dieren het mooiste wat er is dieren mijn hobby ik hou van dieren
13-12-2006
de grizzly
Grizzly Beer De grizzly beer is groter dan de zwarte beer maar kleiner dan de ijsbeer of de Alaska bruine beer of de kodiak. Maar is wel gevaarlijkste dier van alle Noordamerikaanse zoogdieren. De indianen lieten de grizzly gedeeltelijk met rust uit bijgeloof en gedeeltelijk vanwege een goed beredenering angst voor het machtige dier. De vroege ontdekkers levis en Clark spraken in hun dagboeken over de grizzly als minder voorzichtig en dapperder dan welk dier dan ook dat ze ooit waren tegengekomen. De grizzly beer werd in 1815 benoemd door de naturalist George Ord, die de naam grizzly koos omdat het als homoniem diende voor het woord grisly, dat angstaanjagend betekende, en grizzly, dat gevlekt grijs betekent. De Latijnse naam die Ord de beer gaf was Ursus Horribilis. Gemiddeld weegt de grootste grizzly beer die nu nog voorkomt 450 kg. Als hij rechtop staat bereikt de beer een hoogte van 3 meter of meer. Vele vrouwtjes-grizzlys wegen echter minder dan 140 kg en meestal weinig meer dan 90kg. Een grizzlybeer kan elke kleur hebben tussen zwart en licht kaneelkleurig of blond gevlekt met grijs wat hem de bijnaam zilverpunt heeft gegeven. Zijn vacht heeft een grijsachtig uiterlijk, met contrasterende haren erdoor. Grizzlys die in hetzelfde gebied wonen hebben meestal ongeveer dezelfde kleur. Alle bruinen hebben de neiging om dezelfde plek te bewonen, en een paar kilometer verderop zijn ze wellicht blond of bijna zwart. Grizzlys paren 1 maal per jaar, en het vrouwtje krijgt haar jongen als ze nog half aan het overwinteren is. In die tijd eet of drinkt de moeder niet, maar ze put uit het vet dat ze afgelopen herfst heeft opgebouwd om haar jong van de rijke melk te voorzien. Net als de zwarte beer bevat de melk van de grizzly 30 tot 33 procent vet. Een jong weegt minder dan500 gram bij de geboorte, en is blind en zo goed als naakt. De meeste jongen blijven tot en met de 2 de zomer bij hun moeder.Vroeger kwam de grizzly in Noord-Amerika van Mexico tot de yukon en Alaska voor, en van de Black Hills in Souh Dakota tot aan de Grote Oceaan. Vandaag de dag zijn deze beren alleen nog te vinden in Montana, Wyoming, Alaska en Canada. Zezijn sinds de jaren 20 niet meer gesignaleerd in Colorado, Californie, Nevada,Washington en Idaho. In 1985 bood de gouverneur van Montana, Ted Schwinden, de gouverneurs van andere staten aan de grizzlys te ruilen voor andere wilde dieren. Dit voorstel werd afgewezen ; niemand wilde iets te maken hebben met de aanstaanjagende grizzlys van Montana. De grizzlybeer staat op verschillende lijsten van bedreigde diersoorten
Vanaf 1 april is de vos in Nederland beschermd. Op dat moment treedt de Flora- en faunawet in werking en mag de vos niet meer vrij bejaagd worden. Dit tot grote ergernis van jagers die de media bestoken met negatieve berichten over de vos. Zo zou dit dier schapen en kalveren doden, zeldzame weidevogels uitroeien en gevaarlijke ziekten verspreiden. Beweringen waarvoor iedere wetenschappelijke onderbouwing ontbreekt. Kortom; de propagandamachine van vossenhaters draait op topsnelheid. Nooit eerder was de haat zo groot en de mediahetze zo goed geregisseerd.
De reden voor die mediahetze is het inperken van de hobby van de jagers. Vanaf 1 april mogen ze de vos niet langer meer doodknuppelen, afschieten, tegen bomen slaan of met honden uit hun holen jagen. Ondanks de jarenlange lobby van jagers en enkele politieke partijen komt daar nu echt een einde aan. Onder de nieuwe Flora- en faunawet is de vos in principe beschermd. Provincies kunnen ontheffing verlenen voor afschot van het dier, als er sprake is van daadwerkelijk aangetoonde schade die niet op een andere manier kan worden voorkomen. Een regelrecht drama voor de groene mannen die in de vos hun grootste concurrent in het jachtveld zien. De vos eet immers graag konijn en fazant, eveneens prooien van de jagers. De jagersbelangen zijn duidelijk, alleen de argumenten onecht.
