|
Ik speel nu op veilig en tik deze tekst nu eerst in op Word.
Wat facetinfiltratie deel 2 betreft : onderstaande prent (zie vorige posting) drukt niet enkel mijn frustratie van gisteren uit, maar ook de doorstane pijn van vorige vrijdag : naalden die in zenuwen gestoken worden, om vervolgens verhittende electrische microgolf schokjes door diezelfde zenuwen te jagen, bijna zo erg als een tand laten ontzenuwen zonder verdoving!
Goed, het waren maar 90 seconden braden per prik, maar er waren 6 prikken en het leek een eeuwigheid te duren. Ik bibberde op de tafel blijkbaar als een espenblad, want meneer doktoor zei : "maar mevrouw, u bibbert als een espenblad". Ik heb nog nooit een bibberend espenblad gezien, maar dat zal wel een vlaamse gezegde zijn zeker?!
De dokter zei me ook dat het nog wel één à twee weken kan duren vooraleer ik de echte verbetering zou voelen en indien de pijn ooit zou terugkomen, dan kan alles moeiteloos herhaald worden. Dat klonk ontzettend geruststellend (sic), zeker toen ik besefte dat al de andere aanwezige patiënten waar ik die dag mee gepraat had habitués waren.
Mr. Silver wou me troosten met een cadeautje voor de doorstane pijn en smart en hij zei : "shoeke willen we eens gaan zien voor een nieuw matras, 't is tenslotte solden!" en hij troonde me mee naar de matrassen winkel.
Daar werden we opgevangen door een topverkoopster. Geloof me : ik herken een topverkoopster wanneer ik ze zie, want langs moeders kant waren alle vrouwen topverkoopsters.
Deze dame kon een ijskast aan een eskimo verkopen.
We vroegen bescheiden om een solden matras, afmeting 1,40 m breed, bestemd voor een ruglijdster.
De dame bekeek me van top tot teen met een lachend verbaasd gezicht en zei : "slapen jullie nog in zo'n klein twijfelaarke, maar allez zeg, en dat in deze tijd."
Nu moet je weten dat zij niet de enige is die hiermee lacht. Ook onze zoon zag me enkele weken terug in ons echtelijk bed liggen (pijnlijke rug) en ook hij vroeg me toen of ons bed altijd zo smal was geweest.
Ik verzekerde hem dat ons bed nog steeds dezelfde afmetingen had als vroeger en dat hij en zijn broer en nog vele jaren mee ingelegen hadden. Met z'n vieren op één meter veertig!
Ons bed een twijfelaarke noemen... huh !
Maar... nu de verkoopster diezelfde opmerking maakte liet ik mijn ogen ronddwalen door de toonzaal en ik zag er inderdaad nog enkel van die grote luxueuse hotel beddenbakken waar je zo heerlijk in slaapt.
De topverkoopster had mijn dwalende blik niet gemist en ze troonde me aan haar arm mee naar zo'n luxe model, kwakte er twee plastiekjes op (voor de voeten) en zei verleidelijk in mijn oor : "ga daar eens op liggen mevrouw en zeg eens wat je daar van denkt".
Ik deed braaf wat ze zei en droomde weg en voor ik het wist waren we een factuur aan't betalen van een nieuwe luxe bed met een luxe matras en een stel bijpassende lakens, want de mijne van mijn twijfelaarke zijn nu natuurlijk allemaal te klein.
De garnituur van kussens en sprei kregen we er gratis bij, met een brede glimlach van de top verkoopster natuurlijk.
Haar dag kon niet meer kapot en onze spaarpot heeft weer een ferme deuk.
Ik sluit af met haar overtuigende verkoops - sale - woorden: "allez mevrouw toe, op jullie leeftijd ... zeg eens eerlijk, hoeveel bedden gaan jullie nog verslijten? " :-)
|
Kusssssss!
