Ik was in het dorp voor een paar boodschappen en kwam langs de kerk. Zomaar een begrafenis. De dragers met de kist, gevolgd door de familie. De klokken luiden. De mensen bogen hun hoofd. Uit respect voor een leven dat geleefd is. Het leven. Soms niet rechtvaardig, niet prettig en vaak uiterst verwarrend. Op die momenten denk ik aan mijn broertje, die nu bijna 8 jaar geleden een eind aan zijn leven heeft gemaakt.  “De klootzak“ was mijn eerste reactie.  Want het was mijn broertje en hij deed wel meer stomme dingen. Maar het paste bij hem, bij zijn manier van leven.  Hij was al op jonge leeftijd aan het experimenteren, met o.a. drugs, die uiteindelijk  zijn einde zijn geworden. Altijd in, om weer iets nieuws te proberen. Mijn eerste stiekeme sigaret (en ook de laatste)  nam ik op zijn aandringen.  Voor onze ouders heeft hij een afscheidsbrief geschreven . Maar toch, hun verdriet is en blijft immens. Als ouder blijf je je afvragen, wat je in hemelsnaam verkeerd hebt gedaan. Met  de dood van mijn broertje is er ook een stukje van mij weggegaan. We scheelden maar 1 ½ jaar in leeftijd. En trokken in onze jeugd veel samen op. Nog steeds als ik zijn foto zie op de kast bij mijn ouders denk ik “klootzak, hoe heb je zo stom kunnen zijn”!

Na regen komt ook altijd weer zonneschijn. Op zekere hoogte is het leven te leven.  En ik laat me voorlopig niet kisten, dus ben ik van plan er nog iets van te maken, uit respect voor het leven dat ik nog mag leven.

01-11-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb in mijn boekenkast een boekje, dat ik af en toe eens herlees als ik weer eens in een spirituele bui ben. “De strijders van het licht”  geschreven door Paulo Coelho.   Een "Strijder van het Licht” is een wezen dat zich onophoudelijk inzet om bewustzijn in alles en iedereen te herkennen, in een levenslange  strijd tegen schimmen en  alledaagse sleur en  zoekt naar de magie in elk moment van de dag.........

Een strijder van het licht doet altijd iets ongewoons. Hij kan van die dagen hebben dat hij de weg naar zijn werk dansend aflegt, dat hij een onbekende diep in de ogen kijkt en een gesprek begint over liefde op het eerste gezicht. Of hij kan een idee verdedigen dat misschien belachelijk is. Een strijder van het licht staat zich zulke dingen toe. Hij is niet bang te huilen om oude wonden, of te juichen om nieuwe ontdekkingen. Wanneer hij voelt dat het zover is, laat hij alles in de steek en stort zich in het avontuur waarnaar hij zo heeft uitgezien. Wanneer hij voelt dat hij de grenzen van zijn krachten heeft bereikt, verlaat hij het slagveld. En neemt het zichzelf niet kwalijk dat hij een of meer rare dingen heeft gedaan. Een strijder van het licht  probeert geen rol te spelen die anderen voor hem hebben uitgezocht. Daar brengt hij zijn dagen niet mee door.

archief:oktober 2008 nog meer strijder

30-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Na ons volgevreten te hebben, met pralines, ijs en slagroom en dit alles overspoeld te hebben met een wat onduidelijk drankje. Kwamen wij tot de gefrustreerde conclusie dat “alle” mannen klojo’s zijn en dat indien je ze allemaal in een grote zak zou stoppen,  en eens goed zou schudden er waarschijnlijk niks goeds uit zou rollen. En dat “sommige” vrouwen  gewoon dom zijn. Om elkander daarna plechtig te beloven elkaar te waarschuwen indien onze eigen intuïtie of andere kleine stemmetjes, ons weer eens” in de steek” zouden laten , mocht er weer eens een “foute man” in onze buurt zou komen. Zodat wij meteen gillend konden wegrennen. Wij dachten daarbij aan een soort van “persoonlijke  Tomtom” die ons, wanneer wij weer eens een verkeerde weg dreigen in te slaan ons waarschuwt met bijvoorbeeld kreten als : ”probeer om te draaien” of “hier alleen tijdelijk parkeren” Niet dat dit veel zou helpen, want wie luistert er nu naar zo’n  stom navigatiesysteem als men een betere en snellere weg kent?

