Deze ondersoort van de tijger wordt pas sinds 2005 onderscheiden. Tot die tijd werden deze tijgers tot de Indo-Chinese tijgers gerekend.

Zoals hun naam aangeeft leven ze in Maleisië. Hun verspreidingsgebied (het Maleisisch schiereiland) grenst aan dat van de Indo-Chinese tijger. De scheiding loopt bij de Istmus van Kra (het smalleste deel van het schiereliand, bij de zuidelijkste punt van Myanmar). Er leven naar schatting nog 500 Maleise tijgers in het wild.

De Zuid-Chinese tijger is de zeldzaamste nog bestaande ondersoort van de tijger. Hij hoort thuis in de graslanden, bossen en bergen van zuidelijk China.

Deze tijger is net iets kleiner dan de Indo-Chinese. De grondkleur is vergeleken met de andere tijgers vrij donker rood, de lichte kleur van de buik loopt niet door over de flanken. 

In de jaren 1950 werden Zuid-Chinese tijgers beschouwd als schadelijk wild. Vanaf de jaren '80 kreeg de Zuid-Chinese tijger echter wettelijke bescherming, maar stroperij ging door. Naar schatting zijn er nu tussen de 30 en 40 in het wild over. In Chinese dierentuinen zijn er bij elkaar nog ongeveer 50. De toekomst voor deze ondersoort ziet er somber uit.

De Sumatraanse tijger is de kleinste nog levende ondersoort van de tijgers. In de slinkende regenwouden van het Indonesische eiland Sumatra komen er nog 400 tot 500 voor.

Het Wereld Natuur Fonds zet zich in om te zorgen dat het leefgebied van de Sumatraanse tijger beschermd wordt en stroperij wordt tegengegaan.

De Siberische tijger is de grootste ondersoort van de tijgers. Het is ook een van de zeldzaamste. Met zijn dikke vacht en onderhuidse vetlaag is hij goed opgewassen tegen de kou die 's winters in zijn leefgebied kan heersen.

Naar schatting leven er nog ongeveer 480 van deze machtige jagers in het wild. Het Wereld Natuur Fonds doet er alles aan om deze ondersoort voor uitsterven te behoeden.

Met naar schatting tussen de 700 en de 1300 exemplaren is de Indo-Chinese tijger na de Bengaalse tegenwoordig de meest talrijke ondersoort van de tijger. De meeste leven in de regenwouden van Thailand. Door het verdwijnen van zijn leefgebied en stroperij is deze tijger echter zeker niet buiten gevaar.

Deze tijger is wat kleiner dan de Bengaalse. De grondkleur van de vacht is donkerder, maar wel lichter dan bij de Zuid-Chinese tijger.

Tot het jaar 2005 werd ook de Maleise tijger nog tot deze ondersoort gerekend.

De Bengaalse tijger is een ondersoort van de tijger die nu nog in de grootste aantallen en verspreiding voorkomt in het wild. Rond 1900 waren er alleen in india al tegen de 40.000. In 1972 was dit aantal dramatisch gedaald tot 2000.

Door een goed beschermingsprogramma heeft de Bengaalse tijger zich weer enigszins kunnen herstellen: naar schatting zijn er nu tussen de 3200 en 4500.

De tijger is de grootste katachtige en onmiskenbaar met zijn zwart gestreepte oranje-gele vacht. Een eeuw leefden er naar schatting nog zo'n 100.000 tijgers in een groot deel van Azië. Door het verdwijnen van zijn leefgebied en vooral door de meedogenloze jacht zijn er nu nog hooguit 7000 tijgers over.

Van de acht ondersoorten zijn er de afgelopen zestig jaar drie uitgestorven: de Javaanse, de Kaspische en de Balinese tijger. Sommige van de vijf overgebleven ondersoorten dreigen ook te verdwijnen, zoals de Zuid-Chinese tijger waarvan er naar schatting nog tussen de 20 en 30 exemplaren in het wild zijn.

Tegenwoordig is de vraag naar tijgerproducten voor traditionele oosterse medicijnen de belangrijkste oorzaak van de aanhoudende stroperij. Het Wereld Natuur Fonds heeft zet zich in voor tijgerreservaten en tegen de handel in tijgerproducten.

Het meest opvallende aan de vliegende katten of vliegende maki's - die overigens niet verwant zijn aan katten en ook niet aan maki's (halfapen) - is de vlieghuid tussen hun staart, poten en nek. Tijdens een sprong strekken ze hun poten en lijken dan op een vlieger. Op deze manier kunnen ze soms wel 100 meter tussen bomen overbruggen zonder veel hoogte te verliezen.

