Hij stond af te rekenen bij de kassa van de supermarkt. Ik had geprobeerd door mij een beetje  gebukt hangend over een winkelwagentje achter de brede gestaltes van twee Italiaanse nonna’s voor mij in de rij te verstoppen.  Tevergeefs, hij had mij gezien, en wachtte mij op. “Verdorie” dacht ik bij mijzelf, “was ik maar meteen terug de winkel ingedoken toen ik hem zag, want "ni vue, ni connue".... Mijn alcoholische ex met wie ik nu al bijna 15 jaar geleden de relatie verbroken heb, omdat hij zo destructief bezig was dat ik er niet langer getuige van wilde zijn hoe hij niet alleen zichzelf maar ook mij en iedereen in zijn omgeving kapot maakte. Maar voor het zover was!  Meerdere keren heb ik mij laten verzorgen op spoed,  en iedere keer was ik degene die probeerde het weer “goed” te maken. De klappen met de mantel der liefde bedekkend.  Want in die tijd dacht ik nog dat het allemaal door mij kwam. “Als een man drinkt, komt dat door zijn vrouw” beweerde immers mijn krengige schoonmoeder die tevens mijn buurvrouw was. Wat heb ik het mens gehaat indertijd. “Bonjour Chérie” lalde mijn ex, daarbij een weeïge lucht, een melange van bier en knoflook verspreidend, die ik nooit van mijn leven zal vergeten......“Mijn ex! ” Vond hij, het nodig de vrouw aan de kassa uit te leggen. Ze keek mij aan en vroeg terwijl ze mij een knipoog gaf:  “une erreur de jeunesse?”. “Zeg wel!” zuchtte ik en knipoogde terug.

21-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was een doodgewoon  Lieveheersbeestje,  dat wist ik zeker, en niet zo’n ingevoerde Aziatische kamikaze. Daar vlak bij het graf van mijn moeder en mijn broer waar ik een paar weken geleden een paar plantjes neer had gezet. Ze stonden wel aardig, vond ik zelf. Maar mijn vader vindt planten en bloemen helemaal niets, planten maken rommel, planten moet je verzorgen, hij wil liefst een kale steen met alleen hun naam, een paar data en een tekst waaruit moet blijken dat ze geliefd waren.  Ik moest ze dan ook maar weghalen, zo zei hij, en ging mopperend al vast in de auto zitten, terwijl ik alleen terug liep naar het graf van mijn broer: “Dat heb je mooi bekeken!”  zei ik boos tegen de steen van mijn broer,  samen met nog wat andere verwensingen, waarbij iedere dode zich normaal gesproken in zijn graf zou omdraaien, behalve mijn broer..... die zweeg als het graf….. Maar wat luchtte het op!

Na de plantjes in de daarvoor bestemde groencontainer gesmeten te hebben keerde ik terug naar de auto, waar mijn vader zat te wachten, Toen ik mijn hand op het portier legde zag ik dat Lieveheersbeestje en toen dacht ik even…..

18-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op zoek naar inspiratie, heb ik een verkeerde beweging gemaakt, en daarbij is het in mijn rug geschoten. Zodat ik voorlopig, alleen nog maar schuin kan schrijven……

13-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Dorst maakt van de frissche stroomen,

Die den wandlaar doen bekomen

Van de hitte van zijn pad,

Meer dan kostljk druivennat;

Honger stooft de rauwste blaêren,

Harde boonen maakt hij zoet;

Slaap schudt veeren van de varen,

En maakt nacht van middaggloed;

Zuinigheid maakt eerlijke armen

Arbeid alle menschen rijk

Mededoogen en erbarmeri

Maakt het schepsel God gelijk.

Kleine handen, reine tanden

Maken alle meisjes mooi;

Liefde tooit de barste stranden,

Maakt een hemel van een kooi;

Witte dassen, witte haren,

Pruikjes maken dominees

Van wie vroeger losser waren

Dan studenten op een sjees;

Geld maakt uil en aap en ezel

Burgemeester, man van staat;

Wijn maakt d’allerfijnsten kwezel

Tot een wakkren kameraad;

Zoute scherts maakt flauwe spijzen

Hartig, water-wijntjes fijn;

Eetlust, kippen tot patrjzen,

En „een broodje” tot festijn; –

Gouden knoopen, modekleeren

Maken mof en intrigant

Vette hanzen, groote heeren;

Twintig leugentjes – een krant.

