Ik ben brighteyes, en gebruik soms ook wel de schuilnaam brighteyes.
Ik ben een vrouw en woon in overijssel (nederland) en mijn beroep is allroundmedewerkster supermarkt.
Ik ben geboren op 05/08/1978 en ben nu dus 45 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen met de hond samen met mijn man en mijn zoontje. Uitgaan en winkelen. .
Ik vind mijn gezin en mijn familie het allerbelangrijkste op deze wereld.
Ging net wandelen met mijn hond. En wat hoor ik van mensen uit de straat. Er is hier bij ons in de straat een kinderlokker actief. Ook worden we gewaarschuwd voor iemand in een zwarte bus. Niet te geloven toch dat er zulke mensen zijn.
Mijn zoontje mag nog niet alleen op straat, maar nu kijk ik echt super goed uit als ie met me mee gaat. Maar ook ander kinderen uit deze buurt. Je moet er toch niet aan denken dat zoiets gebeurd niet met je eigen kind maar ook niet met andere kinderen. In onze buurt wonen echt heeeeeeeel veel kinderen.
Zulke mensen moet je voor de rest van hun leven achter slot en grendel zetten.
Vanmorgen om tien uur mocht mijn vader eindelijk het ziekenhuis verlaten. Hij is nog erg zwak en heeft een bed in de kamer gekregen omdat hij nog geen trap kan lopen.
We moesten ons vanmorgen om half 8 melden in het ziekenhuis. Mijn zoontje's neusamandelen werden geknipt. We moesten doorlopen naar de ok. Daar moesten we in een wachtkamer gaan zitten met nog veeeeel meer kinderen en hun ouders. Het werd 8 uur, toen half g, 9 uur en uiteindelijk werden we om tien over 9 opgehaald. We moesten een kamertje binnen gaan. Daar moest ik op een stoel gaan zitten en moest ik justin op schoot laten zitten. Normaal dan wordt je kindje gerustgesteld en wordt er even mee gepraat. maar nee er werd zo maar ineenkeer een kapje op zijn mondje gedrukt.Die dokter zei tegen me hou zijn handjes vast hou zijn handjes vast. Ik vond het allemaal zo raar. Ik zat eigenlijk een beetje verbaast te kijken hoe die arts te werk ging. Nou eenmaal onder narcose (hij is ontzettend kwaad en krijsend onder narcose gegaan) moesten we wachten in een kamertje. 5 minuten later kwam de zuster en zei dat hij alweer in de uitslaapkamer lag. En nog 5 minuten later had ik hem alweer in mijn armen. Huilend en krijsend. Hij was echt super boos. Ik heb hem lekker vast gehouden en veel getroost. Thuis aangekomen heb ik hem een zetpil gegeven. En heeeeel langzaam ging hij zich beter voelen. Tegen de middag was hij weer helemaal de oude.
Pffffffffffffffffffffffffffffffffff ben blij dat dit achter de rug is.
Dit gedichtje komt van mijn moeders blogje af. Hier ben ik het helemaal mee eens. Je moet ieder mens in zijn eigen waarde laten, en als je dat niet lukt loop dan verder en kijk niet meer achterom............
Ben vandaag weer bij mijn vader geweest. Het gaat niet goed met hem. Zijn gezicht zit weer helemaal onder de uitslag. Hoe dat kan??? Geen dokter die dat weet. Ook vind ik het raar dat er geen dokter naar mijn ouders toe komt om even te vertellen hoe we er nu voorstaan.
Mijn moeder tast in het duister. Nog niets gehoord over alle onderzoeken. Mijn vader ligt daar maar. Dat vind ik dus echt heel vreemd.
Nou maar afwachten hoe de onderzoeken vanmiddag gaan.
Mijn vader is eindelijk verlost van al die vreselijke slangetjes. Het gaat nu iets beter met hem. Nu gaan ze beginnen met fysio zodat ie toch ff zijn bed uit kan komen.
Vanmorgen zijn we bij mijn vader geweest. En hij vertelde ons het goede nieuws dat ie vandaag van de i.c afmag. JOEPIE. Dat is al een stap in de goede richting. Hij is nog heel erg ziek maar het is een begin. Eindelijk is hij verlost van al die slangetjes.
Nu maar hopen dat zijn lichaam het allemaal zelf aan kan. Maar ja dat moet de tijd uitwijzen.
Toch gebeurd waar we altijd al bang voor waren. Mijn vader ligt op de i.c. Werd 'snachts opgebeld door mijn moeder of ik meteen wilde komen. Mijn vader is heeeeeeeeeeeeeeeel erg ziek. Ik denk elke dag aan hem en hoop dat hij beetje bij beetje opknapt.Maar zoals het er nu uitziet heb ik daar een heel zwaar hoofd in. We gaan elke dag naar het ziekenhuis en helpen mijn moeder zoveel als we kunnen. Dan gaan we naar ons eigen huisje wat we ook moeten schoonmaken.
Ik hou jullie op de hoogte over hoe het met mijn vader gaat
Jij wou dat ik jou schreef en dat heb ik gedaan. Ik wou dat jij mij schreef, dat beloofde je, maar dat deed je niet. Ik was nog maar een kind, dat genoeg had met haar vader. Jij was al een volwassene, die niet te veel wilde geven. Ik had verdriet, dat zag je. Ik zag niets aan jou, maar misschien had je het ook wel. Misschien heb je nog steeds verdriet en ik niet meer. Maar éen ding weet ik zeker, je bent, je blijft, mijn vader. Je wordt, je zal zijn, nooit papa.
Een blondje beslist op een dag paard te rijden ook al heeft ze daar totaal geen ervaring mee. Ze stapt zonder hulp of toezicht op het paard, dat spontaan begint te galopperen. De blondine zit niet stevig en dreigt van haar zadel te schuiven. Vol angst probeert ze zich aan de manen van het paard vast te houden maar dat lukt haar niet. Vervolgens probeert ze zich tegen te houden aan de nek van het paard maar ze schuift nog steeds tot ze zelfs bijna onder het paard terechtkomt! Het paard galoppeert verder vol energie, blijkbaar ongevoelig voor de benarde situatie van ruiter. Uiteindelijk laat het blondje het paard los hopend op de grond te vallen, maar haar voet blijft in de stijg- beugel zitten waardoor ze in een nog dramatischer houding terechtkomt. Haar hoofd botst enkele keren tegen de grond en ze staat op het punt flauw te vallen als wonder boven wonder, de manager van de C&A haar ziet en de stekker uit het stopcontact trekt.
Jantje zit in de klas. De juf vraagt: "Weten jullie waar Adam Eva mee heeft verleid?" Geen reactie. "Goed," zegt de juf, "ga allemaal maar naar huis en vraag het aan je ouders. Als je het weet kom je morgen maar terug." Dus alle leerlingen naar huis, ook Jantje. Komt hij thuis, vraagt hij aan zijn moeder: "Mama, waar heeft Adam Eva mee verleid?" Zegt zijn moeder: "Nou da's simpel, met een appel. Neem er morgen maar één mee, dan kun je het onthouden." De volgende dag voor hij naar school gaat, stopt jantje een appel in zijn broekzak zodat hij het antwoord op de vraag van de juf niet vergeet. In de klas vraagt de juf weer: "En, weet je nu waar Adam Eva mee verleid heeft, Jantje?" Waarop Jantje antwoordt: "Wacht effe juf, dan haal ik HEM effe uit mijn broek!"
hee hallo leuk dat je op mijn blogje bent!!!!! Laat je een berichtje achter dan weet ik wie er op mijn blog is geweest en kan ik ook op de jouwe komen kijken
Ging net wandelen met mijn hond. En wat hoor ik van mensen uit de straat. Er is hier bij ons in de straat een kinderlokker actief. Ook worden we gewaarschuwd voor iemand in een zwarte bus. Niet te geloven toch dat er zulke mensen zijn. 
Dank je wel voor dit lieve berichtje.
Dit gedichtje komt van mijn moeders blogje af. Hier ben ik het helemaal mee eens. Je moet ieder mens in zijn eigen waarde laten, en als je dat niet lukt loop dan verder en kijk niet meer achterom............
om op mijn blogje te schrijven. Sorry................................
Vandaar een paar plaatjes van deze mooie dolfijnen
.gif)