Een veel gehoord argument om vossen te bejagen is dat ze een bedreiging zouden vormen voor de weidevogelstand. Uiteraard eet een vos wel eens een weidevogel op, maar in de praktijk blijken de vogels zeer wel in staat zich aan te passen en te verhuizen naar gebieden waar de vos niet voorkomt. In Nederland zijn bijvoorbeeld de lepelaars door de komst van de vos vrijwel verdreven uit het Naardermeer en het Zwanenwater, en gaan broeden op de waddeneilanden en in de Oostvaardersplassen. Het totaal aantal broedparen in Nederland is sindsdien sterk vooruit gegaan! Veel vogelsoorten leven sinds lange tijd met vossen samen in dezelfde gebieden en kunnen zich daar goed handhaven. Dat het aantal weidevogels desondanks toch afneemt is niet te wijten aan de vos, maar onder meer aan de huidige landbouwmethoden, de verlaging van de grondwaterstand en zelfs aan de goedbedoelde pogingen om nesten te markeren. Uit onderzoek blijkt namelijk dat door het markeren roofdieren eerder de nesten vinden. Ze hoeven alleen maar naar de geursporen van de weidevogelbeschermers te volgen of de markeringstekens te zoeken.
Naast vogelbelangen, menen jagers ook mensenbelangen te dienen met het doden van vossen. Hondsdolheid en de zogenaamde vossenlintworm bieden de jagers een excuus het geweer uit de kast te halen. Dat hondsdolheid al sinds jaren niet meer voorkomt in Nederland. Sterker nog jacht kan er zelfs toe leiden dat de ziekte zich alsnog verspreidt in Nederland, maar dat wordt voor het gemak maar even vergeten. En wat betreft de lintworm? Die wordt uitsluitend en heel incidenteel verspreidt via direct contact met de vos. En de enige die direct contact heeft met een vos, is wederom de jager.
En de vos als beruchte kippendoder? Dat dat gebeurt zal niemand ontkennen, evenals dat dat heel vervelend is. Maar nog geen reden om het dier af te schieten. Vossen zijn opportunisten. Snel in het ontdekken van plaatsen waar gemakkelijk voedsel te halen is, zoals in de nabijheid van de mens.Kippenhokken en tuinen of parkjes met siervogels en konijnen trekken dan ook de aandacht van steeds weer nieuwe vossen, ook al probeert men door afschieten van de 'kippenrover' af te komen. Als eigenaar ben je verplicht je dieren te beschermen tegen honger, dorst en ziekte, maar ook tegen roofdieren. Een goed nachthok, vosbestendige omheining of zelfs de aanwezigheid van bomen of palen, zodat de kippen 's nachts op stok kunnen gaan en op veilige hoogte de nacht kunnen doorbrengen zijn simpele, goede en diervriendelijke oplossingen.
Het feit dat de vos, als een van de grootste roofdieren van ons land, zich de laatste jaren hersteld heeft, is eerder goed dan slecht nieuws. De andere kant van het verhaal is namelijk dat de vos erg nuttig is en populaties muizen en ratten in de hand houdt. We zouden er zelfs trots op moeten zijn dan we in Nederland vossen hebben.
En als de vos werkelijk zo schadelijk mocht zijn als de jagers en boeren beweren, dan hoeven ze nog niets te vrezen. Ook met de nieuwe wetgeving blijft de mogelijkheid bestaan om dieren die schade veroorzaken te doden. Maar jagers willen vrij spel; doden zoveel ze willen. Dat dat er niet toe bijdraagt dat het aantal vossen ook daadwerkelijk afneemt kan ieder populatiebioloog voorspellen. Immers hoe meer dieren je afschiet, hoe meer kans dat er even zo snel dieren bijkomen. Laten we in ieder geval de vos het voordeel van de twijfel geven, blij zijn met de status van de vos als beschermde diersoort en vooral van het dier genieten als we hem zien lopen in de schemering door de duinen.
