Gisteravond naar mijn twee wekelijkse seance aquagym geweest.  In gedachte had ik indertijd een beeld voor de ogen van dames van middelbare leeftijd met een onflatterende badmuts die tot hun middel in het water met verbeten gezicht, bang dat ze wel eens nat zouden kunnen worden,oefeningen deden. Niets voor mij, dacht ik toen, wat zou ik daar in zo’n zwembad een beetje gaan staan springen en zwaaien. Tot dat ik mij eens liet overhalen door een vriendin, toen wij een paar jaar geleden op zoek waren naar een nieuwe sportieve activiteit, en het zelf eens ging proberen. En ik was meteen verkocht. Dit is Big Fun. De oefeningen worden onder begeleiding van opzwepende muziek in het water gedaan en niet in de lucht en zijn soms best pittig. Door de weerstand van het water wordt de inspanning van de spieren verhoogd  Een oefening in het water zou maar liefst 3x meer resultaat geven als op het droge en je verbrand naar het schijnt een flink aantal kilocalorieën per sessie. Last van blessures heb je niet indien de oefeningen correct worden uitgevoerd. We zijn met een groepje van 30 vrouwen tussen de 17 en de 60. Gewone leuke vrouwen zonder poeha, die heel wat af lachen en kwetteren. Maar vrouwen zijn en blijven nu eenmaal vrouwen, niet altijd lief, soms zelfs gemeen en vaak ook superkritisch voor elkaar. En af en toe klinkt het dan toch : “Heb je dìe gezien??? Hoe oud is die eigenlijk?  En jeetje…..... Wat heeft die een dikke kont”

11-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Er ging een wereld voor mij open, toen ik als -niet altijd- nuchtere noorderlinge mijn lokale vriendinnen, waarvan enkele  van Italiaanse afkomst zijn, hoorde praten over kaartlegsters en witte of zelfs zwarte magie. Allemaal hebben ze wel een nonna of de een of andere zietta of een cugina die zich hier mee bezig houdt. In hun huizen hangen of liggen voorwerpen die het goed of het kwaad binnen of buiten moeten houden. Hoewel ik heel vaak in ben voor een geintje,  en het niet kan laten mijn horoscoop te lezen, als ik die toevallig ergens tegenkom, heeft niemand mij tot nu toe  kunnen verleiden, tot een spirituele seance of om voor mij de kaarten te leggen. Tot een van mijn kennisjes, uit dankbaarheid, omdat ik haar dochter geholpen had met het voorbereiden van haar examen nederlands en hiermee een goed resultaat had behaald, een afspraak voor mij had gemaakt bij een wat volgens haar een hele goeie is! “Ze wil wel eerst het een en ander van je weten!” “Ja, hé halloooo!!!  Zo kan ik het ook!” Moest ik lachen. Want vertel mij;  dat je moeder net overleden is, je pa alleen, je relatie nog niet zo lang geleden verbroken is, één nog thuiswonende zoon, 2 nieuwe kleinkinderen onderweg , en ik zal je precies vertellen wat je graag, of misschien niet graag, wilt horen. Iedereen met een beetje inzicht kan daar zonder veel moeite een mooi verhaal van maken.“Vertel haar maar helemaal niets”  Dacht  ik slim  te zijn.  En zo ben ik dus uit nieuwsgierigheid naar Madame Soleil getrokken. Zij kon mij meteen vertellen dat ik niet van hier was!!!! (Sag se amme groene oge) Over de foto van mijn overleden broer vertelde zij, dat hij in de problemen zat, maar dat hij er wel uit zou komen. (8 jaar geleden is hij er uit gestapt) Ik mocht ook nog een vraag stellen, en op de vraag of Elio Di Rupo al dan niet een goede premier zou zijn? antwoordde zij, dat de kaarten gunstig lagen maar meer kon daar niet over worden gezegd…En toen raadde zij mij, dat ik moest oppassen voor een man met een auto met vier wielen, en kijk, dat vind ik … straf ....... zeer straf …

