Ik ben brighteyes, en gebruik soms ook wel de schuilnaam brighteyes.
Ik ben een vrouw en woon in overijssel (nederland) en mijn beroep is allroundmedewerkster supermarkt.
Ik ben geboren op 05/08/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen met de hond samen met mijn man en mijn zoontje. Uitgaan en winkelen. .
Ik vind mijn gezin en mijn familie het allerbelangrijkste op deze wereld.
hoi allemaal. Ben er even niet geweest maar ben nu weer terug
Ben even niet toegekomen aan mijn blogje omdat ik ontzettend druk was. En ik ben ook nog een weekje flink ziek geweest. Maar ik ben er weer en ik zal mijn verhalen graag aan jullie willen vertellen.
Ze gingen toen een buisje inbrengen waardoor de nieren het vocht normaal konden afvoeren. Helaas was dat makkelijker gezegd dan gedaan.Wat normaal een half uurtje duurde duurde bij mij 4 en een half uur, en toen gaven ze het op. De vernauwing die er zat was zo nauw dat ze iets anders moesten verzinnen..
Ik moest naar groningen,
Had daar een gesprek met een dokter die een behandeling deed aan de nieren die nog in de testfase was. Ik dacht ik probeer het gewoon. Ze hebben me toen in hengelo ov gedotterd en sinsdien heb ik geen last meer gehad van mijn nier. Alleen moet ik elke dag minimaal 2 liter water drinken om mijn nieren schoon te houden. De dokter zei achteraf tegen mij dat ik mazzel had gehad dat ik op tijd in het ziekenhuis was gekomen anders was ik wel een niet kwijt geraakt.
Nog steeds denk ik dat die drugs die avond mijn nieren hebben beschadigd.
zo zie je maar weer dat je helemaal niemand kan vertrouwen en dat je gewoon zelf je drinken moet bestellen en ophalen als je gaat stappen
Krap een half jaar nadat er drugs in mijn glas was gedaan kreeg ik ontzettend veel last van mijn nier. Elke nacht lag ik huilend in bed. Mijn man(toen nog mijn vriend) zei tegen me dat dat echt niet goed was en dat ik een keer naar de dokter moest gaan. Dat hebben we toen gedaan. De dokter zei toen tegen mij dat het wel meeviel en dat ik paracetamol kreeg dan ging het wel over. Maar het ging niet over het werd alleen maar erger. Weer terug naar de huisarts. Die heeft toen bloedonderzoeken laten doen +een urine onderzoek. Daaruit bleek dat ik een urineweg infectie had. Daar schrok hij ontzettend van want daar had hij helemaal niet aan gedacht. Hij heeft me toen doorgestuurd naar het zieken huis naar een uroloog. Wat hij toen gevonden heeft.
Mijn linkernier was wel 3 keer zo groot als mijn rechternier, en ik was inmiddels flink wat zwaarder geworden. Ik hield natuurlijk ontzettend veel vocht vast. De dokter zei tegen me dat er meteen iets aan gedaan moest worden.
Als we op de camping waren in de zomervakantie gingen we elke zaterdag avond stappen. We gingen altijd naar een discotheek in goor. Het was die avond heel erg gezellig, was met mijn beste vriend uit vinkeveen er heen gegaan+nog wat jongens en meisjes van de camping. Die avond was er een act. Een vuurspugende vrouw, was echt hartstikke leuk om te zien. Een jongen die met ons meewas die had voor ons een biertje gehaald. Harstikke aardig zou je zeggen, Nou helaas was dat niet zo aardig bedoelt. Ik voelde op een gegeven moment mijn rechterarm niet meer, toen mijn rechterbeen niet meer, en toen viel ik zo ineens op de grond. Ik hoorde alles maar kon me helemaal niet meer bewegen. Ze hebben me toen naar buiten gebracht en ik hoorde iedereen zeggen van kijk die griet die is straal bezopen, helaas was dat maar zo. Ik werd opgevangen door een uitsmijter, die heel goed voor me zorgde. Ik voelde me heel langzaam wegzakken, het werd langzaam stil om me heen en erg donker. De uitsmijter heeft toen een flinke klap in mijn gezicht gegeven dat ik weer wakker schrok.
