|
De plechtige communie en vormsel van Bojako,
kort verhaal over gewijde geschiedenis in de fifties :lol:
deel 2 : de onverwachte openbaring
We gingen aan tafel, het eten werd opgediend en de sfeer was, in tegenstelling tot andere dagen, heel gespannen.
Ik kreeg bijna geen hap door mijn keel, moeder keek enkel naar haar bord, maar vader babbelde zoals gewoonlijk honderduit alsof er niets aan de hand was.
Net zoals op andere dagen werd de afwas gedaan door moeder, mijn zus en mezelf, maar deze keer wel in volledige stilte.
Het tempo van dit werkje was meestal ongelooflijk snel, maar ik denk dat we die avond een wereldrecord gebroken hebben.
Vader en mijn twee broers zaten nog rond de tafel en voor vader stond het donkerblauwe documenten valiesje' waarvan ons, zo lang ik me kan herinneren, werd gezegd : als het ooit brandt moet iemand zeker dit valiesje redden.
Moeder, zus en ikzelf zetten ons neer en rond de tafel heerste er een plechtige, beklemmende stilte.
Vader keek naar mij, vervolgens keek hij de tafel rond, hij had een sterk ontwikkeld gevoel voor humor maar ook voor drama.
Moeder echter, zat stil op haar stoel en keek weer heel bedremmeld naar haar knieën.
De nieuwsgierige ogen van broers en zus waren net zoals die van mij op vader gericht.
Hij kuchte, schraapte zijn keel en keek weer naar mij en zei vervolgens heel plechtig :
Ik hoor dat ge vanmorgen de documenten hebt ingekeken die op de kast lagen en dat ge daar vragen over hebt.
Waarop ik nog steeds bibberend ja knikte.
Mijn tanden klepperden als Spaanse castagnetten tijdens een vurige Flamenco.
Wel dochtertje lief, moeder en ik vinden dat jullie nu oud genoeg zijn om te begrijpen wat we nu gaan vertellen.
Het is ook beter dat je het van ons hoort dan van iemand anders.
Je hebt opgemerkt op ons huwelijkscontract dat wij inderdaad maar in december 1947 getrouwd zijn en dat je broer in maart 1947 geboren is en dat hij op zijn geboortewijs de achternaam van moeder heeft.
Wel, lieve kinderen, ik kon niet met jullie moeder trouwen omdat ik al getrouwd was.
(hier pauzeerde hij voor een korte dramatische stilte)
Toen de oorlog uitbrak dacht ik dat er grote kans was dat ik zou sneuvelen zoals mijn broer in de eerste wereldoorlog en ik ben toen vrij snel getrouwd met een meisje uit mijn geboortedorp.
Het was alsof we beiden alles nog wilden doen in de weinige tijd die we nog dachten te hebben.
We kregen wat later samen ook een dochter.
Jullie hebben dus een halfzuster.
Terwijl wij bijkwamen van 't verschieten nam vader vervolgens fotos en documenten uit het valiesje en liet ze de tafel rondgaan.
We zagen hem op die fotos een andere vrouw en een kindje omhelzen.
Hij toonde ons vervolgens de scheidingsakte en de akte van wettiging van broer.
Nadat we allemaal alles goed bekeken en doorgegeven hadden ging hij verder:
Toen ik na de landing in Normandië uiteindelijk in Mechelen belandde, leerde ik jullie moeder kennen en geloof me kinderen, ze was de mooiste en liefste vrouw die ik ooit in mijn leven had gezien.
Ik was op slag verliefd en ja, wat wilt ge, van het een kwam na een tijdje ook het ander.
(wij hadden natuurlijk toen totaal geen benul wat 'het ander' wel was, maar we zwegen als vermoord )
"Jullie moeder was heel onschuldig en naïef, zoals bijna alle meisjes in die tijd, ze was van niets op de hoogte. Haar kan dus nooit iets verweten worden, onthou dat goed: NOOIT !
Na een tijdje bleek dat ze zwanger was.
Ik beloofde haar dat ik zo snel mogelijk zou scheiden.
Jullie moeder was en is nog steeds de vrouw van mijn dromen en ik wilde met haar de rest van mijn leven doorbrengen.
Maar lieve kinderen, indien een ongehuwde vrouw in die tijd een kindje kreeg, en dan nog wel van een gescheiden man, dan was dit een vreselijke schande en jullie moeder werd daarom zonder pardon door haar familie aan de deur gezet.
De oorlog was toen voorbij, trouwen konden we niet tot ik gescheiden was en dat duurde vrij lang.
Moeder is bevallen van je broer en dan zijn we beiden teruggekeerd naar Engeland, naar mijn geboortedorp.
Ik was inmiddels gedemobiliseerd maar had nog geen werk.
Mijn moeder, die toen al weduwe was en in een piepklein mijnwerkershuisje woonde, wel die lieve schat heeft ons alle drie met open armen in haar huisje ontvangen en daar in dat piepklein huisje ben jij wat later geboren lieve dochter.
Je bent trouwens uniek ik denk dat er zeer weinig babys geboren worden in een seniorenhuisje tussen de oudjes van dagen. zei hij lachend.
Vader vertelde dit alles op een vlotte, leuke manier en beantwoorde heel eerlijk al onze vragen.
Moeder zei geen woord, maar je zag ze zichtbaar beetje bij beetje ontspannen, ik voelde mezelf trouwens ook al iets beter.
Na een tijdje legde hij alles terug in het valiesje en zei :
Voilà, sterretjes van mijn ogen, vruchtjes van mijn lichaam, nu weten jullie allemaal precies hoe de vork in de steel zit.
Wat er toen is gebeurd is niet erg, integendeel, jullie moeder en ik waren voor elkaar bestemd, we hebben elkaar gewoon iets te laat ontmoet en we zullen elkaar blijven liefhebben tot de dood ons scheidt.
Tenslotte zei hij : Indien er iemand buiten onze familie vragen of opmerkingen heeft over dit alles, dan zou ik willen dat jullie dit aan mij vertellen en ik zal het dan wel aan hen gaan uitleggen.
Verder wil ik jullie nog zeggen : indien je later ooit een probleem hebt, hoe erg het ook mag zijn, jullie moeten nooit bang zijn om dit aan ons te vertellen, moeder en ik zullen jullie nooit de deur wijzen.
Er werd toen innig heen en weer geknuffeld en gekust en menig traantje werd weggepinkt.
Ik voelde me ongelooflijk opgelucht, hoewel ik het een vreemde gedachte vond dat ik ergens op de wereld nu plots een onbekende halfzus had.
Maar toen zei moeder met stille stem iets dat me nog heel veel slapeloze nachten zou bezorgen.
(wordt vervolgd
)
:-8)
|
( dat is een compliment ) ik wil geen misverstanden !! lieve groeten