09-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

07-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Eindelijk heb ik dan voor het eerst een klein succesje bereikt in mijn poging om mijn vader, die sinds het overlijden van mijn moeder, helemaal nergens meer zin in heeft, weer naar buiten te krijgen. En zo heeft hij op 88 jarige leeftijd de eerste stapjes op het wereld wijde web gezet. In de hal van de seniorenflat waar hij woont is een hoekje met een aantal computers, waar iedere flat bewoner gratis gebruik van mag maken. Eerst moest het toetsenbord van alle kanten bekeken worden. En dat was héél anders zag hij meteen. Als mijn vader het vroeger (en nog) niet eens was met de beslissing van de een of andere administratie, dan werd er op “hoge poten” een brief geschreven en daarvoor werd bijna plechtig een oude UNDERWOOD schrijfmachine van stal gehaald, waar dan een paar bladen papier in werden gedraaid met een carbonnetje er tussen en hij vervolgens onder begeleiding van het bijbehorende geratel die deze machines nu eenmaal maakten aan het werk ging. Zo’n machine, waarbij je van te voren goed moet bedenken wat je gaat typen, want “gewoon” even backspacen of hele stukken deleten is er niet bij, een ander lettertype? Zit er niet op, even een zin tussen voegen kon ook al niet, knippen, copieren en plakken? No way........ En dan was er dat pijltje op het scherm en de muis! Die tegendraadse, tegenspartelende lastige muis, die niet wilde zoals mijn vader wilde en die dus af en toe door de lucht vloog, op zoek naar zijn doel “Paps, het is de bedoeling dat de muis op het tapijtje blijft liggen” probeerde ik geduldig te blijven........

Wordt (hopelijk) vervolgd

04-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

“Een goed moment om op reis te gaan; er lijkt geen sprake van oponthoud....."  Stond er dinsdag morgen in mijn horoscoop in "De Krant van Wakker  Nederland.” En dat kwam mooi uit, want ik zou die dag terug reizen naar huis, na weer een paar dagen in het gezelschap  van mijn vader in Amsterdam te hebben doorgebracht.  En net toen ik mij op perron 14a geïnstalleerd had om daar op mijn trein te wachten klonk het opgewekt uit de luidspreker: “De IC trein met bestemming Brussel Zuid  van 9.54 is  i.v.m.  “mompel, mompel , mompel .... afgeschaft!” En dat in 4 talen! Een uurtje later reed de trein inderdaad zonder verder oponthoud in 2 uur en 48 minuten naar Brussel waar bij aankomst juist afgeroepen werd dat de trein met bestemming La Louvière na een vertraging van 15 minuten (dit keer in mijn voordeel) op dàt moment het station binnen reed, en ik dus moest  rennen van het ene perron naar het andere voor mijn aansluiting en het  “genoegen” had deze trein..........! Door een aantal obstakels op de roltrap, in de gedaante van een stel kletsende trutten  uh...dames op uitstap!!!......... voor mijn neus te zien wegrijden.

01-06-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Een mooi, spiksplinternieuw, nog witter dan wit bloesje... En dan was er die spaghettisaus……

28-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was weer tijd voor de jaarlijkse “contrôle technique”. Dat wij hier in “la Région du Centre” in een soort van economisch rampgebied wonen, dat wist ik al, en dat het ziekenhuis waar ik mij op dat moment bevond in financiële problemen zit, ook daar was ik van op de hoogte. Maar dat het zooooo erg was!  Terwijl ik in ietwat tochtige houding naar het plafond lag te staren, ondertussen aan mijn boodschappenlijstje denkend, want aan wat anders moet je denken tijdens zo’n onderzoek? Even daarvoor had ik de foto’s van de katachtigen op de muur naast mij bewonderd, daarbij bedacht dat het overduidelijk was dat ik hier met een poesjes freak te maken had.  En toen ineens, om 15 uur en een beetje, ging het licht uit en zat “aile D” volledig in het donker. Nou, en daar lig je dan..."Can I get there by Candlelight?" 

Categorie: moet mij weer overkomen.