29-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Gisteravond een jankavondje ingelast, mijn vriendin en ik. Omdat we alle twee hevig baalden, en heel wat te janken hadden om al onze verloren liefdes. En om de stemming er nog beter in te krijgen besloten we, gewapend met een doos pralines, een literpak ijs, een slagroomspuit, en een groot pak papieren zakdoekjes , de traanklieren nog wat extra te activeren met een goeie huilfilm. En zo hebben wij weer eens naar “The bridges of Madison County” gekeken, Een film uit 1995 met Meryl Streep en Clint Eastwood, gebaseerd op de gelijknamige roman van Robert James Waller. Het verhaal gaat over een liefde die je –als je geluk hebt- maar één keer in je leven tegenkomt. Na haar dood vinden de kinderen van Francesca haar dagboek. In het dagboek lezen ze dat hun moeder in de zomer van 1965 een kortstondige relatie had met fotograaf Robert Kincaid die voor National Geographic de wereld rond reist en die een paar dagen in hun dorp is geweest om de plaatselijke historische bruggen te fotograferen. Deze romance die plaats vond toen de rest van het gezin een paar dagen het dorp uit was, heeft haar kijk op het leven compleet veranderd en haar laten inzien dat ze eigenlijk niet gelukkig was tijdens haar huwelijk…. Een van de mooiste momenten van de film en waar wij, het dus echt niet meer droog hielden! Is dat moment voor het stoplicht……wanneer ze naast haar man in de auto zit en Robert in een andere auto voor hen staat, Fransesca grijpt naar de deurklink, je ziet haar tranen en twijfel en dan………whoehoehoe!!!

Het moment eens beleven? Druk op het plaatje voor de link naar “my favourite scene”.

27-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Eigenlijk heb ik niet zo heel veel te vertellen. Sinds ik een tijdje geleden besloot mijzelf te censureren, door niks meer over mijn lief…ijskoninginnen of andere kwetsbare groepen te vertellen. En nu ook mijn Italiaanse buurman  sinds zijn verhuizing,  mij niet meer bijna dagelijks komt ”verblijden” met zijn vaak “oeverloos gezeur”. En ik voorlopig  geen ander gewillig slachtoffer heb gevonden waarop ik mijn heksenbrouwsels kan experimenteren. En… ik hier door, mijn activiteiten als heks in spe tijdelijk heb moeten stopzetten,  alsmede mijn vlieglessen vanwege herhaaldelijk tegen allerlei obstakels te vliegen, waardoor ik dus regelmatig “op mijn bek ga…..”  Dan zou ik natuurlijk kunnen vertellen over die keer in dat  restaurant waar ik “zalm van het huis” met in de saus drijvende champignonnetjes heb gegeten, en me samen met mijn bloglezers  kunnen afvragen of die champignonnetjes er nu wel of niet in hoorden? Of… ik zou iets kunnen vertellen over dat zalige dessert, dat overigens niet eens op de kaart stond en waar mijn hoofd nog van begint te  tollen, door er alleen maar aan te denken… Daar zou ik over kunnen vertellen, als niet iedere keer,  dat mijn vingers op het toetsenbord liggen en ik probeer een lege Word pagina te vullen er steeds iets in mij opkomt dat mij doet  besluiten om op de delete knop te drukken….

25-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb het nog steeds hartstikke druk met mijn “huishoudelijke activiteiten” zodat er van uitgebreid bloggen niet echt heel veel komt. Bovendien eist mijn kleindochter Camille veel van mijn aandacht op. Na de Kerstvakantie  gaat ze van de crèche naar het eerste kleuterklasje. En ik heb hier een waslijst met dingen die ik haar nog moet aanleren, wil ze in de toekomst enigszins mee kan doen in onze maatschappij. Intussen schrijft ze haar naam in 3 vreemde talen; Hebreeuws, Arabisch en Chinees. Haar Pools is trouwens al stukken beter dan haar Nederlands en ook het ”Hottentots” wil al aardig vlotten…… Tot zover deze berichtgeving. En nu ga ik verder met de zoveelste poging mijn zolder op te ruimen….

