Ik was nog vergeten te schrijven dat ik gisteren naar Brest gereden ben, naar de spoeddienst, les “urgences”. Een dame op de camping had een ernstig ongeval gehad, een botsing met een skateboard. Het leek het beste haar meteen naar de spoeddienst te brengen en niet te wachten op de 112 of ambulance. Zo ben ik dan naar Brest gereden met mijn camionette. Haar man wuifde haar nog uit terwijl hij met de tuinslang klaar stond om het geronnen bloed van het asfalt te spuiten. Toen de dame enigszins tot bewustzijn kwam tijdens de rit, bleek dat zij ook Vlaming was. Ik vond nog net een parkeerplaats bij de spoeddienst tussen twee helikopters. De wonde werd behandeld en ik had een babbel met een van de helikopterpiloten. “En, drukke dag gehad vandaag? “Oh, het is rustig; buiten een lijk dat al twee maanden in zee lag en half opgevreten was door de vissen, hebben we nog niet moeten uitrukken”. Patiënt en ik zijn dan naar het geneesmiddelendepot gereden, ook in Brest. Een mens kan gelukkig zijn met zijn camionette voor zo’n lading geneesmiddelen, die ingeladen werden. Eind goed, al goed. Maar met dit verhaal krijgt de geloofwaardigheid van mijn blog een serieuze deuk. Ik beloof voortaan enkel nog stukken te schrijven, die historische waarde hebben.
Vandaag valt er weinig te rapporteren. Het was een dagje van inkopen doen voor levensmiddelen, van wat opruimen en van oesters eten bij de Vlaamse vrienden. Het avondgloren gaf me de gelegenheid weer eens wat onvergetelijke foto’s te nemen van de oceaan.
Vandaag en morgen is het “grande marée”. Zandbanken en eilanden komen tevoorschijn. In plaats van één kilometer kan je nu wel tot drie kilometer ver de zee inlopen. Uiteraard kan dit enkel bij laag tij en wanneer dit keert, dan moet je vlug zijn om op het droge te komen. Het blijft tropisch warm en de stranden liggen weer vol met dagjestoeristen, die vanavond allemaal naar huis moeten. Arme filerijders met hun vermoeide kindertjes vol emmertjes met zeezand! Als het morgen terug mooi weer is, mag papa weer een parkeerplaats gaan zoeken. Onze hondjes hebben echt de tijd van hun leven. En wij lieten ons fotograferen aan de rand van de oceaan, een mooie klasfoto.
Ook hier in Landéda slaat de hittegolf toe. De voortent staat geheel open en Diarmuid vindt zijn plaatsje onder de parasol. Gelukkig staat er een windje, want we zitten aan de oceaan. De dagjestoeristen met frigobox kleuren het strand. Ik ben deze morgen rond het schiereiland gestapt, nog voor de zon genadeloos toesloeg. Dan werd het weer tijd voor een selfie van meself in de verkeersspiegel, zowaar de enige keer dat je mijn beeltenis kunt ontwaren in deze blog. Heil Neptunus en de zeilboten varen uit!
Wellicht wordt het voor de lezer van de blog een beetje eentonig, dit leven hier aan de Abers, aan de Bretoense kust. Voor ons is de zee telkens een nieuwe uitdaging, met andere luchten, met een volledig andere zee. Bij laag tij hebben we met ons vast groepje een wandeling gemaakt richting America. Maar zover zijn we niet gestapt. De hondjes zijn in hun sas. Wij genieten van de zuivere en gezonde lucht: vitamines voor de komende winter! Na elk bad in zee wordt Diarmuid gewassen met de tuinslang. Het zout wordt uitgespoeld en het is goed voor zijn huid. En Bea heeft een typische Lembeekse vlaai gebakken, iets wat de Duitsers nog niet kennen. Wedden dat ze straks het recept opvragen?
Er zijn drie Abers: de Aber Ildut, de Aber Benoit en de Aber Wrac’h. Wij zitten ingesloten tussen de Aber Benoit en de Aber Wrac’h. Het werd hoogtijd voor mij om naar een van de Abers te stappen. Ik heb dus mijn stoute schoenen aangetrokken en ben naar de Aber Benoit gestapt, naar Beg Ar Vill. Aber Benoit kan je omschrijven als de "gezegende inham van de zee". Ik passeer een mooie partij rotsblokken in de zee. De mist kwam een beetje opdagen. Dan passeer ik het mooie kerkje van Broënnou. In de Aber Benoit was men de “goémon” aan het overladen. De gewonnen zeewier wordt gebruikt voor cosmetica en voor dierenvoeding.
De grillige kust ligt hier bezaaid met rotsblokken en eilandjes. Bij laag tij kan je ver de zee in lopen, een kilometer of meer zelfs. Bij hoog tij staat alles onder water. We moeten de getijdentabellen goed in het hoofd prenten, want het water komt snel op, ook langs de zijde waar je het niet verwacht, langs achter dus. Hier wat beelden van het eilandje Avel bij hoog tij.
Gisteren konden we genieten van het optreden van Guennaële. Deze Bretoense dame speelt en zingt liederen internationaal, Bretoens, folk, kleinkunst en amusement. Het publiek kon haar performance bijzonder waarderen, niet omdat het gratis was, maar omwille van het hoge niveau. De dame doet aan zang, accordeon, gitaar, en slagwerk, helemaal alleen. Dan zie je hier Bea nog in gepeins verzonken samen met haar vriendin uit Nederland. BR 85 is in de zee terecht gekomen. We moeten hem uit het zilte water halen en laten drogen om hem terug fotogeniek te maken. Dus nu even wat foto's zonder de BR 85.