26-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Pinksterzondagmorgen, de dag begonnen met een ontbijtje in de tuin op het terras. Genieten van de eerste al warme stralen van de zon. Genieten van de wolkeloze blauwe hemel. Genieten van de stilte om mij heen, van het getjilp van de vogels, de altijd ruisende populieren. Genieten van de geur van de seringen, van de geur van het pas gemaaide gras. Ik tel de “zegeningen” van mijn leven als “happy single”. Want wat zijn wij gelukkig, ik en mijzelf. Geen gezeur meer aan mijn hoofd, geen chagrijnig gezicht tegenover mij aan de ontbijttafel. Geen verplichte indringende geluiden van een radio die mij ’s morgens veel te vroeg met de realiteit van de dag confronteren. Mijn bed helemaal voor mij alleen. Er moet komende zomer niet bijna dagelijks gevoetbald te worden ( hoewel, ik heb ook nog een zoon, besmet met dat virus. En een paar wedstrijden, die van de “allerbesten” wil ik eigenlijk ook wel zien  ) Geen vent die zo nodig naar het wielrennen moet kijken en daar dan zo bekaf van wordt dat hij na 5 minuten al ligt te maffen. Ik kan als ik wil! 3 afleveringen van Dr. House achter elkaar zien zonder opmerkingen te krijgen en joepie...wat een verrijking, sinds kort kunnen wij hier in Wallonië de Vlaamse zender Vitaya krijgen zodat ik mij dagelijks kan relooken, mijn huis restylen, en hinderlijke geesten kan laten uitdrijven……Maar nu even geen plannen, gewoon genieten van heerlijk niets doen, van helemaal niets te moeten…

En dan gaat de telefoon, het is een van mijn dochters: “Màààm, we gaan barbecueën straks, kom je….?”

24-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Hij stond af te rekenen bij de kassa van de supermarkt. Ik had geprobeerd door mij een beetje  gebukt hangend over een winkelwagentje achter de brede gestaltes van twee Italiaanse nonna’s voor mij in de rij te verstoppen.  Tevergeefs, hij had mij gezien, en wachtte mij op. “Verdorie” dacht ik bij mijzelf, “was ik maar meteen terug de winkel ingedoken toen ik hem zag, want "ni vue, ni connue".... Mijn alcoholische ex met wie ik nu al bijna 15 jaar geleden de relatie verbroken heb, omdat hij zo destructief bezig was dat ik er niet langer getuige van wilde zijn hoe hij niet alleen zichzelf maar ook mij en iedereen in zijn omgeving kapot maakte. Maar voor het zover was!  Meerdere keren heb ik mij laten verzorgen op spoed,  en iedere keer was ik degene die probeerde het weer “goed” te maken. De klappen met de mantel der liefde bedekkend.  Want in die tijd dacht ik nog dat het allemaal door mij kwam. “Als een man drinkt, komt dat door zijn vrouw” beweerde immers mijn krengige schoonmoeder die tevens mijn buurvrouw was. Wat heb ik het mens gehaat indertijd. “Bonjour Chérie” lalde mijn ex, daarbij een weeïge lucht, een melange van bier en knoflook verspreidend, die ik nooit van mijn leven zal vergeten......“Mijn ex! ” Vond hij, het nodig de vrouw aan de kassa uit te leggen. Ze keek mij aan en vroeg terwijl ze mij een knipoog gaf:  “une erreur de jeunesse?”. “Zeg wel!” zuchtte ik en knipoogde terug.

21-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het was een doodgewoon  Lieveheersbeestje,  dat wist ik zeker, en niet zo’n ingevoerde Aziatische kamikaze. Daar vlak bij het graf van mijn moeder en mijn broer waar ik een paar weken geleden een paar plantjes neer had gezet. Ze stonden wel aardig, vond ik zelf. Maar mijn vader vindt planten en bloemen helemaal niets, planten maken rommel, planten moet je verzorgen, hij wil liefst een kale steen met alleen hun naam, een paar data en een tekst waaruit moet blijken dat ze geliefd waren.  Ik moest ze dan ook maar weghalen, zo zei hij, en ging mopperend al vast in de auto zitten, terwijl ik alleen terug liep naar het graf van mijn broer: “Dat heb je mooi bekeken!”  zei ik boos tegen de steen van mijn broer,  samen met nog wat andere verwensingen, waarbij iedere dode zich normaal gesproken in zijn graf zou omdraaien, behalve mijn broer..... die zweeg als het graf….. Maar wat luchtte het op!

Na de plantjes in de daarvoor bestemde groencontainer gesmeten te hebben keerde ik terug naar de auto, waar mijn vader zat te wachten, Toen ik mijn hand op het portier legde zag ik dat Lieveheersbeestje en toen dacht ik even…..

18-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Op zoek naar inspiratie, heb ik een verkeerde beweging gemaakt, en daarbij is het in mijn rug geschoten. Zodat ik voorlopig, alleen nog maar schuin kan schrijven……

13-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Dorst maakt van de frissche stroomen,

Die den wandlaar doen bekomen

Van de hitte van zijn pad,

Meer dan kostljk druivennat;

Honger stooft de rauwste blaêren,

Harde boonen maakt hij zoet;

Slaap schudt veeren van de varen,

En maakt nacht van middaggloed;

Zuinigheid maakt eerlijke armen

Arbeid alle menschen rijk

Mededoogen en erbarmeri

Maakt het schepsel God gelijk.

Kleine handen, reine tanden

Maken alle meisjes mooi;

Liefde tooit de barste stranden,

Maakt een hemel van een kooi;

Witte dassen, witte haren,

Pruikjes maken dominees

Van wie vroeger losser waren

Dan studenten op een sjees;

Geld maakt uil en aap en ezel

Burgemeester, man van staat;

Wijn maakt d’allerfijnsten kwezel

Tot een wakkren kameraad;

Zoute scherts maakt flauwe spijzen

Hartig, water-wijntjes fijn;

Eetlust, kippen tot patrjzen,

En „een broodje” tot festijn; –

Gouden knoopen, modekleeren

Maken mof en intrigant

Vette hanzen, groote heeren;

Twintig leugentjes – een krant.

Van gebrek aan krakelingen

Maakt u de angst een hongersnood;

Praatjes maken menschen dood,

Die nog vrij door ’t leven springen;

Onbeschaamdheid maakt een nul

Nommer-één in ’t wereldspul;

Lucht maakt kranken tot gezonden;

Edukatie maakt de honden,

De aapjes in de kermistent,

Bijna menschen van talent;

Onze tijd maakt diplomaten,

Filozofen, demokraten,

Van mijn kruier en mijn „Jan”: –

Maar geen kist vol ridderstarren

Maakt van vijf-en-twintig narren

Ooit één knap, verstandig man.

P.A. de Génestet (1829-1861)

12-05-2010 om 08:06 geschreven door Loewiesa

Voor zijn eindwerk van de middelbare school heeft mijn zoon Amsterdam als onderwerp gekozen. Lekker makkelijk, lijkt hij te denken, met een moeder die in die stad geboren en getogen is en er nog regelmatig vertoefd. Zelf gaat hij ook wel eens mee,maar dan krijg ik hem met moeite de toeristische toer op. Al heeft hij mij een paar jaar geleden in zijn puberale fase, eens gepord om met hem een coffeeshop te bezoeken, maar ook dit is weer over gegaan. “Mam weet  jij dit? En mam? Waar is dat? Mam, kun jij even? Mam als je toch gaat?  Mam, weet jij geen goedkoop hotelletje……?”  Hij moet een simulatie maken voor een groep van 18 studenten en 2 leerkrachten, en het liefst zo goedkoop mogelijk.  Ik heb besloten hem een handje te helpen…. De tijd dat je in Amsterdam nog in een slaapzak in een van de parken kon overnachten is al jaren voorbij.  Gewoon onder een brug in Amsterdam lijkt mij wat vochtig  en het "Leger des Heils" en de “Zusters van Liefde” waar je “gratis” kan slapen zijn in dit geval ook geen optie. Ik ben niet bekend met hotels in Amsterdam, want ik sliep vroeger gewoon thuis!  De enigste hotels die ik ken is het hotel waar  “the rich and famous” zoals Madonna en laatst Keanu Reeves nog werden gespot en het hotel aan de Amstel waar Ocean Eleven , Twelfe, Thirteen of zo is opgenomen. Verder herinner ik me natuurlijk het hotel waar Loewiesa haar eerste huwelijksnacht in een superkingsize bed heeft doorgebracht en waarover verder geen pittige details te melden zijn vanwege “ Un trou de mémoire”....… Maar dan is er dat jeugdhotel in de Amsterdamse Kerkstraat. Volgens een website, het ergste hotel van de wereld! Zoiets als de hel, maar dan zonder verwarming.  “Lekker goedkoop”, dat wel, Dus waarom zou je zeuren? Waar bijna iedere kamer uitzicht  heeft op een blinde muur. En nergens zijn de  kussens harder en ligt het ontbijt zo zwaar op de maag als hier.  Maar gelukkig, er is verbetering, de kamers hebben tegenwoordig een eigen deur…....! En waaauw! Iets dat toch ook niet te versmaden is; er ligt nu nòg meer hondenstront naast de ingang.

Mijn zoon kijkt mij aan en vraagt of ik soms gestoord ben? Dan gaat hij zuchtend zelf op zoek.

10-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Af en toe kreeg ik wel eens een uitnodiging van de een of ander om “friend” te worden op Facebook. Maar mij zouden ze daar nooit zien, zo had ik mij voorgenomen. Ik blog al, en dat was meer dan genoeg. Ik hoef niet zo nodig oude vrienden terug te vinden, Als ik er geen contact mee heb gehouden, zal er waarschijnlijk wel een reden voor geweest zijn, waarom deze vrienden vandaag geen deel meer uitmaken van mijn leven.  Maar steeds vaker hoorde ik er enthousiast over spreken, En uiteindelijk ben ik gisteren overstag gegaan en heb ik mij geregistreerd, uit louter nieuwsgierigheid. Er stonden al een paar vriendjes op mij te wachten. En nu rest mij één ding, Ik moet het nut ervan ontdekken, want ik hou niet zo van spelletjes, en van al die andere prutsjes die ik op ontdekkingreis door Facebookland ben tegen gekomen. Ik heb ook even Facebook gechat, met mijn zwembadvriendin. Het gesprek hebben wij een uurtje daarna i.r.l.op de rand van het zwembad verder gezet. Ik vroeg haar wat zij zoal deed op Facebook? "Nou, uuh, foto’s kijken van vrienden en van vrienden van vrienden". Maar hou ik er wel van om de familie foto’s te kijken van mensen die ik niet ken? Vind ik het boeiend om te lezen wat voor spelletje een "friend" aan het doen is?  Of hun virtuele plantjes niet te droog staan, of hun virtuele koetjes wel genoeg gras om te grazen hebben? Of wie bij wie, een kiss, een hartje of een bloemetje geplaatst heeft?

Maar kom.... ik geef het een weekje, misschien kan iemand mij overtuigen……..?

UPDATE: ik heb een wezentje gecreëerd. En toen ik even niet keek, heeft het zich vuil gemaakt. Er werd mij gevraagd zijn gezichtje te wassen (met een stukje virtuele zeep) En het te voeden, zodat het zich beter zou voelen, daarna moest ik zijn etensbakje weer opruimen , voor het geval hij er mee ging spelen............. OOOH Hellup ik wor nie goed!!!!

07-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Elke dag bel ik even naar mijn vader. Ik begin vragen te vermijden als: “Hoe is het? Of hoe voel je, je vandaag?" Want het antwoord ken ik al: “Nog een paar uurtjes en deze dag is ook weer om, weer een dag, precies zo als elke andere dag!”. Als een gevangene telt hij de uren. Wanneer ik iemand tegen kom in de hal van de flat waar hij woont, zegt men, “Hij gaat goed hè, je pa?!” Want mijn vader heeft twee versies over zijn welzijn. Eentje voor mij en eentje voor de rest van de wereld. Hij wil geen inmenging van vreemden in zijn leven. Hij wil niet naar de een of andere bejaarden soos, waar de bejaardenzorg hem met alle geweld naar toe wil hebben, en waar hij volgens zijn zeggen, moet meedoen met "prettig samen leven", spelletjes moet zitten spelen of naar het geouwehoer van anderen zitten luisteren. Hij wil helemaal niets. Hij vind dat hij recht heeft de rest van zijn leven door te brengen in stil chagrijn, verveling en eenzaamheid. En dan….. stille verwijten, als ik, na een paar dagen in zijn gezelschap te hebben doorgebracht,  weer aanstalten maak om terug te gaan naar huis: “Waarom... kom jij hier niet wonen?”

04-05-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het heeft gesneeuwd vannacht. Roze sneeuw, roze blaadjes op het terras, roze blaadjes in de tuin, roze blaadjes op straat, roze blaadjes op de garage oprit, Roze blaadjes in de garage waar ik net de laatste herfstbladeren heb weg geveegd…Zo blijft een mens vegen zijn hele leven lang.

Categorie: (niet zo) roze bedenkingen

30-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Vanochtend was het weer tijd voor mijn wekelijkse  pil, een pil tegen krimpen en kromtrekken, die ik sinds een paar jaar één keer per week neem tegen botontkalking. Want ja, na een bevolkingsonderzoek, georganiseerd door de gemeente waar ik woon onder vrouwen van 50+ bleek dat de dichtheid van mijn botten onder het gemiddelde lag. In mijn badkamer staat ondertussen al een heel regiment van potjes met  allerlei vitamines, en andere supplementen tegen verdere aftakeling, rimpels, opvliegers en andere overgangsblues en soms …  gewoon: omdat ik het waard ben!  Als ik ‘s morgens in de spiegel kijk, lach ik even en zeg tegen mijzelf: “Dag leuke meid!”  (Tja….Want iemand moet het toch zeggen!)  Al zijn er ook van die dagen, dat ik er moe en afgepeigerd uitzie, dat mijn haar niet lekker wil zitten en ik mij wanhopig afvraag of een vulmiddel als Polyfilla of Kneif misschien iets voor mij kan doen? Dat ik mijn buikje intrek en weer eens besluit de strijd tegen vetrolletjes aan te gaan. En probeer ik pashokjes met van dat onflatteuze cellulitis licht te vermijden als de pest. Twee maal in de week ga ik naar het zwembad en ik doe zoveel mogelijk te voet. Dit alles om fit te blijven. Soms als ik ’s morgens eens heel vroeg uit mijn bed val zet ik om 6.45 Nederland 1 aan en kijk ik naar “Nederland in beweging” en soms doe ik zelfs wel eens mee! (met de gordijnen nog dicht) Tegenwoordig doe ik aan yoga in de hoop mijn chakra’s die de laatste maanden ietwat door elkaar geschud werden  weer een beetje rustig te krijgen. Gisteren heb ik de hele middag in de tuin gewerkt. Deze morgen opgestaan als een redelijk fitte 100 jarige…

29-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Het moest er een keer van komen, Als Belgo-Néerlandaise woon ik nu 30 jaar in België, waarvan 20 jaar in het Franstalige gedeelte van dit land. Is het Frans mijn dagelijkse spreektaal geworden. Was ik ooit verliefd op een Waal en op een Vlaming. Krijg ik nog steeds iedere keer een brok in mijn keel en kippenvel als ik het Wilhelmus hoor. Moet ik het iedere keer uitleggen waarom ik zo graag in Wallonië woon. Vind ik het nodig Vlaamstaligen te verdedigen wanneer ik met sommige Franstaligen in discussie ga en vice versa! Begrijp ik de cursisten op de taalclub ooooh zo goed wanneer ze mij zeggen die verschillende Vlaamse dialecten niet te kunnen verstaan. Vaak vragen sommige van mijn Nederlandse kompatriotten waarom ik in hemelsnaam in België woon? En dan begin ik België te promoten! Hoe aardig de mensen, hoe mooi ze hier praten, hoe lekker je hier kunt eten, die zalige pralines, al die verschillende bieren. En op de terugweg naar huis, erger ik mij iedere keer weer een bult bij de eerst kuil op de snelweg juist over de grens... “Misschien kun je eens iets over België schrijven indien je weer eens in een blogdip zit en gebrek hebt aan inspiratie” Suggereerde  een tijdje geleden eens een van mijn blogvriendjes. Maar wat moet ik nu in hemelsnaam schrijven over dit landje? Als alles hierover al geschreven en gezegd is en ik alleen maar in clichés kan vervallen. Een land waar de Walen bang zijn van de Vlamingen die in hun ogen allemaal Vlaams Belangers zijn, en allemaal  hartstikke fout waren tijdens de oorlog! En de Vlamingen die dan weer bang zijn van de Walen, omdat ze in hun ogen arrogant zijn en profiteurs, die niet willen werken. En wat moet ik vertellen over de taalgrens, die Walen en Vlamingen van elkaar scheidt, een onzichtbare grens zonder prikkeldraad, zonder muren....... Wat moet ik nu schrijven over die engegriezelpolitiekers waar ik zo'n hekel aan heb? En die altijd weer uitgaan van hun eigen enge rigide bekrompen perspectieven, van het altijd eigen gelijk en daarbij altijd weer hun eigen bekrompen normen als enige juiste willen stellen….. Alleen dat het jammer is...

27-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

Zo’n 20 jaar geleden gekregen, een stekje toen nog. Vanaf dag één wenste ik haar al een snelle pijnloze dood toe, maar ze groeide en groeide en groeide en vele jaren zag ze er nog steeds even gezond uit. Om haar klein te krijgen verwaarloosde ik haar opzettelijk,“Vergat” haar water te geven en weigerde ook maar één woord tegen haar te spreken.Maar ze groeide en groeide maar door... En waarschijnlijk zou ze mij wel overleefd hebben. Dit is echter niet gebeurd. Afgelopen zomer tijdens de schilderwerkzaamheden van mijn woonkamer heb ik ze buiten gezet,om de hoek, uit het zicht en “vergeten”  haar weer binnen te halen toen het kouder werd. Ze heeft de winter niet overleefd….*

25-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa

De telefoon ging om iets na 3.00 vannacht ten "Huize Loewiesa". Een paar maanden geleden had het geluid van de telefoon, nog hetzelfde effect als een tikkende tijdbom. Nu draaide ik mij nog eens om en met het kussen op mijn hoofd vroeg ik mij af wie mij op dit onzalige uur  in hemelsnaam zou kunnen bellen.  De paar mensen die echt iets voor mij betekenen hebben  hun eigen belsignaal. Zelfs mijn ex schoonmoeder heeft haar eigen geluidje en die waren het niet. En ook de geheime lover die alleen in mijn dromen bestaat, en de stalkende ex die mij maanden lang s’nachts belde kwamen even in mijn gedachten. Woorden als “ I wish you where here”  of  “ bitch” maken niet altijd een verschil.  Ook callcentra bellen altijd op lastige uren, maar naar mijn weten nooit ‘s nachts. Ooit heb ik het zelf eens gedaan, telemarketing, toen ik wanhopig op zoek was naar een nieuwe job en besloten had om het even wat aan te nemen. Mijn carrière als televerkoopster heeft trouwens maar een week geduurd, want zó wanhopig was ik uiteindelijk ook weer niet. Misschien gewoon iemand die een verkeerd nummer had ingetoetst? Ik heb nog een uur liggen denken, toen ben ik opgestaan om te kijken welk nummer er op het toestel stond.  Het was een privénummer. Verdorie, nu weet ik nog niets…

23-04-2010 om 00:00 geschreven door Loewiesa