Voilà sé, mijn persoonlijke reactie tegen het vreselijke blog staat nu al enkele dagen op mijn blog en ik hoop dat er toch misschien wat intelligente, gevoelige, nuchter denkende mensen iets van hebben kunnen opsteken.
Ik herhaal het dus nog eens voor alle duidelijkheid:
Ikzelf vind het een vreselijke blog, te mijden, het wordt hoogstwaarschijnlijk geschreven door mensen die vroeger op school ook tot de groep pesters behoorde en die zich nu de naam geven een satirische, humoristische blog te zijn.
Naar mijn oordeel zijn ze enkel wreed en genieten intens van de pijn van anderen.
Dus zeker geen satirische, maar sadistische vorm van humor.
Ik moet hier ook niet Don Quichotte spelen en de mensen die met hun blog gestopt zijn omwille van het pesten hier op mijn blog verdedigen, die zijn zelf bekwaam genoeg om het te doen indien ze dat wensen.
Ik kan enkel mijn spijt betuigen omdat ik hun blog zal missen.
Bij het lezen van één van mijn favoriete blogs die nu weg is moest ik steeds zo hard lachen dat de rest van mijn dag goed was,en de tweede kon me enorm ontroeren en heeft me poëzie leren waarderen.
Ik dank hen toch hierbij voor het leesplezier dat ze me gegeven hebben.
Misschien ontmoeten we elkaar toch ooit nog eens in deze rare virtuele wereld.
Even was ik zo onder de indruk van alle strijdgewoel, dat ik zelf overwoog om te stoppen met schrijven, maar wie straf ik dan? Mezelf toch wel zeker.
Ik schrijf nu eenmaal graag en kan hier regelmatig mijn eike kwijt en er blijven nog een paar blogjes over die ik ook nog heel graag bezoek.
Als afsluiter van dit stukje van vandaag zet ik hierna een gedicht dat me geschonken werd door een vriend, voor mijn kleinkindje dat binnenkort verwacht wordt.
Ik dank hem hiervoor uit het diepst van mijn hart.....
Een liefdesliedje, een heel kleintjexml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Geschreven door Ronald Milo
toen god je schiep
toen zag hij
dat slechts één hart hem restte
hij gaf het rechterdeel aan jou
de linkerhelft aan mij
wiste de herinnering
aan dit ontstaan
liet ons vreemde
wegen gaan
maar het hart leeft
bij elke klop
roept het de ander
tot vereniging op
zo zijn we gescheiden
ver van mekaar
en toch verbonden
want bij
de laatste slag
de laatste wonde
wordt de eenheid
toch teruggevonden
A very tiny love song
By Ronald Milo translated
By Bojako
when god created you he also created me from the same earth the same matter then he saw that he only had one heart left he gave you the right half and me the left
then erased the memory
of this creation and let us go
our different ways but the heart lives and with every beat it calls the other to unite so we are apart separated from each other but still together because at the last beat the last wound our unity will be found
|