Sport kan je het moeilijk noemen: een stomdronken beer neerschieten. Diervriendelijk evenmin. Maar daar heeft de Spaanse koning Juan Carlos I zich niet aan gestoord. Tijdens zijn vakantie in Rusland, eind augustus, heeft de monarch een jachttraditie van voormalige Sovjetleiders voortgezet: hij schoot er een tamme en bovendien dronken gevoerde beer dood. Die was door lokale ambtenaren voor hem uitgezet. Het verhaal staat vandaag in de Russische krant Kommersant.
Mitrofan Het beest had zelfs een naam: Mitrofan. Kommersant bemachtigde een brief die door de plaatselijke jachtopzichter is geschreven aan de gouverneur van de regio Vologda, ongeveer 400 kilometer ten noordoosten van Moskou, waar de jachtpartij plaatsvond. Volgens de jachtopziener organiseren overheidsfunctionarissen wel vaker makkelijke prooien voor rijke Russen of buitenlanders die niet al te veel moeite willen doen om groot wild om te leggen.
Wodka Voor Juan Carlos was Mitrofan, die normaal gesproken bij een vakantiedorp toeristen amuseerde met kunstjes in ruil voor kliekjes, in een kooi naar een bosachtig gebied getransporteerd en daarna dronken gevoerd met een mengsel van honing en wodka. Juan Carlos legde hem neer met één schot.
De veelvraat is na de reuzenotter de grootste marterachtige. Veelvraten leven in noordelijke streken, maar zijn desondanks het hele jaar actief. Hun sterke kaken helpen om nog wat eetbaars van bevroren karkassen te kunnen halen. Op hun speurtochten naar voedsel leggen ze grote afstanden af, soms wel 50 kilometer per dag.
Ze leven in rotsachtige bergbossen, bij voorkeur in de buurt van water. Ze leven gewoonlijk alleen. Veelvraten kunnen goed klimmen, springen en zwemmen.
Zuidwesten van de Verenigde Staten, Midden-Amerika
Voedsel
kleine knaagdieren, vogels, hagedissen, insecten, noten en vruchten
Lengte
30 - 40 cm, staart 40 cm
Gewicht
0,8 - 1,5 kg
Status
algemeen
De Noord-Amerikaanse is een lenig roofdier met een prachtige, lange, geringde staart. Hij is verwant met de wasbeer - dus niet met de katten of met de fretten - maar heeft inderdaad meer het formaat van een huiskat. Katfretten zijn voornamelijk solitaire nachtdieren die zeer schuw zijn.
De pardellynx is iets kleiner dan de gewone lynx. Hij is zeer zeldzaam en komt alleen nog voor in enkele afgelegen gebieden in Spanje en Portugal. Hij jaagt vooral op konijnen, waarvan hij er ongeveer één per dag verorbert.
Katachtige. Familie Fedilae 35 soorten in 4 geslachten O.a. leeuw (panthera leo), jaguar (P. onca), luipaard (P. pardus), tijger (P. tigris), jachtluipaard (Acinonyx jubatus), lynx (Felis lynx), ocelot (F. pardalis), tijgerkat of Margay (F. wiedi), wilde kat (F. silvestris).
Hondachtige. Familie Canidae 35 soorten in 10 geslachten O.a. jakhalzen (Canis adustus, C. aureus, C. mesomelas), coyoty of prairiewolf (C. latrans), wolf (C. lupus), poolvos (alopex lagopus), gewone (of rode) vos (Vulpes vulpes), kitvos (V. velox), rode hond (Cuon alpinus), hyena of steppehond (lycaon pictus).
Beren. Familie Ursidae 7 soorten in 5 geslachten O.a. ijsbeer (Ursus maritimus), bruine beer (U. arctos), brilbeer (Tremarctos ornatus).
Kleine beren. Familie Procyonidae 17 soorten in 8 geslachten O.a. wasbeer (Procyon lotor), witsnuitneusbeer (Nasua narica), reuzenpanda of bamboebeer (Ailuropoda melanoleuca), kleine panda of katbeer (Ailurus fulgens) (de reuzepanda, en soms ook de kleine panda, wordt ook wel ondergebracht in de afzonderlijke familie Ailuropodidae).
