|
En wat nu met opa? vragen mijn dochters, want opa is zo vreselijk zielig , zo zonder oma. Maar opa wil niets weten van de thuiszorg. Geen vervelende wijven in mijn huis. Hoewel die ene, die Surinaamse, die je mama soms kwam helpen, wel erg aardig was. Misschien, kunnen we vragen of die ene dan hier kan komen opper ik nog even. Je moet wel, die alarmknop dragen, en waar ligt die spray, voor het geval je hart weer raar gaat doen? Hij moet even denken, en de alarmknop die in verbinding staat met de telefoon vind ik terug tussen een stapeltje tijdschriften.
Samen staan we voor mijn moeders linnenkast, mijn vader en ik. Een soort grot van Ali Baba waar ik tot nog niet zo heel lang geleden zelfs niet in mocht komen. Laat mij dat maar doen. Was het altijd, Bang dat mijn moeder blijkbaar was, dat dat slordige, onhandige wicht dat ik in haar ogen jaren geweest ben haar nette stapeltjes zou doen omvallen. Als kind heb ik me dikwijls afgevraagd, wanneer ze het me nu eindelijk eens zouden vertellen, wie mijn echte ouders eigenlijk waren en hoe ik in hemelsnaam bij hen was terecht gekomen...... Maar ook voor mijn vader blijkt de linnenkast een openbaring te zijn. Meer dan 65 jaar legde mijn moeder iedere dag zijn kleren voor hem klaar. Dat blijkbaar een heel normaal fenomeen was/is voor mensen van die generatie en hoogst waarschijnlijk ligt hier het geheim van een levenslang durende relatie. Blijf meesteres over de linnenkast, verstop het ondergoed en de sokken van je partner en maak hem zo, volkomen afhankelijk van jezelf. Helaas, ik ben een kattenmens..... De linnenkast heeft ondertussen geen enkel geheim meer voor mij. Kijk papa, hier liggen de theedoeken, hier liggen de washandjes, de handdoeken, de tafelkleden. Helemaal achterin onder een stapel zelf geborduurde tafelkleden van mijn oma, heb ik een pakje met brieven gevonden, waarschijnlijk uit hun verlovingstijd. Ze zijn samengebonden met een wit lint. Zou ik er mijn vader naar vragen? Misschien -en dat zou eeuwig zonde zijn !!!- Gooit hij ze wel weg, zoals hij na het overlijden van mijn broer, in zijn immens verdriet, een doos met vakantiefoto's van vroeger weg heeft gegooid, zonder er naar te kijken. (Alleen, auw! 1 klein detail, ik stond ook op die foto's.) Voorlopig heb ik ze weer teruggelegd, daar waar ze lagen.....
|
lieve groetjes van Gé
