffie vandaag
naar meer
naar jou
naar meer van jou

G.Groove

www.zohelptpoëzie

02-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik had haast, meestal heb ik nooit haast, ik hou er ook niet van om mij te moeten haasten. maar deze keer  had ik het wel, en altijd als je haast hebt, lijkt het of de wereld om je heen er alles aan doet om jou in de weg te lopen. Ik moest ook nog eventjes vlug bij de plaatselijke supermarkt zijn. En terwijl ik, tot verleden week nog, mijn weg er bijna blindelings kende!  Net nu, vandaag, nu ik eens een keertje haast had, had de supermarktmanager besloten de rayons te gaan veranderen en moest ik in mijn grote haast, tot mijn grote ergernis ook nog eens gaan zoeken. Wanneer mijn mandje gevuld is, loop ik het laatste gangpad uit, op weg naar de kassa’s waar al een paar rijen staan. Ik bekijk de caissières, en ik heb de keuze tussen " Speedy Gonzales", die alle artikelen bekijkt als of zij ze voor het eerst van haar leven ziet en ze vervolgens in "slow motion" langs de scanner haalt en "La Castafiore". De laatste is lid van de plaatselijke toneel vereniging en staat in vol ornaat de diva uit te hangen achter de kassa. Braaf als ik  ben sluit ik mij, in stilte hevig balende, bij de rij wachtende aan.  En dan ...ineens!  Daar verschijnt een nieuwe kassajuf met een geldla onder haar arm, op weg naar een te openen kassa........... En wat doe je dan? Als je haast hebt? ...... Ja toch?...........

29-09-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa