|
op een zonnig terrasje in Canterbury
En toch heeft mijne zilveren me weer kunnen verrassen.
Goed, ik wist dat we naar de Joekee gingen, ik wist dat we gingen shoppen, maar hij had de bestemming geheim gehouden tot we er bijna waren.
Molly hadden we de avond voor ons vertrek (met pijn in ons koekenhartje) afgezet in het dierenpension en klokslag 7.30u de volgende ochtend zijn we vertrokken naar Calais. Zonder enige fileprobleem, wat in België tegenwoordig een uitzondering mag genoemd worden.
Met de auto in Calais ‘Le Shuttle’ op en een half uurke later reden we tussen de zonnige weiden en velden van mijn thuisland richting Canterbury.
Daar had Mr. Silver in het ABode hotel een kamer geboekt, pal in het centrum van Canterbury, zodat we onmiddellijk bij alle winkels waren. ’s Avonds had hij een tafeltje gereserveerd in het Michael Caines restaurant in hetzelfde hotel. Mnjam Mnjam … bijzonder lekker getafeld en we konden naar hartelust genieten van de wijn en de pousse café, want we moesten enkel de trap op naar onze kamer.
Vrij laat de volgende ochtend, na een uitgebreid Engels ontbijt, vertrokken we richting Ashford naar een enorm outlet center om daar nog wat verder te shoppen, voornamelijk eten, omdat dat fris moest blijven tot thuis.
Ashford ligt op de weg naar Folkestone waar we weer zonder probleem onmiddellijk op de Shuttle konden richting Casa Costaplenti (ons huisje).
De terugweg verliep echter niet zonder slag of stoot. Op de radio hoorden we van files van Jabbeke tot Oostkamp en we besloten om de oude weg naar huis te nemen over Diksmuide, Tielt en Deinze en in Aalter weer de snelweg op.
Een lange omweg, maar je staat tenminste geen uren in een file.
Even later hoorden we dat de Kennedy tunnel ging afgesloten worden en alle verkeer door één koker moest, maar we waren net iets te dom of te moe om de snelweg te verlaten en via Temse naar huis te gaan, dus we hebben er véél langer over gedaan om door de korte Kennedy tunnel te geraken dan door de Kanaaltunnel naar Engeland.
Is er nog één plaats in België waar er geen wegenwerken zijn? Pffft….
De volgende ochtend zijn we Molly gaan halen uit het pension en ze leek er gelukkig niet onder geleden te hebben. Thuis was ze weer gewoon zichzelf.
Volgens mijn goeroe Cesar Millan leeft een hond in het NU… wel ik moet het geloven.
NU is ze gelukkig en dat is wat belangrijk is en wij ook natuurlijk.
Voilà, ’t is nog altijd veel te mooi weer om lang aan de PC te zitten, dus ik ga dit snel even op mijn blogje zetten en na de middag hoop ik een mooie wandeling te kunnen doen met Molly.
Wie weet kom ik ons Myette daar weer tegen? J
|