Van gebrek aan krakelingen

Maakt u de angst een hongersnood;

Praatjes maken menschen dood,

Die nog vrij door ’t leven springen;

Onbeschaamdheid maakt een nul

Nommer-één in ’t wereldspul;

Lucht maakt kranken tot gezonden;

Edukatie maakt de honden,

De aapjes in de kermistent,

Bijna menschen van talent;

Onze tijd maakt diplomaten,

Filozofen, demokraten,

Van mijn kruier en mijn „Jan”: –

Maar geen kist vol ridderstarren

Maakt van vijf-en-twintig narren

Ooit één knap, verstandig man.

P.A. de Génestet (1829-1861)

12-05-2010 om 08:06 geschreven door Loewiesa

Voor zijn eindwerk van de middelbare school heeft mijn zoon Amsterdam als onderwerp gekozen. Lekker makkelijk, lijkt hij te denken, met een moeder die in die stad geboren en getogen is en er nog regelmatig vertoefd. Zelf gaat hij ook wel eens mee,maar dan krijg ik hem met moeite de toeristische toer op. Al heeft hij mij een paar jaar geleden in zijn puberale fase, eens gepord om met hem een coffeeshop te bezoeken, maar ook dit is weer over gegaan. “Mam weet  jij dit? En mam? Waar is dat? Mam, kun jij even? Mam als je toch gaat?  Mam, weet jij geen goedkoop hotelletje……?”  Hij moet een simulatie maken voor een groep van 18 studenten en 2 leerkrachten, en het liefst zo goedkoop mogelijk.  Ik heb besloten hem een handje te helpen…. De tijd dat je in Amsterdam nog in een slaapzak in een van de parken kon overnachten is al jaren voorbij.  Gewoon onder een brug in Amsterdam lijkt mij wat vochtig  en het "Leger des Heils" en de “Zusters van Liefde” waar je “gratis” kan slapen zijn in dit geval ook geen optie. Ik ben niet bekend met hotels in Amsterdam, want ik sliep vroeger gewoon thuis!  De enigste hotels die ik ken is het hotel waar  “the rich and famous” zoals Madonna en laatst Keanu Reeves nog werden gespot en het hotel aan de Amstel waar Ocean Eleven , Twelfe, Thirteen of zo is opgenomen. Verder herinner ik me natuurlijk het hotel waar Loewiesa haar eerste huwelijksnacht in een superkingsize bed heeft doorgebracht en waarover verder geen pittige details te melden zijn vanwege “ Un trou de mémoire”....… Maar dan is er dat jeugdhotel in de Amsterdamse Kerkstraat. Volgens een website, het ergste hotel van de wereld! Zoiets als de hel, maar dan zonder verwarming.  “Lekker goedkoop”, dat wel, Dus waarom zou je zeuren? Waar bijna iedere kamer uitzicht  heeft op een blinde muur. En nergens zijn de  kussens harder en ligt het ontbijt zo zwaar op de maag als hier.  Maar gelukkig, er is verbetering, de kamers hebben tegenwoordig een eigen deur…....! En waaauw! Iets dat toch ook niet te versmaden is; er ligt nu nòg meer hondenstront naast de ingang.

Mijn zoon kijkt mij aan en vraagt of ik soms gestoord ben? Dan gaat hij zuchtend zelf op zoek.