Categorie: serieuze onzin

22-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

« Moooooooi!!!! Oma! » riep mijn kleindochter Camille, toen ze hier woensdagmorgen binnen kwam en zij mijn pas geverfde verbluffende waaauw muur zag. Daarmee het begin van de dag goedmakend die zo slecht begonnen was. Kleuren kunnen praten, vloeken, je opvrolijken, je deprimeren of je bedriegen. Ik heb mijn grijze muur ingeruild voor een warme oranje, karamel achtige tint. En in een paar streken voelde ik mij al weer thuis. Waar een kleurtje al niet goed voor is…..

Verder heb ik het hartstikke druk en heel weinig tijd om te bloggen. De strijk stapelt zich al weken op, en ik kan schrijven in het vuil op de ruiten, die mij ook nog eens het zicht belemmeren…...  Bovendien, heb ik alle oude afleveringen van “Thuis” nog niet gezien.  Ik moet de tuinmeubelen binnen halen en  ik durf de kelder niet meer in vanwege de spinnenwebben. Ook zou ik eens heel dringend moeten gaan shoppen, want ik heb echt NIETS meer om aan te trekken. Dit alles gecombineerd met een hardnekkige chronische luiheid, maakt, dat ik mij eventjes terug trek en mijn blog voorlopig laat voor wat het is......

15-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Voor ongeruste lezers: Ik ben weer wakker!   Na een paar uur zalig in de armen van "Morpheus" te hebben door gebracht (zonder slaappillen........)   ben ik deze morgen  met een keiharde smak weer  op de grond en in de werkelijkheid terecht gekomen……….Waarna ik besloten heb voor eens en voor altijd met die hinderlijke grijze muur af te rekenen.

Het resultaat is verbluffend…….wauuuuw!

11-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik heb sinds een tijdje een slaapprobleem.  mijn hersens lijken de laatste tijd overuren te maken . Niet kunnen slapen terwijl je dat eigenlijk graag  wilt, uren lang wakker liggen en liggen denken aan van alles en nog wat, is een kwelling. En wat doe je dan? een blokje om? Een stevige vrijpartij? Ik heb al van alles geprobeerd en ik word er alleen maar actiever van. Schaapjes tellen? Nu heb ik nog nooit een schaap in mijn slaapkamer gezien, laat staan dat ik ze kan tellen. Bovendien begin ik me dan me af te  vragen waar het toch vandaan komt, dat schaapjes tellen, en zo worden mijn arme hersentjes nog eens een keer extra gestimuleerd, nee, schaapjes tellen is dus ook niks voor mij. En dan sta ik maar op.  Ik heb de laatste paar weken vaak s'nachts beneden gezeten. Televisie gekeken, gezapt,  gelezen, blogjes geschreven, terwijl  alles en iedereen  in rust was om me heen.  Ondertussen heb ik het gevoel  van door te draaien. Na van alles geprobeerd te hebben op natuurlijk basis, ben ik vanmorgen uiteindelijk naar de dokter gegaan, en thuis gekomen met een doosje slaappillen. Nu wil ik wel altijd graag weten wat ik eigenlijk slik en wat voor risico ik loop met het gebruik van dit soort middelen. Ik ben dus eens gaan Googlen en het resultaat is op z’n minst inspirerend:  Zo is er een geval bekend van een vrouw die na het slikken van het slaapmiddel midden in de nacht haar voordeur van een nieuwe verflaag voorzag. Goh ik moet mijn muur nog schilderen!!! Wie weet schilder ik gelijk de gang ook even! Stel dat ik ’s morgens in een heel nieuwe omgeving wakker wordt?  Een andere gebruikster meldt een gewichtstoename van 23 kilo na zes maanden slikken. Zonder dat ze er erg in had, plunderde de vrouw de inhoud van de koelkast terwijl ze sliep. Dat is al  een heel stuk minder L En daar zit ik nu niet echt op te wachten. En zo zijn er nog een aantal voorbeelden van de meest vreemde nachtelijke activiteiten waar men de volgende dag blijkbaar totaal  geen weet meer van lijkt te hebben. Wie weet….. Wat ik nog voor rare dingen ga doen?  Vanavond neem ik mijn eerste pil!........... Mijn koelkast is leeg!  De pot verf en kwast, staan klaar!......

