Pastoor is dood.  
In onze familie noemden we hem niet Meneer Pastoor, nee zijn naam was ‘Pastoor’.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Tachtig is hij mogen worden.

Oud en versleten, maar toch blijft de dood altijd onverwacht.

Ik ontmoette hem voor de allereerste keer bij het doopsel van zoon 2 in 1975, we waren toen nieuw in de parochie.

Pas goed heb ik hem leren kennen begin 1980 toen ik voorzitster werd van het oudercomité van onze parochieschool. 
Tegelijkertijd ontmoette ik ook de man, een zeer goede vriend van Pastoor, die later de schoonvader van zoon 2 zou worden.

Tijdens die schooljaren waren Pastoor en ik elkaars geduchte tegenstanders, zij het nooit kwaad bedoeld. 
Pastoor wou het geld dat we verdienden met schoolbals en schoolfeesten liever besteden aan de Gemeenschap, en ik wou het besteden aan de school.

Ik heb toen gewonnen, zeer tegen de zin van Pastoor, maar toch zag ik in zijn ogen respect voor de dame die zich tegen hem verzette.

We bleven respectvol en vriendelijk tegen elkaar.

Jaren gingen voorbij en zoon 2 en schoondochter werden verliefd en vervolgens getrouwd door Pastoor, huisvriend bij schoondochter thuis.

Hij doopte vervolgens hun twee kindjes en zat aan bij alle familiefeesten, ook enkele engelse kerstfeesten bij ons thuis.   
Zonder verpinken trok hij mee de 'christmas-crackers' open, zette het rare hoedje op zoals iedereen en vertrok meestal met spijt vóór het dessert om de middernachtmis op te dragen.

Hij was nu al enkele jaren op pensioen maar hij wou niet meer terug naar zijn geboortedorp, hij bleef wonen in de buurt, omringd door de mensen die mettertijd zijn vrienden geworden waren.

Op elk parochiefeest was hij van de partij en op elke Vlaamse Kermis liep hij rond.   Hij kende iedereen bij naam.

Ik ben niet gelovig maar Pastoor was zo ongelooflijk intelligent dat het altijd een plezier was om naast hem aan tafel te zitten.  Over elk onderwerp konden we praten.   Ik zal mijn boeiende, intelligente gesprekspartner op de volgende familiefeesten heel erg missen.

Schoondochter zat er gisteren maar heel stilletjes bij.
“Ik heb precies een grootvader verloren” zei ze “en we willen nog graag een derde kindje, wie gaat dat kindje nu dopen?” 

Ik wist niet wat antwoorden, want niemand kan de plaats van een pastoor-grootvader-goede vriend innemen.