10-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Af en toe kreeg ik wel eens een uitnodiging van de een of ander om “friend” te worden op Facebook. Maar mij zouden ze daar nooit zien, zo had ik mij voorgenomen. Ik blog al, en dat was meer dan genoeg. Ik hoef niet zo nodig oude vrienden terug te vinden, Als ik er geen contact mee heb gehouden, zal er waarschijnlijk wel een reden voor geweest zijn, waarom deze vrienden vandaag geen deel meer uitmaken van mijn leven.  Maar steeds vaker hoorde ik er enthousiast over spreken, En uiteindelijk ben ik gisteren overstag gegaan en heb ik mij geregistreerd, uit louter nieuwsgierigheid. Er stonden al een paar vriendjes op mij te wachten. En nu rest mij één ding, Ik moet het nut ervan ontdekken, want ik hou niet zo van spelletjes, en van al die andere prutsjes die ik op ontdekkingreis door Facebookland ben tegen gekomen. Ik heb ook even Facebook gechat, met mijn zwembadvriendin. Het gesprek hebben wij een uurtje daarna i.r.l.op de rand van het zwembad verder gezet. Ik vroeg haar wat zij zoal deed op Facebook? "Nou, uuh, foto’s kijken van vrienden en van vrienden van vrienden". Maar hou ik er wel van om de familie foto’s te kijken van mensen die ik niet ken? Vind ik het boeiend om te lezen wat voor spelletje een "friend" aan het doen is?  Of hun virtuele plantjes niet te droog staan, of hun virtuele koetjes wel genoeg gras om te grazen hebben? Of wie bij wie, een kiss, een hartje of een bloemetje geplaatst heeft?

Maar kom.... ik geef het een weekje, misschien kan iemand mij overtuigen……..?

UPDATE: ik heb een wezentje gecreëerd. En toen ik even niet keek, heeft het zich vuil gemaakt. Er werd mij gevraagd zijn gezichtje te wassen (met een stukje virtuele zeep) En het te voeden, zodat het zich beter zou voelen, daarna moest ik zijn etensbakje weer opruimen , voor het geval hij er mee ging spelen............. OOOH Hellup ik wor nie goed!!!!

07-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Elke dag bel ik even naar mijn vader. Ik begin vragen te vermijden als: “Hoe is het? Of hoe voel je, je vandaag?" Want het antwoord ken ik al: “Nog een paar uurtjes en deze dag is ook weer om, weer een dag, precies zo als elke andere dag!”. Als een gevangene telt hij de uren. Wanneer ik iemand tegen kom in de hal van de flat waar hij woont, zegt men, “Hij gaat goed hè, je pa?!” Want mijn vader heeft twee versies over zijn welzijn. Eentje voor mij en eentje voor de rest van de wereld. Hij wil geen inmenging van vreemden in zijn leven. Hij wil niet naar de een of andere bejaarden soos, waar de bejaardenzorg hem met alle geweld naar toe wil hebben, en waar hij volgens zijn zeggen, moet meedoen met "prettig samen leven", spelletjes moet zitten spelen of naar het geouwehoer van anderen zitten luisteren. Hij wil helemaal niets. Hij vind dat hij recht heeft de rest van zijn leven door te brengen in stil chagrijn, verveling en eenzaamheid. En dan….. stille verwijten, als ik, na een paar dagen in zijn gezelschap te hebben doorgebracht,  weer aanstalten maak om terug te gaan naar huis: “Waarom... kom jij hier niet wonen?”

04-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het heeft gesneeuwd vannacht. Roze sneeuw, roze blaadjes op het terras, roze blaadjes in de tuin, roze blaadjes op straat, roze blaadjes op de garage oprit, Roze blaadjes in de garage waar ik net de laatste herfstbladeren heb weg geveegd…Zo blijft een mens vegen zijn hele leven lang.

Categorie: (niet zo) roze bedenkingen

30-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanochtend was het weer tijd voor mijn wekelijkse  pil, een pil tegen krimpen en kromtrekken, die ik sinds een paar jaar één keer per week neem tegen botontkalking. Want ja, na een bevolkingsonderzoek, georganiseerd door de gemeente waar ik woon onder vrouwen van 50+ bleek dat de dichtheid van mijn botten onder het gemiddelde lag. In mijn badkamer staat ondertussen al een heel regiment van potjes met  allerlei vitamines, en andere supplementen tegen verdere aftakeling, rimpels, opvliegers en andere overgangsblues en soms …  gewoon: omdat ik het waard ben!  Als ik ‘s morgens in de spiegel kijk, lach ik even en zeg tegen mijzelf: “Dag leuke meid!”  (Tja….Want iemand moet het toch zeggen!)  Al zijn er ook van die dagen, dat ik er moe en afgepeigerd uitzie, dat mijn haar niet lekker wil zitten en ik mij wanhopig afvraag of een vulmiddel als Polyfilla of Kneif misschien iets voor mij kan doen? Dat ik mijn buikje intrek en weer eens besluit de strijd tegen vetrolletjes aan te gaan. En probeer ik pashokjes met van dat onflatteuze cellulitis licht te vermijden als de pest. Twee maal in de week ga ik naar het zwembad en ik doe zoveel mogelijk te voet. Dit alles om fit te blijven. Soms als ik ’s morgens eens heel vroeg uit mijn bed val zet ik om 6.45 Nederland 1 aan en kijk ik naar “Nederland in beweging” en soms doe ik zelfs wel eens mee! (met de gordijnen nog dicht) Tegenwoordig doe ik aan yoga in de hoop mijn chakra’s die de laatste maanden ietwat door elkaar geschud werden  weer een beetje rustig te krijgen. Gisteren heb ik de hele middag in de tuin gewerkt. Deze morgen opgestaan als een redelijk fitte 100 jarige…