En nu naar jullie warme nestje
en denk er aan
oogjes dicht
en snaveltjes toe
daaaag

09-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is besloten, die grijze muur in mijn living moet weg. Nu de dagen korter worden en de zon het regelmatig laat afweten, dreig ik af te glijden naar een regelrechte dip. Even ter herinnering, ik kwam van geel ,maar had behoefte aan verandering, ik koos voor groenachtig geel en een soort lichtgrijs. Héél mooi, krijg ik regelmatig te horen. Alleen, ik voel me niet meer thuis.

Vanochtend dus naar de plaatselijke verfshop geweest waar de overijverige verfmeneer zijn uiterste best deed om mij kleuren aan te smeren die ik helemaal niet moest. Uiteindelijk ben ik thuis gekomen met een hele warme oranjeachtige kleur………

08-10-2009 om 11:46 geschreven door Loewiesa

Ik heb totaal geen inspiratie. Er is momenteel niets of niemand die mij kan inspireren. Al dagen niet. Steeds duikt hetzelfde stomme irritante tekstje op in mijn hoofd, dat ook nog eens helemaal nergens op slaat. Misschien dat ik het maar gewoon moet plaatsen, dan ben ik er heel misschien van af:

De lucht was blauw

De zee was groen

De wijn was rood

Zijn ogen waren…………

Zo,  lucht dat eventjes  op………..

06-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Meer koffie ? Graag

Zoals ééntje
om een tweede vraagt
en ook bijna altijd krijgt
of een begin
niet zonder einde komt

Zo smaakt mijn koffie vandaag
naar meer
naar jou
naar meer van jou

G.Groove

www.zohelptpoëzie

02-10-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik had haast, meestal heb ik nooit haast, ik hou er ook niet van om mij te moeten haasten. maar deze keer  had ik het wel, en altijd als je haast hebt, lijkt het of de wereld om je heen er alles aan doet om jou in de weg te lopen. Ik moest ook nog eventjes vlug bij de plaatselijke supermarkt zijn. En terwijl ik, tot verleden week nog, mijn weg er bijna blindelings kende!  Net nu, vandaag, nu ik eens een keertje haast had, had de supermarktmanager besloten de rayons te gaan veranderen en moest ik in mijn grote haast, tot mijn grote ergernis ook nog eens gaan zoeken. Wanneer mijn mandje gevuld is, loop ik het laatste gangpad uit, op weg naar de kassa’s waar al een paar rijen staan. Ik bekijk de caissières, en ik heb de keuze tussen " Speedy Gonzales", die alle artikelen bekijkt als of zij ze voor het eerst van haar leven ziet en ze vervolgens in "slow motion" langs de scanner haalt en "La Castafiore". De laatste is lid van de plaatselijke toneel vereniging en staat in vol ornaat de diva uit te hangen achter de kassa. Braaf als ik  ben sluit ik mij, in stilte hevig balende, bij de rij wachtende aan.  En dan ...ineens!  Daar verschijnt een nieuwe kassajuf met een geldla onder haar arm, op weg naar een te openen kassa........... En wat doe je dan? Als je haast hebt? ...... Ja toch?...........

29-09-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik kwam mijn vriendin Chantal weer eens tegen ( die van het geheim (*) dat ondertussen al lang geen geheim meer is, maar daarover volgende keer…) Ze liep over straat met een groot pak onder haar arm. Aan de vorm te zien, vermoedde ik dat het om een schilderij ging. "Kom even binnen" zei ze, "dan kun je meteen mijn nieuwe appartement zien". Binnen gekomen, haalde ze voorzichtig het schilderij uit de plastic zak en hield het me voor. Een stilleven van een bos bloemen die te lang in een vaas hadden gestaan. Kortom een ronduit lelijk schilderij.  "15  euro" zei ze, gekocht bij de plaatselijke kringloopwinkel waar ze regelmatig naar binnen gaat om er rond te snuffelen tussen de aangeboden spulletjes. "ik heb voor jou ook nog iets" vervolgde ze, "Voor op je grijze muur, je was toch op zoek naar iets fleurigs?". Dat was ik inderdaad, want dat grijze vlak werkt mij de laatste tijd steeds meer op mijn zenuwen. Ik moest even slikken terwijl ik bedenkelijk naar het “kunstwerk” keek,  dat bestond uit een geel vlak met hier en daar wat dikke rode en blauwe lijnen, kris kras door elkaar. Het ontbrak mij de moed om er iets van te zeggen,  en bovendien... het was lief bedoeld. Met het pak onder mijn arm vertrok ik even later naar huis, waar ik het schilderij tijdelijk in de kelder heb geparkeerd.........