Marterachtige. Familie Mustelidae 67 soorten in 26 geslachten O.a. wezel (Mustela nivalis), kleine wezel (M.n. rixosa), zwartvoetbunzing (M. nigripes), hermelijn of grote wezel (M. erminea), das (Meles meles), gestreepte skunk of stinkdier (Mephitis mephitis), otter (Lutra lutra), zeeotter (Enhydra lutris). Civetkatten. Familie Viverridae 66 soorten in 37 geslachten O.a. koffierat of loewak (Paradoxurus hermaphroditus), genetkatten (geslacht Genetta), stokstaartje (Suricata suricata), Indische ichneumon (Herpestes auropunstatus), dwergmangoeste (Helogale parvula), zebramangoeste (Mungos mungo) (De ichneumons of mangoesten worden soms beschouwd als een afzonderlijke familie, de Herpestidae).
Hyena-achtige. Familie Hyaenidae 4 soorten in 3 geslachten O.a. gevlekte hyena (Crocuta crocuta), bruine hyena of strandwolf (Hyaena brunnea).
De ijsbeer word wel 25.000 keer zo zwaar als de kleinste wezel; de reuzenpanda scharrelt op zijn gemak rond op zoek naar bamboescheuten, terwijl de jachtluipaard met een snelheid van zo'n honderd kilometer per uur een antilope achtervolgt; de in het water levende zeeotter en de in de bomen levende palmmarter komen zelden op vaste grond. Zulke grote verschillen in lichaamsvorm, leefwijze en milieu worden in de hele orde der roofdieren aangetroffen. We vinden er lange en dunne, korte en dikke, snelle en langzame, sterke en kwetsbare, solitaire en sociaal-levende dieren onder; dieren die jagen en dieren waarop gejaagd wordt. Uiterlijk hebben de 231 soorten, 93 geslachten en zeven families weinig gemeen.Wat onderscheidt de Carnivora van andere zoogdieren? In wezen berust hun gezamenlijke afstamming op slechts één gemeenschappelijk kenmerk: ze hebben allemaal vier zogenaamde knipkiezen. Veel soorten van andere orden uit het heden of verleden zijn vleeseters geweest, maar alleen de leden van de Roofdierorde stammen af van voorouders van wie de vierde kies in de bovenkaak en de eerst ware kies in de onderkaak waren aangepast om voedsel te 'knippen'. Alleen de meer roofzuchtige van de huidige soorten hebben dit stel knipkiezen nog in hun oude vorm. Bij soorten die veel planten eten, zoals de panda's zijn het maalkiezen geworden.
Verspreiding: In het wild levende roofdieren zijn over de hele wereld verspreid, met de poolvossen van Groenland en de wilde katten van het sunamtarctische Marion Eiland als bewoners van de verst uiteen liggende biotopen. Wolven op de toendra, civetkatten in het regenwoud, otters in het water en vossen in de woestijn: zij zijn er zo vele voorbeelden van hoe de roofdieren zich aan alle belangrijke leefgebieden hebben aangepast. Iedere familie is wijdverspreid, en de hondachtige spannen wat dit betreft de kroon. Sommige soorten echter zijn door de mens ingevoerd in gebieden waar ze van oorsprong niet thuishoorden, veelal met rampzalige gevolgen: Indische ichneumons, die naar het Caribisch gebied werden gebracht om ratten te verdelgen, bleken hondsdolheid te verspreiden; wilde katten die op afgelegen eilanden zijn ingevoerd roeien de daar levende loopvogels uit; hermelijn en vossen die respectievelijk in Nieuw-Zeeland en Australie ingevoerd werden om de konijnenstand op peil te houden en voor de jacht, vormen een wezenlijke bedreiging voor de inheemse fauna. Een recente en intrigerende ontwikkeling in het gedrag van de roofdieren is dat ze geheel op eigen initiatief in stedelijke gebieden doorgedrongen zijn, De afvalhopen van het Midden-Oosten voor zien al sinds bijbelse tijden de jakhalzen van lekkere hapjes, stinkdieren en wasberen foerageren in de buitenwijken van Noord-Amerikaanse steden, en in de straten van Harar in Ethiopië worden regelmatig gevlekte hyena's gezien. Sinds de jaren zeventig zijn de roofdieren tot in de grote steden van Europa doorgedrongen; dassen hebben burchten gebouwd in Londen en Kopenhagen, en 's avonds worden er vossen waargenomen in de in straten van Stockholm, Kopenhagen, Parijs, Londen en nog vele andere steden. Om tot nu toe onverklaarbare redenen komen stedelijke vossen en dassen het meest voor in Groot-Brittannië; daarbij worden de vossen vooral in het zuidoosten en in de Midlands van Engeland gezien. In de bebouwde kom van Bristol worden de meeste dassenburchten in particuliere tuinen en stukjes bos gegraven. De dassen foerageren in gebieden die dertig tot tachtig hectare groot zijn. Hun voedsel is gevarieerd; ze eten onder andere regenwormen, die een belangrijke voedingsbestanddeel vormen voor sommige op het platteland levende dassen. Terwijl de plattelandsdassen zich, voorzover bekend, nogal strikt aan hun territorium houden, hebben de stadsdassen woongebieden die elkaar voor een groot deel overlappen. Rondom de universiteitsgebouwen van Oxford en door de hele stad verspreid, worden vaak vossen waargenomen. Het is de vraag wie het bekendst geworden is: de wijfjesvos die haar jongen grootbracht in een autofabriek in Oxford of de vossen die in Londen gezien werden op Trafalgar Square of Waterloo Station! De vossen in Oxford hebben woongebieden van gemiddeld 86 hectare, die alle mogelijke stedelijke leefmilieus omvatten: van tuinen bij rijtjeshuizen tot parken. De dieren vullen het normale voedsel van de plattelandsvos aan met hapjes van voedertafels voor kleinere, dierlijke verkeersslachtoffers. Slechts zelden halen ze vuilnisbakken leeg (hier zijn de boosdoeners meestal honden).
Manenwolven zijn helemaal geen wolven maar hoogpotige Zuid-Amerikaanse vossen. Met hun grote oren speuren ze naar ritselende prooien zoals kleine knaagdieren, gordeldieren en insecten. Maar liefst de helft van het voedsel bestaat echter uit planten en vruchten, vooral die van de Lobeiraplant. Deze struik komt op de pampa veel voor en is verwant aan de aardappel en de tomaat. De struik kan 4 tot 5 meter hoog worden. De blauwe bloemen worden door bijen bestoven. De vruchten zijn groot, met een gewicht van rond een pond. Lobeirazaden ontkiemen pas goed als ze eerst het darmkanaal van de manenwolf gepasseerd zijn. De manenwolf komt alleen voor in die gebieden waar ook deze plant groeit. Ook zijn sociaal gedrag is anders dan dat van andere hondachtigen. Het zijn solisten en alleen in de paartijd komen de partners samen. De jongen worden alleen door de moeder verzorgd. Ook aan het gedrag van de manenwolven in de dierentuin, waar het mannetje en vrouwtje zich bijzonder weinig van elkaar aantrekken, kun je afleiden dat deze zwervers van de pampa zeer op zichzelf leven.
Heel weinig dierentuinen bezitten de reuzenpanda, die iedereen ongetwijfeld zal kennen als het symbool van het Wereld Natuur Fonds. Veel meer tuinen hebben kleine panda's, die algemener zijn en wat makkelijker te houden. Op het eerste gezicht hebben de beide pandasoorten weinig met elkaar gemeen: de ene zo groot als een beer, de andere zo klein als een wasbeer met een prachtige gestreepte staart. Maar ze blijken veel overeenkomsten te hebben. Ze eten beide bamboe, maar hebben de lichamelijke kenmerken van een vleeseter. Beide worden dan ook wel aangeduid als 'vegetarische carnivoren'. Gelukkig weten we hoe kleine panda's in de dierentuin ook zonder bamboe kunnen leven, want aan dit 'lievelingskostje' van hen is moeilijk te komen.
Kleine kleine panda's
Het is voor deze bedreigde diersoort uit de Himalaya heel belangrijk dat er mee wordt gefokt. In het kader van het Europese fokprogramma (EEP) kwam daarom in september 1994 een paartje panda's uit Zürich naar Artis. Vrouwtje Amparo en mannetje Larry kunnen het - gezien de regelmatige geboorte van tweelingen - blijkbaar goed met elkaar vinden.
Tip!
De kleine panda's in Artis zitten overdag vaak boven in de boom te slapen.
Kleine kleine panda's zijn bij de geboorte vrijwel hulpeloos, blind en onbehaard en ze verblijven heel lang in het nest. De oogjes gaan pas na een week of drie open en na zo'n week of vier kunnen ze pas redelijk op de pootjes staan. Als de nestvacht gaat groeien is die wat bleek van kleur en heel pluizig. De jongen laten zich de eerste acht à tien weken niet zien. Daarna beginnen ze hun nestharen kwijt te raken en lijken ze op miniatuuruitgaven van hun ouders, al hebben ze dan nog wel opvallend kortere staarten.