29-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het moest er een keer van komen, Als Belgo-Néerlandaise woon ik nu 30 jaar in België, waarvan 20 jaar in het Franstalige gedeelte van dit land. Is het Frans mijn dagelijkse spreektaal geworden. Was ik ooit verliefd op een Waal en op een Vlaming. Krijg ik nog steeds iedere keer een brok in mijn keel en kippenvel als ik het Wilhelmus hoor. Moet ik het iedere keer uitleggen waarom ik zo graag in Wallonië woon. Vind ik het nodig Vlaamstaligen te verdedigen wanneer ik met sommige Franstaligen in discussie ga en vice versa! Begrijp ik de cursisten op de taalclub ooooh zo goed wanneer ze mij zeggen die verschillende Vlaamse dialecten niet te kunnen verstaan. Vaak vragen sommige van mijn Nederlandse kompatriotten waarom ik in hemelsnaam in België woon? En dan begin ik België te promoten! Hoe aardig de mensen, hoe mooi ze hier praten, hoe lekker je hier kunt eten, die zalige pralines, al die verschillende bieren. En op de terugweg naar huis, erger ik mij iedere keer weer een bult bij de eerst kuil op de snelweg juist over de grens... “Misschien kun je eens iets over België schrijven indien je weer eens in een blogdip zit en gebrek hebt aan inspiratie” Suggereerde  een tijdje geleden eens een van mijn blogvriendjes. Maar wat moet ik nu in hemelsnaam schrijven over dit landje? Als alles hierover al geschreven en gezegd is en ik alleen maar in clichés kan vervallen. Een land waar de Walen bang zijn van de Vlamingen die in hun ogen allemaal Vlaams Belangers zijn, en allemaal  hartstikke fout waren tijdens de oorlog! En de Vlamingen die dan weer bang zijn van de Walen, omdat ze in hun ogen arrogant zijn en profiteurs, die niet willen werken. En wat moet ik vertellen over de taalgrens, die Walen en Vlamingen van elkaar scheidt, een onzichtbare grens zonder prikkeldraad, zonder muren....... Wat moet ik nu schrijven over die engegriezelpolitiekers waar ik zo'n hekel aan heb? En die altijd weer uitgaan van hun eigen enge rigide bekrompen perspectieven, van het altijd eigen gelijk en daarbij altijd weer hun eigen bekrompen normen als enige juiste willen stellen….. Alleen dat het jammer is...

27-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zo’n 20 jaar geleden gekregen, een stekje toen nog. Vanaf dag één wenste ik haar al een snelle pijnloze dood toe, maar ze groeide en groeide en groeide en vele jaren zag ze er nog steeds even gezond uit. Om haar klein te krijgen verwaarloosde ik haar opzettelijk,“Vergat” haar water te geven en weigerde ook maar één woord tegen haar te spreken.Maar ze groeide en groeide maar door... En waarschijnlijk zou ze mij wel overleefd hebben. Dit is echter niet gebeurd. Afgelopen zomer tijdens de schilderwerkzaamheden van mijn woonkamer heb ik ze buiten gezet,om de hoek, uit het zicht en “vergeten”  haar weer binnen te halen toen het kouder werd. Ze heeft de winter niet overleefd….*