(*) geheimpje archief 14-07

25-09-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vorige lente had ik de living al geverfd, maar om één of andere reden was 1 radiator overgeslagen. Met de laag hangende herfstzon,  die het overigens vandaag laat afweten, zag  ik duidelijk het verschil met de rest.  Deze morgen ben ik dus  in de kelder afgedaald voor een pot verf en een kwast (daarbij bijna mijn nek bijna brekend over een paar rondslingerende baskets van mijn  zoon  op de keldertrap en geconstateerd dat de familie spin nog steeds in goede gezondheid verkeerd)  Dat laatste klusje is dus geklaard.  Helaas…… verandering is niet altijd een verbetering. Ik ben al op de grijze kleur van die ene muur uitgekeken….

24-09-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Inderdaad, zoals "Natoken" schreef in een reactie op mijn vorig logje, sommige dromen blijven je bij. Ze zijn speciaal. Zo heb ik eens gedroomd van een collega die kort daar voor met bevallingsverlof was gegaan. Op het werk hadden we al een tijdje niks van haar gehoord, en die nacht droomde ik van haar. Ze bevond zich in een witte omgeving en er waren een aantal mensen rond haar heen. ’s Morgens op het werk, vertelde ik mijn collega’s van wie ik die nacht had gedroomd. Een uurtje er na belde ze op, ze was die nacht bevallen. Toevallig?  Ook heb ik eens van, mijn nu, ex schoonzusje gedroomd. Wij  hadden wegens familieperikelen, die ook in de beste families nu eenmaal voorkomen, al een tijdje geen contact meer met elkaar.  Maar die nacht droomde ik van haar. Ze liet me een ring zien, een heel speciale,  hij was van groen hout. Diezelfde week kreeg mijn ex echtgenoot een berichtje, dat ze die week in stilte getrouwd was. Een heel speciale droom, was ook de droom die ik had, heel kort na het overlijden van mijn broer. De laatste keer dat ik hem nog in leven zag, zijn we met ruzie uit elkaar gegaan. Mijn broer had de laatste jaren nog al een bijzonder karakter, en was niet altijd een gemakkelijke. Ik droomde dat ik in een stoel  in mijn woonkamer zat en mijn broer stond daar voor mij en wilde met mij praten, maar ik hoorde hem niet. En hij begon te roepen en te schoppen tegen de stoel. (en dit keer kon ik zijn woorden duidelijk verstaan.) Ik werd wakker van het schudden van mijn bed. Heel speciaal! Inderdaad.

Niks te betekenen? Wishful thinking?  Of gewoon de opruiming van onze dagelijkse hersenspinsels?  Misschien, maar heel speciaal zijn sommige dromen soms wel.  Zo droomde ik laatst nog dat ik tijdens een blog bezoek vast zat op een blog waar ik werd  achternagezeten door een oud mannetje in een rolstoel dat mij gevaarlijk zwaaiend met zijn wandel stokje achter na zat. Badend in het zweet werd ik wakker om op dat moment te besluiten dat het hoog tijd werd mijn blog bezoekjes drastisch te verminderen……..

22-09-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Kwart voor 6, ik draaide me nog eens om. Over een kwartier zou de wekker afkopen, die mij misschien, na een slapeloze nacht uit de nachtmerrie bevrijden, waar ik in terechtgekomen was.

Het begon met een grap, en ineens zat ik midden in een hele slechte droom. Hoe die droom gaat eindigen? Ik weet het niet. In ieder geval zal mijn leven nooit meer het zelfde zijn…….