Heb veel water daar gedronken in hun keukentje maar ik was helemaal de weg kwijt. Ik had het heel erg koud en wou graag naar huis.
Die jongen die wat in mijn glas had gedaan was hem allang gesmeerd.
Eenmaal thuis gekomen haalde jeroen (dat is mijn beste vriend) mijn ouders uit bed. Mijn vader was laaiend en wou naar die jongen toe gaan, maar ja je kan niets bewijzen.
Deze avond staat voor altijd in onze geheugen gegrift, Jeroen heeft altijd gedacht dat ik die avond niet meer wakker zou worden.
En ik moet toegeven dat het gevoel dat ik toen had erg angstaanjagend was, en ik ook inderdaad zelf dacht dat ik daar terplekke zou sterven.
Sinds mijn 2e ben ik al bevriend met monique. Ze is echt mijn allerbeste vriendin. Ik ken haar nu dus al 26 jaar. We hebben leuke tijden meegemaakt maar ook minder leuke tijden. Ze is nu ook inmiddels getrouwd en heeft 5 kinderen. Ja ja dat is wat he. Ik zal het een beetje uitleggen. Ze had al twee kinderen een jongen van 4 en een meisje van 2. Toen bleek dat ze weer zwanger was. Ze dachten allemaal dat het er 1 was. Maar eenmaal bij de gynacloog bleken het er 3 te zijn. Toen ze in het ziekenhuis lag, lag ik daar ook. Ik was toen ook zwanger van mijn zoon. Ze hebben toen de 3 ling gehaald met een keizersnee en wat denk je. Alle 3 jongens. Ongelofelijk, ze dacht van dat er minstens 1 meisje tussen moest zitten. Maar ze was natuurlijk hartstikke blij met haar 3 ling.
Ze is nu helaas verhuist naar belgie. En ik mis haar heel erg. Ik kan niet zo ff naar belgie gaan dat is me te ver. Ze komt af en toe hier naar toe om haar ouders op te zoeken en dan komt ze ook nog ff bij mij langs. Helaas moesten ze verhuizen, maar ze hebben het ontzettend naar hun zin aan die kant. En daar gaat het om.
Vergeet het nooit meer, dat ene telefoontje op 9 februari 1999. Ik nam op en had een vriendin aan de telefoon. Ze vroeg me of ik het al gehoord had. Ik wist echt niet wat ze bedoelde. En toen vertelde ze het. Raymond was overleden. Het was afgelopen nacht gebeurd. Met de auto hadden hij en een vriend van hem een ongeluk gehad en raymond was verongelukt. Ik had het niet meer. Kon het gewoon niet geloven.
Vroeg aan haar wat er precies gebeurd was. Ze vertelde dat ze het macht over het stuur waren kwijt geraakt en dwars op de weg stil kwamen te staan. Alleen kwam er een auto van de andere kant aan en kon niet meer op tijd remmen en ramde frontaal in het portier waar raymond op dat moment zat. Echt verschrikkelijk.
De condolatie was enorm. Heel veel vrienden. Heel veel verdrietige mensen.
Ongelofelijk maar het gebeurd. Raymond is maar 21 jaar geworden. Dag lieve raymond rust zacht.
Saciro kwam uit het asiel. Omdat we het niet eens konden worden over zijn naam heeft mijn vaderhem zo genoemd. Grappig he. Dat zijn de begin letters van mijn zus, van mij en mijn zusje. Hij was alleen niet zo lief. Hij beet de buurman in de neus maar dat was de buurmans eigenschuld omdat hij zonodig het bot van saciro moest afpakken. Ik had niet zo heel veel met saciro omdat hij gewoonweg niet zo lief was. Mijn ouders hebben hem ook zo snel mogelijk weer terug gebracht.