25-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De telefoon ging om iets na 3.00 vannacht ten "Huize Loewiesa". Een paar maanden geleden had het geluid van de telefoon, nog hetzelfde effect als een tikkende tijdbom. Nu draaide ik mij nog eens om en met het kussen op mijn hoofd vroeg ik mij af wie mij op dit onzalige uur  in hemelsnaam zou kunnen bellen.  De paar mensen die echt iets voor mij betekenen hebben  hun eigen belsignaal. Zelfs mijn ex schoonmoeder heeft haar eigen geluidje en die waren het niet. En ook de geheime lover die alleen in mijn dromen bestaat, en de stalkende ex die mij maanden lang s’nachts belde kwamen even in mijn gedachten. Woorden als “ I wish you where here”  of  “ bitch” maken niet altijd een verschil.  Ook callcentra bellen altijd op lastige uren, maar naar mijn weten nooit ‘s nachts. Ooit heb ik het zelf eens gedaan, telemarketing, toen ik wanhopig op zoek was naar een nieuwe job en besloten had om het even wat aan te nemen. Mijn carrière als televerkoopster heeft trouwens maar een week geduurd, want zó wanhopig was ik uiteindelijk ook weer niet. Misschien gewoon iemand die een verkeerd nummer had ingetoetst? Ik heb nog een uur liggen denken, toen ben ik opgestaan om te kijken welk nummer er op het toestel stond.  Het was een privénummer. Verdorie, nu weet ik nog niets…

23-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ze zitten er weer, beneden aan de Amsterdamse seniorenflat waar mijn vader woont,  nu het weer wat beter wordt. Ze zitten op bankjes of op hun bejaardenscooters voor de flats in het zonnetje, hangouderen, hoewel sommigen gewapend zijn met een stok, zijn ze niet zo gewelddadig, niet zo bedreigend, maar vaak net zo verveeld en boos als hangjongeren. Boos op de politiek, boos op de gemeente en boos op de jongeren.  Want vroeger was alles beter, het komt door Europa, de Euro en Amsterdam is Amsterdam niet meer……  en het komt allemaal door “hullie”….! Er wordt niet alleen op alles gekankerd, er wordt gelukkig ook nog gelachen. Amsterdamse gein, waar je beroerd van wordt, want een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Af en toe is het een gevecht met in elkaar vastzittende wieltjes van rollators en rolstoelen in de lift, want ze hebben allemaal haast en willen allemaal de eerste zijn. En soms ben ik blij wanneer ik zonder kleerscheuren weer buiten sta. “Ik krijg een scootmobiel “ verteld mijn vader die slecht ter been is ”hij is al aangevraagd, die van de bejaardenzorg vind dat ik meer naar buiten moet”. “Doe maar voorzichtig” raad ik hem spelbrekerig aan, want ik heb al diverse oudjes met die scooters  griezelig door de bocht zien scheuren,  “Oh die gaan niet zo snel hoor” zegt mijn vader,  en dan vervolgt hij, met twinkelende ogen “ Maar ik ga hem wel laten opvoeren….”