De leeuwen wonen op het open Kerbertterras, terwijl de overige grote katten in de ouderwets ogende verblijven van de Roofdierengalerij zijn ondergebracht. In de hopelijk nabije toekomst zullen een aantal van deze soorten een veel ruimere behuizing krijgen. Vooruitlopend daarop zijn de Siberische tijgers, de poema, de panter en de sneeuwpanter uit de collectie verdwenen. Tevens is een kleine renovatie uitgevoerd waardoor de 'zittenblijvers' zoals de jaguar toch alvast wat meer ruimte hebben gekregen. De verblijven zijn tevens met natuurlijker structuren zoals boomstammen e.d. ingericht. Bijzonder is dat Artis een... zwarte jaguar heeft, die het verblijf deelt met haar gevlekte zusje! De prachtige Amoerpanter leeft in Khasan, een regio tussen Vladivostok (Rusland) en de grens met China. Helaas wordt hij daar door stroperij en bosbranden ernstig bedreigd. Naar schatting leven er nog slechts 40 Amoerpanters. Om deze reden is er een Europees fokprogramma (EEP) voor de panter opgezet, waarin ook Artis participeert. Een andere grote katachtige is de Sumatraanse tijger. Over tijgers vind je allerlei informatie op Internet via de surftips tijgers.
Tip!
De bewoners van de Roofdierengalerij worden dagelijks om 15.00 uur gevoerd, maar NIET op vrijdag
Verder heeft Artis uit ruimte overwegingen ook gekozen voor een aantal kleinere soorten, zoals de Europese lynx, een kleine katachtige die vroeger heel algemeen was. Het is een bijzonder fraaie, hoog op de poten staande kat, met opvallende oorpluimen. Eigenlijk net te groot voor het Kleine-Zoogdierenhuis, zodat hij bij zijn grotere 'neven' is ondergebracht.
Overigens wordt dit dier zowel in Noord-Europa (Noorwegen) als in Zuid-Europa (Spanje) door jacht en biotoopvernietiging bedreigd. Via handtekeningcampagnes op het Internet kun je acties ondersteunen tegen deze bedreigingen.
Mensen vinden beren lief en om te knuffelen. Maar beren zijn niet dol op mensen. Als die verschijnen, gaan ze meestal snel weg. Je vindt ze daarom alleen in ruige natuurgebieden. Beren lopen plat op hun voeten. Daarom kunnen ze (net als mensen) goed op hun achterpoten lopen. Dat is een grappig gezicht.
Een ijsbeertje van een half jaar is 25 keer zo zwaar als bij zijn geboorte. Als een mensenbaby dat zou flikken, woog een kind van een half jaar honderd kilo.
Als ergens veel voedsel is - zoals een dode walvis of walrus - kunnen daar soms wel honderd ijsberen bij elkaar te vinden zijn. Ruzies zijn zeldzaam.
Volle melk bevat ongeveer 3% vet. IJsbeermelk tien keer zoveel. Ongeveer even romig als melk van een zeehond en een walvis.
IJsbeertanden worden elk jaar iets dikker. Als je de tand van een ijsbeer doorzaagt kun je de jaarringen tellen.
De Inuït (officiële naam van de Eskimo's) kennen de ijsbeer als Nanouk. Niet verwarren met de zangeres.
Poolreizigers van vroeger aten ijsbeervlees. Maar de lever lieten ze liggen. Die is dodelijk giftig.
Een slanke ijsberin in Canada liet de weegschaal uitslaan tot 92 kilo. Nog geen jaar later woog dezelfde dame meer dan vijf keer zo veel: 505 kilo.
Als er iemand zuinig is met energie, is het de ijsbeer . Hij heeft de beste isolatie die je je kunt voorstellen. Een prachtige dichte vacht. Een perfect duikpak van vet. Zo kan onze 'pool-ster' overleven in de wereld van sneeuw, ijs en duisternis.
Een ijsbeer is zwart. Tenminste, als je hem zou scheren. Aan zijn neus kun je dat nog zien. Door die zwarte huid wordt de ijsbeer iets warmer. Dat klinkt gek, maar toch is het logisch. Elke haar van een ijsbeer werkt als een glasvezel: het licht wordt naar de huid vervoerd. En net als in de zon een zwarte auto heter wordt dan een witte, zo warmt een 'zwarte' ijsbeer onder die vacht meer op dan een bleke ijsbeer .
Feiten
De meeste ijsberen maken voor de winter een sneeuwhol. Als het erg bar weer is, brengen ze daar soms een paar weken of nog langer half duttend door. Binnen in een sneeuwhol schommelt de temperatuur rond het vriespunt. Bovendien is het er windstil.
Eind jaren zestig leek het erop dat de ijsbeer zou uitsterven, omdat de mensen voor hun plezier ijsberen afschoten. Onder andere op aandringen van het Wereld Natuur Fonds werd de ijsbeer gelukkig in de jaren zeventig beschermd. Nu zijn er weer vijf keer zoveel ijsberen als dertig jaar geleden.
Toch is de ijsbeer niet buiten gevaar. Want de mensen verontreinigen het milieu en lozen giftige afvalstoffen in zee. Die stoffen komen in het vet van kleine beestjes terecht, dan van vissen, dan van zeehonden. Uiteindelijk komen die giftige stoffen dus in de ijsbeer terecht. Daar wordt hij ziek van. Een andere bedreiging is de verandering van het klimaat. Doordat we teveel energie gebruiken, wordt het steeds warmer op aarde. Daardoor raakt het weer in de war en gaat het ijs smelten. Als dat gebeurt, komt de ijsbeer nog meer in de problemen.
Er leven in totaal ongeveer 25.000 ijsberen. Het poolijs smelt in de zomer af en groeit als de winter komt weer aan. De ijsbeer reist met het ijs mee. Soms zelfs letterlijk: dan laten ze zich met ijsschotsen meedrijven.
gewicht man: 350 tot 600 kilo; record: 1002 kilo gewicht vrouw: 150 tot 400 kilo geboortegewicht: 450 tot 900 gram schouderhoogte (op vier poten): ongeveer 1 meter 40 lengte (zonder staart): ongeveer 2 meter 30; record: 3 meter maximum snelheid: 40 kilometer per uur
Uiterlijk
IJsberen zijn de grootste carnivoren op aarde. De brede, platte voorpoten van deze beer zijn behaard en voorzien van vijf grote nagels. Dit zorgt voor een goede grip op het gladde ijs. Bovendien kan hij er uitstekend zadelrobben, zijn favoriete prooi, mee doden. De poten doen ook dienst als peddels, want de ijsbeer jaagt regelmatig onder water. Omdat er weinig prooidieren zijn, beschikt de ijsbeer over een uitstekend reukvermogen om te jagen. Zijn lichaamsvorm lijkt op een torpedo, waardoor hij snel kan zwemmen. De huid van de ijsbeer is zwart. Hierdoor absorbeert hij alle warmte die op zijn huid komt. De witte, holle haren en een dikke vetlaag zorgen voor extra isolatie.
Voedsel
Het belangrijkste voedsel voor de ijsbeer is: zeehond . Hoe vetter, hoe lekkerder. Als hij genoeg zeehonden kan vangen, eet de ijsbeer alleen het spek en de huid. De rest laat hij liggen. De ijsbeer kan onvoorstelbaar goed ruiken. Bij gunstige wind ruikt hij een zeehond van kilometers afstand, al zegt dat soms ook wel iets over die zeehond. Ook de oren van de ijsbeer zijn prima. Daarmee hoort hij zijn prooi, zelfs als die onder een dikke laag sneeuw verborgen zit. Voedsel is s winters gek genoeg gemakkelijker te vinden dan in de zomer. Dan nemen de beren vaak genoegen met bessen.
Voortplanting
Ongeveer eens per drie jaar wordt een vrouwtje zwanger. Dan gaat ze al veel eerder slapen. Soms al in oktober. Geen echte winterslaap , want haar lichaamstemperatuur zakt niet zoveel. In geval van nood is ze snel wakker. Maar als ze niet gestoord wordt, slaapt ze lekker door. Waarschijnlijk merkt ze niet eens dat er zo in december jongen geboren worden. Zes weken na de geboorte komen de jongen al uit het hol, maar pas na twee jaar verlaten ze hun moeder.
Ik ben andrea
Ik ben een vrouw en woon in kapellen () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 16/01/1944 en ben nu dus 80 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: dieren en alles wat met de natuur te maken heeft.
mijn intresse gaat vooral uit naar alle katachtige maar ook honden en vogels, bloemen,in feite alles wat met dieren te maken heeft
prettige feestdagen