Tico hebben we gekocht op de camping waar we 16 jaar gestaan hebben. Echt een super lieve hond. Hij is niet echt oud geworden, maar 5 jaar, dit omdat hij prostaatkanker had. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen, want toen ik thuis kwam van het zwemmen hadden mijn ouders hem al in laten slapen. Ik snap wel dat ze dit gedaan hebben omdat ze ons die verdriet wouden besparen, maar ik vind het wel jammer dat ik geen afscheid van hem heb kunnen nemen.
Daarna kregen we terry, die hebben we heel erg lang gehad. Maar helaas door een droevig autoongeval heeft hij het niet gered. Hij is 10 jaar geworden. Ook hem mis ik nog elke dag vooral omdat hij zomaar van de een op de andere dag er niet meer was. Toen ik bij mijn ouders kwam was ie al overleden.
Ik heb er ook een hondje bij gekocht toen terry nog leefde. Ook een jackrusseltje. Alleen konden die twee niet zo heel erg goed met elkaar. Helaas toen ik het huis uit ging kon ik mijn hondje niet meenemen, dat brak mijn hart maar ik wist dat hij het gezelliger had bij mijn ouders omdat mijn vriend een rottweiler had. En dat leek me niet zo'n goed idee. Ook jacky is helaas niet oud geworden. Hij is eerder gestorven dan terry. Jacky is maar 2 jaar geworden. Ook van dit hondje heb ik geen afscheid kunnen nemen. Ik mis hem nog elke dag.
Toen kregen we brutus echt een schatje. Maar ook door een autoongeval heeft hij het niet overleefd. Van hem heb ik wel afscheid kunnen nemen, ik ben naar de dierenarts gegaan en vroeg aan hun of ik hem even mocht zien. Hij stond bij de dierenarts zelf in huis. Het was echt heel zielig om hem zo te zien. Mijn ouders hebben toen een goede beslissing genomen om hem in te laten slapen. Want hij had ook veel pijn maar hij zou nooit meer normaal worden.
Nu hebben mijn ouders een heel leuk hondje. Geen jackrussel meer maar een ander leuk hondje. En mijn vader laat hem geen moment uit zijn zicht verdwijnen. Ze doen alles samen echt leuk om te zien.
Zelf heb ik een rottweiler.Hij is echt lief maar ook al op leeftijd. Hij is nu 10. En ik huiver bij de gedachten dat hij er op een gegeven moment niet meer zou zijn.
We hebben in het begin in een duplexwoninkje gewoont. Het was wel heel erg knus maar te klein voor ons. We waren toen nog met z'n tweeen, maar we hebben ook nog een rottweiler van 58 kilo. Dus dat kun je je wel een beetje voorstellen. We hebben daarom besloten een huis te kopen. De grootste fout van ons leven. Echt een bouwval. Daar hebben we 3 jaar gewoont.
We hebben toen ons huis te koop gezet en binnen een week was het huis verkocht. Niet te geloven!!!!!!!!!!!
We wonen nu in een eengezinswoning in een kindvriendelijke buurt, en het is hier echt top. Hier wil ik echt oud worden. Je kan hier lekker wandelen met de hond. Of lekker met z'n allen wandelen.
We zijn heel lang bezig geweest om kinderen te krijgen, maar een maand na onze trouwdag was ik eindelijk zwanger. Ik heb gehuild, en ik kon het eerst helemaal niet geloven. Tot dat ze die eerste echo maakte en ik hem in mijn buik zag zitten. Deze dag vergeet ik nooit meer.
9 maanden later precies op de uitgerekende datum beviel ik van een kern gezonde zoon. Hij woog 3495 gram en was 52 cm groot.
We hebben hem justin genoemd en zijn ontzettend gelukkig met onze kleine kerel.
Mijn man en ik hadden samen besloten dat als we 5 jaar samen waren we gingen trouwen. Wel spannend allemaal. De trouwkaartjes maken, de jurk uitzoeken. We hadden afgesproken dat ik van uit mijn ouderlijk huis zou trouwen. Mijn man kwam me ophalen met een supermooie auto. Een caddilac de ville 1958.
Ik was zo zenuwwachtig die ochtend. Ik heb volgens mij wel de helft van mijn pakje sigaretten opgerookt. Een vriendin van mij kwam s'ochtends al om 7 uur om mijn haar/make-up te doen. Als laatste natuurlijk mijn trouwjurk aan en ik was klaar om te trouwen. Mijn man kwam zo rond 9 uur. Ik kwam de trap af en hij wist niet wat hij zag. Dit was echt een van de mooiste momenten uit mijn leven.
Na afloop hebben we een feest gegeven en dat was geweldig.
Toch heeft het contact met mijn echte vader ook iets moois opgeleverd. Als ik nooit met hem mee was gegaan naar de camping waar hij toen opstond had ik nooit mijn man ontmoet.
14 augustus 1998 Ik zag hem lopen op de camping en het was voor mij meteen liefde op het eerste gezicht.
Toen we een half jaar verkering hadden hebben we besloten om samen te gaan wonen.
Samen met mijn moeder en mijn (stief)vader ben ik om de tafel gaan zitten en ik vertelde ze dat ik graag mijn achternaam wilde laten veranderen. Graag zou ik de achternaam willen hebben van mijn (stief)vader. Ik schrijf (stief)tussen haakjes omdat hij gewoon voor mij mijn vader is, en ik hem voor geen goud zou kunnen missen. Altijd heeft hij voor mij klaar gestaan en voor me gezorgd. Hij heeft me getroost als ik verdrietig was en met me gelachen als we weer wat leuks hadden meegemaakt.
Hij had tranen in zijn ogen staan en is natuurlijk erg trots dat ik dit wou doen.
Nou ik heb toen een brief aan de koningin geschreven en gevraagd of zij alsjeblieft mijn achternaam wilde veranderen.
Mijn echte vader heeft hier nooit op gereageerd tot op de dag dat het definitief was en toen was hij te laat.
Toch snap ik niet dat je je andere kind gewoon links kan laten liggen. Je houd toch van je kind. Ik ben hier best wel verdrietig omgeweest en heb elke keer nagedacht over het feit dat hij niet van mij hield.
Gelukkig heb ik nog een vader die heel erg veel van mij houd.
Toen ik ongebeer 10 jaar oud was(kan eerder zijn maar ook iets later), vertelde mijn moeder mij dat mijn vader niet echt mijn vader was. Ik begreep niet echt wat ze bedoelde. Ze vertelde mij dat ze vroeger getrouwd was met een andere man en dat die man mijn vader is.
Dat was voor mij best een schok. Maar ik heb geprobeerd contact met hem te zoeken. Maar uit alles bleek dat hij mij niet echt zo zag zitten. Hij vergat me wel eens op tehalen en liet mij dan gewoon wachten zonder af te bellen. Dat hij dat gedaan heeft heeft mij heel verdrietig gemaakt. Maar ik bleef het proberen.
Op mijn 18e ging ik naar hem toe omdat hij papieren inmoest vullen i.v.m studiefininaciering. Nou de hel brak daar los. Zijn vrouw vertelde gewoon glashard dat als hij voor mij ging betalen, zei een scheiding aan ging vragen omdat ze zelf 2 kinderen hadden. Ik wist niet wat ik hoorde en ben overstuur het huis uitgerent naar mijn moeder toe.
Meerdere malen heb ik toen nog geprobeerd om contact met hem te houden. Maar elke keer drukte hij me weer weg. En op een gegeven moment vond ik het genoeg.
Op school heb ik het altijd naar mijn zin gehad. Ik had veel vrienden en ben nooit gepest. Met het leren ging het altijd wat moeilijker. Toen ik op de basisschool zat kwamen ze er achter dat ik meer aandacht nodig had dan andere kinderen. Mijn ouders hebben toen samen met de schoolarts en de leraren besloten dat ik naar een speciaal onderwijs moest. Ikzelf had daar heel veel moeite mee. Ik was toch niet anders dan al die andere kinderen bij me in de klas en op school. Mijn basisschool heb ik helaas niet afkunnen maken. In groep 8 werd ik in het helft van het jaar overgeplaatst naar een andere school. Die school bleek acheraf wel oke. Heb daar al snel veel vrienden gemaakt en het leren ging super. Kreeg veel aandacht van de leraren en mijn cijfers gingen omhoog. Daar heb ik 2 jaar op school gezeten en toen werd het tijd voor het voortgezet onderwijs. Weer naar een andere school helemaal alleen.
Ik had een mooie toekomst voor ogen. Ik wou graag de horeca in en een middenstandsdiploma halen. Daarna wou ik graag mijn eigen cafe beginnen. Dit was mijn droom. Maar door dat auto ongeluk kon ik dit helaas niet waarmaken. Ik kan niet lang staan en niet te lang lopen. Dus dan kan je gewoon de horeca niet meer in. Ja en wat moet je dan doen. Ik had maar 1 keuze. Administratief medewerster/receptioniste telefoniste. Ik heb die opleiding gevolgd en mijn diploma's gehaald. Alleen heb ik nooit een baan kunnen vinden in die branche omdat ik toen ik van school af kwam te jong was met te weinig ervaring en nu ben ik te oud met te weinig ervaring.
Ik werk nu in een supermarkt en ik heb het daar onwijs naar mijn zin. Maar stiekem hoop ik op een dag de baan te vinden waar ik voor geleerd heb.
toen werd in eindelijk door mijn moeder opgehaald uit het ziekenhuis
Mijn moeder vroeg zich af waarom er niet eerder naar hun gebeld was toen ik het auto ongeluk kreeg. Maar daar kreeg ze op dat moment geen reactie op. Ik kreeg in het ziekenhuis onderzoek naar onderzoek en wat bleek, allebei mijn knieen kapot.Dan ben je net 17 en ben je voor je leven getekend. Het schijnt dat ik iets heb met mijn knieschijven en het aanhechtsel. Ze vonden me nog te jong voor kunstknieeen, dus ik zal het er nog even mee moeten doen. Ik kreeg zoveel verband om mijn benen heen, en het deed zo ontzettend veel pijn. Eenmaal thuis aangekomen waren mijn vader en mijn zusje zo blij dat ik er weer was. Dat verzachte de pijn wel een beetje. Het gevoel en het idee dat er toch mensen op je zitten te wachten doen je ontzettend goed. Ik was zo rond half 8 thuis en wat denk je, toen kwam de politie pas bij mijn ouders aan de deur om te vertellen dat ik een auto ongeluk had gehad en dat ik in het ziekenhuis lag. Mijn moeder flipte helemaal. Wat ze allemaal heeft gezegd weet ik zo niet meer want ik was op dat moment zo moe en zo blij dat ik weer veilig thuis was bij mijn vader moeder en zusje. Het meisje wat mij had aangereden heeft mij niet gebeld om te vragen hoe het met me ging, dus heeft mijn moeder voor me gebeld. Haar vader zei dat zijn dochter had gezegd dat het allemaal wel meeviel maar dat hij alleen niet begreep hoe het kwam dat de auto total loss was omdat ze geen boom had geraakt. Nee zei mijn moeder tegen hem ze is tegen mijn dochter aangeknald.Die is vervolgens door jullie voorraam heengegaan en over de auto heen geslagen. Ze wordt nooit meer de oude. Allebei haar knieen zijn door uw dochter kapot gereden.
Ze heeft nog nooit haar excusses aangeboden voor wat ze mij heeft aangedaan. En ik neem haar dit nog elke dag kwalijk.
hee hallo leuk dat je op mijn blogje bent!!!!! Laat je een berichtje achter dan weet ik wie er op mijn blog is geweest en kan ik ook op de jouwe komen kijken
Tijd van verhalen en mysteries
Toch heeft het contact met mijn echte vader ook iets moois opgeleverd. Als ik nooit met hem mee was gegaan naar de camping waar hij toen opstond had ik nooit mijn man ontmoet.
.gif)