21-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

20-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het is Paasvakantie, en kleindochter Camille is een paar dagen bij mij. Zij gaat sinds december naar het eerste kleuterklasje, en dat is goed te merken. Hoewel haar mama en ik het volhouden om uitsluitend Nederlands met elkaar en tegen haar te praten heeft het Frans dat hier de dagelijkse spreektaal is de overhand gekregen,  Het is ongelofelijk hoe snel een kind een taal kan aanleren, zonder beschaamd te zijn om fouten te maken. Weg is “mademoiselle non” van een jaar geleden. Op de kleuterschool zijn er nieuwe uitdagingen, meer prikkels, er is meer te doen en te beleven dan in de crèche. Haar poppen worden heel streng toegesproken en voor het minste geringste in de hoek gezet.  Binnen het uur, is mijn woonkamer veranderd in het slagveld van Attila, hebben we getekend en gekleurd, ben ik op mijn vingers getikt, wanneer ik Mickey een groene broek geef  i.p.v. een rode “ooooh domme oma,”schudt ze haar hoofd om zoveel domheid. In discussie gaan met mijn kleindochter en zeggen dat de rode broek in de was is, heeft geen zin, en ik geef het op, Mickey krijgt als nog een rode broek.  Daarna wordt er geboetseerd met Play Doh, gekleurd boetseerplezier met een raar luchtje uit een potje “Papa….il est faché, il n’est plus mon copain” verteld ze me ineens onder het rollen van iets dat op het lijf van een roze olifant moet gaan lijken. Waarmee mijn aandacht meteen is getrokken en de “boosaardige schoonmoeder” in mij even wakker maakt, want wie weet wat voor “leuks”  ik hier nog te horen krijg ;-) “Waarom is papa boos en waarom is hij je vriend niet meer?” vraag ik haar. “Hij wil niet naar het ….zand, met mama en mij” klaagt zij , maar dan in het Frans..  Ik begrijp dat ze met zand, het strand bedoeld, “Misschien vind papa het nu nog een beetje te koud, en het is heel, heel ver rijden met de auto, weet je?” probeer ik te bemiddelen. “Bovendien ga je binnenkort naar Plopsaland en dat is ook vlakbij de zee”  (want daar had ik haar mama en papa laatst over gehoord)….Doe ik er onpedagogisch nog een schepje bovenop en ze begint meteen te roepen: “Plop, Plopperdeplop kabouterdans, kabouterdans!!!   “Maar wat is binnenkort,  als je een klein meisje van bijna 3 bent? En wanneer is het nu juist die ene zomerse, zonnige kabouter Plopdag? “Papa is lief hè …oma?” zegt ze,  content op z’n Frans… Eén probleempje is voorlopig  opgelost.

15-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Mijn moeder maakte al haar kleding, en die van mij vroeger zelf.  Vaak ging het om creaties, gemaakt uit heel donkere stoffen, materiaal dat over was van kleding voor mijn oma’s, die ze oppimpte** met kleurige patchwork applicaties en kraaltjes. Het zullen best artistieke hoogstandjes geweest zijn, maar vaak haatte ik die zelfgemaakte frutsels, want als onzeker kind wil je nu eenmaal niet anders zijn dan de meeste van je klasgenoten. Ze lagen er nog, in de kast van mijn moeders naaihoekje, de doosjes met  allerhande glinster dingetjes, gekleurde biesjes, restjes wol, dozen vol knopen en andere frutsels en daar tussen de zakjes met gekleurde kraaltjes lag een mysterieus zakje met een al even mysterieus wit poedertje. “Djiezus mam, waar hield jij je nog mee bezig?” Flitste het even door mij heen. Zou ik er eens aan proeven? Zoals ze wel doen in films, niet goed wetend wat je dan eigenlijk moet proeven. Het smaakt bitter had ik ooit gehoord. Of kieperde ik het mysterieuze goedje maar meteen door de wc…..? En toen zag ik hem in een hoekje, verdekt opgesteld achter in de kast…. De rokspuit….

**de jurkjes en de rokjes 

13-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

We hadden een meisjesdag ingelast. Mijn twee zwangere dochters, kleindochter Camille en ik. Mijn oudste, die nu  7 maanden ver is, begint last van nestdrang te krijgen en zat er eventjes helemaal  door. Hun pas aangekochte huis is een bouwput en lijkt in de verste verte nog niet op wat zij in het oog hebben. De toestemming voor de verbouwing aan de voorgevel heeft op zich doen wachten. En dan was er die sneeuw afgelopen winter waardoor er niet gewerkt kon worden. Een aannemer die af en toe, Oeps, een afspraak vergeet. Thuis wordt er alleen nog gesproken over betonvloeren, allerlei soorten mortel, dragende muren, isolatie, afvoerbuizen,  een of twee polige schakelaars, en hoog rendement glas…   Bovendien is er een paar weken geleden ingebroken in hun huidige woning in Bergen, toen ze een paar uurtjes weg waren om ergens een pizza te gaan eten. Het idee dat je komen en gaan blijkbaar wordt geobserveerd, en dat iemand in je spullen zit te graaien en je veilige huis eigenlijk helemaal zo veilig niet blijkt te zijn,  is niet echt aangenaam. Er is overigens “maar” 200 euro verdwenen uit een la. Waarschijnlijk is de dief, want men gaat er van uit dat het er maar één was, betrapt, en op de vlucht geslagen, omdat ze redelijk vroeg weer terug waren. Afspraak  dus in Bergen bij mijn oudste dochter, waar wij zouden gaan shoppen, en ons alleen maar met babyspulletjes en andere vrouwvriendelijke dingetjes zouden bezig houden. Maar eerst moest mijn kleindochter Camille het beginnend buikje van haar mama vergelijken met  het al wat dikkere buikje  van “tata”. En toen keek ze naar mijn buikje dat ik expres eens extra naar voren duwde, Omaaaaaaaaaaa bébéééééééééé????  Vandaag heb ik geen tijd!!!!   En ik heb nog van die lekkere paaseitjes over, maar morgen..... misschien... dat ik dàn weer eens een paar buikspieroefeningetjes zal doen…