(druk op het plaatje voor de "Faith No More" parodie versie van "I started a joke")

21-09-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het ging een tijd goed met het vasthouden en het bekijken van de sleutels en de sleutelhanger met het aapje en dan, bijna terug thuis, bij een putje in de straat ging het mis. En daar stonden we, de sleutels waren in de diepte verdwenen. De voordeur op slot, mijn zoon zat op school, dus zouden we moeten wachten. En was ik er wel zo zeker van dat hij zijn sleutels bij zich had? Had ik ze niet gezien deze morgen, op het kastje naast de telefoon?  Want vaak vergeet hij ze gewoon thuis. “Naar huisje oma” zeurde  Camille “Tja lieverd, dat zou oma ook wel willen.” zei oma terwijl ze zich af vroeg hoe ze dit probleem zou gaan oplossen. Met een beetje geluk, was ik de keukendeur weer eens vergeten af te sluiten en kon ik via van achter naar binnen. Niet dus,  deze keer zat alles potdicht. Mijn buurvrouw van de overkant die de hele dag achter haar gordijnen zit om de straat en haar bewoners te observeren, kwam al snel naar buiten om te zien wat er gebeurd was. Ze zou haar zoon Titiano wel eventjes halen, die zou raad weten, en na Titiano, kwam ook Mario er zich mee bemoeien, en Maurizio en de oude Toto en Pipo, en Henri, de man met de kruiwagen, die dagelijks op en neer door mijn straat loopt met een intrigerende kruiwagen waar nooit iets in ligt. En zelfs “Petit Oiseau” (*) en "La Veuve Joyeuse"(*) kwamen bij het zien van zoveel mensen tegelijkertijd voor mijn huis, eens kijken. Er kwamen stokken aan te pas en haken en Mario ging op de grond liggen en verdween zelf bijna in de put, binnen de kortste keren werden de sleutels onder een luid "Bravo" uit het riool opgevist. Keurig schoongespoeld werden ze mij even later overhandigd; « Camille, vasthouden!” begon mijn kleindochter, terwijl zij haar handjes uitstrekte……Camille is ondertussen weer terug naar huis…… ik ben mijn mobieltje kwijt…….

(*)" petit oiseau" buurvrouw met een aan Playstation verslaafde echtgenoot. 

(*) " la veuve joyeuse" buurvrouw die alles van worst weet.            

      zie archief: 11-03-2009 ieder huisje heeft zijn kruisje(s)

18-09-2009 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ik voelde het meteen toen ze binnenkwam, die morgen. Dit kon wel eens een hele lange dag worden. Het was weer woensdag. De dag dat mijn kleindochter bij mij is. Ze was wat hangerig en zeurderig deze morgen. En ze had duidelijk besloten om de dag dwars te beginnen. Soms vind ik haar net een tweejarige puber. Oh ze is heel lief hoor, en ik ben gek op haar. Maar tussen ons gezegd….... wat ben ik blij als ze ’s avonds weer naar huis gaat. En dan vraag ik me soms af, hoe ik het vroeger in hemelsnaam deed met mijn tweelingdochters. Hoewel ik me herinner dat ik ze in die tijd ook wel eens achter het behang wenste.

Nadat alle poppen weer op een rijtje waren gezet, nadat die ene pop met de lange haren weer mooie vlechtjes had, nadat we samen een vreemdsoortig bouwwerk hadden gemaakt van Duplo, gepuzzeld hadden. Nadat oma had voorgelezen en Jip, via de heg kennis had gemaakt met zijn nieuwe buurmeisje Janneke  en de kraaltjes weer uit de neus van Jip waren gepeuterd. Poppejans was gaan varen in een hoed in een teil water…... Na een hele tijd later. Keek ik verlangend naar mijn mand met strijk! En dat wil wat zeggen.......

Ik was dan ook blij toen ze op de bank kroop met haar knuffel en zag dat ze aanstalten maakte om een slaapje te gaan doen. Toen ze uiteindelijk na 2 uur wakker werd, was ze duidelijk beter gehumeurd en zijn we gaan wandelen. Bijna terug thuis  wilde ze perse mijn sleutels vasthouden, vanwege de aapjessleutelhanger van Kipling die er aan hangt,  “Goed vasthouden, Camille” zei ik nog…...

17-09-2009 om 15:15 geschreven door Loewiesa