Van de 10 ondersoorten van de panter is de amoerpanter de zeldzaamste. Er leven hoogstens 40 exemplaren in Khasan: een relatief klein gebied tussen Vladivostok en de grens met China. Misschien leven er in China ook nog een handvol. In dierentuinen wereldwijd zijn er ongeveer 200.

 

De basiskleur van de amoerpanter is vrij bleek, de donkere, ononderbroken kringen zijn relatief groot en staan ver uit elkaar. In de winter krijgt hij een erg dikke vacht, met haren van soms 7 centimeter lang.

 

Oorspronkelijk leefde de amoerpanter in een groot deel van het Amoer-gebied tot en met de bergen in Noordoost-China en Korea. Door de jarenlange jacht en stroperij om zijn vacht en botten (traditionele medicijnen) is de amoerpanter uit het grootste deel van zijn verspreidingsgebied verdwenen. Ook zijn leefgebied wordt door ontginning, bosbranden en aanleg van oliepijpleidingen steeds verder aangetast. Het Wereld Natuur Fonds is actief met de bescherming van het Amoer-gebied en terugdringen van stroperij van de amoerpanter en van de Siberische tijger, die ook in dit gebied leeft.

De wilde kat lijkt veel op een groot uitgevallen (cyperse) huiskat. Een van de ondersoorten van de wilde kat - de Afrikaanse - is de stamvader van de huiskat.

Wilde katten zijn solitaire dieren die op kleine dieren jagen zoals muizen, ratten, lemmingen en konijnen. Vroeger kwamen ze wijdverspreid voor in Eurazië en Afrika, maar tegenwoordig is met name hun leefgebied in Europa sterk beperkt.

De nevelpanter dankt zijn naam aan zijn prachtige, op wolken lijkende vlekken op de vacht. Deze soort is de 'kleinste van de grote katten'. Hij heeft in verhouding erg lange hoektanden. De nevelpanter klimt erg goed en gaat veel in bomen op jacht. Hij vangt echter ook bodembewonende dieren.

De luipaard wordt ook wel panter genoemd. Deze forse kat komt voor in bosrijke gebieden in vrijwel geheel Afrika en zuidelijk Azië.

Luipaarden jagen voornamelijk 's nachts en sluipen daarbij geruisloos naar hun prooi waarna ze die bespringen. Ze vangen prooien van het formaat mestkever tot grote antilopen die veel zwaarder zijn dan zijzelf. Zulke grote vangsten slepen ze vaak in een boom, zodat ze niet worden ingepikt door hyena's of jakhalzen.

Bij de luipaard komt regelmatig een zwarte vorm voor: een soort albino, maar dan precies omgekeerd. Deze zwarte panters zijn dus geen aparte soort, maar een variatie van de luipaard.

De leeuw is de enige katachtige die in hechte en duurzame familiegroepen leeft. Meestal bestaat een leeuwengroep uit een stuk of vijf verwante vrouwtjes, hun jongen en een volwassen man.

De leeuwinnen jagen vaak gezamenlijk op een prooi, de man eist bij het verdelen van de gevangen buit het leeuwendeel voor zich op.

Een mannetjesleeuw heeft per dag ongeveer 7 kilo vlees nodig, een vrouwtje ongeveer 5 kilo. De man is ook een stuk groter en heeft imposante manen. Leeuwen jagen soms ook in hun eentje op kleinere prooidieren.

Het jachtluipaard wordt ook vaak cheeta genoemd. Deze katachtige staat bekend als het snelste dier op het land. In een korte sprint kunnen ze snelheden van meer dan 100 km per uur halen en ze trekken net zo snel op als een Ferrari.

Jachtluipaarden jagen vaak midden op de dag. Dat maakt ze extra geliefd bij toeristen en filmmakers. Soms ondervinden de cheeta's last bij het jagen van al die toeschouwers. Een andere lastpak is de leeuw of een hyena die regelmatig buit van cheeta's afpakken of hun jongen doden.

Vroeger werd het jachtluipaard door de Egyptenaren en de Assyriers gebruikt als jachtdier. Hij moest op bevel achter een prooidier aangaan en deze na de vangst naar zijn begeleider brengen.

De zwartvoetkat is het kleinste lid van de familie der katachtigen. Hij dankt zijn naam aan zijn zwarte voetzolen. Het is een uitstekende graver, die zijn prooien vaak te pakken krijgt door ze uit te graven. De zwartvoetkat leeft in droge, woestijnachtige gebieden in zuidelijk Afrika zoals de Karoo en de Kalahari en kan met weinig water toe.