11-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het zal in de jaren 60 geweest zijn, dat mijn moeder zich dit stukje vernuft aanschafte. Het merk bestaat al lang niet meer en is ondertussen  een soort van collectoritem geworden. Een Italiaanse super-de-luxe- naaimachine, waar je zo’n beetje alles mee kan doen, behalve espresso’s maken en nog een paar andere functies die mij wel van pas zouden komen. Maar eerst moest er een nieuwe stekker aan, want in Nederland zit de aarde aan de zijkant van het stopcontact en niet zoals in België met een uitstekend pinnetje. Bij het aanzetten van de machine begon het ding ook nog eens vreselijk te roken en zag ik mijn toekomstige hobby al letterlijk en figuurlijk in rook opgaan. "Oh jeetje!" Het ding was immers in geen jaren meer gebruikt. Maar zou volgens mijn vader nog prima werken. Misschien was het stof?  Of wie weet; was er een muizenfamilie ingetrokken en had er hun vaste verblijfsplaats van gemaakt? En was ik ze, (och arme) door het aanzetten van de machine aan het uitroken. Of het kon nog erger, straks zat ik met een nest geschroeide muizenkadavertjes. Het bleek gelukkig alleen maar om een rubberen ring te gaan, die versleten en volledige gerafeld was en waarmee ik naar een lokale naaimachineboer trok. Het euvel is opgelost. En ik ben vertrokken…..de gebruiksaanwijzing bij de hand!  Mijn moeder heeft vroeger regelmatig, pogingen gedaan om van mij een “handig meisje” te maken. Maar ik had een “zware voet”. Met 150 km per uur vloog ik door de bocht. “rustig, rustig, recht stikken!” riep mijn moeder dan wanhopig, maar ik had geen geduld en zij had geen geduld. En zo is mijn carrière als naaister gestopt nog voor ze begonnen was.

En dan eindelijk de overgordijnen gestikt, die ik verleden zomer op maat geknipt en “provisorisch definitief” geregen en zo opgehangen had. Ze hingen toen al goed, maar nu hangen ze toch een ietsiepietsie beter.

08-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De machine, die U, Mevrouw, hebt aangeschaft, is een pronkstuk, een prachtig product van de hoogontwikkelde Italiaanse industrie.*** Ook aan het uiterlijk, de vorm en de kleuren, is door de beste ontwerpers op het gebied van industriële vormgeving de grootst mogelijke zorg besteed. Wij feliciteren U met Uw keuze!  Zo begint de gebruiksaanwijzing van wat sinds kort mijn nieuwe hobby is. En nu is het maar hopen dat, na het bestuderen van de aanwijzingen in het bijhorende boekje en alle “geheimen” en technische mogelijkheden van dit vernuftige machientje te hebben doorgrond. Zodat ik… alweer volgens de gebruiksaanwijzing:  mijn eigen vindingrijkheid en fantasie op de vrije loop kan laten en mijn scheppende geest nu eindelijk eens kan ontwikkelen en tot uitdrukking kan laten komen!!!
 *** “se non è vero, è ben trovato!”.... Nou, ik ben benieuwd…

07-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Ruzie

Ik heb ruzie met mijn vriendje
om een stukje veterdrop,
want dat wou hij niet verdelen
en toen gaf ik hem een schop.

Ik heb ruzie met mijn vriendje,
daarom speelt hij verderop;
nu zit ik me te vervelen…
om zo’n stukje veterdrop.

Nannie Kuiper

02-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa