|
Ziezo, we zijn terug thuis in onze eigen ‘Casa Costaplenti'. De terugkeer met een tjokvolle auto ging vlot tot Kruibeke - het gaat altijd vlot tot Kruibeke en dan is ‘t naar de chokkedijzen. Meestal gaan we er af in Temse om niet in de file te zitten, maar deze keer opteerde HDMGW (hij die moet gehoorzaamd worden) om via de Kennedy tunnel te rijden. Godzijdank had ik een goed boek en mijn hoofdtelefoon met MP3 speler. Ik zat even snor als thuis in de zetel.
Molly zat wat minder snor, want zoals ik al zei : de auto zat barstensvol. Wat een mens toch allemaal meeneemt voor een maandje vakantie aan zee tch tch tch ....
Maar ja, aan ons zeetje kan je op één maand alle seizoenen aan je voorbij zien gaan - wat ook gebeurd is - je moet op alles voorbereid zijn. Met je rubber laarzen door de zee pannen kletsen is nog altijd even plezant als toen je klein was.
Boven op het dak van de auto: de grote bench van Molly, de box voor Molly, de tweedehands kinderfietswagen (voor Molly). Achter op de auto de fietsen en in de auto al onze bagage. Ik denk dat we volgende keer best een busje moeten kopen.
Fietsen hebben we dit jaar niet veel gedaan omwille van Molly. Ze is veel te groot uitgevallen om in een mandje vooraan te liggen.
Daarom de aanschaf op de rommelmarkt van die kinderfietswagen.
Haar eerste rit was vrij chaotisch. Het wagentje hing natuurlijk achter de fiets van Mr. Silver, ik kan zelf amper fietsen, ik ging mijn leven niet riskeren door aan mijn fiets nog een wagentje te hangen met een bange, bibberende hond erin.
En bang was ze! (maar als ge bang zijt krijgt ge ook klop - Antwerps gezegde)
Hoewel ze goed vastgemaakt was met haar riem aan de riempjes in de wagen, hing ze er op slag terug uit en kreeg al ademnood omdat de riemen, bedoeld om haar in de kar te houden, zo strak stonden.
Na veel gesakker, geduw en gepor en een andere manier van vastmaken èn met het dakje open in plaats van toe leek het te lukken.
Mr. Silver fietste eerst, ik erachter aan en Molly keek me met trieste ogen vanuit haar bewegend karretje aan, met ogen waarin duidelijk stond geschreven : «maar wat doen jullie me toch allemaal aan?»
Maar het lukte! Wij zoefden weg. De wind deed haar oren flapperen. Voor zich zag ze haar baasje en achter zich haar vrouwtje ...hoera... we kunnen nu met onze fiets èn Molly op stap.
Zunde dat we het pas op het einde van onze vakantie geprobeerd hebben, maar kom, de zomer staat nog voor de deur. Hier in Antwerpen kunnen we ook fietsen.
Honden/fiets/experts zullen denken : maar mensen toch : laat die hond naast de fiets lopen! Maar dat is echt niet mogelijk met een jonge hond op drukke wegen. Dat is goed als je op de boeren-boeren-buiten woont (nog moeilijk te vinden in België) waar je niet voortdurend massa's mensen of auto's tegenkomt.
Onze vakantie was dit jaar écht voor herhaling vatbaar, iets wat zelden gebeurt bij mij. Meestal snak ik na één weekje vol heimwee terug naar mijn huisje, maar deze keer niet. Ik had nog gerust een maand of twee daar kunnen blijven. 't ja wat wil je : ik ben een vis en vissen horen thuis aan zee zeker? :-)
Terug thuis miste ik zelfs het steeds wisselend panoramisch zicht op strand en zee. Ons huisje voelde claustrofobisch aan. Misschien was dit te wijten aan het feit dat ons voortuintje volledig overgroeid was en de blauwe regen vooraan zo ongelooflijk weelderig bloeide dat het bijna bij de buren binnendrong. Het gras in de tuin achter ons huis stond kniehoog, het water in het zwembad liep bijna over: enfin er moet heel wat werk gedaan worden om de natuur terug binnen de perken te krijgen. We zijn vertrokken na maanden droogte, maar zo te zien is het tijdens onze afwezigheid niet droog gebleven. Enkel mijn mooie, grote buxus heeft het begeven.
Zij die gaat beginnen werken in de tuin, groet u! :-)
|
